ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - π. Δημητρίου Μπόκου

Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος ἔχει τελειώσει. Ἡ παράδοση «τῶν καθ’ ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων» ἔλαβε πέρας. Καὶ ἀφοῦ τελείωσε τὰ πάντα ὁ Χριστός, ἀναχώρησε ἀπὸ τὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. «Ἐξῆλθε σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ πέραν τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων, ὅπου ἦν κῆπος, εἰς ὃν εἰσῆλθεν αὐτὸς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ» (Ἰω. 18, 1).

Ὅμως μετὰ ἀπὸ λίγο στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ ὁ Χριστὸς εἶναι μόνος. Οὔτε οἱ τρεῖς πιὸ ἔμπιστοι μαθητές του, Πέτρος, Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης, δὲν μπόρεσαν νὰ γρηγορήσουν, νὰ συναγρυπνήσουν μαζί του. «Ἦσαν γὰρ αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοὶ βεβαρημένοι», ἀλλὰ καὶ ἡ λύπη «πεπλήρωκεν», εἶχε πλημμυρίσει τὴν καρδιά τους. Ὅμως καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ εἶναι «περίλυπος ἕως θανάτου». Ἡ λύπη του εἶναι τόσο μεγάλη ποὺ κινδυνεύει νὰ πεθάνει ἀπὸ αὐτήν. Ἡ ἀγωνία του ὑπῆρξε μακρὰ καὶ εἶχε ἀρχίσει πολὺ νωρίτερα.

Πιὸ παλιὰ καθησύχαζε τοὺς κατὰ σάρκα «ἀδελφούς» του ὅτι τὸ τέλος του ἀργοῦσε ἀκόμα. «Ὁ καιρὸς ὁ ἐμὸς οὔπω πάρεστι» (Ἰω. 7, 6-8). Δὲν εἶχε συμπληρωθεῖ ὁ κανονισμένος ἀπὸ τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας χρόνος του γιὰ νὰ τελειώσει τὸ ἐπὶ γῆς ἔργο του. Λίγο μετὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου ὅμως ὁ Χριστὸς ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ καιρός του ἔφτασε. «Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ δόξα του ἐννοεῖ τὸν σταυρικό του θάνατο μὲ τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψή του ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν. Εἶναι λίγος ὁ χρόνος, λέγει πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ θὰ ἔχετε ἀκόμα τὸ φῶς μαζί σας, ἐμένα δηλαδή, ποὺ εἶμαι τὸ φῶς τοῦ κόσμου.

Παραλληλίζει ακόμα τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν πορεία του μὲ τὸν κόκκο τοῦ σίτου. Ὁ κόκκος τοῦ σίτου ἂν δὲν πέσει στὴ γῆ καὶ δὲν σαπίσει μέσα στὸ χῶμα, μένει μόνος του, δὲν πολλαπλασιάζεται. Ἂν ὅμως φυτευθεῖ στὴ γῆ καὶ «ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει». Ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ἂν ἀποθάνει, ἀκολουθώντας μὲ ἀπόλυτη ὑπακοὴ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ Πατέρα του, θὰ καρποφορήσει γιὰ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος τὴ σωτηρία. «Κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς (ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ καὶ ἀνεβῶ δι’ αὐτοῦ στὸν οὐρανό), πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν».

Τώρα λοιπὸν ποὺ ἡ ὥρα του ἔφτασε, ὁ Χριστὸς ἀφήνει νὰ φανεῖ καθαρὰ ὅτι φέρει ἐπάνω του ἀληθινὴ καὶ ὄχι φαινομενικὴ ἀνθρώπινη φύση. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν διστάζει νὰ διακηρύξει ὅτι πάσχει ὡς ἄνθρωπος. Ὅπως ὁ κάθε κοινὸς ἄνθρωπος ποὺ θὰ βρισκόταν σὲ ἀνάλογη θέση. Ἀρκετὲς μέρες πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος του λέγει: «Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται». Ἔχει γεμίσει ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὴ φυσικὴ ταραχὴ ποὺ κυριεύει κάθε ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν θάνατο. Καὶ τί νὰ πῶ; «Πάτερ μου, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης. Ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν ὥραν ταύτην».

Ὁ Χριστὸς ἔκαμε τὰ πάντα γιὰ νὰ φτάσει σ’ αὐτὴ τὴν ὥρα, ὅσο ἐπώδυνη καὶ ἂν τοῦ ἦταν. Σκοπός του ἦταν ὁ Σταυρός. Κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ παραδοθεῖ «εἰς τὸ σταυρωθῆναι», «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας». Καθετὶ ποὺ προσπαθοῦσε νὰ τὸν ἀποτρέψει ἀπὸ τὸν σκοπό του αὐτόν, τὸ ἔβγαζε ἐπιμελῶς ἀπὸ τὸν δρόμο του. Δὲν δίστασε νὰ ὀνομάσει ἀκόμα καὶ σατανᾶ τὸν Πέτρο («ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ»), ὅταν ἐκεῖνος τὸν παρακίνησε νὰ μὴν ὑποστεῖ τέτοιο θάνατο. Δὲν ἦταν κατὰ Θεὸν τὸ φρόνημα αὐτό. Θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν πάντα ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ δόξα του, ἡ διὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Υἱοῦ του ἐξασφάλιση τῆς σωτηρίας αὐτῆς.

Αὐτὴ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐπιδίωκε σταθερὰ καὶ ἀταλάντευτα πάντοτε ὁ Χριστὸς (Ἰω. 12, 23-36. 13, 31-32. 17, 1-5).

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 453, Ἀπρ. 2021)

 Ἀντιύλη 

Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Βασιλείου, 481 00 Πρέβεζα 

Τηλ. 26820 25861/23075/6980 898 504 

e-mail: antiyli.gr@gmail.com