ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ;

Καθηγητή Ανδρέα Θεοδώρου

Αναρτήθηκε από: FOTIOS TRAVLOPANOS

Είναι μια καινοφανής εκκλησιολογική θεωρία. Κατ' αυτήν,όπου τελείται το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος, εκεί υπάρχει και η αληθινή Εκκλησία, συμπεριλαμβανομένων εις αυτήν και των ετερόδοξων. Είναι φανερό, ότι δια της θεωρίας αυτής, η οποία έχει ανάχρωση οικουμενιστική, διευρύ­νονται τα όρια της καθολικής Εκκλησίας, κάτω από την ομπρέλα της οποίας μπορούν να βρουν στέγη αρκετοί χριστιανοί, άσχε­τα προς το γενικότερο θεολογικό τους πιστεύω και την ιδιαίτερη εκκλησιολογική φυσιογνωμία τους. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τη διαβόητη θεωρία των κλάδων (Βranch  Theory) της Προτεσταντικής περί Εκκλησίας εκδοχής.

Κατ' αρχήν, βέβαια και αόριστα, η θεωρία αυτή είναι σωστή. Όντως η ομολογία του περί αγίας Τριάδος δόγματος της πίστεως είναι απαραί­τητη τόσο δια τη συγκρότηση της Εκκλησίας, όσο και δια τη σωτηρία του ανθρώπου. Ποίου όμως δόγματος; Φυσικά του ορθού όπως τούτο διδάσκεται καθαρό και αλώβητο στους κόλπους της Ορθόδοξου Κα­θολικής του Χριστού Εκκλησίας. Ισχύει όμως αυτό και για την ετεροδοξία; Ασφαλώς όχι.

Ας δούμε το πράγμα κάπως αναλυτικά. Το περί αγίας Τριάδος δόγ­μα της ορθοδόξου πίστεως επικεντρώνεται σε τρία βασικά και θεμελι­ώδη σημεία: την ουσία, τις υποστάσεις και τις θείες ενέργειες.

Η  ουσία είναι απόλυτα υπερβατική, αμέθεκτη και αδιάγνωστη.

Οι υποστάσεις εί­ναι θεοπρεπείς διακρίσεις στη θεότητα, πρόσωπα ίδια, εκφράζοντα τον τρόπον της αϊδίου υπάρξεως της θεότητας, τα υποστατικά ιδιώματα των οποίων είναι προσωπικά, ασύγχυτα και αμετάδοτα.

Και οι θείες ενέρ­γειες είναι ομοίως θεοπρεπείς διακρίσεις στη θεότητα, οι οποίες δεν συνθέτουν την απλή φύση του Θεού, από την οποίαν αϊδίως απορρέ­ουν, ως ο έμφυτος πλούτος αυτής, είναι μεταδότες και κοινωνητές, δια των οποίων εκφράζεται η υπερβατική θεία φύση στις ποικίλες εξωτερι­κές αναφορές και φανερώσεις της, τη δημιουργία, την αποκάλυψη και τη λύτρωση.

Είναι δε ενέργειες άκτιστες, όπως άκτιστη είναι και η θεία χάρις, με την οποία ταυτίζονται.

Με την ομολογία των τριών αυτών σημείων απαρτίζεται το ορθό πε­ρί αγίας Τριάδος δόγμα της πίστεως, η ομολογία του οποίου είναι απα­ραίτητη προς σωτηρία.

Ευνόητο ότι και η παραμικρή παραχάραξη ενός ή και πλειόνων εκ των σημείων αυτών αποστερεί τον άνθρωπο της σω­τηρίας.

Τι γίνεται όμως με τους ετερόδοξους;

Δέχονται ορθώς το κορυφαίο δόγμα της πίστεως;

Ασφαλώς όχι.

 Τόσο ο Παπισμός, όσο και οι βασι­κότερες παραφυάδες του Προτεσταντισμού το διαστρεβλώνουν σε δύο καίρια σημεία:τις υποστατικές σχέσεις των προσώπων και τις θείες ε­νέργειες,περιπίπτοντες σε δεινή αίρεση, η οποία τους αποκόπτει από το σώμα της αληθινής Εκκλησίας του Κυρίου.

Το πρώτο σημείο στο όποιο διαστρέφουν την τριαδική πίστη είναι τοFilioque. Αναφέρεται στην τάξη και τις υποστατικές σχέσεις της τρια­δικής θεότητας.

 Κατά την ορθόδοξη πίστη, ο Πατήρ είναι αγέννητος, η πηγαία θεότης, εκ της οποίας απορρέουν αϊδίως τα αλλά δύο πρόσωπα της Τριάδος, ο Υιός δια της γεννήσεως και το Πνεύμα το άγιο δια της εκπορεύσεως. Κατά το Filioque.  (και εκ του Υιού) το Πνεύμα το άγιο δεν εκπορεύεται εκ μόνον του Πατρός, αλλά και εκ του Υιού.Δια του τρόπου αυτού καταργείται το αξίωμα του Πατρός ως της μόνης πηγαίας θεότητας στην Τριάδα, εισάγεται δυαρχία, συγχέονται η τάξη και τα υ­ποστατικά ιδιώματα των προσώπων και υποβαθμίζεται η αλήθεια και το έργο του τρίτου προσώπου της αγίας Τριάδος.

 Το δεύτερο σημείο είναιοι άκτιστες θείες ενέργειες. Αυτό το απορ­ρίπτουν οι ετερόδοξοι. Κατά τους παπικούς, μια τέτοια διάκριση φθείρει την απλότητα της θείας φύσεως, επιφέρουσα σύνθεση σ' αυτήν. Κακώς όμως. Διότι, όπως οι υποστάσεις είναι διακρίσεις θεοπρεπείς χωρίς να παραβλάπτουν την απλότητα της θείας φύσεως, σε ίσο μέτρο δεν το κά­νουν και οι διακρίσεις των ακτίστων θείων ενεργειών.Οι παπικοί δέ­χονται μεν θείες ενέργειες, όχι όμως άκτιστες αλλά κτιστές. Κτιστό ήταν κατ' αυτούς το θαβώριο θείο φως, όπως κτιστή είναι και η χάρις, την οποίαδημιουργεί οθεός για να επικοινωνήσει με τον εξωτερικό κόσμο και ν' αγιάσει τον άνθρωπο.

Με τέτοιες όμως αντιλήψεις μπορούν οι ετερόδοξοι να ενταχθούν στην καθολική διάσταση της Εκκλησίας, όπως την ενσαρκώνει και την εκφράζει η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία; Το βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδος για να έχει κύρος και ισχύπροϋποθέτει τηνορθήομολογία της τριαδικής πίστεως· αλλιώτικα είναι απλή αερολογία.

 Τα αυτά περίπου ισχύουν και για το ιερό βάπτισμα. Και αυτό πρέπει να είναι αυθεντικό και γνήσιο, για να μπορεί να οριοθετήσει την αληθι­νή Εκκλησία του Χριστού. Όντως κατά την ορθόδοξη πίστη το βάπτι­σμα οριοθετεί την Εκκλησία Δι' αυτού ο άνθρωπος αποβάλλει τον ρύ­πο της προγονικής παραβάσεως (το προπατορικό αμάρτημα), καθαίρεται από την αμαρτία και αναγεννάτε πνευματικώς. Αυτόματα δε, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας, ενοφθαλμίζετε στο μυστικό σώμα του Χριστού και αποκτά το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστή­ρια, τα διακονούντα τη λυτρωτική θεία χάρη.

 Το βάπτισμα όμως για να μπορεί να οριοθετήσει την Εκκλησία, πρέ­πει να πληροί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις:α) Να τελείται στο έ­δαφος της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας, β) Να γίνεται στο όνο­μα της Παναγίας Τριάδος δια τριττής καταδύσεως και αναδύσεως σε α­γιασμένο νερό και γ) να τελείται από κανονικό λειτουργό, επίσκοπο η Ιερέα

Και ευλόγα διερωτάται κανείς: το βάπτισμα των ετερόδοξων πληροί τις ανωτέρω προϋποθέσεις; Φυσικά όχι.

 Πρωτίστως δεν τελείται στο έδαφος της Εκκλησίας, την οποίαν ί­δρυσε ο Κύριος, όπως γενικότερα δεν ανήκουν σ' αυτήν και οι ετερόδοξες «εκκλησίες» και χριστιανικές ομολογιακές κοινότητες. Κατ' ακρί­βεια δογματικά, το βάπτισμα των αιρετικών είναιάκυρο και ανυπόστατο. Ο τελευταίος αυτός χαρακτηρισμός δεν είναι βέβαια απόλυτος.

 Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις (η κυριότερη των οποίων είναι να τελείται στο όνομα της αγίας Τριάδος) το βάπτισμα αυτό έχει κάποια υπόσταση. Στη βάση αυτή και κατ' οικονομίαν, το βάπτισμα των αιρετικών μπορεί να γίνει κατ' αρχήν αποδεκτό, και μόνο σε περιπτώσεις αιρετικών προ­σερχόμενων στους κόλπους της Ορθόδοξου Καθολικής Εκκλησίας. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείου να θεωρείται a priori έγκυρο το βάπτισμα των ετερόδοξων και μάλιστα να οριοθετεί την Εκ­κλησία, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

 Κατόπιν, το βάπτισμα των ετερόδοξων πάσχει και από μια άλλη πο­λύ σημαντική αιτία. Ενώ σ' εμάς το βάπτισμα για να είναι έγκυρο πρέ­πει να τελείται δια τριπλής καταδύσεως και αναδύσεως σε αγιασμένο νερό, πράξη που συμβολίζει την ταφή και την ανάσταση του Κυρίου, οι ετερόδοξοι (Παπικοί και Προτεστάντες) έχουν αθετήσει τον όρο αυτό, βαπτίζοντεςδι` έπιχύσεως και ραντισμού. Το είδος αυτό του βαπτίσματος γινόταν βεβαίως και στην αρχαία Εκκλησία Ήταν όμως έκτακτο, διακονούμενοσε περιπτώσεις ανάγκης, όταν δεν ήταν ευχερής η κάθο­δος σε κολυμβήθρα (βάπτισμα των κλινικών, αυτών που λόγω ασθέ­νειας ήσαν κατάκοιτοι). Ήταν και αυτό βάπτισμα οικονομίας. Η εισα­γωγή όμως αυτού ως θεσμού κανονικού στην Εκκλησία είναι ανεπί­τρεπτη, λυμαινομένη την ολοκληρία του ιερού μυστηρίου.

 Ηβαπτισματική θεολογία(Βaptismal Theology) σύμφωνα με όσα πιο πάνω είπαμε, δεν έχει τι το επιλήψιμο, αν το βάπτισμα που οριοθε­τεί την Εκκλησία είναι βάπτισμα κανονικό, τελούμενο στο έδαφος της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Ό­πως δε το κανονικό βάπτισμα οριοθετεί την Εκκλησία, της οποίας δη­μιουργεί την ιστορική σάρκα (τους ανθρώπους μέλη της), έτσι και το ιερό μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όταν τελείται ορθώς, οριοθετεί ο­μοίως τηνΕκκλησίαως κοινότητα ευχαριστιακή περί τον επίσκοπο, εκ­φράζοντας την άρρηκτη ενότητα του σώματος του Χρίστου, την πίστη, την αγάπη και το θεοποιητικό της δυναμισμό.

 Η βαπτισματική θεολογία καθίσταται ύποπτη και απορριπτέα, όταν, υπερπηδώντας τους ομολογιακούς φραγμούς, τείνει να πολιτογραφήσει στο έδαφος της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ως μέλη αυτής κανονικά, αιρετικούς και ετερόδοξους, απλώς και μόνο διότι τελούν το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος, άσχετα προς τη λοι­πή εκκλησιολογική τους ταυτότητα, την κακοδοξία, την αίρεση και την πλάνη που τους κατατρύχουν. Αλήθεια, πως μπορεί ό Παπισμός, με το πλήθος των αιρετικών τριαδολογικών και εκκλησιολογικών του ετεροδιδασκαλιών (Filioque , άρνηση ακτίστων θείων ενεργειών, παπικό αλά­θητο και πρωτείο) - για να μην αναφέρουμε το γενικότερο εκκλησιαστι­κό του ήθος,τη ροπή προς νεωτερισμούς, την αλαζονεία, το εκκοσμικευμένο πνεύμα του - να οριοθετήσει την αληθινή Εκκλησία, την ο­ποία ίδρυσε ο Χριστός επί της γης; Ή πως μπορεί ο Προτεσταντισμός, με τον άκρατο ατομισμό του, την έλλειψη της έννοιας του καθολικού δόγματος, την απουσία εκκλησιαστικής αυθεντίας και συνοχής, με τα διδάγματα του περί αοράτου και Ιδανικής Εκκλησίας και με την διαίρε­ση και την κατατομή του, να βρει αυθεντική στέγαση στην αγία του Χρι­στού Εκκλησία, με μόνο το γεγονός ότι ενδεχομένως τελεί το βάπτι­σμα στο όνομα της αγίας Τριάδος; Μα είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα;

 Το περί Εκκλησίας δόγμα της πίστεως μεγάλος τιμάμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Γι` αυτό, και στο σημείο που ομολογείται η πίστη του ιερού Συμβόλου:«εις μίαν, αγίαν, καθολική και αποστολικήν Εκκλησία»,κάνουμε το σημείο του σταυρού. Αυτό εκφράζει την άκρα ευαισθησία και τη ζωντανή πίστη μας περί της Εκκλησίας την οποία ίδρυσε ο Χρι­στός επάνω στη γη για να σώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, την ο­ποία ενσαρκώνει απόλυτα η  Ορθοδοξία την πίστη μας αυτή τη διαλα­λούμε παντού και πάντοτε. Όσοι την κρύβουν η αρνούνται να την ο­μολογήσουν δεν είναι Ορθόδοξοι.

 Δυστυχώς το θλιβερό αυτό φαινόμενο, να μη εκφράζουν ένα μέρος των Ορθοδόξων ευθαρσώς και απόλυτα την εκκλησιολογική τους ταυ­τότητα, παρατηρείται σήμερα στους οικουμενιστικούς κύκλους της διαχριστιανικής οικουμένης, οπού παρατηρείται ελαχιστοποίηση της σημα­σίας των δογμάτων, χαλάρωση των εκκλησιαστικών παραδόσεων και μια άκαιρη και άκριτη σπουδή προς ένωση των εκκλησιών.

   Άραγε πόσοι από τους Ορθοδόξους τους μετέχοντες σε οικουμενιστικά φιλενωτικά συνέδρια εκφράζουν ευθαρσώς την εκκλησιολογική τους ταυτότητα, απορρίπτοντας τη βασική προτεσταντική αρχή της θε­ωρίας των κλάδων, η οποία αποτελεί την ψυχή της εκκλησιολογίας του «Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών»;

 Προσοχή όμως μεγάλη χρειάζεται και για την αρτιφανή θεωρία περί βαπτισματικής θεολογίας. Ότι και η θεωρία αυτή προέρχεται από την προτεσταντική εκκλησιολογία, είναι φανερό.Η τάση διευρύνσεως της ιστορικής Εκκλησίας αποσκοπεί στη στέγαση σ' αυτήν χριστιανών οι  οποίοι έχουν αποκοπεί εξ αυτής. Αν όντως έτσι συμβαίνει, το πράγμα είναι πολύ επικίνδυνο για την Ορθοδοξία, η οποία πιστεύει ότι είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χρίστου επί της γης. Είναι δε επικίνδυνη και για έναν άλλο σοβαρότατο λόγο. Αν τεθεί ως βάση κοινώς αποδε­κτή, αν δηλαδή το βάπτισμα στο όνομα της αγίας Τριάδος, από όποιους κι αν προέρχεται, οριοθετεί την Εκκλησία, αυτόματα αίρονται οι ομο­λογιακοί φραγμοί οι διαχωρίζοντες τις Εκκλησίες, η διαμυστηριακή κοι­νωνία (intercomunio) είναι πλέον γεγονός, και η ένωση των Εκκλη­σιών άνευ ετέρου γίνεται πραγματικότητα

Μπορούμε όμως εμείς να δεχτούμε τέτοια πράγματα;

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία», τεύχος 51

http://www.egolpion.com