Ο π. Γεράσιμος συχνά έλεγε ότι είχε γνωρίσει και είχε μιλήσει με την εγγονή μιας όμορφης γυναίκας από το Προκόπι της Καππαδοκίας, που έκανε τα χέρια της χωνί και φώναξε:
“ Ε Γιάννη, με παίρνουν...Σώσε με...” και ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, που η εκκλησιά του ήταν κοντά στο σπίτι της, μαρμάρωσε τους Τσέτες, που ήρθαν να κλέψουν την πανέμορφη νεόνυμφη και δεν ολοκλήρωσαν το ανόσιο έργο τους.
Είχε πάρει προσκυνητές στο Προκόπι και εκείνο το “Φως ιλαρόν” που έψαλλε στο λεωφορείο, διασχίζοντας τη διψασμένη μικρασιατική ενδοχώρα, ήταν το ωραιότερο της ζωής τους.
Εκεί έκαναν Θεία Λειτουργία υπαίθρια, στα ματωμένα χώματα της Καππαδοκίας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν εκεί και είπε μόνο στον π. Γεράσιμο να ντυθεί και να λειτουργήσει μαζί του. Ήταν τόσο ταπεινός που ντράπηκε, το έλεγε και το ξανάλεγε ότι ήταν μεγάλη τιμή αυτή, αλλά ένιωσε άβολα απέναντι στους άλλους ιερείς και αρχιερείς. Δεν υπήρχε εικόνα του Αγίου στα χαλάσματα και είχε μαζί του μια δική του, την οποία έβαλε να προσκυνήσει ο κόσμος. Αυτή την εικόνα τη θεωρούσε ιδιαίτερα ευλογημένη αφού βρέθηκε στον τόπο της άσκησης του Αγίου και την προσκυνούσαμε κι εμείς στις αγρυπνίες μας εδώ στον Άγιο Ανδρέα, που πάντα γίνονταν ξημερώνοντας του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου.
Με καμάρι έλεγε ότι ένας Κεφαλλονίτης πλοίαρχος ονόματι Δεστούνης μετέφερε το τίμιο άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου μαζί με τους δυστυχείς Χριστιανούς πρόσφυγες στην Ελλάδα. Και πάλι οδήγησε προσκυνητές και στο νέο ναό του Αγίου στο Νέο Προκόπι Ευβοίας, και δεν έπαυε να μιλάει για τα αμέτρητα θαύματα του Αγίου και την ιδιαίτερη σχέση του με τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Αξίζει να δούμε και μια μαρτυρία ενός φίλου του π. Γεράσιμου από τα νεανικά τους χρόνια.
Κωνσταντίνος Σύμπουρας Σαν σήμερα νομίζω το 1988 ήταν....παραμονή του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου. ..με ειχε πάρει μαζι του στον εσπερινο του Αγίου στο Προκοπι.Ηταν κοσμικος ακομα ο γέροντας Γεράσιμος! Εκεί μου έγινε το καλύτερο κήρυγμα....μου δόθηκε η μεγαλύτερη "λογική σποδειξη" για την ύπαρξη του Θεού, τον Παραδεισο, την αθανασία της ψυχής! ...."Ήταν κάποιος που έψαλλε στο αριστερό ψαλτηρι.....σε κάποια στιγμή, βγαίνει ο ιερέας με την εικόνα του Αγίου από την πάνω πόρτα για την περιφορά ! ( Εκεί είδα με τα μάτια μου πως εξαγριώνεται το δαιμόνιο σε ένα δαιμονισμένο στις ιερές στιγμες!) Φεύγει με ορμή από το ψαλτηρι και απλώνει το χέρι του να κατεβάσει κάτω την εικόνα.Τον είδαμε να μουγκριζει και να στέκεται με το χέρι ακίνητο αλλά τρεμάμενο μπρος στην εικόνα για λίγες στιγμές!!! Μετά....σωριάστηκε κάτω λιποθυμος !. ..Τον έβγαλαν έξω από το ναό, ενώ ο ιερέας τελειώνοντας την περιφορά στάθηκε στη ωραία πύλη και άρχισε το κήρυγμα του!!! Έγινε τότε το εξής απίστευτο. Μπαίνει μέσα ξανά αγριεμενος ο δαιμονισμένος και στέκεται στην είσοδο! ( Δεν έμπαινε πολύ μέσα...) Έλεγε ο ιερέας. ...Ο Θεος της αγάπης, ...ξεφωνιζε ο άλλος....ψέμματα λεει, δεν υπαρχει Θεος! Ελεγε ο ιερεας....ο παραδειδος....ξεφωνιζε ο άλλος....Ποιος παράδεισος ρε, Έλεγε ο ιερέας ....Η αθανασία της ψυχής φαίνεται στο λείψανο του Αγίου μας.....να τσιρίζει ο άλλος εξαγριωμένος.....Δεν υπαρχει ψυχη, ψέμματα σας λέει....!!!! ...και αλλα πολλα......Ήταν ένα μεγάλο "αναγκαστικο" κηρυγμα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου