Κατά το έτος 1718 ο Γενικός Καπιτάνος Ανδρέας Πιζάνης, υποκινούμενος από τον θεολόγο του, λατίνο ιερέα Φραγκίσκο Φραγγιπάνη, θέλησε να ιδρύσει ειδικό θυσιαστήριο (αλτάριο) στον Ναό του Άγιου, δια να τελείται καθ’ εκάστη και λατινική Λειτουργία, και ν’ αποδώσει κατ’ αυτό τον τρόπο ευχαριστίες στον Θεό και τον Άγιο για την σωτηρία της πόλεως από τους Τούρκους, γενομένη κατά το έτος 1716.
Η απόφαση του Βενετού άρχοντος καταλύπησε τους ορθοδόξους, οι οποίοι παρακαλούσαν τον ηγεμόνα να μη πραγματοποίηση αυτήν. Ο Άγιος επί δύο φοράς κατά συνέχεια φανερώθηκε στον ύπνο του Πιζάνη και τον συμβούλευσε να ματαίωση την απόφαση. Ο άρχων ταράχθηκε, αλλά ο θεολόγος του τον καθησύχασε και του είπε, ότι το όνειρο ήταν έργο του διαβόλου, ο οποίος θέλει να τον αποτρέψει από ένα έργο θεάρεστο. Ενθαρρυνθείς ο Πιζάνης διέταξε την μεταφορά του υλικού στον Ναό και μετέβη και εκείνος, για να προσκυνήσει αλλά και, συνοδευόμενος από τους μηχανικούς και την ακολουθία του, να συζητήσει τα της εργασίας. Τότε οι ιερείς του Ναού ταπεινότατα και με δάκρυα προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, ματαίως όμως. Εκείνος οργίσθηκε και τους απείλησε ότι θα τους στείλει στις τρομερές φυλακές της Βενετίας. Ήταν η 11η Νοεμβρίου 1718. Κατά το μεσονύκτιο ξέσπασε τρομακτική θύελλα με αλλεπάλληλους κεραυνούς. Τότε ο φρουρός της πυριτιδαποθήκης του παλαιού φρουρίου, είδε ένα γέροντα μοναχό, ο οποίος κρατούσε αναμμένο δαυλό. Με επιμονή τον ρώτησε ποιος είναι, τέλος έλαβε την απάντηση, «ἐγὼ εἶμαι ὁ Σπυρίδων». Ευθύς αμέσως εξερράγη η πυριτιδαποθήκη, ένεκα δε της φοβέρας αυτής εκρήξεως πολλά οικήματα κατεδαφίστηκαν, πολλοί δε των ευρισκομένων στο φρούριο φονεύτηκαν, μεταξύ δε τούτων ήταν ο Πιζάνης και ο θεολόγος του. Το τρομακτικό τούτο γεγονός ήλθαν να συμπληρώσουν και δύο άλλα. Στον Ναό του Αγίου κρέμονταν, και μέχρι σήμερα κρέμεται, μεγάλη κανδήλα την οποία είχε αφιερώσει κατά το προηγούμενο έτος 1717 ο ηγεμόνας μαζί με τους Βενετούς αριστοκράτες. Η κανδήλα έπεσε και παραμορφώθηκε στην βάση της, την στιγμή της εκρήξεως, ενώ καμία άλλη κανδήλα, από τόσες οι οποίες κρέμονται έπαθε το παραμικρό. Την ίδια στιγμή, 6πως εξακριβώθηκε αργότερα, έπεσε κεραυνός στην οικία του Πιζάνη, στην Βενετία και έκαψε την προσωπογραφία του, χωρίς να πειράξει άλλο τι. (*)
(*) βλ. «Οὐρανοῦ Κρίσις, ἤτοι θαῦμα φρικτὸν κλπ...». παρά κάποιου ζηλωτή αδελφού,.. Δαπάνη Σπυρίδωνος Χαλιώτη. Εν Αθήνα 1850. Τούτου του θαύματος υπάρχει και ασματική Ακολουθία, (σελ. 30 κ.έ.) «ἥτις ὀφείλει ψάλλεσθαι ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων, κατὰ τὴν δωδεκάτην τοῦ Νοεμβρίου μηνός», και όχι, ως σημειώθηκε εσφαλμένα στην προμετωπίδα της ανωτέρω εκδόσεως, «τὴν πρώτην Κυριακὴν τοῦ Νοεμβρίου». Το Ιστορικό μέρος του έργου εκτείνεται σε τέσσερα κεφάλαια, η δε διήγηση του θαύματος καταλαμβάνει το δεύτερο εκ τούτων. Στην έκδοση του 1850 προστίθεται και πέμπτη (σελ. 27 - 29) υπό τον τίτλο «Σχέδιον. Εἴδησις περὶ τοῦ ἱεροῦ Λειψάνου, τίνι τρόπῳ κατήντησεν εἰς Κέρκυραν... Ἐκ βίβλου τινὸς τετυπωμένης εἰς Βενετίαν» (προφανώς πρόκειται περί της «Ἀληθοῦς Ἐκθέσεως» βλ. σελ. 13 κε). Το Ιστορικό και ασματικό μέρος είναι έργο του Αθανασίου του Παρίου (1725 - 1813), μαθητή του Ν. Θεοτόκη και διδασκάλου του Γένους. Η πρώτη έκδοση έγινε στην Λειψία παρά τω Neuber το 1805. Δευτέρα έκδοση είναι η ανωτέρω (1850)). Ακολούθως συμπεριλήφθηκε στην εκδ. της Ακολουθίας του αγίου Σπυρίδωνος υπό Σεργίου Χ. Ραφτάνη Επιμέλεια Σ. Παπαγεωργίου στην Αθήνα, 1883) Τέλος συμπεριλήφθηκε στην τελευταία έκδοση της Ασματικής Ακολουθίας κλπ. υπό του Μητροπολίτη Μεθοδίου, στην Κέρκυρα 1951. (σελ. βλ. Ασματική Ακολουθία και Βίος.... υπό Μητρ. Μεθοδίου, σελ. η΄, 3 - 4). Το γεγονός του θαύματος επιζήτησε να παρουσίαση ως τυχαίο συμβάν ο S.G.U. De Biasi, περί το 1878, δια του πονηματίου του «Alcuni Documenti intorno l’ accidentale catastrophe , avvenuta dell’ anno 1718, publicati per le faustissime nozze Cafalino – Stauro…». Τον De Biasi αντέκρουσε ο ιερεύς Αρσένιος Πανδής δια του ολιγοσέλιδου έργου του «Ἐπιστολιμαία ἀπάντησις. Πρὸς τὸν Κύριον S.G.U. Δὲ -Βιάζην... Ἐν Κερκύρα, τυπογραφεῖον ὁ Κάδμος Νεοφύτου Καραγιάννη 1878». (βλ. και Ασματική Ακολουθία κλπ. εκδ. Μητρ. Μεθοδίου σελ. 261 κε). Το θαύμα περιγράφει και ο Κερκυραίος ιστοριοδίφης Σ. Θεοτόκης, Αναμνηστικό Τεύχος κλπ. Μέρος Α΄ Ενετοκρατία. Κέρκυρα 1911, σελ. 58 - 60
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου