Αντίκρυ από το
Αργοστόλι και στο άκρο του Κοιμητηρίου, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας της
Μυρτιδιώτισσας, η οποία είναι πιο γνωστή με την ονομασία ως η "Παναγία στο
Δράπανο" και πολιούχου της πόλεως Αργοστολίου, της οποίας η ιερή και
θαυματουργή εικόνα λιτανεύεται 24 Σεπτεμβρίου με επισήμους και με μουσικές, μ'
όλο τον κλήρο και με τη συμμετοχή των κατοίκων του Αργοστολιού, και μεταφέρεται
(παλαιότερα στην εκκλησία του Σωτήρος, αργότερα στο Μητροπολιτικό ναό) τώρα στην
εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί παραμένει μια εβδομάδα κι επανεφέρεται στην
εκκλησία της στο Δράπανο με τις ίδιες τιμές.
Λιτάνευση η οποία συνεχίζεται από αιώνων, αφού κι επίσημα είχε αναγνωριστεί σαν τοπική εορτή και αργία όπως αποδεικνύεται κι από το σχετικό έντυπο από το "Ιστορικό Αρχείο" Κεφαλληνίας. Η πρώτη λιτανεία πρέπει να ήταν μια αυθόρμητη έκφραση και συννενόηση των πιστών, που σήκωσαν το θρόνο και τον πήγαν έως την Κολόνα της Γέφυρας. Από το 1855, σύμφωνα με τον Αγγελο-Διονύση Δεμπόνο, η πομπή της λιτανεία της θα φθάσει στο Αργοστόλι. Στο πέρασμα της εικόνας απʼ τους δρόμους του Αργοστολίου, οι οποίοι ήταν πεντακάθαροι, έριχναν δαφνόφυλλά και οι κωδωνοκρουσίες και τα σαμάκια ήταν ασταμάτητα. Δεν έλλειπε το λιβάνι και το σταυροκόπημα στο πέρασμα του θρόνου της Δραπανιώτισσας, εκφράσεις πίστης και λατρείας. 
Από το οποίο φαίνεται ότι κι οι Άγγλοι "προστάτες" κατά τη διάρκεια της
τυραννικής τους παραμονής (1809-1864) στην Κεφαλονιά, σεβάστηκαν κι αναγνώρισαν
την "Δραπανιώτισσα". Η δε τύχη βοήθησε να μην καταστραφούν κι οι καλλιτεχνικοί
της εκκλησίας . Διότι οι εικόνες του Δωδεκάορτου είναι αγιογραφημένες από τον
αξιόλογο χρωστήρα του Ζακυνθινού ρασοφόρου Νικολάου Καντούνη (1764-1834), ο
οποίος τις φιλοτέχνησε όταν οι Άγγλοι τον είχαν εξορίσει στο έρημο ξερονήσι Δία
για τη Ριζοσπαστική του δράση.
Σχετική με τον
αγώνα των Επτανησίων για την ένωσή τους με την Ελλάδα βρίσκεται στη
"Δραπανιώτισσα" και μια εικόνα του Χριστού με φραγκέλιο και καλάμι. Διότι ανήκει
στην οικογένεια του Κεφαλονίτη ριζοσπάστη και Τυρταίου του αγώνα ριμναδόρο
Μικέλη Δαβή - Μερτζάνη (1809-1888), που πίστευε ότι ο Χριστός του τον έσωσε από
των Βρεταννών κατακτητών τις κρεμάλες. Αλλά ο Εγκέλαδος που σάρωσε κατά το 1953
συθέμελα τα Επτάνησα, έκαμε ακόμα μια διάκριση για τρεις καλλιτεχνικούς
θησαυρούς μας.
Η
εκκλησία άρχισε να κατασκευάζεται γύρω στα 1813, ενώ κοντά στο ναό υπήρχε ένας
μόλος που λεγόταν «ο μόλος της Παναγίας». Ο αρχιδιάκονος της Επισκοπής
Κεφαλληνίας Σπυρίδων Δεφαράνας στις 22 Ιουλίου του 1812 υπέβαλλε αίτηση που
απευθυνόταν στο γραφείο της Επισκοπής για την ανέγερση του Ιερού Ναού. Η
οικοδόμηση του ναού άρχισε αμέσως, έπειτα από τη θετική απάντηση του τότε
αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Ιθάκης, Ιωαννίκιου Άννινου. Τη θεμελίωση
έκανε η μοναχή Κωνσταντίνα Χαλικιά χήρα Αναστασίου Κλαδά, που ήταν και η κύρια
χρηματοδότης του έργου, αφού για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησε όλη της την
περιουσία, 351 γρόσια. Η μοναχή εκτός από την χρηματική της περιουσία έδωσε στον
ναό και δύο εικονίσματα, το ένα που είναι ζωγραφισμένοι οι άγιοι Νικόλαος,
Σπυρίδων, Βαρβάρα και Σάββας και την εικόνα που παριστάνει την Θεομήτορα ως
Ελεούσα του Κύκκου.
Υπάρχει
και η παράδοση, πως την εικόνα της Παναγίας έφερε από τα Κύθηρα η μοναχή Κλαδά,
όπου και ασκήτευε πρωταρχικά στο εκεί μοναστήρι της Μυρτιδιώτισσας ή κατά άλλους
μπορεί να είχε μεταβεί ως προσκυνήτρια σε αυτό το μέρος και να έφερε την εικόνα.
Στην
αρχή η εικόνα είχε τοποθετηθεί στον Ναό του Αγίου Ελευθερίου, ναός που στο κελί
του ασκήτευε η μοναχή Κλαδά και τελικά κατέληξε σύμφωνα με τη διαθήκη της, στο
ναό του Δράπανου.
Βέβαια,
η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Άγιο Διονύσιο της Ζακύνθου και τα εγκαίνια του
ναού έπειτα από πολλές ταλαιπωρίες πραγματοποιήθηκαν στις 30 Νοεμβρίου 1836.
Διατηρήθηκαν σχεδόν ανέπαφες οι τρεις βημόθυρες της "Δραπανιώτισσας" και οι
οποίες θεωρούνται από τα αριστουργήματα του περίφημου αγιογράφου μας Αθαν. Άννινου (1713-1748), ζωγράφου σπουδαγμένου στην Ενετία, Ρώμη και Φλωρεντία και
μαθητή του θαυμάσιου αγιογράφου Ανδρέα Καραντινού, που δυστυχώς πέθανε στα 35
του χρόνια, αλλοιώτικα θα γέμιζε πολλές Κεφαλονίτικες εκκλησίες με τα εξαίρετα
έργα του, στα οποία διακρίνεται η επίδραση του Ρωμαϊκού ρυθμού, η απαλότητα των
χρωμάτων και η ομορφιά της εκφράσεως.
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου