…η αντικοινωνικοποίηση των κοινωνικών στρωμάτων, η μεθοδική καταστροφή της οικογένειας και τα προβλήματα συμπεριφορών των παιδιών με τις εκδηλώσεις βίας.
Ο τίτλος από μόνος του μας συγκλονίζει.
Είναι γεγονός ότι αν θέλεις να ελέγξεις τα ανθρώπινα σύνολα καθόλα και σε βάθος χρόνου, θα πρέπει να επέμβεις δραστικά στο επίπεδο της μόρφωσης του, να του κατευθύνεις την άποψη του, να του στοχεύσεις τα ενδιαφέροντα του, να του δώσεις κίνητρα κι ενδιαφέροντα διαφορετικά από εκείνα που είχε ή έχει και τα οποία πήρε από το οικογενειακό του περιβάλλον, τα λοιπά κοινωνικά σύνολα και ομάδες στις οποίες μετέχει, να του αλλάξεις τον τρόπο σκέψης του και αν γίνεται, να μην σκέφτεται καθόλου… να του περάσεις μηνύματα τέτοια ώστε να μην έχει όρεξη και διάθεση να δει την άλλη όψη του νομίσματος, να τον πείσεις ότι δεν έχει άλλες επιλογές εκτός από αυτές που του προσφέρεις και να του καθορίσεις με τον έναν ή άλλο τρόπο την ίδια του την ζωή και να πιστή ότι η επιλογή που έκανε, ήταν αποκλειστικά δική του.
Η επιβεβλημένη, δυαδική δημοκρατία που έχουμε σήμερα, με την μορφή της λογικής του ενός ή του άλλου, χωρίς το δικαίωμα της τρίτης συνιστώσας, η οποία προφανώς θα ήταν αντίθετη με την ιδεολογική κατεύθυνση των ιθύνοντων μεταρρυθμιστών και προοδευτικών μυαλών της ελληνικής εκπαίδευσης, οι οποίοι τοποθετούν με άριστο καλλιτεχνικό τρόπο κι εφαρμογή, τα σχέδια της έμμεσης αποδιοργάνωσης και αμάθειας-ημιμάθειας, σε συνεργασία των εκάστοτε κυβερνώντων αρχόντων, οι οποίοι με την σειρά τους πήρανε; Δανειστήκανε; τα σχέδια της μεταρρυθμιστικής εκπαίδευσης από τους εχθρούς του ελληνικού έθνους και με τον έναν ή άλλο τρόπο κατόρθωσαν να τα περάσουν ως αναγκαία και χρήσιμα στα παιδιά των Ελλήνων, καθορίζοντας και προορίζοντας με αυτό τον τρόπο, τις επερχόμενες γενιές σαν πρόβατα επί σφαγή, οι οποίες αν μη τι άλλο, αδύνατον να αντιδράσουν και να ενεργοποιηθούν δραστικά και αποτελεσματικά, ακολουθούν παθητικά τα μελλούμενα κι επερχόμενα γεγονότα, ως αναμενόμενα και αποτέλεσμα καθορισμένο από τις περιστάσεις, ως λογικό, με την μορφή του τελεσίδικου και μη ανατρεπόμενου και ανεπίστρεπτου για αυτούς μέλλων. Με άλλα λόγια, χωρίς προοπτική.
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, η απομάκρυνση και κατάργηση των κλασικών μαθημάτων διεύρυνσης του ελληνικού πνεύματος βασισμένα στις καταβολές των αρχαίων και σύγχρονων συγγραφέων, τα διδάγματα της ελληνικής γλώσσας, αρχής γενομένης της αρχαίας, της αττικής, της αχαϊζουσας, της καθαρευόυσας μέχρι της δημοτικής καθομιλουμένης γλώσσας, από το πολυτονικό σύστημα γραφής (πολύ κοντινό με την γραφή των βυζαντινών κειμένων, θα έλεγα ότι το πολυτονικό ήταν η εξέλιξη του στην ελληνική γραμματική) μέχρι το απλοποιημένο {λανθασμένα} μονοτονικό σύστημα, προς διευκόλυνση της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας ανά το πανελλήνιο.
Γεγονός ήταν ότι σε ολόκληρη την Ελλάδα υπήρχε το γλωσσικό ιδίωμα με τις χαρακτηριστικές ντοπιολαλιές αλλά και λαογραφικές συνήθειες με τα τοπικά ήθη κι έθιμα και παραδόσεις των κοινοτήτων, οι οποίες εκδηλώνονταν σε κάθε περίσταση της ζωής του τόπου, είτε αυτά ήταν μικρά ή μεγάλα γεγονότα κι εκδηλώσεις και σήμερα έχουν κρατηθεί ως ανάμνηση τους, από τους τοπικούς λαογραφικούς συλλόγους και μουσεία.
Αυτό και μόνο το περιστατικό ήταν – κατά την γνώμη μου – αρκετό για να προσδιορίσουμε την τοπική μας καταγωγή, αλλά και τα διάφορα άλλα γεγονότα τα οποία δηλώνανε κατά αυτόν τον τρόπο, το βιοτικό και μορφωτικό μας επίπεδο, το οποίο διέφερε από τόπο σε τόπο και περιοχή με περιοχή, ανάλογα με τις επιδράσεις που είχε τόσο από τον περιβάλλοντα
χώρο γεωγραφικά, όσο και από την επιρροή από τους γειτονικούς λαούς, το οποίο μας χαρακτήριζε και ξεχώριζε από τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας.
Ήταν αυτό που θα λέγαμε, ένας λαός με πολλές πολιτισμικές, ηθικές, απόψεις, αντιλήψεις και αντιμετωπίσεις στην καθημερινότητα του αλλά και οι στάσεις του ως προς την ίδια την ζωή.
Μια σύγχρονη Ελλάδα σε παρόμοιο καθεστώς με εκείνο της αρχαίας Ελλάδας του τύπου πόλις-κράτους, με την διαφορά της ενιαίας κυβερνητικής εξουσίας σε όλο της το φάσμα.
Δυστυχώς, μετά λύπης, το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει υποστεί εγκληματικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για το κοινό καλό μας !!! από πού να ξεκινήσω ;;; από τις δέσμες των πανεπιστημιακών κατευθύνσεων και σπουδών ;;; από τα κριτήρια αξιολόγησης των μαθητών για την προαγωγή τους στην επόμενη τάξη και διδακτική χρονιά με τους γενικούς βαθμούς ή το απίστευτο αμερικανοποιημένο σύστημα πολλαπλών επιλογών του τύπου multi ball choice ή των έτοιμων απαντήσεων που έδινε το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και τόσα άλλα, παρακάμπτοντας με τον τρόπο αυτό την δυνατότητα σκέψης και ανάπτυξης του ενεργητικού νου, καθιστώντας τον μεθοδικά ανίκανο, απαξιώνοντας και αποθαρρύνοντας την προσπάθεια για δημιουργική δράση στην αντίδραση !!! έτερων εκάτερον, όλες οι ενέργειες και πράξεις στην καθημερινότητα μας, έχουν να κάνουν με την φυσική αντίδραση του λογικού της ανθρώπινης υπόστασης και εννοώ την δυνατότητα της σκέψης η οποία γεννά την άποψη, τον προβληματισμό, τις ενδεχόμενες λύσεις στους διάφορους προβληματισμούς, τον ίδιο τον διάλογο όπου χωρίς αυτόν δεν θα ήταν δυνατόν να εκφρασθούν οι διαφορετικές απόψεις και θέσεις και αυτά δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την δημοκρατική έκφραση του νέου και μελλοντικού ενεργού πολίτη.
Δεν εννοείτε διάλογος χωρίς διαφωνία, όπως δεν εννοείτε οποιαδήποτε δράση χωρίς αντίδραση και πως θα γινότανε διαφορετικά; όταν ακόμα τα ίδια τα φυσικά φαινόμενα ενεργούν κατά αυτόν τον ιδίο τρόπο τινά.
Η συνεχόμενη προσπάθεια που γίνεται συστηματικά από τους υπευθύνους ανεύθυνους για την καταστροφική μεταβολή της παιδείας μας, έχει ως αποτέλεσμα, την πλήρη απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, πλην μερικών φωτεινών εκπαιδευτικών εξαιρέσεων, οι οποίοι αυτοβούλως και με προσωπικό κίνδυνο να εκτοπισθούν από την εργασία τους, εφαρμόζουν με πλήρη ευθύνη και συναίσθηση του καθήκοντος και έργου το οποίο έχουν αναλάβει, την όσο το δυνατόν σωστή εκπαίδευση και διαπαιδαγώγηση, γνώση και κατάρτιση της νεολαίας μας, ανεξάρτητα σε ποιο μαθησιακό επίπεδο βρίσκονται, από τα κατώτερα μέχρι και τα ανώτερα στρώματα της εκπαίδευσης.
Παρ’ όλα αυτά, το γενικό γνωσιακό και φιλομαθές επίπεδο μας έχει κατεβεί σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα, αναλογικά πάντοτε με τον πληθυσμό μας. Απλό παράδειγμα, η μη ανάγνωση βιβλίων φιλολογικού ή θεολογικού περιεχομένου και άλλων σχετικών μελετημάτων ή πονημάτων, για την διάπλαση και ανάπλαση της σκέψης στους νέους. Αντίθετα, τα ενδιαφέροντα των νέων – όσων ακόμα μπορούν κι έχουν την καλή διάθεση – έχει περιοριστή στην μελέτη συγκεκριμένων τίτλων είτε λόγο του επαγγελματικού τους προσανατολισμού, είτε λόγο των διάφορων άλλων δραστηριοτήτων που οφείλετε στις ατομικές πρωτοβουλίες και δραστηριότητες σε θέματα αθλητισμού, μουσικής κλπ.
Αντίθετα, το μοντέλο εκπαίδευσης το οποίο μας έχουν προωθήσει, δεν είναι άλλο από την τηλεκατευθυνόμενη εκπαίδευση, βασισμένη σε συγκεκριμένες στερεότυπες θεωρίες και κανόνες, με άλλα λόγια εκπαιδευόμαστε σύμφωνα με τα δικά τους πρότυπα και προδιαγραφές, σε εκείνα που θέλουν να μας επιβάλουν, με την φτωχή πνευματικότητα του αντικειμένου, στερούντος την δυνατότητα της παραγωγικής ανάπτυξης ακόμα και σε αυτό το ίδιο το φτωχό θέμα, διότι δεν συνάδει με αυτό η όποια άλλη άποψη.
Το τραγικό είναι ότι κοπιάζουνε και αναλώνονται τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά, ψυχολογικά-πνευματικά-οικονομικά, στα διάφορα βοηθητικά εκπαιδευτικά κέντρα -φροντιστήρια για την επίτευξη εισόδου σε κάποιο από τα πανεπιστήμια εντός ή εκτός της χώρας, για να έχουν οι νέοι μας πτυχίο ή δόκτορά ή μεταπτυχιακό σε μια ας πούμε ειδικότητα του τύπου: διοίκηση επιχειρήσεων !!! οικονομολόγοι !!! δικηγόροι !!! ή όποια άλλη ειδικότητα, οι οποίες πολλές φορές είναι ανύπαρκτες στην πραγματική αγορά εργασίας, απλά και μόνο να πάρουν ένα τυπικό προσόν στα χέρια τους και αν τους ρωτήσεις κάτι γενικό του τύπου ποιος ήταν ο Νίκος Καζαντζάκης ή ο Ανδρέας Καρκαβίτσας ή τι γιορτάζουμε στις 28 του Οκτώβρη, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο η απάντηση που θα λάβουμε να είναι λίαν επιεικώς απογοητευτική…
Δεν φταίνε τα παιδιά που υστερούνται στις γενικές γνώσεις. Φταίει το γεγονός ότι πρέπει να γίνουν οι καλύτεροι στην ειδικότητα που επιλέξανε, διότι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και δεν υπάρχει ο απαιτούμενος ανάλογος χρόνος ώστε να εντρυφήσουν και στις γενικές γνώσεις. Διότι, οι πιέσεις της αγοράς εργασίας, έχουν γίνει απίστευτα σκληρές και αδυσώπητες, οι οποίες δεν αφήνουν – θελημένα – την όποια άλλη ενασχόληση με άλλα αντικείμενα και θέματα, πέραν του ποθητού στόχου τους. Ο ελάχιστος προσωπικός και ατομικός χρόνος που περισσεύει, τις περισσότερες φορές δεν φτάνει να καλύψουν ακόμα και αυτές τις βασικές ανάγκες των παιδιών και ο χρόνος συνύπαρξης με το οικογενειακό τους περιβάλλον για μια συζήτηση ή ένα οικογενειακό συμβούλιο ή ακόμα μια κοινή οικογενειακή δραστηριότητα ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, ο γνωστός ποιοτικός χρόνος, αποτελεί για τα περισσότερα ένα είδος πολυτέλειας ή ελάχιστων φωτεινών εξαιρέσεων στην όλη διαπαιδαγώγηση και διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Φτάνοντας στην βασική πηγή όλων των αιτιών για την σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων, η κύρια ευθύνη βαραίνει περισσότερο τους ίδιους τους γονείς, το οικογενειακό περιβάλλον και όχι μόνο το εκπαιδευτικό. Το γεγονός ότι οι γονείς αναγκάζονται να εργάζονται υπερβολικές ώρες, δηλώνοντας απών από την καθημερινότητα των νέων και των διάφορων δυσκολιών που πολύ πιθανό να αντιμετωπίζουν με την καθημερινότητα τους στον εργασιακό τους χώρο ή όπου αλλού είναι στραμμένη και αποσπασμένη η προσοχή τους, έχει αποβεί μοιραία στην όλη διαπαιδαγώγηση των νέων, οι οποίοι σαν αγέλη από κοπάδια χωρίς βοσκό, ψάχνουν απεγνωσμένα ένα στήριγμα και έναν καθοδηγητή για να ανταπεξέλθουν και να βρουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Τραγική εξέλιξη των όλων πραγμάτων, είναι η αθέμητη απομάκρυνση των νέων από τους ίδιους τους γονείς και η ενασχόληση τους αυτών με καταστάσεις και αντικείμενα τα οποία πλάθουν τον δικό τους πλασματικό περιβάλλοντα χώρο, ώστε να καλύψουν το κενό μεταξύ γονέα και παιδί. Με άλλα λόγια, γονείς και παιδιά συνυπάρχουν στον ίδιο κλειστό χώρο του σπιτιού, αλλά δεν συναντιούνται πουθενά.
Οι συνέπειες τις πλείστες φορές, καταλήγουν σε οικογενειακές τραγωδίες, οι νέοι μη μπορώντας να επικοινωνήσουν σωστά με τους γονείς, αλλά και οι γονείς άθελα ή και αδύναμοι να αντιληφθούν την σοβαρότητα της όποιας κατάστασης ή ακόμα και αν πέσει στην αντίληψη τους κάτι το παράξενο, στις οποίες μπλέκονται σε διάφορες καταστάσεις επικίνδυνες τα ίδια τους παιδιά, δεν μπορούν να βοηθήσουν στα μέγιστα ή ακόμα και για την αποφυγή της κατακριτέας συμπεριφοράς από τους καλοθελητές, αγνοούν και αδιαφορούν εγκληματικά την ύπαρξη της όποια κατάστασης, αφήνοντας στο έλεος του Θεού την όποια εξέλιξη των πραγμάτων. Λάθος, λάθος.
Τα παιδιά, στην ανέλπιστη προσπάθεια τους να τραβήξουν το πραγματικό ενδιαφέρων των γονιών τους και να τους πουν ότι είμαστε κι εμείς εδώ και αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και τόσα άλλα θέματα τα οποία μας προβληματίζουν και δεν μπορούμε να βρούμε λύσεις που να μας απελευθερώνουν από αυτά που μας βασανίζουν, έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και τους νόμους, τα οποία παρασύρονται και διασύρονται στον σκληρό κόσμο των ναρκωτικών, της πορνείας και ένα σωρό άλλων ανεπιθύμητων εξελίξεων, οι οποίες καταστρέφουν και διαστρεβλώνουν την προσωπικότητα και χαρακτήρα των παιδιών και όχι μόνο…
Άλλωστε, ο σημερινός τρόπος ζωής που έχουμε σήμερα, σε σύγκριση με εκείνων που είχαμε πριν από μερικά χρόνια, δεκαετίες, έχει αλλάξει δραματικά. Ο πατέρας ήταν αυτός ο οποίος εργαζότανε μέσα στην οικογένεια και έφερνε τα απαραίτητα για την επιβίωση αυτής και η μητέρα ήταν εκείνη η οποία καθότανε στο σπίτι μαζί με τα παιδιά και αναλάμβανε το μεγάλο και δύσκολο έργο της διάπλασης του χαρακτήρα, της μόρφωσης, της γνώσης, της εκπαίδευσης των παιδιών, μέσα από το παιγνίδι και όλων των άλλων υποχρεώσεων και δραστηριοτήτων εντός της οικίας – εστίας των. Οι δεσμοί της οικογένειας ήταν ποιο σφικτοί και ποιο δυνατοί, υπήρχε ακόμα η έννοια του παππού και της γιαγιάς με τις απίστευτες ιστορίες τους, αληθινές ή φανταστικές ή ακόμα και μυθοπλαστικές, οι οποίες ανοίγανε τον δρόμο της φαντασίας των μικρών τότε παιδιών, προτού αυτά μεγαλώσουν και περάσουν από την παιδική ηλικία τους στην δύσκολη εφηβεία και αργότερα ενεργοί πολίτες.
Όλα αυτά δυστυχώς, τις πλείστες φορές, αποτελούν παρελθών, αφού οι ανάγκες και οι απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας έχουν αλλάξει και δεν υπάρχει εκείνη η άρρητη σύνδεση που είχαμε παλαιότερά.
Ποιοι άραγε είναι ο λόγοι για τους οποίους φτάσαμε σε αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις ;
Η απελευθέρωση του ατόμου και η κάκιστη χρήση της ελευθερίας, από την τότε κλειστή κοινωνία μας, η οποία κρατούσε με αυστηρή ευλάβεια τους ηθικούς κανόνες, επηρεαζόμενη από τις συμπεριφορές των αντίστοιχων ευρωπαϊκών κρατών ήρθε και αντικατέστησε την αρχική μας νοοτροπία. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο παρά μόνο, η πορεία της ίδιας της κοινωνίας, σταδιακά, στην αποσάθρωση της και καταποντισμό.
Η εξαθλίωση των ηθικών αρχών και κανόνων, οι εφήμερες εξωπραγματικές διασκεδάσεις με την έντονη ζωή σε διάφορα μέρη επικίνδυνων απολαύσεων. Καταστροφικών ολετήρων της παιδικής ψυχής, η παρακίνηση και ώθηση αυτών σε πραγματικά ακατάλληλα και άκρως αποτρόπαια, απαγορευτικά κι επικίνδυνα αντικείμενα, είχαν κι έχουν ως αποτέλεσμα, την ολοκληρωτική καταστροφή της μέχρι χθες παιδικής τους ψυχής και το απότομο μεγάλωμα σε λάθος ηλικία, σε καταστάσεις τις οποίες είναι αδύνατον να αντιμετωπίσουν με υγιή τρόπο και να καταφέρουν να ξεφύγουν από τον βάλτο στον οποίο περιήλθαν.
Τα αποτελέσματα και οι αντιδράσεις ποικίλουν, αλλά το ποιο χαρακτηριστικό είναι αυτό το φαινόμενο βίας, το οποίο εκδηλώνεται τόσο στο οικογενειακό περιβάλλον αλλά όσο και στα ευρύτερα άλλα περιβάλλοντα κοινωνικά μέρη στα οποία συχνάζουν, ακόμα και σε ποιο ελεγχόμενες καταστάσεις, δεν διστάζουν να εκδηλώσουν το βίαιο του χαρακτήρα τους και την οργή τους σε άτομα τα οποία θεωρούν κατώτερα ή υποδεέστερά ή ευάλωτά στις εχθρικές και ακόμα εγκληματικές ενέργειες τους.
Όλα τα προαναφερόμενα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δείγμα των προφανών λόγων για την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας, η οποία χωλαίνει, αδιαφορεί, χλευάζει, κατακρίνει, αποδοκιμάζει και ένα σωρό άλλα έκτροπα φαινόμενα για τα οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε και μόνο που τα ανεχόμαστε.
Μια κοινωνία η οποία έχει μεταβληθεί από το κοινό καλό και φιλότιμο, στο απόλυτο εγώ της. Θεωρώντας την ψευτομαγκιά, το νταηλίκι, της επίδειξη δύναμης και την αυτοπροβολή με δανεικές ιδέες , τις περισσότερες φορές ξενόφερτες, εισαγόμενες και τις πλείστες φορές κάκιστα αντιγραμμένες, μια κοινωνία η οποία έχει παραμορφωθεί και παραποιηθεί από το αρχέτυπο της και όλα αυτά τα βλέπουν τα παιδιά μας και τα εκλαμβάνουν ως πρότυπα τους.
Μη μας ξενίζει το γεγονός ότι χάθηκε ο σεβασμός σε μεγάλο βαθμό, μην μας ξενίζει η εκτροπή της νεολαίας μας στα καταχθόνια σοκάκια της ανομίας, της έλλειψης αξιοπρέπειας, της εξαθλίωσης κι εξευτελισμού, της αυτό-ικανοποίησης του ιδιοτελούς εγώ, της άρνησης της ίδιας της προσωπικότητάς της και την μεταστροφή της από εικόνα και πρόσωπο σεβασμού, σε αντικείμενα προσωπικής ικανοποίησης των διάφορων ορέξεων των εκμεταλλευτών της.
Θεωρώ ότι η όλη εξέλιξη των σημερινών καταστάσεων οφείλετε και κατά ένα κύριο λόγο (υπάρχουν και άλλοι πολλοί), στην προβολή των λανθασμένων προτύπων που προβάλλονται επανειλημμένως από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης Μ.Μ.Ε. για την διαμόρφωση της προσωπικότητας των νέων, τα αυτονόητα δεν χρειάζονται περαιτέρω επεξήγηση.
Η συνέχεια και το μέλλων της ελληνικής κοινωνίας προβλέπεται δυσοίωνό με απρόβλεπτες εξελίξεις αν δεν γίνει κάτι τώρα, σήμερα, ώστε να προλάβουμε τα χειρότερα.
Αν θέλουμε να ελπίζουμε σε μια υγιής εξελισσόμενη, προοδευτική, παραγωγική, γνήσια ελληνική κοινωνία, βασισμένη στις πρότυπες παραδόσεις και αρχές της, τότε οι κινήσεις μας θα πρέπει να είναι άμεσες και δραστικές.
Μην περιμένουμε να κάνουν το θαύμα οι κυβερνόντες ή οποίοι άλλοι. Το θαύμα θα γίνει από εμάς τους ίδιους πράττοντας μέσα από τοις δικές μας οικογένειες. Αν θέλουμε να αλλάξει οτιδήποτε, η αλλαγή θα έρθει πρώτα σε προσωπικό επίπεδο και μετέπειτα, αναγκαστικά, στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Διαφορετικά τότε όλα θα είναι μάταια κι εδώ θα μας αρμόζει το ρητό,
ώδινεν όρος κι έτεκε μυν
(πολλή φασαρία για το τίποτε)
πηγή: http://www.pentapostagma.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου