Η εμφάνιση του Κυρίου στον Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ. (2 Ιανουαρίου)

Εν όψει των νέων και δυσκολότερων αγώνων που τον περίμεναν, η θεια πρόνοια ενίσχυσε τον ζήλο του με πνευματικά οράματα.

Η καθαρή του καρδιά, η εγκράτεια, η διαρκής επικοινωνία με τον Θεό τον έκαναν άξιο να τα απολαύσει. Καθώς αναφέρεται σε σημειώσεις τυπωμένες στο περιοδικό Μαγιάκ του 1844 (τεύχος 32), ο όσιος Σεραφείμ, σαν διάκονος, έβλεπε κατά καιρούς στις ακολουθίες τους αγίους αγγέλους να ψάλλουν και να διακονούν μαζί με τους μοναχούς. Έμοιαζαν με αστραπόμορφους νέους και φορούσαν λευκά και χρυσοΰφαντα ενδύματα. Η ψαλμωδία τους όμως δεν έμοιαζε με καμμία επίγεια αρμονία. Τα οράματα αυτά πλημμύριζαν την ψυχή του με θεϊκή παρηγοριά.

«Εγενήθη η καρδία μου, έλεγε κάποτε, ωσεί κηρός τηκόμενος. Δεν θυμάμαι όμως τίποτε απ’ αυτή την αγαλλίαση. Θυμάμαι μόνο πως μπήκα στον ναό και μετά βγήκα».

Στο ίδιο περιοδικό περιγράφεται σε ευθύ λόγο και άλλο ένα εκπληκτικό όραμα.

«-Θα σου διηγηθώ, χαρά μου, έλεγε ο πατήρ Σεραφείμ προφανώς στον συγγραφέα του χρονικού, ένα φοβερό όραμα, σταλμένο από τον ουρανό σ’ εμένα τον ταπεινό. Να μου υποσχεθείς όμως πως δεν θα το αποκαλύψεις σε κανένα, πριν πεθάνω.

-Υπόσχομαι μπάτουσκα, είπε ο συνομιλητής βάζοντας συγκινημένος μετάνοια,

-Λειτουργούσα κάποτε τη Μ. Πέμπτη μαζί με τον ηγούμενο Παχώμιο και τον πατέρα Ιωσήφ. Η θεία Λειτουργία είχε αρχίσει στις δύο το μεσημέρι μαζί με τον εσπερινό. Μετά τη μικρά είσοδο και τα αναγνώσματα είπα ο ταπεινός πλάι στο άγιο θυσιαστήριο την εκφώνηση: “Κύριε, σώσον τους ευσεβείς και επάκουσον ημών”. Ύστερα βγήκα στην ωραία πύλη και υψώνοντας το οράριο προς το εκκλησίασμα συμπλήρωσα: “Και εις τους αιώνας των αιώνων”.

Τη στιγμή εκείνη έλαμψε ένα φως μπροστά μου σαν ηλιακή ακτίνα. Κοιτάζω προς τα εκεί και βλέπω εν δόξη τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, ο οποίος με τη μορφή του Υιού του ανθρώπου έλαμπε πιο πολύ από τον ήλιο μέσα σε άπλετο φώς. Βλέπω επίσης τριγύρω να τον περιβάλλουν σαν σμήνος από μέλισσες οι ουράνιες δυνάμεις των αγγέλων, αρχαγγέλων, χερουβείμ και σεραφείμ. Είχε μπει από τη δυτική πύλη και βαδίζοντας ανάερα στάθηκε απέναντι από τον άμβωνα. Υψώνοντας μάλιστα το χέρι ευλόγησε τους λειτουργούς και τους προσευχομένους. Τέλος μπήκε στη θέση που βρίσκεται η εικόνά Του, πλάι στην ωραία πύλη. Η καρδιά μου σκίρτησε από ιερή αγαλλίαση, από γλυκύτατη αγάπη για τον Κύριο».

Και ό συγγραφέας του χρονικού συμπληρώνει:

«Με το όραμα αυτό η όψη του οσίου αλλοιώθηκε. Δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί από τη θέση του ούτε να αρθρώσει λέξη. Πολλοί πρόσεξαν τη στάση του, χωρίς όμως να καταλάβουν την αληθινή αιτία. Αμέσως τον πλησίασαν δύο διάκονοι, τον έπιασαν από τις μασχάλες και τον οδήγησαν μέσα στο άγιο βήμα. Αλλά κι εκεί συνέχισε να στέκεται επί δύο ώρες ακίνητος. Μόνο το πρόσωπό του αλλοιωνόταν από λεπτό σε λεπτό. Πότε το σκέπαζε μια χλωμάδα, πότε χυνόταν επάνω του μία ερυθρότης, και πότε γινόταν άσπρο σαν το χιόνι. Πέρασε πολλή ώρα χωρίς να μιλήσει. Τον είχε απορροφήσει η θαυμαστή επίσκεψη του Θεού και ευφραινόταν με τη γλυκεία Του παρηγορία».

Αξιοσημείωτο είναι ότι το όραμα αυτό συνέβη την ώρα της εισόδου των ιερουργών στο άγιο βήμα, που συμβολίζει την είσοδό τους στον ίδιο τον ουρανό. «Ποίησον, Κύριε, δέεται χαμηλοφώνως τη στιγμή εκείνη ο ιερεύς, συν τη εισόδω ημών είσοδον άγιων Αγγέλων γενέσθαι, συλλειτουργούντων ημίν και συνδοξολογούντων την σην αγαθότητα». Εξ άλλου μετά την είσοδο ψάλλεται και ο αγγελικός ύμνος: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Το όραμα αυτό αποδεικνύει ότι οι ουράνιες δυνάμεις συλλειτουργούν αοράτως μαζί μας. Επομένως κάθε πιστός ας έχει υπ’ όψη του ότι προσεύχεται μεταξύ των αγγέλων, σαν να βρίσκεται στον ουρανό.

Αυτές οι θεϊκές παρηγορίες ενίσχυαν τον πατέρα Σεραφείμ στον αγώνα του και δυνάμωναν μέσα του την επιθυμία για τη ζωή της θεωρίας. Το παραπάνω όραμα θα μπορούσε να είχε άσχημες συνέπειες για την ψυχή του, αν σκεπτόταν εγωιστικά, ότι ήταν δηλαδή άγιος και είχε φθάσει στην τελειότητα. Αλλά ο νεαρός διάκονος είχε καλούς καθοδηγητές τους γέροντες Παχώμιο και Ιωσήφ, συλλειτουργούς του σ’ εκείνη τη μυσταγωγία. Αυτοί λοιπόν υπέθεσαν ότι εξαντλήθηκε από την αυστηρή νηστεία. Όταν όμως τους διηγήθηκε το όραμα, τον συμβούλευσαν, σαν έμπειροι πνευματικοί, να μην υπερηφανευθεί, αλλά να ασφαλίσει τον εαυτό του με την αύτομεμψία. Τη διήγησή του όμως την έβαλαν μέσα στην καρδιά τους.

 (Αρχ. Τιμοθέου, «Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ», εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου – Ωρωπός Αττικής)

ΠΗΓΗ : http://fdathanasiou.wordpress.com/2011/12/31/%ce%b7-%ce%b5%ce%bc%cf%86%ce%ac%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b3-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc/