Τοῦ π. Γεώργιου Μεταλληνοῦ, Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Πρώτον: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος -ἡγεσία καὶ σῶμα- συντάχθηκε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ τὴν ἀρνητικὴ ἀπάντησή τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, ποὺ τὴν ἱστορικὴ ἐκείνη περίοδο ἐξέφραζε τὸ συλλογικὸ φρόνημά μας στὴν ἰταμὴ ἀλαζονεία τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας καὶ τῶν δυνάμεων τοῦ Ἄξονα. Ἡ ἱστορικὴ ἔρευνα ἤδη ἔχει καταγράψει τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἱεροῦ κλήρου στὸν πόλεμο, μὲ πολλὰ θύματα, ἀλλὰ καὶ στὴ συνέχειά του, τὴν ἐπάρατη Κατοχὴ (γερμανικὴ - ἰταλικὴ - βουλγαρική), μὲ θυσίες αἵματος (ἐκτελέσεις κληρικῶν) ἀλλὰ καὶ προσωπικῆς ἀναλώσεως γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ λαοῦ (συνεχεῖς παραστάσεις στὶς ἡγεσίες τῶν κατοχικῶν δυνάμεων, ὀργάνωση συσσιτίων, περίθαλψη ἀσθενῶν καὶ ἀναξιοπαθούντων) τόσο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας (Ἀρχιεπίσκοποι Χρύσανθος καὶ Δαμασκηνός, ὁ τότε Ἰωαννίνων καὶ μετὰ Ἀρχιεπίσκοπος Σπυρίδων κ.α.) ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἁπλοῦ παπᾶ, ποὺ σήκωσε γιὰ ἀκόμη μία φορά, μὲ καθαρὰ ἐθναρχικὴ συνείδηση, σὲ καιροὺς καθολικῆς ἀρρυθμίας, τὸν σταυρὸ τοῦ Γένους/Ἔθνους μας. Ὁ ὀρθόδοξος ἑλλαδικὸς κλῆρος φάνηκε πάλι ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του.
Γι' αὐτὸ ἔχει κάθε δικαίωμα ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ συμμετέχει στὸν πανηγυρισμὸ τῆς ἐθνικῆς νίκης ἀπέναντι στὶς ὀρδὲς τοῦ νεοφραγκικοῦ Ἀττίλα, ποὺ δίκαια καθιέρωσε τὸ Ἔθνος ὡς γιορτή του καὶ ἀφορμὴ συλλογικῆς μνήμης καὶ αὐτοπαιδαγωγίας. Καὶ δὲν συμμετέχει μόνο μὲ τὴν πανηγυρικὴ δοξολογία στὶς 28 Ὀκτωβρίου, ἡμέρα ἐνάρξεως τοῦ ἔπους, ἀλλὰ καὶ μὲ....
μιὰ σημαίνουσα ἀπόφαση, δηλωτική τῆς ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος μὲ τὸ ἔπος τοῦ 1940-1941 καὶ τῆς λειτουργικῆς καταξίωσής του. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Σπυρίδων εἰσηγήθηκε (17/10/1952) καὶ ἔγινε συνοδικὰ δεκτὴ τὴ μετάθεση τῆς ἑορτῆς τῆς Ἁγίας Σκέπης (Παναγία) ἀπὸ τὴν 1η Ὀκτωβρίου στὶς 28, γιὰ νὰ ἐκφράζεται λειτουργικὰ - ἐκκλησιαστικὰ ἡ παλλαϊκὴ σύνδεση τῆς ἐθνικῆς νίκης μὲ τὴν Ὑπέρμαχο τοῦ Γένους Στρατηγό. Ὁ μεγάλος Ἁγιορείτης ὑμνογράφος μοναχὸς Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης (†1991) καὶ ὁ Μητροπολίτης Κερκύρας καὶ Παξῶν μακαριστὸς Μεθόδιος (†1972) συνέταξαν εἰδικὲς ἀκολουθίες. Τὸ δὲ ἐκκλησιαστικὸ μήνυμα τῆς ἑορτῆς στὴ νέα μορφὴ τῆς προσφέρει καὶ ἡ εἰδικὰ συντεταγμένη «δοξολογία» τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καὶ ἰδιαίτερα ἡ σχετικὴ εὐχή, κείμενο ἀντάξιό της πατερικῆς εὐχογραφικῆς παραδόσεως.
Δεύτερον: Ὁ ἑλλαδικὸς κλῆρος, καταφάσκοντας τὸ μήνυμα τοῦ «ΟΧΙ», ἐκφράζει τὶς συνιστῶσες τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεώς μας, ποὺ ξεστόμισε τὸ «ΟΧΙ» τοῦ 1940, καὶ εἶναι:
α) Ἡ ἀγάπη στὴν ἐλευθερία. Ἡ ἐλευθερία εἶναι γιὰ τὴ Ρωμηοσύνη τὸ φυσικὸ κλίμα ἀναπτύξεως καὶ πραγματώσεως τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου, δηλαδὴ κοινωνικοῦ ὄντος. Ἡ ἀποστολὴ τοῦ ὀρθόδοξου κλήρου δὲν εἶναι πρωταρχικὰ θρησκευτικὴ (ἐπιτέλεση λατρειακῶν πράξεων) ἀλλὰ ἀπελευθερωτικὴ ἐσωτερικὰ ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν παθῶν καὶ ἐξωτερικὰ ὡς ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη συνέχιση τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ἢ τὴν ἀποκατάστασή της (ἀπελευθερωτικὸς ἀγώνας).
β) Ἡ ἀπόκρουση τῆς ἀλλοτριωμένης Εὐρώπης. Οἱ ἰδεολογίες τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ ναζισμοῦ, κορύφωση μακρόσυρτης δυτικοευρωπαϊκῆς διαλεκτικῆς διαδικασίας, δὲν ἦταν παρὰ ἀπόληξη τοῦ ἐπεκτατισμοῦ τοῦ Καρλομάγνου, τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τῶν Φράγκων τοῦ 1204, τῶν δυτικῶν προπαγανδῶν τῆς Ἐνετοκρατίας καὶ τῆς Τουρκοκρατίας, ὡς καὶ ἐκείνων μετὰ τὸν 19ο αἰώνα ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν πνευματικὴ ἅλωση αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ τὴν πλήρη ἀποσύνθεσή του. Ἡ ἀντίσταση στοὺς ἀπογόνους τοῦ Καρλομάγνου τὸ 1940 δὲν ἦταν παρὰ φανέρωση τῆς ζωντανῆς συνείδησης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἔθνους μας γιὰ τὴν ὕπαρξη, ἀκόμη, δυνάμεων στὴν Εὐρώπη, πού, ὅταν οἱ συγκυρίες ἐπιτρέψουν νὰ πάρουν τὴν ἐξουσία στὰ χέρια τους, συνιστοῦν τὴ μεγαλύτερη ἀπειλὴ γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ σύνολη τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ ὀρθόδοξος ἐκκλησιαστικὸς χῶρος στὴ συντριπτικὴ πλειονότητά του διασώζει καὶ σήμερα αὐξημένη φιλοπατρία, ἕτοιμη νὰ φανερωθεῖ, ὅπως καὶ τὸ 1940, ἂν οἱ σημερινὲς συγκυρίες τὸ ἀπαιτήσουν, πρὸς ὁποιαδήποτε κατεύθυνση.
- ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα “Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου