Ἄρθρο τοῦ Δημήτρη
Σταυρόπουλου,
Ἐφημερίδα PRESS TIME, Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2005
Ἐφημερίδα PRESS TIME, Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2005
Ὁ πατέρας Ἰωσήφ, ἐρημίτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρακολουθεῖ τὶς ἀερομαχίες στὸ
Αἰγαῖο καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιλότους τῶν μαχητικῶν μας.
Ἀπὸ τὸ 1990 περίπου ὅλοι οἱ Ἕλληνες πιλότοι ὕστερα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ μὲ τοὺς
Τούρκους πετᾶνε πάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ σεβάσμιου
γέροντα.
«Κάθε μέρα, ὅταν ἀκούω τὸν θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων, πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελί
μου. Βγαίνω ἔξω καὶ κυματίζω τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνηση, καθὼς
αὐτὰ τὰ νέα παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ
μὲ χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου».
Τὰ τέσσερα τουρκικὰ F-16 τρύπησαν σὰν βέλη τὰ πυκνὰ σύννεφα καὶ ξεχύθηκαν
στὸν οὐρανὸ τοῦ Αἰγαίου. Μόλις πέρασαν στὸν ἑλληνικὸ ἐναέριο χῶρο, χωρίστηκαν σὲ
ζευγάρια. Τὸ πρῶτο ἔστριψε δεξιὰ καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὴ Θάσο καὶ τὴ Σαμοθράκη.
Τὸ δεύτερο συνέχισε σὲ εὐθεία ὀριζόντια γιὰ τὶς Βόρειες Κυκλάδες
(Ἄνδρο-Τῆνο-Μύκονο). Στὸ Ἀρχηγεῖο Τακτικῆς Ἀεροπορίας στὴ Λάρισα εἶχε σημάνει
ἤδη συναγερμός. Ἀπὸ τὴν Ἀγχίαλο σηκώθηκαν τέσσερα ἑλληνικὰ μαχητικὰ μὲ
κυβερνῆτες ἔμπειρους σμηναγοὺς καὶ ὑποσμηναγούς. Τὸ καθημερινό... πανηγύρι μόλις
ἄρχιζε.
Οἱ Τοῦρκοι ἀεροπόροι ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι οἱ διώκτες τοὺς πλησίαζαν,
ἑνώθηκαν στὸ βόρειο Αἰγαῖο μεταξὺ τῆς Λήμνου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Μυτιλήνης.
Δὲν ἤθελαν ἁπλῶς νὰ «παίξουν» ἀλλὰ νὰ προκαλέσουν, ἀφοῦ τὰ μαχητικὰ μὲ τὴν
ἡμισέληνο στὴν οὐρὰ ἦταν ὁπλισμένα. Λίγα λεπτὰ ἀργότερα, στὸ θαλάσσιο χῶρο νότια
τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἄρχιζε μιὰ εἰκονικὴ ἀερομαχία. Οἱ Ἕλληνες χειριστὲς, μὲ
ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, «πῆρε» ὁ καθένας ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο καὶ πολὺ σύντομα ἀπέκτησαν
ἐπιχειρησιακὸ πλεονέκτημα. Δηλαδή, κατάφεραν νὰ βρίσκονται πίσω τους σπρώχνοντάς
τους ταυτόχρονα πρὸς τὰ παράλια τῆς Τουρκίας. Σὲ χαμηλὸ ὕψος πάνω ἀπὸ τὴ
θάλασσα, μὲ ἐπικίνδυνους ἐλιγμοὺς καὶ μὲ τὶς μηχανὲς σὲ μέγιστη ἰσχύ,
ἐξελίχθηκαν ἐντυπωσιακὲς «ἀερομαχίες», κλειστὲς στροφὲς καὶ σφιξίματα ποὺ
ἔμοιαζαν μὲ τανάλιες.
Τὰ τέσσερα ἑλληνικὰ F-16, πρὶν
ἐπιστρέψουν στὴ βάση τους, ἔκαναν ὅ,τι κάνουν τὰ τελευταῖα 13 χρόνια ὅλοι οἱ
Ἕλληνες ἀεροπόροι... Πῆγαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ ἀπὸ τὸν προστάτη τους! Τὸν γέροντα
Ἰωσήφ, ποὺ ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό του, στοὺς γκρεμοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
παρακολουθοῦσε τὴν ἀερομαχία μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐπικεφαλῆς τοῦ σχηματισμοῦ ὁ
ἀρχαιότερος σμηναγὸς καὶ ἀπὸ πίσω του τὰ ὑπόλοιπα 3 μαχητικά.Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ, σκαρφαλωμένος στὰ βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθος, μὲ τὸν ἐπικίνδυνο γκρεμὸ νὰ χάσκει κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, τοὺς περίμενε. Στὰ χέρια του κρατοῦσε δύο τεράστιες σημαίες, τὴ γαλανόλευκη κι ἐκείνη τοῦ Βυζαντίου. Σὲ πολὺ χαμηλὸ ὕψος, τὰ ἑλληνικὰ ἀεροπλάνα πέρασαν πάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ κουνώντας τὰ φτερά τους. Ἡ φωνὴ τοῦ μοναχοῦ χάθηκε ἀπὸ τὸ μουγκρητὸ τῶν κινητήρων:
«Νὰ ἔχετε τὴν εὐχή μου! Γυρίστε πίσω ὑγιεῖς καὶ πάντα νικητές...». Οἱ
σημαῖες ἀνέμιζαν στὸν παγωμένο ἀέρα τοῦ Αἰγαίου κι ὁ ἐρημίτης μοναχὸς ἔμεινε
πάνω στὰ βράχια μέχρις ὅτου τὰ ἀεροπλάνα ἔγιναν κουκίδες καὶ χάθηκαν στὸν
ὁρίζοντα...
Ὁ πατέρας Ἰωσὴφ μονάζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1980 στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀπὸ
τὸ 1989 ἔχει ἀποσυρθεῖ στὸ ἡσυχαστήριό του, στὴν ἄκρη... τοῦ πουθενᾶ· πάνω στὰ
βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, πάνω ἀπὸ ἕνα γκρεμὸ βάθους 300 μέτρων. Μόνος μὲ
τὸ Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικὲς ἐργασίες καὶ σώζει τὴν ψυχή του.
«Εἶναι ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, μιὰ
βιβλικὴ μορφή, ποὺ ὅποιος τὸν γνωρίσει ἔχει ἀνοίξει ἕνα παράθυρο στὸν κόσμο τῆς
καλοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης» εἶπε στὴν «Ρress Τime» ὁ πιλότος Γιῶργος Βαζούρας
ποὺ τὸν ἐπισκέπτεται συχνά.Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ -κατὰ κόσμον Χρῆστος Μπαϊρακτάρης- εἶναι μόλις 48 ἐτῶν. Κατάγεται ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Κορινθίας καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῆς Πολεμικῆς μας Ἀεροπορίας ὁ δικός της ἄνθρωπος. Τὸν γνωρίζουν ὅλοι οἱ πιλότοι τῶν μαχητικῶν ἀεροπλάνων Phantom, Corsair καὶ F-16, οἱ χειριστὲς δηλαδὴ ποὺ κάθε μέρα δίνουν τὸν δικό τους ἐπικίνδυνο ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Ἑλλάδας καὶ τὴν ἑλληνικότητα τοῦ Αἰγαίου.
«Τοὺς ἀγαπῶ ὅλους σὰν παιδιά μου. Κάποιους τοὺς ἔχω γνωρίσει κι ἀπὸ
κοντά», μᾶς εἶπε ὀ ἐρημίτης Ἰωσὴφ σὲ συνομιλία ποὺ εἴχαμε μαζί του. «Κάθε
μέρα, ὅταν ἀκούσω τὸ θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελλί μου. Ἐδῶ, στὴν
ἐρημιὰ καὶ τὴν ἡσυχία τοῦ Ἄθω, οἱ θόρυβοι ἔρχονται ἀπὸ πολὺ μακριά. Βγαίνω ἔξω
καὶ κυματίζω τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνηση, καθὼς αὐτὰ τὰ νέα
παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ μὲ
χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου. Ἔχω παρακολουθήσει πάρα πολλὲς
ἀερομαχίες. Ἔχω νιώσει φόβο καὶ ὑπερηφάνια. Ἀλλὰ τὸ συναίσθημα, ἔπειτα ἀπὸ κάθε
ἐμπλοκὴ νὰ περνᾶνε πάνω ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό μου γιὰ νὰ μὲ χαιρετίσουν, δὲν
περιγράφεται... Κάποιοι ἀπὸ τοὺς πιλότους ἦρθαν ὡς ἐδῶ καὶ μὲ βρῆκαν.
Ἀγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε, μοῦ ἄνοιξαν τὴν καρδιά τους. Μοῦ ἀποκάλυψαν τὰ
προβλήματά τους. Νιώθω ὅτι μὲ τὰ λόγια μου, ποὺ εἶναι λόγια τοῦ Θεοῦ, θὰ γίνουν
ἀκόμα πιὸ γενναῖοι γιὰ νὰ ὑπερασπίζονται πάντα τὴν Ἑλλάδα μας».
Ὁ
ἀρχηγὸς τῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γιῶργος Αὐλωνίτης, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς
ἀξιωματικοὺς ποὺ ἔχει συναντήσει τὸν μοναχὸ Ἰωσήφ. Καὶ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι,
ἔχει ἐντυπωσιαστεῖ ἀπὸ τὸν γαλήνιο χαρακτῆρα του καὶ τὴ σοφία τῶν λόγων του. Οἱ
πιλότοι ἀπ᾿ ὅλες τὶς πολεμικὲς μοῖρες ἔχουν στείλει στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ ἐρημίτη
εὐχές, ἀναμνηστικὰ δῶρα, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴν ἀγάπη τους, γιατὶ ξέρουν ὅτι
ἔπειτα ἀπὸ μιὰ δύσκολη πτήση μὲ ὁποιονδήποτε καιρὸ πάνω ἀπὸ τὸ Ἀρχιπέλαγος, ὁ
σύγχρονος «προστάτης» τους θὰ βρίσκεται ἐκεῖ, πάνω στὰ βράχια, γιὰ νὰ τοὺς
εὐλογήσει καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώσει...
Ὁ Μοναχὸς Ἰωσὴφ καὶ οἱ Ἰπτάμενοι τοῦ Αἰγαίου
(Καθ. Παῦλος Ν. Δημοτάκης, 2003)
Φάρος τηλαυγὴς τὸ Ἁγιότατον Ὄρος καὶ μετερίζι ἀπόρθητο γιὰ τὰ στίφη τῶν
βαρβάρων. Ἐπὶ αἰῶνες κρατάει ψηλὰ τὸ κλέος τοῦ γένους καὶ τῆς τρέχουσας
θρησκείας τῶν Ἑλλήνων. Δύο σημαίες, ἡ γαλάζια τῶν λευκῶν κυμάτων μὲ τὸ σταυρὸ
καὶ ἡ κίτρινη μὲ τὸ δικέφαλο ἀετὸ τοῦ Βυζαντίου, κυματίζουν ἐπηρμένες στὸ
ἀνατολικὸ ἀκρωτήρι τῆς χερσονήσου, στὸν Ἄκραθω. Κάτω, στὰ διακόσια πενήντα
μέτρα, μὲ ἕνα κατακόρυφο ἴλιγγο, τὸ Αἰγαῖο σὲ ἔλκει μὲ μυστηριώδεις δυνάμεις,
πρῶτα νὰ αἰωρηθεῖς καὶ μετὰ νὰ ἐφορμήσεις, καὶ σχίζοντας τὰ ἱερὰ νερά, νὰ
ἑνωθεῖς μαζί του σὲ μιὰ αἰώνια σύζευξη. Πάνω ἀπὸ τὸ ἀκρωτήρι, ἄλλα χίλια
ἑπτακόσια τόσα μέτρα, ὁ κῶνος τῆς Ἀθωνικῆς ὀροσειρᾶς, ἀκροτελεύτιο βουνὸ τοῦ
ἑλληνικοῦ ὀροπανθέου, παραστέκει στὸν ἀγῶνα τῶν κατοίκων του, ἐπισκοπώντας τὸ
θαλάσσιο ὅριο τῶν δύο ἠπείρων.
Ἐδῶ, στὴν ἐσχατιὰ τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας, στὴ Βίγλα, εἶναι κτισμένο
πέτρα-πέτρα, σὰν φωλιὰ θαλασσαετῶν, τὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Ὁ
μοναχὸς Ἰωσήφ, ποὺ ἦρθε ἀπὸ τῆς Κορινθίας τὰ μέρη, ἀεικίνητος καὶ συνηθισμένος
στὶς ἐπισκέψεις τῶν τολμηρῶν προσκυνητῶν, σὲ κοιτάζει μὲ τὰ φωτεινὰ γαλανά του
μάτια καὶ τὸ ξανθὸ χαμόγελο, καθὼς σὲ ξεναγεῖ στὸ μικρὸ μοναστηράκι του. Εἶναι
ὅλο κι ὅλο μιὰ ἐκκλησούλα, ἕνα ἀρχονταρίκι μὲ πολλὰ βιβλία καὶ μιὰ κουζίνα, καὶ
σὲ φιλεύει μὲ τὰ καθιερωμένα ἂν τύχεις στρατοκόπος προσκυνητής. Ἔχεις φθάσει
μέχρι τὸ ἀκρωτήρι ὁδοιπόρος ἢ μὲ ἕνα ἀνθεκτικὸ ὄχημα, διασχίζοντας τὴ
βόρειο-ἀνατολικὴ ἀκτὴ τῆς χερσονήσου καὶ θαῤῥεῖς ἔτσι πῶς κατέληξες στὸ πέρας
τῆς γῆς. Κι ὅμως ἐδῶ ἀρχίζει τὸ σημαντικότερο μέρος τῆς πατρίδας γιατὶ σ᾿ αὐτὴ
τὴν ἑσχατιὰ τοῦ Ἁγιοτάτου Ὄρους ἑνώνεται ἡ γῆ μὲ τὸν θαλάσσιο καὶ τὸν οὐράνιο
πόντο τῆς Ἑλλάδος. Μὲ τὸ γλαυκὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν ἱερὴ σκέπη του.
Ὁ Ἁγιορείτης Ἰωσήφ, ὅπως τώρα ἐπιβεβαιώνονται οἱ φῆμες ποὺ μᾶς ἔφεραν ἐδῶ,
δὲν «ἀνῆκει» ἱερατικὰ στὶς ταξιαρχίες τῶν ἑξαπτέρυγων Σεραφεὶμ ἢ στὰ ἄλλα
οὐράνια ἀγγελικὰ σώματα. Ἔχει «καταχωρηθεῖ», εἰκονικὰ μὲν ἀλλὰ οὐσιαστικά, στὶς
πτέρυγες μάχης τῶν ἀεροπορικῶν βάσεων τῆς πατρίδας μας, ἐθελοντικὰ καὶ
αὐθόρμητα.«Περιλαμβάνεται» λοιπὸν στὸ προσωπικὸ ἐδάφους τῆς πολεμικῆς
ἀεροπορίας, καὶ συμπαρίσταται στοὺς ἱπτάμενους μαχητές, ὑπηρετώντας τους ἀπὸ τὸ
Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ. Ἐδὼ, στἠν ἀπόκρημνη ἄκρη τῆς Ἀθωνικῆς
πολιτείας.
Ἡ ἱστορία του, ὅπως ἄρχισε νὰ μᾶς τὴν ἐξιστορεῖ ἐνῶ καθόμαστε στὸ
μικροσκοπικὸ ἀρχονταρίκι, ἦταν μιὰ σειρὰ συμπτώσεων. Ὁ μακαριστὸς ἡγούμενος
Φίλιππος τῆς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, στὴν ὁποῖα ἀνήκει καὶ τὸ Ἡσυχαστήριο τοῦ
Ἁγίου Μηνᾶ, ἔπεισε πρὶν μερικὰ χρόνια τὸν Ἰωσὴφ νὰ ταξιδέψει γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ
Ἁγίου Γεωργίου, στὴ Σκύρο. Δὲν ἤθελε νὰ πάει. Εἶχε τόσες δουλειές -πάντα στὴν
προσευχή του ζητᾶ νὰ μὴν τελειώνουν- νὰ βγάζει πέτρα τὴ πέτρα ἀπὸ τοὺς βράχους,
καὶ σὰν μάστορας στὶς ξερολιθιὲς νὰ περιχαρακώνει μὲ αὐτὲς τὴν ἀετοφωλιὰ καὶ νὰ
μοχθεῖ γιὰ νὰ ἀνακαινίσει τὸ μοναστηράκι του. Ἀλλὰ ἔκανε ὑπακοή.
Ἐκεῖ στὴ Σκύρο, μετὰ τὸ πανηγύρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἐπισκέφθηκε τὴν
ἀεροπορικὴ βάση, ὅπου τὸν ξενάγησαν. Σ᾿ αὐτὴ ἦταν ἕνας ἰπτάμενος ἀξιωματικὸς ποὺ
τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε πὼς σὲ μιὰ ἐξόρμησή του στὸ Αἰγαῖο πέρασε δίπλα ἀπὸ τὸ
ἀκρωτήρι καὶ τὸν εἶδε ἀστραπιαῖα στὸ μοναστηράκι μὲ δύο πολίτες. Ἤσουν ἐσύ, τοῦ
εἶπε, ἄλλος ἕνας κύριος καὶ μία κυρία. Θὰ ἦταν γυναῖκα αὐτὴ, γιατὶ εἶχε μακριὰ
μαλλιά. Ὁ Ἰωσὴφ γέλασε. Ἤμαρτον Κύριε. Ἦταν ἕνας μακρυμάλλης, ποὺ ἔγινε μάλιστα
μοναχός, τοῦ ἐξήγησε. Τὸ ἄβατον δὲν ἐπιτρέπει οὔτε κἂν ἁμαρτωλὲς σκέψεις περὶ
τοῦ ἄλλου φύλου. Ὁ ἀεροπόρος, μιὰ ποὺ γνωρίστηκαν, σκέφθηκε ὅταν περνᾶ ἀπὸ τὸ
«σημεῖο στροφῆς» πάνω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μηνᾶ, στὶς περιπολίες καὶ ἀναχαιτίσεις νὰ τοῦ
στέλνει ἕνα χαιρετισμό. Καὶ δὲν παρέλειψε ἀπὸ τότε, σὲ κάθε του ἐξόρμηση, νὰ
χαμηλώνει τὸ ὕψος καὶ νὰ κόβει ταχύτητα. Ὁ Ἰωσὴφ τὸν χαιρετοῦσε. Ἦσαν ἤδη
γνώριμοι. Αὐτὸς στὸν ἀέρα κι ἐκεῖνος μὲ τὸ μαῦρο ράσο στὴ γῆ.
Αὐτὲς οἱ φευγαλέες συναντήσεις τῶν μαχητικῶν ἀεροσκαφῶν μὲ τὸ μοναστηράκι τοῦ
Ἀκράθωνα δημιούργησαν ἀκατάλυτους δεσμοὺς στοὺς ἱπτάμενους τῆς σύγχρονης
τεχνολογίας μὲ τὸν ταπεινὸ ὑπηρέτη τοῦ μοναχισμοῦ. Ἡ ταύτιση τῆς χιλιόχρονης
πορείας τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς μηχανὲς τοῦ 21ου αἰῶνα στὸ διαρκὴ ἀγῶνα τῆς φυλῆς
ὑπῆρξε ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα αὐτονόητη. Τὸν κάλεσαν στὴν ἀεροπορικὴ βάση στὴ Λάρισα
κι ὁ Ἰωσὴφ ἔγινε ὁ πνευματικός τους ἀδελφός. Ἦρθαν καὶ τὸν ἐπισκέφθηκαν στὸν
Ἅγιο Μηνᾶ. Τὸ ἀρχονταρίκι του πλέον κοσμοῦν ὁμοιώματα πολεμικῶν ἀεροσκαφῶν καὶ
μιὰ φωτογραφία ἑνὸς νέου μὲ στολή. Ἦταν ὁ Δημήτρης Κωστόπουλος ἀπὸ τὸ Βόλο, μᾶς
εἶπε. Σκοτώθηκε σὲ μία ἐξόρμηση. Κι ἐπρόκειτο νὰ παντρευτεῖ σὲ λίγο καιρὸ μιὰ
καλὴ κοπέλα, τὴ Δήμητρα. Ὁ Ἰωσὴφ ἤδη τοὺς συμπαραστεκόταν. Εἶχαν τελευταῖα κι οἱ
δυό τους ἀποκτήσει βαθιὰ πίστη.
Ὁ Δημήτρης -εἶναι σίγουρος γι᾿ αὐτὸ ὁ Ἰωσήφ- ὑπηρετεῖ τώρα στὶς ἀγγελικὲς
δυνάμεις τῶν ἀσωμάτων. Ὅταν καὶ αὐτὲς βγαίνουν γιὰ περιπολία στὸν αἰθέρα τοῦ
Αἰγαίου, ἐκεῖνος, μὲ τὰ διάσημα τῆς ἐπίγειας ὑπηρεσίας του, φωτεινὸς μὲ τὴν
ἀθωότητα μιᾶς ἐφηβείας, μὲ τὰ ὁλοκαίνουρια φτερὰ τῆς αἰωνιότητας, σταματᾶ γιὰ
λίγο πάνω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μηνᾶ. Ὑπεριπτάμενος, δίνει τὸ χέρι στὸν πνευματικό του
Ἰωσήφ, ποὺ τὸν περιμένει ἀνεβασμένος στὸν τροῦλο τὴς ἐκκλησούλας, ὅταν στὸν
ὄρθρο του τὸν μνημονεύει «ὑπὲρ ἀναπαύσεως». Ὅμως ὁ Δημήτρης τοῦ τὸ ἔχει
ἐξηγήσει. Οἱ σκιὲς τῶν ἀεροπόρων μας δὲν «ἀναπαύονται». Ἀδιαλείπτως περιπολοῦν
στὸν οὐράνιο πόντο τοῦ Αἰγαίου.ΠΗΓΗ : http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/iwshf/index.htm
Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Ἁγίου Μηνᾶ, Βίγλα, Ἅγιον Ὄρος
Το Κελλί του Αγίου Μηνά, ευρίσκεται εις ύψος 250μ. πάνω από το νοτιο-ανατολικό ακρωτήριο της χερσονήσου του Άθωνος. Στο θαλάσσιο σημείο αυτό, το 493 π.Χ. ο Μαρδόνιος απώλεσε το εν τρίτο του στόλου του, τριακόσια πλοία και είκοσι χιλιάδες στρατό.Ψηλά στους βράχους, αρχικώς κατοικούνταν δύο σπηλιές, μία ανατολικώς, μία νοτίως.
Ένα διόρωφο κελλί κτίσθηκε εις τα τέλη του 19ου αιώνος, το οποίο εκάηκε από κεραυνό. Εις τα 1933, όπως αναφέρεται σε λίθινη επιγραφή, κτίσθηκε ο Ιερός Ναός του Κελλίου, επ΄ ονόματι του Μεγαλομάρτυρος Μηνά (εορτάζει 11 Νοεμβρίου), καθώς και δεύτερος όροφος του Κελλίου στη βόρεια πλευρά, που κάηκε και πάλιν από κεραυνό, διασωθέντος ως τόσον του Ναού. Ο Ναός ούτος, εκτίσθη παρά τινος Μοναχού Μηνά, το δε ξυλόγλυπτον τέμπλον, θύρες και παράθυρα είναι έργα του γέροντος εκείνου, αρίστου οντως ξυλουργού.
Τo αριστουργηματικά μαρμάρινο δάπεδο του Ναού (1997-1998) είναι έργο του Μοναχού Ιωσήφ, με ακριβέστατα γεωμετρικά ψηφιδωτά. Οι παραστάσεις που απεικονίζονται είναι: στο κέντρο υπάρχει ένθετη μία πέτρα από το όρος Σινά, ώστε ο τόπος να είναι τόπος Σινά - τόπος προσευχής. Γύρω, υπάρχει αριστοτεχνικός πλοχμός, αρχαίο σχέδιο, με χρωματικές επιλογές που παραπέμπουν στις φυλές των ανθρώπων και την ευκτέα αγάπη και ομόνοια αυτών. Στις γωνίες του δαπέδου, απεικονίζονται τέσσερα δελφίνια, θαυματουργικώς παρόντα σε βίους Αγίων. Επίσης, υπάρχει η επιγραφή, μία λέξη πλάϊ σε κάθε δελφίνι· Ιωσήφ αιτεί έλεος, 1997, μία αιώνια παράκληση.
Ο π. Ιωσήφ προσήλθε στη Βίγλα κατά τον Οκτώβριο του έτους 1989, ευρίσκοντας ερειπωμένο το Κελλί, ακατοίκητο ήδη από εικοσαετίας. Έκτοτε ακόπως και αδιαλείπτως προσπαθεί, επιτυχώς έως τώρα, να ανακαινίζει διαρκώς το Κελλί, καθιστώντας το, όχι μόνον υλικώς, τόπο πνευματικής αναπαύσεως των εκεί προσερχομένων προσκυνητών. Αλησμόνητες παραμένουν σε όλους, οι αλληγορικές παρουσιάσεις του π. Ιωσήφ, πλήρεις υψηλών νοημάτων, που προτρέπουν σε αίνεσι Κυρίου, εσωτερική εγρήγορση, νήψη και ανοδική μετάνοια. Πλήθος μαρμάρινων, λίθινων και ξύλινων κατασκευών, σωστών κομψοτεχνημάτων κοσμούν το ησυχαστήριον· Άλλωστε, έργο του ιδίου είναι η κλίμακα που οδηγεί στο παρακείμενο σπήλαιο του Οσίου Αθανασίου.
Από το εκπληκτικού φυσικού κάλλους γεωγραφικό σημείο της Βίγλας, σε μικρή απόσταση ψηλά στον ουρανό, υπάρχει σημείο διελεύσεως αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας, πριν ή και μετά από τις αποστολές. Υπάρχει δέ, ένας ιδιότυπος κώδικας επικοινωνίας των ιπταμένων χειριστών και του ασκητή της Βίγλας, ο οποίος κραδαίνει τεράστιες Ελληνικές και Ρωμανικές (Βυζαντινές) σημαίες, ευχόμενος επιτυχία στην αποστολή τους· δέχεται δε τις άμεσες ενθουσιώδεις απαντήσεις και ευχαριστίες τους, με εντυπωσιακούς ακροβατικούς χειρισμούς των αεροσκαφών. Το αυτό συμβαίνει και με την διέλευση από θαλάσσης σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού.
Ο μοναχός Ιωσήφ γεννήθηκε στον Άγιο Βασίλειο Κορινθίας (κατά κόσμον Χρήστος Μπαϊρακτάρης) το 1958. Απόφοιτος της Σχολής ιεροψαλτών Μητροπόλεως Κορίνθου. Στην μουσική του συγκρότηση συνέβαλαν επίσης ο κατά σάρκα πατέρας του ιερέας Δημήτριος Μπαϊρακτάρης, ο πρωτοψάλτης του Αγίου Νικολάου Κορίνθου Ιωάννης Σπανός και ο Αθανάσιος Παϊβανάς, μαθητής του Θρασυβούλου Στανίτσα. Μοναχός της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου (1983-1989), όπου συνέψαλλε σταθερά με τους λοιπούς πατέρες της Μονής. Σήμερα μονάζει στο ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά στη Βίγλα, του ακρωτηρίου Ακραθως, Αγίου Όρους.
Ο π. Ιωσήφ εκτός της επιμελούς μοναστικής του ζωής, μελετά και ενδιατρίβει εις πλήθος θεολογικών, ιστορικών και μουσικών συγγραμμάτων. Ψάλλει δε ενίοτε εις την κυρίαρχον Ιεράν Μονήν της Μεγίστης Λαύρας του Οσίου Αθανασίου, και αλλαχού, εις πανηγύρεις και αγρυπνίες.
Τὸ ζητούμενο, λέγει ὁ π. Ἰωσήφ, εἶναι ἡ εἰρήνη, ἐσωτερική καὶ ἐξωτερική, ὁπότε καὶ ἀξίζει αὐτὴ ἡ ἐπικοινωνία ὡς ἠθικὴ ἀμοιβὴ κι ἔπαινος σὲ αὐτοὺς ποὺ τὴν διαφυλάττουν.
| Ὁ ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων ἐρχόμενος εἰς τόπον εἰρήνης,
αἰτεῖ, λαμβάνει, καὶ φέρει τὴν ὄντως εἰρήνην εἰς τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης. Ἰωσὴφ Μοναχός, Βίγλα, Ἅγιον Ὄρος. |
| He who comes on the wings of the winds to a Land of
Peace, seeks for, is given, and brings with him, True Peace to the ends of the
World. Josheph Monk, Vigla, Athos. |
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/iwshf/protection.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου