Παρακολουθώντας τον αντι-οικουμενιστικό αγώνα (ΓΟΧ και ΝΟΧ και αποτειχισμένων ) διαπιστώνουμε τα εξής κριτήρια Ορθοδοξίας .
1. Η αστυνομική ταυτότητα (παλιά ή νέα)
2. Το ημερολόγιο που ακολουθούμε.
3. Η θέση του Εσταυρωμένου στο ιερό βήμα.
4. Η προσθήκη νέων αναθεματισμών στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας
5. Το θαύμα του Αγίου Φωτός.
Τα κριτήρια αυτά εμπλουτισμένα με θρησκευτικό λαϊκισμό οδηγούν πολλές φορές σε δρόμους αποπροσανατολισμού του αντι-οικουμενιστικού αγώνα. Ήδη γεμίσαμε από ηγέτες-σωτήρες, αλλά το αποτέλεσμα θλιβερό. Ιδιαίτερα θλιβερό είναι το φαινόμενο στο χώρο των νέο-αποτειχισμένων. Δυστυχώς και εκεί η αντι-οικουμενιστική κατήχηση είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη και η ευθύνη βαραίνει όλους.
Παρασκηνιακά όμως οι λεγόμενες Μικτές Επιτροπές θεολογικού διαλόγου ετοίμασαν το δρόμο της ένωσης με τον Παπισμό, αλλά πολλοί το αγνοούν προκλητικά.
Πριν λίγο καιρό δημοσιεύτηκε και το τελευταίο κείμενο των λεγόμενων θεολογικών διαλόγων, όπου φαίνεται καθαρά πλέον το μοντέλο της πενταρχίας που θα επιβάλλουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία δημιουργώντας τη νέα μετα-πατερική Εκκλησία. Το Παπικό Πρωτείο πανηγυρικά και επίσημα έγινε αποδεκτό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τα γεγονότα της εκκλησιαστικής ιστορίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλοιώθηκαν ή αγνοήθηκαν προκλητικά και οι λεγόμενοι αντι-παπικοί Άγιοι έγιναν αυτομάτως φιλενωτικοί.
Ο Χριστός εκδιώχθηκε και στην θέση του μπήκε ο Επίσκοπος και ο Πάπας.
Το παλαιό ημερολόγιο όχι απλά δεν έγινε εγγυητής της Ορθοδοξίας, αλλά η απολυτοποίηση – δογματοποίησή του έγινε όπλο στα χέρια των Οικουμενιστών για να καθιερώσουν όχι μόνο σύγχρονο ημερολογιακά, αλλά και κοινό εορτασμό του Πάσχα, χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα τα πραγματικά αστρονομικά λάθη.
Οι νέο-αποτειχισμένοι αρκέστηκαν στη δημιουργία των σεκταριστικών (πολλές φορές) ομάδων τους και οι ΓΟΧ οχυρώθηκαν στις Συνόδους τους καλλιεργώντας μία άνευ προηγουμένου παραταξιακή νοοτροπία. Η Ορθόδοξη εκκλησία βρίσκεται σε διωγμό εκ των έσω και εμείς αλλού αρμενίζουμε μέσα στη μακαριότητά μας.
Ο λαός έπαψε πλέον να αποτελεί τον θεματοφύλακα της πίστεως και η Ορθόδοξη Εκκλησία έγινε ένα φολκλορικό παραδοσιακό μουσείο.
Ο π. Ιωάννης Reeves σε ένα παλιότερο θαυμάσιο άρθρο του περιέγραψε την κατάσταση που βιώνουμε ως χριστιανοί. Γράφει τα εξής:
«Συχνά ακούμε να λέγεται ότι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός μοιάζει με το παλιό πορσελάνινο σερβίτσιο της Γιαγιάς. Είναι ωραίο. Είναι ένας θησαυρός. Το κρατάμε, λοιπόν, προφυλαγμένο στη βιτρίνα, για να το θαυμάζουν από μακριά, και ποτέ δεν το χρησιμοποιούμε για να περιποιηθούμε τους επισκέπτες μας.
Ας ερευνήσουμε την παγιωμένη νοοτροπία σε μια ενορία, όπως αποτυπώνεται στις καθημερινές εκφράσεις ενοριακής ζωής. Πώς κυλά ο χρόνος της; Πώς ξοδεύονται τα χρήματά της; Πώς τρέχουν οι υποθέσεις της; Βλέπουμε να έχει κάποια σχέση με τη θεμελιώδη επιταγή του Χριστού προς τους Αποστόλους, να κάνουν μαθητές απ’ όλα τα έθνη ή δεν πράττει τίποτα πάρα πάνω απ’ ό,τι κάνουν καμιά δωδεκαριά άλλοι κοινωνικοί οργανισμοί; Αν όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη έχει δοθεί στην Εκκλησία, και έχει δοθεί ακριβώς για να εκπληρωθεί η Μεγάλη Αποστολή, φαίνεται αυτό στη ζωή της ενορίας; Ζούμε με την αίσθηση της άμεσης ανάγκης να εξαγγείλουμε το Ευαγγέλιο σ’ όποιον άντρα, σ’ όποια γυναίκα, σ’ όποια ψυχή πεθαίνει στην πόρτα της Εκκλησίας, έξω από το συνηθισμένο περίγραμμα των ενοριακών δραστηριοτήτων; Ή περιμένουμε παθητικά γεμάτοι θρησκευτική έπαρση, αυτόν τον άντρα, αυτή τη γυναίκα, αυτή την ψυχή, που πεθαίνει, να μας ζητήσουν να δουν την εκκλησιαστική μας συλλογή ειδών πορσελάνης, να θαυμάσουν το σερβίτσιο της Γιαγιάς;
…Άγιοι και Μάρτυρες αγωνίστηκαν με ζέση για την Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων. Δεν το έκαναν, για να διαφυλάξουν κάποια κειμήλια, ούτε για να υπερασπιστούν τετριμμένες εκφράσεις και έθιμα. Αγωνίστηκαν ολόψυχα για την πίστη, μήπως και μπορέσουμε, εσείς και εγώ, και όλος ο κόσμος, να έρθουμε σε σωτήρια γνώση Χριστού. Όταν, όμως, εμείς στεκόμαστε μπροστά στο βίο, στη θυσία, στη μαρτυρία τους γεμάτοι θρησκευτική έπαρση γι’ αυτό που είμαστε και γι’ αυτό που ζούμε, δείχνουμε περιφρόνηση στα ίδια τα ιερά πρόσωπά τους. Μπορεί, τότε, να περιερχόμαστε γη και θάλασσα, και όταν προσηλυτίσουμε κάποιον, τον κάνουμε παιδί της κολάσεως, δυο φορές χειρότερο από μας (Ματθ. κγ’ 15).
Αν η Ορθοδοξία είναι αληθινή, γιατί, με τόση επιμονή, αλήθεια, αδρανούμε για τη Μεγάλη Αποστολή; Αν κάθε εξουσία ουρανού και γης έχει δοθεί στην Εκκλησία του Χριστού, γιατί φερόμαστε τόσο υποτονικά; Αν η Μεγάλη Αποστολή δεν είναι μια προσωπική επιλογή, αλλά γενική εντολή, γιατί την υποβαθμίζουμε τόσο με τις προτεραιότητες, τις οποίες έχουμε θεσπίσει στη ζωή μας;
Για πολλά πράγματα θα πρέπει να απολογηθούμε, αν πάρουμε στα σοβαρά το λόγο του Θεού. Πράγματι, Εκείνος μας έδωσε την εντολή να κάνουμε μαθητές απ’ όλα τα έθνη, και εφορεύει τόσο την ενοριακή ζωή στο σύνολό της, όσο και τη ζωή κάθε μιας ψυχής. Ζούμε (ή πρόκειται να ζήσουμε), σαν Εκκλησία και σαν απόστολοι, ή απλά και μόνο σαν έφοροι και φρουροί μουσείου; Είμαστε απλοί φύλακες του πορσελάνινου σερβίτσιου της Γιαγιάς, που είναι ωραίο, που είναι ένας θησαυρός, μόνο, όμως, για να τον δείχνει κανείς από μακριά και ποτέ να μη περιποιείται τους επισκέπτες με αυτό;
Η Γιαγιά, βέβαια, ήξερε για ποια χρήση και για χάρη ποιων κρατούσε τις πορσελάνες της. Εμείς ξέρουμε »;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου