Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΠΛΟ ΙΣΧΥΡΟ

«Όταν πονάει κανείς για την σηµερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσµο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο».

Παλιά, για να κάνει κανείς κάτι, αν ήταν κοσµικός άνθρωπος θα σκεφτόταν.
Αν ήταν πνευµατικός άνθρωπος, θα σκεφτόταν και θα προσευχόταν.
Στην εποχή µας ακόµη και «πνευµατικοί» άνθρωποι όχι µόνο δεν προσεύχονται, αλλά ούτε σκέφτονται. Και µάλιστα, συχνά πρόκειται για σοβαρά θέµατα, και αυτοί κάνουν πρόβες µε τον κόσµο.
Σε όλες τις περιπτώσεις, πριν ενεργήσουµε, να λέµε: «Σκέφτηκα γι' αυτό; Προσευχήθηκα γι' αυτό;» Όταν κανείς ενεργεί, χωρίς να σκεφθεί και χωρίς να προσευχηθεί, ενεργεί σατανικά. Και βλέπεις, συχνά πολλοί χριστιανοί µε τον τρόπο που ενεργούν, δεν αφήνουν τον Θεό να επέµβει. Νοµίζουν ότι αυτοί θα τα καταφέρουν όλα µόνοι τους. Ενώ ακόµα και ο άπιστος λέει «έχει ο Θεός», αυτοί δεν το λένε (...).

Συνέχεια ανθρώπινες προσπάθειες και δεν αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει. ∆εν καταφεύγουν στην προσευχή, ώστε να απαντήσει ο Θεός δια της προσευχής. Με την ταπείνωση και την προσευχή διορθώνονται όλα τα αδιόρθωτα (...).
Αιτήµατα στην προσευχή
- Γέροντα, αν είναι ευλογηµένο, να µας λέγατε µερικά θέµατα, για τα οποία ιδιαίτερα πρέπει να προσευχόµαστε.
Να παρακαλούµε κατ' αρχάς η προσευχή µας να έχει ως αποτέλεσµα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή µου λέω «Παρατεινον το ελεος Σου τοις γινοσκουσι Σε» και προσθέτω «και τοις µη γινωσκουσι Σε». Ακόµα λέω «Κύριε, σωσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σωσον τους ευσεβείς...», γιατί µπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι' αυτούς).
Όταν πάλι ο ιερέας λέει «Υπέρ των εντειλαµενων ηµιν τοις αναξιοις ευχεσθαι υπέρ αυτων», προσθέτω και «υπέρ των µη εντειλαµενων».

Γιατί πρέπει να προσευχόµαστε και γι' αυτούς που µας ζήτησαν να προσευχηθούµε, αλλά και γι' αυτούς που δεν µας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους.
Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν µεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήµατα από αυτούς που µας ζήτησαν να προσευχηθούµε. Να κάνουµε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο· να δοθεί χάρη στους φυλακισµένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν. Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ µου, όσους δεν έχουν ζεστασιά». Όταν πάλι καίω τα γράµµατα που µου στέλνουν τα διαβάζω και µετά τα καίω, γιατί έχουν και θέµατα και απόρρητα και εξοµολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια.
Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευµατικά και να τους αγιάζει».
Ακόµη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνοµά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.
- Γέροντα, τι είναι καλύτερα, να ζητώ το έλεος του Θεού γενικά ή να αναφέρω και συγκεκριµένα αιτήµατα σύµφωνα µε το «Αιτείτε και δοθησεται υµιν»;
Να προσεύχεσαι γενικά και να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πάσχοντας σωµατικά και ψυχικά». Σ' αυτήν την ευχή περιλαµβάνονται και οι κεκοιµηµένοι. Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες µια ευχή και γι' αυτό, «... ελέησον τον δούλον Σου τάδε», και πέρασε αµέσως στην γενική ευχή για όλον τον κόσµο, «... ελέησον τον κόσµον Σου άπαντα»
Μπορείς να φέρνεις στον νου σου έναν συγκεκριµένο άνθρωπο που έχει ανάγκη, να προσεύχεσαι λίγο γι' αυτόν και µετά να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ηµάς» και να πονάς για όλους, για να µη φεύγει η... αµαξοστοιχία µε έναν επιβάτη. Να µη σκαλώνουµε σε ένα πρόσωπο και µετά δεν µπορούµε να βοηθήσουµε µε την προσευχή ούτε τον εαυτό µας ούτε τους άλλους.
Όταν προσεύχεσαι λ.χ. για έναν καρκινοπαθή, να προσεύχεσαι για όλους τους καρκινοπαθείς και να λες και µια ευχή για τους κεκοιµηµένους. Ή βλέπεις έναν δυστυχισµένο· να πηγαίνει αµέσως ο νους σου σε όλους τους δυστυχισµένους και να προσεύχεσαι γι' αυτούς.
Να, θυµάµαι, µικρός είχα δει έναν ζητιάνο που πέθανε έξω από ένα τούρκικο σπίτι, δέκα µέτρα µακριά από το δικό µας. Πέτρο τον έλεγαν. Τον βρήκε το πρωί η Τουρκάλα πεσµένο έξω από το σπίτι της και τον σκούντηξε να σηκωθεί· τότε κατάλαβε ότι είχε πεθάνει.
Ακόµη τον µνηµονεύω. Πόσοι τέτοιοι «Πέτροι» υπάρχουν στον κόσµο!
Όταν πηγαίνει κανείς σε ειδικά θέµατα και σκέφτεται ότι υποφέρουν οι συνάνθρωποί µας, βοηθιέται, γιατί κεντιέται η καρδιά. Έτσι, µε πονεµένη καρδιά από τα ειδικά θέµατα πηγαίνει και στα γενικά, και βοηθάει περισσότερο µε την καρδιακή προσευχή. Καλά είναι ο µοναχός να µοιράζει την προσευχή του σε τρία µέρη: για τον εαυτό του, για όλο τον κόσµο και για τους κεκοιµηµένους. Αν και µε αυτόν τον τρόπο, παρόλο που φαίνεται δίκαιη η µοιρασιά, πάλι για τον εαυτό του φροντίζει περισσότερο, γιατί ο εαυτός του είναι ένας, ενώ οι ζώντες και οι κεκοιµηµένοι είναι δισεκατοµµύρια. (...)

 

Να θέλει και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθεί, να σωθεί, και να αγωνίζεται. Για να βοηθηθεί δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να έχει καλή διάθεση. Η ευχή που γίνεται µε την καρδιά εισακούεται· πρέπει όµως και ο άλλος να είναι δεκτικός. Αλλιώς, εκείνος που προσεύχεται πρέπει να έχει την αγιότητα του Μεγάλου Παϊσίου, για να µπορέσει να τον βγάλει από την κόλαση1. Γι' αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι' αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν Εγώ, όταν παρακαλάω τον Θεό για διάφορες περιπτώσεις, λέω: «Θεέ µου, να είναι αισθητή η βοήθειά Σου, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευµατικά· αν δεν είναι αισθητή, µη µας βοηθάς». Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι µπόρες µας γλιτώνει ο Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό. Γι' αυτό να ζητάµε να βοηθάνε ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι στον κόσµο, αλλά να είναι και αισθητή η βοήθειά Τους, για να ωφελούνται οι άνθρωποι.
Ας υποθέσουµε ότι κινδυνεύει κάποιος να πέσει από την σκαλωσιά και οικονοµάει ο Θεός να σκαλώσει κάπου, που δεν ήταν να σκαλώσει και γλιτώνει. Ή πέφτει κάπου και δεν σακατεύεται. Ή τρακάρει και γλιτώνει. Να ευχηθούµε να καταλάβει ότι ο Θεός τον βοήθησε και σώθηκε, για να βοηθηθεί πνευµατικά.
Κάποιος έπεσε από ένα γεφύρι κάτω και σώθηκε. «Κατέβηκες να µετρήσεις το βάθος;», του λέω. Στα χέρια µας κρατούν οι Άγιοι. Ένα παιδί που του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε µε τον µοτοσακό, πέρασε πάνω από ένα ταξί, έκανε µια τούµπα και συνέχισε να τρέχει στον δρόµο, χωρίς να πάθει τίποτα. Πολλοί γλιτώνουν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν κι διορθώνονται.
Η ποιότητα της προσευχής µετράει
- Γέροντα, όταν έχουµε ένα αίτηµα για κάποιο σοβαρό θέµα, µήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται µε νηστεία;
Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση, είναι προϋποθέσεις. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών χριστιανών της εποχής µας να µη θέλουν να στενοχωρηθούν.
Και συνταξιούχοι ακόµη που όλη µέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειµµένο, γιατί αυτό έχει φασαρία. Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκοµείο που έχει νοσοκόµους, σε κάτι οργανωµένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισµό τους ότι έκαναν το καθήκον τους. Πόσους έχω στριµώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειµµένα! Αυτοί τίποτε. Στο Άγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανοµβρία και, αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά! ∆εν γίνεται λιτανεία σαν να κάνουµε περίπατο. Θέλει να πονέσουµε.
Μπορεί να παραµείνει πειρασµός ή µια δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι; Παρ' όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα µοναστήρια να επικρατεί ένα πνεύµα... Να είµαστε χαρούµενοι! Εδώ καίγεται ο κόσµος!

 

Μας ζητούν να κάνουµε µια αγρυπνία, ας υποθέσουµε, για έναν άρρωστο, και ψάλλουµε «Ανοιξαντος Σου την χειρα» και χαιρόµαστε.
Εµείς περνάµε ευχάριστα την ώρα µας και ο άλλος εν τω µεταξύ πεθαίνει. «Κάνουµε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο». Τι αγρυπνία;
Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευµατική διασκέδαση.
Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενειαις κατακειµενων», προσευχόµαστε για τον άρρωστο. Θα βοηθούσαµε πιο θετικά, αν κάναµε και λίγη ευχή µε το κοµποσχοίνι. ∆εν λέω να καταργήσουµε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουµε και λίγη ώρα, για να κάνουµε τουλάχιστον ένα-δυο κοµποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου».
Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν µετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα µοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φτάνει αυτό· πρέπει να έχει και ποιότητα. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτοµα, αν ήταν καρδιακή θα είχε αλλάξει ο κόσµος. Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.
Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι µόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό µας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη.
Όταν ερχόµαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωµοσύνη µας στον Θεό µε την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό µας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.

 

Προσευχή µε υποµονή
- Γέροντα, µένει ψυχρή η καρδιά µου στην προσευχή.
Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφηµα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθεί κανείς· δεν µπορεί από την µια στιγµή στην άλλη να φθάσει σε κατάσταση, ώστε να µη φεύγει καθόλου ο νους του. Θέλει υποµονή. Βλέπεις, άλλος χτυπάει την πόρτα, ξαναχτυπάει, περιµένει, και µετά ανοίγει η πόρτα. Εσύ θες να χτυπήσεις µια και να µπεις µέσα. ∆εν γίνεται έτσι. Στην προσευχή χρειάζεται επιµονή. «Και παρεβιάσαντο αυτον» (Λουκ. 24, 25), λέει το Ευαγγέλιο για τους δύο Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στον δρόµο προς Εµµαούς. Έµεινε ο Χριστός µαζί τους, γιατί είχαν µια συγγένεια µε τον Χριστό και το δικαιούνταν. Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλοσύνη, θάρρος µε την καλή έννοια, όλες τις προϋποθέσεις, γι' αυτό και ο Χριστός έµεινε µαζί τους.
Πρέπει να προσευχόµαστε µε πίστη για κάθε ζήτηµα και να κάνουµε υποµονή, και ο Θεός θα µιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται µε πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτηµά του. Γι' αυτό, όταν ζητούµε κάτι από τον Θεό, να µη «διακρινώµεθα» και θα εισακουσθούµε. «Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθείτε» (Ματθ. 21, 21), είπε ο Κύριος. Ο Θεός ξέρει να µας δώσει αυτό που ζητούµε, ώστε να µη βλαφτούµε πνευµατικά.
Μερικές φορές ζητούµε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουµε υποµονή και ανησυχούµε. Αν δεν είχαµε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαµε. Αλλά αφού έχουµε Θεό Παντοδύναµο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που µας τρέφει και µε το Αίµα Του, δεν δικαιολογούµαστε να ανησυχούµε.
Μερικές φορές δεν αφήνουµε ένα δύσκολο θέµα µας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούµε ανθρώπινα. Όταν ζητούµε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη µας και θέλουµε να ενεργήσουµε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιµένουµε την απάντηση στο αίτηµά µας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουµε αίτηση στον βασιλέα Θεό και την παίρνουµε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήσει.
Τον παρακαλούµε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη µας και ανησυχούµε και επαναλαµβάνουµε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία µας. Κάνουµε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει µια αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο µετανιώνει και την αποσύρει.
Ξαναµετανιώνει, την υποβάλλει· µετά από λίγο πάλι την αποσύρει. Η αίτηση όµως πρέπει να µείνει, για να παίρνει την σειρά της.
Προσευχή µε πόνο
- Γέροντα, πως κάνετε ευχή για ένα θέµα;
Όλη η βάση που γίνεται η ευχή είναι να πονάει ο άνθρωπος. Αν δεν πονάει, µπορεί να κάθεται ώρες µε το κοµποσχοίνι και η προσευχή του να µην έχει κανένα αποτέλεσµα. Αν υπάρχει πόνος για το θέµα για το οποίο προσεύχεται, ακόµη και µε έναν αναστεναγµό κάνει καρδιακή προσευχή.

Πολλοί, όταν την στιγµή που τους ζητούν οι άλλοι να προσευχηθούν δεν έχουν χρόνο, προσεύχονται µε έναν αναστεναγµό για το πρόβληµά τους. ∆εν λέω να µην κάνει κανείς προσευχή, αλλά, αν τυχόν δεν υπάρχει χρόνος, ένας αναστεναγµός για τον πόνο του άλλου είναι µια καρδιακή προσευχή· ισοδυναµεί δηλαδή µε ώρες προσευχής. ∆ιαβάζεις λ.χ. ένα γράµµα, βλέπεις ένα πρόβληµα, αναστενάζεις και µετά προσεύχεσαι. Αυτό είναι µεγάλο πράγµα! Πριν πιάσεις το ακουστικό, πριν ακόµα καλέσεις, σε ακούει ο Θεός! Και το πληροφορείται ο άλλος. Να δείτε πως οι δαιµονισµένοι καταλαβαίνουν πότε κάνω προσευχή γι' αυτούς και φωνάζουν όπου κι αν βρίσκονται!
Η πραγµατική προσευχή ξεκινάει από έναν πόνο· δεν είναι ευχαρίστηση, «νιρβάνα». Τι πόνος είναι; Βασανίζεται µε την καλή έννοια ο άνθρωπος. Πονάει, βογκάει, υποφέρει, όταν κάνει προσευχή για οτιδήποτε.
Ξέρετε τι θα πει υποφέρει; Ναι, υποφέρει, γιατί συµµετέχει στον γενικό πόνο του κόσµου ή στον πόνο ενός συγκεκριµένου ανθρώπου.
Αυτήν την συµµετοχή, αυτόν τον πόνο, τον ανταµείβει ο Θεός µε την θεία αγαλλίαση. ∆εν ζητάει βέβαια ο άνθρωπος την θεία αγαλλίαση, αλλά η θεία αγαλλίαση έρχεται ως συνέπεια, επειδή συµµετέχει στον πόνο του άλλου (...).
Η θεία παρηγοριά
- Γέροντα, όταν πονώ για τους άλλους, µε πιάνει άγχος και δεν µπορώ να προσευχηθώ.
Το ότι έχει κανείς άγχος όταν πονά για τους άλλους και να µην µπορεί να προσευχηθεί είναι δείγµα ότι υπάρχει ανθρώπινο στοιχείο µέσα του! Εγώ, όσο πιο πολύ πονώ τον κόσµο, τόσο πιο πολύ προσεύχοµαι και χαίροµαι πνευµατικά, γιατί τα λέω όλα στο Χριστό και εκείνος τα τακτοποιεί.
Και βλέπω ότι όσο περνάει ο καιρός, ενώ το σωµατικό κουράγιο ελαττώνεται, το ψυχικό αυξάνει, γιατί η αγάπη, η θυσία, ο πόνος για τον άλλον δίνουν πολλή ψυχική δύναµη. Και ήµουν όρθιος όλη την νύχτα µέχρι τη Θεία Λειτουργία που έβλεπα τον κόσµο (Ο Γέροντας εννοεί την αγρυπνία της 9ης προς 10η Νοεµβρίου του 1993. Παρόλο που ήταν πολύ ταλαιπωρηµένος από τον καρκίνο, όρθιος, στηριγµένος σε µια καρέκλα, έδωσε την ευχή του σε τριάντα χιλιάδες περίπου ανθρώπους που πέρασαν εκείνη την ηµέρα). Μετά και µέσα στην Εκκλησία και πάλι όρθιος, αλλά δεν ένιωθα κούραση, γιατί πονούσαν τον κόσµο και αυτό µε δυνάµωνε. Και εσύ να προσεύχεσαι και να χαίρεσαι, γιατί ο Χριστός θα τα οικονοµήσει όλα.
Στην πνευµατική αντιµετώπιση δεν υπάρχει θλίψη. Με τον κόσµο τώρα πόσο πόνο πέρασα! ∆εν τα περνούσα έτσι τα θέµατά τους.
Πονούσα, αναστέναζα, αλλά σε κάθε αναστεναγµό άφηνα το θέµα στο Θεό, και στον πόνο που ένιωθα για τον άλλον έδινα ο Θεός παρηγοριά. ∆ηλαδή µε την πνευµατική αντιµετώπιση ερχόταν θεία παρηγοριά, γιατί ο πόνος που έχει µέσα την ελπίδα στο Θεό έχει θεία παρηγοριά. Αλλιώς πως θα αντέξει κανείς! Πώς θα µπορούσα διαφορετικά να τα βγάλω πέρα µε τόσα που ακούω; Πονάω, αλλά σκέφτοµαι και την θεία ανταµοιβή στους πονεµένους. Είµαστε στα χέρια του Θεού. Αφού υπάρχει θεία δικαιοσύνη, θεία ανταπόδοση, τίποτε δεν πάει χαµένο. Όσο βασανίζεται κανείς, άλλο τόσο θα ανταµειφθεί. Ο Θεός, ενώ βλέπει τόσον πόνο πάνω στη γη, ακόµη και πράγµατα που εµείς δεν µπορούµε να τα συλλάβουµε, δεν τα χάνει.
«Περισσότερο υποφέρεις, λέει, περισσότερο θα σε οικονοµήσω στην άλλη ζωή», και γι' αυτό χαίρεται. ∆ιαφορετικά πώς θα µπορούσε, ας πούµε, να αντέξει τόση αδικία, τόση κακία που υπάρχει; Έχει όµως υπ' όψιν Του την ανταµοιβή αυτών που υποφέρουν και µπορεί, τρόπος του λέγειν, να αντέξει αυτόν τον µεγάλο πόνο. Εµείς δεν βλέπουµε τι δόξα θα λάβει ο άλλος και πονούµε, γι' αυτό ο Θεός µας ανταµείβει µε θεία παρηγοριά.
- Γέροντα, αυτή η στενοχώρια δεν καταβάλει τον άνθρωπο;
Όχι. Ο άνθρωπος, όταν αντιµετωπίζει το κάθε πρόβληµα πνευµατικά, δεν καταβάλλεται. Στην αρχή πικραίνεται, όταν ακούει ότι κάποιος υποφέρει, αλλά µετά έρχεται ως ανταµοιβή η θεία παρηγοριά και δεν καταστρέφεται ο οργανισµός του. Ενώ η πίκρα από την κοσµική στενοχώρια φέρνει γαστρορραγία κ.λ.π., αυτή δεν βλάπτει τον οργανισµό, γιατί έχει το θείο βάλσαµο.
Ο κίνδυνος της αναισθησίας
- Γέροντα, µερικές φορές µου ζητούν λαϊκοί να προσευχηθώ για ένα πρόβληµά τους. Το κάνω, χωρίς όµως να νιώσω πόνο.
Εδώ υπάρχουν δύο περιπτώσεις: η πρώτη είναι επικίνδυνη, η δεύτερη έχει πνευµατική αντιµετώπιση. Όταν ο µοναχός ξεχνά τους δικούς του και δεν σκέφτεται και τους άλλους, δηλαδή δεν προσεύχεται για τον κόσµο, τότε αυτό είναι πολύ κακό. Ερχόµαστε δηλαδή στο µοναστήρι, εγκαταλείπουµε τους δικούς µας, και φθάνουµε να ξεχάσουµε τους δικούς µας, πόσο µάλλον τους άλλους. Αντιµετωπίζουµε τα πράγµατα πνευµατικά, αλλά δεν συµµετέχουµε στον πόνο των άλλων πνευµατικά. ∆εν προχωρούµε πνευµατικά, για να µπορέσουµε να νιώσουµε τα προβλήµατά τους, και υπάρχει κίνδυνος να φθάσουµε σε µια αναισθησία. Αρχίζει σιγά-σιγά µία αδιαφορία και γίνεται η καρδιά πέτρα. Στην δεύτερη περίπτωση πονά κανείς για όλο τον κόσµο, αλλά νιώθει και µια παρηγοριά, γιατί σκέφτεται ότι ο άλλος που υποφέρει θα έχει µισθό από τον Θεό, θα είναι µάρτυρας. Με αυτόν τον λογισµό νιώθει βαθιά σιγουριά και έχει µια εσωτερική χαρά. Σ' αυτήν την περίπτωση η καρδιά δεν είναι πέτρινη αλλά θεϊκή).
Αν δεν προσέξουν οι καλόγεροι, µπορεί να γίνει η καρδιά τους πολύ σκληρή. Οι κοσµικοί βλέπουν ατυχήµατα, την δυστυχία των άλλων, και πονούν. Εµείς δεν την βλέπουµε και µπορεί να ζητάµε όλο για τον εαυτό µας. Αν δεν κάνουµε δηλαδή λεπτή εργασία, για να νιώσουµε την δυστυχία των άλλων και να κάνουµε γι' αυτούς καρδιακή προσευχή), θα γίνουµε σκληρόκαρδοι. Θα φθάσουµε σε σηµείο να θέλουµε το βόλεµά µας και θα γίνει η καρδιά µας πέτρινη µε την αδιαφορία, πράγµα που είναι αντιευαγγελικό. Ό µοναχός πρέπει να ενδιαφέρεται, να πονάει και να προσεύχεται γενικά για τον κόσµο. Αυτό δεν του φέρνει περισπασµό, αλλά αντιθέτως βοηθιέται και ο ίδιος µε την προσευχή), βοηθάει και τους άλλους. - Γέροντα, ενώ βλέπω τα χάλια µου, κάνω πιο πολλή προσευχή για τους άλλους. Μήπως είναι καλύτερα να µnν προσεύχοµαι για τους
άλλους και να προσεύχοµαι µόνο για τον εαυτό µου;
- Από ταπείνωση; Αν είναι από ταπείνωση, να λες στον Θεό µε πολλή ταπείνωση: «Θεέ µου, τέτοια που είµαι, δεν πρέπει να µε ακούσεις. Άλλα δεν είναι αδικία να υποφέρουν οι άλλοι εξ αιτίας µου; Γιατί, εάν είχα πνευµατική κατάσταση, παρρησία, θα µε άκουγες και θα τους βοηθούσες. Φταίω και εγώ, που ο άλλος υποφέρει. Τώρα όµως τι φταίει να υποφέρει εξ αιτίας µου; Σε παρακαλώ, βοήθησέ τον».
Εξαρτάται δηλαδή πως τοποθετείσαι για τους άλλους. Νιώθεις ότι δεν είσαι άξια, αλλά τυχαίνει, βλέπεις έναν πονεµένο, στενοχωριέσαι, πονάς, προσεύχεσαι. Όταν λ.χ. βλέπω εν αν τυφλό, αισθάνοµαι τον εαυτό µου ένοχο, γιατί, αν είχα πνευµατική κατάστασή, θα µπορούσα να τον θεραπεύσω.

Ο Θεός µας έδωσε την δυνατότητα να γίνουµε άγιοι, να κάνουµε θαύµατα, όπως έκανε και Εκείνος. Αναγνωρίζουµε την µεγάλη ή µικρή µας πνευµατική αρρώστια και ταπεινά ζητούµε την σωµατική υγειά για τον συνάνθρωπό µας, ως ένοχοι για την αρρώστια του. Γιατί, εάν είχαµε πνευµατική υγειά, θα είχε θεραπευθεί προ καιρού και δεν θα παιδευόταν. 'Όταν τοποθετούµαστε σωστά, ότι είµαστε ένοχοι για όλη την κατάσταση του κόσµου, και λέµε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον ηµάς», βοηθιέται και ο κόσµος όλος. Και για τα χάλια του πρέπει να πονέσει κανείς και να ζητήσει το έλεος του Θεού. Φυσικά, αν φθάσει σε µια πνευµατική κατάσταση, τότε για τον εαυτό του δεν ζητάει τίποτε.
Βλέπω ότι πολλές φορές πιάνουµε στραβά το «Κύριε, 'Ιησού Χριστέ, ελέησόν µε» και δήθεν από ταπείνωση δεν λέµε «ελέησον rηµάς», δεν προσευχόµαστε για τους άλλους παρά µόνο για τον εαυτό µας. Γι' αυτό και µερικές φορές µας παρεξηγούν εµάς τους µοναχούς οι κοσµικοί και λένε ότι είµαστε εγωιστές και ότι φροντίζουµε να σώσουµε µόνον τον εαυτό µας. Το «ελέησόν µε» είναι για να µην πέσουµε σε υπερηφάνεια. Η ευχή ενός ταπεινού ανθρώπου, που πιστεύει ότι είναι χειρότερος από όλους, έχει περισσότερη αξία από την
αγρυπνία που κάνει ένας άλλος µε υπερήφανο λογισµό. Όταν προσευχόµαστε µε υπερηφάνεια, κοροϊδεύουµε τον εαυτό µας.
Κατάσταση Συναγερµού
Μην ξεχνάτε ότι παίρνουµε δύσκολους καιρούς και χρειάζεται πολλή προσευχή. Να θυµάστε την µεγάλη ανάγκη που έχει ο κόσµος σήµερα και την µεγάλη απαίτηση που έχει ο Θεός από µας για προσευχή. Να εύχεστε για την γενική εξωφρενική κατάσταση όλου του κόσµου, να λυπηθεί ο Χριστός τα πλάσµατά Του, γιατί βαδίζουν στην καταστροφή. Να επέµβει θεϊκά στην εξωφρενική εποχή που ζούµε, γιατί ο κόσµος οδηγείται στην σύγχυση, στην τρελά και στο αδιέξοδο. Μας κάλεσε ο Θεός να κάνουµε προσευχή για τον κόσµο, που έχει τόσα προβλήµατα! Οι καηµένοι δεν προλαβαίνουν έναν σταυρό να κάνουν. Εάν εµείς οι µονάχοι δεν κάνουµε προσευχή, ποίοι θα κάνουν; Ό στρατιώτης σε καιρό πολέµου είναι σε κατάσταση συναγερµού, έτοιµος µε τα παπούτσια. Στην ίδια κατάσταση πρέπει να είναι και ο µοναχός. Αχ, Μακκαβαίος1 θα έβγαινα! Στα βουνά θα έφευγα, για να προσεύχοµαι συνέχεια για τον κόσµο.
Πρέπει να βοηθήσουµε µε την προσευχή τον κόσµο, όλο, να µην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. 'Έχει αποκτήσει δικαιώµατα ο διάβολος.
'Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάσει το αυτεξούσιο. Γι' αυτό εµείς να βοηθήσουµε µε την προσευχή. Όταν πονάει κανείς για την σηµερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσµο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Αν προχωρήσετε µε τηv Χάρη του Θεού ακόµη λίγο, θα αρχίσουµε να κάνουµε µια προσπάθεια στο θέµα της προσευχής, να µπει µια σειρά, να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγµατα ζορίζουν. Θα διοργανώσουµε ένα συνεργείο προσευχής. Να κάνετε πόλεµο µε το κοµποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή. Ξέρετε τι δύναµη έχει τότε η προσευχή;
Πολύ πληγώνοµαι, όταν βλέπω µονάχους να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι µε τηv προσευχή δια µέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως. Ο Θεός µπορεί όλα να τα τακτοποίηση. Όταν κανείς κάνει σωστή πνευµατική εργασία, τότε µπορεί µόνο µε τηv προσευχή να χτίση µοναστήρια και να τα εφοδιάσει µε όλα τα απαραίτητα και. να βοηθήσει το σύµπαν. ∆εν χρειάζεται ούτε να δουλεύει- αρκεί µόνο να προσεύχεται.
Ο µοναχός πρέπει να προσπαθήσει να µην πονοκεφαλάει για τηv άλφα ή βήτα δυσκολία, είτε είναι ατοµική είτε ενός συνανθρώπου του είτε αφορά στην γενική κατάσταση, αλλά να καταφεύγει στην προσευχή και να στέλνει δια του Θεού πολλές θείες δυνάµεις. 'Άλλωστε και το έργο του µονάχου αυτό είναι, και εάν αυτό δεν το έχει καταλάβει ο µοναχός, η ζωή του δεν έχει κανένα νόηµα. Γι' αυτό, να ξέρει ότι η κάθε αγωνία του που τον ωθεί να αναζητά ανθρώπινες λύσεις στα διάφορα προβλήµατα, µε ένα βασάνισµα και πονοκέφαλο, είναι του πειρασµού.
Όταν βλέπετε ότι σας απασχολούν πράγµατα για τα οποία ανθρωπίνως δεν υπάρχει λύση και δεν τα εµπιστεύεστε στον Θεό, να ξέρετε ότι αυτό είναι τέχνασµα του πειρασµού, για να αφήσετε τηv προσευχή, µε τηv οποία µπορεί ο Θεός να στείλει όχι απλώς θεία δύναµη αλλά θείες δυνάµεις, και η βοήθεια τότε δεν θα είναι απλώς θεία βοήθεια αλλά θαύµα Θεού.
Από τη στιγµή που αρχίζουµε να αγωνιούµε, εµποδίζουµε τον Θεό να επέµβει. Βάζουµε τηv λογική µπροστά και όχι τον Θεό, το θειο θέληµα, ώστε να δικαιούµαστε την θεία βοήθεια. Ο διάβολος προσπαθεί, κλέβοντας µε τέχνη την αγάπη του µονάχου, να τον κρατάει σε µια κοσµική αγάπη, σε µια κοσµική αντιµετώπιση και κοσµική πρόσφορα στον συνάνθρωπό του, ενώ ως µοναχός έχει την δυνατότητα να κινείται στον δικό του χώρο, στην δική του ειδικότητα, του Ασυρµατιστού, γιατί αυτό είναι και το διακόνηµα που του έδωσε ο Θεός.
Όλα τα άλλα, όσα κάνουµε µε τις ανθρώπινες προσπάθειες, είναι σε κατώτερη µοίρα. Επίσης καλύτερα είναι ο µοναχός να βοηθάει τους άλλους µε την προσευχή του παρά µε τα λόγια του. Αν δεν έχει την δύναµη να συγκρατήσει κάποιον που κάνει κακό, ας τον βοηθήσει από µακριά µε την προσευχή, γιατί διαφορετικά µπορεί και να βλαφτεί. Μια ευχή καλή, καρδιακή, έχει περισσότερη δύναµη από χιλιάδες λόγια, όταν οι άλλοι δεν παίρνουν από λόγια. Παρόλο που λένε ότι βοηθώ τον κόσµο που έρχεται και µε βρίσκει, ως θετική προσφορά µου στον κόσµο βλέπω την µιάµιση ώρα που διαβάζω το Ψαλτήρι. Το άλλο το θεωρώ ψυχαγωγία. να πουν οι καηµένοι τον πόνο τους, να τους δώσω καµία συµβουλή.
Γι' αυτό την βοήθεια δεν την θεωρώ προσφορά δική µου. Η προσευχή είναι που βοηθάει. Αν είχα όλο τον χρόνο µου για προσευχή, περισσότερο θα βοηθούσα τον κόσµο. Ας πούµε ότι θα δω την ηµέρα διακόσιους πονεµένους, µόνο διακόσιοι πονεµένοι υπάρχουν στον κόσµο; Αν δεν δω κανέναν και προσευχηθώ για όλον τον κόσµο, τότε βλέπω όλον τον κόσµο. Γι' αυτό λέω στον κόσµο: «Εγώ θέλω να µιλώ για σας στον Θεό, και όχι σ' εσάς για τον Θεό. Αυτό είναι καλύτερο για σας, αλλά δεν µε καταλαβαίνετε».
Να µην παραµελούµε το θέµα τnς προσευχής σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια. Είναι ασφάλεια η προσευχή, είναι επικοινωνία µε τον Θεό.
Είδατε τι λέει ο Αββάς Ισαάκ; «∆εν θα µας ζητήσει λόγο ο Θεός, γιατί δεν κάναµε προσευχή, αλλά γιατί δεν είχαµε επαφή µε τον Χριστό και µας ταλαιπώρησε ο διάβολος».

 

ΠΗΓΗ : http://agiameteora.net/index.php/8-demo/home-page/1155-i-prosefxi-oplo-isxyro