Η Μονή των Αγίων Φανέντων

Στο λόφο Κυάτις της ακρόπολης της κλασικής πόλης της Σάμης και εντός των τειχών της τελευταίας ανεγέρθηκε η μονή των Αγίων Φανέντων, στον αμυντικό πύργο της οποίας ενσωματώθηκε πύργος της αρχαίας οχύρωσης. Το όνομα της μονής, από το οποίο μετονομάστηκε και ο λόφος Άγιοι Φανέντες, φαίνεται ότι προέρχεται από παραφθορά του Άγιοι Νεοφανείς, τους αγίους της Σάμης Θεόδωρο, Γρηγόριο και Λέοντα. Σύμφωνα με την παράδοση, τα λείψανα των αγίων βρέθηκαν σε σπήλαιο της περιοχής και χάθηκαν σε ναυάγιο στη θαλάσσια περιοχή του Φισκάρδου κατά τη μεταφορά τους στη Δύση. Κατά μία άλλη εκδοχή η επωνυμία σχετίζεται με το γνωστικό φιλόσοφο Επιφάνη του 2ου αι. μ.Χ., ο οποίος σύμφωνα με τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα τιμόταν ως θεός στη Σάμη. Η μονή ανεγέρθηκε πριν το 1264, οπότε αναφέρεται για πρώτη φορά στο Πρακτικό της Λατινικής Επισκοπής Κεφαλληνίας, και αφού γνώρισε μεγάλη ακμή κατά το 17ο αι., ως σημαντικό πνευματικό κέντρο με ιερατική σχολή, καταργήθηκε το 1805.

Άγιοι Φανέντες εν Σάμη Κεφαλληνίας (Άγιος Γρηγόριος - Άγιος Θεόδωρος - Άγιος Λέων)

Φανέντες θαυμαστῶς ἀθληταὶ κεκρυμμένοι,

καρδίας πιστῶν σπεύδετε κατευφραίνειν.

Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες η αγιοστόλιστη Κεφαλονιά έχει να προσφέρει φωτεινά παραδείγματα ομολογητών και αγωνιστών της πίστεως. Έτσι στο ανατολικό τμήμα του νησιού και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σάμης έζησαν και κοιμήθηκαν οσιακώς οι ομολογητές Άγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος και Λέων, οι οποίοι είναι περισσότερο γνωστοί με την προσωνυμία «Άγιοι Φανέντες», που τους δόθηκε λόγω της θαυματουργικής φανέρωσης των ιερών λειψάνων τους και της ανάδειξής τους από την αφάνεια.

Κυριακή των Αγίων Πάντων: Μνήμη και των εν Σάμη της Κεφαλληνίας Αγίων Φανέντων, Συναξάριον

Τη αυτή ημέρα [Κυριακή των Αγίων Πάντων], μνείαν ποιούμεθα της θαυμασίας ευρέσεως των χαριτοβρύτων και ιερών σκηνωμάτων των αγίων ενδόξων ομολογητών Γρηγορίου, Θεοδώρου και Λέοντος, των εν Κεφαλληνία καταφυγόντων, ασκησάντων, κοιμηθέντων, πεφανερωθέντων και διαλαμψάντων.

Φανέντες θαυμαστώς αθληταί κεκρυμμένοι,

καρδίας πιστών σπεύδετε κατευφραίνειν.

Η ψηλάφηση της ιστορικής διαδρομής των αγίων της Εκκλησίας μας, αποτελεί για κάθε πιστό, σημείο πραγματικής ψυχικής ωφελείας και συντελεί ουσιαστικά στο μυστήριο της σωτηρίας μας. Εμείς οι χοϊκοί, που απαρτίζουμε την στρατευομένη Εκκλησία, προσεγγίζουμε με δέος και απέραντο σεβασμό την επίγεια πορεία Αυτών, τους οποίους ο Θεός εχαρίτωσε και έθεσε ως πρότυπά μας.

Κυριακή της Πεντηκοστής

 Πνοῇ βιαίᾳ γλωσσοπυρσεύτως νέμει,

Χριστὸς τὸ θεῖον Πνεῦμα τοῖς Ἀποστόλοις.

Ἐκκέχυται μεγάλω ἑνὶ ἤματι Πνεῦμ' ἁλιεῦσι.

 

«Τη αυτή ημέρα, Κυριακή ογδόη από του Πάσχα, την αγίαν Πεντηκοστήν εορτάζομεν. Πνοή βιαία γλωσσοπυρσεύτως νέμει, Χριστός το θείον Πνεύμα τοις Αποστόλοις. Εκκέχυται μεγάλω ενί ήματι Πνεύμ' αλιεύσι. Ταις των αγίων Αποστόλων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν»

Μετά την Ανάληψη του Κυρίου στους ουρανούς, οι Απόστολοι και οι υπόλοιποι μαθητές του, καθώς και οι γυναίκες που από την αρχή τον είχαν ακολουθήσει, η Παναγία Παρθένος Μαρία η Μητέρα του, περίπου 120 άτομα, γύρισαν στο όρος των Ελαιών στην Ιερουσαλήμ και, μπαίνοντας στο υπερώο, δηλαδή στον πάνω όροφο του σπιτιού εκεί, περίμεναν με προσευχή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρα Χριστού. Στο μεταξύ εκεί, εξέλεξαν και τον Ματθία και τον συναρίθμησαν με τους ένδεκα Αποστόλους.

Η ασυμβίβαστη γενιά της πλατείας Αμερικής

Αγγελική Κουρουτζή

Οι μαθητές και οι δάσκαλοι του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, που βρίσκεται πλησίον της πλατείας Αμερικής, κάθε χρόνο ενώνονται σαν μια γροθιά και σκαρώνουν μια μουσικοθεατρική παράσταση ενάντια στα φυλετικά στερεότυπα και τον ρατσισμό.

Μια ανάσα πιο πέρα από την πλατεία Αμερικής, το φουαγιέ του θεάτρου Κνωσός ήταν γεμάτο παιδιά. Τα μεγαλύτερα ήταν συγκεντρωμένα γύρω από τον δάσκαλό τους, τον παπά Γιώργη, που τους επεσήμανε τελευταίες λεπτομέρειες και τους έδινε θάρρος για να ανέβουν στη σκηνή. Μπαίνοντας στην αίθουσα του θεάτρου, επικρατούσε μια ευχάριστη – ακόμα μεγαλύτερη – αναμπουμπούλα.

21ο Δημοτικό Αθηνών: Παράσταση-μήνυμα κατά του ρατσισμού που συγκλόνισε, ρεσιτάλ από τους μαθητές

Όσοι τυχεροί απόλαυσαν δια ζώσης την παράσταση του 21ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών “Λέλα Καραγιάννη” την περασμένη Τετάρτη, συνειδητοποίησαν ότι η τέχνη παραμένει το καλύτερο αντίδοτο κατά του ρατσισμού, ειδικά όταν αυτό δίνεται από παιδιά.

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ 15 Ιουνίου 2024 13:23

Για τη θεατρική παράσταση που οργάνωσε την περασμένη Τετάρτη στο θέατρο Κνωσσός στα Κάτω Πατήσια το 21ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών “Λέλα Καραγιάννη” αξίζει να γραφτούν βιβλία, όχι ταπεινά σημειώματα όπως αυτό που θα διαβάσετε στις παρακάτω γραμμές.

Πατήσια / Το σχολείο που έκανε το ελληνικό τραγούδι αντίδοτο στον ρατσισμό με ενορχηστρωτή τον παπά Γιώργο

Φωτο tvxs

«Έλα την Τετάρτη. Κάτι πολύ σπάνιο συμβαίνει σ’ αυτό το σχολείο» μου είπε ο στιχουργός Οδυσσέας Ιωάννου καλώντας με στη γιορτή του 21ου δημοτικού σχολείου «Λέλα Καράγιαννη» στα Πατήσια το οποίο στεγάζει παιδιά  από 24 διαφορετικές χώρες.

Ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου πως οι εκπαιδευτικοί εκεί βρήκαν έναν τρόπο να ενσωματώσουν τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών. Αυτή η γιορτή ήταν όμως κάτι μεγαλύτερο. Στο θέατρο Κνωσός μοιραστήκαμε μια εμπειρία λυτρωτική. Την επιστροφή στην ανθρωπιά και την καρδιά με όχημα τον πλούτο του ελληνικού τραγουδιού που χρησιμοποιήθηκε ως αντίδοτο στον ρατσισμό και μέσο να περιγράφει η νεότερη ιστορία μας και να κατανοηθεί το σύγχρονο βίωμα.

«Μόνο στους ποιητές μας χρωστάμε» φώναξαν τα παιδιά απευθυνόμενα στα βουρκωμένα μας πρόσωπα. 

Αγαθόνικος ο απλούς...

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

«Ψυχή εὐλογημένη πᾶσα ἁπλή· καί ὁ πορευόμενος ἁπλῶς πορεύεται πεποιθώς» - «κάθε εὐλογημένη ψυχή εἶναι ἁπλή· καί ὅποιος πορεύεται μέ ἁπλότητα καί εὐθύτητα, πορεύεται μέ πεποίθηση καί θάρρος».1

Τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, τοῦ ὁποίου τήν πάμφωτο μνήμη γιορτάζει καί φέτος ἡ Ἐκκλησία μας, δανείζομαι γιά νά καταγράψω τό μεγαλεῖο αὐτῆς τῆς ξεχασμένης ἀρετῆς, πού σπανίζει στίς μέρες μας καί πού ἐμπαίζεται ἀπό τούς πολλούς καί «σοφούς» πού διαθέται ἡ ἐποχή μας.

Πρῶτον. Ἡ ἁπλότητα, κατά τόν χρυσορρήμονα Ἰωάννη, εἶναι ἕνας δρόμος πού ὁδηγεῖ στή φιλοσοφημένη ζωή. Ὁ ἄνθρωπος πού τήν διαθέτει εἶναι ἤρεμος, χαμογελαστός στήν ὄψη, ἀπελευθερωμένος ἀπό ἐσωτερικά πάθη καί στολισμένος μέ πολλά χαρίσματα.

π. Θεόδωρος Ζήσης, " Τό πρόβλημα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν " (Β΄)

 

"Ἀπαγορευμένη ἡ ἱερωσύνη τῶν γυναικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀνεπίτρεπτη καινοτομία".

Τήν Κυριακή 02 Ἰουνίου (τῆς Σαμαρείτιδος) 2024 στήν αἴθουσα τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (Σούτσου 3) καί ὧρες 11:30 - 13:00, στό καθιερωμένο κυριακάτικο μάθημα ὁ Πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης συνέχισε τήν παρουσίαση τοῦ θέματος: "Τό πρόβλημα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν" (Β΄).

π. Θεόδωρος Ζήσης, "Τό πρόβλημα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν" (Α΄ )

 

"Δέν εἶναι ἱερατικός βαθμός ἡ Διακόνισσα"

Τήν Κυριακή 16 Μαΐου (τοῦ Παραλύτου) 2024 στήν αἴθουσα τῆς Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν (Σούτσου 3) καί ὧρες 11:30 - 13:00, στό καθιερωμένο κυριακάτικο μάθημα ὁ Πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης παρουσίασε τό θέμα: "Τό πρόβλημα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν".

Όσιος Παναγής Μπασιάς (Παΐσιος) - Βιογραφία

 

Ο Όσιος Παναγής ο Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλληνίας, το 1801 μ.Χ., και ήταν γιός ευσεβών και επιφανών γονέων, του Μιχαήλ Τυπάλδου – Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελλαπόρτα. Έμαθε Ιταλικά, Γαλλικά, Λατινικά και καταρτίσθηκε στη φιλοσοφία και τη θεολογία. Μικρός ακόμα χειροθετείται αναγνώστης και στην αρχή της σταδιοδρομίας του διορίζεται γραμματοδιδάσκαλος και εξασκεί το λειτούργημα του διδασκάλου, αλλά εμπνεόμενος από τα ριζοσπαστικά κηρύγματα του Κοσμά Φλαμιάτου και Ευσεβίου Πανά, εκκλησιαστικών αναστημάτων της εποχής, οι οποίοι υπεράσπιζαν ότι οι Άγγλοι (κυρίαρχοι της Επτανήσου) προστάτες, ουσιαστικά τύραννοι, επιβουλεύονται το ορθόδοξο φρόνημα των κατοίκων, αφήνει το δημόσιο σχολείο και παραδίδει μαθήματα κατ’ οίκον συνεχίζοντας την αποστολή του.

Σε ηλικία 20 ετών, μετά τον θάνατο του πατέρα του, έχοντας έμφυτη κλίση και επηρεαζόμενος από την προσωπικότητα του πολιούχου μεγάλου ασκητού Αγίου Γερασίμου και του γείτονός του, επίσης μεγάλου ασκητού Αγίου Ανθίμου, εγκαταλείπει τα πάντα και φθάνει στο «Ξηροσκόπελο», μικρό νησάκι στην κάτω Λειβαθώ Βλαχερνών και τόπο εξορίας κληρικών από του Άγγλους. Εξόριστος τις ημέρες εκείνες ήταν και ο περίφημος Ζακύνθιος κληρικός Νικόλαος Καντούνης. Δεν έμεινε όμως πολύ διάστημα καμφθείς από τις ικεσίες της χήρας μητέρας του και της απροστάτευτης αδελφής του. Επιστρέφει λοιπόν μοναχός στον κόσμο, αλλά ολόκληρη η ζωή του αποδεικνύεται συνεχής ασκητικός αγώνας και συνεπής επαγρύπνηση των μοναχικών ιδεών και αποφάσεών του.

Ο Άγιος Παναγής (Παΐσιος) της Κεφαλληνίας (Ο Παπα-Μπασιάς 1801-1888)

 

Γράφει ο Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός 

Ο Άγιος Παναγής Τυπάλδος Μπασιάς ήταν γόνος αρχοντικής οικογένειας της Παλικής, γεννήθηκε δε το 1801 από γονείς ευσεβείς τον Μιχαήλ και την Ρεγγίνα , το γένος Δελλαπόρτα. Έλαβε καλή μόρφωση κοντά σε αξιόλογους δασκάλους της εποχής του και έμαθε την Γαλλική και την Ιταλική γλώσσα καθώς και την Λατινική απαραίτητη για την μελέτη κάποιων πατερικών κειμένων.       

Το 1836 χειροτονήθηκε από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή, διάκονος και πρεσβύτερος. Ο συνετός χαρακτήρας του μέσα από την ευσέβεια προς τον Θεό και η ταπεινότητα που τον διακατείχε, ήταν τα θεμέλια για να δαπανήσει την υπόλοιπη ζωή του με αφοσίωση στις προσταγές και στα Πιστεύω της Ορθοδοξίας μας.       Πέρασε από το αξίωμα του Δασκάλου σε μια δύσκολη εποχή που τα νησιά μας τα δυνάστευε το πόδι του Άγγλο κατακτητή. Βλέποντας δε, πως πρέπει να αντισταθεί σθεναρά ενάντια στον προτεσταντισμό και στις ύπουλες θέσεις των Άγγλων για αλλοίωση του Ορθόδοξου δόγματος, παραιτήθηκε και δίδαξε ιδιωτικά για λίγο διάστημα.

Ως αφιέρωμα στον Άγιο Παναγή –Παπα-Μπασιά

 

Aκολουθεί μέρος από τον πρόλογό μου από το βιβλίο μου γι’ αυτόν, το οποίο εκδόθηκε το 2008.

Γράφει ο Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός 

Είναι εξαιρετικά δύσκολο και θέμα ιδιαίτερα λεπτό να ερευνηθεί και καταγραφεί ο βίος και η πολιτεία ενός από τους πρόσφατα ανακηρυχθέντες αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, του ιερέα Παναγή (Παϊσίου) Μπασιά. Και είναι δύσκολο έργο γιατί πολύ λίγα γραπτά στοιχεία περί αυτού έχουν διασωθεί από συγχρόνους του και ταυτόχρονα θέμα λεπτό γιατί στη σημερινή εποχή , κατά την οποίαν κυριαρχεί το υλιστικό πνεύμα, που θεωρεί απλές χημικές ζυμώσεις τα υψηλά του ανθρώπου αισθήματα, και απορρίπτει το θείον, δύσκολα οι άνθρωποι κατανοούν και πολύ περισσότερο αποδέχονται ότι επί ένα σχεδόν αιώνα, τον 19ον , έζησε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς άνθρωπος, του οποίου ολόκληρη η ζωή χαρακτηριζόταν από στοιχεία, που είναι σπάνια ή και ανύπαρκτα σήμερα, μά που αυτός τα κατείχε στον υπέρτατο βαθμό: τόν πραγματικά ενάρετο και άγιο βίο, την ηθικοπλαστική παρουσία και δράση του μέσα στην κοινωνία, την απόλυτη αφοσίωσή του ως ιερέας προς τα θεία και την εκκλησία, τη μέχρι αυταπαρνήσεως προσφορά του προς τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους του αλλά και το παράδοξο, όσο και υπερφυσικό χάρισμα της πρόρρησης, με το οποίον ήταν προικισμένος.