ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ, ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ (†1974)

anavaseis.blogspot.gr

 

Τρίτος ῾Ηγούμενος της Μονής μας, ανεδείχθη ο παπά Βησσαρίων, ο οποίος μέχρι προ της εκλογής του, ήταν απλός Μοναχός. Γεννήθηκε στο Γεράκι της Σπάρτης το 1912 από ευσεβείς γονείς. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, επέτυχε στην ιατρική Σχολή Αθηνών. ῾Ο θείος όμως πόθος για ολοκληρωτική αφιέρωσι στο μοναχικό πολίτευμα, τον ωδήγησε στο ῞Αγιον ῎Ορος το 1933, ενώ ακόμη ήτο δευτεροετής φοιτητής.

Επανειλημμένως ο πατέρας του επεχείρησε με παρακλήσεις να τον επαναφέρη στο πατρικό σπίτι, δεδομένου ότι ήτο ευκατάστατος, αλλ᾿ όμως δεν κατώρθωσε τίποτε. ῾Ο νεαρός Παναγιώτης Μίχας του Νικολάου, μπαίνοντας στην είσοδο της Μονής, αντίκρυσε, χωρίς να γνωρίζη ποίος είναι, την σεβασμία μορφή του μετέπειτα Γέροντός του, ηγουμένου π. Αθανασίου.

Δεν επρόλαβε να του ασπασθή το χέρι και ο Γέροντας του είπε: «Καλώς τον Παναγιώτη. Καλώς ώρισες παιδί μου στο Μοναστήρι μας. ῎Ελα σε περιμένω από καιρό». Ξαφνιάσθηκε ο νέος, διότι δεν ήταν δυνατόν να τον γνωρίζη εκ των προτέρων,εφ᾿ όσον πρώτη φορά επήγαινε στο Μοναστήρι. Συγκινήθηκε, του ασπάσθηκε θερμά το χέρι και ήλθαν μαζί στο ῾Ηγουμενείο. Αυτή ήταν η πρώτη συγκλονιστική εμπειρία του νεαρού Παναγιώτη, ο οποίος με την παρουσία και ζωή ενός τέτοιου Γέροντος, στηρίχθηκε και προώδευσε στο Μοναστήρι.

Μετά την παραίτησι του ηγουμένου παπά Θεοδώρου, η Αδελφότης εξέλεξε ῾Ηγούμενο τον π. Βησσαρίωνα. Κατά την περίοδον της διαποιμάνσεως της Μονής ο παπά Βησσαρίων διακρίθηκε ιδιαιτέρως για τα διοικητικά του προσόντα, την οξύνοια του πνεύματός του και την οικονομική στερέωσι της Μονής.

Μαζί με τον μακαριστό Γέροντα της Μονής Διονυσίου ῾Ηγούμενο π. Γαβριήλ, υπήρξαν δύο στυλοβάτες του ῾Αγίου ῎Ορους, για μια τριακονταετία. Καί τούτο διότι σε διάφορες υποθέσεις του ῾Ιερού μας Τόπου, υπερμαχούσαν για τα συμφέροντά του και την διαφύλαξι του Αυτοδιοικήτου.

Καί οι δύο με άρθρα, επιστολές προς τους αρμοδίους και εισηγήσεις κατεπολέμησαν τους εχθρούς της πίστεώς μας, τις διάφορες αιρέσεις και εστερέωσαν το φρόνημα και το ήθος του ορθοδόξου αγιορειτικού μοναχισμού, στα θεμέλια της γνησίας Παραδόσεώς μας.

Εκτός από τα άρθρα του, πνευματικά, αντιαιρετικά, ιστορικά, εκκλησιαστικά, τα οποία έγραφε και εξέδιδε συνήθως στο απ᾿ αυτόν εκδιδόμενο περιοδικό «῾Ο ῞Οσιος Γρηγόρος», συνέγραψε και μερικά βιβλία, τα κυριώτερα των οποίων είναι· «ιστορικόν Μοναχολόγιον των Πατέρων της ῾Ιεράς ημών Μονής του ῾Οσίου Γρηγορίου» και το «Οι αγώνες του ῾Αγίου ῎Ορους κατά της διεθνοποιήσεως αυτού».

Δεν διακρίθηκε για το ποιμαντορικό χάρισμα και την πνευματική φροντίδα των αδελφών της Μονής για την ψυχικήν τους σωτηρία. Γι᾿ αυτό επί της ηγουμενίας του, πολλοί αδελφοί ανεχώρησαν από την Μονή προς διάφορες κατευθύνσεις εντός και εκτός του ῾Αγίου ῎Ορους, κατά το φαινόμενον μεν από ζηλωτισμό, διότι δεν ήθελαν να μνημονεύεται το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχου, στην ουσία όμως διότι δεν είχαν την πρέπουσα πνευματική σχέσι και κοινωνία με τον Γέροντά τους.

Σε κάποια αποστολή του στο κόσμο για μοναστηριακές υποθέσεις, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και τελειώθηκε σε μια κλινική του Βόλου στις 6 Ιουλίου 1974 π. ημ. Μετεφέρθη στη Μονή και ετάφη με την πάνδημη συμμετοχή των Γρηγοριατών Πατέρων και πολλών ῾Αγιορειτών.

Εκείνη την ημέρα, ο νυν Γέροντάς μας με την εξαμελή συνοδεία του ερχόταν ως καλεσμένος από την Αδελφότητα των Γρηγοριατών Πατέρων και ευρισκόταν στην Ουρανούπολι. Δεν πρόλαβε να ευρίσκεται στην κηδεία του μακαριστού παπά Βησσαρίωνος, μετά από τον οποίον ανέλαβε ουσιαστικά την διακυβέρνησι της Μονής μας, αφού εκουσίως παραιτήθηκε ο μετά τον παπά Βησσαρίωνα ηγούμενος παπά Διονύσιος.