Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξις: “Περιμέναμε” έναν θεολογικό αντίλογο από την πλευρά της φιλοοικουμενιστικής πτέρυγας της Εκκλησίας μας στο θέμα της αποτείχισης. “Απορούσαμε” που οι μεταπατερικοί θεολόγοι, δεν έδωσαν το θεολογικό τους στίγμα στο καυτό θέμα της εκκλησιαστικής μας επικαιρότητας. “Η αγωνία” μας κορυφώθηκε διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο του πατρός Παύλου Παπαδόπουλου.
Γρήγορα, όμως, απογοητευτήκαμε γιατί, αντί να ακούσουμε λόγο θεολογικό και πατερικό εναντίον της αποτείχισης, "νιώσαμε δίστομη τη μάχαιρα της ψυχολογίας, να σκίζει την ύπαρξή μας και να φέρνει στο φως την ερεβώδη ψυχή μας, γυμνή και τετραχηλισμένη".
Κατά τον Πατέρα Παύλο Παπαδόπουλο (όλοι οι Ορθόδοξοι που τοποθετούμαστε κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού), είμαστε εμπαθείς, τυπολάτρες, ζητούντες την τήρηση “κάποιων” εκκλησιαστικών κανόνων, κομματικοί, φανατισμένοι, τζιχαντιστές, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, κενόδοξοι και υπερήφανοι, δράκουλες που ζούμε με το αίμα τον πραγματικών χριστιανών, ορθόδοξα βαμπίρ, χυδαίοι κ.α.
Δυστυχώς, θα διαφωνήσουμε με τον πατέρα Παύλο στον τρόπο με τον οποίο καταπιάστηκε με το θέμα. Το θέμα είναι εκκλησιαστικό και θεολογικό και ο Πατήρ Παύλος το αντιμετώπισε ως ψυχολογικό και μάλιστα της δικής μας ψυχολογίας. Εκτιμούμε τον κόπο του, δεν αρνούμαστε την αμαρτωλότητά μας, χωρίς, βεβαίως, να την αντιλαμβανόμαστε όπως την παρουσιάζει αυτός.
Συνιστούμε στον πατέρα Παύλο, αντί άλλης απάντησης, να διαβάσει τους λόγους των σεβαστών μας πατέρων Νικολάου Μανώλη και Θεοδώρου Ζήση επί τη αποτειχίση τους και να προσπαθήσει να απαντήσει επί των συγκεκριμένων λόγων που τους οδήγησαν σε αυτό το διάβημα.
Αν, παρά ταύτα, επιθυμεί να παραμείνει στο πεδίο της ψυχολογίας, ας διαβάσει τα κατηγορητήρια της Ι.Μ. Θεσσαλονίκης κατά των δύο αγωνιστών ιερέων και ας μας παρουσιάσει το προφίλ του συντάκτη τους. Είμαστε σίγουροι ότι εκεί θα αναγνωρίσει αγγελικές ψυχές, γεμάτες με τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, με αγάπη για τον άνθρωπο και όχι για “κάποιους” εκκλησιαστικούς κανόνες….
Οικουμενισμός και την αποτείχιση
Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος
Δυστυχώς οι καρδιές κάποιων ανθρώπων το μόνο που ζητούν είναι την τήρηση κάποιων εκκλησιαστικών κανόνων, το μόνο που τους απασχολεί είναι πως θα αποδείξουν ότι οι ίδιοι διασώζουν την Ορθοδοξία. Το τραγικό είναι ότι δεν τους απασχολεί ο Χριστός αλλά η «Ορθοδοξία» τους, δεν τους απασχολεί η Εκκλησία αλλά οι οπαδοί τους.
Όλοι οι Άγιοι Πατέρες μας δεν δημιούργησαν σχίσματα στην Εκκλησία, ούτε δικές τους Συνόδους, ούτε συνιστούσαν στο λαό να συμμετάσχει σε σχίσματα.
Εάν τυχόν έβλεπαν κάποια ανθρώπινα λάθη προσπαθούσαν να διαφυλάξουν τον λαό του Θεού μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού.
Το να βλέπεις ρασοφόρους, να συνιστούν «αποτείχιση» των πιστών θυμίζει προτεστάντες που ο καθένας φτιάχνει το δικό του κόμμα και ισχυρίζεται ότι αυτός μόνο ορθοτομεί την Αλήθεια και κρατεί τις Παραδόσεις.
Βγαίνουμε αδελφοί μου από την Εκκλησία, για να δείξουμε ότι έχουμε δίκαιο; Πόσο εγωισμό έχουμε; Πόση μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας; Και δυστυχώς όχι μόνο οι ίδιοι ζούμε στην πλάνη μας αλλά παρασύρουμε και άλλους μαζί μας.
Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν διότι όπως είπαμε αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν σχέση με τον Χριστό, αλλά με τους εκκλησιαστικούς κανόνες, έχουν θεοποιήσει το «νομοκανονικό» και άφησαν στην άκρη τον Χριστό.
Να αναφέρουμε όμως ότι τέτοια πράγματα γινόντουσαν πάντα μέσα στην Εκκλησία, και όλα σχεδόν άρχιζαν από –κατα τα άλλα- ευλαβείς κληρικούς, από θεολόγους, από ανθρώπους που ξέρανε το γράμμα του νόμου μα ποτέ δεν είχανε σχέση με τον Χριστό.
Είναι δυστύχημα να φαναντίζονται πιστοί από ένα δήθεν πνεύμα θείου ζήλου το οποίο όμως ούτε θεραπευτικό είναι, ούτε αγιαστικό αλλά κολάσιμο.
Αγαπητοί αδελφοί, μέσα στο διαδίκτυο βλέπω και μερικούς από εσάς να υποστηρίζουν τέτοιες αντίχριστες και αντιεκκλησιαστικές κινήσεις που γίνονται στο όνομα της δήθεν «διαφύλαξης της Ορθοδοξίας», και αυτό με λυπεί βαθύτατα.
Η «αποτείχιση» είναι ουσιαστικά έξοδος του ανθρώπου από την Εκκλησία. Με την «αποτείχιση» δεν σώζεται η Ορθοδοξία αλλά εμείς βγαίνουμε απ’αυτήν. Εάν δεν μνημονεύεται ο οικείος Μητροπολίτης όλα τα μυστήρια είναι άκυρα, η Χάρις του Παρακλήτου μας εγκαταλείπει.
Η μνημόνευση του Επισκόπου δεν γίνεται επειδή ο Επίσκοπος είναι άγιος ή αλάθητος αλλά διότι η Εκκλησία τον εξέλεξε δίδοντάς του την ευθύνη του ποιμνίου του.
Η αίρεση του Δονατισμού υποστήριζε κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή τα Μυστήρια είναι έγκυρα μόνο εάν ο ιερεύς είναι άγιος· το αναφέρω αυτό, διότι εκεί οδηγούνται τα πράγματα με αυτές τις νοοτροπίες.
Αυτό που παρατηρώ στους οπαδούς των συγκεκριμένων πλανεμένων ιερέων είναι ότι στο όνομα της Ορθοδοξίας βρίζουν χυδαία αρχιερείς, ιερείς και μοναχούς, δεν θα δίσταζαν ακόμα και να χειροδικήσουν για να «υπερασπισθούν την πίστη τους».
Εγώ πάντως άλλα πράγματα διαβάζω στα συναξάρια· διαβάζω ότι οι Άγιοι δώσανε το δικό τους αίμα για την πίστη του Χριστού…δεν έπιναν το αίμα των άλλων.
Και θαύματα να κάνει κάποιος, εάν είναι εκτός Εκκλησίας, να μην τον ακολουθήσεις. Καλύτερα να σφάλεις εντός Εκκλησίας παρά να «ορθοτομείς» εκτός Εκκλησίας.
Γράφει ο Μητροπολίτης Αργολίδος κ. Νεκτάριος σχετικά με το θέμα:
Ο Χριστός λέει ότι το δέντρο θα το γνωρίσεις από τον καρπό. Κοιτάξτε τους ανθρώπους που σας περιβάλλουν αγαπητοί “αποτειχισμένοι” με το άγριο βλέμμα και τον τζιχαντικού τύπου φανατισμό.
Είναι αυτοί καρποί του Αγίου Πνεύματος, όπως τα περιγράφει ο Απόστολος Παύλος;
Είναι μεγάλος ο πειρασμός για έναν μοναχό και κληρικό η δημιουργία οπαδών και χειροκροτητών. Το μυαλό σαλεύει. Η πλάνη παραμονεύει. Και από την αμαρτία μπορεί κανείς να ξεφύγει, από την πλάνη ποτέ. Τελειώνω με κάτι που διάβασα και που θα πρέπει όλους να μας προβληματίσει.
Ήτανε λέει κάποτε ένας μεγάλος ασκητής που θέλησε ο διάβολος να τον κερδίσει. Έστειλε λοιπόν τον καλύτερο μαθητή του να εφαρμόσει πάνω του ότι είχε διδαχτεί. Έπιασε ο μαθητής να σκανδαλίζει τον γέροντα πρώτα με πειρασμούς γαστριμαργίας, μα δεν πέτυχε τίποτε· ύστερα πορνείας, μα και δω δεν κατάφερε τίποτα. Γι’ αυτό κατέφυγε στη φιλαργυρία -τίποτε· στη λύπη, στην οργή, τέλος στην ακηδία, αλλά ο ασκητής έμενε ακλόνητος.
Έτσι ο μαθητής επέστρεψε άπραχτος στο δάσκαλό του: “Δεν μπορώ να πετύχω τίποτε μ’ αυτόν το Γέροντα”, παραδέχτηκε αποκαρδιωμένος. Ο διάβολος γέλασε με κείνο το σατανικό γέλιο που σπέρνει τον τρόμο σε όσους δεν κρατιούνται γερά από το χέρι του Θεού: “Είσαι νέος ακόμα και ξέχασες την πιο αποτελεσματική μέθοδο απ’ όλες, την κενοδοξία και την υπερηφάνεια! Γύρνα πίσω και φρόντισε να του δημιουργήσεις οπαδούς…”
Υ.Γ.: Κι αν οι ιερείς και μοναχοί τρέφουν την πλάνη τους από την υπερηφάνεια (λόγω των επαίνων από τους λαϊκούς), οι λαϊκοί τρέφουν την πλάνη τους από την αίσθηση ότι κάνουν κάτι σημαντικό και ξεχωρίζουν «από τους λοιπούς των ανθρώπων-χριστιανών».
Συνήθως οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση (και όχι ταπείνωση) καταλήγουν να ακολουθούν τις συγκεκριμένες ιδέες.
Υ.Γ.2: Θα παρακαλούσα όσοι θεωρούν τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη οικουμενιστή, αιρεσιάρχη και όλα τα σχετικά να αποχωρίσουν από το προφίλ μου, μιας και θεωρούν έμμεσα ότι και εγώ είμαι αιρετικός αφού μνημονεύω και τον Οικουμενικό Πατριάρχη στα Σταυροπηγιακά μοναστήρια αλλά και ο Επίσκοπός μου τον οποίο μνηνονεύω, μνημονεύει τον Οικ. Πατριάρχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου