Η αλήθεια για την Τουρκία – 72 εθνότητες ζητούν τη λευτεριά τους

Κωνσταντίνος Κούρος – Δημοσιογράφος, Συγγραφέας

Η 563η επέτειος από την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, εορτάστηκε και φέτος με πρωτοφανείς παράτες και χολιγουντιανά σκηνικά στην Τουρκία.

Ευτυχώς, το θέαμα μεταδόθηκε μέσω της τηλοψίας σε όλον τον πλανήτη. Σε Ανατολή και Δύση. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, πείσθηκαν για το γεγονός της αδιατάρακτης συνέχειας του θεσμού των γενιτσάρων από την Οθωμανία στην Τουρκία.

Ακόμα και οι ξεχασιάρηδες θυμήθηκαν ότι η Κωνσταντινούπολη είναι επί 563 χρόνια πόλη υπό κατοχή.

Αυτό ακριβώς γιόρτασε πανηγυρικά και υπενθύμισε στον πλανήτη ο (ελληνικής καταγωγής) γενίτσαρος Ταγίπ Ερντογάν, ότι δηλαδή το Βυζάντιο και η Βασιλεύουσα είναι κατακτημένες περιοχές και ότι ουδεμία οργανική σχέση έχουν οι απόγονοι των Οθωμανών με τον συγκεκριμένο χώρο.

Επήλυδες από τις στέπες της Ασίας που στάλισαν και κυριάρχησαν στο χώρο δια πυράς και σιδήρου.

Ατυχώς δεν έτυχε να πληροφορηθούμε αν στις γιορτές στην Κωνσταντινούπολη παρευρίσκετο και ο τέως αντιπρόεδρος του Ερντογάν, ο Τουρκοκρητικός πρώην ελληνόφωνος μουσουλμάνος Μπουλέντ Αρίντς.

Το παράδοξο αυτής της γιορτής είναι ότι γενίτσαρος Ερντογάν προσπαθεί να δώσει στον εαυτό του το ρόλο του Μωάμεθ του Πορθητή, ενός άλλου αμφιλεγόμενου ανδρός, ο οποίος κατ’ επιθυμία της χριστιανορθόδοξης μητέρας του ετάφη ως βυζαντινός αυτοκράτωρ εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων -κατά την μαρτυρία του μεγάλου Τούρκου πολιτικού και ποιητού Γιαχυά Κεμάλ Μπεγιατλί.

Για πάνω από 563 χρόνια η τουρκοφροσύνη έχει επικαθήσει στο σώμα των ελληνογενών πληθυσμών της Μ. Ασίας και της Ανατολίας ως ξενιστής, και τα εξουσιάζει χωρίς να έχει καταφέρει ακόμη την πολιτισμική τους πολτοποίηση.

72 εθνότητες και εθνικές ομάδες (σύμφωνα με πανεπιστημιακή μελέτη που εκδόθηκε το 1989 στο Βισμπάντεν με τίτλο: Ethnic Group in the Republic of Turkey) με ιδιαίτερα πολιτισμικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά κρατούνται ακόμα και σήμερα υπό την σιδηρά μπότα της τουρκικής εξουσίας, χωρίς να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα.

Αυτά δεν τα λέμε εμείς αλλά η γερμανική επιστήμη, η οποία έχει μελετήσει το τουρκικό μωσαϊκό καλύτερα από κάθε άλλον.

72 εθνότητες βρίσκονται αυτή τη στιγμή υπό την τουρκική ατσάλινη μπότα συμπιεζόμενες στις μυλόπετρες της τουρκικής εθνικοφροσύνης προκειμένου να ομογενοποιηθούν και να παρουσιαστούν ως ενιαίο έθνος.

Αυτό ακριβώς μαρτυρούν οι γιορτές περί Αλώσεως στην Τουρκία.

563 χρόνια τώρα η τουρκοφροσύνη δεν κατάφερε να τις ομογενοποιήσει.

Και το αποτέλεσμα αυτών των παραστάσεων σαν την προχτεσινή, είναι να θυμίζουν στην οικουμένη ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης που σήμερα αποτελεί το τουρκικό κρατικό μόρφωμα διαβιούν λαοί υπό καταδυνάστευση που αναμένουν καρτερικά τη λύτρωσή τους.

Πρίν λίγα χρόνια ο Τούρκος δημοσιογράφος Ενγκίν Αρντίτς έγραφε στην εφημερίδα Σαμπάχ:

«Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε τις πράξεις µας.

ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο µε θέμα: «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη.

ΑΝ έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω.

ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης (όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε χρόνο!)

ΑΝ έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό.

ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε;

Δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα.

Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο;

Πέρασαν τόσα χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες;

Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή, (µ΄ αυτές τις γιορτές πού κάνετε) διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη ßία».

Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση 6 αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω;

Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919.

Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν.

Κι οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε;

Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς;

Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν.

Όλη η Ανατολή είναι περιοχή µέ την βία κατακτημένη.

Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µανα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή.

Ακόμα και η ονομασία της Ισταµπούλ δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ» τραßώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση, τέλος η νοµαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε – πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε πια…

Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες…».

Στο ίδιο πνεύμα ο καθηγητής Erbay Bardakçioğlu του πανεπιστήμιου Adnan Menteres του Αιδινίου, σε δήλωση του στο twitter ανέφερε ότι «η άλωση της Κωνσταντινούπολης ήταν μια βαρβαρική εισβολή φανατισμένων ομάδων που σίγουρα έμεινε σαν στίγμα στην παγκόσμια ιστορία».

Στο κρατίδιο της νότιας βαλκανικής που ονομάζεται Ελλάδα, η πολιτική και πνευματική νομενκλατούρα έχοντας προ πολλού μηδίσει, αναφέρονται κατά κανόνα σε χαμένες πατρίδες και όχι σε αλύτρωτες.

Απουσιάζουν οι πολιτικοί σχεδιασμοί και οραματισμοί για το μέλλον αυτής της πατρίδας, για το μέλλον αυτού του λαού. Όλα βαδίζουν κατά τύχη και συμπτωματικά. Ουδείς προετοιμάζεται για τίποτα.

Ουδείς κατανοεί με σώφρωνα διάθεση ότι η οικονομική ένδεια της χώρας σε συνδυασμό με τις υποτακτικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών θα οδηγήσει σε γεωπολιτικές καταστροφές.

Όμως οι λαοί βαδίζουν μέσα στην ιστορία με οράματα και στρατηγικούς σχεδιασμούς και όχι με πεσσιμιστικές ανοησίες και στατικά φληναφλήματα.

Σε ένα τέτοιο θλιβερό τοπίο μοιραλατρίας και ασυνειδησίας έχουμε αφεθεί σαν φτερό στον άνεμο της ιστορίας και προσδοκούμε την πραγμάτωση των προφητειών που θα μας σώσουν:

δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα.

http://www.tribune.gr