Σχόλιο Ιστολογίου Κατάνυξις: Ευχαριστούμε τον μοναχό Σεραφείμ, που εμπιστεύτηκε το Ιστολόγιό μας, για την αποκλειστική δημοσίευση της περίφημης και αποκαλυπτικής μελέτης του.
Υπενθυμίζουμε στους φίλους και αναγνώστες μας, πως ο μητροπολίτης Κορίνθου στο βίντεο με προσκεκλημένο ομιλητή τον μητροπολίτη Γόρτυνος, εξήντλησε την αυστηρότητά του, απευθυνόμενος στον πιστό λαό της Κορίνθου, εγκαλώντας εκείνους που καλούν "υπερορθοδόξους" ομιλητές.
Ποια νοσηρή φαντασία, θα μπορούσε να εμπνευστεί πως στη θέση των ανεπιθύμητων και επικίνδυνων "υπερορθοδόξων", θα προσκαλούσε ο ίδιος του υπερμασώνο ομιλητή.
Παρακολουθήστε στο τέλος της ανάρτησης το σχετικό βίντεο μετά το 1.40'.00''.
τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ
Μέ ἔκπληξη διαπιστώσαμε, ἀνατρέχοντας τυχαίως στή λίστα τῶν προσεχῶν ὁμιλιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ὅτι μεταξύ τῶν ὁμιλητῶν περιλαμβάνεται ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Θεοδόσιος Τάσιος!
Ὁ Καθηγητής Τάσιος, γνωστός διεθνῶς γιά τίς μελέτες του σχετικῶς μέ τίς μηχανικές κατασκευές (γεφυροποΐα, ἀντισεισμικό σχεδιασμό, συντήρηση μνημείων, σκυρόδεμα) [1] εἶναι, μεταξύ πολλῶν ἄλλων διακρίσεων, καί ἐπίτιμος Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφικῆς Ἑταιρείας, τιμήθηκε δέ ἰδιαιτέρως τό 2009 ἀπό τό Τεχνικό Ἐπιμελητήριο Ἑλλάδος [2] · ταυτοχρόνως ἀποτελεῖ καί ἕναν ἀπό τούς περισσότερο γνωστούς Τέκτονες διανοουμένους τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου ὑπό τήν δικαιοδοσία τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος.
Στούς εὐσεβεῖς Κορινθίους ὁ κ. Τάσιος ἔχει προγραμματισθεῖ νά ὁμιλήσει ὑπό τίς ἰδιότητές του ὡς «Ἀκαδημαϊκοῦ, Πολιτικοῦ Μηχανικοῦ, ἀρθρογράφου, συγγραφέως» τήν Δευτέρα, 9η Ἰανουαρίου τοῦ 2017, στήν παρά τό Ἐπισκοπεῖον Κορίνθου «Κροκίδειο Αἴθουσα» μέ θέμα «Ἡ αἰσθητική σημασία τῆς θρησκευτικῆς ποίησης (ὑμνολογίας)»· θά ἀναλύσει δηλαδή πτυχές τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ὑμνογραφίας μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς πάντοτε (ἔστω γνωστόν) προσφιλοῦς στούς Μασόνους φιλοσοφοποιήσεως τῆς θρησκείας. Ἰδού καί μία διάσταση εἰρωνείας τῆς τύχης: γιά τήν προηγηθεῖσα ὁμιλία (19 Δεκ 2016) ἔχει φιλοξενηθεῖ στόν ἴδιο χῶρο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας, στήν δέ μεθεπομένη συνάντηση, μετά τόν ἐπιφανῆ Τέκτονα, θά ὁμιλήσει (16 Ἰαν 2017) ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ! Ἀμφότεροι οἱ γνωστοί Ἱεράρχες καί Θεολόγοι ἔχουν καθηκόντως καταφερθεῖ στό παρελθόν κατά τῆς ἐκκλησιομάχου θρησκείας τῆς Μασονίας καί τῶν συναφῶν μέ αὐτήν θρησκευτικῶν ρευμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς [3].
1. Ποιός εἶναι ὁ Ὁμότιμος Καθηγητής ΕΜΠ καί Τέκτων κ. Θεοδόσιος Τάσιος
Σύμφωνα μέ τήν ἱστοσελίδα τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, ὁ Μέγας Διδάσκαλος καί Πρόεδρος τοῦ Τεκτονικοῦ Ἱδρύματος κ. Νικόλαος Βουργίδης τόν Δεκέμβριο τοῦ 2008, στό πλαίσιο Ἑορτασμοῦ πρός τιμήν τῆς γυναικός (Ladies Night, Intercontinental, 19.12.2008) «απένειμε τιμητική διάκριση σε δύο προσωπικότητες του τεκτονικού χώρου, που συμπλήρωσαν πάνω από 50 έτη συνεχούς προσφοράς στην αδελφότητα και την κοινωνία: Τον αδ .·. Θεοδόσιο Τάσιο ομότιμο καθηγητή του ΕΜΠ, ο οποίος έχει βάλει την σφραγίδα του στην πορεία του ελληνικού τεκτονισμού με την πνευματική του κατάθεση και τον αδ.·. Κωστή Δημητριάδη ...» κ.λπ. [4]
Ὁ κ. Τάσιος, τοῦ ὁποίου ἡ μασονική ἰδιότητα ὑποδηλώνεται ἀκόμη καί στό σχετικό ἄρθρο τῆς διαδικτυακῆς Βικιπαιδείας [5], θεωρεῖται πάντως ἀπό τούς Τέκτονες ὡς ἕνας τῶν κορυφαίων διανοουμένων τους, «ο εξαίρετος Δάσκαλος καί ρήτωρ, ένδ.·. αδ.·. [σ.σ. δηλαδή ἔνδοξος ἀδελφός] Θεοδόσης Π. Τάσιος» [6]. Ἔχει συγγράψει τεκτονικές μελέτες, ὅπως λ.χ. τήν «Ἡ συμβολική τεκτονική» καί τήν «Τρεῖς αἰῶνες τεκτονική μουσική καί οἱ δημόσιες συναυλίες» [7] ἄρθρα του δέ δημοσιεύονται καί στό «Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας», ἐπίσημο ὄργανο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος, κείμενα προερχόμενα ἀπό διαλέξεις του ἐνώπιον Τεκτόνων καί ἄλλων [8]. Τίς διαλέξεις αὐτές τίς ἔχει δώσει στό Τεκτονικό Μέγαρο Ἀθηνῶν, ὅπως ἐκεῖνες κατά τήν 21η Ἀνοικτή Ἐκδήλωση τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (15 Νοε 2008), μέ θέμα «Μία ὑπόθεση ἐργασίας γιά τήν αὐτοσυνειδησιακότητα», στήν 22α ὁμοία Ἀνοικτή Ἐκδήλωση (14 Νοε 2009) μέ θέμα «Γεφύρωση ἀντιφάσεων τῆς διαφορετικότητας» καί στήν 24η ἐκδήλωση (στίς 12 Νοε 2011) καί πάλι στό Τεκτονικό Μέγαρο Ἀθηνῶν μέ θέμα «Ἀλληλοτομία οἰκονομίας καί ἠθικῆς», οἱ ὁποῖες ἀνακοινώθηκαν καί στό διαδίκτυο σέ μασονικά καί ἄλλα sites [9].
Ὡς μέλος τοῦ Μεγάλου Συμβουλίου, ὁ Μασόνος κ. Θεοδόσιος Τάσιος ἐκλήθη ἀπό τίς περιστάσεις πρό τριάκοντα ἐτῶν, χάρις στό τεκτονικό κῦρος του, νά λάβει μέρος καί στίς διεργασίες ἐκεῖνες [10] οἱ ὁποῖες ξεκίνησαν μέ τόν γνωστό Τέκτονα (νῦν «ἐπίσκοπο» τοῦ Βουδισμοῦ [11]) Μέγα Διδάσκαλο κ. Εὐστάθιο Λιακόπουλο πρός ἀνατροπή τῆς, ὡς λέγεται, ἐπικρατούσης τότε, κατά τά μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, συγκεντρωτικῆς καί παρωχημένης νοοτροπίας στήν Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος. Τελικῶς (εἰρήσθω ἐν παρόδῳ) οἱ διεργασίες ἐκεῖνες ὁδήγησαν (ἀνεξαρτήτως τοῦ Καθηγητοῦ Τάσιου) στόν σταδιακό κατακερματισμό τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας («Τεκτονικό Σχίσμα») καί τήν ἀνάδειξη ἀνταγωνιστικῶν πρός τήν Μ. Στοά τῆς Ἑλλάδος σωμάτων: τῆς Ἐθνικῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος (Μάιο καί Ἰούνιο τοῦ 1986), τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος τοῦ Ἀρχαίου καί Ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου (Φεβρουάριο 1988), καί ἀργότερα καί τῆς διαλλακτικοῦ πνεύματος Ἡνωμένης Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν Εὐστ. Λιακόπουλο (στήν Κέρκυρα, τό χειμερινό ἡλιοστάσιο τοῦ 2006), ὅπως κ.ἄ. μικροτέρων δικαιοδοσιῶν [12].
2. Μερικές ἐνδιαφέρουσες ἀντιχριστιανικές ἀπόψεις τοῦ Καθηγητοῦ Τάσιου
Στά δημοσιευόμενα στό μασονικό περιοδικό «ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ» ἄρθρα τοῦ κ. Θεοδόση Τάσιου, ἀνιχνεύσαμε ἀπόψεις του ἀπολύτως μέν συμβατές μέ τά γνωστά (παλαιά ἤ νέα) μασονικά θρησκειο-φιλοσοφικά δόγματα, ἀλλά τελείως ἀσύμβατες μέ τήν ἀμώμητο Χριστιανική Πίστη. Γιά νά μή ἐκτεινόμαστε ἄμετρα σταχυολογοῦμε μόνον μερικές ἐνδεικτικές θέσεις, κυρίως ἐξ ἑνός τῶν ἄρθρων.
Στό ἄρθρο «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)», ὁ Καθηγητής Τάσιος οὐσιαστικῶς χαρακτηρίζει ὡς χονδροειδῶς δυϊστική [13] τήν ὀρθόδοξη περί ψυχῆς διδασκαλία, ἐπικαλούμενος μάλιστα τόν γνωστό φιλο-μασόνο καί ἀνθρωποσοφιστή [14] «ὀρθόδοξο θεολόγο» Νικόλαο Μπερντιάεφ (1874-1948): «Για τις ανάγκες αυτής εδώ της παρουσιάσεως, δεν θα υποπέσω στο εύκολο αμάρτημα ενός χονδροειδούς δυϊσμού (“ο Θεός μας φυτεύει μια ψυχή μόλις γεννιόμαστε· αυτή συνιστά το Είναι μας αυτή και το Γίγνεσθαι”). Ο ορθόδοξος χριστιανός φιλόσοφος Μπερντιάιεφ μας απέτρεπε απ΄ τα ταπεινωτικά για τη θεότητα κατηγορήματα ... Αντίθετα, θα πορευθώ στον ανθρώπινο αναβαθμό όσο αντέχει· κι όταν αυτός εξαντληθή, εκεί (και μόνον εκεί) στα ασαφή όρια του λόγου, θα επιτρέψω στον εαυτό μου να υποψιασθή την υπέρβαση, στην πιο εκλεπτυσμένη δυνατή μορφή της όμως. Για να είναι όντως υπέρ-βαση κι όχι υπο-βίβαση του Ανθρώπου» [15]. Ἔχοντας ἐξ ἀρχῆς τῆς ἀναλύσεώς του ὁ Μασόνος φιλόσοφος Τάσιος περιορίσει στόν παρόντα κόσμο τίς προϋποθέσεις σχηματισμού τοῦ «Ἐγώ» (δηλαδή τοῦ πῶς ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ, ἀντίθετα πρός τά ζῶα, τήν ὕπαρξή του καί τήν ἰδιαίτερη ἀτομικότητά του), τίς ὁποῖες ὁ Τάσιος βλέπει μόνον ὡς γνωστικές, βιολογικές, θερμοδυναμικές καί νευροφυσιολογικές/ἐγκεφαλικές, τελικῶς ἀποδίδει τόν κύριο ρόλο ἐν προκειμένῳ στήν διαλεκτική σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό περιβάλλον καί ἰδίως μέ τήν μητέρα του: «Αντίθετα, μοιάζει ότι μόνον η αδιάπτωτη διαλεκτική του νευρικού-μου υποβάθρου με το περιβάλλον, απ΄ την εμβρυακή ηλικία και πέρα, στοιχειοθετεί το Είναι σταδιακά» [16]. Τήν ἀτομική συνειδητότητα τοῦ ὑποκειμένου ἀποδίδει ὁ κ. Τάσιος σέ μιά λεπτή καί «ασαφούς μηχανισμού λειτουργία του Οργανισμού [...] παρ΄ όλον που οι συνθήκες των φυσικοχημικών διεργασιών που διασφαλίζουν αυτήν την συνειδητότητα δεν είναι επαρκώς γνωστές». Καί συνοπτικῶς: «Αυτοσυντηρησία/
Οὐδείς λόγος ἀπό τόν Ὁμότιμο Καθηγητή περί τῆς ψυχῆς ἐκ τῆς ὀρθοδόξου (δηλ. ἐκκλησιαστικῆς) ὀπτικῆς, ὡς τοῦ πυρῆνος τῆς ὑπάρξεώς μας ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνεπίδεκτος ἀνυπαρξίας, ἀλλά «περιηγητής» ἑνός αἰωνίου ὑπεραισθητοῦ (κτιστοῦ βεβαίως) κόσμου καί κατά χάριν θεατής τῆς ἀκτίστου θεότητος· ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει : «Ἄλλο εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, καί ἄλλο τά δικά μας, καί ἄλλο ὅσα μᾶς περιστοιχίζουν. Ἐμεῖς βέβαια εἴμαστε ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς, ὡς πρός τόν ὁποῖο ἔχουμε δημιουργηθεῖ κατ΄εἰκόνα τοῦ Κτίστη. Δικό μας δέ, εἶναι τό σῶμα καί οἱ μέσῳ αὐτοῦ αἰσθήσεις» [18]. Βεβαίως, ἐδῶ δέν πρόκειται περί τοῦ «Ἐγώ» ὡς προϊόντος ... «φυσικοχημικῶν διεργασιῶν» τοῦ σώματος !
Θαυμάστε τήν σαφήνεια τῆς περιεκτικῆς τοποθετήσεως τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἐπί τοῦ τί εἶναι ἡ ψυχή: «... θα έλεγα ότι δικαιούμαι να ονομάζω “ψυχή” αυτήν ακριβώς την διαφεύγουσα ολιστική ιδιότητα των επιμέρους στοιχείων του νευρικού συστήματος. Αυτή δε η άποψη δέν είναι “πίστη” – είναι σεμνή φαινομενολογία. Κι επομένως, σε σύγκριση με την πίστη των ως άνω επιστημόνων, είναι καί νομιμότερη καί ανοιχτότερη έναντι των εξελίξεων ...» [19].
Ἔτσι μέ τόν θάνατό μας, τό «Ἐγώ» ὡς τέτοιο, κατά τόν κ. Τάσιο, χάνεται μετασχηματιζόμενο («θερμοδυναμικῶς») σέ ἄλλη μορφή ἐνέργειας, ἀπρόσωπης : «Το μόνο που δίνει την εντύπωση ότι χάνεται, είναι το Εγώ - εκείνη η μακρόχρονη, σταδιακή και επίμοχθη οικοδόμηση μιας Αυτοσυνειδησίας: Άρα, μόνον “Ενέργεια” μοιάζει να χάνεται. Δέν είναι όμως φιλοσοφικώς αταίριαστο να θυμηθούμε εδώ ότι η ενέργεια δέν χάνεται - μετασχηματίζεται» [20]. Οὔτε μετά θάνατον κρίσις οὔτε συνειδητή αἰώνιος ζωή, κατά τόν Τέκτονα φιλόσοφο.
Ἡ τριπλῆ «Ἀναφορικότητα τοῦ Εἶναι» κατά τόν κ. Τάσιο τοποθετεῖ τό ἄτομο – πρόσωπο «α) Ως προς τον αντικειμενικό κόσμο β) ως προς το μή-συνειδητό χάος (που το αισθητοποιώ), και γ) ως προς το Σύ (την ζωντανότερη, άρα και υποστασιακώς αποδοτικότερη, συσχέτιση του Είναι)» [21]. Καμμία «ἀναφορικότητα» καί ὑπευθυνότητα ὡς πρός τόν Πλάστη, Προνοητή καί Δεσπότη καί Λυτρωτή Χριστό !
Τό ἀξιακό σύστημα τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν Ὁμότιμο Καθηγητή καί Τέκτονα, δέν ἔχει βεβαίως νά κάνει μέ τίς ἐντολές καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι «λύχνος τοῖς ποσίν ἡμῶν καί φῶς ταῖς τρίβοις ἡμῶν» καί προϋπόθεση ζωῆς αἰωνίου, «εἰ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τήν ζωήν, τήρησον τάς ἐντολάς» [22]. Ἰδού τό σύστημα ἀξιῶν του, σύγχρονο μνημεῖο μασονικοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ: «Το γεφύρωμα ανάμεσα σ’ αυτό που υπάρχει και σ’ αυτό που “πρέπει” να υπάρξη, συντελείται μέσα στο ανθρώπινο Εγώ.
- υπο την επίδραση παρορμήσεων, αλλά και
- με τη βοήθεια “αξιών” που τις έχει προγενέστερα στήσει αυτό το ίδιο το Εγώ, με μια προσωπική εμπειρική μακρόχρονη διεργασία (περιλαμβανομένης και της πληροφορίας περί των αξιών του παρελθόντος)» [23].
Ἀποδεχόμενος τόν (ἀπορριπτόμενο ἀπό τήν ἱερά Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας) μονισμό (ἤ ἑνισμό), ὅτι δηλαδή ἔχουμε μία μόνο ὀντική πραγματικότητα [24], δηλαδή ταύτιση Θεοῦ, κτίσεως νοητῆς καί κτίσεως αἰσθητῆς (καί ὄχι ὀρθόδοξη χριστιανική διάκριση κτιστοῦ κόσμου - ὑλικοῦ καί ἀύλου - καί ἀκτίστου Θεοῦ), ὁ Καθηγητής Τάσιος ἰσχυρίζεται στόν ἐπίλογό του, ὅτι τά νέα δεδομένα τῆς ἐπιστήμης «στενεύουν κι άλλο τις μανιχαϊστικές [25] αποστάσεις ανάμεσα στην λεγόμενη Ύλη και το λεγόμενο Πνεύμα (προς δόξαν του Δημιουργού θα μπορούσα να επαναλάβω). Πράγμα που, με τη σειρά του, μας ενθαρρύνει στην συμφιλίωση με τον Κόσμο και με τη Ζωή» [26].
Σέ παλαιότερο ἄρθρο του ὁ Καθηγητής, δέν παραλείπει νά σημειώσει ὅτι ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ὑπέταξε κονφορμιστικῶς τίς «ἐπαναστατικές» καί φεμινιστικές του τάσεις στίς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς· γράφει: «Παρά ταῦτα, φαίνεται ὅτι ἀκόμη κι ὁ Παῦλος ὑπέπεσε στό ἁμάρτημα μιᾶς “ρεάλπολιτίκ”. Ἤτανε τέτοια ἡ κρατοῦσα «ἰδεολογία» (ἀνάγνωθι συμφεροντολογία) τῆς ἀνδροκρατίας, ὥστε ὁ Παῦλος νά θεωρεῖ ὑποχρέωσή του νά τήν καθησυχάζη κάθε τόσο μέ κάμποσες μισογυνικές κραυγές [...] Προτιμῶ νά θαυμάζω τόν Παῦλο… ἀναβιώνοντας τίς ἀντιφάσεις στίς ὁποῖες τόν περιήγαγε ὁ πολλαπλός ρόλος του παρά νά τόν λατρεύω κεχηνώς,… ἀποδεχόμενος τά πάντα… » [27]. Μασονικός σχετικισμός κι ἐδῶ, λοιπόν! Καμμία αὐθεντία: «Οὔτε θεοί, οὔτε ἀφέντες» ! Σάν νά μή εἶναι τά κείμενα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου Ἁγία Γραφή !
Φυσικά, στόν κ. Τάσιο «δέν καίγεται καρφί» γιά τήν ἀπόκλισή του ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ εἶναι ἑτερόθρησκος, ἀλλά προφανῶς ὄχι καί στήν προσκαλέσασα αὐτόν ἀνεπιγνώστως Ἱερά Μητρόπολη Κορίνθου. Τί ... φιλοσοφικό θησαυρό χάνει τό κορινθιακό «λογικό ποίμνιο» πού δέν θά ἀκούσει τόν Τέκτονα φιλόσοφο !
Μέ πόση σοφία οἱ ἅγιοι Πατέρες, «οἱ τά πάντα καλῶς διαταξάμενοι», ἀποτρέπουν τήν συναναστροφή μας μέ ἑτεροδόξους καί (καθώς ἐν προκειμένῳ) ἑτεροθρήσκους, πρός ἀποφυγήν τῆς ἐξοικειώσεώς μας μέ τήν ἀπόκλιση ἀπό τήν θεόσδοτη Ἀλήθεια τῶν θείων Δογμάτων, σέ βαθμό πού νά ἀπαγορεύουν ἀκόμη καί τήν ἀνταλλαγή δώρων μέ αὐτούς (πόσο μᾶλλον τό νά κηρύττουν ἐκεῖνοι ἐπ΄ ἐκκλησίαις): «Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤ ὅλως τοῦ καταλόγου τῶν Κληρικῶν νηστεύοι μετά τῶν Ἰουδαίων ἤ ἑορτάζοι μετ΄ αὐτῶν ἤ δέχοιτο παρ΄ αὐτῶν τά τῆς ἑορτῆς ξένια, οἷον ἄζυμα ἤ τι τοιοῦτο, καθαιρείσθω. Εἰ δέ λαϊκός εἴη ἀφοριζέσθω» [28].
Ποιός ἆραγε παρέσυρε τόν – προφανῶς ἀγνοοῦντα - Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ. Διονύσιο στήν συμπερίληψη τοῦ Τέκτονος στούς ὁμιλητές, οἱ ὁποῖοι φυσικῷ τῷ λόγῳ προορίζονται – σύμφωνα μέ τό ἔντυπο πρόγραμμα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως – νά ἐνισχύσουν τήν ἱερά Κατήχηση τῆς Ἐκκλησίας «Εἰς οἰκοδομήν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ» ; Ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς γνωριμίας τοῦ ἀγνοοῦντος Σεβασμιωτάτου μέ τόν Τέκτονα Καθηγητή στήν πρόσφατη (27 Ὀκτ 2016) ἐπετειακή ἐκδήλωση τῆς Λέσχης Ἀξιωματικῶν Κορίνθου [29] ; Μήπως κάποιος ἄλλος ἐκκλησιαστικός παράγων, ἐγχώριος ἤ μή, πρότεινε τόν κ. Τάσιο ὡς ὁμιλητή; Τό μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι τό Γραφεῖο ἐπί τῶν αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, ἁρμόδιο γιά νά προφυλάσσει τούς Μητροπολῖτες μας ἀπό τέτοιες εὐπερίστατες (καθώς εἶναι φυσικό) παγίδες, συνελήφθη “off-guard”. Καί βεβαίως, οἱ παρόντες καιροί, μετά τήν ἀντικανονική καί κακόδοξη Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, εἶναι ἰδιαιτέρως κρίσιμοι γιά τήν στάση πού ἡ Ἐκκλησία μας δεικνύει ἔναντι τῆς Μασονίας. Καί ἰδού γιατί ...
3. Ὁ Οἰκουμενισμός προ-οδοποιεῖ τήν προσέγγιση Χριστιανισμοῦ καί Μασονίας
Σέ ἄρθρο τοῦ διαδικτύου βρήκαμε μία πολύ ἐνδιαφέρουσα (διασταυρωμένη καί ἀπό ἀλλοῦ) ἀνάλυση γιά τόν ἀναμενόμενο στήν Ἑλλάδα ρόλο τῶν Ναϊτῶν Ἱπποτῶν, μετά τήν ἐπανίδρυσή τους στήν Ἑλλάδα τό 1989: «Οι ξένοι καλεσμένοι ήταν επίσης κατηγορηματικοί: πρέπει οπωσδήποτε να επιτευχθεί ... “επανασύσφιξη” [sic] των σχέσεων τεκτονισμού-Εκκλησίας, όχι βέβαια υπό την – πρακτικά ανέφικτη – “αναγνώριση” του πρώτου από τη δεύτερη, αλλά με την “επίδειξη ανοχής” της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας στη δραστηριότητα των μασόνων! Κι αυτό θα έπρεπε, κατά την άποψη των ξένων τεκτόνων, να γίνει κατά το πρότυπο της “ομαλοποίησης” των σχέσεων μασονίας-Βατικανού, που είχε ήδη γίνει τη δεκαετία του 1960: τότε ο Πάπας έριξε τους τόνους έναντι της μασονίας ... » [30].
Ἡ ἀνάλυση αὐτή εἶναι ἀπολύτως σύμφωνη μέ ὅσα γνωρίζουμε περί τῆς προσπαθείας ἐξομαλύνσεως τῶν σχέσεων Βατικανοῦ καί Μασονίας μετά τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο τοῦ Παπισμοῦ (1962-1965), ἰδίως κατά τήν δεκαετία τοῦ 1970, ὅταν καί διεξαγόταν μεταξύ τους διάλογος [31], ἀπό παλαιές θεοσοφο-μασονικές δημοσιεύσεις. Σέ αὐτές ἐκφραζόταν ἡ ἐλπίδα ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, κατά τό πρότυπο τοῦ διαθρησκειακοῦ ἀνοίγματος τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου τῶν Παπικῶν, θά γίνει ἐπίσης πιό «ἀνεκτική» πρός τίς ἄλλες θρησκεῖες καί τήν Μασονία· γράφουν λ.χ. τό 1983 οἱ Τέκτονες γιά τήν ἀπάλειψη τῆς Μασονίας ἀπό τήν λίστα τῶν ἐχθρικῶν πρός τόν Παπισμό ὀργανώσεων (στόν κανόνα 1374 τοῦ νέου παπικοῦ Νομοκανονικοῦ Κώδικος τοῦ 1983): «Ἐμεῖς δέν θά προσθέσουμε τίποτε ἄλλο, παρά τήν εὐχή, νά ἐπικρατήσουν καί ἀλλοῦ, ἐκτός ἀπό τή Ρωμαϊκή Καθολική Ἐκκλησία, νηφαλιότερες καί ὠφελιμότερες σκέψεις γιά τό καλό ὅλων τῶν ἀνθρώπων» [32]. Ἄρα προσδοκοῦν οἱ Μασόνοι τήν ἴδια «κατάπαυση τοῦ πυρός» καί ἐδῶ, στήν ἁγία Ὀρθοδοξία, ὅπως ἔγινε στόν Παπισμό !
Δημοσιοποιοῦμε λοιπόν εὐρύτερα τήν εἴδηση περί τῆς ὁμιλίας τοῦ Μασόνου Καθηγητοῦ, διότι ἀνάλογες κινήσεις θά προκύψουν ὁπωσδήποτε καί σέ ἄλλες Ἱ. Μητροπόλεις, μέ ἄλλα πρόσωπα, σέ παρόμοιες συνθῆκες. Πατέρες, Ποιμένες, προσέξτε τήν «ἐπίθεση ἀγάπης» τῆς Μασονίας καί τήν ἐξοικείωση μέ αὐτήν!
Καταλαβαίνουμε, ὅσοι δέν σκεπτόμαστε μέ τό κεφάλι ἐντός τῆς ἄμμου, ὅτι ἡ κακόδοξη Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου, διερύνοντας τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας πέραν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀναγνωρίζοντας τά ἐκκλησιολογικῶς πανάθλια καί προδοτικά κείμενα (μεταξύ καί ἄλλων) τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (2006) καί τοῦ Πουσάν (2013) - ἐφ’ ὅσον ἡ Σύνοδος ἐπαίνεσε χωρίς κρατούμενα καί ἐξαιρέσεις ὅλους τούς διαχριστιανικούς διαλόγους– «ἀνοίγει τήν ὄρεξη» τῆς Μασονίας, καθώς διανοίγει σταδιακῶς τόν δρόμο γιά τήν πανθρησκεία τήν ὁποία ἡ Μασονία ὄχι μόνον ὁραματίζεται, ἀλλ’ ἐνεργῶς μεθοδεύει ! Αὐτό ἄλλωστε ἔγινε καί μέ τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, ἡ ὁποία «ἐκβάλλει» τώρα στίς διαθρησκειακές συναντήσεις τῆς Ἀσσίζης.
Ὑπάρχουν δυστυχῶς ἐνδείξεις ἐκτεταμένης συνεργασίας τῆς Μασονίας μέ περιβάλλοντα τῆς Ἐκκλησίας μας κατά τά τελευταῖα χρόνια, τήν ὁποία τώρα, φειδόμενος τοῦ χώρου, δέν ἀναλύω ἐπί μακρόν, σταχυολογῶ δέ τά ἑξῆς : ἐπίσημος Μασόνος ὑπῆρξε ὁμιλητής ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Γεωργίου στήν Ἱερά Μητρόπολη Κερκύρας στίς 11 Μαρτίου 2012 [33] · ἡ Ἱερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης, ἀλλά καί ἄλλες ἱ. Μητροπόλεις καθώς καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἔχουν ἔλθει σέ συνεργασία ἐπιστημονική, φιλανθρωπική καί ἱεραποστολική μέ πασίγνωστη καί ἱστορική φιλανθρωπική ὀργάνωση τῆς Θεσσαλονίκης· αὐτή κατά τή θητεία τοῦ τέως Προέδρου της ἔλαβε οἰκονομική βοήθεια ἀπό τήν Μασονία καί, ὅπως προκύπτει ἀπό στοιχεῖα, ὁ τέως Πρόεδρός της εἶναι καί ὁ ἴδιος ἐκλεκτός Μασόνος (τηρῶ ὅμως τά στοιχεῖα γιά προσεχές ἄρθρο μου) [34]· ὁ ἐνεργῶς ἀναμεμειγμένος στά ἐκκλησιαστικά πράγματα σέ πολλές ἐκκλησιαστικές δικαιοδοσίες καί τώρα φυγάς ἐνώπιον τοῦ Νόμου μεγαλο-εκδότης κ. Πέτρος Κυριακίδης, διαφημιζόμενος ἀπό φίλους του (καί φίλους μου) ὡς «ἐργάτης τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς τοῦ Ἰησοῦ» (!) καί ὡς πνευματικό τέκνο τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου, ἔχοντας τό ἔτος 2012 τήν ἰσχύ στήν φαρμακευτική ἑταιρεία Alapis, προώθησε ὡς Πρόεδρό της τόν 86 (τότε) ἐτῶν κ. Χρῆστο Μανέα, πρώην Μέγα Διδάσκαλο τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος [35] (ἦταν, ἆραγε, «πληροφορία» ἐκ τῆς «εὐχῆς» ἤ ἀπό τόν Ὅσιο Πορφύριο ; ... ) · Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας παρευρέθη τιμητικῶς ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου του, κ.κ. Θεοδώρου Β΄, σέ ὁμιλία (βιβλιοπαρουσίαση) τοῦ ἰσοβίου διεθνοῦς Προέδρου τῆς Ἑταιρείας τῶν Illuminati, τοῦ Ἕλληνος κ. Νικολάου Λάου, μέλους ἐπίσης τῆς Ἡνωμένης Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἀγγλίας στίς 27 Μαΐου 2011 [36]· ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος Β΄ ἔχει δεχθεῖ στίς 27 Νοεμβρίου 2009 σέ ἀκρόαση καί ἀποδεχθεῖ τήν εἰσφορά τοῦ Τάγματος τῶν Ναϊτῶν Ἱπποτῶν (OSMTH) τῶν ὑπό τόν κ. Παῦλο Τσολακιάν [37] · καί βέβαια οἱ Ναΐτες ἀπέκρουσαν μετά σφοδρότητος τήν φήμη ὅτι εἶναι Μασόνοι [38]· τόν ἴδιο καιρό ὅμως δημοσίευαν στήν ἱστοσελίδα τους (www.osmth-greece.org/) ἄρθρα εἴτε παρμένα κατ΄ εὐθεῖαν ἀπό μασονικές πηγές, εἴτε ἁπλῶς μέ μασονικές τάσεις · σέ ἕνα ἐξ αὐτῶν [39] ὑποδηλώνεται ὁ μῦθος περί «ἱερογαμίας», ἐρωτικῆς σχέσεως (σύγγνωθι, Κύριε), τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μέ τήν ἁγία Μαρία τήν Μαγδαληνή, γνωστικός μῦθος κοινός σέ πολλούς Μασόνους καί (φιλο)Μασόνους συγγραφεῖς, ὅπως τούς Νίκο Καζαντζάκη («Ὁ τελευταῖος πειρασμός», 1955), Michael Baigent («The Holy Blood and the Holy Grail», 1982) καί Dan Brown («The DaVinci Code», 2003).
Ἀνησυχητικό, δέν νομίζετε ; Καί δέν εἶναι μόνον τά παραπάνω ... Μακάρι νά γρηγορήσουν οἱ ὑπεύθυνοι ἔναντι τοῦ ἐχθροῦ, τῆς Μασονίας, καί ὅσων συμπορεύονται ἰδεολογικῶς μέ αὐτήν. Διότι καί μόνον λόγῳ τῆς ἀρνήσεως τῆς πλήρους Θεότητος τοῦ Χριστοῦ (ἀκόμη καί ἄν δέν ὑπῆρχε ἡ ἀλληλοπεριχώρηση τοῦ «ἐσωτερικοῦ» Τεκτονισμοῦ μέ τά πεδία τῆς ποικίλης μαγείας) ἡ Μασονία καθίσταται ἐχθρός τῆς ἀνθρωπότητος καί τοῦ Ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας μας ! Λόγια δικά μου; Ὄχι, ἀλλά τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ὅλος ὁ πόλεμος τοῦ Σατανᾶ ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἕνα σκοπόν: νά ἐκ-σαρκώσῃ τόν Θεάνθρωπον, νά διώξῃ τόν Θεόν ἐκ τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ἐκ τῆς ὕλης, καί νά κυριαρχήσῃ ἐπ’ αὐτῆς παντελῶς [...] Ἐκεῖνος πού δέν εἶναι ὑπέρ τοῦ Θεανθρώπου εἶναι ὡς ἐκ τούτου κατά τοῦ ἀνθρώπου· καί εἶναι ὡς ἐκ τούτου δολοφόνος τοῦ ἀνθρώπου· καί ἀκόμη εἶναι ὡς ἐκ τούτου καί αὐτόχειρ. Διότι ἀφήνει τόν ἄνθρωπον εἰς τήν πλήρη ἐξουσίαν τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου καί τοῦ διαβόλου, ἐκ τῶν ὁποίων μόνον ὁ Θεάνθρωπος δύναται νά τόν σώση καί κανείς ἄλλος ὑπό τόν οὐρανόν» [40]. Ἡ Μασονία ἀντιθέτως ποτέ δέν θά δεχθεῖ ὅτι ὁ δικός μας ... «Μ.Α.Τ.Σ.» (Μέγας Ἀρχιτέκτων τοῦ Σύμπαντος) τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Δημιουργός καί Παντοκράτωρ καί Παντεπόπτης, εἰκονιζόμενος γι’ αὐτό στόν θόλο τῶν Ἐκκλησιῶν μας.
Τί συμβαίνει, λοιπόν, μέ τήν διαφαινόμενη (;) αὐτή ἀνακωχή μεταξύ Ἐκκλησίας καί Μασονίας, βάσει τῶν παραπάνω καί ἄλλων πολλῶν περιστατικῶν ;
Μήπως κάποιες καινούργιες ἑτεροκίνητες συντεταγμένες «πολιτικῆς ὀρθότητος» (‘political correctness”) ἐπιβάλλουν τήν συμπερίληψη ἑτεροθρήσκων ὁμιλητῶν, «λαμπρῶν κατά τ’ ἄλλα ἀνθρώπων», στίς δραστηριότητες τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὁπότε σύντομα θά δοῦμε νά μᾶς ἀναλύουν τήν ἐκκλησιαστική μας ... ὑμνογραφία πλήν τῶν Μασόνων καί ἄλλοι («οἳ μὴ θέμις») ἑτερόθρησκοι (ὡς ὁ κ. Τάσιος), ψευδο-μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, Μουσουλμᾶνοι, Ἰουδαῖοι κ.λπ. χάριν τῆς «ἀνεκτικότητος» τῆς παγκοσμιοποιήσεως ; Ἤ μήπως ὑπάρχει κάποιο μυστικό πρωτόκολλο μιᾶς μερίδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά σταδιακή «ἀνακωχή» μέ τόν Ἐλευθεροτεκτονισμό, τήν ἴδια στιγμή πού ἐμεῖς τά λογικά πρόβατα (νομιζόμενα συνήθως καί ... ὡς χορτοφάγα) δεχόμεθα ἀνώδυνες διαβεβαιώσεις περί τῆς μή μασονικῆς ἰδιότητος τῶν Ἱεραρχῶν μας; Ἴδωμεν ...
4. Ὁ ἐγγενῶς καί ἀνεξαλείπτως ἐκκλησιομαχικός χαρακτήρας τῆς Μασονίας
Ὁ περισσότερο πάντων καταρτισμένος στά θέματα τῆς Μασονίας Μοναχός Ἀβέρκιος μεταξύ ἄλλων μνημειωδῶν ἀποκαλύψεων στίς ὁποῖες ἔχει προβεῖ τούς τελευταίους μῆνες ἀπό τίς στῆλες τοῦ ἀγαπητοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», βάσει τοῦ πλουσιωτάτου σέ μασονικά ντοκουμέντα ἀρχείου του [41], σημειώνει καί τήν ἑξῆς χαρακτηριστικότατη διδασκαλία τους (1909): «Ὁ τέκτων ὁτέ μέν εἶνε δημοτικός, ὁτέ δέ ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε μέν καταρρίπτει τούς βωμούς τῶν ναῶν, ἄλλοτε δέ κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν βασιλέων» [42].
Πολύ ἐνωρίτερα ὁ μακαριστός Μοναχός Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος (1786-1852) [43] ἀπεκάλυπτε στά 1849 ὅτι ὁ 25ος βαθμός τῆς Μασονίας (ἐννοεῖται τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου) ἔχει εἰδικό σκοπό τήν καταστροφή τοῦ Μοναχισμοῦ καί τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου: «Διαθρυλλεῖται λόγος κοινός, ὅτι ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ τοῦ σχολείου, συγκροτεῖται ὁ 25 βαθμός τῆς μυστικῆς ἑταιρείας, ἐξ οὗ ἀπαρτίζεται ἡ κατά τοῦ μοναδικοῦ βίου καί ἡ καθ΄ ὅλου τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου συνωμοσία [...] Ἐκ τούτων καί ἡ ἰδιαιτέρα κατά τοῦ κλήρου συνωμοσία, ἥτις ὡς ὑπό τινων διεφημίσθη, συγκροτεῖται ἐκ τῶν ἀναβάντων εἰς τόν εἰκοστόν πέμπτον βαθμόν» [44].
Ἡ πολύτιμη αὐτή πληροφορία ἀπό τόν (ἐθνο)μάρτυρα Μοναχό Κοσμᾶ Φλαμιᾶτο, συκοφαντημένο ὡς «συνωμοσιολόγο» ἀπό τό «προοδευτικό» θεολογικό κατεστημένο τῶν οἰκουμενιστῶν, ἐπιβεβαιώνεται ἀνέλπιστα ἀπό ἄλλη ἔγκυρη πηγή, τό σχετικό σύγγραμμα τοῦ πρώην ὑψηλοβάθμου Μασόνου Dr. Konrad Lerich, ὁ ὁποῖος εἶχε κληθεῖ ὡς μάρτυς στήν πολύκροτη δίκη τῆς Βέρνης (1933-1935, περί τῆς αὐθεντικότητος τῶν «Πρωτοκόλλων τῶν Σοφῶν τῆς Σιών»). Ἡ μασονική ἰδιότητα τοῦ «ἀποστάτου» K. Lerich, πρώην μέλους τοῦ Ὑπάτου Συμβουλίου τοῦ 33ου τῆς Αὐστρίας, δέν ἀμφισβητεῖται ἀπό τούς Μασόνους. Εὐλόγως δέν μπορεῖ νά ἔχει ὑπάρξει οὔτε κάποια ἐπίδραση τοῦ Φλαμιάτου στόν Lerich, καθώς χωρίζονται ἀπό ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια χρόνου, γλώσσης, ἰδιότητος καί γεωγραφικῆς ἀποστάσεως. Νά, τί γράφει ὁ Lerich περί τοῦ 26ου μασονικοῦ βαθμοῦ (τοῦ «Πρίγκιπος τῆς Χάριτος»).
«Ὁ “Ἱππότης τοῦ Χαλκοῦ Ὄφεως”, ὁ μυημένος τοῦ ἀμέσως ὑψηλότερου ἀρεοπαγίτου [45] ἀναλαμβάνει τό καθῆκον τῆς ἰάσεως τῶν κοινωνικῶν βλαβῶν στήν ἀνθρώπινη κοινωνία. Αὐτόν τόν ἀκολουθεῖ ὁ “Πρῖγκιψ τῆς Χάριτος”, ὁ ὁποῖος πρέπει νά κατανικήσει κάθε μεμονωμένη θρησκεία, μέ τό νά ἑνώσει σέ μία ὑπερθρησκεία τίς περιεχόμενες σέ ὅλες τίς θρησκεῖες ἀλήθειες. Ὁ “Ἱππότης Ταξιάρχης τοῦ Ναοῦ” καί ὁ “Ἱππότης τοῦ Ἡλίου”, ὁ 27ος καί 28ος βαθμός, ἔχουν ἤδη ἀφήσει πίσω τους ὅλα τά στάδια θρησκευτικῆς ἀμφισβητήσεως καί ἴστανται ἐπί τοῦ ἀναβαθμοῦ μιᾶς ἠθικῆς καί κοσμοθεωρίας ἀνυψωμένων ὑπεράνω κάθε “δογματικῆς”, κάθε “προκαταλήψεως”» [46] (οἱ ἐμφάσεις εἶναι τοῦ κειμένου).
Ἀκόμη καί ἡ μικρή διαφορά ἀριθμήσεως (25 ἤ 26) τοῦ βαθμοῦ τοῦ «Πρίγκιπος τῆς Χάριτος» στίς δύο πηγές, τοῦ 1849 καί τοῦ 1937, ὀφείλεται στήν ἐν τῷ μεταξύ μαρτυρημένη ὑπαλλαγή τῆς ἀριθμήσεως μεταξύ τῶν βαθμῶν Ἱππότου τοῦ Χαλκοῦ Ὄφεως καί Πρίγκιπος τῆς Χάριτος ἀπό τήν ἴδια τήν Σκωτικοῦ Τύπου Μασονία (AASR) [47]. Ἐπιβεβαιώνεται, λοιπόν, ὅτι ὑπάρχει παλαιότατο μασονικό σχέδιο καταστροφῆς τῶν χριστιανικῶν δογμάτων καί ὁμολογιῶν (βεβαίως, δέν εἶναι αὐτές οἱ μόνες σχετικές τεκμηριωμένες μαρτυρίες).
Πόσο δίκαιο, λοιπόν, εἶχε ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ τιμώμενος ἰδιαιτέρως ἀπό τούς εὐσεβεῖς Κορινθίους (ἀπ΄ ὅσο γνωρίζω), ὅταν «ζωγράφιζε» τήν ἀδελφή τῆς Μασονίας, Θεοσοφική Ἑταιρεία, ὡς ὄργανο γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου: «Ἔχει γραφῇ ὅτι, ὅταν κυκλοφορήση ἡ παράσταση μέ τό φίδι νά τρώη τήν οὐρά του, θά σημαίνη ὅτι οἱ Ἑβραῖοι θά ἔχουν καταλάβει ὅλον τόν κόσμο» [48]· πρόκειται ἀναμφιβόλως γιά τό πασίγνωστο ἔμβλημα τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας, μέ τόν οὐροβόρο ὄφι, τήν ὁποία ἵδρυσε στίς 17 Νοεμβρίου τοῦ 1875 στή Νέα Ὑόρκη ἡ Ἕλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ καί τήν ὁποίαν οἱ Μασόνοι θεωροῦν πνευματικό τους διδάσκαλο [49].
5. Ἡ Μασονία ἔχει χαρακτηρισθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀσυμβίβαστη, ἀλλ’ ὡς ἐχθρική πρός αὐτήν θρησκεία
Ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, ἡ Μασονία, ἀπορρίπτει σταθερά τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας καί ἄλλων ἐχθρῶν του ὅτι ἀποτελεῖ θρησκεία «Εἶναι εἰς ὅλους γνωστόν πῶς καί ἐκ τίνων λόγων ἐγεννήθη ὁ Τεκτονισμός. Ἡ γέννησις αὐτοῦ οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει πρός τάς ψυχικάς πηγάς, ἀπό τάς ὁποίας ἀναβλύζει ἡ Θρησκεία» [50]· εἶναι λοιπόν ἀναμενόμενο ὅτι θά ἀρνηθεῖ καί ὅσα παραπάνω γράφουμε περί «ἑτεροθρησκίας» τῶν Τεκτόνων. Ὅμως, σέ στιγμές ἰδεολογικῆς ἐνδοσκοπήσεως, πολλοί Μασόνοι ἔχουν παραδεχθεῖ τήν θρησκευτική ἰδιότητα τῆς Μασονίας· γράφει ὁ G. Oliver στά τέλη τοῦ 19ου αἰ. : «Συνεπῶς ἡ θρησκεία τῆς Μασονίας δέν εἶχε ἐξ ὁλοκλήρου παρακμάσει τόν καιρό τοῦ Ἀβραάμ. Ὁ Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ἀναφέρεται ὡς δίκαιος ἀνήρ, καθώς ἐπίσης καί ὁ Ἀβιμέλεχ ὁ Φιλισταῖος καί ὁ λαός του, ὁ Πετεφρῆς, πεθερός τοῦ Ἰωσήφ, ὁ Ἰώβ, ὁ Βαλαάμ καί ὁ Ἰοθόρ». Ἐπίσης, ὁ γνωστότατος ἀναμορφωτής τῆς Ἀμερικανικῆς Μασονίας τοῦ Σκωτικοῦ Τύπου Albert Pike γράφει: «Κάθε Μασονική Στοά εἶναι ναός τῆς θρησκείας· καί οἱ διδασκαλίες της εἶναι καθοδήγηση στήν θρησκεία […] Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθής θρησκεία πού ἀποκαλύφθηκε στούς ἀρχαίους πατριάρχες· τήν ὁποία ἡ Μασονία ἔχει διδάξει ἐπί πολλούς αἰῶνες καί τήν ὁποία αὐτή θά συνεχίσει νά διδάσκει γιά ὅσο ὁ χρόνος διαρκεῖ» [51].
Ἡ πρώτη ἐπίσημη καταδίκη τῆς Μασονίας ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τό 1933 ἀναγράφει τά ἑξῆς σημαντικά: «Οὕτως ἡ Μασσωνία ἀποδεδειγμένως τυγχάνει θρησκεία μυστηριακή, ὅλως διάφορος, χωρισμένη καί ξένη τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας [...] θεωροῦσα πάσας τάς θρησκείας, μηδέ τῆς Χριστιανικῆς τοιαύτης ἐξαιρουμένης, ὡς ὑποδεεστέρας αὐτῆς» [52].
Στό ἔτος 1969 ἡ ἱστορικῆς σημασίας ἀπόφαση 2060/1969 τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν, στίς 6 Δεκεμβρίου, χαρακτήριζε τήν Μασονία «θρησκείαν μή γνωστήν καί ὡς ἐκ τούτου μή προστατευομένην ὑπό τῆς διατάξεως 16 παρ.2 τοῦ Συντάγματος 1968 [...] Ὁ τεκτονισμός ὅμως δέν εἶναι θρησκεία γνωστή ὑπό τήν ρηθεῖσαν ἔννοιαν, ἀλλά τοιαύτη μή φανερά, ἔχουσα δόγματα καί λατρείαν μή φανεράν (κρυφίαν) καί ἀποτελοῦσα μυστικήν ὀργάνωσιν ἄγνωστον κατά τό περιεχόμενον οὐ μόνον εἰς τούς πολλούς, ἀλλά καί εἰς αὐτούς ἀκόμη τούς τέκτονας, λόγῳ τῶν τελευταίων μυήσεων ἀπό βαθμοῦ εἰς βαθμόν ...» [53]. Ἀκολούθησε ἡ νέα ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς 28 Νοεμβρίου 1972, ἡ ὁποία «Διακηρύσσει καί αὖθις ὅτι ἡ Μασσωνία εἶναι ἀποδεδειγμένως Θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις τῶν παλαιῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν, ὅλως ξένη καί ἀντίθετος πρός τήν ἐξ ἀποκαλύψεως σωτηριώδη ἀλήθειαν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας. Διαδηλοῖ κατηγορηματικῶς ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ Μασσώνου ὑπό οἱανδήποτε μορφήν εἶναι ἀσυμβίβαστος πρός τήν ἰδιότητα τοῦ Χριστιανοῦ μέλους τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ» [54].
Τέλος, Διακήρυξη ἁπάντων τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τό ἔτος 1996 τονίζει μεταξύ ἄλλων, ὅτι «α. Ἐνστερνιζόμεθα καί ἐπιβεβαιοῦμεν τάς κατά τῆς Μασσωνίας, ὡς παγανιστικῆς θρησκείας, ἀσυμβιβάστου πρός τόν Χριστιανισμόν, ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῶν ἐτῶν 1933 καί 1972, κατ΄ ἀκολουθίαν δέ, β. οὐδείς ἐξ ἡμῶν ἔχει οἱανδήποτε σχέσιν μέ τόν Μασσωνισμόν, τόν ὁποῖον ἀνεπιφυλάκτως καί πάλιν καταδικάζομεν ὡς ἀντίχριστον σύστημα» [55] καί ὁ ὁποῖος, ὅμως, προσπαθεῖ τώρα νά εἰσέλθει διά τοῦ παραθύρου καί πολλές φορές τό ἐπιτυγχάνει. Φαντάζεσθε τούς ἁγίους Πατέρες νά συνεργάζονται μέ ἀξιωματούχους τοῦ παγανισμοῦ καί τοῦ νέο-πλατωνισμοῦ σέ ὁμιλίες, κηρύγματα, φιλανθρωπία, ἱεραποστολή κ.τ.σ. ;
Ἀντί ἐπιλόγου
Ἐλπίζουμε μέ τό ὡς ἄνω κείμενο καί μέ ἀφορμή τήν ὁμιλία τοῦ Καθηγητοῦ Θ.Π. Τάσιου νά ἔχουμε συντελέσει λίγο στήν ἐπαύξηση τῆς ἐγρηγόρσεως τῶν σεβαστῶν Ποιμένων μας ἔναντι ἑνός ὑποστατοῦ, παλαιόθεν «γνωστοῦ ἐκ τῆς κόψεως», ἐχθροῦ τῆς Ἐκκλησίας· εὐελπιστοῦμε ὅτι τά θεολογικά φίλτρα τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, τά ὁποῖα στό Κολυμπάρι χαλάρωσαν ἀρκετά, ὥστε νά εἰσδεχθοῦν ἐντός τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας τίς ... «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες» καί τά προδοτικά κείμενα τοῦ ΠΣΕ ἐν Πουσάν, Πόρτο Ἀλέγκρε κ.ἀ., δέν ἔχουν φθάσει σέ τέτοιο σημεῖο ἀποσυνθέσεως, ὥστε νά διέρχονται μέσῳ αὐτῶν ἀφιλτράριστοι οἱ «σκαραβαῖοι» τοῦ Τεκτονισμοῦ. Ἡ Μασονία φαίνεται κατά τό παρόν νά προβαίνει σέ ἕναν ... «λαϊκό οἰκουμενισμό». Δέν ἐπιδιώκει τήν θεολογική ἀθώωσή της μέ ἀνατροπή τῶν ὡς ἄνω (καί ἄλλων πολλῶν) ἀποφάσεων, ἀλλά τήν δυνατότητα «εἰρηνικῆς συνυπάρξεως» καί συνεργασίας της μέ τήν Ἐκκλησία στή ζωή τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας· τά ὑπόλοιπα θά ἀκολουθήσουν. Ἔτσι, κατά τό παρόν, ὅσοι ἀντιδροῦμε καθηκόντως στήν ἑτερο(κακο)δοξία τοῦ Κολυμπαρίου διωκόμεθα εἴτε ἐμμέσως εἴτε ἀμέσως, ἐνῷ οἱ Μασόνοι στίς αὐλές τῆς Ἐκκλησίας «εἰσελεύσονται καί ἐξελεύσονται καί νομήν εὑρήσουσι» ! Χάρμα !
Καί κάτι τελευταῖο: ἡ Μεγάλη Στοά τῆς Ἑλλάδος, ὅπου ἀνήκει ὁ Καθηγητής Τάσιος, εἶναι ἀπό τό ἔτος 1999 καί πάλι σέ καθεστώς ἀμοιβαίας ἀναγνωρίσεως μέ τήν Ἡνωμένη Μεγάλη Στοά τῆς Ἀγγλίας (U.G.L.E.). Ἄν τό παρόν ἄρθρο ἔλθει στήν ἀντίληψη τοῦ ἐλλογιμωτάτου Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ κ. Τάσιου, παρακαλοῦμε ἄς ἀπαντήσει σέ μᾶς (τούς «βεβήλους» ...) τό ἐρώτημα, γιατί στό ἔμβλημα τῆς ὡς ἄνω ἀδελφῆς Στοᾶς U.G.L.E. εἶναι ... τραγοπόδαρα (“goat-footed”) τά ἀγγελάκια πού κρατοῦν τόν θυρεό [56] ; Τά μασονικά σύμβολα δέν εἶναι διόλου ἀμελητέας σημασίας, σύμφωνα μέ τά τεκτονικά δόγματα [57]. Ἀναμένουμε μέ ἐνδιαφέρον τήν ἀπάντηση.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
[1] Βλ. τό σχετικό ἄρθρο στήν Βικιπαίδεια: «Θεοδόσης Τάσιος» (https://el.wikipedia.org/
[2] Αὐτόθι, ἀλλά καί Γ. ΚΑΡΑΛΗΣ, «Της χώρας οι κοιμισμένοι ξυπνάτε: Οι ρινόκεροι φθάσανε. Θεοδόσιος Π. Τάσιος» ΤΕΕ 2539 (8 Ἰουν 2009) 16-18. Βλ. καί τήν σχετική τιμητική ἔκδοση τοῦ Τεχνικοῦ Ἐπιμελητηρίου Ἑλλάδος Θ.Π. Τάσιος. Πρόσφατο Δημοσιευμένο Έργο 1996-2008, Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας 2009.
[3] ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑΣ, «Ἡ “Νέα Ἐποχή”. Ἕνα ἐπικίνδυνο κίνημα» (13 Σεπ 2012) (http://aktines.blogspot.gr/
[4] «Φιλανθρωπικές εκδηλώσεις» (www.grandlodge.gr/ladies-
[5] Βλ. στήν ὡς ἄνω σημείωση ἀριθμ. 1
[6] «Ηθική ανάπτυξη και δικαιοσύνη» (18 Ιαν 2011, ἀπό τό blog «Τεκτονικό Βίωμα», http://mason100.blogspot.gr/
[7] Ἀντιστοίχως ἀπό τίς ἐκδόσεις «Δίον», 1993 (σελίδες 217) καί ἐκδόσεις «Ἀγγελάκη», 2004 (σελίδες 133).
[8] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Αλληλοτομία οικονομίας και ηθικής», Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 102 (2012) 86-108. Ο ΑΥΤΟΣ, «Ο εαυτός και ο άλλος. Δόμηση και κίνδυνοι αποδόμησης», Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 100 (2010) 42-56 καί «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)», αὐτόθι, 96-115.
[9] Βλ. ἐπί παραδείγματι στά μασονικά καί μή blogs τά ἄρθρα «Αδέρφια μου Μασόνοι ... » (20 Ιαν 2010) (http://prkls.blogspot.gr/
[10] «Η Τεκτονική Ιστορία του Μεγάλου Διδασκάλου Σεβασμιoτάτου αδελφού Ευσταθίου Λιακόπουλου» (13 Ἰαν 2008) (www.uglgreece.gr/el/node/44)
[11] «Εἰδήσεις καί σχόλια», Παρακαταθήκη 3 (Νοε-Δεκ 1998) 15· «Ἡ μεταπήδησή του μετά τή διάσπαση τῆς μασονικῆς στοᾶς, καί τό ἀξίωμα πού τοῦ ἐδόθη στό χῶρο τοῦ βουδισμοῦ, ἀποτελοῦν ἄλλη μιά ἀπόδειξη ὅτι ὁ εὐρύτερος ἀποκρυφιστικός χῶρος εἶναι ἑνιαῖος».
[12] Βλ. ἐνδεικτικῶς «Ιστορία της Εθνικής Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος» (http://www.nglgreece.org/
[13] Διαρχία (dualismus) εἶναι «ἡ ἀποδοχή δύο διαφόρων ἀρχῶν τοῦ εἶναι, τοῦ πνεύματος καί τοῦ σώματος» (ΧΡ. ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ, Λεξικόν Φιλοσοφίας, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη 1984, σ. 97). Ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὡς κυρίαρχη τήν διάκριση μεταξύ ἀκτίστου Θεοῦ καί κτιστῆς (δημιουργημένης) πλάσεως· τά πνεύματα (Ἄγγελοι, ψυχές, δαίμονες ) καί ἡ ὕλη εἶναι ὑποδιαιρέσεις τῆς κτίσεως.
[14] Ὁ Ρῶσος ἐμιγκρέ διανοούμενος Νικόλαος Μπερντιάεφ εἶχε δυστυχῶς ἰσχυρότατη ἐπίδραση σέ χριστιανούς διανοουμένους –καί Ἕλληνες- καί ὑπῆρξε συνεπής οἰκουμενιστής καί ἀποδομητής· χωρίς νά ἀναλύουμε τά σχετικά, παραπέμπουμε στήν θετική γιά τήν ρωσική Μασονία καταγεγραμμένη θέση του, ἀλλά καί στήν διαπίστωση περί τῆς ἐπιδράσεως ἐπί τῆς σκέψεως τοῦ Μπερντιάεφ τοῦ διδασκάλου του καί ἱδρυτῆ τῆς Ἀνθρωποσοφίας (τοῦ εὐρωπαΐζοντος «κλάδου» τῆς Θεοσοφίας) τοῦ Ροδοσταύρου Rudolf Steiner. N. BERDYAEV, The Russian Idea, ἐκδ. The Macmillan Company, New York 1948, σ.18 «In the eighteenth century the one and only spiritual movement in our society was freemasonry and its significance was enormous». F. LINDE, «Nikolai Berdiaev as esoteric thinker: An argument for an integrative approach», History and Discourse. Historical and Philosophical Aspects of the Study of Esotericism and Mysticism (5th International Conference)[Πρακτικά], Russian Christian Academy for Humanities, St. Petersburg 2012, σ. 75· «Berdiaev took the chance to investigate the esoteric teachings propounded in the Theosophical Society, but more importantly the doctrine of Rudolf Steiner, which were proliferated in Russia at this time».
[15] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)» §3, Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας 100 (2010) 99 βλ. ἐπίσης Αὐτόθι, §5.1, σ. 109: «Αποφύγαμε (προς το παρόν) τον κίνδυνο του εύκολου δρόμου του δυϊσμού - και μακάρι να τα καταφέρναμε ως το τέλος. (Προς δόξαν θεού)».
[16] Αὐτόθι, §3.2, σ. 103
[17] Αὐτόθι, §3.2, σ. 100 καί §4, σ. 104.
[18] Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, Εἰς τό «Πρόσεχε σεαυτῷ» 3, PG 31, 204Α· « Ἄλλο γάρ ἐσμεν ἡμεῖς αὐτοί͵ καὶ ἄλλο τὰ ἡμέτερα͵ καὶ ἄλλο τὰ περὶ ἡμᾶς. Ἡμεῖς μὲν οὖν ἐσμεν ἡ ψυχὴ καὶ ὁ νοῦς͵ καθ΄ ὃν κατ΄ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενήμεθα· ἡμέτερον δὲ τὸ σῶμα͵ καὶ αἱ διὰ τούτου αἰσθήσεις».
[19] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)», ἔνθ’ ἀνωτ., §5, σ. 114.
[20] Αὐτόθι, §4.2, σ. 107.
[21] Αὐτόθι, §4.2, σ. 106.
[22] Ψαλμ. 118, 105 καί Ματθ. 19, 17
[23] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)», ἔνθ’ ἀνωτ., §4.1, σ. 105.
[24] Σ. ΓΚΙΚΑΣ, «Μονισμός», ΘΗΕ 9 (196...) 61· «Ὁ κοσμολογικός ἤ μεταφυσικός (ἤ καί ὀντολογικός ἐνίοτε καλούμενος) Μονισμός ἁπλοποιεῖ ἐντελῶς τήν πραγματικότητα καί ὑποτάσσει τήν ποικιλίαν τῶν μορφῶν της ὑπό μίαν ἑνιαίαν καί ὁμοιόμορφον ἀρχήν».
[25] Ὁ ὅρος «μανιχαϊστικός» (ἀπό τήν ἀρχαία διδασκαλία τοῦ Πέρσου Γνωστικοῦ Μάνεντος) ἔχει ἐπικρατήσει νά χρησιμοποιεῖται γιά νά χαρακτηρίσει ὁ,τιδήποτε ἐχθρικό πρός τόν ὑλικό κόσμο (πού ὁ Μάνης θεωροῦσε δημιούργημα τοῦ Σατανᾶ)· ὅμως ἡ Ἐκκλησία ἄν καί καταφάσκει τήν ὑλική δημιουργία, ὡς κτίση τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ, δέν παύει νά διατηρεῖ (ἀντίθετα πρός τόν Καθηγητή Τάσιο) τήν ἱεράρχηση τῶν κτισμάτων μέ προτεραιότητα στά λογικά-νοερά πνεύματα ἔναντι τῶν ἀλόγων ζώων καί τῶν ἀψύχων ὑλῶν· ἔτσι ἡ χρήση τοῦ ὅρου «μανιχαϊστικός» ἐδῶ εἰς βάρος (οὐσιαστικῶς) τῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας εἶναι καί ἄδικος. Βλ. καί ΑΓ. ΙΩ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως 12, PG 94, 848A· «τιμιώτερα τά ἄυλα τῶν ὑλικῶν καί τά καθαρά τῶν ρυπαρῶν καί τά ἄγια τῶν ἐναγῶν».
[26] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Είναι και γίγνεσθαι (και η φιλοσοφία;)», ἔνθ’ ἀνωτ., §6, σσ. 114ἑ. Βλ. ἐπίσης, αὐτόθι, §5.1, σ. 110· «Τούτες τις ενδείξεις θα τις εκλάβω ως ενθάρρυνση να εμμείνωμε στην αναζήτηση μιας μονιστικής ερμηνείας της συνειδητότητας του Είναι».
[27] Θ.Π. ΤΑΣΙΟΣ, «Ἄραγε “οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ”;», Τό Βῆμα (01 Δεκ 2001)· τό παράθεμα ἐμμέσως ἀπό τό Ε.Χ. ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΣ, «”Ἄρσεν καί Θῆλυ”: Σημεῖο ἀντιλεγόμενο» (10 Μαρ 2015) (http://anastasiosk.blogspot.
[28] 70ός Ἀποστολικός Κανών, ΑΓ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ καί ΑΓΑΠΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Ἀ. Γεωργίου, ἐν Ἀθήναις 1886, σ. 87.
[29] Φωτογραφίες ἀπό τήν ἐκδήλωση ἐδῶ (Protinews): «Έγινε η εκδήλωση στη Λέσχη Αξιωματικών Κορίνθου με ομιλητή τον καθηγητή κ. Θεοδόση Τάσιο (φωτό)» (28 Ὀκτ 2016) http://protinews.blogspot.gr/
[30] ΔΡ. ΗΣ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, «Η Επανίδρυση των Ναϊτών στην Ελλάδα» (23 Νοε 2014) (http://www.elora.gr/
[31] Βλ. ἐνδεικτικῶς τήν μετά ἑξαετῆ διάλογο (1974-1980) διακήρυξη τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας, στήν ὁποία διαπιστώνεται καί τεκμηριώνεται τό ἀσυμβίβαστο τῶν ἰδιοτήτων τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ πιστοῦ καί τοῦ Τέκτονος, ἀλλά ἀναφέρεται ὅτι συνεπείᾳ τῆς παπικῆς ἐγκυκλίου «Ecclesiam Suam», ἐναρκτήριας στήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, «ἤδη διαρκούσης τῆς Συνόδου καί σέ αὐξανόμενη δόση μετά ἀπό αὐτήν ἀναγνωρίστηκε ὡς ἀπαραίτητος ὁ διάλογος μέ τόν Ἐλευθεροτεκτονισμό» («Schon während des Konzils und in zunehmendem Masse danach wurde der Dialog mit der Freimaurerei für notwendig erkannt») (πηγή: Erklärung der Deutschen Bischofskonferenz vom 12. Mai 1980) (http://www.kathpedia.com/
[32] «Χαραυγή Νέας Ἐποχῆς», Κλειδόλιθος 15 (Ἀπρ-Ἰουν 1983) 36 (εὐγενής χορηγία στόν εὐγνώμονα γράφοντα ἀπό τόν Μοναχό Ἀβέρκιο).
[33] Βλ. σχετικῶς «Ὁμιλία Ἀρχιμασώνου σέ Ἱερό Ναό στήν Κέρκυρα», Παρακαταθήκη 83 (Μαρ-Ἀπρ 2012) 22.
[34] Σύμφωνα μέ τά δημοσιευόμενα στόν Πυθαγόρα 102 (2012), «ἅπερ ἔδει δεῖξαι».
[35] «Ποιός είναι ο δικηγόρος Χρήστος Μανέας νέος πρόεδρος του Δ.Σ.» (31 Μαρ 2012) http://alapoparea.blogspot.gr/
[36] «Ο Αϊβαλιώτης σε εκδήλωση του Μασόνου Νίκου Λάου» (9 Σεπ 2011) (http://anti-ntp.blogspot.com/
[37] Ναϊτικά Νέα 1 (Ἰαν-Μαρ 2010) 7· «Επίσκεψη του Στρατηγού PATRIC E. REA Μεγάλου Διοικητή του Παγκόσμιου Τάγματος του Ναού των Ιεροσολύμων, στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ τον Β΄».
[38] Ἡ διάψευση τῆς μασονικῆς ἰδιότητος τοῦ Τάγματος τῶν Ἱπποτῶν τοῦ Ναοῦ δημοσιεύθηκε κατόπιν ἰσχυρᾶς πιέσεως σέ φύλλο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, τῆς ἐκπνοῆς τοῦ 2012 ἤ ἀρχῶν τοῦ 2013, τό ὁποῖο δέν ἔχω πρόχειρο· ὅμως γνωρίζω καλῶς τήν ὑπόθεση ἔχοντας λάβει μέρος στήν ἀντιπαράθεση.
[39] Κ. ΜΠΟΥΡΑΣ, «Από τους Ολύμπιους Θεούς στην Παναγία-Πανγαία κι ο Ρόλος των Ιπποτών στη Γεφύρωση Κόσμων, Πολιτισμών και Θρησκειών» (http://www.osmth-greece.org/
[40] ΑΡΧΙΜ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, μτφρ. Ἱερομ. Ἀθ. Γιέβτιτς, ἐκδ. Ἀστήρ, Ἀθῆναι 1987, σσ. 134.156.
[41] Βλ. τίς σειρές ἄρθρων του στόν «Ὀ.Τ.», ὅπως λ.χ. «Φρικτοί ὅρκοι-ἐρεβώδη μυστικά. Γιατί δίδονται στίς Στοές οἱ φοβεροί ὅρκοι;» (τεύχη 2093-2095) ● «Ὑπῆρξαν πράγματι μασόνοι οἱ κληρικοί οἱ ἀναφερόμενοι κατά καιρούς ὡς τοιοῦτοι εἰς τά μασονικά ἔντυπα;» (τεύχη 2102-2110) ● «Αἱ σχέσεις Παπισμοῦ-Μασονίας κατά τούς τελευταίους αἰῶνας» (τεύχη 2117-2124) ● «Τό μασονικόν παρασκήνιον ὡς “ὑπομόχλιον” τῆς Ἱστορίας. Πῶς ἐδημιουργήθη ἡ “Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν”;» (τ. 2132) ● «Αἱ τεκτονικαί παρεμβάσεις εἰς τήν ἱστορίαν» (τεύχη 2134-2138) ● «Μέ ποῖες “εὐκαιρίες” καί διατί οἱ Μασόνοι ἀναφέρουν εἰς τά ἔντυπά τους τό ὄνομα τοῦ σημερινοῦ Οἰκ. Πατριάρχου μας;» (τεύχη 2142-2144).
[42] Πυθαγόρας (1909) τ.3-4, 158 (ἐμμέσως ἀπό τό ΜΟΝ. ΑΒΕΡΚΙΟΣ, «Αἱ τεκτονικαί παρεμβάσεις εἰς τήν ἱστορίαν», Ὀρθόδοξος Τύπος 2134 [7 Ὀκτ. 2016] 6).
[43] Βλ. τό ἄρθρο Πρωτοπρ. Γ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ, «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος (1786-1852). Ἕνας μάρτυρας τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως στό Ἑλληνικό Κράτος», Θεολογία 58, Β (1987) 294-321 (καί τή διαπίστωσή του στήν σ. 295: «Ὁ κεφαλονίτης ἀγωνιστής ἦταν πρόσωπο αὐτόχρημα χαρισματικό»).
[44] ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ, Ἅπαντα, ἐν Ἀθήναις 1910 (β΄ ἔκδοσις), σσ. 92.80.
[45] Στή μασονική ὁρολογία ὁ «Ἄρειος Πάγος» εἶναι ἄλλος ἀπό τόν γνωστό σέ μᾶς· «Πρόκειται για τις μασονικές στοές Σκωτικοῦ Τύπου που ελέγχουν τους βαθμούς από τον 19ο μέχρι τον 30ο και υπάγονται σε Ύπατο Συμβούλιο» (Λεξικό της Ελληνικῆς Μασονίας, τόμ. Α΄, εκδ. Βιβλία για όλους (FOSE LTD), Λευκωσία (ἄ.χ.), σ. 24).
[46] K. LERICH, Der Tempel der Freimaurer. Der 1. bis 33. Grad. Vom Suchenden zu Wissenden, MDV-Verlag, Sibbesse 1995 (Originalgetreuer Nachdruck der Ausgabe Bern 1937), σ. 51: «Der “Ritter der ehernen Schlange”, der Eingeweihte des nächst höheren Areopages, übernimmt die Verpflichtung zur Heilung der sozialen Schäden in der menschlichen Gemeinschaft. Ihm folgt der “Prinz der Gnade”, der jede einzelne Religion zu überwinden hat, indem er die in allen Religionen enthaltenen Wahrheiten zu einer Überreligion zusammenfaßt. Der ”Ritterkommandeur des Tempels” und der “Ritter der Sonne”, der 27. und 28. Grad, haben bereits alle Stadien religiöser Zweifel hinter sich und stehen auf der Stufe einer über alle “Dogmatik”, alle “Vorurteile” erhabenen Ethik und Weltanschauung».
[47] Σύμφωνα μέ τό ἐν χρήσει φυλλάδιο Ordo ab Chao. The Original and Complete Rituals of the first Supreme Council 33, τόμ. Β΄, σ. 270· «25th Degree of the First Series (1804) of the Southern Jurisdiction of the United States, now 26th Degree, called “Prince of Mercy”» (http://www.conspirazzi.com/e-
[48] Πνευματική ἀφύπνιση, Γέροντος Παϊσίου Λόγοι 2, ἐκδ. Ἱ.Ἡσ. «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτή 1999, σ. 180.
[49] Στήν Ἐγκυκλοπαιδεία τῆς Ἐλευθέρας Τεκτονικῆς (τοῦ Νέστορος Λάσκαρι, ἐπανεκδοθεῖσα ὡς Β. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, «Τό Μαῦρο Λεξικό τῆς Ἑλληνικῆς Μασονίας», τόμ. Β΄ [Ε-Ω], ἐκδ. Βασδέκης, Ἀθήνα 2001) ἐπαινεῖται καί προωθεῖται τό ἔργο τῆς ἑωσφορίστριας Blavatsky (σ. 275): «Τά συγγράμματά της περικλείουν ὁλόκληρον τήν Ἀρχαίαν Σοφίαν τῶν Μυστηρίων [...] ἀποτελοῦν ἀκενώτους πηγάς γνώσεως ἀπό τάς ὁποίας ὀφείλουν νά ἀντλήσουν πολλά οἱ Τέκτονες καθοδηγούμενοι οὕτω εἰς τήν κατανόησιν τῆς ἐσωτερικῆς διδασκαλίας τῶν συμβόλων τοῦ Τάγματός των».
[50] Ἐκ τῆς «ἐπισήμου ἀπαντήσεως τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐλευθεροτεκτονισμοῦ εἰς τήν περί Μασσωνίας Πρᾶξιν τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (τοῦ 1934), Πυθαγόρας 3, τ. -7 (1934)· ἐδῶ ἀπό τό Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Μασσωνισμός, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1970, σ. 233.
[51] G. OLIVER, The Theocratic Philosophy of Freemasonry, in twelve lectures, Masonic Publishing and Manufacturing Co., New York 1866, σ. 46: «Hence the religion of Freemasonry had not wholly degenerated in the time of Abraham. Melchizedek, king of Salem is mentioned as a righteous man, as are also Abimeleh the Philistine, and his people, Potipherah, the father-in-law of Joseph, Job, Balaam, and Jethro» ● A. PIKE, Morals and Dogma of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, Charleston A.M. 5641(=1880-81), σ.213ἑ. «Every Masonic Lodge is a temple of religion; and its teachings are instruction in religion [...]This is the true religion revealed to the ancient patriarchs ; which Masonry has taught for many centuries, and which it will continue to teach as long as time endures».
[52] «Πρᾶξις» τῆς Συνεδρίας τῆς 7ης Ὀκτωβρίου 1933 (Ἐκκλησία 48 [1933] 37-39)· ἀπό τό Ἀρχιμ. (τώρα Μητρ. Καρπασίας) ΧΡ. ΤΣΙΑΚΚΑΣ, Ἐγκυκλοπαιδικό λεξικό θρησκειῶν καί αἱρέσεων, ἐκδ. Ἱ.Μ. Τροοδιτίσσης, Κύπρος 2002, σ. 583.
[53] Βλ. στό Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ.262.261
[54] Βλ. στό ΧΡ. ΤΣΙΑΚΚΑΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 584
[55] Ἐκκλησία, ἔτος ΟΓ΄ (15 Ὀκτ 1996), ἀρ. 15 στό ΧΡ. ΤΣΙΑΚΚΑΣ, αὐτόθι.
[57] ΑΝΤ. ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ, Τί εἶναι ὁ Τεκτονισμός, ἐν Ἀθήναις 1931, σ. 34· «Ἔχει ἡ ἐλευθέρα τεκτονική καί τά ὄργανα αὐτῆς. Εἶναι ταῦτα τά τυπικά της, αἱ ἀλληγορίαι, τάς ὁποίας ταῦτα περιέχουν, τά σύμβολα, δι΄ ὧν κοσμεῖ τούς τεκτονικούς ναούς καί τά ὁποῖα χρησιμοποιεῖ εἰς τάς μυήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου