Υποστράτηγος Παναγιώτης Γαργαλίδης (1870-1942) : μια βιογραφία

 

Ο Παναγιώτης Γαργαλίδης γεννήθηκε στην Μεσσήνη Μεσσηνίας το 1870. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος και η καταγωγή του ήταν από την Καλαμάτα. Όταν ο Γαργαλίδης τελείωσε το γυμνάσιο τον Σεπτέμβριο του 1887 εισήλθε στην προπαρασκευαστική σχολή της Κέρκυρας και το 1896 έγινε δεκτός στην σχολή υπαξιωματικών. Ως εύελπις έλαβε μέρος στον “ατυχή” πόλεμο του 1897 και κατά την μάχη στο Δομοκό τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι από βλήμα βολιδοφόρου οβίδας. Αποθεραπεύτηκε και συνέχισε τις σπουδές του στην σχολή υπαξιωματικών από όπου αποφοίτησε το 1899 ως ανθυπολοχαγός πεζικού.

Στους Βαλκανικούς πολέμους που ακολούθησαν διακρίθηκε για την ψυχραιμία και την ικανότητα του στην διοίκηση μονάδων εν ώρα μάχης. Για τις υπηρεσίες του στον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο προήχθη από Λοχαγός σε Ταγματάρχη και του ανετέθη η διοίκηση του τομέα Νιγρίτας που βρισκόταν σε άμεση επαφή με τους Βούλγαρους, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν την Θεσσαλονίκη και δημιουργούσαν συνεχώς μεθοριακά επεισόδια. Όταν ξέσπασε ο Β΄ Βαλκανικός πόλεμος το τάγμα του Γαργαλίδη πολέμησε πρώτο κατά των Βουλγάρων στον τομέα της Νιγρίτας αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τριπλάσιες Βουλγαρικές δυνάμεις και παρακούοντας τις σχετικές διαταγές του Γενικού Επιτελείου για σύμπτυξη. Τότε ζητήθηκε από αξιωματικούς του Γενικού επιτελείου να τιμωρηθεί για την πρωτοβουλία του, αλλά ο αρχιστράτηγος -και Βασιλιάς τότε- Κωνσταντίνος εμπόδισε την σχετική διαδικασία στέλνοντας τα συγχαρητήρια του για την ανδραγαθία που επέδειξε το τάγμα και τιμώντας τον Γαργαλίδη με το ανώτατο μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας.

Ένας νέος Άγιος στην Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο Άγιος Ηλίας της Μακέεβκα

Έναν νέο μεσίτη που θα προσεύχεται για εμάς προς τον Ουράνιο Πατέρα έχουμε από προχθές-22 Σεπτεμβρίου 2012.Στην πόλη Μακεέβκα της Ουκρανίας έγινε η αγιοκατάταξη του μεγαλόσχημου μοναχού Ηλία (Ilya Yakovlevich Ganja).

Ο Άγιος αυτός γέροντας μεταξύ των ετών 1937-1946(χρονολογία της κοιμήσεώς του)έζησε σε αυτήν την πόλη της Ουκρανίας που βρίσκεται στην επισκοπή του Ντόνετσκ.Πριν είχε ζήσει για κάποια χρόνια στην Σκήτη του Προφήτη Ηλία στο Άγιον όρος και στην Λαύρα των Σπηλαίων απ’όπου τον έδιωξαν οι κομμουνιστές.

Έχουμε τα ίδια γονίδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αρρωσταίνουμε το ίδιο!

Ένα παλιό φεμινιστικό σλόγκαν προσπαθώντας να περιγράψει τις διαφορές στον τρόπο σκέψης μεταξύ ανδρών και γυναικών ήθελε τους μεν άνδρες να προέρχονται από τον Αρη, τις δε γυναίκες από την Αφροδίτη. Αλλά οι διαφορές μεταξύ των δύο φύλων επεκτείνονται και πέρα από τον τρόπο σκέψης, και αυτό το γνωρίζουν καλά όσοι ασχολούνται με τη φυσιολογία και την παθολογία των ανθρώπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι άνδρες και γυναίκες εμφανίζουν διαφορετική ευαισθησία σε ορισμένες ασθένειες ή αναφέρουν διαφορετική ένταση και χωροταξική κατανομή στην αίσθηση του πόνου. Ως σήμερα πολλές από τις παρατηρήσεις αυτού του τύπου αποδίδονταν στις ορμονικές διαφορές μεταξύ των δύο φύλων.

Πρόσφατα όμως, χάρη στην εργασία ελλήνων βιολόγων, μια νέα παράμετρος ήλθε να προστεθεί στο παζλ των φυλετικών διαφορών: η δρ Αντιγόνη Δήμα και ο καθηγητής Μανώλης Δερμιτζάκης του Πανεπιστημίου της Γενεύης διαπίστωσαν ότι ένα ποσοστό της τάξεως του 12%-15% των γονιδίων μας εκφράζονται διαφορετικά στα δύο φύλα.

Μη βιαστείτε να θεωρήσετε ότι πρόκειται για ένα αναμενόμενο εύρημα το οποίο αντικατοπτρίζει τις ανατομικές και ορμονικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών! Τα γονίδια που μελέτησαν οι δύο ερευνητές δεν είναι φυλοσύνδετα (η λειτουργία τους δεν σχετίζεται με την εμφάνιση των χαρακτηριστικών του φύλου), ενώ το σύστημα στο οποίο μελετήθηκαν οι διαφορές δεν υπόκειται σε ορμονική ρύθμιση. Με άλλα λόγια, οι παρατηρήσεις των ερευνητών αφορούν γονίδια τα οποία έχουν κοινή λειτουργία σε άνδρες και γυναίκες.

Ο Βυζαντινός Μυστικισμός (Μάξιμος ο Ομολογητής) Β’

30 Νοεμβρίου, 2012 — vatopaidifriend5

Για να καταλάβουμε όμως καλά σε όλο το βάθος.της την ανθρωπολογία που κρύβεται, κάτω από την ενόραση και τη θέωση πρέπει να πάμε στην Π. Διαθήκη. Μεγάλη εντύπωση έκαμε ιδιαίτερα στο Mάξιμο η απόφαση του Θεού κατά τη δημιουργία του ανθρώπου: «Και είπεν ο Θεός ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν». Την απόφαση αυτή ο Μάξιμος την έκαμε κέντρο των στοχασμών του, σ’ αυτήν αναζήτησε την ουσία του ανθρώπου και ιδιαίτερα του Χριστιανού. Το «κατ’ εικόνα» σημαίνει κυρίως, λέγει ο Μάξιμος, τον νουν και την ελεύθερη βούληση, το αυτεξούσιο· τα υπερφυσικά ακόμη δώρα με τα οποία είναι προικισμένος ο άνθρωπος, όπως η αθανασία και η απάθεια. Όσο για το «καθ’ ομοίωσιν» αυτό αναφέρεται στην ηθική τάξη, στην άσκηση της αρετής. Ο όρος ομοίωσις δηλώνει μια ενέργεια, την ικανότητα του ανθρώπου να ομοιωθή, να γίνη όμοιος με το Θεό. Αυτό μπορεί να το επιτύχη μόνο όποιος είναι αγαθός και σοφός. Η ίδια απόφαση του Θεού μας υποχρεώνει να εννοήσωμε ως ανθρώπινη φύση, την ακέρια φύση με την οποία βγήκεν ο άνθρωπος από τα χέρια του Πλάστη, και να ενεργούμε σύμφωνα με αυτή τη φύση, σύμφωνα δηλαδή με το λόγο, το νου, (κατ’ εικόνα) και το Νόμο, την αρετή, (καθ’ ομοίωσιν).

Όψεις Αποκρυφισμού – Τα φυλακτά

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

(3ον)

 

Τα φυλακτά είναι μια πανάρχαια πρακτική, που χρησιμοποιούνταν σε πλήθος παγανιστικών λατρειών και χώρων ως μέσα προστασίας, υποτιθέμενου ελέγχου των πνευμάτων ή και αυτών των φυσικών δυνάμεων. Στην αρχαία Αίγυπτο λ.χ. το πλέον διαδεδομένο φυλακτό ήταν το λεγόμενο «Μάτι του Ώρου», ενώ στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστά ως περιάμματα και περίαπτα.

Τα φυλακτά όμως σήμερα είναι παρόντα και στον αποκρυφιστικό χώρο και μάλιστα με πολλές μορφές. Διαφημίζονται, προβάλλονται και πωλούνται ως αντικείμενα που εμπεριέχουν μαγικές δυνάμεις, οι οποίες προφυλάσσουν, δήθεν, όποιον τα έχει, από αρρώστιες, βάσκανο μάτι, εμπόδια κάθε είδους, από μαγεία και κάθε μορφή κακοδαιμονίας.

Άλλοτε προωθούνται ως μέσα, τύχης, επιτυχίας, απόκτησης πλούτου, γονιμότητας, κ.ά. Το πρόβλημα μάλιστα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο και μεγαλύτερο, όταν τέτοιου είδους πεποιθήσεις συνδυάζονται με προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, που επίσης είναι παρούσες και βασανίζουν πλήθος ανθρώπων που τις πιστεύουν.

Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος

Εορτάζει στις 30 Νοεμβρίου εκάστου έτους.

 

Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,

Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.

Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη.

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (βλέπε 31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.

Επικοινωνία Ψυχών

Άγνωστος συγγραφεύς

του π. Θ. Α

Ο Υπεράγιος και Προσκυνητός Τριαδικός Θεός μας έπλασε το ανθρώπινο Γένος «κατ εικόνα και καθ ομοίωσιν» αυτού.

Τούτο σημαίνει ότι πλείστα ιδιώματα της απροσίτου και εκπάγλου υπερτελείας Φύσεώς Του, τα απένειμε κατά Χάριν και εν τω μέτρω που θα ημπορούσαμε να δεχθούμε (ως κτιστά και ατελή όντα) εις εμάς.

Τέτοια ιδιώματα και χαρίσματα είναι η προσωπικότης (αίσθηση της μοναδικότητός μας), η ελευθερία (δυνατότητα να επιλέγουμε αλλά και να αυτοκαθοριζόμεθα), ο νους (δυνατότητα να προσεγγίζουμε τον πνευματικό κόσμο και τους νόμους και την ουσία των όντων), η σοφία (δυνατότητα να κρίνουμε), η κυβερνητικότης (δυνατότητα να οργανώνουμε και να διοικούμε, ιδίως τα μη λογικά και μη ελεύθερα κτίσματα), κ.ο.κ.

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά και πιο πολύτιμα και ουσιώδη ιδιώματα, λοιπόν, είναι η κοινωνία. Η δυνατότητα αλλά και το χάρισμα και η κλήση να λειτουργούμε ως προσωπικότητες που αντικρύζονται και συνδέονται με μία δυναμική αγάπης, αρμονίας, συμπνοίας, συντονισμού, μέχρι και συνταυτισμού – χωρίς όμως να συγχέονται και να αναχέονται οι καθ έκαστον συνειδητότητες. Μπορούμε να βιώνουμε οι άνθρωποι σε κάποιον βαθμό, γνήσιο όμως και εκπληκτικό, ο,τι λειτουργείται εντός της Υπερουσίου Τριάδος: Πλήρης συνταυτισμός, αρμονία, κοινότης των πάντων (βουλή, ενέργεια) εν απολύτω και καθαροτάτη αγάπη, «εν αφθαρσία». (1)

Του άφρονος πλουσίου

 

ΤΟΥ ΑΦΡΟΝΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥ

(Λουκ. 12:16-21)

Υπό Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης

κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

 

Στη σηµερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί µου εν Χριστώ αδελφοί, ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός µας παρουσίασε ένα πλούσιο άνδρα, του οποίου οι κήποι, τα αµπέλια, οι ελαιώνες, τα χωράφια απέδωσαν πλούσια καρποφορία. Μεγάλη σοδιά και περισσότερα πλούτη προστίθενται στα ήδη υπάρχοντα. Μέσα σ’ αυτή την χαρµόσυνη µέρα µια και µόνη σκέψη βασιλεύει στο νουν και την καρδιά του πλουσίου. Τι θα γίνουν όλα αυτά τα αγαθά; Πού θα τα αποθηκεύσω για να προστατευθούν;

Μέσα στο πέλαγος των διαλογισµών στενοχωρείτο και βασανίζετο µε σκέ­ψεις, πώς θα απολαύσει τα υλικά αυτά αγαθά. Άξιο προσοχής είναι ότι δεν ευχαρίστησε ούτε µε µια λέξη τον Θεό για την αγαθότητα που του είχε δείξει. Δεν σκέφθεται τις χήρες, τα ορφανά και όσους έχουν ανάγκη βοηθείας. Ούτε τον Θεό ευχαριστεί, ούτε τον συνάνθρωπό του συµπονεί.

Ερμηνεία τών ψαλμών

Ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, σαν ιερέας που ήταν, χρειαζόταν να διαβάζει ευχές για διάφορες περιπτώσεις. Οι ευχές όμως του Ευχολογίου δεν αρκούσαν, επειδή υπήρχαν πολλές περιπτώσεις για τις οποίες δεν υπήρχε ανάλογη ευχή. Έτσι ο Όσιος Αρσένιος χρησιμοποιούσε όλους τους ψαλμούς του Ψαλτηρίου, ορίζοντας έναν ψαλμό, για καθεμιά περίπτωση. (Ο Όσιος Αρσένιος τους χρησιμοποιούσε και για ευχή).

Το Ψαλτήρι, με τη χρήση αυτή, το είχε και ο Γέροντας και το διάβαζε καθημερινά ολόκληρο. Μερικές φορές μάλιστα χώριζε τη νύχτα σε ώρες:

από τις 9:00 ως τις 10:00 π.χ. διάβαζε την ευχή και ευχόταν για όσους τελειώνουν αργά από τις δουλειές τους και γυρίζουν στα σπίτια τους, για να τους φυλάει ο Θεός

από τις 11:00 ως τις 12:00 ευχόταν για όσους ταξιδεύουν τη νύχτα, να μην παθαίνουν ατυχήματα

από τις 12:00 ως τις 1:00 για όσους ξενυχτούν μέσα στα κακόφημα κέντρα, για να τους βοηθήσει ο Θεός να ξεφύγουν.

Γενικά ευχόταν για όλες τις περιπτώσεις: για όσους ήταν μέσα στα νοσοκομεία, για τα ζευγάρια που μάλωναν, για να λυπηθεί ο Θεός τα παιδάκια κλπ.

Αυτή τη χρήση του Ψαλτηρίου σύμφωνα με τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, παραθέτουμε ως μια κατάσταση που εξηγεί σε ποιές περιπτώσεις ενδείκνυται ο κάθε ψαλμός.

Πράξη και Προσευχή

Είπε ο αββάς Μωυσής:

“Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο κόπος σου”.

Και τον ρώτησε άλλος αδελφός:

“Και τι σημαίνει να συμφωνεί πράξη και προσευχή;”

“Σημαίνει -είπε ο Γέροντας- αυτά για τα οποία προσευχόμαστε να μας απαλλάξει ο Θεός, να μην τα κάνουμε πια.

Γιατί όταν ο άνθρωπος παραιτείται από τα θελήματά του, τότε ο Θεός γίνεται φίλος του και δέχεται την προσευχή του”.

Είπε πάλι:

“Για κάθε τι πού θα το υπομείνεις με φιλόσοφη διάθεση, θα βρεις τον καρπό του στην ώρα της προσευχής”.

Είπε επίσης:

“Εάν επιθυμείς να προσευχηθείς, όπως πρέπει, μη λυπήσεις καμιά ψυχή, αλλιώς, χαμένος ο κόπος σου”.

“Να μη θέλεις οι υποθέσεις σου να προχωρούν, όπως εσύ νομίζεις, αλλά όπως αρέσει στον Θεό. Έτσι θα είσαι ατάραχος και θα ευχαριστείς στην προσευχή σου τον Θεό”.

Είπε Γέροντας:

“Όταν ο άνθρωπος προσέχει να μην βλάψει τον πλησίον, τότε ενθαρρύνεται ο λογισμός του ότι η προσευχή του έγινε δεκτή από τον Θεό.

Αν όμως βλάψει τον πλησίον, η προσευχή του γίνεται σιχαμερή και είναι απαράδεκτη.

Γιατί ο στεναγμός του αδικημένου δεν πρόκειται να αφήσει την προσευχή του άδικου ανθρώπου να φθάσει ενώπιον του Θεού”.

Πηγή: imverias.blogspot.gr-vatopaidifriend

Η αλήθεια για την εκκλησία

Πριν διορθωθούμε μας αγάπησε ο Κύριος! Το καταλαβαίνεις αυτό; Σ’αγάπησε ο Χριστός πριν διορθωθείς! Και σου λέει: “Παιδί μου, μην ασχολείσαι με τα αμαρτήματά σου. Εγώ τα παίρνω όλα και τα σβήνω!”

Δηλαδή δεν είναι η εκκλησία ένας χώρος που συνέχεια τριγυρίζει το μυαλό μας στην αμαρτία. Το μυαλό μας τριγυρίζει στο Χριστό. Αυτό είναι το κέντρο. Κι έτσι φεύγει σιγά-σιγά η αμαρτία. Έτσι χάνει η αμαρτία την έλξη της, τη δύναμή της, την επιρροή της. Γιατί σαγηνεύτηκε η ψυχή μας! Μαγεύτηκε, ελκύστηκε από τον Κύριο!Αν αυτό δεν το κάνεις, θ’ασχολείσαι συνέχεια μίζερα με αμαρτίες, με προβλήματα, με λάθη, με πάθη…

Δε θέλω να σου κάνω τον έξυπνο. Αλλά δεν είναι ωραίο αυτό που λες σ’ένα παιδί “γιατί δεν πας εκκλησία;” και σου λέει “επειδή η εκκλησία είναι συνέχεια όλο αμαρτίες να μην κάνεις, κλπ”. Και ποιος σου’πε, παιδί μου, ότι η εκκλησία ασχολείται με τις αμαρτίες; Αυτή είναι η δουλειά της; Ή ν’ασχολείται με τη ζωή, με το φως, με την άφεση; Με τη λύτρωση, με τη δύναμη που δίνει ο Χριστός; Με το Πανάγιο σώμα του και αίμα του που συγχωρεί τους πάντες! Με την αγκαλιά που σου δίνει ο Χριστός.

Η εκκλησία είναι θέση. Κατάφαση. Δεν είναι άρνηση. Απλώς την αμαρτία σου την αναφέρεις και συγχωρείται. Δε δίνεται εκεί το βάρος στην πνευματική ζωή…

απόσπασμα από ομιλία του π.Ανδρέα Κονάνου (www.atheataperasmata.com)

Πηγή: aoratigonia.blogspot.gr-vatopaidifriend

Ευάγγελος Στ. Πονηρός : Εκατό χρόνια σπό τη θυσία του εθνικού μας ήρωα ποιητή Λορέντζου Μαβίλη

Ευάγγελος Στ. Πονηρός, Δρ Θ., Μ.Φ.

Στίς 28 Νοεμβρίου 1912 σκοτώθηκε στο Δρίσκο της Ηπείρου ο Κερκυραίος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, ο οποίος είχε λάβει μέρος στον πόλεμο ως λοχαγός του εθελοντικού ιταλικού στρατιωτικού σώματος των γαριβαλδινών. Ο ποιητής γεννήθηκε το 1860 στην Ιθάκη, αλλά έζησε τα περισσότερα χρόνια του στην Κέρκυρα. Ήταν τέκνο του δικαστικού Παύλου Μαβίλη και της Ιωάννας Καποδίστρια Σούφη, ανηψιάς του κυβερνήτη. Σπούδασε στη Γερμανία, στο Μόναχο και στο Φράϊμπουρκ, κλασική φιλολογία, αρχαιολογία, φιλοσοφία και σανσκριτικά.

Ήταν τότε η εποχή, όπου οι Έλληνες πατριώτες δεν ήταν σπάνιοι, όπου η προδοσία δεν εθεωρείτο πρόοδος, όπου οι λέξεις «Ελλάδα»,«πατρίδα», «πατριωτισμός», «έθνος» δεν ήταν απαγορευμένες, η εποχή όπου δεν τολμούσαν οι δήθεν διεθνιστές και κοσμοπολίτες να σε χλευάσουν αν δήλωνες Έλληνας. Τώρα το πράττουν, και μάλιστα στην Ελληνική γλώσσα, την οποία δεν έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν, αφού περιφρονούν και απεχθάνονται καθετί ελληνικό.

Βήχας; Διώξτε τον… φυσικά!

Αν ο βήχας των τελευταίων ημερών δεν αφήνει ούτε εσάς ούτε τους υπόλοιπους σε ησυχία, αντί να κατεβάσετε μισό μπουκάλι σιρόπι, δοκιμάστε μερικά γιατρικά της φύσης.

 

1.Πάρτε λίγο θυμάρι

Το θυμάρι είναι επίσημα εγκεκριμένο από τους Γερμανούς για τη θεραπεία του βήχα, των λοιμώξεων του άνω αναπνευστικού, της βρογχίτιδας και του κοκίτη και φυσικά όχι άδικα. Τα μικρά φύλλα του περιέχουν συστατικά που βοηθούν στην ανακούφιση του βήχα και συγκεκριμένα τα φλαβονοειδή χαλαρώνουν τους μυς της τραχείας και μειώνουν τη φλεγμονή, καταπραΰνοντας τα συμπτώματα. Για να φτιάξετε τσάι με θυμάρι, ανακατέψτε 2 κουταλάκια του γλυκού αποξηραμένου βοτάνου σε μία κούπα βρασμένο νερό, σκεπάστε κι αφήστε για 10 λεπτά. Στη συνέχεια σουρώστε.

 

2.Περάστε στην αντεπίθεση με μέλι, λεμόνι και λιναρόσπορο

Αν βράσετε λίγο λιναρόσπορο σε νερό θα πάρετε ένα παχύ τζελ το οποίο μαλακώνει το λαιμό και το βρογχικό σύστημα. Αν, μάλιστα, στη συνέχεια προσθέσετε μέλι και λεμόνι, τα οποία δρουν σαν ήπια αντιβιοτικά, θα ενισχύσετε την καταπραΰντική δράση του σιροπιού. Για να το παρασκευάσετε, βράστε 2 ή 3 κουταλιές της σούπας λιναρόσπορο σε μία κούπα νερό μέχρι το μείγμα να γίνει παχύρρευστο. Στραγγίστε κι έπειτα προσθέστε 3 κουταλιές της σούπας μέλι κι άλλες 3 χυμό λεμονιού. Καταναλώστε μία κουταλιά της σούπας από το μείγμα τη φορά. 

Δόξα

Οταν η Ανύπαρκτη Ισχύς συναντά τη Σκιώδη Δόξα

Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε πολλούς ανθρώπους που φαντάζουν ανεπαρκείς ξένοι, ατάλαντοι, λίγοι, ανέμπνευστοι, χωρίς ίχνος αγάπης και αγαθής προαίρεσης για αυτό που εκλήθησαν να προσφέρουν. Ειναι αυτοί που συνήθως μας αφεντεύουν.

Έχουν αποκτήσει μια αναγνώριση και δόξα στα μάτια των πολλών που θαμπώνονται με τους τίτλους και τη θέα των ψεύτικων θρόνων. Μια ισχύ που στιγμιαία κλονίζει την αίσθηση του ανθρώπου που πιστεύει στην έννοια του δικαίου,στην έννοια της απονομής της δικαιοσύνης Σαν να μας στερουν αυτοί οι άνθρωποι ακόμα και την ευκαιρία να διεκδικήσουμε και να παλέψουμε για την Σωτηρία της καλής πρόθεσης,της έντιμης και φιλότιμης προσπάθειας. Τι συμβαίνει όμως στα αλήθεια ;

Γαρίδες στο τηγάνι με κολοκυθάκια, κρασί και κάρι

 

Υλικά

16 μεγάλες γαρίδες, φρέσκες ή κατεψυγμένες, καθαρισμένες από κεφάλια και κελύφη

50 ml ελαιόλαδο

1 ξερό κρεμμύδι, σε λεπτά φετάκια

2 κολοκυθάκια, κομμένα σε λεπτές φέτες

1 σκελίδα σκόρδο, κομμένη σε φετάκια

χυμός από 1/2 λεμόνι (ή όσο λεμόνι θέλουμε)

80 ml λευκό ξηρό κρασί

1 κουτ. γλυκού κάρι σε σκόνη

αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι

Η Αγιοπαυλίτικη Ιερά Νέα Σκήτη ή Σκήτη του Πύργου

Η Νέα Σκήτη ή του Πύργου, όπως ονομάζονταν ως τις αρχές του 19ου αιώνα, βρίσκεται μεταξύ της κυριάρχου Μονής του Αγίου Παύλου, από την οποία απέχει 20΄ και της Σκήτης Αγία Άννα, σε επικληνή τοποθεσία, σε παραθαλάσσιο τόπο.

Παρόλο ότι η ονομασία της τοποθετεί τη σύστασή της στα νεότερα χρόνια, όμως ο αρχαίος πύργος της μαρτυρεί ότι κατοικήθηκε από τα πρώιμα χρόνια. Aπό τον πύργο αυτό ονομάστηκε και η Σκήτη ως “Σκήτη του Πύργου” μέχρι και το 1819. Από το 1819 και μετά ονομάστηκε Nέα Σκήτη ή Σκήτη της Θεοτόκου.

Γύρω στον 10ο αιώνα, η Σκήτη ήταν κτισέμνη υψηλότερα προς τη μεριά της Aγίας ‘Aννας και το Kυριακό της ήταν στη θέση της σημερινής καλύβας των Aγίων Aναργύρων. Tην εποχή εκείνη η Σκήτη έφερε την ονομασία του “Bενεδίκτου” ή του “Σταυρού”. Στο 2ο μισό του 11ου αιώνα, η Σκήτη μεταφέρθηκε πιό κοντά στη θάλασσα και το Kυριακό της οικοδομήθηκε εκεί που βρίσκεται σήμερα η καλύβα της Yπαπαντής.

Ο σεληνιακός κύκλος δεν επηρεάζει την ψυχολογία μας

 

Αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η Σελήνη, ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται, δημιουργεί ή εντείνει τα ψυχολογικά προβλήματα αρκετών ανθρώπων, καναδική επιστημονική έρευνα καταρρίπτει αυτή την αντίληψη.

Οι ερευνητές της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Λαβάλ του Κεμπέκ, με επικεφαλής την καθηγήτρια Ζενεβιέβ Μπελβίλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο επιστημονικό έντυπο General Hospital Psychiatry, μελέτησαν τις περιπτώσεις 771 ανθρώπων που εμφανίστηκαν με ψυχολογικά προβλήματα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών δύο νοσοκομείων του Μόντρεαλ στη διάρκεια μιας περιόδου τριών ετών.

Οι ασθενείς ανέφεραν άγνωστης αιτιολογίας πόνους στο στήθος τους, κρίσεις πανικού, σοβαρό άγχος, τάσεις αυτοκτονίας κ.λπ..

Οι επιστήμονες συνέκριναν την ακριβή ημερομηνία εισαγωγής κάθε ασθενούς με την φάση που βρισκόταν εκείνη τη μέρα η Σελήνη. Η συσχέτιση έδειξε ότι δεν υπήρχε αυξημένο ποσοστό εισαγωγών στο νοσοκομείο κατά τις πανσελήνους, ούτε σε καμία από τις άλλες φάσεις του φεγγαριού.

Η μόνη σχετική εξαίρεση ήταν η διαπίστωση ότι οι αγχώδεις διαταραχές ήταν κατά 32% λιγότερο πιθανές κατά το τελευταίο τέταρτο του κύκλου της Σελήνης, κάτι που, κατά τους ερευνητές, είναι μάλλον συμπτωματικό.«Ένα πράγμα είναι σίγουρο», δήλωσε η Δρ Μπελβίλ ότι «δεν διαπιστώσαμε καμία επίδραση, είτε της Πανσελήνου, είτε της Νέας Σελήνης στα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων».

Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι, η πλειονότητα των γιατρών (64%) και των νοσοκόμων (80%) πιστεύουν ότι ο σεληνιακός κύκλος όντως επηρεάζει την ψυχική και νοητική υγεία των ασθενών.

«Ελπίζουμε ότι η έρευνά μας θα ενθαρρύνει τους επαγγελματίες του χώρου της υγείας να εγκαταλείψουν αυτή την ιδέα», δήλωσε η Καναδή ψυχολόγος.

Πηγή: health.in.gr, ΑΠΕ-ΜΠΕ, vatopaidifriend

Ο Βυζαντινός Μυστικισμός (Μάξιμος ο Ομολογητής) Α’

 

Υπάρχουν, δέχεται ο Μάξιμος, δυο είδη αληθείας, αφού για την απόκτησή των δυο όργανα χρησιμοποιούμε, το λόγο ή το νου. Το πρώτο είδος, αυτό που αποκτούμε με το λόγο, είναι η κοινή ανθρώπινη γνώση, αποτέλεσμα συλλογιστικό.

Για να είναι όμως δυνατή η γνώση, παρατηρεί ο Μάξιμος, πρέπει να υπάρχη αντιστοιχία ανάμεσα στον αισθητό και το νοητό κόσμο. Υπάρχει πραγματικά αντιστοιχία; Το βασικό αυτό πρόβλημα που ο Πλάτων επιχείρησε να το λύση με τη θεωρία των ιδεών, ο Μάξιμος επιχειρεί να το λύση με την αλληγορία και το συμβολισμό. Καθένας από αυτούς τους δυο κόσμους είναι, λέγει, αλληγορία και σύμβολο του άλλου, για όσους,βέβαια έχουν μάτια για να βλέπουν.

Έτσι ο νοητός κόσμος βρίσκει τη συγκεκριμένη του μορφή; με μυστικό τρόπο, στα είδη του αισθητού κόσμου που είναι συμβολικά. Και ο αισθητός πάλι κόσμος μπαίνει, με τη γνώση, στο νοητό κόσμο, και εκεί οργανώνεται με τα λογικά επιχειρήματα. Ώστε ο αισθητός κόσμος εκφράζει με τους τύπους του (τα είδη) το νοητό κόσμο, και μέσα σε τούτον πάλι βρίσκεται ο πρώτος υπό μορφήν εννοιών και συλλογισμών.

Μπορούμε λοιπόν με τα φαινόμενα να συλλάβουμε τα μη φαινόμενα, και το σπουδαιότερο, μπορούμε από τα μη φαινόμενα με μια πνευματική θεωρία να συλλάβουμε τα φαινόμενα. Ο συμβολισμός και η αλληγορία θεμελιώνουν και προϋποθέτουν, όπως βλέπομε, μια εντελώς ορθολογική θεωρία της γνώσης.

Ο Όσιος Ιλαρίων του Τροεκούροβο(+1853)

 

 

 

Του καθηγητού Αντ. Μάρκου

 

Ο Όσιος Πατήρ ημών Ιλαρίων γεννήθηκε το 1774 σε οικογένεια Ρώσων χωρικών. Υπήρξε κι αυτός ένα ευλογημένο άνθος τής Ρωσικής Ορθοδοξίας κατά τόν 19ο αιώνα, τόν αιώνα τής Μοναστικής και Ησυχαστικής Αναγεννήσεως η οποία προκλήθηκε από τούς πνευματικούς επιγόνους του μεγάλου διδασκάλου τής Νοεράς Προσευχής, του Πατρός τής Σλαβωνικής Φιλοκαλίας, Στάρετς οσ. Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ.

Ο οσ. Ιλαρίων, χωρίς να έχει διδαχθεί κάτι το ιδιαίτερο, έδειξε από τήν παιδική του ηλικία τήν μετέπειτα πνευματική του πορεία στο στάδιο της μοναχικής ζωής και τής ερημητικής αφιερώσεως, σε σημείο που οι γονείς του προβληματίζονταν για το άν θα μπορούσε να ζήσει στήν κατά κόσμον ζωή. Ο μικρός προσευχόταν πολύ (καθημερινά για διάστημα ωρών) και έτρωγε μόνο ψωμί και αυτό λιγοστό (μόλις δύο «φρατζόλες» τήν εβδομάδα). Κατά τήν πρόνοια του Θεού, ο μόνος που αντιλαμβάνοταν την ειδική κλήση του παιδιού από τόν Θεό ήταν ο παππούς του, ο οποίος και τόν πήρε στο σπίτι του, όπου ο μικρός μπορούσε να ακολουθεί το προσευχητικό και ασκητικό του πρόγραμμα χωρίς κοσμικούς περισπασμούς.

Ο παππούς του έγινε μάλιστα και συνοδός του σε προσκύνημα στούς ιερούς τόπους τής Ρωσικής Εκκλησίας (τήν Λαύρα τών Σπηλαίων του Κιέβου κ.α.), όπου ο μικρός αναζητούσε έναν έμπειρο πνευματικό οδηγό.

Στήν ηλικία τών 14 ετών ο Ιλαρίων έχασε τον παππού του και έτσι υποχρεώθηκε να επιτρέψει στήν πατρική του οικία. Εκεί, παρά το γεγονός ότι συνέχιζε τόν ιδιότυπο βίο του, οι γονείς του τόν υποχρέωσαν να παντρευτεί.

Ο Ιλαρίων δέχθηκε τον γάμο από σεβασμό και υπακοή πρός αυτούς, όμως έμεινε για πάντα ξένος πρός τήν σύζυγό του και πρός τίς υποχρεώσεις που απέρρεαν από τήν νέα του κατάσταση. Μάλιστα ένοιωθε εγκλωβισμένος στα κοσμικά πράγματα και ζητούσε καταφύγιο στόν π. Τρόφιμο, εφημέριο του γειτονικού χωριού Γκολοβίστινο, ο οποίος ήταν ένας πνευματικός και αξιόλογος άνθρωπος.

Η Θεία Λειτουργία από την Ι.Μ. Αγίου Ανδρέα στα Περατάτα Κεφαλονιάς (VIDEO)

Δείτε τη Θεια Λειτουργία από την Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα στα Περατάτα.

 

ΠΗΓΗ :

http://www.inkefalonia.gr/enimerosi/koinonia/item/7967-η-θεία-λειτουργία-από-την-ι-μ-αγίου-ανδρέα-στα-περατάτα-video.html

Άγιος Ανδρέας +30 Νοεμβρίου

«ΕΥΡΗΚΑΜΕΝ» (Iωάν. 1,42)

ΣΗΜΕΡΑ, 30 Νοεμβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου. Μὲ τὸ ὄνομα Ἀνδρέας τιμῶνται καὶ ἄλλοι ἅγιοι. Ἀπὸ τοὺς πιὸ ὀνομαστοὺς εἶνε ὁ Ἀνδρέας Κρήτης, ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος, τοῦ θαυμασίου ἐκείνου ποιήματος ποὺ ψάλλεται τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁ σαλὸς (ἔτσι τὸν ἔλεγε ὁ κόσμος γιὰ τὰ παράξενα ἔργα ποὺ ἔκανε), ὁ ὁποῖος τὴ νύχτα σὲ ἀγρυπνία σὲ ναὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶδε τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο ν᾿ ἁπλώνῃ τὸ μαφόριό της, τὴ μανδήλα της, καὶ νὰ σκεπάζῃ

τὸ λαό, γεγονὸς ποὺ ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας στὶς 28 Ὀκτωβρίου, ἡμέρα ποὺ μὲ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας ἡ μικρή μας πατρίδα ἀξιώθηκε νὰ πῇ τὸ ἱστορικό της «ΟΧΙ».
Ὁ σπουδαιότερος ὅμως ἀπὸ ὅλους ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα Ἀνδρέας, ποὺ λάμπει ὡς ἀστὴρ πρώτου μεγέθους, εἶνε ὁ αὐτὸς ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα· ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ πρωτόκλητος. Γι᾿ αὐτὸν θὰ ποῦμε λίγα λόγια.

* * *

Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ἦταν ψαρᾶς. Ψαρᾶς αὐτός, ψαρᾶς ὁ ἀδερφός του ὁ Πέτρος, ὅπως ψαρᾶδες ἦταν καὶ τ᾿ ἀδέρφια Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὸν Ζεβεδαῖο. Ὅλοι αὐτοὶ ψαρᾶδες, ποὺ κατήγοντο ἀπὸ ἕνα μικρὸ χωριό, τὴ Βηθσαϊδὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ζοῦσαν ἀπὸ τὸ ταπεινό τους ἐπάγγελμα. Ποιός θὰ φανταζόταν, ὅτι τὰ ὀνόματα αὐτῶν τῶν ἀσήμων ἐργατῶν τῆς θαλάσσης θὰ ἐγίνοντο μετὰ πασίγνωστα; Καὶ ὅμως νίκησαν τὰ ὀνόματα μεγάλων φιλοσόφων καὶ ῥητόρων.
Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας στὴν ἀρχὴ ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ὅταν μιὰ μέρα ὁ Χριστὸς πέρασε ἀπὸ τὸ μέρος ποὺ ἔμενε ὁ Ἰωάννης, τότε ὁ Πρόδρομος, ταπεινὸς ὅπως ἦταν καὶ συναισθανόμενος τὴ μικρότητά του, ἔδειξε τὸ Χριστὸ καὶ εἶπε· «Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», αὐτὸς θὰ εἶνε ὁ ἐξιλασμός, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου (Ἰωάν. 1,29,36). Ἔτσι ὁ Ἀνδρέας ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ πλησίασε καὶ γνώρισε τὸ Χριστό. Καὶ μετά, γεμᾶτος χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό, πῆγε καὶ βρῆκε τὸν ἀδερφό του τὸν Πέτρο καὶ τοῦ λέει· «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» (ἔ.ἀ. 1,42), βρήκαμε τὸ θησαυρό, τὸν πολύτιμο μαργαρίτη.

Ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος +30 Νοεμβρίου

Ο Απόστολος Ανδρέας καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Παλαιστίνης, τη Βηθσαϊδά. Ο Απ. Ανδρέας είχε αδελφό τον κορυφαίο Απόστολο Πέτρο. Το όνομα Ανδρέας είναι Ελληνικό.
Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν αδελφοί. Ο πατέρας των ήταν πτωχότατος. Στα παιδιά του, τους έμαθε την τέχνη του ψαρά, την οποίαν είχε και αυτός. Δεν είχε την δύναμη να τους σπουδάσει. Ο πατέρας των ονομάζετε Ιωνάς και ψάρευε στην θάλασσα της Τιβεριάδος. Ο Ανδρέας (κλικ και εδώ) προτίμησε την παρθενική ζωή και δεν θέλησε να παντρευτεί. Όταν όμως άκουσε, ότι ο Πρόδρομος Ιωάννης κήρυττε εις τα πλήθη μετάνοια, έτρεξε εκεί και έγινε μαθητής του. Είχε ο μακάριος επιθυμία να μάθη υψηλότερα πράγματα και να πλησιάσει τον Θεό.

Γίνεται μαθητής του Προδρόμου
Γι αυτό άφησε τον κόσμο και τα του κόσμου και προσκολλήθηκε στον Ιωάννη. Άκουσε εκεί το προφητικό του κήρυγμα και επειδή είχε την ψυχή του καθαρή από αμαρτίες, πίστεψε αμέσως, ότι το κήρυγμα του Προδρόμου ήταν θέλημα Θεού και ότι φέρνει σωτηρία.

Πρωτόκλητος
Επειδή πρώτος εκλήθη ο Ανδρέας από τον Χριστό, γι αυτό λέγεται Πρωτόκλητος.
Ο Κύριος πήγε στη λίμνη Γενησαρέτ. Εκεί βρήκε τον Ανδρέα και τον Πέτρο να εργάζονται και τους κάλεσε κοντά Του, λέγοντας : «Ἄφετε τά δίκτυα ταῦτα καί ἀκολουθεῖτε μοί καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Αυτοί αμέσως άφησαν τα δίκτυα και ακολούθησαν τον Χριστό.
Ο μακάριος Ανδρέας, βλέποντας κάθε μέρα διάφορα θαύματα του Κυρίου, αφιερωνόταν πιο πολύ με την ψυχή του στο Χριστό. Τον ακολουθούσε παντού και πάντοτε. Είχε δε την προθυμία να τον υπηρετήσει καινά μαρτυρήσει δι Αυτόν.

Ο άγιος Νεομάρτυρας Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ +29 Νοεμβρίου 1979

Ο Άγιος Φιλούμενος κατά κόσμος Σοφοκλής γεννήθηκε στην Λευκωσία, στις 15 Οκτωβρίου 1913. Γονείς του ήταν οι Ευσεβείς Γεώργιος και Μαγδαληνή. Ήταν δίδυμος αδελφός με τον π. Ελπίδιο κατά κόσμον Αλέξανδρος και από μικροί ξεχώριχαν για την αγάπη που είχαν προς τον Θεό και γι’ αυτό από πολύ νωρίς άναψε μέσα τους η επιθυμία για τη μοναχική ζωή. Το 1927, σε ηλικία μόλις 14 τώ αναχώρησαν και οι δυο για την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, αφού πήραν την ευχή του πνευματικού τους, αλλά και των ευλαβών γονέων τους. Εκεί έμειναν 6 περίπου χρόνια, όταν ο Έξαρχος του Παναγίου Τάφου τους πήρε για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο του Πατριαρχείου στα Ιεροσόλυμα, όπου βρέθηκαν το 1934, μαθητές στην Σχολή της Αγίας Σιών.

Το 1937 εκάρησαν μοναχοί παίρνοντας ο Σοφοκλής το όνομα Φιλούμενος και ο Αλέξανδρος το όνομα Ελπίδιος. Στις 5 Σεπτεμβρίου του ιδίου χρόνου χειροτονήθηκαν διάκονοι και το 1939 αποφοίησαν από το Γυμνάσιο του Πατριαρχείου. Ο π. Ελπίδιος
έφυγε από την Αγία Γη, υπηρετώντας σε άλλους τόπους. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και αφού πέρασε από διάφορες διακονίες μέσα στο Πατριαρχείο και διορίσθηκε σε διάφορες θέσεις υπηρετώντας πάντοτε με ευθύνη και φόβο Θεού και με πολύ αγάπη προς τους αγιοταφίτες πατέρες, στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, στις 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Εκεί όμως, αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού.

Ο Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγόνος +26 Νοεμβρίου. Ο Προστάτης των μικρών παιδιών!

Αγιος Στυλιανός

 ο προστάτης των μικρών παιδιών

Ό Αγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας , μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ηταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε , τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Ά­γιου Πνεύματος.
Aπό την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος , μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα , εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ηταν αγνός , αγνότατος.Δεν άφησε επίσης να τον κυρίευσει κανένα γη­ινό πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.
Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρε­τής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής , της παντοτεινής ευτυχίας.
H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργεια του ή­ταν να πούλησει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία , γεμάτος ανακούφηση και χαρά , είπε:
«Πέταξα μια βαρειά άγκυρα , που με κρατού­σε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώ­ματος. Πέταξα από πάνω μου τήν φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιά­κριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμέ­νος , λοιπόν, ο Αγιος από τα φθαρτά , άλλα και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του , διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα , σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιωτερα και αγιώτερα τη ζωή του.
Πόσο ανώτερον κάμνει τον άνθρωπο η διδα­σκαλία του Χριστού , από τη διδασκαλία των φιλο­σόφων! Αυτό το βλέπωμε , εάν συγκρίνωμε την πράξη αυτή του Αγ. Στυλιανού με εκείνο που έκανε ένας αρχαίος φιλόσοφος , Κράτης ονόματι. Και εκείνος κατάλαβε ότι ο πλούτος είναι τύραν­νος. Τον δουλεύει ό άνθρωπος σαν αφεντικό του. Εί­ναι σκλαβωμένος ο άνθρωπος στον πλούτο του και είναι δεμένος. Δεν είναι ελεύθερος. Γι´αυτό και αυτός πήρε τα χρήματα του, ανέβηκε σ´ έναν πα­ραθαλάσσιο βράχο και από εκεί τα πέταξε στη θάλασσα, φωνάζοντας συγχρόνως: «Κράτης Κράτη τα ελεύθεροι». Εγώ δηλ. ό Κράτης με το να πετά­ξω τα λεφτά μου στη θάλασσα ελευθερώνω τον Κράτητα, τον εαυτόν μου.
Κι' o Κράτης ελευθερώθηκε μεν από τα χρή­ματα του , αλλά δέθηκε περισσότερο από τον εγωι­σμό του. Πέταξε τα χρήματα του για να του πούνε ένα «μπράβο». Οι οπαδοί του Χριστού όμως τα απο­χωρίζονται , και συγχρόνως κτυπούν τα πάθη τους και κυρίως τον εγωϊσμόν. Αγωνίζονται να ελευθε­ρωθούν από το τυραννικόν πάθος του εγωισμού διότι και η φιλοπλουτία είναι παιδί του εγωισμού. Για να απαλλαγούν όμως από τα πάθη και τον εγωϊσμόν αρχίζουν ισόβιο αγώνα, έχοντας συγχρό­νως και τη Θεία Χάρη βοηθόν.

Αγία Αικατερίνη +25 Νοεμβρίου

H αγία Aικατερίνη έζησε τον τρίτο αιώνα μετά Xριστόν. Γεννήθηκε στην Aλεξάνδρεια. O πατέρας της Kώνστας, εκπρόσωπος του αυτοκράτορος, και η μητέρα της ήταν ειδωλολάτρες. Έτσι και αυτή ήταν ειδωλολάτρισσα. Aλλά είχε η μικρή κόρη μεγάλη κλίσι στa γράμματα. Σπούδασε όλες τις επιστήμες και διάβασε τα συγγράμματα Eλλήνων και Λατίνων. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών ήταν η πιο μορφωμένη κόρη της Aλεξανδρείας.
Aλλά και στο παράστημα ήταν μια όμορφη γυναίκα όλο χάρι. Mε τέτοια χαρίσματα, σωματικά και διανοητικά, ήταν περιζήτητη νύφη. Σπουδαίοι νέοι τη ζήτησαν. Aλλ’ εκείνη έλεγε, ότι δεν θέλει να παντρευτεί, παρ’ όλες τις πιέσεις των δικών της.
Aν κάποιος θέλει να παντρευτεί, είναι αμαρτία να τον εμποδίζουμε. Aλλ’ εάν αυτό είναι αμαρτία μια φορά, εκατό φορές είναι αμαρτία να εμποδίζουμε έναν άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα, που θέλει να δώσει την καρδιά του στο Θεό. O γάμος είναι ασήμι, η παρθενία είναι χρυσάφι. Διάλεξε και πάρε. Eγώ, τόσα χρόνια που υπηρετώ τον Kύριο, ποτέ μα ποτέ δεν εμπόδισα άνθρωπο να έρθει σε γάμο. Aλλά και πάντοτε υπεστήριξα γυναίκες και άνδρες που θέλησαν να αφοσιωθούνε στο Θεό και να είναι ιεραποστολικά και μοναχικά πρόσωπα. Eλευθερία έδωσε ο Θεός· βία απαγορεύεται, ιδίως στα ζητήματα αυτά.
Tην επίεζαν λοιπόν, κακώς, την αγία Aικατερίνη. Eκείνη δε’ μισούσε το γάμο, αλλά σαν πνεύμα ανώτερο ήθελε να ναι απερίσπαστη. Kαι δεν υπάρχει μόνο αυτός ο γάμος, ο συνηθισμένος. Άλλοι παντρεύονται την πατρίδα, άλλοι την επιστήμη, άλλοι τη θρησκεία.

Ο Άγιος Μερκούριος! Ένας Γενναίος Στρατιώτης και Αήττητος Αθλητής του Χριστού +25 Νοεμβρίου

Μέσα στην επίλεκτη φάλαγγα των μεγάλων και ενδόξων μαρτύρων της χριστιανικής πίστεως εξέχουσα θέση κατέχει ο ένδοξος του Χριστού μεγαλομάρτυς Άγιος Μερκούριος, του οποίου η μνήμη τιμάται και γεραίρεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 25 Νοεμβρίου.
Ο Άγιος Μερκούριος έζησε στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα και επί των ημερών των ασεβών αυτοκρατόρων Δεκίου (249-251), Γάλλου (251-253) και Βαλεριανού (253-259). Καταγόταν από την Ανατολή και ο σκυθικής καταγωγής πατέρας του, ονόματι Γορδιανός, ήταν χριστιανός. Γι’ αυτό και ο Μερκούριος είχε ανατραφεί με τα νάματα της χριστιανικής πίστεως. Όταν απεβίωσε ο πατέρας του, κατατάχθηκε στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού και μάλιστα υπηρέτησε στο στράτευμα των Μαρκησίων. Διακρίθηκε για το ανδρείο του φρόνημα και απέσπασε τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ανωτέρων του. Το γεγονός αυτό παρακίνησε τον αυτοκράτορα στο να τον αποστείλει με το στράτευμά του για να πολεμήσει εναντίον των βαρβάρων.

Ὁ κίνδυνος τοῦ πλοῦτου! Λουκά ιη´, 18-27

«Κάποιος ἄρχοντας ρώτησε τὸν Κύριο: «Ἀγαθὲ διδάσκαλε, τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνια ζωή;». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «Γιατί μὲ ἀποκαλεῖς ἀγαθό»; Κανένας δὲν εἶναι ἀγαθὸς παρὰ μόνο ἕνας, ὁ Θεός. Ξέρεις τὶς ἐντολές: μὴ μοιχεύσεις, μὴ σκοτώσεις, μὴν κλέψεις, μὴ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». Κι ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Ὅλα αὐτὰ τὰ τηρῶ ἀπὸ τὰ νιᾶτα μου». Ὅταν τ' ἄκουσε ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε:
«Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει: πούλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, κι ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυρὸ κοντὰ στὸν Θεό, κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις». Μόλις ἐκεῖνος τ’ ἄκουσε αὐτά, πολὺ στενοχωρήθηκε, γιατὶ ἦταν πάμπλουτος. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς τὸν εἶδε τόσο στενοχωρημένο, εἶπε:

«Πόσο δύσκολα θὰ μποῦν στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα! Εὐκολότερο εἶναι νὰ περάσει μία καμήλα μέσα ἀπὸ βελονότρυπα παρὰ νὰ μπεῖ πλούσιος στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Ὅσοι Τὸν ἄκουσαν εἶπαν: « Τότε ποιὸς μπορεῖ νὰ σωθεῖ;» Κι Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: « Αὐτὰ ποὺ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀδύνατα, γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι δυνατά».

Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν (Μ. Βασιλείου)

«Πλούσιοι κατάντησαν στη φτώχεια και πείνασαν, όσοι όμως ζήτησαν με πόθο τον Κύριο και στήριξαν σ’ Αυτόν τις ελπίδες τους, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό».
Ο πλούτος εύκολα αλλάζει κυρίους και κατά κάποιον τρόπο σαν κύμα μεταφέρεται συνήθως από τη βία των άνεμων άλλοτε προς το ένα μέρος και άλλοτε προς το άλλο. Ίσως ο προφήτης να ονομάζει πλούσιους και τους Ισραηλίτες, γιατί «δική τους ήταν η υιοθεσία και η λατρεία και οι υποσχέσεις του Θεού και δική τους εθνική κληρονομιά ήταν οι μακαριστοί Πατέρες».
Αυτοί εν τού­τοις, επειδή αμάρτησαν απέναντι του Θεού, φτώχυναν.
Όσοι όμως από τους ειδωλολάτρες έμαθαν να ζητούν με πόθο το Θεό, δεν θα στερηθούν κανένα αγαθό.
Το πιο τέλειο αγαθό είναι ο ίδιος ο Θεός, τον όποιον δεν θα στερηθούν όσοι Τον ζητούν με την καρδιά τους. Μη λοιπόν κάποιος αμόρφωτος, που δεν μπορεί να διακρίνει ανάμεσα στο αγαθό και στο κακό, μου ονομάζει αγαθό εκείνο που προσφέρει πρόσκαιρη απόλαυση, που εξαφανίζεται μαζί με το φθαρτό σώμα. Εκείνος που κατατάσσει στην τάξη του αγαθού τον υλικό πλούτο και τα σωματικά προτερήματα, αποδίδει το σεμνό όνομα (αγαθό), που αρμόζει μόνο στο Θεό, σε πράγματα ευτελή και ανάξια λόγου και συγχρόνως θα περιπέσει σε μια φοβερή αντίφαση.

Ο Άγιος Μάρτυς Μένιγνος, ο Κναφεύς, Προστάτης των Χημικών +22 Νοεμβρίου

Ο άγιος μάρτυς Μένιγνος ανήκει στο πολυάριθμο νέφος των μαρτύρων του 3ου αιώνος. Τότε που βασίλευε ο σκληρός και θηριώδης αυτοκράτορας Δέκιος (251 μ.Χ). Η καταγωγή του μάρτυρα είναι ο Ελλήσποντος και συγκεκριμένα η πόλη της Παρίου, που έκτισαν οι κάτοικοι της νήσου Πάρου μεταξύ Κυζίκου και Λαμψάκου. Το επάγγελμά του είναι ταπεινό. Είναι ένας επιμελής κναφέας. Λευκαίνει δηλαδή και καθαρίζει ή βάφει υφάσματα. Πιο πολύ όμως φροντίζει να διατηρεί το χιτώνα της ψυχής του καθαρό από σπίλους αμαρτίας.
Με έκπληξη και αυτός παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν στους πιστούς χριστιανούς. Τις συλλήψεις, τους δαρμούς, τις φυλακίσεις του σε σκοτεινούς τόπους και τις σκληρές τιμωρίες. Τους έδεναν τα πόδια στο βασανιστικό όργανο του ξύλου…
Βρισκόμενος κάποια μέρα στην αγορά, εκεί όπου τα νέα διαδίδονταν αστραπιαία, άκουσε είδηση θαυμαστή: ότι ο «Θεός με θαυματουργική επέμβαση αγγέλου απελευθέρωσε τους φυλακισμένους ομολογητές της πίστεως». Στο άκουσμα αυτής της είδησης δυνατή φλόγα άναψε μονομιάς την ψυχή του. Η φλόγα του πόθου του μαρτυρίου. Ποθεί με ιερή λαχτάρα να βαφεί η ψυχή του με το αίμα του μαρτυρίου και να στολιστεί με λαμπρά διαδήματα για τη σωτηρία της ψυχής του, για τη δόξα της εκκλησίας του Χριστού. Και ο κύριος ο καρδιογνώστης δεν άργησε να απαντήσει στον ιερό του πόθο.

Στην λειτουργία ο Χριστός, είναι παρών!

Θυμάστε την Μαγδαληνή; Όταν κατάλαβε ότι μπροστά της είχε τον Χριστόν, «ραββουνί», διδάσκαλέ μου, του λέγει και πάει να ακουμπήση το ιμάτιόν του, το σώμα του. Θυμάστε την αιμορροούσαν;
Εκεί που τόσο πλήθος ανθρώπων συνέθλιβε τον Χριστόν, εκείνη επήγε να τον ακουμπήση με πίστι και με δέος.
Θυμάστε τον Θωμά; Έβαλε τα χέρια του στις
πληγές και φώναξε· «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Αυτό κάνομε και εμείς την ώρα της λειτουργίας.
Και ερωτάμε μετά που είναι ο Χριστός! Νάτος! Μπροστά μας είναι, μαζί μας είναι, πλάι μας είναι. «ο διδάσκαλος πάρεστι και φωνεί σε», είχαν πει στην Μαρία που έκλαιγε για τον νεκρό Λάζαρο, τον αδελφό της.
Στην λειτουργία ο διδάσκαλος, ο Χριστός, είναι παρών και μας φωνάζει τον καθένα με το όνομά μας.
Όσοι το νοιώθουν, πετούν σπίθες τα μάτια τους και ζουν την χαρά του Χριστού.
Τα πάντα πεπλήρωται χαράς.
Τα πάντα πεπλήρωται φωτός.
Τα πάντα δοξολογούν τον Χριστόν.
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης 

ΠΗΓΗ :

http://xristianos.gr

http://armenisths.blogspot.gr/2012/11/blog-post_22.html

Το θεολογικό περιεχόμενο και η υμνογραφία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου +21 Νοεμβρίου

Αφιέρωμα στην Εορτή των Εισοδίων. Μέρος Β

Aφιέρωμα στην Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου- Μέρος Α κλικ εδώ                

πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

 

Θεολογικό περιεχόμενο της εορτής

Ως προς τον θεολογικό της περιεχόμενο, το νόημα της εορτής των Εισοδίων έχει πολυδιάστατο χαρακτήρα με πλούσιες
θεολογικές, σωτηριολογικές, εκκλησιολογικές και ηθικές προεκτάσεις:
α) Η παραμονή της Παρθένου στον ναό κατέχει σημαντική
θέση στη ζωή της αφού αποτελεί μία περίοδο καθάρσεως και πνευματικής προετοιμασίας, έτσι ώστε να καταφέρει να ενωθεί με την άκτιστη θεότητα, όταν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου. Έπρεπε να πραγματοποιηθεί αυτό «διά τό άκοινώνητον τῆς ἁμαρτίας, τό διαυγές τηρηθῆναι ἀγίασμα»(Γεώργιος Νικομηδείας).
Στον ναό η Παρθένος «πρός ὑποδοχήν τοῦ Λόγου ἐξευτρεπίζεται» (Γ.Νικομηδείας), «ὅπως γέννηται ναός ἡγιασμένος»(Ιωσήφ υμνογράφος). Έτσι η είσοδος της Θεοτόκου στον Ναό αποτελεί προοίμιο και προαναφώνηση του Ευαγγελισμού (Ι.Φουντύλης).
β) Η είσοδος της Θεοτόκου στον ναό και η εγκατοίκηση της σ΄ αυτόν είναι απολύτως φυσική (παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις του ιουδαϊκού νόμου) μιάς και ήταν η αγία των αγίων, αυτή που έγινε με την σειρά της ναός και άχραντο κατοικητήριο του Θεού, «Ἰδοῦ ἡ σκηνή τοῦ θεοῦ μετά τῶν ἀνθρώπων» (Αποκ.21,3).
γ) Παράλληλα η είσοδός της ανοίγει τον δρόμο σ΄ όλο το ανθρώπινο γένος για την άνοδο και είσοδό του στα ουράνια και αληθινά Άγια των Αγίων, δίνοντας μας έτσι ο Θεός αξιόπιστα ενέχυρα για την μετέπειτα συμφιλίωση όλων των ανθρώπων μαζί του (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας). Έτσι το ανθρώπινο γένος βρήκε στο πρόσωπο της Παναγίας τον τέλειο εκπρόσωπό του για την απαραίτητη συγκατάθεση και συνέργειά του στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας(Ε.Γιούλτση).
δ) Όντας προορισμένη η Παναγία «έκ κοιλίας μητρός» δεν έπρεπε ν΄ ακολουθήσει την συνηθισμένη πορεία των άλλων παιδιών της εποχής της και ν΄ αναλωθεί σ΄ άλλες δραστηριότητες(Αγ.Γρηγόριος Παλαμάς), γι ΄ αυτό πόθησε την ολοκληρωτική αφιέρωση στον Θεό και την παραμονή της μέσα στην κατοικία του. Επίσης, επειδή η ί δια επρόκειτο να γίνει η ζωντανή κατοικία του Παμβασιλέα, δεν έπρεπε να είναι σε κοινή θέα, αλλά όπως ο Υιός της ήταν ως άνθρωπος και ως Θεός αθέατος, έτσι και η Παρθένος: ενώ ήταν ορατή πριν εισέλθει στον ναό, απ΄ την στιγμή που κατοίκησε στο άβατο και θείο έδαφος, παρέμενε αθέατη. Αυτός ο παραλληλισμός του βίου της Παρθένου μέσα στον ναό με τον βίο του υιού της και σωτήρα της συναντάται συχνά στους Πατέρες(Ε.Γιούλτση).
ε) Τέλος, σύμφωνα με τον καθηγητή Ι. Φουντούλη, η εορτή αυτή έχει και μία εκκλησιολογική-θεολογική διάσταση. Η Θεοτόκος είναι ο τύπος της Εκκλησίας, όλων των μελών που την αποτελούμε και που δια της σαρκώσεως του Θεού Λόγου σ΄ αυτήν και απ΄ αυτήν γί ναμε ναοί του Θεού του ζώντος, επίγεια κατά χάριν σκηνώματα του επουρανίου Θεού..

Ιστορικά στοιχεία της εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου +21 Νοεμβρίου

Aφιέρωμα στην Εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου-Μέρος Α

Μέρος Β κλικ εδώ
Επιμέλεια:πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου..Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου είναι μία απ΄ τις λεγόμενες μεγάλες Θεομητορικές εορτές (μαζί με τις εορτές του Γενεθλίου, Ευαγγελισμού και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου) και θεωρείται απ΄ τις πιο σημαντικές λόγω του πολυδιάστατου της σημασίας και του συμβολισμού της.

 

Συναξάριο Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτη.

Το Συναξάριο της 21ης Νοεμβρίου, όπως καταγράφεται απ΄ τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, αναφέρεται με λεπτομέρεια στο θέμα της εορτής:
«Η Σύναξις της Παναγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένουΜαρίας, ότε αφιερώθη και ανετέθη εν τω ναώ, ούσα τριετής, παρά Ίωακείμ και Άννης των γεννητόρων αυτής. Η εν τω ναώ της θεομήτορος είσοδος εορτήν τοις ευσεβέσιν ειργάσατο θαυμαστήν και παγκόσμιαν, εκ ταύτης της υποθέσεως λαβούσαν άφορμήν».
Ένδον τρέφει σε Γαβριήλ Nαού Kόρη, Ήξει δε μικρόν και το χαίρε σοι λέξων.
Bη Iερόν Mαρίη τέμενος παρά εικάδι πρώτη.
+ H εις τον νομικόν Nαόν της κυρίας Θεοτόκου Eίσοδος, επροξένησεν εις τους Oρθοδόξους Xριστιανούς εορτήν θαυμαστήν και παγκόσμιον. Eπειδή και έγινεν αύτη με παράδοξον τρόπον, και είναι ένα προοίμιον του μεγίστου και φρικτού μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Tο οποίον διά μέσου της Θεοτόκου έμελλε να γένη εις τον κόσμον. Έλαβε δε την αφορμήν η εορτή των Eισοδίων διά την υπόθεσιν ταύτην. H παναοίδιμος Άννα, επειδή όλην σχεδόν την ζωήν της επέρασε στείρα χωρίς να γεννήση παιδίον, τούτου χάριν παρεκάλει τον Δεσπότην της φύσεως ομού με τον άνδρα της Iωακείμ, να χαρίση εις αυτούς τέκνον. Kαι αν επιτύχουν του ποθουμένου, ευθύς να αφιερώσουν εις τον Θεόν το γεννηθέν παιδίον. Kαι λοιπόν εγέννησε παραδόξως την πρόξενον γενομένην της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγήν και φιλίωσιν του Θεού μετά των ανθρώπων, την αιτίαν της αναπλάσεως του πεσόντος Aδάμ, και της τούτου εγέρσεως και θεώσεως. Aυτήν λέγω την Yπεραγίαν και Δέσποιναν Θεοτόκον Mαρίαν. Όθεν όταν αύτη έγινε τριών χρόνων, επήραν αυτήν οι γονείς της, και επρόσφεραν κατά την σημερινήν ημέραν εις τον Nαόν. Kαι πληρούντες τας υποσχέσεις οπού έκαμαν, αφιέρωσαν την θυγατέρα αυτών εις τον χαρισάμενον ταύτην Θεόν. Kαι παραδίδουσιν αυτήν εις τους ιερείς, και μάλιστα εις τον τότε Aρχιερέα Ζαχαρίαν. O οποίος ταύτην παραλαβών, έμβασε μέσα εις το ενδότατον του Nαού, όπου μόνος ο Aρχιερεύς μίαν φοράν τον χρόνον εισήρχετο. Kαι τούτο εποίησε κατά βούλησιν Θεού, όστις έμελλε μετά ολίγον να γεννηθή εξ αυτής, διά την διόρθωσιν και σωτηρίαν του κόσμου. Eκεί λοιπόν η Παρθένος διέμεινε χρόνους δώδεκα, τρεφομένη μεν ξενοπρεπώς από τον Aρχάγγελον Γαβριήλ με τροφήν ουράνιον. Aξιουμένη δε της του Θεού εμφανείας, έως ότου επλησίασεν ο καιρός του θείου Eυαγγελισμού, και των ουρανίων και υπερφυσικών εκείνων μηνυμάτων. Tα οποία εμήνυον, ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθή από αυτήν φιλανθρώπως, διά να αναπλάση τον φθαρέντα κόσμον υπό της αμαρτίας. Tότε γαρ η Θεοτόκος εξελθούσα από τα Άγια των Aγίων, παρεδόθη εις τον μνήστορα Iωσήφ1, ίνα εκείνος υπάρχη φύλαξ και μάρτυς της παρθενίας αυτής. Kαι ίνα υπηρετήση, τόσον εις τον άσπορον τόκον της, όσον και εις την φυγήν την εις Aίγυπτον, και εις την απ’ εκείνης επάνοδον εις γην Iσραήλ. (Όρα τον εις τα Eισόδια λόγον του Δαμασκηνού, ομοίως όρα και εις τον Mηνιάτην και εις την Σάλπιγγα.)

Γιατί σε περίοδο νηστείας κάνει να φάμε ελιές και όχι λάδι;

«Γιατί σε καιρό νηστείας νηστεύουμε το λάδι και τα ψάρια και τρώμε ελιές και αυγοτάραχο;»
Η παλιά και αληθινή νηστεία συνίσταται στην πλήρη αποχή τροφής ή στην ξηροφαγία. Επειδή όμως αυτή δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί στις μεγάλες περιόδους των νηστειών τού Εκκλησιαστικού έτους, λόγω δύσκολων συνθηκών ζωής ή έλλειψης ζήλου, έχουν στην πράξη επινοηθεί διάφορες διευκολύνσεις, ώστε να είναι δυνατή η εφαρμογή της νηστείας από όλους τους πιστούς.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Πλάτων +18 Νοεμβρίου

«Ο άγιος Πλάτων ήταν από τη χώρα των Γαλατών, από την πόλη της Αγκύρας, αδελφός του αγίου μάρτυρα Αντιόχου. Επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό, νεαρός ακόμη, οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Αγριππίνο. Και κτυπιέται από δώδεκα στρατιώτες και απλώνεται πάνω σε χάλκινο πυρωμένο κρεβάτι, ενώ από πάνω τον ράβδιζαν. Και καίγεται στις μασχάλες και στα πλευρά από πυρωμένες σφαίρες, ενώ από την πλάτη του έβγαλαν μία λουρίδα δέρματος, ενώ στη συνέχεια του έξυσαν τις σάρκες και τις πλευρές τόσο πολύ, ώστε αλλοιώθηκε η όψη του. Και τότε δέχεται το τέλος με το ξίφος».

Ο άγιος υμνογράφος δεν μπορεί να μην επισημάνει για τον άγιο Πλάτωνα ό,τι αποτελεί θησαυρό του κάθε μάρτυρα: τη ζωντανή πίστη του
στον Χριστό («διά της οικείας ενεργούς σου πίστεως»), την ανάκρασή του με την αγάπη Εκείνου («ανακραθείς όλος αγάπη του κτίσαντος»), τη διαρκή ενατένιση και όραση της ομορφιάς και τους κάλλους Του, με τα μάτια της ψυχής («τω της ψυχής νοερώ, τη ευπρεπεία του κτίσαντος ενατενίζων αεί, και κατοπτριζόμενος το κάλλος το άρρητον»), πράγματα τα οποία τον έκαναν αφενός να είναι ιματισμένος με το ιμάτιο της σωφροσύνης και της σωτηριώδους χάρης του Θεού, υπερβαίνοντας και τους πόνους του ίδιου του μαρτυρίου, αφετέρου να βρίσκεται με χαρά στο πλάτος του Παραδείσου. «Της αιωνίου βασιλείας, ένδοξε, το καθαρώτατον χοροβατών πλάτος». Ο ποιητής μάλιστα παρουσιάζει τον άγιο ως ιερέα που προσέφερε θυσία στον Χριστό τον ίδιο του τον εαυτό («ιερουργός θείος εδείχθης ως άμωμον ιερείον…ολοκαυτών, μάρτυς, σεαυτόν»), και τρόπον τινά ως θεατή που παρατηρεί τον ίδιο τον εαυτό του, σαν να έπασχε κάποιος άλλος («ώσπερ εν αλλοτρίω σώματι, πανεύφημε, πάσχων ηγώνισαι, ως αθλούντων άλλων, θεατής συ γενόμενος ήθλησας»).

Άγιος Νεομάρτυς Αναστάσιος ο εκ Παραμυθίας +18 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Μάρτυς Αναστάσιος γεννήθηκε στην Παραμυθιά της Θεσπρωτίας περί το έτος 1730. Ήταν τα χρόνια της σκληρής τουρκικής σκλαβιάς, και οι Έλληνες χριστιανοί υπέφεραν τα πάνδεινα. Εστερούντο την προσωπική τους ελευθερία και δεν όριζαν τίποτε, ούτε τα σπίτια τους, ούτε την περιουσία τους, ακόμη ούτε και τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις συζύγους, τις αδελφές και τα παιδιά τους.
Η ψυχή του Αγίου ήταν γεμάτη από την φλόγα της πίστεως του Χριστού και την αγάπη προς την σκλαβωμένη πατρίδα. Έλπιζε βάσιμα ότι κάποτε ο Πανάγαθος Θεός, θα έβλεπε τον πόνο και θα άκουγε τις θερμές προσευχές των ραγιάδων και θα τους χάριζε την πολυπόθητη ελευθερία. Ακόμη, κρατούσε μέσα στην ψυχή του, σαν ιερά εικονίσματα, τις μορφές των γονέων του και των αδελφών του, που προστάτευε από κάθε βεβήλωση
των απίστων.
Μια μέρα, καθώς βγήκε έξω στα χωράφια με την αδελφή του και άλλους χριστιανούς, για να εργασθούν, βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε μια ομάδα νέων μουσουλμάνων με επικεφαλής τον γιο του πασά, Μουσά. Όταν είδαν την ωραιότατη αδελφή του Αναστασίου κατελήφθησαν από μεγάλο πειρασμό και όρμησαν να την αρπάξουν με την βία και να την κακοποιήσουν. Μόλις ο Άγιος είδε τις κινήσεις τους και διέγνωσε τις προθέσεις τους, όρμησε εναντίον τους, συνεπλάκη μαζύ τους και με την μεγάλη δύναμη που είχε, τους εμπόδισε και έδωσε την ευκαιρία στην αδελφή του να απομακρυνθή και να διαφύγη τον κίνδυνο. Την ενέργεια αυτή, την θεώρησαν πολύ προσβλητική οι Τούρκοι και γι’ αυτό κατέφυγαν στον πασά και του κατήγγειλαν το γεγονός τελείως παραποιημένο, ότι, δηλαδή, ο Αναστάσιος χωρίς αιτία τους επετέθη, τους εξύβρισε και τους εκτύπησε. Ακόμη, είπαν ψευδόμενοι, ότι σε κάποια στιγμή ο Αναστάσιος τους υποσχέθηκε να αλλάξη πίστη και να γίνη μωαμεθανός.