[…] Έτσι μου λύθηκε και μια δεύτερη απορία: Γιατί τόσο σκληρά λόγια για όσους σκανδαλίζουν τα παιδιά; (Θυμάσαι; Μυλόπετρα, λέει, να πάνε να δέσουν στον λαιμό τους και να πέσουν να πνιγούν.) Και τι είναι σκάνδαλο για ένα παιδί; Με μια λέξη θα το πω: Η ορφάνια. Και σκανδαλιστές όλοι εκείνοι που με χίλιους δυό τρόπους, με χίλιες δυο συμπεριφορές, με χίλιες δυο παραλείψεις, το οδηγούν σ’αυτή. Μα τώρα που το σκέφτομαι, χίλια δυο δεν είναι. Μία είναι η αιτία του σκανδάλου: η απιστία. Ο άνθρωπος που έχασε την πίστη του, είναι πατροκτόνος. Σκότωσε μέσα του τον Πατέρα. Είναι ένας ορφανός. Είχε σημείο αναφοράς και κέντρο που νοηματοδοτούσε την ύπαρξή του. Τώρα κέντρο γίνηκε η καταδικασμένη στη φθορά και στον θάνατο ύπαρξή του. Είχε πρότυπο να μοιάσει, να διαλεχθεί, ακόμη και να αμφισβητήσει. Τώρα διαλέγεται με τον εαυτό του και τρώγεται με τα ρούχα του. Είχε τη γαλήνη και την ταπεινοφροσύνη της ύπαρξης, που ξέρει ότι είναι μέρος της ζωής και η ύπαρξή του είναι δώρο. Τώρα κέρδισε την «αξιοπρέπεια» της ανεξαρτησίας του και αισθάνεται ότι όλοι και όλα του χρωστάνε. Είχε Θεό. Τώρα ψάχνει τις αιτίες. Είχε πατέρα και τώρα περιφέρει την ενοχή της πατροκτονίας. Ήταν παιδί και τώρα έγινε «μεγάλος». Κάθε νέα γενιά μιλάει για το χάσμα των γενεών. Στο ξαναλέω όμως: δεν είναι ηλικιακό το θέμα. Είναι το χάσμα ανάμεσα στη γενεά των παιδιών που νιώθουν να έχουν γεννήτορα και στη γενεά των οργανών. Για θυμήσου την πίκρα του Χριστού μπροστά στο αίτημα των ακροατών του για ένα θαύμα (;): «Ω, γενεά άπιστη… ω, γενεά άπιστη!». Ε, λοιπόν, στο λέω, για να το μάθεις: Η άπιστη γενεά είναι η ορφανεμένη γενεά.
Και μια που είσαι και συ γονιός, να σου πω ποιο είναι το χειρότερο: Ο ορφανός άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει γονιός. Θυμάμαι τώρα δα κάποιου τη ρήση: ο κάθε ανόητος μπορεί να κάνει παιδί, ελάχιστοι όμως μπορούν να γίνουν πατέρες. Οι πολλοί θα εμπλακούν στη σύγκρουση των γενεών, γιατί στα μάτια τους, το παιδί τους είναι ο υποψήφιος σφετεριστής της πατρικής τους εξουσίας. Έχοντας στερήσει στον εαυτό τους την ευλογία του Πατέρα, θα αρνηθούν την ευχή τους στον νεότερο. Ποιός μπορεί να δώσει ό,τι δεν έλαβε ποτέ;
Κι όμως, οι ευχές του γονιού στηρίζουν θεμέλια οίκων. Πρώτα η ευχή του φυσικού γονιού, κυρίως όμως του επουράνιου. Η πρώτη μπορεί να μη δοθεί ποτέ. Η δεύτερη όμως είναι πάντα διαθέσιμη κι από τον καθένα εξαρτάται αν θα την ακούσει. Κι αυτό που ξεκλειδώνει τ’ αυτιά, για ν’ακούσουν αυτή την πατρική ευχή, είναι η πίστη. […]
Ηλία Λιαμή
«Ψίθυροι των Αγγέλων» – Ο άγγελος της αγκαλιάς (Άγιος Στυλιανός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου