Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν - Παύλος Σιδηρόπουλος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Από την ταινία «Ο ασυμβίβαστος» του Ανδρέα Θωμόπουλου
Μεταγραφή κειμένου: Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Ο Χρήστος Γ. Ευαγγελάτος, καταγόμενος από τα Μονοπολάτα και επίτιμος
Ληξουριώτης, ορίστηκε κατά την περίοδο 1953-1954, Υφυπουργός Συντονισμού επί
της Αποκαταστάσεως Σεισμοπαθών Ιονίων Νήσων.
«Δημοσιογραφεί εξομολογητικά» την πρώτη μετασεισμική γιορτή του Αγίου Γερασίμου στα Ομαλά δημοσιευμένος το 1973 στο περιοδικό «Κεφαλονίτικη Πρόοδος». «… Εκεί ανέβαινε συχνά και παρακολουθούσε τις ανάγκες του, σε μια μεγάλη σκηνή ήταν όλες οι μοναχές και σε μια μικρή ο Αρχιμανδρίτης Μάξιμος και ο Διάκος Πολύκαρπος.
Στα πλαίσιο της σχολής γονέων, Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου & Σιατίστης, πραγματοποιήθηκε, τη Δευτέρα 9 Οκτωβριου 2023 στην Αίθουσα "Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου", ομιλία από τη Γερόντισσα Φιλοθέη (Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Παναγίας Βρυούλων) με θέμα: "Η Αγωγή των Παιδιών κατά τον Άγιο Πορφύριο" Την γερόντισσα υποδέχθηκε και παρουσίασε ο π. Γεώργιος Ράνιος και την ευθύνη της όλης οργάνωσης είχε ο π. Προκόπιος Διδίλης.
Σκαρφαλωμένη σε έναν λόφο ακριβώς πάνω από τη Σάμη, η Μονή Αγριλίων
αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ιερά μέρη για τους Κεφαλονίτες.
Η τοποθεσία του μοναστηριού είναι ιδανική για να απολαύσει κανείς τη
μαγευτική θέα στα καταπράσινα γαλάζια νερά της παραλίας της Αντίσαμου από τη
μια πλευρά και στα χωριά Σάμη και Αγία Ευφημία από την άλλη.
Πρόκειται για Ανδρική Μονή. Κτίσθηκε τον 18ο αιώνα στη θέση όπου ευρέθη η θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος, το 1722, από 2 βοσκούς και την υπηρέτριά τους. Μετά την ανεύρεση της εικόνος, αποφάσισαν και οι τρεις να μονάσουν. Οι μοναχοί Γαβριήλ και Συμεών και η μοναχή Πελαγία συνέστησαν την πρώτη δύναμη της Μονής και εργάστηκαν με ακάματο ζήλο για την ανάδειξή της σε προσκυνηματική Μονή και την αύξηση της περιουσίας της.
Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Στη δεκαετία 1900-1910 η έξαρση της φθίσης (χτικιό) στην Κεφαλονιά είχε φτάσει σε μεγάλη κορύφωση και οι
περισσότεροι ασθενείς κατέφευγαν σε χώρους απομονωμένους και απόμακρους, για να
μην έχουν επαφή με τον κόσμο.
Είχαν εκδοθεί για την αντιμετώπιση της φθίσης, έντυπες ενημερώσεις και οδηγίες, με γνωστότερη στον ελλαδικό χώρο, αυτή του Σουλλαριώτη γιατρού, Αναστάσιου Αραβαντινού. Πέρα όμως από αυτή την ιατρική ενημέρωση και βοήθεια, κυριαρχούσε πλατύτερα στο ευρύ κοινό ότι, η σωτήρια θεραπεία για να απαλλαγεί κανείς από την φθίση, είναι ο καθαρός και αμόλυντος αέρας από τα μικρόβια, για να μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά η αρρώστια.
Μια εικόνα μεγάλων διαστάσεων που αφορά τον Άγιο Γεράσιμο, τον Νέον Ασκητή και Προστάτη της νήσου Κεφαλληνίας, βρίσκεται στον ομώνυμο ναό των Κεφαλλήνων, στην Πάτρα. Πρόκειται για
έργο με διαστάσεις 103 Χ 70 εκ. Λάδι σε μουσαμά και η εικόνα είναι τοποθετημένη
σε προσκυνητάρι.
Η κεντρική παράσταση με τον άγιο Γεράσιμο, σύμφωνα με τον αγιογράφο και συντηρητή Κωνσταντίνο Στάβερη, αντιγράφει παλιότερα έργα του Διαλυσμά και του Κοκκόση, με αρκετή πιστότητα.
Όταν βρεθείτε στο Ληξούρι και ρωτήσετε για «το Μοναστήρι», η πλειοψηφία θα σας μιλήσει για τα Κηπούρια. Η Μονή Κηπουραίων μετρά πάνω από 250 χρόνια λειτουργίας, καθώς ιδρύθηκε το 1759 από τον Αρχιμανδρίτης Χρύσανθο Πετρόπουλο από τους Παξούς, που την αφιέρωσε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Πήρε το όνομά της από τους πολλούς κήπους που διατηρούσαν εκεί οι μοναχοί για την διαβίωσή τους. Είναι χτισμένη σε πλάτωμα βράχου, 100 μέτρα πάνω από την θάλασσα, σ’ ένα τοπίο μοναδικό. «Βλέπει» προς την Δύση, με αποτέλεσμα από την αυλή της Μονής Κηπουραίων να μπορούν οι επισκέπτες να παρακολουθήσουν ένα από τα θεαματικότερα ηλιοβασιλέματα της Κεφαλονιάς.
Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος-Ιακωβάτος (Ληξούρι Κεφαλληνίας, 1795 - 1867), υπήρξε μια μία από τις σημαντικότερες εκκλησιαστικές μορφές του 19ου αιώνα και από τους πρωτοπόρους της θεολογικής επιστήμης στην Ελλάδα.
Ο λόγιος αυτός κληρικός Κωνσταντίνος Τυπάλδος-Ιακωβάτος υπήρξε μητροπολίτης Σταυρουπόλεως, καθηγητής και έφορος της Ιονίου Ακαδημίας και πρώτος σχολάρχης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Ως θεολόγος και ακαδημαϊκός δάσκαλος άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην παιδεία του Οικουμενικού Θρόνου. Ιδιαίτερα όμως ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος συνέβαλε στη διατήρηση της ενότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ελληνισμού σε πολύ δύσκολες στιγμές.
Θυμόμαστε το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία που πραγματοποιήθηκε στην Καστοριά το 2018, με μπροστάρη τον Μητροπολίτη Καστορίας κυρό Σεραφείμ. Ο αγαπητός αυτός Ιεράρχης άγγιξε για ακόμη μία φορά τις ψυχές των πολιτών της ακριτικής πόλης με τον πύρινο και ορθό του λόγο.
Στο τέλος της συγκλονιστικής του ομιλίας ο Μητροπολίτης Καστορίας τόνισε: «Το 1953 ο νομπελίστας ο Σεφέρης βρέθηκε στην Κύπρο, κι εκεί είδε γραμμένο σε έναν τοίχο και το αποτύπωσε. Έγραφε το εξής χαρακτηριστικό και αυτό πρέπει να είναι το σύνθημά μας:
«Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες».
Κι εμείς τι θέλουμε;
Την Μακεδονία
θέλουμε κι ας τρώμε πέτρες».
Να έχουμε την ευχή και τις πρεσβείες του για την πατρίδα μας από την Άνω Ιερουσαλήμ, όπου αυλίζεται μετά των Αγίων.
Με πληροφορίες από εδώ
+ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «… Όταν έρχονται σε μένα ζευγάρια που είναι καλοί χριστιανοί, τους συμβουλεύω πριν από κάθε συνεύρεση να προσεύχονται μαζί στο Θεό. Μόνο έτσι απαλλάσσονται από τις προσβολές των δαιμόνων. Ξέρεις…Τα δαιμόνια έρχονται κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης και βασανίζουνε τους ανθρώπους… Τα βρωμερά δαιμόνια της πορνείας φταίνε που κάποιοι άνθρωποι κατά την διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης μεταμορφώνονται, βγαίνουν εκτός εαυτού και δεν ξέρουνε τί ζητάνε και τί κάνουνε, σε σημείο που και οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουνε τον εαυτό τους».
Από το βιβλίο «Ο ΠΑΝΣΟΦΟΣ ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» Α΄ Τόμος, σελ. 111 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΕΛΛΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ.
 |
| π. Ιωάννης Ρωμανίδης 2.3.1927 - 1.11.2001 |
«…Δεν πηγαίνω ποτέ σε Ιερατικά συνέδρια ως ομιλητής. Διαπίστωσα ότι οι εκασταχού Μητροπολίτες πλην ενίων εξαιρέσεων, με βλοσυρότητα Σουλτάνων προσπαθούν να κατατρομοκρατήσουν τους Ιερείς, κυρίως αυτούς που σέβονται την Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση και να επιβάλλουν την αθεολόγητη ιδεοληψία τους, τον αδογμάτιστο κοινωνισμό τους ή ακόμη και τα πάθη της ατιμίας τους… Με τέχνη και τρομοκρατία προσπαθούν να τα επιβάλλουν και αυτά…
Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης κ.κ. Αθανασίου με αφορμή το τριετές Ιερό μνημόσυνο του Μακαριστού π. Βασίλειου Βασιλείου.
https://www.youtube.com/watch?v=J0acJavMr_4&list=PLb4-Xi2KzAmV83icCCOE4vFJJQwjTbxZp&index=36
.jpg)
Ἡ χρήση τοῦ διαλόγου προκειμένου νά ἐπιλύονται τά διάφορα προβλήματα πού κατ᾽ἀνάγκην ἀναφύονται στήν πορεία μιᾶς οἰκογένειας θεωρείται δεδομένη(;) γιά ἕνα χριστιανικό ζευγάρι. Δέν εἶναι δυνατόν αὐτοί πού ἔχουν γίνει ἕνα, (:«οὐκέτι εἰσί δύο, ἀλλά μία σάρξ» εἶπε ὁ Κύριος), πού εἶναι ἑνωμένοι μέ τά δεσμά τῆς ἀγάπης καί ἔχουν ὡς βάση τόν Χριστό, νά μή χρησιμοποιοῦν τό διάλογο μεταξύ τους. ῎Αν κοινωνία μέ τόν Θεό σημαίνει καθημερινή καί συνεχή προσευχή ὡς διάλογο μαζί Του, τότε πῶς εἶναι δυνατόν νά λείπει αὐτός ὁ διάλογος μεταξύ ἐκείνων πού εἰκονίζουν τή σχέση τοῦ Χριστοῦ μέ τόν ἄνθρωπο; Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι τό ζευγάρι μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὁδηγήθηκε σ᾽ αὐτό τό μεγάλο μυστήριο: νά εἰκονίζει τόν Χριστό καί τήν ᾽Εκκλησία. «Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστί, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν». Ὁ διάλογος λοιπόν πρέπει νά λειτουργεῖ σέ καθημερινή βάση. Κι ἐννοοῦμε ὄχι μόνο ἐπικοινωνία μέ τίς λέξεις, ἀλλά καί μέ τήν ὅλη συμπεριφορά. Ἕνα βλέμμα στοργῆς, ἕνα χαμόγελο ἀπό καρδιᾶς μεταφέρει νοήματα πολύ περισσότερα κάποιες φορές ἀπό ὅσο κάποιες λέξεις.
(Κύρια σημεία ομιλίας στην κοπή πρωτοχρονιάτικης
πίτας των Σχολών Γονέων της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς (21 Ιανουαρίου), στο Π.
Κέντρο του Ι. Ναού Αγίου Βασιλείου Πειραιώς)
Πασίγνωστος ο Μέγας Βασίλειος όχι μόνο στα πέρατα του χριστιανισμού, Ανατολικού και Δυτικού, αλλά και σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Στον μεν χριστιανικό κόσμο, γιατί συνιστά έναν από τους μεγαλυτέρους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας, κυριολεκτικά ορόσημο αυτής, στον δε εξωχριστιανικό γιατί συνδέθηκε στρεβλά το όνομά του με την καρικατούρα της Coca Cola, τον Άη Βασίλη ονομαζόμενο ή άγιο Νικόλαο κατ’ άλλους, τον εξίσου γνωστό Santa Claus. Έτσι κι αλλιώς όμως θεωρείται ο γνωστότερος παγκοσμίως άγιος.
Ομιλία αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του
Χρυσοστόμου,
«Εἰς τὸν Ζακχαῖον τὸν τελώνην»
Όσοι ποθούν έντονα καθετί καλό, καθόλου δεν διαφέρουν από όσους αισθάνονται δίψα, αγαπητοί μου. Όσο πιο πολύ δεν βρίσκουν αυτό που η ψυχή τους επιζητεί, τόσο περισσότερο ανάβει η δίψα τους για αυτά που ποθούν· και τη νύχτα ονειρεύονται σαν διψασμένοι τις πηγές των όσων ποθούν να βρουν· και όταν ξημερώσει, περιερχόμενοι από τόπο σε τόπο, με αεικίνητα μάτια κοιτάζοντας ερευνητικά γύρω, αναζητούν αυτά που ποθεί η καρδιά τους· και είναι όπως ακριβώς οι οδοιπόροι που σε ώρα μεσημεριάτικου καύσωνα διασχίζουν την άνυδρη γη, πιεσμένοι από τη δίψα, και που εξετάζουν γύρω τους να βρουν πηγές να δροσιστούν και να ξεδιψάσουν και πολλές φορές θα τους δεις να ανεβαίνουν αυτοί ακόμη και βουνά, για να φτάσουν όπου υπάρχει κάποια πηγή· κι όταν από μακριά τη δουν, χαίρονται και σπεύδουν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν την πορεία τους προς αυτήν· έπειτα φθάνουν στην πηγή και σβήνουν με το νερό τη δίψα τους· τέτοιοι είναι και οι άνθρωποι που είναι φίλοι του Χριστού. Την ημέρα αναζητούν τον ποθούμενό τους Χριστό με καλά έργα και τη νύχτα συνομιλούν μαζί Του με την προσευχή και όταν κοιμούνται βλέπουν στο όνειρό τους ότι περπατούν μαζί Του· όταν στα οράματά τους Τον δουν από μακριά, χαίρονται και αναγαλλιάζουν, όπως ακριβώς οι διψασμένοι, όταν βρουν τις πηγές που ποθούν· και πάλι όταν ξυπνήσουν, θέλουν να ξανακοιμηθούν, για να αντικρύσουν στον ύπνο τους την ίδια πάλι οπτασία.
Είναι γεγονός πως πολλοί από εμάς θα θέλαμε τον Θεό πιο
δυναμικό, πιο άμεσο, πιο πάνοπλο, πιο αποτελεσματικό στις νίκες κατά των εχθρών
μας, των αντιδίκων μας, των ειρωνευτών μας, των επιβουλευτών μας. Θα
επιθυμούσαμε ένα Θεό κυρίαρχο, εξουσιαστή, καταστροφέα των ασεβών αρνητών και
αντιπάλων του. Έτσι κι εμείς θα κυκλοφορούσαμε με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανοι
για τον πανίσχυρο Θεό που ακολουθούμε, προνομιούχοι για τον Θεό που έχουμε.
Όμως, αν καλοσκεφθούμε, εμβαθύνουμε και προσέξουμε, θα δούμε ότι μέσα από τις δοκιμασίες μας έχουμε την πραγματική αίσθηση της μικρότητός μας και της μεγαλοσύνης του Θεού Πατέρα. Παρά τις όποιες κατακτήσεις, επιτυχίες και νίκες ο άνθρωπος παραμένει μικρός, για να διατηρείται στην ωραία ασφάλεια της αγίας ταπεινώσεως. Η μεγαλειότητα της μεγαλοσύνης του Θεού υπάρχει και μέσα στις νομιζόμενες από εμάς ήττες του. Καλούμεθα, αγαπητοί μου, να υποψιαστούμε τον πραγματικό Θεό της ορθοδόξου πίστεώς μας, και όχι ένα Θεό ανάμεσα στους θεούς των θρησκειών και των ανθρώπινων κατασκευών και φαντασιών.
Αἵρεση ὀνόματι "Λειτουργική ἀνανέωση". Εἶναι αἵρεση, γιατί ἀποκόπτει καί ξεχωρίζει ἀπό τό Λειτουργικό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας , ἀπό τόν μέχρι τώρα χιλιοδοκιμασμένο τρόπο ἀριστουργηματικῆς ἀναφορᾶς μας πρός τόν ἐν Τριάδι Θεό, διαχωρίζει τό σημερινό κομμάτι τῆς λατρείας μας, προσπαθεῖ νά τό ἐκσυγχρονίσει καί νά τό μεταλλάξει πρός τά σύγχρονα νεοεποχίτικα παγκοσμιοποιητικά καί πανθρησκειακά δεδομένα.
Λειτουργική ἀνανέωση δέν μπορεῖ νά σημαίνει ἐπιστροφή στή λειτουργική μας παράδοση. Γιατί ἄν αὐτό σημαίνει, ὅπως ἰσχυρίστηκε ἕνα μέλος τῆς Συνοδικῆς ἐπιτροπῆς, τότε σημαίνει, ὅτι ἕνα μεγάλο κομμάτι τῆς λειτουργικῆς μας ζωῆς - καί φυσικά ὑπο-νοεῖται τό τελευταῖο χρονικά - βρίσκεται ἐκτός τῆς Χάριτος, ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας καί ἔξω ἀπό συνολική ἐκτίμηση ὅλων τῶν πιστῶν. Ἡ προτεσταντική σκέψη θεωρεῖ τό Ἀποστολικό μόνο παρελθόν γνήσιο καί αὐθεντικό κατ' αὐτούς Χριστιανικά. Ἡ Ὀρθόδοξη σκέψη καί ἡ Ὀρθόδοξη Θεία Λατρεία κινοῦνται ἑνιαῖα διαχρονικά.
Η προσεισμική εκκλησία του Άγιου Γεράσιμου στα Ομαλά Κεφαλονιάς.
Πηγή: Facebook page, Κομπόγιο Ιστορίας Κεφαλονιάς & Ιθάκης, Dimitris Spyropoulos.
Ἡ ὑποτίμηση τῆς γυναίκας ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀνδρῶν δὲν εἶχε αἴτια “κοινωνικά”, ὅπως λένε συνήθως, οὔτε αἴτια βιολογικὰ οὔτε καὶ θεολογικά.
Πιστεύω ὅτι ἔχει αἴτια καθαρὰ ἠθικά. Ὑπάρχει βέβαια μιὰ αἰσθητὴ διαφορὰ μυϊκῆς καὶ ψυχολογικῆς δύναμης, ποὺ οἱ ἄνδρες τὴν ἐκμεταλλεύονται, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν την ἀνηθικότητά τους, τὴν καταπίεση τῆς ἀδύναμης γυναίκας, ἐνῷ ἡ ἀδυναμία τῆς γυναίκας εἶναι σύμπτωμα τῆς τρυφερῆς θηλυκότητάς της καὶ θἄπρεπε νὰ θεωρεῖται προσόν. Ἄλλωστε τὴν ἴδιαν ὑποτίμηση εἶχαν καὶ ἔχουν ἀκόμη καὶ στὶς μέρες μας τὰ παιδιὰ καθὼς καὶ οἱ γέροντες. Εἶναι δηλαδὴ θέμα κατάχρησης τῆς δύναμης, ὅπως συμβαίνει μεταξὺ ἐργοδοτῶν καὶ ὑπαλλήλων, μεγάλων κρατῶν καὶ μικρῶν, ἐπιστημόνων καὶ ὀλιγογραμμάτων. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι ἔλεγαν “ οὗ ἂν κρατῇ τις, ἄρχει ” ( ὅπου ἔχει κανεὶς δύναμη παραπάνω, ἐκεῖ ἀσκεῖ ἐξουσία ).
π. Δημητρίου Μπόκου
Ο Χριστός περιόδευε στην Ιεριχώ. Ο Ζακχαίος, αρχιτελώνης της πόλης, έχοντας συσσωρεύσει πολύ πλούτο από αδικία, αισθάνθηκε την ανάγκη να δει τον Χριστό. Για τον σκοπό αυτό, επειδή ήταν κοντός, ανέβηκε σε μια συκομουριά, δέντρο συνηθισμένο στα μέρη εκείνα. Ο Χριστός σταμάτησε μπροστά του, έριξε το βλέμμα του πάνω του και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σκοπεύω σήμερα να φιλοξενηθώ στο σπίτι σου» (Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά).
Πόσο τυχερός ο Ζακχαίος! Ο Χριστός έβλεπε όλο το πλήθος των ανθρώπων που τον περικύκλωναν, αλλά το βλέμμα του στάθηκε μόνο στον Ζακχαίο. Γιατί διέκρινε στην καρδιά του κάτι καλό. Ο Ζακχαίος την ώρα εκείνη βρισκόταν σε αναζήτηση του Θεού. Για το βλέμμα του Θεού δεν υπάρχει τίποτε κρυφό. Έχει θρόνο του τον ουρανό ο Θεός, αλλά βλέπει τα πάντα πάνω στη γη. «Εξ ουρανού επέβλεψεν ο Κύριος, είδε πάντας τους υιούς των ανθρώπων». Από το μεγαλόπρεπο ουράνιο κατοικητήριό του επιβλέπει «επί πάντας τους κατοικούντας την γην» (Ψαλμ. 32, 13-14).
Ἡ πιὸ τρυφερὴ καὶ εὐαίσθητη σχέση στὴ ζωὴ εἶναι ἡ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ. Κι αὐτὴ ἡ σχέση ἔχει ἕνα στόχο , ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸν πεῖ καὶ προορισμό · ὁ προορισμός του εἶναι νὰ γίνουν ἕνα σῶμα μὲ δύο πρόσωπα, δηλαδὴ νὰ πραγματώσουν τὴν τέλεια ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὀντότητα “ ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως ”, ὅπως λέμε γιὰ τὰ τρία πρόσωπα-ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Καὶ ὅσο τρυφερή, μεγαλειώδης, κεφαλαιώδους σημασίας γιὰ τὴν πραγμάτωση τοῦ προορισμοῦ καὶ γιὰ τὴν εὐτυχία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι αὐτὴ ἡ σχέση, τόσο εὐαίσθητη εἶναι σὲ ἐξωτερικοὺς ἀλλὰ καὶ σὲ ἐσωτερικοὺς πειρασμούς. Βλέπομε ἄλλωστε πόσες ἀποτυχημένες ἀπόπειρες κάνουν οἱ νέοι, γιὰ νὰ πετύχουν μιὰ καλὴ σχέση, πόσο βασανίζονται καὶ πληγώνονται συχνὰ ἀπὸ τὶς ἀποτυχίες καὶ διαψεύσεις · καὶ ἡ σχέση κινδυνεύει νὰ διαφθαρεῖ καὶ διαλύεται πολὺ συχνά. Ὅλες αὐτὲς τὶς δυσκολίες, ἐμπόδια, ἀντιπάλους τοῦ ζευγαριοῦ στὴν πραγμάτωση τοῦ προορισμοῦ του ἂς τὰ ὀνομάσουμε ἐχθροὺς τοῦ ζευγαριοῦ καὶ πρῶτα ἂς τοὺς ἐπισημάνουμε αὐτοὺς τοὺς ἐχθροὺς.
Στὴν Ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα λέμε καὶ τὰ θεωρητικὰ πρακτικά, γιατὶ δὲν ὑπάρχει σκέψη ἀκίνητη, ἀπὸ τότε ποὺ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἔγινε δημιουργική. Στὴν παράδοση τοῦ κόσμου “ θεωρητικὰ ” λέμε τὶς σκέψεις, ποὺ νιώθουν αὐτάρκεια, γιατὶ ἀρκοῦνται νὰ θαυμάζουν τὸν ἑαυτό τους κι ὄχι νἀγαποῦν καὶ νὰ ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους.
Τὸ πρῶτο οἰκοδομικὸ στοιχεῖο-θεμέλιο τῆς οἰκογένειας εἶναι ὁ Χριστός. Ἂν πεῖς πὼς εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων, ἀφίνεις ἀπ’ ἔξω τὸν Χριστό, χορηγὸ τῆς ἀγάπης, γιατὶ “ πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον . . .” Ὅσοι ἔχουμε λίγη πεῖρα καὶ λίγη φώτιση Θεοῦ, βλέπουμε συχνὰ τὰ αἰσθήματα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ πιὸ εὐγενικὰ νὰ μεταβάλλονται ὅπως ἡ πίστη τοῦ Πέτρου ποὺ ἔφτασε στὴν ἄρνηση. Ἂς σκεφτοῦμε ἀκόμα καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θοῦ, ποὺ ἔγιναν δαίμονες. Ἄρα ὅλα τὰ ἀγαθὰ εἶναι δῶρα θεϊκά.
Τὸ τραγικότερο διαπροσωπικὸ γεγονὸς στὴν ἐποχή μας εἶναι ἡ ἀποτυχία τοῦ ἔρωτα. Πάντοτε στὴ ζωὴ συνέβαινε ἀλλὰ ὄχι τόσο τραγικά...
Στ’ ἀρχαῖα χρόνια ὑπῆρχε μόνο ἡ σεξουαλικὴ σχέση κι αὐτὴ ἀναπληρωνόταν γρήγορα κι εὔκολα. Μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας ἐσωματώθηκε κι ὁ ἔρωτας μέσα στὸ ὅλο θέμα τῆς σωτηρίας καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑπῆρχαν δραματικὲς συγκρούσεις.
Καθὼς ὅμως ἄρχισε στοὺς τελευταίους αἰῶνες νὰ παραμερίζεται ὁ ἐκκλησιαστικὸς προσδιορισμὸς τῆς ζωῆς, τὸ πρόβλημα αὐτονομήθηκε, ξεγυμνώθηκε ἀπὸ τὰ ἄλλα στοιχεῖα τῆς ζωῆς, ἀποδυναμώθηκε τὸ συναίσθημα, θολώθηκε τὸ νόημά του καὶ τὸ θέμα ἔγινε τραγικό.
ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν» (Λου. 19,8)
