ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΑΝΩΤΗ: ΕΡΩΤΑΣ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

 

Τὸ τραγικότερο διαπροσωπικὸ γεγονὸς στὴν ἐποχή μας εἶναι ἡ ἀποτυχία τοῦ ἔρωτα. Πάντοτε στὴ ζωὴ συνέβαινε ἀλλὰ ὄχι τόσο τραγικά...

Στ’ ἀρχαῖα χρόνια ὑπῆρχε μόνο ἡ σεξουαλικὴ σχέση κι αὐτὴ ἀναπληρωνόταν γρήγορα κι εὔκολα. Μὲ τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας ἐσωματώθηκε κι ὁ ἔρωτας μέσα στὸ ὅλο θέμα τῆς σωτηρίας καὶ γι’ αὐτὸ δὲν ὑπῆρχαν δραματικὲς συγκρούσεις.

Καθὼς ὅμως ἄρχισε στοὺς τελευταίους αἰῶνες νὰ παραμερίζεται ὁ ἐκκλησιαστικὸς προσδιορισμὸς τῆς ζωῆς, τὸ πρόβλημα αὐτονομήθηκε, ξεγυμνώθηκε ἀπὸ τὰ ἄλλα στοιχεῖα τῆς ζωῆς, ἀποδυναμώθηκε τὸ συναίσθημα, θολώθηκε τὸ νόημά του καὶ τὸ θέμα ἔγινε τραγικό.

Ὁ ἄνθρωπος χάνοντας τὶς ἄλλες ὑλικὲς ἀπολαύσεις κρατήθηκε ἀπὸ τὸν σαρκικὸ ἔρωτα σὰν ἀπὸ κάποια σχεδὸν κυρίαρχη ἀπόλαυση σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἔτσι μὲ τὴν ἀποτυχία του σ’ αὐτὴ τὴν ἀπόλαυση ἔχανε τὸ ἔδαφος κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του. Κι ὁργάνωνε γι’αὐτὸ ἕνα δικό του Τρωϊκὸ πόλεμο γιὰ νὰ ξαναπάρει τὴν Ἑλένη.

Κι ὅταν ἔγιναν Χριστιανοί, βίωναν οἱ ἄνθρωποι τὴν ἐρωτικὴ ἀποτυχία ὡς σαρκικὴ καὶ πνευματικὴ ἀποτυχία. Καθὼς εἶχαν κάνει τὴν ἔνωση ψυχῶν καὶ σωμάτων κεφαλαιῶδες θέμα τῆς ζωῆς τους, ἡ ἀποτυχία τους σ’αὐτὸ τὸ θέμα ἔδειχνε τὶς τεράστιες διαστάσεις τῆς ἀποτυχίας στὸ θέμα τῆς σωτηρίας.

Τώρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος σκέπτεται περισσότερο καὶ διαθέτει μία φαντασία πληροφορημένη, μπορεῖ νὰ αἰσθάνεται τὴν τραγικὴ ἀποτυχία ἀπὸ τὴν πρώτη ὥρα τῆς σχέσης. Οἱ ψυχὲς τρομαγμένες ἀπὸ τὸν ἀπαρηγόρητο θάνατο, αἰσθάνονται μὲ τὸ πρῶτο ἀγκάλιασμα ὅτι σφίγγουν ἕνα κορμὶ μελλοθάνατο, καταδικασμένο στὴ μοναξιὰ τῆς ἀθεΐας. Πῶς να σταθοῦν τὰ ἐρωτικὰ “ ντεκόρ ” βομβαρδισμένα μ’ αὐτὴ τὴν αἴσθηση τοῦ “ πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα ” ; Κάποτε μπορεῖ νὰ κρυβόταν κάμποσο αὐτὴ ἡ αἴσθηση. Τώρα ὅμως ποὺ ὁ ἀπελπισμένος θάνατος μᾶς πνίγει καὶ περπατοῦμε μέσα σὲ δρόμους σπαρμένους μὲ τὰ πτώματα τοῦ θριαμβευτῆ θανάτου, δὲν μποροῦμε νὰ μὴν αἰσθανόμαστε τὴν παγερὴ παρουσία του, τὸν μακάβριο θρίαμβό του . . .

Γι’αὐτὸ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐπικαλεῖται τὴν ἠλιθιότητα, τὴ βλέπει καὶ τὴ λιμπίζεται. Ζεῖ στὸν αἰῶνα τοῦ θριάμβου συγχρόνως τῆς λογικῆς καὶ τῆς ἐξεζητημένης ἠλιθιότητας !

Τὰ σημερινὰ ζευγάρια γεύονται τὶς γουλιὲς τῆς ἐρωτικῆς σχέσης τους σὰν νὰ εἶναι ἡ κάθε μία ἡ τελευταία τους. Κοιτάζονται καὶ τὸ ἐρωτικό τους κοίταγμα εἶναι σὰν ἕνας “ τελευταῖος ἀσπασμός ”. Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι αἰτία κατάθλιψης αὐτό ;

Καὶ γιὰ ν’ ἀποφύγουν τὴν κατάθλιψή τους τὰ σημερινὰ ζευγάρια, περπατοῦν, θαρρεῖς, στὰ νύχια, γιὰ νὰ μὴν ξυπνήσουν τὶς ψυχές τους κι ἀρχίσουν τὰ κλάματα τοῦ χωρισμοῦ. Ἔτσι γίνονται οἱ χωρισμοὶ ἀθόρυβοι χωρὶς ἐξωτερικὰ “ φαινόμενα ”, πολλὲς φορὲς χωρὶς πειστικὰ αἴτια.

Ἐκεῖνο ποὺ θὰ τοὺς κρατοῦσε ἑνωμένους θὰ ἦταν ὄχι θεραπεία τῆς μακρᾶς σειρᾶς τῶν αἰτίων, ποὺ ἐπικαλεῖται ὁ ἄθεος ὀρθολογισμός, ἀσυμφωνία χαρακτήρων, διάσταση φιλοσοφιῶν, ἐλαττώματα τοῦ ἄλλου, ἐπεμβάσεις τῶν πατρικῶν οἰκογενειῶν, ἀλλὰ ἡ ζωντανὴ ὅσο καὶ μυστικὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωὴ καὶ στὴ σχέση τους.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ μεγάλη μάννα μας, ποὺ μᾶς γεννᾷ καὶ μᾶς σκεπάζει ἀπὸ τὶς θλίψεις, τὶς ἁμαρτίες μας, καὶ τὸ θάνατο · καμμιὰ φυσικὴ μάννα δὲν τὰ κατορθώνει αὐτά, οὔτε τολμᾷ νὰ τὰ ἐλπίσει.

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἴδια ἡ εὐτυχία τοῦ ζευγαριοῦ, γι’ αὐτὸ τοὺς κάνει εὐτυχεῖς κι ἀγαπημένους καὶ τοὺς δυὸ καὶ τοὺς ἐγγυᾶται τὴ χαρὰ τῆς σχέσης τους καὶ πέρα ἀπὸ τὸ χρόνο. Ἀκόμα ὁ Χριστὸς προεκτείνει τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ ζευγαριοῦ στὴν ὑπόλοιπη κοινωνία, ἀκόμα καὶ στὴ φύση.

Ὁ σημερινὸς κοσμικὸς ἄνθρωπος ὡς λαίμαργος καταναλωτὴς ἐφήμερων ἡδονῶν ζεῖ σὲ συνεχῆ σεξουαλικὴ διέγερση μὲ τὰ θεάματα, ἀκούσματα ποὺ ἐπιδιώκει, καὶ μὲ τοὺς λογισμούς, ποὺ συντηρεῖ μέσα του. Ἔτσι ἡ ἐσωτερικὴ κατάστασή του εἶναι μιὰ ἀδιάκοπη πορνεία. Αὐτὸ σκοτώνει τὴν ἀθῳότητά του ἀλλὰ καὶ τὴ μοναδικότητα τοῦ ἄλλου προσώπου. Δολοφονεῖται ἡ ἐρωτικὴ σχέση τῶν προσώπων. Δὲν μένει ἴχνος εὐγενικῆς προσωπικῆς σχέσης, ἴχνος μυστηρίου. Κι ὁ Χριστὸς, ὁ μόνος θεραπευτὴς τῶν τραυμάτων ἐκδιώκεται ἀπ’ τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ μὴ διαταραχτεῖ ἡ ἁμαρτωλὴ αἴσθηση τῆς ζωῆς, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος ἐξοικειώθηκε μ’ αὐτήν. Θὰ μποροῦσε βέβαια νὰ προβάλει κανεὶς ὅτι ἡ ἡδονὴ κορυφώνεται ἔτσι, κυριαρχεῖ σὰν μοναδικὴ “ εὐτυχία ” τοῦ ἀνθρώπου. Συμβαίνει ὅμως τὸ ἀντίθετο, γιατὶ μὲ τὴ διαρκὴ σεξουαλικὴ διάθεση τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα καὶ μὲ τὴ φανταστική, ὁ ἄνθρωπος ἐκτονώνεται καὶ ὁ ἔρωτας ποὺ ἐπικρατεῖ εἶναι μόνο φανταστικός. Γι’ αὐτὸ “ καταναλώνεται ” τόσο ἡ φανταστικὴ ἐρωτικὴ εὐτυχία.

Βλέπω τὸν ἔρωτα τῶν χριστιανικῶν ζευγαριῶν νὰ εἶναι ὁ μόνος πραγματικός, ἔρωτας συγκεκριμένων προσώπων, ἔρωτας ποὺ ἐπεκτείνεται ἀπὸ κάθε ἄλλου εἴδους ἔρωτα, ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὰ παιδιά, πρὸς τοὺς γονεῖς, πρὸς τὴν πατρίδα, πρὸς τοὺς συνανθρώπους, πρὸς τὸ περιβάλλον καὶ κυρίως μεσ’ ἀπ’ ὁλες αὐτὲς τὶς ἀγάπες, ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Θεό.

https://www.konstantinosganotis.gr/endiaferoun/334-erwtas-oikogeneia