Οι φονείς του Χριστού

 

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

 «Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιη­σούς δικάζεται και κατακρίνεται σταυρώ. Και πάσχει η κτίσις, εν σταυρώ καθορώσα τον Κύριον. Αλλ’ ο φύσει σώματος δι’ εμέ πάσχων, αγαθέ Κύριε, δόξα σοι».

Ο άνθρωπος δεν έφταξε που σκότωσε τό­σους ανθρώπους, σκότωσε και τον Χριστό.

Δεν τον σκότωσε κανένα θηρίο, δεν τον σκό­τωσε τουλάχιστον κανένας κακούργος, παρά τον σκοτώσανε οι άνθρωποι που βαστούσανε τον νόμο του Μωυσή και που περίμενε ο λαός να του δείξουνε τον δρόμο του Θεού, οι γραμ­ματείς κ’ οι φαρισαίοι. Αυτοί ήτανε κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλοι, τυλιγμένοι με προβιά αρνίσια για να ξεγελάνε τον κόσμο. Πονη­ροί, υποκριτές, μαθητάδες του σατανά, που απάτησε τον Αδάμ για να τον καταπιεί, γλυκομιλώντας του και λέγοντάς του πως θα γίνει Θεός αν πορευθεί κατά τα λόγια του.

Ο υποκριτής είναι ένα τέρας πιο σι­χαμερό από κάθε άλλο, που κάθεται κρυμ­μένο στα σκοτεινά τάρταρα της ψευτιάς κι απέξω στήνει τις παγίδες του για να παραπλανέσει κανέναν αθώον άνθρωπο. Είναι εγωιστής, σκληρός, αλύπητος, φιλάργυρος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύ­τικη ταπείνωση, με συμπονετικά λόγια, με γλυκομιλήματα. Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβά­ται τον Θεό και τον νόμο του. Είναι μια ψυχή σαπισμένη και βρωμερή κι’ αμετανόητη. Ο κάθε αμαρτωλός μπορεί να μετανοιώσει, ο υποκριτής είναι αμετανόητος, σαν νάκανε συμβόλαιο με τον διάβολο. Όλοι οι αμαρτωλοί μπορούνε να σωθούνε και μάλιστα ν’ αγιάσουνε, πλην ο υποκριτής δεν έχει σωτη­ρία, θα πεθάνει υποκριτής.

Ο Χριστός δεν απέλπισε κανέναν, όλους τους φώναζε κοντά του και τους έδινε ελπίδα, εξόν έναν μο­νάχα, τον υποκριτή. Το «ουαί !» ήγουν το «αλλοίμονο!» δεν το είπε ούτε για τον τε­λώνη, ούτε για την πόρνη, ούτε καν για τον φονιά. Ίσια ίσια είπε πως αυτοί δείχνουνε τον δρόμο του Θεού στους φαρισαίους. Το «ουαί» το είπε μονάχα για τον υποκριτή, για τον αγιάτρευτον.

Αφού ο Χριστός, που ήρθε να γιατρέψει όλες τις αρρώστειες της ψυχής μας, απέλπισε τον υποκριτή, ποιος θα μπορέσει να τον σώσει ; Κ’ αυτό γίνεται γιατί όποιος έχει τούτη την αρρώστεια δεν θαρρεί τον εαυτό του για άρρωστον, αλλά ίσια-ίσια θαρρεί πως είναι πολύ καλά, και περιπαίζει κρυφά τους άλλους, κ’ έχει την ιδέα πως η πονηρία του είναι η πιο μεγάλη γνώση και σοφία και το να μετανοιώσει εί­ναι για δαύτον σαν να γίνει κουτός από έξυ­πνος, αθώος από πονηρός, φανερός από κρυ­φός, μ’ έναν λόγο άρρωστος από γερός.

Όποιος ακούσει τα λόγια που είπε ο Χριστός για τους φαρισαίους, τρέμει. «Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί σφαλάτε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους, κι’ ούτε σεις μπαίνετε μέσα και τους άλλους δεν αφήνετε να μπούνε. Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τα σπίτια των χηρών και κάνετε ατέλειωτες προσευχές· για τούτο θάχετε πιο μεγάλο κρίμα. Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κάνετε άνω κάτω στεριά και θάλασσα για να κάνετε ένα μα­θητή και σαν γίνει μαθητής σας, τον κά­νετε γυιό του διαβόλου χειρότερον από εσάς… Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αποδεκατίζετε τον δυόσμο και τ’ άνηθο και το κύμινο κι’ αφήσατε τα πιο βαριά της θρησκείας, τη συμ­πόνια και την πίστη…Στραβοί, που θέλετε να οδηγήσετε τους άλλους, εσείς που λαμ­πικάρετε το κουνούπι και καταπίνετε την γκαμήλα. Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε απέξω μονάχα το ποτήρι και το πινάκι κι’ από μέσα είναι γεμάτα κλεψιά και ατιμία».

Και σαν να μη φτάνανε τόσα «αλλοίμονο» λέ­γει παρακάτω: «Φίδια, γεννήματα της οχιάς, πως θα ξεφύγετε από την κρίση που θα σας ρίξει στην αιώνια φωτιά; Για τούτο, να, έγώ σας στέλνω προφήτες και σοφούς και γραμματείς κι’ από δαύτους θα σκοτώ­σετε κάμποσους και θα τους σταυρώσετε και θα τους δείρετε στα συμβούλιά σας και θα τους κυνηγήσετε από πολιτεία σε πολιτεία, για νάρθει απάνω στα κεφάλια σας κάθε αίμα δίκαιο που χύνεται απάνω στη γη, από το αίμα του Άβελ του αθώου έως το αίμα του Ζαχαρία του γυιού του Βαραχία που τον σκοτώσατε ανάμεσα στην εκκλησιά και στην άγια τράπεζα».

 Αυτοί λοιπόν οι ψευτο-θεοφοβούμενοι, αυτοί που φαινόντανε ήσυχοι και γνωστικοί και σεβάσμιοι, αυτοί σκοτώσανε τον Χριστό κι’ όχι ο Βαραββάς ή κανέ­νας άλλος ληστής, ή κανένας Ρωμαίος στρα­τιώτης, που πέρασε τη ζωή του μέσα στα αίματα. Ο Πιλάτος, ο ηγεμόνας της Ιουδαίας, πόσα έκανε για να τον γλυτώσει από τα νύχια τους! Αδιαφόρετα. Αυτοί είχανε βάλει τον απλό τον κόσμο, που δεν ένοιωθε ο δυστυχής τι έκανε, να φωνάζει : «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον!» Μα οι φαρισαίοι, δηλαδή οι Υποκριτές, ξέρανε τι κάνανε, γιατί ο υποκριτής ξέρει πάντα καλά τι κά­νει. Για τους απλούς, για τους ξεγελασμέ­νους, είπε ο Χριστός : «Πατέρα, συγχώρησε τους γιατί δεν γνωρίζουνε τι κάνουνε».

Και πρόσεξε να δεις την οικονομία του Θεού, πως, την ώρα που κρεμότανε απάνω στον σταυρό, έρριξε το έλεός του στον ληστή που είτανε σταυρωμένος μαζί του, δηλαδή σε μιαν απλή ψυχή που είχε πέσει σε κρίματα βαρειά και που σκότωσε κιόλας, δίχως να ξέρει τι κάνει, δίχως δηλαδή να είναι υποκριτής πολύξερος.

Για τούτο, μ’ ένα λόγο που είπε, συγχωρέθηκε κι’ άγιασε κι’ ο πρώ­τος που μπήκε στον παράδεισο ήτανε ένας φονιάς. Θαυμάσετε, Χριστιανοί, το έλεος! Ο ληστής άνοιξε τον παράδεισο για να μπούνε από πίσω του οι προφήτες, οι απόστολοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, οι μάρτυρες.

Τι μυστήρια ξεσκέπασε στα μάτια μας ο φιλάν­θρωπος κι ο γλυκύτατος Χριστός μας ! Όσα είχε πρωτύτερα ο άνθρωπος για αδύνατα, για αδιόρθωτα, για άσβυστα, για αμετατόπιστα, ο Χριστός τα έσβυσε, τα έκανε σαν να μην γινήκανε. Συγχώρησε τον ληστή που μετάνοιωσε και παρευθύς σβύσανε όσα έκανε, σαν να μη γινήκανε.

Που είναι πια εκείνο το αρχαίο ρητό «Τα γενόμενα ουκ απογίνονται», δηλ. «όσα γινήκανε δεν ξεγίνουνται»; Αυτή την καταδίκη, αυτή την άσπαστη αλυσίδα, που έπνιγε τον άνθρωπο, ο Χριστός την έσπα­σε, τον σκληρό νόμο τον κατάργησε. Όχι με κανένα αστροπελέκι, σαν και κείνα που έρριχνε ο Δίας, μα με τη συγχώρηση. Αυτή είναι η ελευθερία των τέκνων του Θεού, που μας χάρισε. Ο ληστής ξαναγεννιέται άγιος· κ’ ο μαθητής του Χριστού που έτρωγε μαζί του στο τραπέζι, και που τον φώναζε φίλο, ο υποκριτής ο Ιούδας, γίνεται από γυιός του Θεού, γυιός του χαμού, «υιός της απωλείας».

Ο σεισμός που γίνηκε την ημέρα που σταυρώθηκε ο Κύριος, αναποδογύρισε την οικουμένη, γκρέμνισε τον παλιό τον κόσμο, τους νόμους του· τις συνήθειές του, κατά τα λόγια που έγραψε υστερώτερα ο Από­στολος Παύλος : «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα». Αυτός ο σεισμός και τ’ αναποδογύρισμα γίνηκε μέσα στον άν­θρωπο. Τρισκαλότυχοι όποιοι αρπαχθήκανε και πεταχθήκανε έξω από το σκοτεινό μνή­μα τους, όπως οι νεκροί που βγήκανε από τους τάφους τη μέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός.

Γιατί αυτοί που λέγω καλότυχους, ήτανε πρωτύτερα με το κεφάλι κάτω και με τα πόδια απάνω, και θαρρούσανε πως έτσι ήτανε καλά, κι’ ο σεισμός του Χριστού τους αναποδογύρισε και τους έστησε απάνω στα ποδάρια τους. Κ’ έτσι μπορέσανε να κυττάξουνε καλά και να νοιώσουνε την αλη­θινή όψη του κόσμου, όπως τον έκανε ο Θεός.

Με το αναποδογύρισμα του κόσμου της ψευτιάς, λευτερώθηκε ο άνθρωπος, γιατί ξαναγεννήθηκε στον κόσμο της αλήθειας, στον κόσμο του Χριστού, που λέγει : «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθά εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, μα θάχει το φως της ζωής». Κι’ άλλου λέγει : «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ε­λευθερώσει υμάς», δηλαδή θα «γνωρίσετε την αλήθεια, εμένα, κι’ όχι τις αλήθειες των φιλοσόφων και των ηθικολόγων που είναι ψευτιές, και που για τούτο δεν μπορούνε να σας ελευθερώσουνε». Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει: «Γνώσιν αληθείας, την της χάριτος αίσθησιν είναι κυρίως νόμισον. Τας δε λοιπάς νοήσεων εμφάσεις και πραγμάτων αποδείξεις αποκαλείν δει». Ήγουν : «Γνώ­ση της αλήθειας να ξέρεις πως είναι το να νοιώσεις τη θεία χάρη μέσα σου. Τις δε άλ­λες (που τις λένε γνώσεις της αλήθειας), πρέπει να τις λένε φανερώματα των νοημά­των κι’ αποδείξεις των πραγμάτων». Κι’ ο άγιος Μάρκος ο ασκητής λέγει το ίδιο πράγ­μα με άλλα λόγια : «Έτερόν εστι γνώσις πραγμάτων, και έτερόν εστι αληθείας επίγνωσις».

Αυτή τη μια και μονάχη αλήθεια, τη νοιώθουνε όσοι πηγαίνουνε κοντά στον Χριστό με απλή διάνοια και με αγάπη και με ταπείνωση. Για να μας φέρει αυτή την αλήθεια, σταυρώθηκε σήμερα. Όποιος τον πιστεύει και τον αγαπά, αυτός πιστεύει κι’ αγαπά την αλήθεια. Για τούτο να μην τον ρωτάμε το Χριστό, σαν νάναι φιλόσοφος : «Τι είναι η αλήθεια ;», όπως έκανε ο Πιλά­τος, που είχε ο δυστυχής μπροστά του την αλήθεια και ρωτούσε «Τι έστιν αλήθεια;», περιμένοντας να ακούσει κάποια λόγια κού­φια, από κείνα που λένε οι άνθρωποι για τις ψεύτικες αλήθειες τους. 

 

«ΚΙΒΩΤΟΣ» ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ Φ.ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ, Β.ΜΟΥΣΤΑΚΗ – ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΑΛ. & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΤΕΥΧΗ Β’-Γ’ – ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ

πηγή:  entaksis.gr / https://makkavaios.blogspot.com