γράφει το Κέντρο Αντιμετώπισης Πανικού και Αγοραφοβίας (Κ.Α.Π.Α)
Η κρίση πανικού μοιάζει με την έκρηξη ενός ηφαιστείου: ξαφνική έντονη και τρομακτική. Εκεί που όλα είναι μια χαρά, ξαφνικά και χωρίς φανερό λόγο, αισθάνεσαι τρόμο, σκέφτεσαι ότι δεν θα μπορείς να πάρεις ανάσα και νιώθεις τα πόδια σου να μην σε κρατάνε.
Την πρώτη φορά είναι ιδιαίτερα τρομακτικό, γιατί νομίζεις ότι παθαίνεις καρδιακή προσβολή ή ότι χάνεις τα λογικά σου. 0 φόβος κάνει τα πράγματα χειρότερα και αρχίζεις τώρα να αναπνέεις γρήγορα, γιατί είναι σαν να μην σου φτάνει ο αέρας, ενώ η καρδιά σου κοντεύει να πεταχτεί έξω από το στήθος σου με τη δύναμη και την ταχύτητα που χτυπάει. Με άλλα λόγια παθαίνεις κρίση πανικού.
Κάπως έτσι περιγράφουν οι περισσότεροι άνθρωποι την πρώτη τους κρίση. Πολλοί αναφέρουν ότι κατά την διάρκειά της μπορεί να αισθανθούν έντονη άνοδο της θερμοκρασίας του σώματος, σα να καίγονται και άλλοι έντονες κρυάδες. Κάποιοι άλλοι βιώνουν σπασμούς σε όλο το σώμα ή μουδιάσματα στα χέρια ή τα πόδια, σαν να έχουν χιλιάδες μυρμήγκια κάτω από το δέρμα τους.
Οι περισσότεροι έχουν έντονο πόνο στο στήθος, ανακατωμένο στομάχι και αισθάνονται ότι θα χάσουν τις αισθήσεις τους. Μάλιστα φοβούνται να δείξουν τι τους συμβαίνει εκείνη τη στιγμή για να μην τρομάξουν τους άλλους ή να μην θεωρηθούν τρελοί. Συνήθως, φεύγουν έντρομοι και βιαστικοί από το μέρος όπου τους έπιασε η κρίση. Μόνο αυτοί που το έχουν περάσει μπορούν να το καταλάβουν. Είναι δύσκολο να προσπαθούν να εξηγήσουν στους άλλους τι είναι πανικός.
Η ψυχολογία τοποθετεί τις κρίσεις πανικού στην κορυφή των φαινομένων του άγχους. Πρέπει να τονίσουμε δε, ότι η ζωή των ατόμων με αυτό το πρόβλημα δεν κινδυνεύει από τις κρίσεις. Στην πραγματικότητα αυτά που συμβαίνουν στο σώμα τους κατά την διάρκεια μιας κρίσης δεν είναι πολύ διαφορετικά απ’ αυτά που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια μιας έντονης σωματικής άσκησης. Εκείνο όμως που σίγουρα κινδυνεύει είναι η ποιότητα της ζωής τους και σίγουρα οι περισσότεροι σκέφτονται μέσα τους: αν το πάθω μπροστά σε κόσμο, τι θα κάνω;
Έτσι, σιγά-σιγά, οι άνθρωποι που παθαίνουν κρίσεις πανικού ακρωτηριάζουν την κοινωνική τους ζωή. Καταντάει εφιαλτικό να σταθούν σε μια ουρά ή αισθάνονται σαν να είναι στη φυλακή, αν βρεθούν σε ένα μποτιλιάρισμα. Κι όταν ακόμα πάνε σε κοινωνικές εκδηλώσει, η σκέψη μήπως έρθει η κρίση τους ακολουθεί και τους βασανίζει. Αν βρεθούν σε κλειστό χώρο, θέλουν να ξέρουν που είναι η έξοδος για να μπορούν να φύγουν μόλις έρθει η κρίση. Αν βρεθούν έξω από το σπίτι, πολλοί πρέπει να έχουν μαζί τους ένα μπουκαλάκι με νερό ή τα φάρμακα τους. Έτσι, αναπτύσσεται η καλή φίλη του πανικού, η αγοραφοβία.
Όσον αφορά στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, κάποιοι ακολουθούν φαρμακευτική αγωγή η οποία βοηθάει μεν, αλλά πολλές φορές όταν αυτή διακοπεί, επανέρχονται οι κρίσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί τα φάρμακα λειτουργούν σαν ένα καπάκι που φράζει το ηφαίστειο. Το ηφαίστειο, όμως, είναι ένας σωλήνας που επικοινωνεί με τα έγκατα της γης και από τα έγκατα ξεκινάει η λάβα που εκρήγνυται.
Η κρίση πανικού είναι μια έκρηξη άγχους. Πιστεύουμε λοιπόν, ότι για να σταματήσουν οι ψυχολογικές εκρήξεις πρέπει να σβήσουμε την ψυχολογική λάβα από κάτω και η μόνη διαδικασία που το κάνει αυτό, είναι η καλή και αποτελεσματική ψυχολογική βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου