π. Γεώργιος Μεταλληνός
Το κείμενο αυτό αποτελεί τον πρόλογο από το βιβλίο του «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνοορθοδοξία;».
Το βιβλίο αυτό έχει ειδική προοπτική. Δεν γράφτηκε, για να ερευνήσει σε βάθος και πλάτος το φαινόμενο της Νεοειδωλολατρίας ή του Νεοπαγανισμού, μολονότι προϋποθέτει επαρκή γνώση του χώρου αυτού και της φαινομενολογίας του. Ούτε έχει την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσει να νουθετήσει και να πείσει τους Νεοπαγανιστές μας. Το περιβάλλον του Νεοπαγανισμού το γνωρίζω πολλά χρόνια τώρα. Επαφές ιδιωτικές, δημόσιες συζητήσεις, αγωνιώδεις οι προσπάθειες, αλλά οι κακοπροαίρετοι από αυτούς «ουκ ηβουλήθησαν συνιέναι». Αντίθετα, έχω διαπιστώσει μόνιμη επιθετικότητα και απροκάλυπτη κακία, μίσος για την Ορθοδοξία και την παράδοσή μας, ή ακόμη, και επίπλαστες και ανειλικρινείς φιλοφρονήσεις των πονηρότερων, που συγκαλύπτοντας τα αληθινά φρονήματά τους, προσποιούνται τους φίλους, για να μας χρησιμοποιούν, επιβάλοντάς μας ένα παθητικό ρόλο, για την ενίσχυση των ανομολόγητων επιδιώξεών τους.
Αρκετά χρόνια έκαμα υπομονή, μακροθυμώντας κατά το αποστολικό («η αγάπη μακροθυμεί», Α' Κορ. 13, 4) και προσποιούμενος τον αφελή, για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου και να στερούνται κάθε δικαιολογία.
Τώρα πια έχω πεισθεί. «Μεταξύ αυτών και ημών χάσμα μέγα εστήρικται» (Λουκ. 16, 26). Αυτή είναι πια η ακλόνητη βεβαιότητά μου. Ουδεμία δυνατότητα συγκλίσεως ή προσέγγισης υπάρχει, τουλάχιστον με την σκληροπυρηνική ομάδα της Νεοειδωλολατρίας, που περιλαμβάνει στους κόλπους της πολλούς ημιμαθείς και ατελέστατους γνώστες και του Ελληνισμού (οι περισσότεροι ούτε να διαβάσουν μπορούν αρχαία κλασικά Ελληνικά) και τελείως αγνοούντες την ορθόδοξη παράδοση και την αγιοπατερική γραμματεία. Έχουν εντούτοις άποψη, σχηματισμένη και παγιωμένη, που διαμορφώθηκε με την τυφλή αναπαραγωγή υποβολιμαίων θέσεων από ψευδεπίγραφες πηγές και δομημένη σε ένα πλήθος μύθων ανιστόρητων και ατεκμηρίωτων επιχειρημάτων. Επειδή δε αγνοούν την επιστημονική μέθοδο, ακόμη και οι πτυχιούχοι Α.Ε.Ι. , δέχονται ανεξέλεγκτα ό,τι γράφεται κατά της Ελληνοορθοδοξίας, διότι απλούστατα εξυπηρετεί την εναντίον της πολεμική τους. Πολεμούν, έτσι, μια καρικατούρα, που κατασκεύασαν, σταχυολογώντας λιβελογραφικά ό,τι αρνητικό από συμπεριφορές δήθεν χριστιανικές (υπάρχουν δυστυχώς, πρβλ. Ρωμ. 2, 24) ή κατασυκοφαντώντας ακόμη και Αγίους μας, που ως Έλληνες ετίμησαν και εδόξασαν στην ιστορία το Ελληνικό Όνομα.
Αυτόν τον «χριστιανισμό» πολεμούν, ακόμη και οι καυχώμενοι για τη γνώση τους. Αυτό φαίνεται κατάφωρα στις συζητήσεις μαζί τους. Μένουν σε κάποια, ασύνδετα μεταξύ τους, ανεκδοτολογικά στοιχεία, αντλούμενα από συγγραφείς χριστιανομάχους, αρχαίους και νεωτέρους, αγνοώντας παντελώς το πνεύμα των Αγίων μας, που είναι η βιούμενη Ορθοδοξία. Προσπαθούν, αντίθετα, να αμαυρώνουν την μνήμη τους: «δολοφόνος» ή «πόρνος» ο Χρυσόστομος, «ανθέλληνας» ο Μ. Βασίλειος κ. π. α. Ακόμη και αυτόν τον Θεάνθρωπο προσπαθούν να τον υποτάξουν στις φαντασιώσεις τους, θέλοντας να τον αποδείξουν. . . Έλληνα, αγνοώντας ότι με την Σάρκωσή Του προσέλαβε ανθρώπινη φύση, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε φυλετικές ή κοινωνικές διακρίσεις. Είναι γι' αυτό «πατήρ» και «σωτήρ πάντων ανθρώπων» (Α' Τιμ. 4, 10). Αλλά ούτε και ιστορικά μπορεί να στηριχθούν οι όποιες ρατσιστικές θέσεις των Νεοπαγανιστών, που με την επιμονή τους αυτήν ευτελίζουν τον Χριστόν, θέλοντας να τον κάμουν «αμαρτίας διάκονον» (Γαλ. 2, 17), δηλαδή δούλο του ρατσισμού τους.
Αυτό, που τελικά επιτυγχάνουν οι Νεοπαγανιστές και Νεοειδωλολάτρες, είναι να μένουν ξένοι και προς τον Χριστιανισμό, που τον απορρίπτουν ασυζητητί, αλλά και προς τον ίδιο τον Ελληνισμό, διότι αρνούνται και απορρίπτουν την ιστορική συνέχειά του στην αγιοπατερική Ελληνοορθοδοξία. Τεμαχίζοντάς τον δε, καταστρέφουν την ενότητά του, που όμως την σώζουν ελληνοποιημένοι συνειδησιακά ξένοι, όπως ο Ζάκ Λακαριέρ, που δεν διστάζει να δηλώνει: «Νιώθω το ίδιο, αν ακούσω ένα ζεϊμπέκικο, ένα ποίημα του Ελύτη ή βυζαντινή μουσική. Υπάρχει ένα φως, που ενώνει την αρχαία και τη σύγχρονη Ελλάδα» (Νέα, 12. 6. 2002). Πως μπορεί, λοιπόν, να ευρεθεί κάποια δυνατότητα συγκλίσεως Ορθοδοξίας και Νεοπαγανισμού; Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ένα θαύμα, ισοδύναμο με νεκρανάσταση των εμμενόντων στην πλάνη των ειδώλων.
Δεν γράφω, λοιπόν, για να προσεγγίσω ή να εξιλεώσω τους πολεμίους της Ελληνοορθοδοξίας. Την επιστροφή τους την αφήνω στή Χάρη του Αληθινού Θεού. Γράφω για τους ομοπίστους μου, τα ταπεινά μέλη της Εκκλησίας, για να οχυρώσουν την πίστη τους και να αποφεύγουν τις παγίδες που τους στήνει η νεοειδωλολατρία και να μη κλονίζονται από τα σοφίσματά της. Διότι οι Νεοπαγανιστές ξέρουν να εκμεταλλεύονται το εθνικό και πατριωτικό αίσθημα, καλύπτοντας πίσω από τα εθνικιστικά συνθήματά τους την θρησκευτική πλάνη τους. Οι Νεοπαγανιστές δε της χώρας μας, που εκμεταλλεύονται τον πατριωτισμό των αφελών, από το 1998 μετέχουν στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εθνικών (γρ. ειδωλολατρικών) θρησκειών» και έχουν συστήσει «Επιτροπήν Πρωτοβουλίας δια την αναγνώρισιν της Ελληνικής (γρ. ειδωλολατρικής) Θρησκείας» από το Κράτος. Μη πλανώμεθα, λοιπόν. Έχουν φθάσει σε τέτοια διαστρέβλωση και του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού, που η σύγκλιση είναι πια αδύνατη. Χωρίς «κάθαρση της καρδιάς» ο Τριαδικός Θεός μας δεν προσεγγίζεται. «Δειξόν μοι τον άνθρωπόν σου, ίνα σοι δείξω τον Θεόν μου», είπε τον β' αιώνα ο απολογητής Επίσκοπος Αντιοχείας Θεόφιλος στον πλατωνικόν Αυτόλυκον.
Γι' αυτό το βιβλίο αυτό μένει σε κάποια βασικά θέματα, μη επιχειρώντας λεπτομερή αναίρεση των θέσεών τους, παρά μόνο εκείνων, που αποκαλύπτουν σαφέστερα την άγνοια και σκοτεινή σκοπιμότητα τους. Επαναλαμβάνω, δεν επιχειρώ να τους πείσω. Διότι δεν το θέλουν. Απλώς σαν άλλος μικρός και ασήμαντος Παύλος, προσπαθώ να τους δείξω τον δρόμο προς τον Ένα και Μόνο Σωτήρα, τον Ιησούν Χριστόν. Σε όσους, βέβαια, υπάρχει ακόμη η «ζήτηση» του Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου!
Θεοφάνεια 2003 π. Γ.Δ.Μ.
ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 33 2003
http://users.uoa.gr/ (φωτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου