Κατέβηκα να πάρω σουβλάκια εδώ στη γειτονιά μου. Το μαγαζί άδειο. Περίμενα να γίνει η παραγγελία μου ώσπου…
Ακούω πίσω μου, μια βελούδινη φωνή, να ζητάει το αφεντικό, Ο υπάλληλος του είπε πως απουσιάζει. Γυρίζω και βλέπω τον άγνωστο. Στεκόταν δίπλα μου. Έλληνας περίπου στα 35, αδύνατος, πάρα πολύ αδύνατος. Στα χέρια του κράταγε τρία πακέτα χαρτομάνδηλα. Στα μάτια του τσακίστηκε η ψυχολογία μου…
«Ψάχνω δουλειά, κύριε, μου είπε. Γυρνάω παντού εδώ και έξι μήνες. Δεν θέλω ένσημα και ασφάλεια. Θέλω ένα μικρό μεροκάματο και την αξιοπρέπεια μου…».Τράβηξε τα μάτια του και κοίταξε στο βάθος, στη σούβλα με τον γύρο κοτόπουλο. Κατάλαβα…
«Έχω να φάω από χθές το πρωΐ», μού είπε, και κίνησε προς την πόρτα. Του έδωσα τα σουβλάκια μου. Έτσι χωρίς την παραμικρή σκέψη. Δίπλα μου μια κυρία, γύρω στα εξήντα, έβλεπε σιωπηλή. Ανοίγει το ψυγείο και βγάζει ένα αναψυκτικό. Του το δίνει, ζητώντας του συγγνώμη που μόνο αυτό μπορούσε να προσφέρει. Ο άγνωστος την κοιτάζει και της λέει πολύ δειλά, «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, αλλά δεν θα το πάρω. Είναι πολυτέλεια για μένα. Άλλωστε αν το πιω, θα χωνέψω, και θα πεινάσω πιό γρήγορα…».
Ένιωσα εξαιρετικά άβολα. Έφυγα. Περπάτησα στο κρύο, μπας και καταλάβω… Εγώ πίνω το αναψυκτικό, για να χωνέψω τη λαιμαργία μου, ενώ κάποιος άλλος δεν το πίνει για να «επιβραδύνει» την πείνα του…
Πηγή: Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 11, Νοέμβριος 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου