ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΚΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο μοναχισμός αποτελεί πρώιμο φαινόμενο της οργανωμένης χριστιανικής εκκλησίας.

Η χαλάρωση των ηθών στην εκκλησία κατά την ύστερη ρωμαϊκή και την πρώιμη βυζαντινή περίοδο, η κατάπτωση του πνευματικού βίου στις χριστιανικές κοινότητες των πόλεων, η αναστάτωση του εκκλησιαστικού βίου από την εμφάνιση αιρέσεων και σχισμάτων, ή ακόμη και η παρουσία μορφών αναχωρήσεως άλλων θρησκειών, είχαν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη του ασκητικού ιδεώδους από τους χριστιανούς ως μέσου πνευματικής τελειώσεως. Τούτο εκφράσθηκε με ποικίλες μορφές συλλογικής και προσωπικής πνευματικότητας.

Πνευματική “ιδιαίτερη πατρίδα” του μοναχισμού, ακόμη και αν αυτός αναπτύχθηκε αυτόνομα και σε άλλες περιοχές, θεωρείται η Αίγυπτος. Και τούτο λόγω των εκεί διάσημων εκπροσώπων του και τη μυθική εικόνα της “μεγάλης ερήμου” της Αιγύπτου ως τόπου απόλυτης απομονώσεως και σκληρής ασκήσεως.

Πρώιμη μορφή μοναχισμού αποτελεί ο αναχωρητισμός, με εισηγητή το Μέγα Αντώνιο (+356), ενώ την ίδια περίοδο ο άγιος Παχώμιος (+346) καθιερώνει το κοινοβιακό σύστημα ασκήσεως. Κοινό γνώρισμα τόσο της μεθόδου αναχωρήσεως του Μ. Αντωνίου όσο και του παχωμιανού κανόνος είναι η προτεραιότητα η οποία δίδεται στην ατομική άσκηση και την αυτόνομη πνευματικότητα. Ωστόσο, ο μοναχισμός της Μικράς Ασίας, στην περιοχή της Καππαδοκίας, που ανθεί την ίδια εποχή, με τη βαθιά επίδραση τώνΌρων του Μεγάλου Βασιλείου, πέραν από τον “θεωρητικό βίο” φαίνεται να ευνοεί τη συμμετοχή των μοναστικών κοινοτήτων σε διακονήματα κοινωνικής ευποιΐας.

Εκτός από την Αίγυπτο και την Καππαδοκία ο μοναχισμός γνώρισε ευρύτατη ανάπτυξη στις περιοχές της Αντιόχειας, της Κοίλης Συρίας (μέ ιδιαίτερη μορφή το στυλιτισμό), της Μεσοποταμίας και της Παλαιστίνης.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ:ΤΑ ΖΩΑ ΤΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΕΤΑΙ

«Παρατηρώ τα μυρμήγκια πόσο φιλότιμα εργάζονται, χωρίς να έχουν επιστάτη.

Εγώ δεν βρήκα σε κανέναν άνθρωπο την λεπτότητα που είδα στα μυρμήγκια.
Τα νέα μυρμηγκάκια πάνε και κουβαλούν στην φωλιά ξυλάκια και ένα σωρό άλλα άχρηστα πράγματα, επειδή ακόμη δεν ξέρουν τί πρέπει να φέρουν.

Τα παλιά μυρμήγκια τα αφήνουν να τα κουβαλήσουν, χωρίς να τους κόβουν την προθυμία, και μετά τα βγάζουν έξω από την φωλιά.

Ύστερα, σιγά-σιγά τα νέα βλέπουν τί κουβαλούν τα παλιά και μαθαίνουν τί πρέπει να φέρνουν.

Αν ήμασταν εμείς, θα λέγαμε: «Έλα εδώ εσύ, τί είναι αυτά που κουβαλάς; Πέταξέ τα γρήγορα έξω!».
Τα ζώα τα έκανε ο Θεός, για να εξυπηρετείται ο άνθρωπος, αλλά και για να παραδειγματίζεται.

Ο άνθρωπος, αν είναι άνθρωπος, από όλα ωφελείται.»
ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντα-Παϊσιου/11489-gerontas-paio

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: ΥΜΝΕΙΣΤΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ο Μέγας Βασίλειος περί δόξας Θεού και ψυχικής ωφέλειαςΓια την Προσευχή: καί τήν ψαλμωδία, όπως καί γιά πολλά άλλα, κάθε στιγμή είναι η κατάλληλη, ώστε νά υμνούμε τόν Θεό καί όταν εργαζόμαστε καθώς κινούμε τά χέρια, αλλά καί μέ τή γλώσσα όποτε μπορούμε - κι αυτό είναι ακόμη πιό ικανό νά δυναμώσει τήν πίστη μας.

Άν όμως δέν είναι δυνατόν νά προσευχόμαστε προφορικά, τότε άς δοξάζουμε τόν Θεό μέσα στήν καρδιά μας, μέ ψαλμούς καί ύμνους καί ωδές πνευματικές, όπως λέει η Γραφή, άς κάνουμε τήν προσευχή μας τήν ώρα πού εργαζόμαστε• μπορούμε δηλαδή νά ευχαριστούμε αυτόν πού μάς έδωσε τή δύναμη τών χεριών στήν εργασία, καί τήν ικανότητα τού νού στήν επιστήμη, αυτόν πού μάς χάρισε τό υλικό απ᾽ τό οποίο φτιάχνουμε τά εργαλεία μας καί τό υλικό πού δουλεύουμε στίς τέχνες μας, όποιες κι άν είναι αυτές• καί νά προσευχόμαστε τά έργα τών χεριών μας νά μήν έχουν άλλο σκοπό παρά μόνο νά ευχαριστούν τόν Θεό.
ΠΗΓΗ :
http://www.agioritikovima.gr/ΔΙΑΦΟΡΑ/ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ-ΛΟΓΟΣ/ΔΙΑΦΟΡΑ/11490-mgas-baleios

Η ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας,

βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη.

Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).

ΟΙ ΝΗΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Νηστεία είναι η λήψη «ξηράς τροφής» (ξηροφαγία), χωρίς λάδι ή κρασί, μια φορά την ημέρα, και μάλιστα την ενάτη ώρα (γύρω στις 3 μ. μ.).

Λήψη τροφής, έστω και μόνο ψωμιού, περισσότερο από μια φορά την ημέρα λέγεται λύση νηστείας. Αν φάμε και λάδι ή πιούμε κρασί, τότε κάνουμε κατάλυση νηστείας.
Οι κατηγορίες καταλύσεως της νηστείας είναι τέσσερις: α) Κατάλυση «εις πάντα», β) κατάλυση αυγών και γαλακτοκομικών προϊόντων, γ) κατάλυση «ιχθύος» και δ) κατάλυση «οίνου και ελαίου».

Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι, παρά τη θέσπιση συγκεκριμένων ημερών και περιόδων νηστείας από την Εκκλησία μας («ακρίβεια»), η ρύθμιση του θέματος για κάθε χριστιανό ξεχωριστά αφήνεται στη διάκριση των πνευματικών πατέρων, που ενεργούν κάποτε με συγκατάβαση («οικονομία») στην αδυναμία του ανθρώπου, και με γνώμονα πάντα το συμφέρον κάθε ψυχής.

«Διατεταγμένες» νηστείες είναι οι εξής:

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:«Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ;»

Αγωνιάτε, Γέροντα;

- Αχ, τι άσπρισαν τα γένια μου πρόωρα; Εγώ πονάω δυό φορές, μία, όταν προβλέπω μια κατάσταση και φωνάζω, για να προλάβουμε ένα κακό που πρόκειται να γίνη, και μια, όταν δεν δίνουν σημασία
– ίσως όχι από περιφρόνηση -, και συμβαίνη μετά το κακό και μου ζητούν τότε την συμπαράστασή μου. Τώρα καταλαβαίνω τι τραβούσαν οι Προφήτες. Μεγαλύτεροι Μάρτυρες ήταν οι Προφήτες! Πιο μεγάλοι Μάρτυρες από όλους τους Μάρτυρες, παρ’ όλου που δεν πέθαναν όλοι με μαρτυρικό θάνατο.

Γιατί οι Μάρτυρες για λίγο υπέφεραν, ενώ οι Προφήτες έβλεπαν μια κατάσταση και υπέφεραν συνέχεια.

Φώναζαν-φώναζαν, και οι άλλοι τον χαβά τους. Και όταν έφθανε η ώρα και ερχόταν η οργή του Θεού εξ αιτίας τους, βασανίζονταν και εκείνοι μαζί τους. Τουλάχιστον όμως τότε τόσο έφθανε το μυαλό των ανθρώπων. Άφηναν τον Θεό και προσκυνούσαν τα είδωλα. Σήμερα που καταλαβαίνουν, είναι η μεγαλύτερη ειδωλολατρία.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο διάβολος βάλθηκε να καταστρέψη τα πλάσματα του Θεού. Έχει κάνει παγοινιά , να καταστρέψη τον κόσμο. Λύσσαξε, γιατί άρχισε να μπαίνη στον κόσμο η καλή ανησυχία.

Είναι πολύ αγριεμένος, γιατί γνωρίζει ότι είναι λίγη η δράση του. Τώρα κάνει όπως ένας εγκληματίας που, όταν τον κυκλώνουν, λέει: “Δεν έχω σωτηρία! Θα με πιάσουν!” και τα κάνει όλα γυαλιά-καρφιά.

Ή όπως οι στρατιώτες, που εν καιρώ πολέμου, όταν τελειώσουν τα πυρομαχικά, βγάζουν την λόγχη ή το σπαθί και ρίχνονται και ό,τι γίνει. Σου λέει: “Έτσι κι αλλιώς χαμένοι είμαστε, ας σκοτώσουμε όσο πιο πολλούς μπορούμε”. Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε;

Έπεσε πολύς πειρασμός.

Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.
ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντα-Παϊσιου/11656-gerontas-paio

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ:«ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΤΡΟΒΟΛΑΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ… ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ!»

Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τί είσαι εσύ; Μαχητής τού Χριστού ή μαχητής τού πειρασμού; Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, αλλά να έχει αγάπη για όλους τους ανθρώπους.
Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, αλλά μιλούσε στους κοσμικούς με μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.

Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Αλλά με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, όχι μόνον ευαίσθητα αλλά και γερά».

ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Του Π. Γεωργίου Χριστοδούλου

Οι περισσότεροι γονείς στο άκουσμα περί κατηχητικών σχολείων δείχνουν μια αποστροφή αδικαιολόγητη.

Ταυτόχρονα οι ίδιοι έχουν ήδη από την τάξη του νηπιαγωγείου σχηματίσει την καλύτερη γνώμη για τα παιδιά τους. Το παιδί μου είναι έξυπνο, καλό, κοινωνικό, έχει κάτι το ιδιαίτερο.

Φράσεις που ακούμε συχνά σε συναναστροφές με άλλους γονείς. Πολλές φορές όμως ζούμε σε μια ψευδαίσθηση, σε μια ουτοπία. Φανταζόμαστε το παιδί μας ως μελλοντικό δικηγόρο, ως γιατρό ακόμη και ως πρωθυπουργό με οικονομική πάντοτε ευχέρεια.

Δυσκολευόμαστε να δούμε το παιδί μας απλά ευτυχισμένο, σε ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, περιστοιχισμένο από καλοπροαίρετους ανθρώπους και με έναν καλό σύντροφο στο πλάι του.

Στη διάρκεια όμως της σχολικής ζωής του δημοτικού σχολείου έρχονται και τα πρώτα σύννεφα προβληματισμού για τη συμπεριφορά του παιδιού μας. Η δασκάλα θα μας καλέσει και τότε θα ακούσουμε για πρώτη φορά ότι το παιδί μας έχει ενδείξεις παραβατικής συμπεριφοράς(που δεν έχουν να κάνουν με θέματα που αφορούν την επίδραση ψυχολογικών και ψυχο-κοινωνικών προβλημάτων της οικογένειας στην εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς από τα παιδιά, όπως για παράδειγμα γονείς σε διάσταση ή γονείς χωρισμένοι, γονέας/ γονείς που κακοποιούν τα παιδιά κ.λπ).

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΓΥΡΝΑΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ

 

Όσοι μένετε ή κυκλοφορείτε στην Αθήνα και δείτε κάποιον άστεγο στο δρόμο, καλέστε στα τηλέφωνα 210 3722001 και 210 5277000 (Κέντρο Στέγασης Αστέγων). Θα σας ζητηθούν πληροφορίες για το που ακριβώς βρίσκονται οι άστεγοι.

Θα πάνε να τους βρουν, για να τους δώσουν ένα δωματιάκι στις αίθουσες που προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων. Θα προσφερθεί και φαγητό. Αν αρνηθούν οι ίδιοι να μετακινηθούν, θα τους προσφερθούν κουβέρτες και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

ΠΗΓΗ :  briefingnews.gr

http://www.agioritikovima.gr/koinοnika/11668-boithite-tous-a

ΕΜΠΟΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Όταν αποφασίσεις νά προσευχηθείς πρέπει νά   Ετοιμαστείς νά αντιμετωπίσεις τούς πειρασμούς καί τά εμπόδια πού θά σού προβάλουν οι δαίμονες, προειδοποιούν οι έμπειροι Πατέρες μας.

Επειδή γνωρίζει ο διάβολος ότι μέ τήν προσευχή μπορεί νά σωθεί ο άνθρωπος, γι’ αυτό προσπαθεί νά ματαιώσει τήν προσευχή μέ διάφορα τεχνάσματα καί νά μήν προσευχηθούμε σωστά καί καρποφόρα.

Προσπαθεί νά  εισβάλει στό νού τού προσευχομένου μέ διάφορες σκέψεις καί μέ σύντροφο τήν φαντασία δημιουργεί εικόνες καί ενδιαφέροντα πού παρασύρουν τό νού  αλλού έστω καί άν η γλώσσα ψελίζει τήν προσευχή αφηρημένα. Παρουσιάζει στόν προσευχόμενο όλες τίς  ασχολίες τής ημέρας καί τά προβλήματα τους μέ αποτέλεσμα ο νούς αντί νά είναι στίς λέξεις τής προσευχής είναι στίς διάφορες υποθέσεις. Υποβάλλει στόν προσευχόμενο αφορμές κούρασης,  αδιαθεσίας , τεμπελιάς καί  άλλες προφάσεις καί τελικά φεύγει από τήν προσευχήν ο άνθρωπος χωρίς κανένα όφελος.

ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ :1045 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΥΞΗΣ (VIDEO)

1045 ολόκληρα χρόνια συμπληρώθηκαν πέρυσι απο την ίδρυση του Αγίου Ορους.

Πάμε να δούμε πως γιορτάστηκε η χιλιετηρίδα του το 1963.
Το ρεπορτάζ έγινε απο τον διευθυντή του ΄΄Αγιορείτικου Βήματος΄΄,  Γιώργο Θεοχάρη, μέσα  απο τον τηλεοπτικό σταθμό του Μega.
Τα πλάνα εξασφαλίστηκαν από τη κρατική τηλεόραση της Γερμανίας.

ΠΗΓΗ : http://www.agioritikovima.gr/ΠΕΡΙ-ΖΩΗΣ/857-agio-oros-ch

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.ΝικολάουΤό αγαθό τής απόκτησης γνώσεως έχει κυριαρχήσει. Τά ποσοστά τών σπουδαγμένων έχουν αυξηθεί. Τό ίδιο τά Πανεπιστήμια, τά βιβλία, οι Ακαδημίες. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: τό πρώτο ότι περισσεύει η φυσίωση καί τό αίσθημα τής αυταρκείας καί τό δεύτερο ότι πλεονάζει ο κίνδυνος νά ποδηγετούνται οι μάζες καί νά κατευθύνονται μέσα από συγκεκριμένους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς καί προγράμματα.

Τό σχολείο όμως δέν έχει πλέον τήν έννοια πού γνωρίζαμε. Από χώρος πού κατά κύριο λόγο ασκεί αγωγή, καλλιεργεί τή σοφία, εμβαθύνει στόν πολιτισμό, τόν συντηρεί καί παράγει νέον έχει εξελιχθεί σέ ένα μηχανισμό παραγωγής καί μετάδοσης πληροφοριών, πού μάλιστα λόγω τού όγκου τους μόνον μηχανές μπορούν νά τίς αποθηκεύσουν, αναλύσουν ή καί συνθέσουν.

Η γνώση επειδή απαιτεί κρίση, προσωπική μετοχή στή σύνθεση καί ελευθερία έχει εκφυλισθεί σέ δεξιότητα συλλογής επί μέρους πληροφοριών καί εξειδίκευσης στή χρήση εργαλείων πρόσβασης σέ αυτές. Η αναζήτηση πληροφοριώνστόν ωκεανό τού δια δικτύου ονομάζεται surfing, πού σημαίνει περπατώ πάνω στά κύματα, δηλαδή δέν βουλιάζω στόν βυθό τής αλήθειας, επιπλέω στήν επιφάνεια, ακουμπάω τά επιφαινόμενά της.

Ο άνθρωπος ως πρός τίς δυνατότητες γίνεται αβαθής, ενώ διαθέτει απίστευτες γνώσεις• οι έξυπνοι πού όμως αδυνατούν εν τελώς νά διαχειρισθούν τήν καθημερινότητά τους περισσεύουν επικίνδυνα. Τά αποθέματα σοφίας έχουν πλέον εξαφανισθεί.

ΠΗΓΗ : anastasiosk.blogspot.gr

http://www.agioritikovima.gr/eipan/11502-meogaias-nikol

«ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ» Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ

Διαβάζοντας κάποιο άρθρο σχετικά μέ τήν εικόνα πού έχουν τά σημερινά παιδιά γιά τήν γλώσσα μας, καθώς καί τίς ξενόφερτες ιδέες πού υποστηρίζουν περί απλοποίησης (λέει) τής … δύσκολης Ελληνικής, δέν μπορούσα νά κρύψω τήν πικρία μου αλλά καί τόν θυμό μου.

Δέν πίστευα ότι αυτά τά είπαν Ελληνόπουλα.

Μετά, όμως, από λίγη ψύχραιμη σκέψη καί αναλογιζόμενος τήν κατάντια τού εκπαιδευτικού μας συστήματος, σκέφτηκα πώς σαφώς καί τά παιδιά πού απάντησαν στό άρθρο τόσο αδιάφορα καί απαξιωτικά γιά τήν Ελληνική γλώσσα... έχουν δίκιο νά λένε αυτά πού λένε, αφού δέν βρέθηκε κανένας νά τούς εξηγήσει τόν πλούτο, τόν θησαυρό καί τήν τεράστια γλωσσική κληρονομιά τής οποίας είναι οι συνεχιστές. Είναι ένας θησαυρός πού τόν ζηλεύουν όλοι οι λαοί, οι οποίοι θά έκαναν καί θά έδιναν πολλά γιά νά ήταν εκείνοι οι κληρονόμοι αυτού τού πλούτου.

«Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΔΙΩΓΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ»

Του Αντώνη Γρυπαίου-Διεθνολόγου
Σε στιγμές τόσο κρίσιμες για το Έθνος, τη πατρίδα, και το Λαό μας, είναι πραγματικά ντροπή για τη διοικούσα εκκλησία της Ελλάδος, αφελώς και επιπολαίως, να σιωπά, και να συνεργάζεται από άγνοια, με τους δοσίλογους και εφιάλτες ανθέλληνες πολιτικούς, οι οποίοι για τη κάθε επόμενη δόση δανείων, ξεπουλάνε όλη την Ελλάδα!

Αποδυνάμωσαν τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, το καμάρι του Ελληνικού Λαού.
Έστειλαν τη νεολαία μας στην αλλοδαπή σαν μετανάστες, ενώ εδώ... εγκαταστάθηκαν Ισλαμιστές λαθρομετανάστες!

Η Ελλάδα κυριολεκτικώς κάθεται επάνω στα πετρέλαια, στο χρυσό, και στο φυσικό αέριο, και οι ανίκανοι και ανάξιοι πολιτικοί έχουν κρεμαστεί από τα δάνεια των Σιωνιστικών διεθνών τραπεζών! Ενώ κόβουν τους μισθούς και συντάξεις Κλήρου και Λαού για να επιβιώσουν σαν κυβέρνηση!

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ 19ΟΥ ΑΙΩΝΑ

Το Άγιο Όρος αποτελεί αυτοδιοίκητο τμήμα του Ελληνικού Κράτους, που βρίσκεται στη χερσόνησο του Άθω της Χαλκιδικής στη Μακεδονία.

Περιλαμβάνει είκοσι Ιερές Μονές και άλλα μοναστικά ιδρύματα και ανεπίσημα χαρακτηρίζεται ως "Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία".

Αποτελεί το κέντρο του Ορθόδοξου χριστιανικού μοναχισμού με μνημεία μεγάλης εθνικής, ιστορικής, θρησκευτικής, γραμματειακής και πολιτισμικής αξίας σε παγκόσμια κλίμακα.

Από το 1988 συγκαταλέγεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ...

«Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν μια πράξη ταπεινώσεως, μια κάθοδος, μια κένωση από τη δόξα και τον πλούτο της θεότητος, στην ανθρώπινη πεζότητα, στον ανθρώπινο πόνο, στη συκοφαντία και τον κατατρεγμό. Όλη η ζωή, λοιπόν, του Κυρίου ήταν μια κάθοδος.

Μόνο μια φορά δεν κατέβηκε ο Κύριος, όταν ήταν πάνω στο Σταυρό και Του έλεγαν: «Ει Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού» (Ματθ. κζ΄, 40). Και δεν κατέβηκε, διότι απλούστατα βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως… δεν είχε που αλλού να κατέβει!...» .

ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/ΔΙΑΦΟΡΑ/ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ-ΛΟΓΟΣ/ΔΙΑΦΟΡΑ/11582-i-zοi-tou-chrit

ΟΙ ΟΥΝΝΟΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ 'ΔΩ... (VIDEO)

Νίκος Θεοδοσίου
Εικόνες του '44 που τράβηξε ο Φιλοποίμην Φίνος...

Ανακάλυψα το απόσπασμα που έχει διασωθεί από την "χαμένη" ταινία επικαίρων του Φιλοποίμενος Φίνου για το τέλος της ναζιστικής Κατοχής, στην Αθήνα του 1944.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια ταινία επικαίρων που γύρισε ο Φιλοποίμην Φίνος αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα.

Η ταινία καταγράφει τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Γερμανούς.
 

Οι λόγοι που δεν βρήκε ποτέ το δρόμο της προς τις αίθουσες είναι σίγουρα πολιτικοί. Η ταινία έχει καθαρά φιλο-εαμικό προσανατολισμό. Μετά όμως την αποχώρηση των Γερμανών (στα μέσα Οκτωβρίου του 1944) ακολούθησε μια πολύ ταραγμένη περίδος, που κορυφώθηκε με τη Μάχη της Αθήνας (τον Δεκέμβρη του 1944, γνωστή και ως Δεκεμβριανά) και την έναρξη του μεγάλου διωγμού των αριστερών. Έτσι, έμεινε στα αζήτητα.

Κατά περιόδους κομμάτια της χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορες ταινίες. Ποτέ αυτούσια και με το σπηκάζ της εποχής, όμως.

Την ανακάλυψε πολλές δεκαετίες αργότερα σε αρχεία του εξωτερικού, ο Ροβήρος Μανθούλης όταν ετοίμαζε το 1997 το ντοκιμαντέρ "Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος". Η ταινία του Φίνου στην πρωτότυπη μορφή της εντάχθηκε ολόκληρη στο ντοκιμαντέρ του Ροβήρου Μανθούλη "Βίοι Παράληλλοι του Εμφυλίου" του 1999 που είναι η εξάωρη εκδοχή του Εμφυλίου Πολέμου. Με αυτό τον τρόπο προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

 

 ΠΗΓΗ : logoplokies.blogspot.gr

http://www.agioritikovima.gr/2011-07-14-22-28-56/11583-oi-ounnoi-pera

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Ανατολικά της πόλης του Άργους, σε μια ταπεινή σπηλιά, ασκητεύει γύρω στο 900 μ.Χ ένας ταπεινός και ήρεμος Αθηναίος, ο οποίος στο όνομα της αγάπης του Θεού, εγκαταλείπει το «κλεινόν άστυ» όπου γεννήθηκε το 862 μ.Χ. και με νηστεία και προσευχή λατρεύει τον Κύριο. Πρόκειται για τον Άγιο Θεοδόσιο τον Νέο.

Κακόβουλοι και συκοφάντες άνθρωποι κατηγορούν τον ερημίτη στον Άγιο Επίσκοπο Άργους, ότι δήθεν είναι αγύρτης και λαοπλάνος.

Ο Άγιος στενοχωριέται και με θλίψη κατανοεί ότι πρέπει να λάβει μέτρα για το καλό της Εκκλησίας. 

Σκοπεύει να απομακρύνει τον ασκητή Θεοδόσιο από την περιοχή.

Tότε δέχεται την επιστολή του Πατριάρχη Νικολάου να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη. Αποφασίζει να αντιμετωπίσει το θέμα του ασκητή Θεοδόσιου, μετά την επάνοδο του. 

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΣΤΕΣ (ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ)

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣH

Μόνο η αλήθεια του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Αυτή η αλήθεια μας φανέρωσε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Ήρθε στον κόσμο για να "κηρύξει το ευαγγέλιο του Θεού" (Μαρκ. 1,14). Να διδάξει και να "μαρτυρίσει την αλήθεια"(Ιω. 18,37). Γνωρίζοντας, λοιπόν ο άνθρωπος την αλήθεια του Χριστού ελευθερώνεται από την αμαρτία (Ιω. 8,32). Υπακούοντας σ' αυτήν μετέχει στην αληθινή ζωή (Ιω. 14,6).

Απέναντι στην αλήθεια του Θεού βρίσκεται η πλάνη και η αίρεση. Η πλάνη αρνείται την αλήθεια και η αίρεση τη νοθεύει. Έτσι ο άνθρωπος που έπεσε σε πλάνη ή παρασύρθηκε απο την αίρεση χάνει τη δυνατότητα της σωτηρίας.

Η Εκκλησία που είναι "ο στύλος και το στήριγμα της αλήθειας"( Ά Τιμ. 3,15), απο τα πρώτα χρόνια ακόμη, αγωνίστηκε σκληρά να κρατήσει ακέραιη και ανόθευτη την αλήθεια, που μας παρέδωσε ο Χριστός. Η συνεχής φροντίδα  των Αποστόλων και των διαδόχων τους ήταν να προφυλάξουν τους χριστιανούς από τις πλανεμένες διδασκαλίες, τους "ψευδοδιδασκάλους" και τους "ψευδοπροφήτες (Ματθ. 7,15  ΄Β Πετρ. 2,1 Ά Ιω. 4,1 ).

Ανθρώποι αιρετικοί που προσπάθησαν να διαστρέψουν την αλήθεια (Πραξ. 20,30), εμφανίστηκαν πολλοί. Τέτοιοι παλαιότερα ήταν οι Αρειανοί, οι Πνευματομάχοι, οι Εικονομάχοι και άλλοι. Αιρετικοί υπάρχουν και στις μέρες μας. Εξίσου επικίνδυνοι με τους παλιούς, και υπηρετώντας τον ίδιο πάντα στόχο: κηρύσσοντας "διεστραμμένα" να αποσπούν τους χριστιανούς "οπίσω αυτών". Στην αίρεση τους.

Απο τους πιό επικίνδυνους αιρετικούς των ημερών μας είναι και οι Χιλιαστές. Σ' αυτούς αναφέρονται τα παρακάτω. Σκοπό έχουν να σε πληροφορήσουν για το τι πρέπει να γνωρίζεις γι' αυτούς. Διάβασε τα με προσοχή. Προσπάθησε ν' ανταποκριθείς σε οτι με αγάπη σου ζητάμε. Κάνε να φτάσει και σε χέρια άλλων αδελφών μας, που πιθανόν βρίσκονται σε άγνοια ή ακόμη και σε κίνδυνο.

Γ.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ : «Ο ΘΕΟΣ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΜΑΣ»

Είναι συγκινητική η διακριτικότητα της αγάπης του Θεού, όπως μας την απεκάλυψε ο Γέροντας.

Ήμασταν μια φιλική συντροφιά, στα Καλλίσια,
δίπλα στους βράχους του Μοναστηριού, έχοντας ανάμεσά μας το Γέροντα. Ήταν νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος.

Ο Γέροντας μας έκανε μια κατανυκτική, εξωτερική και εσωτερική, περιγραφή των Αγιορείτικων αγρυπνιών στα Καυσοκαλύβια, τότε πού, όπως έλεγε... «το Άγιο Πνεύμα ερχόταν και πλημμύριζε με ουράνια χαρά τις ψυχές των μοναχών».Και λέγοντας αυτά, μας άφησε ένα αφυπνιστικό μήνυμα:

«Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει».

Τα λόγια του μου θύμιζαν την Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού».

Ο Παντοδύναμος Θεός χτυπά διακριτικά την πόρτα της ψυχής του αδύναμου ανθρώπου και περιμένει υπομονητικά να του ανοίξει, για να τον κάνει αληθινά ευτυχή, κι αυτός τις πιο πολλές φορές, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, που Εκείνος του χάρισε, δεν του ανοίγει, μένοντας κλεισμένος στη δυστυχία του.

Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε τη φρόνηση να κάνουμε πράξη την ικεσία:
«Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν»;Πόσοι από μας, λέγοντας αυτή την προσευχή δεν αμπαρωνόμαστε στη μοναξιά της ανασφάλειάς μας;

Και ο Θεός σέβεται την αφροσύνη μας, γιατί κι αυτή αποτελεί έκφραση της ελευθερίας μας.

Μια μέρα ο Γέροντας μου είπε: «Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας».
Και μια άλλη: «Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση».

Προσπαθούσα να εμβαθύνω στις επιγραμματικές, αλλά πολυσήμαντες αυτές συμβουλές του.
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ»
Γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ..

ΠΗΓΗ : http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντας-Πορφύριος/11610-gporfurios-o

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΜΑΤΟΣ

Αδελφοί μας,
Ως Χριστιανοί, όλοι δεχτήκαμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας τη μεγάλη ευλογία του Θεού, να βαπτισθούμε και να γίνουμε μέλη του σώματος του Χριστού. Να ενωθούμε μαζί Του, να Τον ντυθούμε, όπως χαρακτηριστικά ψάλλουμε: «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Αλληλούϊα».

Τη δική μας τη Βάπτιση συνήθως δεν την θυμόμαστε - φυσικό αυτό αν βαπτισθήκαμε σε νηπιακή ηλικία - αλλά αρκεί το να αγωνιζόμαστε να ζούμε πραγματικά σαν Χριστιανοί και συχνά να συμμετέχουμε στα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας μας που δυναμώνουν τη σχέση μας με τον Χριστό .Όμως αρκετά συχνά συμβαίνει να παρακολουθούμε κάποια Βάπτιση. Είτε σαν καλεσμένοι είτε σαν γονείς η παππούδες η και σαν ανάδοχοι κάποιου μωρού που πρόκειται να βαπτιστεί. Όχι σπάνια μπορεί να παρακολουθήσουμε και τη Βάπτιση ενός ενηλίκου ατόμου.

Η ανάρτηση αυτή σκοπό έχει να μας βοηθήσει να ζούμε την κάθε Βάπτιση σαν ένα Μυστήριο της Εκκλησίας μας, όπως είναι, και μάλιστα το πρώτο. Γνωρίζοντας κάποια βασικά πράγματα για τη σημασία των όσων τελούνται, είναι πιο εύκολο για μας να συμμετέχουμε συνειδητά, με προσευχή και ευλάβεια και να αποφεύγουμε το δυστυχώς συχνό φαινόμενο να έχουμε όλοι - ποιος λίγο, ποιος πολύ - μεταβάλει στο δικό μας περιβάλλον το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, όπου ένας ακόμη άνθρωπος «υιός και κληρονόμος της επουρανίου γίνεται βασιλείας» (ευχή του Αγίου Μύρου), σε κοσμική εκδήλωση.

ΝΙΚΗΣΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ

Αληθινή Ιστορία
Ο ευλαβής και ζηλωτής εφημέριος τους είχε δώσει ένα ευρύχωρο δωμάτιο του Πνευματικού Κέντρου του Ναού και μαζευόντουσαν κάθε εβδομάδα είκοσι περίπου κυρίες της ενορίας και μελετούσαν τον λόγο του Θεού.

Τι χαρά ένιωθαν όλες τους, με πόση ευφροσύνη γέμιζε η καρδιά τους κάθε φορά! Έφευγαν για τα σπίτια τους ήρεμες, γεμάτες αποφάσεις και σκέψεις ιερές για την οικογενειακή τους ζωή.
Η υπεύθυνη της φιλικής αυτής συνάξεως γνώριζε χρόνια τώρα τα μέλη της. Τις χαιρόταν που όλες σχεδόν έπαιρναν τον λόγο και έλεγαν με απλότητα τις σκέψεις τους πάνω στο θέμα που μελετούσαν και συζητούσαν κάθε φορά και που ήταν πάντοτε ενδιαφέρον και επίκαιρο. Οικογενειακό, κοινωνικό, λατρευτικό, παιδαγωγικό κλπ.

Κάπως ξεχώριζε από τις άλλες η κυρία Ειρήνη. Λεπτή, ευγενική, έβλεπε στα μάτια κάθε φορά την υπεύθυνη και ρουφούσε, λες, τα λόγια της. Σπάνια όμως έλεγε τη γνώμη της. Κι όταν αποφάσιζε κάτι να πει, μιλούσε χαμηλόφωνα, διστακτικά. Και πάντα έφευγε στο τέλος βιαστική.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ:«ΜΕ ΕΠΙΑΣΕ ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ!»

Εγώ, όταν ήμουν στον στρατό και ήμασταν στις επιχειρήσεις πάνω στα βουνά, επτά μήνες είχα να δω εκκλησία. Μια μέρα με έστειλαν κάτω στην Ναύπακτο, για να φτιάξω κάτι ασυρμάτους και έπρεπε να γυρίσω αμέσως πίσω.

Τακτοποίησα τους ασυρμάτους και, καθώς επέστρεφα, πέρασα έξω από μία εκκλησία που ήταν πάνω στον δρόμο. Ήταν Μεγάλη Σαρακοστή και έψαλλαν τους Χαιρετισμούς. 
Πώς να μπω μέσα; Είχα τους ασυρμάτους που δεν μπορούσα να τους αφήσω· δεν είχα και χρόνο.

Κάθησα μόνον πέντε λεπτά έξω από την εκκλησία. Με έπιασε ένα παράπονο! Έκλαιγα σαν μικρό παιδί. " Θεέ μου, έλεγα, πως κατήντησα! Από μικρός πήγαινα στην εκκλησία, πριν πάη ο νεωκόρος.

Και τώρα επτά μήνες έκανα να δω εκκλησία!".

ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντα-Παϊσιου/11616-gerontas-paio

PRAVDA:«Η ΡΩΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ

Πριν από δύο χρόνια, η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία να βγει από την κρίση με τη βοήθεια της Ρωσίας. 

Σήμερα, ρωσικές επενδύσεις στη χώρα αναπτύσσονται και δίνουν ανάσα στις οικονομίες πολλών περιοχών της Ελλάδας, όπως οι βόρειο-ανατολικές περιοχές. Οι Ρώσοι επενδυτές προσελκύονται κυρίως από φθηνά ακίνητα, τουρισμό και ιδιοκτησία που μπορούν να αγοράσουν από το κράτος.
«Η Ελλάδα θα πρέπει να δώσει μόνο στη Ρωσία το πράσινο φως, και τότε Ρωσικά χρήματα θα έρθουν», δήλωσε ο Ιβάν Σαββίδης, ένας επιχειρηματίας και ο πρόεδρος της Ένωσης Ελληνικών Δημόσιων Οργανισμών της Ρωσίας, δήλωσε. 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ : Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

– Γέροντα, πόσοι είναι οι αναχωρητές στο Άγιον Όρος; 

- Δεν ξέρω· λένε ότι είναι επτά. Εδώ και μερικά χρόνια είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς τόπο ήσυχο, για να ασκητέψει. 
Γι’ αυτό μερικοί Πατέρες, όταν υπήρχαν ακόμη ιδιόρρυθμα μοναστήρια στο Άγιον Όρος, έβρισκαν άλλον τρόπο να ζήσουν την άσκηση. Π.χ. έλεγαν: «δεν με αναπαύει εδώ, θα πάω σε κανένα ιδιόρρυθμο να δουλέψω, για να μαζέψω χρήματα», και οι άλλοι το πίστευαν.

Πήγαιναν σε ιδιόρρυθμο, δούλευαν εκεί τρείς-τέσσερις μήνες και ύστερα ζητούσαν μεγάλη αύξηση. Επειδή δεν τους την έδιναν, έλεγαν: «Δεν με συμφέρει· θα φύγω». Έπαιρναν λίγο παξιμάδι και πήγαιναν, κρύβονταν σε καμμιά σπηλιά και ασκήτευαν.

Οι άλλοι είχαν την εντύπωση ότι πήγαν και δουλεύουν αλλού. Και αν ρωτούσαν στο μοναστήρι: «τί γίνεται, πέρασε εκείνος ο Πατέρας;», έλεγαν: «Ναι, πέρασε, αλλά τί ιδιότροπος που ήταν! Ήθελε να μαζέψει από ’δω χρήματα. Ζητούσε αύξηση.

Καλόγερος, και να ζητάει αύξηση! Τί καλόγερος είναι αυτός;». Όποτε, ωφελείτο ο αναχωρητής και από την άσκηση που έκανε και από τις κατηγορίες των άλλων, ωφελείτο και από τους κλέφτες. Γιατί μάθαιναν οι κλέφτες ότι ο τάδε έχει χρήματα και πήγαιναν στην σπηλιά, τον ταλαιπωρούσαν, αλλά τελικά δεν έβρισκαν τίποτε.

ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντα-Παϊσιου/11627-gerontas-paio

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

π. Μάρκελλος Καρακαλληνός
Ο Πανάγαθος και πολυεύσπλαχνος Θεός επιθυμεί πολύ την σωτηρίαν μας. Μας περιμένει με πολλή αγάπη εις την ουράνιον Βασιλείαν του, την ητοιμασμένην από καταβολής κόσμου.

Διά τούτο επεμβαίνει και χειρουργεί με πολλούς τρόπους την ψυχήν μας, διά να την προετοιμάση ως κεκοσμημένην νύμφην διά την Βασιλείαν του.

Επειδή εμείς είμεθα αμελείς και οκνηροί και δεν αγωνιζόμεθα όσον πρέπει διά την σωτηρίαν μας, έρχεται ο φιλόστοργος Πατέρας μας παιδαγωγικά να μας ξυπνήση. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να περάση την ζωήν του χωρίς θλίψεις, ασθένειες, δοκιμασίες, αδικίες και παντός είδους δυσκολίες.

Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ ΠΙΣΤΟΙ

Γέροντος Ιωσήφ ΒατοπεδινούΠάντα γεννάται το ερώτημα: Δύνανται αυτοί που ζουν στον κόσμο να ασχολούνται με την νοερά προσευχή;

Προς τους ερωτώντας αποκρινόμεθα καταφατικά: Ναι. Για να γίνη καταληπτή η προτροπή μας προς τους ενδιαφερομένους, αλλά και η υπόδειξη στους μη γνωρίζοντας, εξηγούμεν συντόμως περί τούτου του θέματος, ώστε να μην προβληματίζωνται εκ της διαφορετικής ίσως ερμηνείας και προσδιορισμού της «νοεράς προσευχής».

Γενικά, η προσευχή είναι η μόνη υποχρεωτική και απαραίτητη εργασία και αρετή για όλη την λογική φύση, αισθητή και νοούμενη, ανθρωπίνη και αγγελική και γι” αυτό προσταζόμεθα στην αδιάλειπτό της εργασία.

Η προσευχή δεν χωρίζεται δογματικώς σε τύπους και τρόπους, αλλά, κατά τους Πατέρας μας, κάθε τύπος και τρόπος προσευχής είναι ωφέλιμος, αρκεί να μην είναι τίποτε διαβολική πλάνη και επήρεια. Ο σκοπός της παναρέτου αυτής εργασίας είναι να στρέφη και να κρατά τον νου του ανθρώπου στον Θεό. Γι” αυτόν λοιπόν τον σκοπό οι Πατέρες μας επενόησαν ευκολώτερους τρόπους και απλούστευσαν την προσευχή, ώστε ο νους ευκολώτερα και σταθερώτερα να στρέφεται και παραμένη στον Θεό. Στας λοιπάς αρετάς μεσολαβούν και άλλα μέλη και αισθήσεις του ανθρώπου, ενώ στην μακάρια προσευχή ο νους μόνος εξ ολοκλήρου ενεργεί· επομένως, χρειάζεται πολλή προσπάθεια στην προτροπή και συγκράτησή του, για να γίνη η προσευχή καρποφόρος και δεκτή. Οι αγιώτατοι Πατέρες μας, που αγάπησαν εξ ολοκλήρου τον Θεό, είχαν ως κυριωτέρα των σπουδή να ενωθούν και να παραμένουν συνεχώς μαζί Του· ως εκ τούτου, έστρεφαν όλη τους την προσπάθεια στην προσευχή, ως το αποτελεσματικώτερον μέσο.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ : ΤΙ ΜΑΝΑ ΕΙΝ΄ ΑΥΤΗ!

– Γέροντα, γιατί η Παναγία άλλοτε µού δίνει αµέσως αυτό πού τής ζητώ καί άλλοτε όχι;

– Η Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στήν προσευχή µας• όποτε δέν έχουµε, µάς αφήνει, γιά νά αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά. Όταν ήµουν στήν Μονή Φιλοθέου, µιά φορά, αµέσως µετά τήν αγρυπνία τής Παναγίας µέ έστειλε ένας Προϊστάµενος νά πάω ένα γράµµα στήν Μονή Ιβήρων. Ύστερα έπρεπε νά πάω κάτω στόν αρσανά τής µονής καί νά περιµένω ένα γεροντάκι πού θά ερχόταν µέ τό καραβάκι, γιά νά τό συνοδεύσω στό µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µέ τά πόδια. Ήµουν από νηστεία καί από αγρυπνία.

Τότε τήν νηστεία τού Δεκαπενταυγούστου τήν χώριζα στά δύο• µέχρι τής Μεταµορφώσεως δέν έτρωγα τίποτε, τήν ηµέρα τής Μεταµορφώσεως έτρωγα, καί µετά µέχρι τής Παναγίας πάλι δέν έτρωγα τίποτε. Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά τήν αγρυπνία καί ούτε σκέφθηκα νά πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι. Έφθασα στήν Μονή Ιβήρων, έδωσα τό γράµµα καί κατέβηκα στόν αρσανά, γιά νά περιµένω τό καραβάκι. Θά ερχόταν κατά τίς τέσσερις τό απόγευµα, αλλά αργούσε νά έρθη.

Άρχισα εν τώ µεταξύ νά ζαλίζωµαι. Πιό πέρα είχε µιά στοίβα από κορµούς δένδρων, σάν τηλεγραφόξυλα, καί είπα µέ τόν λογισµό µου: «Άς πάω νά καθήσω εκεί πού είναι λίγο απόµερα, γιά νά µή µέ δή κανείς καί αρχίση νά µέ ρωτάη τί έπαθα». Όταν κάθησα, µού πέρασε ο λογισµός νά κάνω κοµποσχοίνι στήν Παναγία νά µού οικονοµήση κάτι. Αλλά αµέσως αντέδρασα στόν λογισµό καί είπα: «Ταλαίπωρε, γιά τέτοια τιποτένια πράγµατα θά ενοχλής τήν Παναγία;». Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό.

Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµί, δύο σύκα καί ένα µεγάλο τσαµπί σταφύλι. «Πάρε αυτά, µού είπε, εις δόξαν τής Κυρίας Θεοτόκου», καί χάθηκε. Έ, τότε διαλύθηκα• µέ έπιασαν τά κλάµατα, ούτε ήθελα νά φάω πιά … Πά, πά! Τί Μάνα είναι Αυτή! Νά φροντίζη καί γιά τίς µικρότερες λεπτοµέρειες! Ξέρεις τί θά πή αυτό!
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου,
«ΛΟΓΟΙ, τόμ. Ϛ´, Περί Προσευχής»
έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,
Σουρωτή Θεσσαλονίκης, 2012,
σελ. 90-91
ΠΗΓΗ :

http://www.agioritikovima.gr/Διδαχές/Γέροντα-Παϊσιου/11643-gerontas-paio

Τι φέρνει τους αγγέλους κοντά μας;

Είναι  δόγμα της Εκκλησίας μας η ύπαρξη των αύλων πνευμάτων, των αγγέλων. Στο «Πιστεύω» ομολογούμε ότι ο Θεός είναι «ποιητής ουρανού και γης, ορατών τε και αοράτων». Ανάμεσα στα αόρατα κτίσματα του Θεού είναι οι άσαρκοι –και ως εκ τούτου αόρατοι- άγγελοι. Το σώμα που βλέπουν οι πιστοί όταν κάποτε αυτοί εμφανίζονται, είναι  φαινομενικό -κατά τους πατέρες- για να μπορούν να τους αντιλαμβάνονται και να  επικοινωνούν μαζύ τους. Το ίδιο και τα φτερά τους. Φανερώνουν το ύψος της φύσεως  τους, λέγει ο ι. Χρυσόστομος, και επίσης δείχνουν ότι κατεβαίνουν από ψηλά από  το Θεό του οποίου είναι αγγελιοφόροι. Και είναι δόγμα της Εκκλησίας μας ότι οι  άγγελοι βοηθούν και συμπαραστέκονται τους ανθρώπους ποικιλοτρόπως. Λέγει η προς  Εβραίους επιστολή ότι οι άγγελοι είναι «λειτουργικά πνεύματα εις διακονία  αποστελλόμενα διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν» (Εβρ. 1,14).

Οι 7 θαυματουργ​ές εικόνες της Παναγίας στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίο​υ

Παναγία Βηματάρισσα

Εκτός από το ιστορικό και καλλιτεχνικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, οι θρησκευτικές εικόνες είναι και αντικείμενα λατρείας, αφού σε αυτές φανερώνεται η υπόσταση των εικονιζομένων προσώπων. Κατά συνέπεια η δύναμη της εικόνας πηγάζει από την χάρη του εικονιζομένου, η οποία με την σειρά της προέρχεται από τον Θεό. Αν και όλες οι εικόνες αντανακλούν χάρη, κάποιες θεωρούνται θαυματουργές, διότι η χάρη τους υπήρξε κάποτε εναργέστερη, και μάλιστα σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης των πιστών η αντιθέτως ύβρεως, οπότε η χάρη μετετράπη σε τιμωρία.

Μεταξύ των πολλών θαυματουργών εικόνων που φυλάσσονται στις αγιορειτικές μονές οι περισσότερες ανήκουν ασφαλώς στην Θεοτόκο, δεδομένης της ιδιαίτερης σχέσεως του Άθωνα με την Παναγία. Η Μονή Βατοπαιδίου κατέχει τον μεγαλύτερο αριθμό εικόνων της Θεοτόκου, οι οποίες είναι γνωστές με διάφορες ονομασίες.

Κορίτσια και Αγόρια. Πόσο πραγματικά διαφέρουν;

Αγαπητοί γονείς, Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω τη σημερινή μου ομιλία με ένα περιστατικό που μου διηγήθηκε

κάποτε ένας νοσηλευόμενος στρατιωτικής κλινικής από τον οποίο είχα πάρει συνέντευξη. Σύμφωνα με την μαρτυρία του, λοιπόν, σε ηλικία πέντε ετών περίμενε με τον πατέρα του στον χώρο αναμονής ενός παιδιατρείου. Πάνω στο τραπεζάκι του προθάλαμου του παιδιατρείου υπήρχαν πολλά παιχνίδια και δυσκολευότανε να αποφασίσει με ποιο από όλα ήθελε να παίξει. Έτσι, αποφάσισε να κλείσει τα μάτια του και να τραβήξει στην τύχη ένα παιχνίδι από τα πολλά που ήταν διαθέσιμα και να παίξει με αυτό. Έκλεισε λοιπόν τα μάτια του, άπλωσε το χέρι του και αυτό που έπιασε ήταν μια κούκλα. Απ ‘ότι μου είπε ένιωσε περίεργα καθώς γνώριζε πως αυτό ήταν ένα κοριτσίστικο παιχνίδι αλλά αποφάσισε να παίξει μαζί της και νά μην παραβιάσει τον κανόνα που είχε θέσει στον εαυτό του, πως θα έπαιζε, δηλαδή, με όποιο παιχνίδι τραβούσε πρώτο.

Θαυμαστές ιστορίες για τον Άγιο Δημήτριο.

Το μύ­ρο του Α­γί­ου
Η λέ­πρα του Μα­ρια­νού

Η θε­ρα­πεί­α του Λε­ον­τί­ου

Τα λεί­ψα­να του Α­γί­ου και ο Ι­ου­στι­νια­νός

Η πεί­να της πό­λης και ο πλοί­αρ­χος

Ο τυ­φλός της Κων­σταν­τι­νού­πο­λης

Ο τυ­φλός της Α­δρι­α­νού­πο­λης

Ο κα­στρο­φύ­λα­κας και η πη­γή

Ο πα­λιός να­ός στο α­λώ­νι

Ο Ά­γιος Δη­μή­τριος και Α­χί­λει­ος πριν την ά­λω­ση

Οι Σα­ρα­κη­νοί στα τεί­χη

Η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση 26 Ο­κτω­βρί­ου 1912

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ! Το θαύμα της μυρόβλυσης του Αγίου Δημητρίου το έτος 1987!

Ήταν 26 Οκτωβρίου 1987. Ώρα περασμένες δέκα το βράδυ. Η Θεσσαλονίκη γιόρταζε την μνήμη της αθλήσεως του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου καθώς και τα ελευθέριά της από την περίπου πεντακοσίων ετών (1430-1912) καταδυναστεία των Οθωμανών. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου με ανοιχτές τις πόρτες δεχόταν τους νυχτερινούς προσκυνητές, που γονάτιζαν μπροστά στην ασημένια λάρνακα με τα άγια λείψανα του Μυροβλύτου. Την ώρα εκείνη δεν θα ήταν περισσότεροι από τριάντα με σαράντα άνθρωποι στον ναό. Μια ομήγυρις περίπου δέκα γυναικών, μπροστά στην λάρνακα, έψελνε την παράκληση του Αγίου. Μοναδικός κληρικός που παρευρισκόταν, ο νεαρός και νεοχειροτονηθείς διάκονος του ιερού ναού μαζί με την διακόνισσα-σύζυγό του.

Ο τότε προϊστάμενος του ναού και νυν μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων, τους είχε παραγγείλει να βρίσκονται εκεί και να τον περιμένουν.

Ξαφνικά, οι γυναίκες που έψελναν την παράκληση άρχισαν να φωνάζουν! Ο διάκονος έτρεξε κοντά τους και αυτές, με ανάμικτα συναισθήματα, του έδειξαν την λάρνακα! Ήταν λουσμένη κυριολεκτικά με ένα ελαιώδους συστάσεως μύρο (λέω μύρο γιατί η ευωδία του ήταν ασύγκριτη). Θα έλεγε κανείς με σιγουριά, ότι κάποιος άδειασε επάνω της τουλάχιστον δυο "κουβάδες" αρωματικό υγρό (χρησιμοποιώ την λέξη "κουβάδες" για να γίνει κατανοητό ότι η ποσότητα του μύρου που γλυστρούσε στα συμπαγή τοιχώματα της αργυρής λάρνακας με τις ανάγλυφες παραστάσεις, ήταν μεγάλη).

ΠΡΙΝ 26 ΧΡΟΝΙΑ…

Επειδή κάποιοι θεωρούν όλους τους Έλληνες διανοητικά ανάπηρους, παραθέτουμε τι έγραφε ο Γιάννης Μαρίνος στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» πριν 26 χρόνια.

 

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

 

Θα ήταν μεγάλη απαίτηση από μέρους μου να ζητήσω από κάποιους ολίγη δόση ιστορικής μνήμης. Το είδος αυτό είναι ανύπαρκτο εν Ελλάδι, εκτός και αν μπορεί να βοηθήσει κάποιους να εξαπατήσουν αφελείς. Σήμερα, κάποιοι μάς λένε ότι για τη κρίση φταίνε οι κερδοσκόποι, οι Γερμανοί, οι Πυγμαίοι, η CIA, οι Τούρκοι, οι Εβραίοι, οι μασώνοι και δεν συμμαζεύεται. Σίγουρα, όμως, δεν φταίμε εμείς!

Για να μην μάς θεωρούν κάποιοι εκ γενετής καθυστερημένους, παραθέτουμε το κύριο άρθρο του τότε διευθυντή του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» κ. Γιάννη Μαρίνου, στο τεύχος της 22ας Μαΐου 1986, υπό τον τίτλο: «Προτιμούμε να πνιγούμε χορεύοντας, όπως οι επιβάτες του Τιτανικού;». Με αφορμή την έκθεση του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Δημ.Χαλικιά, ο οποίος μέσω ύβρεων από τις «προοδευτικές» δυνάμεις έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ελληνική οικονομία, ο κ.Γ.Μαρίνος έγραφε:

Οι Γερμανοί ήθελαν και τους θησαυρούς του Αγίου Όρους!

Είναι γνωστό ότι οι Γερμανοί πέραν της καταστροφής που έφεραν στη χώρα μας στην Κατοχή, "βούτηξαν" και χιλιάδες αρχαιότητες που τις μετέφεραν στην Γερμανία, όπου ακόμα εκεί βρίσκονται. Στο στόχαστρό τους ήταν και το Άγιο Όρος
Το Άγιον Όρος, το τελευταίο καταφύγιο του μοναχισμού στο σύγχρονο κόσμο δεν έμεινε έξω από τη δίνη των κατοχικών χρόνων.
Και όπως με τους υπόλοιπους αρχαιολογικούς θησαυρούς, έτσι και τα ανεκτίμητα εκκλησιαστικά κειμήλια μπήκαν στο στόχαστρο των Γερμανών κατακτητών.

Μόνο που με το Άγιον Όρος δεν έγινε ό,τι και στην υπόλοιπη χώρα και οι ναζί δεν κατάφεραν χάρη στην ευέλικτη πολιτική των μοναχών να λεηλατήσουν και την Αθωνική Πολιτεία.

Γιατί δεν έγινα Μασόνος

Στα 1873 παρουσιάσθηκα στη Μασονική στοά της Κέρκυρας. Θα μ’ εδεχόντανε εκεί μ’ ευχαρίστηση, γιατί μ’ είχαν προσκαλέσει, δε μπορούσα όμως να δεχθώ το πρώτο άρθρο των καθηκόντων που μου επίβαλανε: το απόλυτο μυστικό.
Εχθρός των μυστικών και των μυστηρίων, εδέχθηκα, παρά τη θέλησή μου, το μυστικό όσο για οποιονδήποτε άλλον, αρνήθηκα όμως καθαρά όσο για τη γυναίκα μου, που θεωρούσα καθήκον μου μ’ αυτήν να μην έχω τίποτα κρυφό. Συνεπώς δεν έγινα δεκτός.

Το μυστικό γενικώς έχει για μένα κάτι το αποκρουστικό, το μισητό, το κρυφό, όμως προς τη γυναίκα, το σύντροφο της ζωής μας το ήμισυ μας, της οποίας τα συμφέροντα δεν είναι και δεν πρέπει να
είναι χωρισμένα, της οποίας η αγκαλιά πρέπει να είναι η φωλιά της ψυχής, καθώς η δική μας αγκαλιά η φωλιά της δικής της ψυχής, αχ! αυτό το κρυφό είναι ανήθικο, εγκληματικό και τραγικό!

Θα μιλήσω γι’ άλλα πράγματα που είδα εκεί μέσα. Μόλις είχα διαβεί την πόρτα του Ιδρύματος ένα πρόσωπο, τοποθετημένο πίσω μου με δέχθηκε κρατώντας έτοιμη μια ταινία και μ’ αφέλεια μου την προσάρμοσε στα μάτια! Δεν περίμενα αυτή την έκπληξη, ο φίλος όμως, που με συνόδευε, με βεβαίωσε πως τέτοια ήταν η απαραίτητη τουαλέττα, υποτάχθηκα λοιπόν. Μια φορά και τα μάτια μου δέθηκαν, μου έδωκαν χέρι κι έκαμα μερικά βήματα. Ο οδηγός μου τότες μου έβγαλε την ταινία κι εξαφανίστηκε. Βρέθηκα κλεισμένος σ' ένα δωμάτιο, χρωματισμένο μαύρο, αν θυμάμαι καλά, που φωτιζότανε μ’ ένα λυχνάρι με το φυτίλι του τσιγκούνικα φτιαγμένο, καθισμένος σ’ ένα σκαμνί από τα πιο κοινά, ανάμεσα σε δυο ανοιχτά φέρετρα, που μέσα σε καθένα ήταν ένας σκελετός κι άλλα σκιάχτρα, κατάλληλα να κάμουν τα παιδιά, να τρέμουν και ν’ αηδιάζουν τους ανθρώπους.

Η εντύπωση που αισθάνθηκα μπροστά σε παρόμοιες παιδιαφροσύνες αφαίρεσε πολύ από τη γοητεία εκείνου, για το οποίο επήγαινα. Εφανταζόμουν τους Τέκτονες πιο σοβαρούς, απ’ όσο μου φαινότανε.

Δεν έμεινα περισσότερο χρόνο μόνος. Το ίδιο πρόσωπο που μ’ είχε οδηγήσει σ’ αυτό το είδος της νεκρικής κατακόμβης, ξαναήρθε σε λίγο, φέρνοντάς μου ένα φύλλο χαρτί, που είχε γραμμένες, αν καλά θυμώμαι, τρεις ερωτήσεις, στις οποίες αμέσως αποκρίθηκα. Λυπούμαι που έχω λησμονήσει και τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Ύστερα μου έδεσαν πάλι τα μάτια, κι ο οδηγός μου με οδήγησε σε μια ψηλότερη αίθουσα, όπου βρέθηκα, φαντάζομαι ανάμεσα στους Κους Τέκτονες, των οποίων μόνος ο Πρόεδρος δεν ήταν βουβός. Μου μίλησε κι αρνήθηκα να δεχθώ την υποχρέωση του μυστικού όσο για τη γυναίκα μου κι έτσι λευτερώθηκα.
Άπαντα Ανδρέα Λασκαράτου τ. Α΄, Εκδόσεις «Άτλας» 1959, σελ 54-58
http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=137&t=4348
Από το truth.freeforumshttp://www.kalyterotera.gr/2012/10/blog-post_7869.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2012/10/blog-post_2389.html

Τι να πρωτοθυμηθώ σήμερα…

Τί νά πρωτοθυμηθῶ σήμερα....

Τούς ἀδελφούς κατά σάρκα Θεοφύλακτο καί Παντελεήμονα πού τούς ἔστειλαν οἱ Γερμανοί στό Νταχάου γιατί ἔκρυβαν Αὐστραλούς στρατιῶτες καί σώθηκαν μέ θαῦμα τῶν Ἁγ. Τεσσαράκοντα...

Τόν ΓεροΓεώργιο τόν ἉγιοΠαυλίτη πού φυγάδευε Ἄγγλους καί πῆρε βραβεῖο... ἀλλά ὅταν οἱ Ἄγγλοι σκότωσαν τούς Κυπρίους ἀγωνιστές τό ἔστειλε πίσω στήν Ἐλισσάβετ...

Τούς ἀδελφούς Ἰωασαφαίους στά Καυσοκαλύβια πού τραπέζωναν τούς Γερμανούς ἐνῶ ἀκριβῶς πάνω ἀπ' τά κεφάλια τους στήν σοφῖτα ἔκρυβαν Νεοζηλανδούς...

Αἰωνία ἡ μνήμη!

 

Χαῖρε ὦ χαῖρε Ἐλευθεριά!!!!

 

ΠΗΓΗ :

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2012/10/2114.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2012/10/blog-post_29.html

Εκεί που βλέπουμε ένα αδιέξοδο ο Θεός βλέπει μια ευκαιρία.

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Το πιο ανησυχητικό είναι η αύξηση των αυτοκτονιών συμπατριωτών μας. Αξιολύπητο και αξιοθρήνητο γεγονός. Άνθρωποι δίχως βαθύ νόημα βίου, υψηλό στόχο, σύνδεση με τον Θεό, αδυνατούν να υπομείνουν τα μεγάλα προβλήματα, να τα αντιμετωπίσουν και να τα λύσουν. Το εσωτερικό κενό αδυνατεί να αντέξει κάθε έκτακτο και πρόσθετο βάρος.
Οι διαλαλούντες την αποκοπή τους από το ιερό παρελθόν και θεωρούντες απελευθέρωση κατευθύνθηκαν σε ψυχική πείνα και δίψα.

Στην πατρίδα έως πριν λίγα χρόνια ο λαός ήταν δεμένος με την εκκλησία. Η θερμή και ζωντανή πίστη τον ενδυνάμωνε και του έδινε κραταιή ελπίδα. Αυτός ο ουσιαστικός σύνδεσμος τον βάσταζε ακμαίο επί τέσσερις εκατονταετίες σκλαβιάς. Διατηρήθηκε η χώρα όρθια ύστερα από πολέμους, μεταναστεύσεις, προσφυγιές, ασθένειες, κακουχίες, πείνες και στερήσεις. Μια χώρα που εξευτελίστηκε, ντροπιάστηκε, περιφρονήθηκε, ταπεινώθηκε και δοκιμάστηκε. Δεν διέκοψε ποτέ την επαφή της με το θείο.

Αφιέρωμα στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου των Όπλων

Επί την ευκαιρία της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως του Θαυματουργού, βρεθήκαμε σ’ έναν ιδιαίτερο Ιερό Ναό των Αθηνών, τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου των Όπλων στην περιοχή των Κάτω Πατησίων.

Όπως θα δούμε και παρακάτω στο κείμενο που ακολουθεί, ο Άγιος Νεκτάριος υπήρξε ιερουργός αυτής της Εκκλησίας.

Η ενορία του Αγίου Δημητρίου στην οδό Στρατηγού Καλλάρη, είναι σχετικά μια νέα ενορία αποτελούμενη από δύο ναούς.

Ο κεντρικός νεοανεγερθείς Ναός από το 1981, όταν τελείωσε η κατασκευή του, και ο παλαιός και ιστορικός Ναός του Αγίου Δημητρίου, ο οποίος ενσωματώθηκε στον νέο Ναό.

Θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον στον ιστορικό Ναό που φέρει το προσωνύμιο «των Όπλων».

Πίνδος, η εποποιία στην Αλβανία

(Χ. Ζαλοκώστας)

«…Παντού όπου χτυπηθούν με τον εχθρό, είναι τουλάχιστο τρεις φορές λιγότεροί του, αλλά δεν δείχνουν κανένα δισταγμό, κανένα φόβο για τον αντίπαλο. Ξέρουν ότι έχουν την Παναγιά μαζί τους. Όταν δυό μήνες πριν από τον πόλεμο οι Ιταλοί τορπίλλισαν άνανδρα το εύδρομο «Έλλη» στο λιμάνι της Τήνου, την ώρα που σημαιοστόλιστο ετοιμαζόταν ν’ αποβιβάσει το άγημα ναυτών που θα συνόδευε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας κατά τη λιτανεία, ο ελληνικός λαός ένιωσε ότι πλησίαζε ο πόλεμος. Αλλά δεν τρόμαζε, γιατί ήξερε πως θα τον βοηθήση η Ευαγγελίστρα.

[...]Μια οβίδα πέφτει πολύ σιμά του, αλλά βροντάει καταγής χωρίς να εκραγεί. Όσες έρχονται κατόπι σκάνε μακρύτερα, δεν τον βλάφτουν. Ο Γαβριήλ σηκώνεται μεταμορ­φωμένος. Άφοβα στέκει τώρα ολόρθος. Το αίσθημα της ατομικής του στενότητας έχει πλατύνει ως τον ουρανό. Δείχνει στους συντρόφους του την Παναγιά. Ο Μανόλης κι άλλοι απλοϊκοί χωριάτες τη διακρίνουν αμέσως. “Δες! Δες! Η Μεγαλόχαρη!”. Ποτέ στη ζωή τους, κανένα αίσθημα δεν τους κλόνισε όσο τούτο το όραμα.

Έλληνες στα όπλα!

Ήταν μέρες σαν και τις σημερινές, δύσκολες, με τα σύννεφα του πολέμου των όπλων να εξαπλώνονται, πάνω από την Ευρώπη, διότι και τότε ένας αρχομανής Γερμανός, ο Χίτλερ, θέλησε να καθυποτάξει τους λαούς της Ευρώπης κάτω από τη σκληρή μπότα του Γ΄ Ράιχ, και εν μέρει τα κατάφερε αρκετά εύκολα με όλους τους ευρωπαίους.

Βρήκε όμως το μπελά του με τους τότε σκληρούς Έλληνες και αυτός αλλά και ο σύμμαχός του o Μουσολίνι που προηγήθηκε και που τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, απαίτησε την εντός τριών (3) ωρών απόφαση της Ελλάδος (δια του τότε Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά) να διαλέξει μεταξύ της παράδοσης ή του πολέμου. Και φυσικά η απάντηση του Μεταξά ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ, που στη συνέχεια το έκαναν πράξη και αποτέλεσμα οι Έλληνες στρατιώτες, γράφοντας το Έπος του 1940. Το ίδιο έπαθε και ο Χίτλερ, αργότερα την άνοιξη του 1941, σε αντίθεση με τις επιτυχίες του στα άλλα κράτη της Ευρώπης , όπως θα δούμε παρακάτω.

Δυσκολεύθηκαν τα γερμανικά στρατεύματα να εισβάλλουν στη Χώρα μας, υπέστησαν τη βάσανο του πεδίου της Μάχης, με σημαντικές απώλειες, και αντίθετα τους Έλληνες να αποσπούν τον Διεθνή θαυμασμό, για τον ηρωισμό τους, την ανδρεία τους και την αποφασιστικότητά τους να μείνουν ελεύθεροι και στη ψυχή και στο σώμα.

Αντιγράφοντας λοιπόν από την εφημερίδα “ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ” της Ενώσεως Αποστράτων του Στρατού Ξηράς (ΕΑΣΣ) του μηνός Οκτωβρίου ε.ε. για το τί έλεγαν για μάς, οι ξένοι ηγέτες, πολιτικοί και στρατιωτικοί, με αφορμή την αντίσταση των Ελλήνων απέναντι στους Ιταλούς αλλά και αργότερα στους Γερμανούς και με αφορμή την Εθνική Επέτειο του ΟΧΙ , αξίζει να το διαβάσουμε όλοι και ιδιαίτερα οι σημερινοί πολιτικοί μας ηγέτες.

Πηγή: briefingnews.gr

Σοφία Βέμπο: Η τραγουδίστρια της νίκης του´40 (βίντεο)

 

Σοφία Βέμπο, η γυναίκα – θρύλος.

Η ελληνίδα τραγουδίστρια της νίκης του ’40, που δίκαια καταγράφηκε ως αθάνατη στη μνήμη μας, ήταν Αρχόντισσα, πατριώτισσα, μοναδική Κυρία.

Καλλιτέχνης προικισμένη με ένα σπάνιο ταλέντο φωνής και ένα απόθεμα ψυχής, η Σοφία Βέμπο στη συνείδηση του ελληνικού λαού δεν υπήρξε μόνο μια μεγάλη τραγουδίστρια.

Είναι ένας μύθος, άρρηκτα δεμένος με έναν άνισο, αλλά νικηφόρο πόλεμο, έναν πόλεμο που δίκαια ονομάστηκε ΈΠΟΣ. Έχουν περάσει επτά δεκαετίες από τότε που το Έπος αυτό βρήκε στο πρόσωπό της Σοφίας Βέμπο την ιδανική του έκφραση, μια έκφραση που συγκινεί ακόμα και κείνους που δεν έζησαν τις μέρες εκείνες που σημάδεψαν την Ελληνική Ιστορία.

Η μνήμη της ως «τραγουδίστρια της Νίκης» σκέπασε την πορεία της και διασώζεται ως σήμερα στην καρδιά και στη μνήμη των Ελλήνων.

Η συμβολή της στην εμψύχωση του λαού και του στρατού μας κατά την περίοδο του Ελληνοιταλικού πολέμου είναι παραδειγματική και ανεκτίμητη. Η προσφορά της έχει αποτιμηθεί από την ιστορία, που την έχει αναγορεύσει σε κεντρικό πρόσωπο μιας από τις πιο ένδοξες σελίδες της.

«Όταν ένας ολόκληρος λαός αποθεώνει για το πατριωτικό της έργο μία καλλιτέχνιδα και την αποκαλεί Μεγάλη, είναι Μεγάλη», είπε για τη Βέμπο η Άννα Συνοδινού.

Ακούστε το ιστορικό τραγούδι ” Παιδιά της ελλάδας, παιδιά΄΄

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά – Σοφία Βέμπο

Πηγή:agioritikovima.gr