«ΤΑ ΕΠΙΛΟΙΠΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΕΩΣ» ΤΩΝ ΦΑΙΔΡΩΝ ΚΑΙ ΦΕΛΛΩΤΩΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ κ. ΙΩΣΗΦ

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ:

1. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΒΑΚΩΝΟΣ: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ.
2. ΑΡΑΓΕ ΓΙΑΤΙ «ΟΙ ΦΕΛΛΟΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΠΛΕΟΥΝ»;
3. ΟΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΚΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΟΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΟ-ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ.
4. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΟΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ; (ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ἤ ΤΗΝ ΜΟΣΧΑ;)
5. ΟΙ «ΘΕΙΕΣ» ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ ΤΩΝ  ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΤΗΣ ΚΕΝΟΦΑΝΟΥΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ» ΙΕΡΑΡΧΩΝ.
6. Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ «ΤΡΙΠΛΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΤΩΝ ΜΕΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ: «ΕΘΝΙΚΗ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ-ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑΣ 0-3».
7. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π. ΤΡΕΜΠΕΛΛΑ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΖΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΦΛΑΤΑΔΙΚΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ.
8. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ/ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

1. Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΒΑΚΩΝΟΣ: ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΙΤΙΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ.

Ὁ Φραγκισκανός Καλόγηρος καί σημαντικός Φιλόσοφος Ρογῆρος Βάκων [1] περιγράφει σε ἕνα περισπούδαστον ἔργο του (Opus majus) τά σημαντικά αἴτια τῆς ἀμάθειας και ἄγνοιας τῆς κοινῆς γνώμης και τοῦ δύσμοιρου ἐν ἀμαθείᾳ λαοῦ ὅπου τά συνοψίζει ἀριστοτεχνικῶς σε τέσσερα θεμελιακά σημεία:

Α΄. Ἡ ἀνίσχυρη, δειλή, δουλοπρεπής καί ἀνίκανη Ἡγεσία (εἴτε Ἐκκλησιαστιακή εἴτε Πολιτική) πού κατά λογική συνέπεια θα συσκοτίζει μεθοδευμένα τους ὑφισταμένους ὑπηκόους, μέλη και ὑποτακτικούς της.

Β΄. Ἡ κάκιστη συνήθεια τῶν ἀνθρώπων στην παραμονή τῆς ἄγνοιας και ἡ ἰσόβεια αἰχμαλωσία τους στα διαβολοειδῆ πλοκάμια τῆς ἀμάθειας.

Γ΄. Ἡ σημαντική ἀπαιδευσία (και τό ἀκατήχητον) τοῦ λαοῦ.

Δ΄. Ἡ ἀπόκρυψις τῆς ἀμάθειας, με ἐπιφανειακά και ἐντυπωσιακά μέσα πού παραπλανῶσι και ἐξαπατῶσι τους ἀφελεῖς και ἁπλοῦς.

Κρατῆστε καλά χαραγμένα εἰς το συνειδητόν ἀλλά καί κυρίως εἰς τό ὑποσυνείδητόν σας τοῦτον τό φιλοσοφικά πολύ εὔστοχο στοχασμό τοῦ Φιλόσοφου Βάκωνος και πάμε να ἀναλύσομε ἐν δυνάμει, κατά μέρος και εἰδικά, το κείμενο τινός σημαντικοῦ Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὡστόσο να ἀναφερθοῦμε: ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Πατερική Γραμματεία, τά Συναξάρια, τά Μυστήρια, ἡ Ὑμνολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διαθέτει πρακτικῶς, ἐκείνα τά θεραπευτικά και ἀπλανή ἐργαλεία, ὅπως ἀπελευθερώσει, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τον δέσμιο και πληγωμένο ἄνθρωπο ἀπό τά πανούργα και σατανικά δίκτυα τῆς ὑπαρξιακῆς ἀμάθειάς του, ἐγκεντριζόμενος, πρακτικῶς και θεωρητικῶς, εἰς την ἐν Χριστῷ ὀρθοδοξούσα φιλο-Σοφία και Θεολογία.

2. ΑΡΑΓΕ ΓΙΑΤΙ «ΟΙ ΦΕΛΛΟΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΠΛΕΟΥΝ»;

Ἕνας ἐκ τῶν περίφημων φερεφώνων καί νέο-Ὀρθοδόξων Φαναριωτῶν εἶναι και ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικοννήσου κύριος Ἰωσήφ. Στο νέο κείμενο του κυριαρχεί ἡ λόγια (sic) οἰκουμενιστική μπουρδολογία τοῦ Βαρθολομαιόφρωνος φατριασμοῦ καθότι εἶναι ὑψηλόν ἔγγραφον δεῖγμα τινός ἀλλοπρόσαλου ἐπισκοπικοῦ φενακισμοῦ. Το κείμενό του φέρει την κωδικοποιημένη ὀνομασία «Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης: Τά ἐπίλοιπα τῆς ἀναγνώσεως» τοῦ φαντασιολογικοῦ παρασκηνείου και φαντασμαγορικοῦ προσκηνείου τῶν δύο ἀντιμαχώμενων παρατάξεων ὁπαδῶν τοῦ Λατινόφρωνος Οἰκουμενισμοῦ ἀπό την μιᾶ καί κατά τῶν Ὀρθοδόξων ἀντι-οἰκουμενιστῶν ἀπό την ἄλλη. Το κείμενο τοῦ σεβασμιωτάτου Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ, ἐάν σκοπεύω να καταθέσω την ἀλήθεια, δηλώνω, ὅτι ἐκ πρῶτης ὅψεως και σε εἰδικά σημεία, με διασκέδασε, με σπαρακτικό γελόκλαμα διά τῆς ἀξιοζήλευτης λεξικολογικῆς ἀνέσεως τῆς πολύτιμης γραφῖδος του· ἀλλ΄ ὅμως εἰς την συνέχεια, ὅλως ἀποτόμως, μού δημιούργησεν βαθειάν ἐσωτερικήν θλίψη και ἕνα λυπητερόν ἀδιέξοδο μᾶλλον ἀπροσδιόριστο, βαρῦ προβληματισμό, περί τῆς καραγκιοζιλίστικης (κυριολεκτῶ: μιᾶς και προς στιγμῆς διεσκέδαζα στα σημεία με την παλαβομάρα του κειμένου) και κερκοπιθικίστικης (στα ἀρχαία: κερκόπους, Νέα Ἑλληνικά: κερκοπίθηκοι =  διατυπωμένη σκληρή καί παιδαγωγική ἔκφρασις τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου και τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου κατά τινῶν ἀναξίων Κληρικῶν και συνἐπισκόπων τους) κατάντιας τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας.

Το ὅλον κείμενον τοῦ περιλάλητου σεβασμιωτάτου κ. Ἰωσήφ φέρει να ἔχει ὡς κεντρικό καί ἀδειάσειστο στοιχεῖον το περιπαιχτικόν και σαρκαστικόν ὑπόβαθρον. Ἐκφράζεται δηλαδή με μία, ἐπίπλαστη και πλαστικοποιημένη, μᾶλλον μανιῶδη εἰρωνική γλώσσα, οὐδεμίας σχέσεως ἤ ἔστω ὁμοειδοῦς  ἐκ τῆς θεανθρωπίνης καί ἀναμάρτητου εἰρωνίας, πολλῷ μᾶλλον τουλάχιστον τῆς φιλοσοφίζουσας καί μαιευτικῆς, Σωκρατικῆς εἰρωνίας, δηλ. μιᾶς γόνιμης λογοτεχνικῆς εἰρωνίας· ἐλπίζομεν ὅμως κατά βάθος, να εἴμεθα, ἀνίδαιοι κριτικοί κειμένων ἤ ἐγγράφων, καί ὅτι εἶναι το φιλολογικόν ὕφος τοῦ συγγραφέως και ὄχι ὁ ἐπισκοπικός χαρακτήρ τοῦ ἐν λόγῳ λογίου και ἀξιοτίμητου ἐκκλησιαστικοῦ ἀνδρός.

Σε εἰδικόν σημεῖον μάλιστα, αἰσθάνθηκα: (ἴσως νά πρόκειται περί ψευδαισθήσεως μιᾶς και δεν ἔχω ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνη εἰς τάς ἀνθωπολογικάς αἰσθήσεις μου) κάπως ἄβολα και ἀμήχανα, μιᾶς και ὁ (ἀλλοτριο)ἐπίσκοπος κ. Ἰωσήφ, θεωρεῖ με παραστατικόν τρόπον, ὅτι: ἅπαντες (ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων ἀντιοικουμενιστῶν) εἶναι ἀξιοθρήνητα συντρίμμια, τραγικές ἐκκλησιάζουσες φυσιογνωμίες, ἔρμαια τινός ἐμπαθέστατου και ἀνεπίγνωστου ζήλου ἤ και φανατισμοῦ στα ὅρια τινός ἀφγανικο-ἱσλαμικοῦ Ταλιμπανισμοῦ/Τζιχαντισμοῦ, πνευματικά ἐρείπια και ἀποτυχημένοι τῆς ζωῆς, τουτέστιν, με καθὀδήγησεν εις το κλασικόν πλέον, Βοσπώρειον μότο, ὅτι οἱ κακότροποι ἀντιοικουμενιστές εἶναι κανονικά πειθήνια ὄργανα, σωστά στρατιωτάκια και ἄριστοι ὑποτακτικοί ὑπό τῶν στυγνῶν διαταγῶν τοῦ Ἀντικείμενου και φθονεροῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως πού ἐξηπάτησεν τότε -ἐν τῷ Παραδείσῳ- την  πρωτόπλαστη και Προμήτωρα Δικαία Εὔα… ἐξαιρέτως δε, τῶν παναγιωτάτων, μακαριωτάτων και σεβασμιωτάτων Προκαθημένων Ἀρχιοικουμενιστῶν καί τοῖς σύν αὐτοῖς δουλοπρεπεῖς ἀκολούθοις.

Κατά την προσωπική μας ἄποψιν: θεωροῦμεν ὅτι πρόκειται περί ἀπείρου νέο-Καλαμαρίστικης ὑπερβολῆς καθῶς και ἀσεβοῦς δυσφημιστικῆς ἐνέργειας, ὑπό τινάς φαυλο-κακότητος, κατά τῶν περίλαμπρων Πνευματικῶν και Φωτισμένων ἀρχηγετῶν (Πατέρων μας) και ἀκολούθων μαθητῶν τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος (ἔστω ἀκόμη και με τά πολυπληθέστερα, πάθη/ἀστοχίες και τοῦ κόσμου τά ἐλαττώματα, ἡμῶν «τῶν καθήμενων ἐν σκότει», δηλ. μη κεκαθαρμένων και μη φωτιζομένων Κληρικῶν, Μοναχῶν και Λαϊκῶν τῆς Ἐκκλησίας) χωρίς να προσμετρεῖτο ἐνδοσκοπικά, σοβαρά και ὑπεύθυνα, ἡ κατά κανόνα και συγνωστή πλέον διαχρονική ἐκτίμησις, περί τῶν μη κεκαθαρμένων μητροφορούντων καί ρασοφόρων λυκοποιμένων, τουτέστιν τῶν ἀφώτιστων, ἐμπαθῶν, ἀναξίων, Σοδομιτῶν, νέο-Νεονικολαϊτῶν, Σιμωνιακῶν, πολιτικοδεσμοτῶν, ἀθέων και αἱρετιζόντων ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας. Πιό ἁπλούστερα νομίζουμεν ὅτι πρόκειται περί νοσηροῦ στοχασμοῦ, ἐκ μέρους τοῦ σεβασμιωτάτου σαφῶς, ἀφήνοντας ἀνοικτό το κάθε ἐνδεχόμενο, σε μεγάλο ποσοστό, να ἔχομεν ἐσφαλμένη προσωπική ἐκτίμησιν γιά την κρίση μας, ἀλλά μιᾶς και ἀκολουθῶμεν το Χαρισματοῦχον Βασίλειον Ἱεράτευμα [2] πού ἔχει γεγυμνασμένα Πνευματικά αἰσθητήρια, εἶναι  μᾶλλον ἀκατόρθωτον να ἐμπιστευτοῦμε, ἀδιάκριτα και τυφλά, τά φαιδρᾶ φλυαρήματα τοῦ συγκεκριμένου Μητροπολίτου.

3. ΟΙ ΔΑΚΡΥΒΡΕΚΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΟΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΟ-ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ.

Ἀλγεινήν ἐντύπωσιν κάμνει, εἰς τον γράφοντα, ἡ συγκινητική ἀφέλεια(;) και φιλοτιμία(;) τοῦ σεβ. κ. Ἰωσήφ να κάνει εἰδική ἀναφορά διά το αἱματοβαμένον Πατριαρχεῖον τῆς Ἀντιόχειας. Περίμενανε βλέπετε σεβασμιώτατε, οἱ Ἀντιοχειανοί ἀδελφοί και πατέρες, ἀμάν-ἀμάν, το πότε ἀκριβῶς, θά ἐσυγκαλεῖτο, ἡ ἀμερικανόδουλη καί γραικυλίστικη, Σύνοδος τῶν Κολυμπαρ[λη]ιστῶν, για να (ἐπι)λυθεῖ ἡ μυστηρειῶδης ἀπαγωγή -ὑπό τινῶν Τζιχαντιστῶν/Σαλαφιστῶν- τοῦ Μητροπολίτου Χαλεπίου Παύλου και κατά σάρκα ἀδελφοῦ τοῦ Πατριάρχου Ἀντιοχείας κ. Ἰωάννου. Το ἄλλο ἀνεκδοτάκι με τον Τοτό κύριε Ἰωσήφ το γνωρίζετε ἤ να σᾶς το ποῦμεν; Γιατί ὑποτιμάτε τόσον πολύ την νοημοσύνη τῶν Ἀντιοχειανῶν και Συρίων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν μας; Γιατί δεν σέβεστε την Συνοδική ἀπόφασιν τῶν τεσσάρων Αὐτοκέφαλων Ἐκκλησιῶν πού ἐπέλεξαν (ἔστω και με Ρωσσικόν δάκτυλῳ) να ἀπουσιάζωσιν ἐκ τοῦ πολιτικοθρησκευτικοῦ φιάσκου τῆς Κρήτης; Μήπως διά τον ἀναντίρρητον λόγον, ὅτι ἐτινάχθην ὑπό τοῦ ἴδου δάκτυλου εἰς τον ἀέρα ἡ προσυμπεφωνημένη και προσχεδιασθῆσα «Συνοδική Ὁμοφωνία»;

4. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΝΕΟΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ; (ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ἤ ΤΗΝ ΜΟΣΧΑ;)

Το ζήτημα τελικῶς με την ληστρική Σύνοδο τοῦ Βαρθολομαίου (και CIA) εἶναι βαθειά Ἐκκλησιαστικόν, ἤ μήπως Πολιτικόν παίγνιον;  Το ὅτι εἶναι ἀμφότερα, δηλ. βαθειά πολιτικο-ἐκκλησιαστικόν παίγνιον ἀδιαφανοῦς παίγνιον συναιτιότητος, εἶναι ἀπόλυτα βεβαιωμένον τοῦτο, καθότι πλέον διά τῶν σωρηδόν διέσπαρτων, φανερῶν και ἀφανῶν, στοιχείων, δεν χωρεῖ οὐδεμία ἀμφιβολία, ἀπ΄ὅπου κι ἄν πιάσει κανεῖς το ὅλον πολυδαίδαλον σημαίνων ζήτημα. Το ζητούμενον εἶναι ἀλλοῦ: ᾆραγέ διά ποῖον ὑπέρτατον λόγον, ἡ Ἐκκλησιαστική Πολιτική τῶν Νεοφαναριωτῶν, πρέπει να εἶναι ἀμφίδρομη προς πάσαν ἑτερόδοξον (!) κατεύθυνσιν, πλήν τοῦ ὁμόδοξου Βορρά; Μήπως ὁ Βορρᾶς δεν διαθέτει πανυπεροπλία στρατευμάτων; Μήπως δεν κόβει με τά τσουβάλλια ρωσσικά «φράγκα»; Τοῦτο εἶναι, αὐτό πού βασανίζει τά βαθειά λαϊκά στρώματα τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων.

Και ἄν εἶναι ὄντως μονοδιάστατα, το πρῶτον, δηλ. Ἐκκλησιαστικόν, τότε προκύπτει λογικῶς το ἑξῆς ἀναπάντητον ἐρώτημα: τί δουλειά, εἶχεν καί ἔχει, ἡ περίφημη ἀκαδημαϊκός συμβουλάτωρ περί πάντων τῶν Ἀμερικανικῶν Ὑπηρεσιῶν, ἡ κυρίαἘλισάβετ Προδρόμου, εἰς την πατριαρχική ἀντζέντα τῶν συνοδικῶν συμβούλων; Ἀλλά και τί ἀκριβῶς «ρόλον βαρᾶ» (κατά τον λαό) ὁ Ἑλληνοαμερικανός π. Ἀλέξανδρος Καρλούτσιος και οἱ σύν αὐτῷ (τηλε)κατευθυνώμενοι νόες συνεργάτες του; Ποῖον πολιτικά, θεσμικό ὄργανον, προγραμματίζει, σχεδιάζει, προσδιορίζει και ἐπιβάλλει, τελικῶς, την ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική πολιτική τῶν ἁπανταχοῦ Ρωμῃῶν; Ἀν ὄντως, ἀπό την μία, ὁ Ρωσικός δάκτυλος ἐπηρέασεν, τά τέσσαρα ἀπουσιάζοντα Πατριαρχεία, να ἀναβάλωσιν τελικῶς, την ἐπίσημον παρουσίαν, συνδιάσκεψιν και σύνοδον  κορυφῆς τοῦ Κολυμπαρίου, τότε διά ποῖον ἀκριβῶς λόγον, να μη ἐρευνηθεῖ και ἕνας ἄλλος διαφορετικός, ἀντίθετος καί εὔλογος συλλογισμός (μά καθόλου αὐθαίρετος, μιᾶς και ὀνόματα, διευθύνσεις, φωτογραφίες, βίντεο κ.λπ. ὑφίσταντο πλουσιοπάροχα εἰς το διαδίκτυο, ἔτσι σεβ.;): ὅτι λ.χ. ἡ ἐπιτακτική και βεβιασμένη, σύγκλησις και τελική συνέλευσις, μόνον τῶν δέκα Αὐτοκεφάλων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, γέγονεν μᾶλλον με συνοπτικές, πολιτειοκρατικές/πλανηταρχιακές ὑποδείξεις τῆς Οὐάσινγκτων (U.S.A.)…(;!)  Μόνον με  τά πιο πάνω δύο ἀμυδρᾶ δεδομένα, τά δύο πρόσωπα κλειδιά, εἶναι κατάδηλον και ἐπιλυώμενον το«συνοδικό πάζλ» μιᾶς και πρόκειται (κατά την ἄποψιν πάμπολλων εἰδικῶν) διά στυγνώτατη πολιτειοκρατική ἤ πολιτικοθρησκευτική (Λουθηροκαλβινοκίνητη καί Βατικανοκίνητη Πολιτική) πειραματική (ἐξ)ἄσκησιν ἐξουσίας κατά τῶν ἁπανταχοῦ Ρωμῃῶν τοῦ καί Χριστώνυμου πληρώματος τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ ἀείμνηστος Δογματολογός τῆς Ρουμανίας π. Δημήτριος Στανιλοάε ἀναφέρει τά πιο κάτω και ἔχει δίκαιον, δυστυχῶς, ἀσχέτως ἄν το κατέγραψε στις ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1970:

«Οἱ μεταβολές πού σχετίζονται με την ἐκκλησιαστική πολιτική οἱ ἔννοιες Βυζάντιο, Νέα Ρώμη κ.λπ. (σημ. δική μας: Τρίτη Ρώμη) δεν ἀγγίζουν τά βαθύτερα στρώματα τοῦ λαοῦ.»[3]

Ὅμως ὅσο δίκαιον και νά ἔχει ὁ μακαριστός Καθηγητής καί Ρωμάνος Στανιλοάε, εἶναι σχεδόν ἀπόλυτα βέβαιον, ὅτι ὁ ἁπλός λαουτζίκος, ὁ βιοπαλεστής και μέσος ἄνθρωπος, δεν χαμπαριάζει ἤ και κυρίως ἀδιαφορεῖ περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς (το ὁποίο ἐπιβεβαιώνει συχνάκις ἀποδεικτικά, και ὁ Πρωτοπρεβύτερος π. Βασίλειος Βολουδάκης τῆς Ἱεράς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν και πάσης Ἑλλάδος μέσα ἀπό τά σωρηδόν Ποιμαντικοπολιτικά ἄρθρα, κείμενα καί συγγράματά του κ.ο.κ.) [4], ἀλλά, πού ὅλως παραδόξως περί τῆς Κομματικῆς ἤ και Κυβερνητικῆς Πολιτικῆς, ἔχωμεν γίνει ἅπαντες οἱ σπεσιαλίστες και διδάκτορες τοῦ εἶδους! Δηλαδή ξερόλες, ἐπί παντῶς ἐπιστητοῦ. Σύμφωνα ὅμως με την νεοεποχήτικη καί σύγχρονη (μετά την Τουρκοκρατία και ἑξῆς), κλασική και πάγια, προπαγάνδα τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν τοῦ Οἰκουμενι(στι)κοῦ Πατριαρχείου τῆς Νέας Ρώμης, διά πάσαν κακοδαιμονία εἰς τον πλανήτη Γή, εὐθύνη φέρει (ὄχι βέβαια ὁ Διάβολος ἤ κάποιος Ἀρειανός) ἀλλά ἡ «δαιμονοποιημένη» ρωμαλέα Μοσχοβήτικη ψευδοΤρίτη Ρώμη…! Δεν εἴμεθα ὅμως οἱ ἀρμόδιοι να κάνομεν τινά ἄρση τοῦ Ρωσσικοῦ ἤ καί Ἀμερικάνικου Ἱμπεριαλισμοῦ, ἀλλ΄ οὔτε εἴμεθα στην ἄριστη θέση να προσφέρομεν, ἐξειδικευμένες καί ἐπιστημονικά πολιτικές, ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα ἐκκλησιαστικο-πολιτικές, προτάσεις και ὑπηρεσίες, πέραν τοῦ να γίνομεν, ἀσήμαντοι και ἐλάχιστα, βοηθητικοί ὁδοδεῖκτες, προς το μνημειῶδες Πολιτικόν ἔργον τοῦ Πρῶτου πατερούλη τῶν Ἑλλήνων, νέο-Ρωμῃοῦ (Ἑλληνοκυπρίου στην καταγωγή) Κυβερνητοῦ τῆς Ἑλλαδίτσας μας και Νεομάρτυρος Ἰωάννου Καποδίστρια. Περί τοῦ Ρωσσικοῦ Ἱμπεριαλισμοῦ, καταγράφει μίαν ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἐπιστημονικο-ἱστορική μελέτη (με την ὁποῖα συμφωνοῦμεν σε πολλά) διά το ζήτημα ὁ μακαριστός Δογματολόγος και Ἐκκλησιαστικός Ἱστορικός π. ἹωάννηςΡωμανίδης με τίτλον: Ἡ Ρωμῃοσύνη τοῦ 1821 και αἱ Μεγάλαι Δυνάμεις. («Ὀρθόδοξος Τύπος» (ἔκτακτη ἔκδοσις), 25 Μαρτίου 1978, Ἀριθμός Φύλλου 309).

5. ΟΙ «ΘΕΙΕΣ» ΜΑΓΓΑΝΕΙΕΣ ΤΩΝ  ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΤΗΣ ΚΕΝΟΦΑΝΟΥΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ» ΙΕΡΑΡΧΩΝ.

Παρ΄ ὅλα αὐτά και δι΄ αὐτά ὁ ἀξιόλογος Μητροπολίτης Προικοννήσου καί σεβασμιώτατος κύριος Ἰωσήφ ἀφουγκραζόμενος, τά σημεία τῶν ἐσχάτων καιρῶν, καθῶς και τους βρωντερούς τριγμούς τῆς ἐπικείμενης κατάρρευσις (βλεπ. την εἰς διπλοῦν ἀποτυχία τοῦ ἐγχειρήματος, (α) παταγώδη ἀποτυχία τῶν Ἀμερικανῶν να τιθασεύσωσι Τέσσερις (4) Αὐτοκέφαλες Τοπικές Ἐκκλησίες· (β) ἀλλά και την βροντερά ἀποτυχία τοῦ σεπτοῦ Κέντρου καί Φαναρίου διά να διενεργήσει σημαίνοντα ἑνοποιόν παράγοντα και ῥόλον ἀναμεταξύ τῶν 14ων) τοῦ σκληροπυρηνικοῦ, οἰκουμενιστικοῦ κατεστημένου, πού ἐθεσμοθέτησεν προμελετημένα, ληστρικά και ἀνούσια «πανεπιτυχῶς», και ἐμεταμόρφωσεν, διά τινός μαγικοῦ ραβδιοῦ ἐκ τοῦ Μάγου τοῦ Ὄζ τις ἑτερόδοξες αἱρετικολογίες και σχισματικοαἱρετικές ὁμολογίες, σε «Ἑτερόδοξες Ἐκκλησίες», ἀπεφάσισεν συντεταγμένα και ἀδιάκριτα, να καταγράψει, χαρτίν και καλαμάρι τά παντοειδοῦς ἐσώψυχά του…!

Δεν πρόκειται διά σπάνιο ἱστορικό φαινόμενο ὅπου ὁ φιλοξενούμενος ἐπίσκοπος να ἀποθρασύνεται (διότι ἔχει πλάτες) ἀρειμάνιος κατά τοῦ οἰκοδεσπότου και Κανονικοῦ κυρίαρχου Μητροπολίτου του. Το ἔχομεν ξαναδεῖ τοῦτο το ἔργο σε μαυρόασπρη, λυπητερή βιντεοκασέτα, προτοῦ κἄν βγῶσι τά DVD κ.ο.κ. Μνημονεύω ἄθελά μου εἰς την παροντική περίπτωσιν μία περίφημο σοφήν παροιμία «φοβοῦ την ἀχαριστία ὑπό τῶν σῶν εὐεργετηθέντων» και την παραφράζομεν ὡς ἑξῆς: φοβοῦ τον ἀριβισμόν ὑπό τῶν σῶν ἀποχαυνοῦντων/συλλειτουργούντων.

Ἔτσι ἀνέλαβε ἐργολαβικά με το ἐνθάδε  κείμενό του, διά τῆς ἐπιζήμιας πολυπλοκότητος και τοῦ ὁλοσχεροῦ μηδενισμοῦ κατά πάντων καί πασῶν τῶν καλοδόξων ἀντι-φρονούντων κατά τῆς προσχεδιασθήσας Ληστρικότητος ἐν τῷ Κολυμπάρι. Γίνεται κραυγαλέα φανερόν ἡ μεγίστη ἐμπάθεια τοῦ κρητός Σεβασμιωτάτου πού αἱμοδωτεῖται και πρικοδωτεῖται ὑπό τοῦ πανίσχυρου Νεοφαν[φάρα]ναριώτικου Συνδικάτου τῆς ἄρπα-κόλλα. Ἐπιβάλλετο κατά τακτά διαστήματα, οἱ φανατικοί οἰκουμενιστές, Μητροπολίτες και σύν αὐτῷ, να χρήζωσιν ἀπεξαρτήσεως, ἐκ τῆς εἰδωλολατρικῆς προσωποληψίας ἐπί τοῦ ἑκάστοτε οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὁ ἑκάστοτε πατριάρχης τοῦ Γένους μας, ὡς ἄνθρωπος και εἰκόνα Θεοῦ, εἶναικαθόλα ἀξιολάτρευτος, πεφιλημένος, συμπαθέστατος και τιμώμενον ἀγαπητό πρόσωπον/ἄτομον. Το μείζον πρόβλημα εἶναι, οἱ μη καλόδοξες και ἀντι-ἑκκλησιολογικές,ΔΗΜΟΣΙΕΣ ἐνέργειες τοῦ προσώπου πού ἐκπροσωπεῖ  διαχρονικά τοῦτον τον πανίερο θεσμό και ὄχι λ.χ. ὁ πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καθ΄ἑαυτός και οἱ ἰδιωτικές ἤ και μυστικές ἀστοχίες του. Ὁ πατρ. κ. Βαρθολομαῖος ΔΕΝ εἶναι ταυτόσημος ἤ ἔστω και ὁμοούσιος με τον ὑπερἱστορικόν ῥόλον τοῦ παναγιωτάτου θεσμοῦ τοῦ ἐν αἰχμαλωσίᾳ Πατριαρχείου τῆς Πόλης. Εἶναι δεῖγμα σοφιστίας, παραλογισμοῦ και ἄπειρης ἀνοησίας να ταυτίζωμεν τά ἀνθρώπινα ἀτελή πρόσωπα με τους ἱερούς θεσμούς ἤ το ἀνάποδον.  Πρέπει να γίνει ἀντιληπτόν, εὐρέως δηλ., ὅτι τέτοια προπαγανδιστικά «φιλοπατριαρχικά κείμενα» ὅπως τοῦ σεβ. Ἰωσήφ εἶναι ἀντι-πατριαρχικές φρικαλέες κακοήθιες ἐκ τινῶν κερκοπιθηκιστῶν και ἀργόσχολων τιτουλάριων ἐπισκόπων πού ἀποσιωπῶσιν ἠχηρῶς την προαναφερομένη σημαντική διάκρισιν.

Ἐξάλλου ἡ ἁμαρτητική δύναμη τῆς ἱεροκατακρίσεως ἔγινε τῆς μόδας ἀπό χείλη ἀρχιερέων. Μη ξεχνάμε και τον ἅγιο Χριστοφόρο τον Παππουλάκο, πού ἐτόνιζε εἰς την ἐποχή του το ἀγκαθερό πρόβλημα τῶν ἐπισκόπων-κατασκόπων. Κατά την προσωπική ἄποψιν τοῦ ὑπογράφωντος, θεωρῶ ὅτι, ἀσχέτως τοῦ προσεγμένου και λαγαροῦ λεξιλογίου πού χρησιμοποιεῖ, φιλολογικά ἀρίστως, ὁ πολυσέβαστος Σεβασμιώτατος κ. Ἰωσήφ, μᾶς ἐμπνέει και λυπάμαι διά την σκληρώτητα τοῦ λόγου μου, ἀντί για θεόμορφος λόγιος, σε θεόγυμνο ἤ και θεονήστικο λογιοτατιστή. Πιο ἁπλούστερα διά τους ἁπλούς ἀναγνῶστες μας, ἔχομεν τον λογισμό, ὅτι ὁ θρησκόληπτος λογιοτατισμός (=ψευδο-λογιοσύνη) τοῦ ἀρχι-οἰκουμενιστοῦ κρητάνακτος κ. Ἰωσήφ εἶναι ἀπόλυτα θεοπάλαβος και θεσκότεινος ἀπό την λόγια θεοπνευστία. Πρόκειται διά προβλεπόμενα και ψευδο-ρωμαλέα ἀνοίγματα κωμικωτραγικῆς ἀρθρογραφίας ἐκ τῶν στενῶν ροπαλοφόρων/κονδυλοφόρων τοῦ Βαθρ(θ)ολομαίου. Το κείμενο τοῦ φαφλατά κ. Ἰωσήφ πρόκειται ὡστόσο διά ἀνυπολόγιστη και σπάνια «φιλαδελφική» ποιητικότητα ὑπό τη σκέπη τοῦ θεοκατάρατου ψευδο-διανοουμενιτισμοῦ τῆς Ζηζιουλέϊκης Ἰντελιγκέντσιας.

Ἀνάμεσα στην «Ληστρική Ἰντιφάντα» τῶν πειθήνιων Βαρθολομαιοπλάνων, ὑποβόσκει, ὁ ἱοβόλος Βαρθολομαιϊσμός, ὁ ὁποῖος φέρει ὡς γνωστόν εἰς την ραχοκοκαλιά του πάμπολλα ἀναιμικά ἐπιχειρήματα πού παρασέρνωσι εὐκολως τις ἀγύμναστες πνευματικές αἰσθήσεις τῶν ὁπαδῶν του. Ἐπιθυμώμεν τινές ἀποσαφηνισμένες ἐξηγήσεις διά την ἀτεκμηρείωτη  ρετσινιά κατά τινός Ἀντιαιρετικοῦ Γραφείου τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως, πού μέμφεται δημοσίως, περί ἀκαθάρτων σινδόνων ἐκ τινός μᾶλλον μαξιλαροπολέμου(;!). Ἐξάπαντος ταπεινά θεωρῶ, ὅτι το συνάφιον τῆς ληστρικῆς Συνάξεως καθῶς και το κατοπινό λόγιο σιρόπιασμα διά τῆς (συν)κρητικίζουσας ἀρθρογραφίας συνιστά γελοίο και σισύφειον κατόρθωμα. Σαφῶς, ὁ ἀθεόφοβος καί αἱμοδιψής λυκοποιμήν τῶν «προικῲων νήσων», καταντεῖ, εἰς την ὑπό κρίσιν περίπτωσιν ὡς ἐκκλησιοκτόνος διαφθορεύς (σίριαλ κίλερ) καί κατά συρροήν ἀνδρείκελο και γλύφτης τοῦ αἱρετικώτατου καί Πράσινου Πατριάρχου.

6. Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ «ΤΡΙΠΛΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΓΚΟΛ ΤΩΝ ΜΕΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ: «ΕΘΝΙΚΗ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ-ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΩΡΓΙΑΣ 0-3».

Τολμεῖ θρασέως βέβαια, τινά ἀπαράδεκτη ἀναγωγή και ἀνόμοια (παραλογισμός) σύγκρισις ἐπί τοῦ Μέγα Μυστηρίου τοῦ Γάμου με τους ἀντι-Κανονικούς Μεικτούς Γάμους, δηλ. τῆς γνωστῆς συγκρητιστικῆς θρησκευτικῆς τελετουργίας· ἀλλά ἐπεκτείνεται ἡ ἄδικη σύγκρισις, τοῦ ἴδιου Μυστηρίου, καί μετά τῶν ἐν Γεωργίᾳ Πολιτικῶν γάμων (χωρίς κἄν να ἀναφερθεῖ τινά λέξις διά τά «ἡμέτερα» νέο-Ἑλλαδικά και νέο-Κυπριακά πολιτικάντικα καμώματα περί τοῦ Συμφώνου Συμβιώσεως μετά τῶν διάφορων ἀνωμάλων) μέχρι και μετά τῶν πανάρχαιων πολυ-πολιτισμικῶν και ἀνάμεικτων Ἰβιρικῶν γάμων, ὁ ὁποῖος ἐγένετο ἀναντιλέκτως ἄνευ τινάς ἱερουργίας τοῦ Μυστηρίου τῆς Γαμήλιας θεουργίας. Πρέπει ἐπί τέλους να διδαχθῶμεν μία νέα διάκρισιν, ἄλλο οἱ ἀρειμανεῖς λόγιοι και ἕνα ἄλλον οἱ ρωμαλέοι λόγιοι. Ὄντως οἱ ἰωσήφειες πλάνες καί μαλαγανίες εἶναι παράδοξες ΣΟΦΙΣΤΙΚΕΣ παρερμηνείες κατά τοῦ ὁμολογιακοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, στα ὅρια, μά και δουλικά ἰσότιμες παρερμηνείες, μετά πάντων τῶν ἐχθρευομένων την Θεανθρώπινη Ἐκκλησία Του. Σαφῶς πρόκειται διά κωμικωτραγικά καμώματα ὀρκισμένων Γραικυλιστῶν/Νεογραικῶν.

Το κείμενο του σεβασμιωτάτου εἶναι ἄτσαλο, ἀβασάνιστο, φονταμενταλιστικό, συναισθηματικόν, διό και ἄχαρο το λεπίδι τοῦ λόγου ἐλέω σημαίνουσας ἐλλείψεως καλοῦ ἀκονηστηρίου. Το κοφτερό λεπίδι τῆς θεο-λογικῆς μάχαιρας τοῦ Πνεύματος θέλει και πεπαιδευμένο ἤ ἄριστον ἀκονιστήν πού με εὐλάβεια και ἐν Χριστῷ ταπείνωσιν, να τροχιστεῖ σβάρνα, ἐπάνω εἰς το θεανθρώπινο Ἀκόνι, την ἀκονό-Πετρα, ὁ παντοειδεῖς λόγος τῶν τρισμακάριων δούλων Του. Εἶναι ἀπόλυτα τεκμηρειωμένον ἀπό πολλαπλές πηγές, ὅτι το ἀκονιστήριον τοῦ κάθε προσκολλημένου «ὀρθοδόξου» Οἰκουμενιστή εἶναι καταμπαζωμένον ἀπό σωρηδόν σκουριές και βρωμιές και «ἐπόμενον τοῖς πονηροῖς πατράσιν (=διαβόλοις)» διά τοῦτο και εἶναι ἀδύνατον να κατορωθεῖ πανυπερτέλειον ἀκόνισμα τῆς λογικῆς και νοερᾶς μάχαιρας. Ἐξάπαντος συμμαρτυρεῖ ἡ ἀφυδατωμένη και νοσηρή σκέψη ἀνεπίσκοπων και συγκεχυμένων ἀγύμναστων αἰσθητηρίων.

Ἐν κατακλείδι τοῦτο το ἐλεϊνό κείμενο τοῦ ἀγαπητοῦ Μητροπολίτου Προικοννήσου, εἶναι ἕνας μασκοφορεμένος καθωσπρεπισμός, (ἀλλοτριο)ἐπισκοπική αὐθάδεια  κατά τοῦ χαρισματούχου  Βασίλειου Ἱερατεύματος· ὑποκειμενική ἰδεοληψία τινός αγνώμωνος μητροφοροῦντος Ἱεράρχου· ὅπου κατά συμπαντική νομοτέλεια και ἄμεση, λογική συνέπεια, προκαλῶσι τινές δύσθυμες,  διαλεκτικές ἀναμετρήσεις, ἐξ αἰτίας τινάς δύσοσμης πυρηνικῆς πορδῆς…! Το πρόβλημα ὅμως ἔγκειται και κάπου ἀλλοῦ και ἔχομεν χρέος να ἀποδείξομεν το κάτι-τις.

7. Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π. ΤΡΕΜΠΕΛΛΑ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΖΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΦΑΦΛΑΤΑΔΙΚΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΑΘΕΟΛΟΓΗΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ.

Πρόκειται διά την ὀδυνηρή, ἱστορική ἀνακρίβεια, και ἔμμεσον κακοποίησιν στά περί τῆς συγνωστῆς φήμεως τινῶν μακαριστῶν ἀκαδημαϊκῶν Θεολόγων (Φλωρόφσκυ, Ρωμανίδη, Ἀνδροῦτσο, Καρμίρη, Τρεμπέλλα κ.ἄ.) λόγῳ σημαίνουσας ἀπουσίας ἐπιστημονικῶν κριτηρίων (π.χ. ἱστορικόν πλαίσιον) εἰς τους φαφλατοῦντες συγκρητιστές. Μη ξεχάσουμε ἀσφαλῶς, καί τον Βακώνειον φιλοσοφικό στοχασμό διά τά τέσσερα αἴτια τῆς ἀμάθειας: (α΄) ἀνίσχυρη ἡγεσία, (β΄) ἡ συνήθεια τῆς ἀμάθειας, (γ΄) τά ἀγνοήματα τοῦ λαοῦ καί (δ΄) ἡ ἀπόκρυψις τῆς ἀμάθειας με ἐπιφανειακά και ἐντυπωσιακά μέσα.

Σημειώνει ὁ σεβασμιώτατος Προικοννήσου τά πιο κάτω:

«Ὅμως δεν εἶναι καθόλου ἄγνωστη στην ἱστορία ταῆς Ἐκκλησίας ἡ χρῆσις τοῦ ὅρου αὐτοῦ («Ἑτερόδοξη Ἐκκλησία») για μη Ὀρθοδόξους, τόσο ἀπό μεμονωμένους Ἁγίους Πατέρες, ὅσο και ἀπό Συνόδους. Ἀκόμη και στις μέρες μας, συντηρητικοί και κατά τά ἄλλα σοφοί Θεολόγοι, ὅπως ὁ Χρ. Ἀνδροῦτσος, ὁ χαρακτηρισθείς (ὄχι ἀδίκως) «λιοντάρι ταῆς Ὀρθοδοξίας» μακαριστός Παναγιώτης Τρεμπέλας, ὁ ὁποῖος εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, μετέσχε ἐνεργῶς τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως με πρωτεύοντα ρόλο, ἔλαβε μέρος στη Γενική Συνέλευσι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στο Ἔβανστον (1954) και ὄχι μόνο, ὁ Παναγιώτης Μπρατσιώτης, ὁ Ἰωάννης Καρμίρης, ὁ Κωνσταντῖνος Μουρατίδης κ.ἄ., παραδοσιακοί και συντηρητικοί, ἐπαναλαμβάνω, καθηγητές, στις πανεπιστημιακές τους παραδόσεις και στα συγγράμματά τους μιλοῦσαν πάντοτε περί «Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας». (…) Ποτέ δεν διανοήθηκαν να μιλήσουν για «Ρωμαιοκαθολική θρησκευτική Κοινότητα», ὅπως κάποιοι ὄψιμοι ὀρθοδοξαμύντορες ἀπαίτησαν.»

-Τί και ποῖον ἀκριβῶς «ἀποδεικτικόν» μήνυμα θέλει να περάσει ὁ Σεβ. κύριος Ἰωσήφ;

-Το ἁπλοϊκόν, ἄδικον, ἀπατηλόν, συκοφαντικόν και δυσφημιστικόν, κοιλιόπνευστον μήνυμα: ὅτι λόγῳ τῆς καταχρηστικῆς, ἀκαδημαϊκῆς χρήσεως, τοῦ ὅρου «Ἑτερόδοξη Ἐκκλησία» ἀπό τους συγκεκριμένους παραδοσιακούς και Ὀρθοδόξους Καθηγητάδες (ἀλλά και ἀπό «μεμονωμένους» Ἁγίους Πατέρας και ἱερές Συνόδους, φεύ! τῆς ἀνόητου και ἀθεολόγητου βλασφημείας), ὅτι δῆθεν ΝΟ-ΜΙ-ΜΟ-ΠΟΙ-ΕΙ-ΤΑΙ  μία νέα Πανορθόδοξη, εἴτε Τοπική, εἴτε Οἰκουμενική Σύνοδος να εἰσαγάγει στην καλύτερη τῶν περιπτώσεων,  ἐνῶ στην χειρώτερη να ἐκκλησιοποιήσει (π.χ. Κολυμπάριον 2016), τεχνολογικῶς, ΑΝΤΙ ἀπλανῶς και ἁγιοπνευματικῶς, τις ἑτερόδοξες και αἱρετικές κακοδοξιές/ὁμολογίες/ὀργανώσεις/κοινότητες/παρασυναγωγές κ.ο.κ., ἐπί τῆς ἄτοπης, ἄστοχης, ἔωλης και σαθρῆς βάσεως, εἴτε ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν εἴτε ἐκ πατρολογικῶν εἴτε και ἐκ τινῶν συνοδικῶν ἐσφαλμένων. Τώρα τί ἀκριβῶς, ΔΕΝ κατανοῶσι οἱ δικηγόροι τοῦ Σατᾶν, εἶναι ἄλλου παπά Εὐαγγέλιον.

Πάμε και σε κάτι το ὁριστικά τελευταίον διά να τελειῶσει, ἅπαξ και διαπαντῶς, το φελλένιο παραμύθιον καί τῆς φαιδρῆς καπηλεύσεως, τῶν κεκοιμημένων Ὀρθοδόξων ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.

Ὁ τῷ ὄντι λέων τῆς Ὀρθοδοξίας Τρεμπέλλας δεν ἐπρόσφερεν μονάχα πολύτιμες και ἀξιόλογες ἀκαδημαϊκές ὑπηρεσίες στην Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία σε τινά Διορθόδοξα και Θεολογικά Συνέδρια, ἀλλά ὄντως συμμετέσχεν ὡς μόνιμος ἀντιπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων σε σωρηδόν Θεολογικούς Διαλόγους μετά τῶν ἑτεροδόξων. Παράλληλα, μέχρι και ἡ Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν και πάσης Ἑλλάδος ἐζητοῦσεν, τις ἀριστοτεχνικές, πολύτιμες και ἀπλανεῖς, θεολογικῶς, ἀκαδημαϊκές συμβουλές του. Εἰρήσθῳ ἐν παρόδῳ  τοῦ ἐζητήθην μάλλιστα, μία ἐπίσημη Θεολογική Γνωμάτευσις, περί τοῦ ζητήματος τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως (=Οἰκουμενισμός), διά το Παγκόσμιο Συμβούλιον«Αἱρετικῶν Ἐκκλησιῶν» ἀλλά και διά την προ πολλοῦ προετοιμαζόμενη και διακαῶς προσδοκούμενη Νέα Πανορθόδοξη Σύνοδο…

Ὁ ἄριστος Δογματολόγος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Παναγιώτης Τρεμπέλλας, ἀσχέτως κι ἄν ἐχρησιμοποιοῦσεν (ἐσφαλμένα σαφῶς) τον ἀκαδημαϊκό ὅρον «Ἑτερόδοξη Ἐκκλησία», τοῦτο το ἔπραττεν ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ, ἐντός τοῦ ἱστορικοῦ και ἀκαδημαϊκοῦ πλαισίου τῆς ἐποχῆς του, ἡ ὁποῖα ἦτο βαθειά ἐπηρεασμένη ὑπό τοῦ δυτικότροπου Σχολαστικισμοῦ μέχρι και εἰς τά τρίσβαθα ἐν Ἑλλάδι ὀρθόδοξα ἀκαδημαϊκά θεολογικά ἔδρανα· το ἀπέδειξεν και το ξετίναξεν συγκρουσιακῶς [5] μετά τοῦ Τρεμπέλλα, ὁ διάδοχος Καθηγητής και μεθεπόμενος, μείζων Δογματολόγος ἐκ Καππαδοκίας π. Ἰωάννης Ρωμανίδης. Ἀναντίρρητα ὅμως ὁ Τρεμπέλλας ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐπίστευεν ἤ ἐπίστευσεν (σαν μερικά ἀκαδημαϊκά φερέφωνα τοῦ Ζηζιούλα) εἰς την «Χιμαιρική Ἐκκλησιολογία» τῆς διηρημένης και διευρυμένης Ἐκκλησίας.

Τά πιο πάνω, εἴς πείσμα ταῶν προκατειλημμένων, δύνανται να ἀποδειχθῶσι ἀνέτως και την ἴδια ἀκριβῶς στιγμή να καταισχύνη τους φαιδρούς διαστρεβλωτάς και δύσφημους, ἀκαδημαϊκούς και κληρικούς, πού προσπαθῶσι, ἔντεχνα ἀλλά ἀνεπιτυχῶς να (ὑπο)στηρίξωσι τά ληστρικά και αἱρετίζοντα ἰδεολογήματα τους ὅπως και τά ΑΝΟΗΤΑἀποφασισθέντα τῆς κακοΣυνόδου τῆς Κρήτης, ἐπάνω σε μεγάλους προασπιστάς και ὁμολογητάς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ποῦ και πῶς ἀκριβῶς ὅλοι αὐτοί οἱ ὀρθοδοξοῦντες (sic) προσπαθῶσι να θεμελιώσουσι τις σωρηδόν αἱρετικολογίες τους; Μά ἐπισφαλῶς, σε ἀκαδημαϊκές κιτάπες και ἐσφαλμένα (ἐκκλησιολογικῶς) λεξίδια και φρασίδια τῶν ἀειμνήστων ὀρθοδόξων Καθηγητῶν.

Δειγματοληπτικῶς, και διά τοῦ λόγου το ἀληθές, πολλῷ μᾶλλον διά μία παραδείσια πρόγευσιν ἐκ τῶν ἀπαράμιλλων γραπτῶν τοῦ Τρεμπέλλα, ἵνα μη κουράσομεν ἔτι περαιτέρῳ τους φιλότιμους και φίλτατους/ες ἀναγνώστας/τριες μας, να σημειώσουμε και τά ἑξῆς ἐλάχιστα διά τιμητικόν μνημόσυνο: ὅτι ὁ λεοντόκαρδος Θεολόγος τῆςἘκκλησιαστικῆς και Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «ὁ ΣΩΤΗΡ», κατέγραψεν ἐκτενῶς, τινά ἐπίσημον ΚΑΙ σημαίνουσα Θεολογική Γνωμάτευσιν περί τοῦς Διαχριστιανικούς Διαλόγους εἰς το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἑτερόδοξων Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.Ε.), μιά ἀπαστράπτουσα θεολογική γνωμάτευσις πού πολύ το ἀμφιβάλλομεν ἄν ὁ Σεβ. κύριος Ἰωσήφ και οἱ ὁμόφρωνές του προέκυψε ποσῶς (ὄχι να την μελετήσωσι ἤ ἔστω ἁπλά να την διαβάσουν) να την μετροφυλήσωσιν. Διότι μελετώντας την κανεῖς διεξοδικῶς και προσεκτικά, διαπιστώνει πολύ εὔκολα, ὅτι διαψεύδονται ὅσοι ἄδικα και ἐπιτήδεια χρησιμοποιῶσι (τον Τρεμπέλλα ἐξ ἀρχῆς) ὡς ἀπαρασάλευτον θεολογικόν (;) ἐπιχειρήμα διά την μαζικά (ἐξ Ἀρχιοικουμενιστῶν μετά τῶν τσιρακίων αὑτῶν) ψυχωτική, μανιακή, ὑστερική καί ὑπερφίαλη ἐπιμονή και ἐμμονή ὅπως παραμένωσι ἀγκιστρωμένοι ἐντός τοῦ Π.Σ.Ε.Ε.

Λόγου χάριν, σημειώνει ὁ Τρεμπέλλας ἀνάμεσα στα τόσα πολλά, καί πολύ εὔστοχα, δογματολογικά γραφθέντα του [6] :

«Ἡ ὑπό τους σημερινούς (15 Μαΐου 1971) ὅρους συμμετοχή μας εἰς το Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι ὅλως ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ. Ἐάν δεν ἐξασφαλισθῆ, καθ΄οὕς ὅρους αὐτός ὁ ἅγιος Χαλκηδόνος καθώρισε, το να φέρωσιν αἱ ἐνέργειαι και ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τοῦτο ΕΜΦΑΝΗ οὐχί την προτεσταντική ἀλλά και την ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ σφραγῖδα, ἐνδείκνυται να ΑΠΟΧΩΡΗΣΩΜΕΝ.»

Παρατηρεῖ κανεῖς σας την σἠμερον, μετά παρέλευσιν σχεδόν πεντήκοντα χρόνων, ἀπό την γνωμοδώτησιν τοῦ Τρεμπέλλα, να ὑφίστατο ἐμφανής (ἔστω καί διά ὑποθαλάσσιου τηλεσκοπείου) τινά ὀρθόδοξη σφραγῖδα εἰς το Παγκόσμιο φαρισαϊκόν Συμβούλιον τῶν ψευδοἘκκλησιῶν; Τότε τι σόϊ κουραφέξαλα μᾶς ἀραδιάζωσιν τά ἀχάπαρα καί Νεορθόδοξα ἀρειμάνια;

Τώρα καταλεικτικῶς, ὅσον ἀφορά διά την ληστρική και παμπόνηρον, φατριά τῶν ἀρειμανιῶν, αἱρετιζόντων κερκοπιθηκιστῶν και πανούργων ἀρχι-λυκοποιμένων (τύπου Προύσης, Ἀβυδοῦ, Μεσσηνείας, Λευκωσίας, Κυκκωτῶν, Ἀρκαλοχωρίου, Πάφου, Κιτίου, Κων/Πόλεως, Περγάμου και σύν αὐτῷ) ὁ Τρεμπέλλας ἐν σκηναῖς δικαίων καταγράφει ρωμαλαίως, τά ἑξῆς (παν)εὔστοχα διά την σημερινή τραγελαφική περίπτωσιν:

« Το Σχίσμα (Ὀρθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικῶν) ἐφ΄ὅσον ἡ ἄρσις αὐτοῦ ΔΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ γενικωτέρας ΔΕΝ ΑΠΕΦΑΣΙΣΘΗ και ἐφ΄ ὅσον ἡ κοινή τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ (α΄.σημείωσις δική μας: ΑΥΤΟΥ τοῦ λαοῦ ἐξυπνόπουλε σεβ. Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ)συνείδησις ΔΕΝ ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΕΙ, παραμένει. Το να κηρύττεται ὅτι το Σχίσμα ἤρθη (…) (β΄.σημ. δική μας: ὅτι δηλαδή οἱ Παπικοί δεν εἶναι σχισματικοαἱρετικοί, πλέον, σύμφωνα κατά το Φανάριον κ.ἄ. δορυφόρους) ἀποτελεῖ προφανῆ ἀντίφασιν και ἐξόφθαλμον ΕΜΠΑΙΓΜΟΝ. (γ΄. σημ. δική μας: μιᾶς και ΔΕΝ ὑφίστατο ἀλλά ΟΥΤΕ πρόκειται να ὑφίστατο, Κοινωνία, διά τῆς Κοινῆς Θείας Μεταλήψεως τῶν Ὀρθοδόξων μετά τῶν Ἑτεροδόξων) Ἐπί δογματικῶν δε ζητημάτων, οἷον και το προκείμενον, μεταξύ τῶν Ἱεραρχῶν δέον να ὑπάρχῃ ὁμοφωνία. Ἱεράρχης τολμῶν να διακηρύττῃ ὅτι ἔχει διάφορον ταῶν λοιπῶν Ἱεραρχῶν γνώμην ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΙΡΕΤΕΟΣ κατά την ἀπ΄ἀρχῆς πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας».

Ὑφίστατο ἔν τινι ὁμοφωνία ἐπί Δογματικῶν, Ἐκκλησιολογικῶν και ἄλλων Κανονικῶν ζητημάτων λ.χ. μεταξύ τῶν ἁγίων Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν: Προικοννήσου κ. Ἰωσήφ και Πειραιῶς κ. Σεραφείμ; Ἀνταντίρρητα ἡ ἀπάντησις εἶναι ἀποφατική! Τότε, π.χ. ποῖος ἐκ τῶν δύο Ἱεραρχῶν εἶναι πανάξιος τῆς Κανονικῆς καθαιρέσεως σύμφωνα με την ἀπλανή και ὀρθόδοξον Συνοδική Πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας; Διαλέγετε και παίρνετε…

Τοῦ Παναγιώτου Π. Νούνη

Δεῖτε το καί ΕΔΩ σέ PDF στο GOOGLE.DRIVE

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ/ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

[1] Νίκου Α. Ματσούκα, Ἱστορία τῆς Φιλοσοφίας, ἐκδόσεις: Πουρναρᾶ, Θες/νίκη 2009, σελ. 632-636.

[2] Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου (Πρωτοπρεσβυτέρου), Πατερική Θεολογία, ἐκδόσεις: Παρακαταθήκη, Θες/νίκη 2004, σελ. 103-105.

[3] Δημήτριος Στανιλοάε (Πρωτοπρεσβυτέρου), Ἡ Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος ταῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Ὁ Πνευματικός ὀρίζοντας), ἐκδόσεις: Μπαρμπουνάκη, Θες/νίκη 2014, σελ. 102.

[4] Αὐτοκρατορίσσης Αἰκατερίνης Β΄ τῆς Μεγάλης, «ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ»: Τά Θεμέλια τῆς Ἰδανικῆς Νομοθεσίας, εἰσαγωγή: Βασίλειος Βολουδάκης (Πρωτοπρεσβύτερος), Α΄ ἔκδοση, ἐκδόσεις: ΥΠΑΚΟΗ, Ἀθήνα 2013 σσ. 381. Και το ἄλλο ἀξιόλογο Πολιτικο-ποιμαντικό ἐγχειρίδιον: πρωτ. Β. Βολουδάκης, Ἡ Πολιτική εἶναι Ποιμαντική (Ἡ πνευματική μας εὐθύνη για το κατάντημα ταῆς Πατρίδος μας), ἐκδόσεις: ΘΥΗΠΟΛΟΣ, Α΄ ἔκδοση 2011, σς. 358.

[5] Ἰωάννου Ρωμανίδου (Πρωτοπρεσβυτέρου), Ἐγχειρίδιον- Ἀλληλογραφία π. Ι. Σ. Ρωμανίδου καί καθ. Π. Ν. Τρεμπέλα (Καταγραφή ἑνός θεολογικοῦ διαλόγου), γενική εἰσαγωγή: Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου και εἰδική εἰσαγωγή: π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ἐκδόσεις: ΑΡΜΟΣ, Ἀθήνα 2009, σς. 250.

[6] Παναγιώτου Ν. Τρεμπέλλα, Ἐπί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως και τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, ἔκδοσις Τρίτη, Ἀδελφότης Θεολόγων «ὁ ΣΩΤΗΡ», Ἀθήναι 2007, σελ. 93 καί σελ. 94. Ἐπίσης δεῖτε: Π. Τρεμπέλλα, Δογματική, Τόμος Β΄, ἔκδοσις Δευτέρα, ἔνθ. ἀνωτ., Ἀθήναι 1979, σελ. 348-354. Τοῦ αὐτοῦ, Οἱ Λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ (Τό «Βασίλειον ἱεράτευμα»), ἔκδοσις Τρίτη, ἔνθ. ἀνωτ., Ἀθήναι 2008, σς. 310.

http://apologitikaa.blogspot.gr