ΚΑΛΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΚΙΑ
Ἄρχισε ἐπιτέλους νά ξεχωρίζῃ ἡ ἦρα ἀπό τό σιτάρι. Ἁλυσιδωτές ἀντιδράσεις κληρικῶν ἀπό τή Φλώρινα μέχρι τήν Κρήτη κατά τῶν κακοδόξων ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Ἄξιοι ἱερεῖς ἔπαυσαν τό μνημόσυνον τῶν ἐπισκόπων των. Διά νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τό Οἰκουμενιστικό ἆγος ἡ Ὀρθοδοξία, ἐπιβάλλεται νά πράξουν τό αὐτό καί οἱ ἐπίσκοποι διά τούς ἀρχιεπισκόπους καί πατριάρχας.
«Oὐκ ἐκλείψουσι τῇ Ὀρθοδοξίᾳ στρατιῶται», δὲν θὰ λείψουν στὴν Ὀρθοδοξία στρατιῶτες! Αὐτὸν τὸν λόγο ἔλεγε συχνά, κηρύττοντας μὲ φλογερὸ καὶ μοναδικὸ τρόπο ὁ μακαριστὸς Μητροπολίτης πρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πρώτου μεγέθους Πατερικὸ ἀνάστημα τῶν καιρῶν μας, ἄξιος καὶ ἀληθινὸς ἐπίσκοπος, φωτισμένος διδάσκαλος, σφοδρὸς πολέμιος τῶν αἱρέσεων, ἰδιαιτέρως δὲ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, μίας ὄχι ἁπλῶς αἱρέσεως, ἀλλά παναιρέσεως, ἡ ὁποία, ὅπως ἀναμένεται, θὰ ἐξελιχθῇ σὲ πανθρησκεία, οἱ πιστοὶ τῆς ὁποίας θὰ λατρεύσουν ὡς θεὸ τὸν πυρετωδῶς προετοιμαζόμενο καὶ βιαστικὰ ἐρχόμενο στὴν ἀνθρωπότητα Ἀντίχριστο.
Τὸ ἀληθὲς τοῦ λόγου τοῦ μακαριστοῦ ἱεράρχου ἀποδεικνύεται καὶ θὰ ἀποδεικνύεται σὲ κάθε ἐποχή. Ἀκόμη καὶ στὴ δική μας ἐποχή, τὴν ὁποία οἱ Νεοεποχῖτες (πρῶτα ξαδέλφια τῶν Οἰκουμενιστῶν) ὀνομάζουν Νέα Ἐποχή, ἐμεῖς ὅμως τὴ θεωροῦμε Διαβολοεποχή.
Ναί, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἑτοιμοπόλεμοι στρατιῶτες στὶς τάξεις τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμεθα, ὅποτε κάποιoι ἀνάξιοι ἐκπρόσωποι τῆς Στρατευομένης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τιμοῦν, ὡς παράφρονες ἢ μεθυσμένοι ἀπὸ τὸ γλυκὸ κρασὶ τῆς ἀρχιερατικῆς ἐξουσίας, τοὺς ἐχθροὺς ὡς φίλους καὶ συμμάχους αὐτῶν καὶ ἀπειλοῦν, διώκουν καὶ τιμωροῦν γενναίους στρατιῶτες (ὅπως τὸν ἀείμνηστο μεγάλο θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο). Πάντοτε, ἑπομένως, θὰ ὑπάρχουν στρατιῶτες στὴν Ὀρθοδοξία. Αὐτὸ μᾶς τὸ ἐγγυήθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μὲ τὸν διαβεβαιωτικὸ ἐκεῖνο λόγο του πρὸς τὸν Πέτρο γιὰ τὴν Ἐκκλησία «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ.16:18), ἕναν λόγο, ὁ ὁποῖος ὑποδηλώνει καὶ τὴν παντοτινὴ ὕπαρξι καλῶν στρατιωτῶν στὸ ἐπίγειο Στράτευμα τοῦ Θεοῦ. Ὅπως γνωρίζομε, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς στρατιῶτες ἑνὸς στρατεύματος, ὑπάρχουν καὶ τὰ στρατιωτάκια, μὲ τὰ ὁποῖα παίζουν τὰ μικρὰ παιδιά. Αὐτὰ τὰ στρατιωτάκια, ὡς ἄψυχα, δὲν κινοῦνται ἀφ' ἑαυτῶν, ὅπως οἱ στρατιῶτες, ἀλλὰ τὰ κινοῦν καὶ τὰ τοποθετοῦν, ὅπως καὶ ὅπου θέλουν τὰ παιδιά. Στρατιωτάκια ἔμψυχα ὅμως, ὄχι ψεύτικα καὶ πλαστικά, υπάρχουν καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἀληθινοὺς στρατιῶτες καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία, κινούμενα ὄχι ἀπὸ μικρὰ παιδιά, ἀλλά ἀπὸ πάθη ἀβυσσαλέα (φιλοδοξία, ἀρχομανία, ἐμπάθεια, φθόνο, μῖσος, κ.ά.) καὶ ἀπὸ σκοτεινὲς δυνάμεις, ἐκτελῶντας ἐντολές, ποὺ λαμβάνουν ἴσως καὶ μέσα σὲ Μασονικὲς Στοές, τὶς ὁποῖες (ἐντολές) ἐκτελοῦν πιστῶς, ἔστω καὶ ἂν αὐτὲς εἶναι ἐπιζήμιες καὶ ὀλέθριες γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, φοβούμενοι τὶς συνέπειες, τὶς ὁποῖες θὰ ἔχουν, ἐάν, ὅπως ὑποψιάζεται ὁ λαός μας, ἀνυπακούσουν στοὺς ἀδιστάκτους ἐντολεῖς των.
Θέλετε παραδείγματα ἀμφοτέρων τῶν κατηγοριῶν; Ἄξιοι ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες στὴ Στρατευομένη μας Ἐκκλησία υπάρχουν πολλοί, τοὺς ὁποίους γνωρίζομε ἀπὸ τὴν Εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ βιοτὴ καὶ δρᾶσι τους. Δύο μόνο θὰ ἀναφέρωμεν ἐπὶ τοῦ παρόντος, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀληθινοὶ στρατιῶτες, ποὺ ξεχωρίζουν αὐτὲς τὶς ἡμέρες μὲ τοὺς ἀγῶνες των, ἀλλὰ καὶ τοὺς διωγμούς καὶ τὶς κακοπάθειες ποὺ ὑφίστανται ὡς καλοὶ στρατιῶτες Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ εἶναι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, ἀμφότεροι κληρικοὶ - κοσμήματα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πολυετεῖς ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγῶνες των, λίαν προσφάτως οἱ προαναφερθέντες κληρικοὶ ἐπλούτισαν τὸ στρατολογικό τους μητρῷο καὶ ἐνεργητικὸ μὲ τὴν ἡρωϊκὴ καὶ ἀξιέπαινη καὶ προβλεπομένη ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες πρᾶξι τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ πνευματικοῦ προϊσταμένου των Μητροπ. Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, γιὰ τὴ σκανδαλώδη στάσι ποὺ τηρεῖ ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς ἀποδοχῆς ἐκ μέρους του τῶν κακοδόξων ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου του Κολυμβαρίου Κρήτης τὸν περασμένο Ἰούνιο, τὶς ὁποῖες ἀποφάσεις κατεδίκασε καὶ ἀπέρριψε πάραυτα καὶ πανορθοδόξως ἡ ὑγιὴς συνείδησι τοῦ Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, γεγονὸς ποὺ ἐτάραξε σφόδρα τὶς ἔνοχες συνειδήσεις τῶν πρωτεργατῶν τοῦ καλοκαιρινοῦ ἐκείνου συνοδικοῦ ἐκτρώματος. Εἶναι δὲ φυσικό, αὐτὲς τὶς στιγμές, οἱ πρωτεργάτες αὐτοὶ νὰ πνέουν τὰ μένεα κατὰ τῶν ἀντιδρώντων καὶ ἀνυπακουόντων στὰ οἰκουμενιστικὰ κελεύσματά τους καὶ νὰ αἰσθάνωνται ὅπως ᾐσθάνοντο οἱ Φαρισαῖοι, ὅταν ἔβλεπαν τοὺς ἀδόλους, ἀγαθούς, δικαίους καὶ καλοπροαιρέτους Ἰουδαίους νὰ πιστεύουν καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸ καὶ ἔλεγαν πρὸς ἑαυτοὺς (οἱ Φαρισαῖοι) πλήρεις φθόνου καὶ θυμοῦ: «Θεωρεῖτε ὅτι οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν; Ἴδε, ὁ κόσμος ὀπίσω αὐτοῦ ἀπῆλθεν» (Ἰωάν.12:19). Οἱ φόβοι, βεβαίως, τῶν οἰκουμενιστῶν δὲν εἶναι ἀβάσιμοι, διότι πράγματι, ἂν κρίνωμε ἀπὸ τὰ βροντερὰ «Ἄξιος» καὶ ἄλλες ἐνθουσιώδεις ἐκδηλώσεις τῶν ἐκκλησιασμάτων τὴν ὥρα ποὺ ἀνακοινώθηκε ἡ παῦσι τῆς μνημονεύσεως τοῦ Μητροπολίτου, οἱ συνειδητοὶ πιστοὶ ἀκολουθοῦν μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ τυφλὴ ἐμπιστοσύνη τοὺς καλοὺς αὐτοὺς ποιμένες των, ἐφαρμόζοντας τὸ λεχθὲν γιὰ τοὺς καλοὺς ποιμένες ἀπὸ τὸν Χριστὸ «καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτῶν ἀκούει... ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτῶν».
Διὰ νὰ εἵμεθα ὅμως δίκαιοι, πρέπει νὰ ἀναφέρωμε ὅτι, ἐκτὸς τῶν δύο προαναφερθέντων καλῶν κληρικῶν τῆς Θεσσαλονίκης, καὶ ἄλλοι ἄξιοι τῆς ἱερωσύνης των κληρικοί - στρατιῶτες, ἐκτιμῶντες τὴν κρισιμότητα τῶν καιρῶν καὶ αἰσθανόμενοι τὴ μεγάλη εὐθύνη τους ἔναντι τοῦ Θεοῦ καὶ του λαοῦ Του, προέβησαν σε ἡρωϊκὲς πράξεις (ὅπως εἶναι ἡ διαφώτιση Ὀρθοδόξων κληρικῶν καὶ λαικῶν ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἀντικανονικότητα καὶ ἀντορθοδοξότητα τῆς κάθε ἄλλο παρὰ «Ἁγίας» καὶ «Μεγάλης» Συνόδου), πράξεις τὶςὁποῖες ἤδη ἄρχισαν νὰ «πληρώνουν» μὲ διωγμούς, ἀπειλές, εἰρωνικὰ καὶ συκοφαντικὰ δημοσιεύματα κ.ά. Οἱ κληρικοὶ αὐτοὶ εἶναι οἱ πρωτοπρ. π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος (Ἱ.Μ. Πατρῶν) καὶ π. Πέτρος Χὶρς (Ἱ.Μ. Ἱερισσοῦ). Τοὺς γενναίους αὐτοὺς κληρικοὺς ἕνα εἰρωνικὸ καὶ πικρόχολο διαδικτυακὸ δημοσίευμα χαρακτηρίζει ὡς «οὐρὲς» τῶν π. Θ. Ζήση καὶ Ν. Μανώλη! Γιὰ τὸν συντάκτη αὐτοῦ τοῦ δημοσιεύματος ταιριάζει ἡ παροιμία «εἶπε ὁ γάιδαρος τὸν πετεινὸ κεφάλα»! (Σημ. Ἐὰν ὁ συντάκτης αὐτὸς θεωρεῖ τὸν λόγο μας προσβλητικὸ καὶ θίγεται ἀπ' αὐτόν, δηλώνουμε ὅτι δὲν θὰ διστάσωμε νὰ τὸν ἀνακαλέσωμε, ὑπὸ τὴν προυπόθεσι ὅμως νὰ ἀνακαλέσῃ πρῶτος αὐτὸς τὸν δικὸ του περὶ «οὐρῶν» λόγο, ὁ ὁποῖος δὲν θίγει καὶ δὲν προσβάλει τέσσαρες μόνον ἀξίους κληρικούς, ἀλλὰ καὶ πολλοὺς ἄλλους κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι διατηροῦν στενὲς πνευματικὲς σχέσεις μαζὶ τους). Τὸ ὅτι οἱ πατέρες Ἀναστάσιος καὶ Πέτρος δὲν εἶναι «οὐρὲς» κανενὸς καὶ ὅτι δὲν εἶναι ἄλογα καὶ ἄβουλα ὄντα, ἀποδεικνύει, μεταξὺ ἄλλων, καὶ τὸ γεγονός ὅτι καὶ οἱ δύο εἶναι πολὺ μορφωμένοι κληρικοί, κάτοχοι μάλιστα μεταπτυχιακῶν τίτλων Θεολογίας, ὁ δὲ π. Πέτρος Χὶρς εἶναι προσήλυτος στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὡς τοιοῦτος εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ! Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο τερμάτισε τὴν πολυετῆ καὶ ἐπώδυνη περιπλάνησι τοῦ ἀγαθοῦ αὐτοῦ δούλου του στὸν σκοτεινὸ λαβύρινθο τοῦ παναιρετικοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ ὡδήγησε τὰ βήματά του ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ μέσα στὴν ἀσφαλῆ μάνδρα τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας, τιμῶντας αὐτὸν καὶ μὲ τὸ ὕψιστο ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. Οἱ οἰκουμενιστὲς ὅμως τὸν διώκουν, χαιρέκακες δὲ οὐρὲς τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἐν Ἑλλάδι ἀπαιτοῦν τὴν καθαίρεσί του καὶ ἐκδίωξί του ἀπὸ τὴν Ἁγία Μάνδρα τῆς Ὀρθοδοξίας, στὴν ὁποία βρῆκε καταφύγιο, κραυγάζουσες «Σταύρωσον,σταύρωσον αὐτόν»! Ὦ, Χριστέ,πῶς ἀνέχεσαι τὶς ἀδικίες καὶ ἀνομίες ἀπὸ κακοὺς ἐκπροσώπους σου μέσα στὴν Ἐκκλησία; Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ σου, Κύριε! Ἀλλὰ καὶ ἂν υποθέσωμε ὅτι οἱ δύο κληρικοὶ εἶναι «οὐρὲς» τῶν π. Θ. Ζήσῃ καὶ π. Ν. Μανώλη (ποὺ δὲν εἶναι), θὰ ὑπενθυμίσωμε στὸν κατήγορό τους μία σημαντικὴ λεπτομέρεια: τὰ ἄλογα, ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ Π.Α., μὲ τὶς οὐρές τους διώχνουν τὶς ἐνοχλητικὲς ἀλογόμυγες. Νὰ εἶσαι δὲ βέβαιος, ὅτι μὲ παρόμοιο τρόπο οἱ κατ' ἐσὲ «οὐρὲς» θὰ ἐκδιώξουν τὶς ἐνοχλητικές, μολυσμένες καὶ ἀκάθαρτες ἀλογόμυγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπὸ τὸ πανάγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ πληροφορίες ποὺ ἀντλήσαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο, στὸν κατάλογο τῶν ἱερέων, ποὺ ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο τῶν ἐπισκόπων τους, προστέθηκαν καὶ ἄλλοι γενναῖοι κληρικοί, ποὺ ἔλαβαν τὴν ἡρωϊκὴ ἀπόφασι τῆς ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους των ἐξ αἰτίας τῆς ἐνεργητικῆς ἢ καὶ παθητικῆς συμπεριφορᾶς αὐτῶν ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰδιαιτέρως δὲ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης. Μέχρι τὴν ὥρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές, ἔχουν συμβῆ τὰ ἑξῆς γεγονότα: τέσσαρες ἱερεῖς, ἀνήκοντες στὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, οἱ π.Γαβριὴλ Μαζανάκης, π. Ἐμμανουὴλ Σαρρῆς, π. Σπυρίδων Δαμανάκης καὶ π. Παῦλος Μαζανάκης, διέκοψαν τὸ μνημόσυνο τῶν μητροπολιτῶν τους, τῶν Σεβ. Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνοῦ, Σεβ. Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου, Σεβ. Λάμπης καὶ Σφακίων κ. Εἰρηναίου. Ὁ Ἡγούμενος ἐξ ἄλλου π. Μάξιμος Καραβᾶς καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Ἐορδαίας ἔπαυσαν τὸ μνημόσυνο τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Θεοκλήτου. Μετὰ τὸν κύριο σεισμὸ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, μετασεισμικὲς δονήσεις ἔγιναν αἰσθητὲς καὶ στὴ γειτονικὴ Ἱ. Μητρόπολι Λαγκαδᾶ, ὅπου ὁ π. Φώτιος Βεζύνιας διέκοψε τὸ μνημόσυνο τοῦ Μητροπολίτου Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀναφέρεται στὸ διαδίκτυο, ἐδίωξε τὸν εὐλαβῆ αὐτὸν ἱερέα ἀπὸ τὸν ναὸ καὶ τὸ σπίτι καὶ τοῦ ἀπαγόρευσε νὰ λειτουργῇ καὶ νὰ ἐξομολογῇ!
Ὑπάρχουν ὅμως, ὅπως εἴπαμε, καὶ τὰ στρατιωτάκια, τὰ ὁποῖα, ἀντὶ καλοὶ στρατιῶται Ἰησοῦ Χριστοῦ προτίμησαν νὰ εἶναι κόλακες καὶ φερέφωνα Βαρθολομαίου ἀρχιοικουμενιστοῦ καὶ νὰ ρίχνουν «λάδι στὴ φωτιά», προτείνοντας (τὰ στρατιωτάκια) διαδικτυακῶς τὴν παραδειγματικὴ τιμωρία (καθαίρεσι) τῶν δύο ἡρωϊκῶν κληρικῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἰδιαιτέρως μάλιστα τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση! (ἀκόμη καὶ τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ!). Ἂν τὸ τολμήσουν τὸ Φανάρι, ὁ ἅγιος Θεσσαλονίκης, πιθανὸν καὶ ἡ Ι.Σ.Ε.Ε., προβλέπεται ὅτι τὸ ἐκκλησιστικὸ τσουνάμι ἱερᾶς ὀργῆς, ἀντιδράσεων καὶ διαμαρτυριῶν, ποὺ προκάλεσε ὁ ἄδικος καὶ ἀντικανονικὸς ἀφορισμὸς τοῦ ἐκλεκτοῦ ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου, ἀειμνήστου πλέον Νικολάου Σωτηροπούλου, θὰ ἰσχυροποιηθῇ ἔτι περισσότερο, τὰ δὲ τεράστια παλιρροιακὰ κύματά του θὰ ταράξουν τὸν Βόσπορο, τὸν Θερμαϊκὸ καὶ τὸν Σαρωνικό, τὰ δὲ ἀγριεμένα θαλάσσια ὕδατα θὰ ξεβράσουν ψάρια μέχρι καὶ τὸ Συνοδικὸ μέγαρο τῆς Ἱ. Μονῆς Πετράκη. Ὅπως δὲ ἤλεγξε κάποτε στὴν Π.Δ. μία ὄνος τὸν Βαλαάμ, τοιουτοτρόπως καὶ τὰ ψάρια αὐτά, ἐὰν θελήσῃ ὁ Θεός, θὰ ἐλέγξουν τοὺς Συνοδικοὺς ἀρχιερεῖς, διότι ἐν καιρῷ τοῦ λαλεῖν ἀφωνότεροι ἰχθύων ἐγένοντο. Ἄς εὐχηθοῦμε οἱ διὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προδοσίες Πίστεως, ποὺ ἔχουν πληθυνθῆ στὶς ἡμέρες μας, νὰ μὴ ἐπιφέρουν καμμία νέα ἐθνικὴ περιπέτεια, ὅπως συνέβη μὲ τὴν ἅλωσι τῆς Πόλεως καὶ πτῶσι τοῦ Βυζαντίου μετὰ τὴν ψευδοένωσι Φερράρας-Φλωρεντίας καὶ τὸ βδελυρὸ συλλείτουργο Ἑνωτικῶν Ὀρθοδόξων καὶ Λατίνων στὴν Ἁγία Σοφία ἢ μὲ τὴν Κυπριακὴ τραγωδία μετὰ τὸ σχίσμα τῆς ἐκεῖ Ἱεραρχίας. Δόξα ὅμως τῷ Θεῷ, διότι οἱ προφητεῖες τῶν Ἁγίων Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου καὶ Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου μᾶς δίδουν τὸ δικαίωμα νὰ αἰσιοδοξοῦμε γιὰ τὴν τελικὴ ἔκβασι τῶν ἐπερχομένων στὴν Πατρίδα μας καὶ σὲ ὅλο τὸν κόσμο γεγονότων.
Θὰ κλείσωμε τὸ παρὸν ἄρθρο μας μὲ μία ἔκκλησι πρὸς τοὺς μητροπολῖτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Δὲν ἀπευθυνόμεθα καὶ πρὸς τοὺς ἐκτὸς Ἑλλάδος Ἑλληνορθοδόξους ἀρχιερεῖς, διότι στὸν χῶρο τοῦ Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ εἶναι σχεδὸν ἀδύνατο νὰ εὑρεθῇ κάποιος μὴ οἰκουμενιστὴς ἀρχιερέας. Κάνουμε, λοιπόν, ἔκκλησι σὲ ὅλους τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἑλλάδος νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τὸ καβούκι των τῆς δειλίας, ἢ ἀδιαφορίας, ἢ κάποιας ἄλλης αἰτίας, ποὺ τοὺς κρατεῖ στὸ περιθώριο, μακριὰ ἀπὸ τὰ πεδία τῶν μαχῶν, ποὺ διεξάγει ἡ Ὀρθοδοξία κατὰ τῆς πιὸ ἐπικίνδυνης αἱρέσεως ὅλων τῶν αἰώνων. Οἱ στιγμὲς ποὺ ζοῦμε εἶναι ἱστορικὲς καὶ ἡ ἀπουσία, ἀπραξία καὶ ἀδράνεια τῶν ἀξιωματικῶν τῆς Στρατευομένης Ἐκκλησίας τώρα, ποὺ κορυφώνεται ὁ εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀγῶνας καὶ ποὺ ἠχοῦν ἀρχαγγελικὲς σάλπιγγες πνευματικῆς ἐπιστρατεύσεως, ἰσοδυναμεῖ μὲ λιποταξία καὶ προδοσία.
Ἅγιοι ἀρχιερεῖς, δὲν ἀκούετε τοὺς ἤχους τῶν σαλπίγγων; Εἶναι τόσο δυνατοὶ οἱ ἦχοι, ποὺ μποροῦν νὰ ξυπνήσουν καὶ νεκροὺς στὰ νεκροταφεῖα! Ἀποροῦμε καὶ ἀναρωτώμεθα τί εἶδος ἠχομονωτικοῦ ὑλικοῦ τοποθέτησαν στὰ μητροπολιτικά σας μέγαρα οἱ κατασκευαστές των. Ἅγιε Πειραιῶς, ἅγιε Γόρτυνος, ἅγιε Φλωρίνης, ἅγιε Αἰτωλοακαρνανίας, ἅγιε Κονίτσης, ἅγιε Κυθήρων, ἅγιε Γλυφάδος, ἐσεῖς ἔχετε δώσει δείγματα γραφῆς καὶ λόγου κατὰ τῶν αἱρέσεων καὶ κυρίως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἄλλοι περισσότερο καὶ ἄλλοι ὀλιγότερο. Λάβετε ἐσεῖς, ἑπομένως, τὴν πρωτοβουλία τῆς ὀργανώσεως τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος τώρα ποὺ ὁ πόλεμος μαίνεται. Ὁ Οἰκουμενισμὸς εὑρίσκεται πρὸ πολλοῦ ἐντὸς τῶν τειχῶν. Καιρὸς νὰ ἐλευθερωθῇ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴ δουλεία του. Ἡ ἱερὰ ἐπανάστασι ἄρχισε καὶ ἡ ἵδρυσι μίας ἀρχιερατικῆς αὐτὴ τὴ φορὰ «Φιλικῆς Ἑταιρείας» ἐπιβάλλεται σήμερα ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Σᾶς προσκαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.
Τὸ ἄρθρο μας ὅμως θὰ ἦταν ἐλλιπές, ἐὰν ἡ ἔκκλησί μας ἀπευθύνετο μόνο πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς. Ὑπακούοντας στὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μας καὶ ἐλπίζοντας νὰ μὴ παρεξηγηθοῦν οἱ προθέσεις μας, ἑνώνομε τὴν ἰσχνή μας φωνὴ μὲ τὶς φωνὲς πολλῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων πιστῶν καὶ κάνομε ἔκκλησι καὶ πρὸς τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τοὺς φυλάσσοντες τὴν Ἀκρόπολι τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας. Διότι Ἁγιορεῖται πατέρες, οἱ διακόψαντες ἐν ἔτει 1965 τὸ τοῦ Ἀθηναγόρου μνημόσυνον, ἀναστήσονται ἐν τῇ κρίσει μετὰ τῶν τῆς γενεᾶς ταύτης μοναχῶν καὶ κατακρινοῦσιν αὐτούς· ὅτι ἐκεῖνοι ἀντέδρασαν σθεναρῶς κατὰ πατριαρχικῆς κακοδοξίας τε καὶ κακοπραξίας, καὶ ἰδοὺ πλεῖον Ἀθηναγόρου ὧδε. Κάποιοι βεβαίως Ἁγιορεῖτες, μιμούμενοι παλαιοὺς ἁγίους μοναχοὺς τοῦ ἁγιωνύμου Ὄρους, ἀντιδροῦν καὶ διαμαρτύρονται δημοσίως καὶ εὐθαρσῶς μὲ ἐπιστολὲς καὶ πεπαρησσιασμένες ὁμολογίες Πίστεως, γενόμενοι νέοι ὁμολογητές. Δυστυχῶς, ὅμως, αὐτοὶ δὲν εἶναι πολλοί. Πάντοτε, βεβαίως, οἱ ἥρωες ἦταν ὀλίγοι. Ἄλλωστε, ὁ Κύριός μας εἶπε κάποτε: «πολλοὶ εἰσὶ κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοὶ» (Ματθ. 20:16). Εἴμεθα ἄραγε πολὺ ἀπαιτητικοί, ὅταν βλέποντες σμήνη ἀκρίδες τῆς Ἀποκαλύψεως νὰ ἔχουν πέσει, ἐκτὸς τῶν ἄλλων τόπων, ἀκόμη καὶ στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας (ἀπόρθητο ἄλλοτε κάστρο τῆς Ὀρθοδοξίας) καὶ νὰ κατατρώγουν τοὺς ἀγλαοὺς καὶ εὔχυμους καρποὺς τῶν αἰωνοβίων δένδρων, τὰ ὁποῖα ἔχουν ποτίσει καὶ αὐξήσει ρυάκια ὁλόκληρα δακρύων μετανοίας καὶ ἱδρώτων ἀσκητικῶν ἀγώνων καὶ παλεσμάτων, ἀλλὰ καὶ αἱμάτων μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν, ὀλίγους μόνο μοναχοὺς νὰ ψεκάζουν τὸ Περιβόλι μὲ τὸ ἄνωθεν δοθὲν σ' αὐτοὺς «ἐντομοκτόνο», οἱ περισσότεροι δὲ νὰ καθησυχάζουν τὴ συνείδησί τους, ὅτι ἡ δική τους ἁρμοδιότητα εἶναι τὸ κομβοσχοίνι καὶ ἡ προσευχή; Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ ἐνθυμηθήκαμε τώρα τὴν εὔστοχη ἀπάντησι, ποὺ ἔδωσε σὲ ἐρώτησι κάποιου ἀκροατοῦ του ὁ ἀείμνηστος Νικόλαος Σωτηρόπουλος (καὶ ποία ἀπάντησι τοῦ σοφοῦ ἐκείνου θεολόγου δὲν ἦταν εὔστοχη;):
Ἐρώτησι: «Δὲν θὰ ἦταν καλύτερα, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμε τὰ κακῶς κείμενα μέσα στὴν Ἐκκλησία, νὰ κάνωμε προσευχή;»
Ἀπάντησι: «Ὁ Χριστὸς προσευχήθηκε στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ· ὅμως δὲν ἀρκέστηκε στὴν προσευχή, ἀλλὰ ἅπλωσε κατόπιν τὰ χέρια του νὰ καρφωθοῦν ἐπάνω στὸν Σταυρό»!
Ἀναφερόμεθα συχνὰ στὰ ἄρθρα μας στὸν ἀξιομνημόνευτο Νικόλαο Σωτηρόπουλο, ὅπως θὰ ἔχουν διαπιστώσει πολλοὶ ἀναγνῶστες, διότι ὑπῆρξε ὁ ἀγωνιστικότερος Ὀρθόδοξος λαϊκὸς θεολόγος τῶν καιρῶν μας καὶ σφοδρότερος πολέμιος τῶν αἱρέσεων καὶ δὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Στὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα καὶ στὴν ἑρμηνεία τῆς Ἁγ. Γραφῆς εἶχε ἀφιερώσει ὁλόκληρη τὴ Χριστομίμητη ζωή του, ἀγωνιοῦσε δὲ γιὰ τὴν ψυχοφθόρο ἐπέκτασι τῆς σατανικῆς παναιρέσεως τοὺς τελευταίους καιροὺς σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε στὰ τέλη τῆς ζωῆς του ἔλεγε συχνὰ στὸν γράφοντα καὶ σὲ προσφιλῆ του πρόσωπα καὶ πολὺ στενοὺς συνεργάτες του«Τὸ μόνο ποὺ ἐπιθυμῶ εἶναι (ἐὰν θέλῃ καὶ ὁ Θεὸς) νὰ ζήσω 3 - 4 χρόνια ἀκόμη γιὰ νὰ πολεμήσω περισσότερο (μὲ τὴ χάρι Του) τὸν Οἰκουμενισμό». Ἡ παράτασι ὅμως τῆς ἐπιγείας ζωῆς τοῦ ὁμολογητοῦ θεολόγου, ὅπως ἀπεδείχθη, δὲν ἦταν στὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ὅμως κάτι ἄλλο, τὸ ὁποῖο εἴμεθα βέβαιοι ὅτι εὐφραίνει πολὺ τὴν ψυχὴ τοῦ Νικολάου Σωτηροπούλου, ἀλλά καὶ πολλῶν ἄλλων κοιμηθέντων ἀγωνιστῶν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως εἶναι οἱ μακαριστοὶ πατέρες Ὅσ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Αὐγουστῖνος Καντιώτης, Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, Μάρκος Μανώλης καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Καὶ αὐτὸ ποὺ εὐφραίνει τὰ πνεύματα ὅλων τῶν δικαίων καὶ τετελειωμένων στοὺς οὐρανοὺς εἶναι ἡ καθυστερημένη μέν, ἀλλὰ εὐλογημένη ἐξέγερσι πολλῶν ἱερατικῶν συνειδήσεων κατὰ τῶν ἐπισκόπων, εἴτε τῶν συμμετεχόντων ἐνεργῶς στὴ λεγομένη Οἰκουμενικὴ κίνησι, εἴτε τῶν παρακολουθούντων ἀπαθῶς καὶ μοιρολατρικῶς αὐτὴ καὶ ἀποδεχομένων τὰ ἀντορθόδοξα ἀποτελέσματά της, ὅπως καὶ πλῆθος προδοσίες Πίστεως ἀπὸ προκαθημένους καὶ συνεπισκόπους των.
Ἡ τελευταία αὐτὴ ἱερὰ ἐπιθυμία τοῦ ἀγωνιστοῦ θεολόγου Νικολάου Σωτηροπούλου θέτει πάντας ἡμᾶς, κληρικούς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐνώπιον τῶν εὐθυνῶν μας, δίδεται δὲ στὴ δημοσιότητα διὰ τοῦ παρόντος ἄρθρου μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ εὑρεθοῦν μιμηταί του, ἄνδρες πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ ζήλου καὶ δυνάμεως Προφήτου Ἡλιοῦ, οἱ ὁποῖοι, ὅπως ὁ Μωυσῆς ἔβγαλε τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων, νὰ ἀπαλλάξουν τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴ δουλεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Πολυσέβαστοι πατέρες Θεόδωρε Ζήση, Νικόλαε Μανώλη καὶ Μάξιμε Καραβᾶ, ὅπως ὁ προσφιλὴς καὶ σὲ ἐσᾶς Ν. Σωτηρόπουλος, ἔχω καὶ ἐγὼ μία σφοδρὴ ἐπιθυμία, νὰ ἔλθω ἀπὸ τὸν Καναδᾶ στὴν Ἑλλάδα σύντομα, μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ἀσπασθῶ τὴν τιμία ἱερατικὴ χεῖρα σας καί, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, νὰ μεταλάβω τὰ θεῖα καὶ ἄχραντα Μυστήρια ἀπὸ τὰ δικά σας χέρια, χέρια συγχρόνων ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως. Δυστυχῶς, ὅμως, λόγοι ἀνώτεροι τῆς θελήσεώς μου δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν ἐπὶ τοῦ παρόντος νὰ πραγματοποιήσω τὴν ἐπιθυμία μου. Σᾶς παρακαλῶ, εὔχεσθε καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ. Πόσο ἀξιομακάριστα εἶναι τὰ πνευματικά σας τέκνα, ποὺ σᾶς ἔχουν κοντά τους! Τὰ ζηλεύομε. Δόξα ὅμως τῷ Θεῷ, διότι χάρι στὴ σύγχρονη τεχνολογία, ἔχομε καὶ ἐμεῖς οἱ Ἀπόδημοι Ἕλληνες τὴ δυνατότητα νὰ παρακολουθοῦμε τοὺς ἀγῶνες σας μέσω τοῦ διαδικτύου. Τὸ μόνο πλέον ποὺ ἀπομένει στοὺς οἰκουμενιστὲς εἶναι νὰ συγκαλέσουν μία νέα «ἁγία καὶ μεγάλη» σύνοδο καὶ νὰ ἀφορίσουν τὸ διαδίκτυο καὶ πᾶσαν τὴ σύγχρονο τεχνολογία, ἡ ὁποία, πρὸς μεγίστη ἀπογοήτευσί τους, φέρει στὸ φῶς πολλὰ κρυφά, πονηρὰ καὶ φαῦλα, ποὺ πράττουν, καὶ ἔτσι τὰ πληροφορεῖται καὶ ἐπαγρυπνεῖ ὁ λαός. Ἐὰν δὲν γνωρίζουν οἱ οἰκουμενιστὲς ποῖες ἀφοριστικὲς κατάρες νὰ διαβάσουν κατὰ τοῦ διαδικτύου, ἄς συμβουλευθοῦν τὸν ἁγιώτατο φίλο καὶ ἀδελφό τους Πάπα Ρώμης νὰ τοὺς δώσῃ τὸ τυπικὸ τῆς μεσαιωνικῆς ἱεροεξεταστικῆς καταδίκης τοῦ Γαλιλαίου, συγχρόνως δὲ (καὶ καταδίκης)ὶ τῆς Ἀστρονομίας καὶ Ἀστροφυσικῆς Ἐπιστήμης, ἐνέργεια ποὺ ἐξέθεσε ἀνεπανόρθωτα τὸν οὑμανιστικὸ καὶ αἱρετικὸ Παπισμό, τὴν ὁποία (ἐνέργεια) ἄσχετοι, ἀνιστόρητοι καὶ ἐκκλησιομάχοι νεοέλληνες δημοσιογράφοι κ.ἄ. χρεώνουν ἀδίκως σὲ ὁλόκληρο γενικῶς τὸν Χριστιανισμό, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἐὰν ὅμως θέλῃ ὁ Θεός, θὰ ἐπανέλθωμε καὶ μὲ νέα ἄρθρα μας, διότι «τὸ σιγᾶν ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς ἀρνήσεως ἴδιον καὶ προδοσία πίστεως ἀληθινῆς» (Ἅγ. Μελέτιος).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου