Αναρτήθηκε από: Theodosia Garofalaki
Περασμένα μεσάνυχτα. Τα φώτα του σκαρφαλωμένου στην βουνοπλαγιά χωριού έχουν σβήσει. Στο μοναδικό μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού ακούγεται το ελαφρό ροχαλητό των παιδιών που κοιμούνται. Κάποια στιγμή, από ανεξήγητη αιτία το μικρότερο, ο Νικόλας, ξυπνάει και τί βλέπει; Ενώ όλοι οι άλλοι κοιμούνται, η μάνα του γονατιστή μπροστά στο Εικονοστάσι, με το αναμμένο καντήλι, προσεύχεται!
Αυτή την εκόνα, ποτέ δεν θα την ξεχάσω, μου έλεγε -μετά από πλλά χρόνια -ο Ιερέας πλέον π. Νικόλαος. Το πόσο ευεργετικά επέδρασε στην ψυχή μου εκείνη η σκηνή, δεν λέγεται! Ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα στη ζωή μου! Όσα και άν διάβασα, όσα και άν άκουσα για την αξία της προσευχής, δεν με ωφέλησαν τόσο όσο με δίδαξε εκείνη τη νύχτα η προσευχόμενη μάνα μου!
Αλλά δεν ήταν μόνον το εποπτικό μάθημα που έπαιρνε το παιδάκι εκείνο. Ήταν και η δύναμη, που έπαιρνε από την προσευχή η μάνα εκείνη, για να αντέξει στον πολύπλευρο αγώνα της ζωής! Στα χρόνια εκείνα, μια χωρική μάνα ήταν επιφορτισμένη με πολλά. Δεν ήταν μόνο το μεγάλωμα των παιδιών, συνήθως πολλών, με τα όσα συνεπάγεται αυτό. Υπήρχαν περιπτώσεις, που θα έπρεπε εκείνη να πάει στο δάσος να κόψει ξύλα, να τα φορτωθεί στην πλάτη της, να τα κουβαλήσει στο σπίτι της, για να μπορέσει να μαγειρέψει. Θα έπρεπε να αγοράσει το μαλλί, να το κατεργαστεί, να το γνέσει νήμα, για να πλέξει τις φανέλλες, τα πουλόβερ και τις κάλτσες του ανδρός της και των παιδιών της. Και τόσες άλλες δουλιές θα έπρεπε να περάσουν από τα χέρια της! Χώρια οι αρρώστιες στο σπίτι ή ο θάνατος του πατέρα της οικογενείας, η φτώχεια σε κάποιες οικογένειες και άλλες αντιξοότητες της ζωής. Πώς θα ήταν δυνατόν να τα αντέξει μιά μάνα μόνη της όλα αυτά; Αλλά η χριστιανή μάνα αισθάνεται και κράζει: "Αγαπήσω σε Κύριε, η ισχύς μου• Κύριος καταφυγή μου και ρύστης μου" ( Ψαλμ. 17 <18> 2-3)• "Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου" (Ψαλμ. 26 <27> 1). Καταφεύγει στον Πανοικτίρμονα και Παντοδύναμον Θεόν, τον μόνον που μπορεί να την βοηθήσει. Του εμπιστεύεται τους πόνους και τα προβλήματά της και αντλεί δύναμη απ´ Αυτόν! Γι αυτό μετά μπορεί να λέγει: " "Ευλογητός Κύριος, ότι εισήκουσε της φωνής της δεήσεώς μου. Κύριος βοηθός μου και υπερασπιστής μου• επ´ αυτώ ήλπισεν η καρδία μου, και εβοηθήθην και ανεζωογονήθην" (Ψαλμ. 27 < 28> 6-7). Δεν απογοητέυεται, και στη μεγαλύτερη θλίψη της: "Κύριος υπερασπιστής της ζωής μου• από τίνος δειλιάσω;" (Ψαλμ. 26<27> 1), αναφωνεί.
Όμως δεν ήταν μόνον οι μητέρες του περασμένου αιώνα, που αντιμετώπιζαν ανάγκες και προβλήματα! Μπορεί να έχουν αλλάξει σήμερα οι συνθήκες ζωής, να έχουν απαλλαγεί οι μητέρες από κοπιώδεις εργασίες παλαιοτέρων εποχών, αλλά διαφορετικά προβλήματα αναφύονται, κάποτε ακόμη ποιό οδυνηρά! Η αντιμετώπισή τους όμως παραμένει η ίδια. "Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν", είχε πει ο Κύριος (Ιωάν. 15,5). Μαζί Του γινόμαστε παντοδύναμοι! " Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ" (Φιλιπ. 4,13) διαβεβαίωνε από την πείρα του ο Απ. Παύλος. Και αυτή η ακατάβλητη θεϊκή δύναμη φθάνει μέχρι την ψυχή του ανθρώπου με την προσευχή, που γίνεται ταπεινά, με θερμή πίστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου