Οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, δέν εἶναι χαζοχαρούμενοι, καρπαζοεισπράκτορες, ἀφελεῖς, ἁπλοϊκοί, ἐπιπόλαιοι, ρηχοί, μουντοί, παράξενοι καί ἀφηρημένοι.
Ἄν εἶναι ἔτσι δέν εἶναι ἀληθινοί χριστιανοί. Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός εἶναι ἐλπιδοφόρος, χαρούμενος, εἰλικρινής, τίμιος, ἀτόφιος καί ταπεινός.
Τό ξεκίνημα γιά τή διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ μου δέν εἶναι διόλου ἐγωιστικό. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου μέ κάνει κατανυκτικό καί ὄχι φοβισμένο καί ταραγμένο.
Ἡ παράσταση μᾶς μεταφέρει ἔξω ἀπό τήν πόλη, σέ βράχους. Σ’ ἕναν ἀπό αὐτούς, ὅπως συνήθιζαν οἱ Ἰουδαῖοι, ἦταν λαξευμένο τό μνῆμα τοῦ Λαζάρου. Δεσπόζει κι ἐδῶ ἡ μορφή τοῦ Χριστοῦ. Βλέπουμε τή θλίψη του, ἀλλά μαντεύουμε καί τή θεότητά του. Τήν τελευταία προδίδουν, πρῶτο, ἡ μεγαλοπρεπής στάση του καί, δεύτερο, τό γεγονός ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι (τούς βλέπουμε στή δεξιά ὁμάδα τῶν προσώπων) κοιτάζουν τό Χριστό καί ὄχι τό Λάζαρο. Τό ἕνα χέρι τοῦ Κυρίου κρατάει εἰλητό καί τό ἄλλο μέ ἐκφραστική κίνηση ἐκτείνεται πρός τό Λάζαρο. Μέ τό πρόσταγμά του ὁ Λάζαρος ἀνασταίνεται. Ἕνας νέος ἀφαιρεῖ τίς ταινίες κι ἕνας ἄλλος σηκώνει τήν πλάκα τοῦ τάφου. Ἐντυπωσιακές οἱ ἀδελφές του Λαζάρου. Προσκυνοῦν τόν Κύριο ἔχοντας στά πρόσωπα τούς χαραγμένη τήν ἄφατη λύπη τους. Ὡραία παρατηρήθηκε, πώς «ὅλοι οἱ εἰκονιζόμενοι ἀποτελοῦν, ἁπλά καί μόνο, διαφορετικές ἀποχρώσεις καί ψυχολογικές διαβαθμίσεις τοῦ ἴδιου συναισθήματος, τῆς ἴδιας ψυχολογικῆς κατάστασης — τῆς βαθειᾶς εὐλάβειας μπροστά στό γεγονός: ἀπό τήν ἤρεμη κίνηση τῶν Ἀποστόλων ὡς τό γεμάτο αὐταπάρνηση ὀδυρμό τῆς Μαρίας» (Εἰκόνες τῆς κρητικῆς τέχνης… σ. 364).
Ἡ Βηθανία, ἡ πατρίδα τοῦ Λαζάρου, εἶναι τὸ σύμβολο ὅλου τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ καθενός. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς δημιουργήθηκε νὰ εἶναι φίλος τοῦ Θεοῦ καὶ κλήθηκε σ’ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ Φιλία ποὺ εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ κοινωνία μαζί Του, ἡ συμμετοχὴ στὴ ζωή Του. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰω. 1, 4). Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ φίλος (ὁ ἄνθρωπος), τὸν ὁποῖο τόσο ἀγαπάει ὁ Θεὸς καὶ τὸν ὁποῖο μόνο ἀπὸ ἀγάπη δημιούργησε, δηλαδὴ τὸν ἔφερε στὴ ζωή, τώρα καταστρέφεται, ἐκμηδενίζεται ἀπὸ μία δύναμη ποὺ δὲν τὴ δημιούργησε ὁ Θεός: τὸ θάνατο. Ὁ Θεὸς συναντάει μέσα στὸν κόσμο, ποὺ Αὐτὸς δημιούργησε, μία δύναμη ποὺ καταστρέφει τὸ ἔργο Του καὶ ἐκμηδενίζει τὸ σχέδιό Του. Ἔτσι ὁ κόσμος δὲν εἶναι πιὰ παρὰ θρῆνος καὶ πόνος, δάκρυα καὶ θάνατος.
Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτό;
Μεταξύ της Μονής Μεγίστης Λαύρας και της Σκήτης των Καύσο καλυβίων, στην περιφέρεια αυτή, ασκήτευε ένας ερημίτης, γνωστός με το όνομα Πανάρετος, ό όποιος μια μέρα, μετά από την καθιερωμένη προσευχή και τον κανόνα του,του ήρθε ή ιδέα να φτιάξει, μπροστά στη σπηλιά του, ένα μικρό κηπάκι,για να έχει σωματική άσκηση και απασχόληση και λίγη παράκληση από τα κηπευτικά πού θα καλλιεργούσε.
Μετά από πολλές μέρες αγώνα και με πολύ κόπο, επειδή τα μέρη εκείνα είναι πετρώδη, έσκαψε αρκετό μέρος και έφτασε σε ένα σημείο πού βρήκε μια πλάκα,ή οποία τον δυσκόλευε να προχωρήσει.
Ήταν βραδάκι, ό Γέροντας αυτός, από την πολλή εργασία κουράστηκε και είπε με τη σκέψη του να σταματήσει ως εκεί το σκάψιμο.
Γράφει ο Γιάννης Κουζίου
Στις 24 Απριλίου 1821, ο Αθανάσιος Διάκος περνά στην αθανασία, μετά από φρικτό και επονείδιστο θάνατο. Ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος του μαρτυρίου που υπέστη. Του δίνεται η ευκαιρία να κερδίσει την ζωή του προδίδοντας πίστη, Χριστό και πατρίδα, παρότι όμως σφαδάζει δεν διστάζει και βαδίζει ηρωικά ως το τέλος, (αυτά κυρίως για τους Νεοεποχίτες που βάλουν κατά της Ορθοδοξίας και της πατρίδας), η πίστη όμως σε αυτές τις αξίες ελευθέρωσε την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σήμερα που θα υπέφερε ανάλογο μαρτύριο για την Ορθοδοξία και την πατρίδα, με αντάλλαγμα την ζωή του. Ας τους τιμάμε τουλάχιστο και ας τους θυμόμαστε γιατί ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί (μη γένοιτο), να τους μιμηθούμε…
του σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου Ιεροθέου
Η διδασκαλία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη συντονίζεται
στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, την οποία εκείνος παρουσίασε με έναν
σύγχρονο τρόπο στους φοιτητές του, τους ακροατές του και τους συνομιλητές του,
όπως το έκανε και με τα γραπτά του. Όταν κανείς τον συναντούσε και συζητούσε
για ελάχιστα λεπτά της ώρας μαζί του, μπορούσε να παραλάβει μια συμπεπυκνωμένη
διδασκαλία. Είχε την ικανότητα σε μικρό χρονικό διάστημα να μεταδίδει με τρόπο
ευσύνοπτο και απλό τον πυρήνα της διδασκαλίας του.
Στην συνέχεια θα εκτεθούν δέκα σημεία, που είναι οι κεντρικές θέσεις της διδασκαλίας του, όπως τις έχω αντιληφθεί.
Οι Αρμένιοι υπέφεραν από βασανιστήρια πείνα και εξαθλίωση κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας
Σαν σήμερα, 24 Απριλίου του 1915 ξεκίνησε μια από τις πιο σκοτεινές και τραγικές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, η γενοκτονία των Αρμενίων.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξέδωσε διάταγμα για τη σύλληψη και την εκτέλεση Αρμενίων πολιτικών ηγετών, διπλωματών και διανοουμένων στην πρωτεύουσα της Κωνσταντινούπολης.
Ὁ Χριστὸς ἀνέβαινε γιὰ τελευταία φορὰ στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα. Καθ’ ὁδὸν προέλεγε στοὺς μαθητές του τὴ σύλληψή του, τὸν μαρτυρικό του θάνατο, ἀλλὰ καὶ τὴν τριήμερη Ἀνάστασή του. Οἱ μαθητές του ὅμως δὲν μποροῦσαν ἀκόμα νὰ κατανοήσουν τὸ μυ-στήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης. Δὲν εἶχαν λάβει τὴ φωτιστικὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σκέφτονταν ἀκόμα ἀνθρώπινα. Θεω-ροῦσαν τὴ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἐπίγεια. Ἀναλογίζονταν ποιὰ θέση θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξασφαλίσουν αὐτοὶ σ’ αὐτήν. Ἔτσι δυὸ ἀπ’ αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἐπίσημες θέσεις καὶ ἀξιώματα (Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν).
Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
Από της εποχής δ' αυτής παρουσιάζεται η του χαρακτήρος αυτού ισχύς και η εμμονή εις τας πεποιθήσεις του. Είτα δε, όταν ο Πέτρος Αλεξανδρείας απεκήρυξε τους συμμετόχους του Μελετίου, και δεν απεδέχετο το βάπτισμα αυτών, ο Άρειος εξανέστη το πρώτον, μεμφόμενος τα γενόμενα και διεμαρτύρετο κατά του μέτρου τούτου του Επισκόπου του. Και κατ' ακολουθίαν τούτου απεπέμφθη από της Αλεξανδρείας. Ότε δε μετά ταύτα τον Πέτρον αποβιώσαντα διεδέξατο ο πραϋς τους τρόπους Αχιλλάς, ο Άρειος αιτήσας συγγνώμην εγένετο δεκτός εν τη Εκκλησία και τω 212ω εχειροτονήθη Πρεσβύτερος.
Ουνίτες μας θέλουν! Ο Παπισμός είναι αίρεση και παναίρεση. ~ άγιος παπα Γιώργης Μεταλληνός
Ο Πάπας είναι αιρετικός, και πρόδρομος του αντιχρίστου κατά τούς Αγίους Πατέρες... ~ Γέρ. Γαβριήλ ο Αγιορείτης
Ο Πάπας είναι ο ηθικός αυτουργός της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. ~ Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.
Ἡ ἕκτη καὶ τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγ. Σαρακοστῆς ὀνομάζεται «Ἑβδομάδα τῶν Βαΐων». Γιὰ ἕξι μέρες πρὶν τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ὠθεῖ ν’ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ, καθὼς πρῶτος ἀναγγέλει τὸ θάνατο τοῦ φίλου Του καὶ κατόπιν ἀρχίζει τὸ ταξίδι Του στὴ Βηθανία καὶ στὴν Ἱερουσαλήμ. Τὸ θέμα καὶ ὁ τόνος αὐτῆς τῆς ἑβδομάδας δίνονται τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα, στὸν Ἑσπερινό:
Τὴν ἔκτην τῶν σεπτῶν Νηστειῶν Ἐβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ προεόρτιον ὕμνον τῶν Βαΐων ἄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον…
Στὸ κέντρο τῆς προσοχῆς εἶναι ὁ Λάζαρος – ἡ ἀρρώστεια του, ὁ θάνατός του, ὁ θρῆνος τῶν συγγενῶν του καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλα αὐτά.
Καλαβρύτων Αμβρόσιος: ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Προς τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Περιστερίου κ.κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΝ 121 35 ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΑΤΤ.
ΘΕΜΑ:
Μήπως είσθε,
άθελά Σας βεβαίως, ΔΙΩΚΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ; Διατί άραγε
απεμακρύνατε τον Εσταυρωμένον από τον Θρόνον Του; «Σε Ναό της Μητρόπολης του Περιστερίου
βάλανε τον Έσταυρωμένο στον Γυναικωνίτη. Πλέον όλοι θα λειτουργούνται με πλάτη
τον Εσταυρωμένο….», κραυγάζουν διαμαρτυρόμενοι οι πιστοί!
Σεβασμιώτατε
εν Χριστώ Αδελφέ,
Διά της από 26ης Ιουνίου 2023 αναφοράς ημών προς τον Σεβ. Μητροπολίτην Ζιχνών και Νευροκοπίου κ.κ. Ιερόθεον, ως Πρόεδρον του δι’ Αρχιερείς Πρωτοβαθμίου Συνοδικού Δικαστηρίου, ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΑΜΕΝ Υμάς διά την συντελεσθείσαν καταφρόνησιν του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διότι ΟΛΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ εδώσατε εντολήν διά την απομάκρυνσιν του Εσταυρωμένου εκ του ιερού Βήματος των ιερών Ναών της Επαρχίας Σας!
Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἰδού ἡ πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ Κυριακή [πού σφραγίζει τήν ἑβδομάδα] τῶν μεγάλων ἀγρυπνιῶν καί τῶν μεγάλων ἀσκήσεων, τήν ἑβδομάδα τῶν μεγάλων θρήνων καί ἀναστεναγμῶν, ἡ Κυριακή τῆς πιό μεγάλης μεταξύ τῶν ἁγίων γυναικῶν Ἁγίας, τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας…
Σαράντα ἑπτά χρόνια ἔκανε στήν ἔρημο, καί ὁ Κύριος τῆς ἔδωσε ἐκεῖνο πού σπάνια δίνει σέ κάποιον ἀπό τούς Ἁγίους. Χρόνια ὁλόκληρα δέν γεύθηκε ψωμί καί νερό. Στήν ἐρώτησι τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ ἐκείνη ἀπάντησε: «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. δ΄ 4). Ὁ Κύριος τήν ἔτρεφε μέ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο καί τήν ὡδηγοῦσε στήν ἐρημητική ζωή, στούς ἐρημητικούς της ἀγῶνες.
Με αφορμή την μεγάλη γιορτή της Παναγιάς σήμερα, δημοσιεύουμε το άρθρο της Μουσειολόγου – Μουσειογράφου Μαγδαληνής Ντούκα -Μοντεσάντου για τους Ιερούς Ναούς και Μονές της Κεφαλλονιάς που είναι αφιερωμένοι στην Χάρη Της.
Αυτά τα λόγια αποτελούσαν και τον ακρογωνιαίο λίθο στη ζωή του μακαριστού ιεράρχη, ο οποίος ζούσε Χριστό και Ελλάδα. Γι΄αυτό και την 24η Ιουλίου 2020, ημέρα πένθους σε όλη την Ελλάδα, για την Αγιά Σοφιά και το επίσημο άνοιγμα του εμβληματικού ναού της Χριστιανοσύνης και μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ως μουσουλμανικού τεμένους από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στον Ιερό Μητροπολιτικό Καστοριάς, μετά από κάλεσμα του μακαριστού Μητροπολίτη Καστορίας κυρού Σεραφείμ, τελέσθηκε η ακολουθία του Εσπερινού και ο Ακάθιστος Ύμνος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη σε τζαμί. Πολλοί Καστοριανοί συμμετείχαν με δάκρυα στα μάτια στην προσευχή προς της Υπεραγία Θεοτόκο.
Ακάθιστος ύμνος επικράτησε να λέγεται ένας ύμνος «Κοντάκιο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, από την όρθια στάση, που τηρούσαν οι πιστοί κατά τη διάρκεια της ψαλμωδίας του. Οι πιστοί έψαλλαν τον Ακάθιστο ύμνο όρθιοι, υπό τις συνθήκες που θεωρείται ότι εψάλη για πρώτη φορά, ενώ το εκκλησίασμα παρακολουθούσε όρθιο κατά την ακολουθία της γιορτής του Ευαγγελισμού, με την οποία συνδέθηκε ο ύμνος.
Ψάλλεται ενταγμένος στο λειτουργικό πλαίσιο της ακολουθίας του Μικρού
Αποδείπνου, σε όλους τους Ιερούς Ναούς, τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι
ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική
αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω (κάθε οίκος ξεκινά με το αντίστοιχο
κατά σειρά ελληνικό γράμμα), και είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της
ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας.
Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Δανεισμένος βεβαίως ὁ τίτλος ἀπὸ μία παλιὰ ἑλληνικὴ κωμωδία, ἀλλὰ ἀποδίδων μὲ ἐκπληκτικὴ εὐστοχία καὶ ἐνάργεια τὴν πραγματικότητα. Μὲ τὸν γνωστὸ βρώμικο θόρυβο γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Φῶς νὰ φουντώνει καὶ πάλι, ὅπως κάθε χρόνο τέτοια ἐποχή, ὅπου τὸ νεοεποχίτικο σύστημα ξεσαλώνει γιὰ νὰ σπιλώσει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ δηλητηριάσει μὲ τὴν ἀμφιβολία ἢ καὶ τὴ βλασφημία τὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ μὲ προφανῆ τὸν ρόλο καὶ ὅλων τῶν κακομοίρηδων, ποὺ (εἴτε ὡς ξεκάθαρα βαλτοὶ ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ σύστημα, εἴτε ὡς «χρήσιμοι ἠλίθιοι») ἐπιχειροῦν νὰ φιλτράρουν μέσα ἀπὸ ἕνα μυωπικὸ καὶ βλακωδῶς γελοῖο ψευτορθολογισμὸ τὰ ἄρρητα καὶ τὰ ὑπερκόσμια. Καὶ ποὺ φυσικά, γιὰ νὰ πετύχουν τὸν ἀποδομητικὸ στόχο τους, δὲν διστάζουν νὰ διαστρεβλώσουν καὶ τὴν ἴδια τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Γιατί ἀσφαλῶς ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ξεχνᾶμε ὅτι, πέραν τῆς πίστης, ποὺ δὲν μετριέται μέσα ἀπὸ «λογικὲς» ἀποδείξεις καὶ τεκμήρια, ἐδῶ ὑπάρχουν καὶ ξεκάθαρα ἱστορικὰ συμβάντα ποὺ φανερώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ δίνουν ἀπάντηση στοὺς συκοφάντες καὶ τοὺς διαστροφείς.
Στὴν ἐπίσημη λειτουργικὴ γλώσσα ἡ ἀκολουθία αὐτὴ ὀνομάζεται «Ἀκάθιστος Ὕμνος» ἢ μονολεκτικὰ «Ἀκάθιστος» ἀπὸ τὴν ὀρθία στάση, ποὺ τηροῦσαν οἱ πιστοὶ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ψαλμωδίας της. Ἔτσι καὶ μὲ τὰ λόγια καὶ μὲ τὴ στάση τοῦ σώματος ἐκφράζεται ἡ τιμή, ἡ ἰδιαίτερη εὐλάβεια, ἡ εὐχαριστία πρὸς ἐκείνη, πρὸς τὴν ὁποία ἀπευθύνουμε τοὺς χαιρετισμούς μας.
Εἶναι δὲ ἡ ἀκολουθία αὐτὴ στὴ σημερινὴ λειτουργική μας πράξη ἐντεταγμένη στὸ λειτουργικὸ πλαίσιο τῆς ἀκολουθίας τοῦ μικροῦ ἀποδείπνου, ὅπως ἀκριβῶς τελέσθηκε ἀπόψε. Ἔτσι γίνεται κάθε Παρασκευὴ στὶς τέσσερις πρῶτες ἑβδομάδες τῶν Νηστειῶν, ἀκόμα καὶ τὴν Παρασκευὴ τῆς Ε΄ Ἑβδομάδος, ποὺ μετὰ τὴν τμηματικὴ στὶς τέσσερις πρῶτες ἑβδομάδες ψαλμωδία του, ἀνακεφαλαιώνεται ὁλόκληρος ὁ ὕμνος.
+Φουντούλης Ἰωάννης
Μὲ τὴν Ἀκολουθία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου ἐκδηλώνονται εὐχαριστίες καὶ ἐγκώμια στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ἀποτελεῖται, κατὰ βάση, ἀπὸ τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο καὶ τὸν Κανόνα τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου, πλαισιωμένα μὲ ψαλμούς, ἀπολυτίκια καὶ εὐχές. Καὶ τὰ δύο χαρακτηρίζονται ὡς ἀριστουργήματα τῆς Βυζαντινῆς ὑμνολογίας, ποὺ ἐξαίρουν τὸ ἔργο καὶ τὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, μὲ θεολογικὸ βάθος, κομψότητα λόγου, μουσικὸ κάλλος, ἁγιοπνευματικὴ ἔμπνευση.
Τὸ γνωστότερο μετόχι τῆς Ἁγίας Φιλοθέης στὴν Ἀθήνα εἶναι τὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα στὰ Πατήσια, στὴν ὁδὸ Λευκωσίας τῆς πλατείας Ἀμερικῆς. Ὁ ναὸς εἶναι μία τρίκλιτη βασιλική, ἀναστηλώθηκε ἀπὸ τὸν Ἀναστάσιο Ὀρλάνδο καὶ εἶναι ζωγραφισμένος ἀπὸ τὸν Φώτη Κόντογλου καὶ τοὺς μαθητές του Γιῶργο Γλιάτα καὶ Παντελῆ Ὀδάμπαση τὸ 1950.
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 68 / 2000
ΑΡΙΘ. ΠΡΩΤ. 124
Ἀγαπητοί μου Πατέρες,
Μᾶς ἀξιώνει καί πάλι φέτος ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νά εἰσέλθουμε στήν εὐλογημένη
περίοδο τοῦ Τριῳδίου καί νά ὁδεύσουμε ὁλοταχῶς πρός τήν Ἁγία καί Μεγάλη
Τεσσαρακοστή, πού ἀποτελεῖ τήν ἱερότερη περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ μας ἔτους.
Περίοδος νηστείας, προσευχῆς καί καθάρσεως πνευματικῆς, προκειμένου
«κεκαθαρμέναις διανοίαις» νά συμπορευθοῦμε μαζί μέ τόν Ἀρχηγό καί Τελειωτή τῆς
πίστεώς μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἐρχόμενον πρός τό Πάθος γιά τήν δική μας
σωτηρία, νά σταυρώσουμε τά πάθη καί τίς ἁμαρτωλές μας ἐπιθυμίες, γιά νά ζήσουμε
μαζί Του αἰώνια στήν Βασιλεία Του την ἐπουράνιο.
Καί ἔχουμε καθῆκον ἱερό, ἀγαπητοί μου Πατέρες, νά καθαρίσουμε πρῶτοι ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας «ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος», ὅπως θά μᾶς πεῖ χαρακτηριστικά ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, προκειμένου ἐν συνεχείᾳ νά καθαρίσουμε καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ διά τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων καί νά τόν ἑνώσουμε μέ τόν Θεό.
Στην τοποθεσία όπου σήμερα υπάρχει ο Ναός του Αγ. Νικολάου, ήταν χτισμένο ιδιωτικό ναΐδριο αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο Μύρων Λυκίας. Με την ανοικοδόμηση της περιοχής, οι κάτοικοι θέλησαν να κάνουν ενοριακό το μικρό ναό και για τον σκοπό αυτό, ίδρυσαν σύλλογο με την επωνυμία «Αγ. Νικόλαος Κάτω Πατησίων». Ο σύλλογος αγόρασε τμηματικά από τους ιδιοκτήτες το οικόπεδο, εντός του οποίου ήταν χτισμένο το εκκλησάκι, ως το 1926, ενώ το 1932 ετέθη από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Α΄ ο θεμέλιος λίθος του ναού.
Μέχρι το έτος 1945-46, δεν είχε γίνει καμία ενέργεια για την ανοικοδόμηση του ναού. Το 1946, ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα Γεώργιο Νομικό, η εκπόνηση σχεδίων, τα οποία και εγκρίθηκαν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Το σημερινό Ευαγγέλιο ξύπνησε συγκλονιστικές στιγμές που ζήσαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας στον Άγιο Γεράσιμο Κεφαλληνίας και αποδεικνύουν περίτρανα ότι δικαίως ο Άγιος Γεράσιμος ονομάζεται δαιμονιοδιώκτης.
Ήταν κατά την περίοδο των σαράντα Θείων Ακολουθιών μετά την χειροτονία εις πρεσβύτερο του π. Γερασίμου Φωκά. Ένα πρωί Σαββάτου στον παλαιό ναό του Αγίου Γερασίμου. Ο π. Γεράσιμος βγαίνει στην Ωραία Πυλη και αρχίζει να διαβάζει:
ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ Ε' ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΕΝ Τῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ
Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν ευρεθή ενώπιον προτάσεως περί κοινού εορτασμού του Πάσχα ή οιασδήποτε άλλης εορτής μετά των ετεροδόξων, οφείλει να αρνηθή και συζήτησιν καν περί του θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει να αποκλεισθή παντί σθένει και πάση θυσία, διότι αποτελεί ανατροπήν εκ των θεμελίων της Ορθοδόξου Δογματικής και ιδία της Εκκλησιολογίας. Ή πιστεύομεν ότι είμεθα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ή δεν πιστεύομεν. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, πεποιθυία ότι αύτη και μόνη είνε το Σώμα του Χριστού, ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας, το Ταμείον της Χάριτος, το Εργαστήριον της Σωτηρίας, ενδιαφέρεται μεν ζωηρότατα περί της εις αυτήν επιστροφής των πεπλανημένων, αδιαφορεί όμως τελείως περί των εσωτερικών αυτών ζητημάτων, εν όσω ούτοι μένουν εν τη πλάνη. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος ηθέλησε να θεσπίση κοινόν εορτασμόν, αλλά διά τα μέλη της Εκκλησίας, ουχί διά τους εκτός αυτής ευρισκομένους. Δεν συνεζήτησεν ούτε μετά των Γνωστικών, ούτε μετά των Μαρκιωνιτών, ούτε μετά των Μανιχαίων, ούτε μετά των Μοντανιστών, ούτε μετά των Δονατιστών, ίνα εύρη βάσιν συνεννοήσεως περί κοινών εορτασμών. Και ότε βραδύτερον απεκόπησαν εκ του Σώματος της Εκκλησίας οι Αρειανοί, οι Νεστοριανοί, οι Μονοφυσίται, οι Εικονομάχοι κλπ. κλπ., η Εκκλησία ουδέποτε διενοήθη να προέλθη εις συνεννοήσεις μετ’ αυτών προς θέσπισιν κοινού εορτασμού είτε του Πάσχα είτε οιασδήποτε άλλης εορτής.
Τὴν Κυριακή 31 Μαρτίου, ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπηύθυνε σ᾿ αὐτοὺς «ἐγκάρδιο χαιρετισμὸ ἀγάπης».
Δὲν ἀρκέσθηκε ὅμως σ᾿ αὐτό, ἀλλά, ἐπειδὴ κατὰ τὸ 2025 συμπίπτει ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς δυτικοὺς Χριστιανούς, εὐχήθηκε αὐτὴ ἡ συγκυρία «νὰ μὴ ἀποτελέση μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἕνα τυχαῖο συγκυριακὸ γεγονός, ἀλλὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας γιὰ τὸν ἑορτασμό του κατ᾿ ἔτος ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, ἐν ὄψει καὶ τῆς ἐπετείου συμπληρώσεως 1700 χρόνων, τὸ 2025, ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ρυθμίσεως τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Εἴμαστε αἰσιόδοξοι, καθὼς ἑκατέρωθεν ὑπάρχει ἡ πρὸς τοῦτο καλὴ θέλησις καὶ προθυμία».
Η Πέμπτη εβδομάδα των Νηστειών είναι το λειτουργικό αποκορύφωμα της Τεσσαρακοστής. Οι ακολουθίες είναι μακρότερες και εκλεκτότερες. Στη συνήθη ακολουθία των λοιπών εβδομάδων θα προστεθούν δυο νέες μεγάλες ακολουθίες· Την Πέμπτη ο Μεγάλος Κανόνας και το Σάββατο ο Ακάθιστος Ύμνος. Κανονικά το αποκορύφωμα αυτό θα έπρεπε να αναζητηθεί στην επόμενη, στην Έκτη εβδομάδα των Νηστειών, που είναι και η τελευταία της περιόδου αυτής. Αλλά όλα στη λατρεία μας έχουν τακτοποιηθεί από τους πατέρες με πολλή μελέτη και περίσκεψη. Με «διάκριση» κατά την εκκλησιαστική έκφραση. Μετά από την τελευταία εβδομάδα ακολουθεί η Μ. Εβδομάδα, με πυκνές και μακρές ακολουθίες, ανάλογες προς τα μεγάλα εορτολογικά θέματα. Μεταξύ αυτής και του αποκορυφώματος της Τεσσαρακοστής έπρεπε να μεσολαβήσει μια περίοδος σχετικής αναπαύσεως, μια μικρή ανάπαυλα. Το τόσο λοιπόν ανθρώπινα αναγκαίο μεσοδιάστημα είναι η τελευταία εβδομάδα και την έξαρση του τέλους βαστάζει η προτελευταία.
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου
Το Κολλυβαδικό
Κίνημα είναι η συνέχεια του Ησυχαστικού Κινήματος και
αποτελεί μια από τις πλέον γνήσιες εκφάνσεις της ορθοδόξου πνευματικότητας.
Ταυτόχρονα αποτέλεσε και μια ισχυρή πνευματική αναγέννηση, σε μια πολύ δύσκολη
συγκυρία για την Εκκλησία μας, κατά την οποία απειλούνταν το εκκλησιαστικό
πλήρωμα από τους εξισλαμισμούς και η σώζουσα αλήθεια της Ορθοδοξίας
μας από την άλωση της κακόδοξης δυτικής παράδοσης. Ένας από τους πρωτεργάτες
του κινήματος υπήρξε και ο άγιος Μακάριος Νοταράς, μια
μεγάλη πνευματική και εκκλησιαστική μορφή του 18ου αιώνα.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας στα 1731και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Οι γονείς του Γεώργιος ή Γεωργαντάς Νοταράς και μητέρα του Αναστασία, ανήκαν στους άρχοντες της περιοχής, έλκοντας την καταγωγή τους από την σπουδαία και επιφανή βυζαντινή οικογένεια των Νοταράδων, της οποίας πολλοί ασκούσαν το επάγγελμα του νοτάριου, δηλ. του ταχυγράφου. Ως αρχηγός της οικογένειας αναφέρεται ο Νικόλαος Νοταράς, ο οποίος υπηρέτησε στο περιβάλλον του βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου (1391-1425). Η οικογένεια των Νοταράδων ανέδειξε και πολλούς επιφανείς ιεράρχες, όπως ο Χρύσανθος Νοταράς.
Ἡ ΛΔ΄ (34η) Πνευματικὴ Σύναξη Διαλόγου μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, πραγματοποιήθηκε στὶς 11 Ἀπριλίου, 2024 στὸν ἱερὸ ναὸ Ἀποστόλου Ἀνδρέου στὸ χωριὸ Ἔμπα στὴν Πάφο, στὸ πλαίσιο τῆς σειρᾶς ὁμιλιῶν μὲ θέμα «Ἡ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ τῆς Ὀρθοδόξου Πνευματικῆς Παραδόσεως», ποὺ διοργανώνει ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Πάφου.
Παραγωγή: Rum Orthodox
Ομιλία του Γέροντα Γεωργίου από την † ΚΥΡΙΑΚΗ Δ ́ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ «Ἰωάννου ὁσίου συγγραφέως τῆς Κλίμακος» (14-4-2024).
Από τον Stefano Gennarini, J.D, C-Fam
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ, 12 Απριλίου (C-Fam) Το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο ζήτησε από το Συμβούλιο της Ευρώπης, να κηρύξει την άμβλωση ως
θεμελιώδες δικαίωμα μέσα από ένα ψήφισμα που εγκρίθηκε σήμερα
στις Βρυξέλλες.
Το ψήφισμα, που εγκρίθηκε με 336 ψήφους υπέρ, 163 κατά και 39 αποχές, επικαλείται τις μη δεσμευτικές απόψεις των οργάνων του ΟΗΕ, για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του και προτρέπει τα κράτη μέλη της ΕΕ «να αποποινικοποιήσουν τις αμβλώσεις σύμφωνα με τις κατευθυντήριες γραμμές του ΠΟΥ του 2022». Καταδικάζει την προστασία της συνείδησης για τους ιατρούς και τα νοσηλευτικά ιδρύματα που αρνούνται να εκτελούν αμβλώσεις και συγκεκριμένα «καλεί την Πολωνία και τη Μάλτα να καταργήσουν τους νόμους και τα άλλα μέτρα που αφορούν απαγορεύσεις και περιορισμούς στις αμβλώσεις».
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜ. 21 / 1998
Ἀγαπητοί Πατέρες,
Ἐάν πάντοτε καλούμαστε τίμια καί εὐσυνείδητα νά ἐπιτελοῦμε
τά καθήκοντά μας, ὡς Ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, πολύ περισσότερο ἰσχύει αὐτό
γιά τήν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.
Καί ὅπως οἱ διδάσκαλοι καί οἱ
προπονητές στούς διάφορους ἀγῶνες προπονοῦν τούς νέους στά ποικίλα ἀγωνίσματα, ἔτσι
καί ἐμεῖς πρέπει νά προπονοῦμε τούς Χριστιανούς μας, τά πνευματικά μας παιδιά,
στά πνευματικά ἀγωνίσματα, ἰδιαίτερα στό στάδιο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης
Τεσσαρακοστῆς.
Καί γιά νά τό πετύχουμε αὐτό, ὀφείλουμε νά μάθουμε τήν τέχνη τῆς ποιμαντικῆς, πού εἶναι τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν. Ὀφείλουμε νά γίνουμε πρῶτα ἐμεῖς ἄνθρωποι ἀρετῆς, γιά νά διδάξουμε τήν ἀρετή στούς ἄλλους.
Τὴν
Δ΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν τιμοῦμε τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη (ἡγούμενο τοῦ Σινᾶ). Εἶναι ὁ
συγγραφέας τῆς «Κλίμακος», τοῦ περίφημου βιβλίου, στὸ ὁποῖο ἐκτίθεται ὁ
τρόπος ἀνάβασης στὰ πνευματικὰ σκαλοπάτια τῶν ἀρετῶν.
Ἡ προσευχὴ κατέχει καίρια θέση στὴν κλίμακα αὐτή. Θὰ ἐρανισθοῦμε λοιπὸν ἐλάχιστα ψήγματα ἀπὸ τὴ σοφία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου γιὰ τὴν προσευχή, ἡ ὁποία εἶναι «τροφὴ ψυχῆς, νοῦ φωτισμός, ἀπογνώσεως πέλυξ, ἐλπίδος ἀπόδειξις». Καὶ εἶναι πιὸ ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ψυχὴ ἀπὸ ὅσο ἡ ἀναπνοὴ γιὰ τὸ σῶμα.
Ὅταν ἡ «κοπροκρατία» (ἀριστοκρατία!!!!) ἐπραγματοποίησε εἰς τὸν Κῆπο τῶν Ἀνακτόρων κάποια δεξίωσιν, παρεκάλεσαν τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Σπυρίδωνα Βλάχο νὰ πάρῃ μαζί του καὶ τὸν ἱεροκήρυκά του Αὐγουστῖνο.
Ἐκεῖ ἡ «ἀφρόκρεμα» τῶν κυριῶν τοῦ προσέφερε τσιγάρο καὶ ὅταν αὐτὸς ἀρνήθηκε, τὸν ἐρώτησαν:
Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, πάντοτε, νῦν, καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Τὸν Βυζαντινὸ Χορὸ τοῦ Ἱδρύματος Μουσικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν διευθύνει ὁ Πρωτοψάλτης καὶ Δάσκαλος τῆς Ψαλτικῆς Τέχνης, Κωνσταντῖνος Ἀγγελίδης.
Ἡ βιντεοσκόπηση πραγματοποιήθηκε στὸν Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Ν. Ψυχικοῦ ἀπὸ τὸν Αλέξιο Νικολουτσόπουλο κα την PCMVideo.WebTV.gr (29.2.2024).
Παρακολουθώντας τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα (ΓΟΧ και ΝΟΧ και αποτειχισμένων ) διαπιστώνουμε τα εξής κριτήρια Ορθοδοξίας .
1. Η αστυνομική ταυτότητα (παλιά ή νέα)
2. Το ημερολόγιο που ακολουθούμε.
3. Η θέση του Εσταυρωμένου στο ιερό βήμα.
4. Η προσθήκη νέων αναθεματισμών στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας
5. Το θαύμα του Αγίου Φωτός.
(Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου)
Πριν πολλά χρόνια, θα ήταν κοντά στο έτος 1985, ένα κυριακάτικο πρωινό πηγαίνοντας εκκλησία με το αυτοκίνητό μου στον Άγιο Κασσιανό, μια εκκλησία που είναι δίπλα στο δικό μας φυλάκιο, και λίγα μέτρα από το φυλάκιο των Τούρκων, είδα μια μαυροφορεμένη γιαγιά με την παραδοσιακή μαντήλα, να αργοσέρνει τα βήματά της στην άκρη του δρόμου.
Τέτοια ώρα σκέφτηκα η γιαγιά θα πηγαίνει εκκλησία, σταμάτησα και τη ρώτησα αν θέλει να την πάρω εκκλησία. Με ευχαρίστησε και με ρώτησε αν την ξέρω. ‘’Με ξέρεις;’’, με ρώτησε. ‘’Όχι γιαγιά’’ της είπα, ‘’απλά σκέφτηκα ότι τέτοια ώρα Κυριακή μέρα, στην εκκλησία θα πηγαίνεις’’. ‘’Νόμισα’’, μου είπε πως με ξέρεις από τον γιο μου’’. Στην ερώτηση ‘’ποιος είναι ο γιος σου’’, έμαθα πως είναι η μητέρα του ήρωα του εθνικοαπελευθερωτικού και ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Ιάκωβου Πατάτσου που απαγχονίσθηκε από τους Άγγλους.
Ένα θεολογικό λατρευτικό ζήτημα που συντάραξε τη ζωή της βυζαντινής αυτοκρατορίας ολόκληρο τον 8ο και τις αρχές του 9ου μ.Χ. αιώνα. Είναι η διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα σε δυο παρατάξεις: τους εικονοφίλους (οπαδούς της λατρείας των εικόνων) και τους εικονομάχους (διώκτες της λατρείας των εικόνων).
Η διαμάχη ξεκίνησε από την αντίδραση εναντίον της θρησκοληψίας και των υπερβολών στη λατρεία των αγίων λειψάνων και εικόνων. Στα χρόνια αυτά έχουμε μεγάλη έξαρση του μοναχισμού. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι κατέφυγαν στα μοναστήρια για να αποφύγουν τη στράτευση ή τις άλλες κοινωνικές υποχρεώσεις. Για να ζήσουν, πολλοί απ’ αυτούς εκμεταλλεύονταν την αμάθεια του κόσμου με την πώληση λειψάνων αγίων ή χρώματος από θαυματουργές εικόνες για θεραπευτικούς σκοπούς κ.λπ.
Ομιλία του Γέροντα Γεωργίου από την αγρυπνία του Οσίου Λαυρεντίου, κτήτορος της Ιεράς Μονής Φανερωμένης στη Σαλαμίνα (6-3-2024).
Για την περίοδο της Αγίας Τεσσαρακοστής και την νήψη που οφείλει να έχει ο Χριστιανός στην καθημερινότητά του θα μιλήσει ο Γέροντας Γεώργιος και θα αναφερθεί στον Όσιο Λαυρέντιο τον Κτήτορα της Ι.Μ. Φανερωμένης στη Σαλαμίνα, αλλά και όσα ό ίδιος βίωσε εκεί.
«Με τον χαρακτηρισμό «κοινός» προφανώς και προχείρως προτείνουν να εορτάζεται το Πάσχα την ίδια ημέρα απ’ όλους τους χριστιανούς. Επομένως, κάλλιστα θα μιλούσαμε για έναν σύγχρονο εορτασμό του Πάσχα.
Και λέμε αυτό, γιατί ο όρος σύγχρονος είναι πιο συγκεκριμένος, ενώ ο όρος κοινός είναι πιο αόριστος ή μάλλον ευρύτερος. Μπορεί να εννοήσει κάποιος και τον από κοινού εορτασμό μεταξύ δύο μερών στον ίδιο χώρο, και όχι μόνο στον ίδιο χρόνο». (Π.Μπούμης).
.jpg)
