ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ ΚΥΡΙΟΝ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΝ
ΕΙΣ ΦΑΝΑΡΙΟΝ
Αἴγιον, 25 Ἀπριλίου 2017
ΘΕΜΑ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ»!
Παναγιώτατε,
Ὁ ὑποσημειούμενος, ἕνας πανάθλιος Ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συγχρόνως δὲ ἀνάξιος καὶ τρισάθλιος ἐν Χριστῷ Ἀδελφός Σας, τολμᾶ νὰ ὑψώσει τὴ φωνή του καὶ νὰ ἀπευθυνθεῖ στὴν Παναγιότητά Σας, προκειμένου νὰ θέσει ὑπ’ ὄψιν Της ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα, κατὰ τὰ ὁποία ἡ περὶ «Ἐκκλησιῶν» ἀπόφαση τῆς ἐν Κρήτη Μεγάλης (;) Συνόδου ἔχει ἀποδοκιμασθῆ ἤδη πανηγυρικῶς ἀπὸ τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν Ἀναστημένο Σωτήρα μας Ἰησοῦν Χριστόν!
Πόθεν ἀντλῶ τὸ θάρρος; Γιατί τόσο θράσος; ἴσως θὰ διερωτηθεῖτε. Βαθυσεβάστως, λοιπόν, ἀλλὰ καὶ μετὰ παρρησίας, Σᾶς ἀπαντῶ. Τὸ θάρρος μου ἀντλῶ:
Ἀπό τὴν ἀγάπη μου πρὸς τὴ Μητέρα Ἐκκλησία, δηλ. ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου πρὸς τὴν...
Ἁγία Ὀρθοδοξία μας!
Ὑπηρετῶ τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν παιδική μου ἡλικία ὡς «παπαδάκι» τοῦ ἱεροῦ Βήματος. Ἔμεινα ἀγωνιστὴς τοῦ καλοῦ κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη Της ἀπὸ τὴν πρώιμη νειότη μου, ἐπέλεξα ὡς φοιτητὴς τὴ Θεολογικὴ Σχολή, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἤμουνα μαθητὴς τοῦ ἄριστα στὰ Μαθηματικά. Προσέφερα τὸν ἑαυτό μου ὁλοκαύτωμα στὸν βωμὸ τῆς Ἀγάπης τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ, ἀφοῦ κατὰ τὸ ἔτος 1961 δέχθηκα τὴν κουρά μου ὡς Μοναχὸς (στὴν ἡλικία τῶν 23 ἐτῶν). Ἀγωνίσθηκα καὶ ἀγωνίζομαι σθεναρῶς γιὰ τὸ κλέος τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, μὴ πτοούμενος ἀπὸ τὴν ἰσχὺ τῶν Προσώπων ἢ τῶν Προσωπικοτήτων, καθημερινῶς δὲ ἀναλίσκομαι γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἐβίωσα τὴ Μοναχικὴ ζωὴ ὡς μαρτύριο καὶ ἀκόμη σήμερα, στὴν ἡλικία τῶν 79 ἐτῶν, ζῶ τὴν ἀπόλυτη μοναξιά! Καὶ τώρα στὸ Ἐπισκοπεῖο μας, ἐδῶ στὸ Αἴγιο (στὴν ὁδὸ Μελετοπούλων, ἀριθμ. 44), ζῶ μόνος, μονότατος, χωρὶς κάποια ἀνθρώπινη βοήθεια καὶ παρηγοριά, «ἴνα μὴ ἐγκοπὴν τινὰ δῶμεν τῷ Εὐαγγελίω τοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. θ΄,12). Ταῦτα γράφων, Παναγιώτατε, «γέγονα ἄφρων καυχώμενος! Ὑμεῖς μὲ ἠναγκάσατε!» (Β΄Κορ. ιβ΄, 11). Ἔδωσα τὸν ἑαυτό μου ὁλοκαύτωμα στὸν βωμὸ τῆς θείας ἀγάπης. «Ὅλα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ» ἦταν τὸ σύνθημά μου ἤδη ἀπὸ αὐτὴ τὴν πρώιμη νεότητά μου.
Ἀντλῶ, λοιπόν, τὸ θάρρος μου ἀπὸ τὴν ἀγάπη μου πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησία! Ἐπὶ πλέον δὲ καὶ ἀπὸ τὰ κατωτέρω ἀναφερόμενα στοιχεῖα:
Ἀπό τὴ γνωριμία μας -καὶ τὴν ἐν συνέχεια ἀναπτυχθεῖσα φιλία μας- σὲ ἀνύποπτο χρόνο. Θὰ Σᾶς ὑπενθυμίσω:
Ἦταν γύρω στὰ ἔτη 1961-1962, ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ συναντηθήκαμε στὴ Ρώμη τῆς Ἰταλίας, ὅπου Σεῖς, ὡς Διάκονος τότε, πραγματοποιούσατε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὸ Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν μὲ ἀντικείμενο τὸ Κανονικὸ Δίκαιο, ἐνῶ ἐμεῖς ἤμασταν ταξιδιῶτες (ἤτοι ὁ σεβαστὸς Γέροντάς μας Ἀρχιμ. Καλλίνικος Καροῦσος -ὁ μετὰ ταῦτα Μητροπολίτης Πειραιῶς-, ὁ Διακονος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης -ὁ μετὰ ταῦτα Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν- καὶ ὁ Διάκονος Ἀμβρόσιος Λενὴς -δηλ. ἡ ἐλαχιστότης μου). Ἐμεῖς, λοιπόν, ταξιδιῶτες στὴ Ρώμη, Ὑμεῖς δέ, φιλοτίμως προσφερθεῖς, γίνατε ὁ ξεναγός μας στὴν ἱστορικὴ ἐκείνη πόλη. Ἔκτοτε ἄρχισε μεταξὺ μας μία ἁγνὴ φιλία! Μία φιλία, ἡ ὁποία ὅμως χρόνο μὲ τὸν χρόνο χαλάρωνε, καθὼς Ὑμεῖς ἀνεβαίνατε τὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας καὶ ἀναπνέατε τὸν «ἀέρα» τοῦ Φαναρίου! Δὲν ἠμπορῶ νὰ λησμονήσω ὅτι, ὅταν τὰ καλοκαίρια συναντιόμασταν στὴ Γενεύη, στὸ Πατριαρχικὸ Κέντρο τοῦ Chambesy, Ὑμεῖς, χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως αἰτία, μὲ χαιρετούσατε «μακρόθεν» μὲ μία αὐξανόμενη ὑπεροπτικὴ διάθεση!
Ἐν πάση περιπτώσει, ἀντλῶ τὸ θάρρος καὶ ἀπὸ αὐτὴ τὴν παληὰ -ξεθωριασμένη πιὰ- φιλία μας.
Ἀντλῶ ἐπίσης τὸ θάρρος ἀπὸ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ὁποίου διοικεῖται ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας.
Φοιτητὴς ὧν στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, διδάχθηκα τὶς ἑξῆς θεμελιώδεις θεολογικὲς - κανονικὲς ἀρχές:
«ἕκαστος Ἀρχιερεὺς εἶναι εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ»,
«ὅλοι οἱ Ἀρχιερεῖς εἶναι ἴσοι μεταξὺ των».
Συνεπῶς:
«ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἶναι ἰσότιμοι μεταξὺ των».
«Τὸ διοικητικὸ σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι Δημοκρατικὸ - Συνοδικό», κατὰ τὸ πρότυπό τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου τῶν Ἱεροσολύμων. Συνεπῶς,
«ἕκαστος τῶν Ἀρχιερέων διαθέτει μία ψῆφο καὶ ἄρα ὁ Πατριάρχης καὶ ὁ νεώτερος τῶν Ἐπισκόπων - Σύνεδρος εἶναι ἰσότιμοι, μὲ μόνη τὴ διαφορὰ ὅτι σὲ περίπτωση ἰσοψηφίας ὑπερισχύει ἡ ψῆφος τοῦ Προέδρου» (τοῦτο ὅμως ἰσχύει καὶ σὲ ὅλα τὰ κοσμικὰ Ὄργανα καὶ Σωματεῖα!).
Ἄρα οἱ Ἀρχιερεῖς, κατὰ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἰσότιμοι, ἀλλὰ ἴσοι μεταξύ τους, συγχρόνως δε καί συνυπεύθυνοι ἔναντι τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας!
Αὐτά, λοιπόν, καὶ ἀπὸ τὴ μαθητεία μας στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Ἐπιπροσθέτως, ἀντλῶ τὸ θάρρος μου ἀπὸ δύο σημαντικὰ προσωπικὰ «κατορθώματα» Ὑμῶν, Παναγιώτατε:
§ Δέν ἀνακαλέσατε στὴν τάξη περιώνυμο κληρικό, Μέγα Πρωτοπρεσβύτερο τοῦ Πατριαρχείου Σας, ὁ ὁποῖος ἤδη ἀπὸ τοῦ ἔτους 2006 ἔχει ὁμιλήσει περιφρονητικὰ γιὰ τὸ Ἅγιο Φῶς, τὸ ὁποῖο μᾶς παραχωρεῖται ἀπὸ τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ κατὰ τρόπο θαυματουργικὸ καὶ ὄντως ἀχειροποίητο, τὸ Ἅγιο Φῶς ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο! Εἶπε ὁ κληρικὸς Σας τὰ ἑξῆς ἀπαράδεκτα: «Ὑπάρχει αἰῶνες τώρα διάχυτη ἡ πεποίθηση στὸν εὐσεβῆ μέν, ἀλλὰ θεολογικὰ καὶ λειτουργικὰ ἀπαίδευτο ὀρθόδοξο πιστό, ποὺ ψάχνει γιὰ «θαύματα» προκειμένου νὰ πληρώσει τὸ πνευματικό του κενό, ὅτι κατὰ τὴν τελετὴ ἁφῆς τὸ Ἅγιον Φῶς κατέρχεται θαυματουργικὰ «οὐρανόθεν»… Ὅμως… πρόκειται γιὰ ἕναν θρύλο, ὁ ὁποῖος καλλιεργήθηκε στοὺς Ἅγιους Τόπους… Πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι ὁ Πατριάρχης ἀνάβει τὴ λαμπάδα του ἀπὸ τὴν ἀκοίμητη κανδήλα, ποὺ βρίσκεται πάνω στὸν Πανάγιο Τάφο… Ἐπέστη ὁ καιρὸς νὰ τερματισθεῖ ὁ διασυρμὸς τῶν Θείων…»!!!!!!! (βλ. «pentapostagma» καὶ Ἐφημερίδα «Μακελειὸ» τῆς 18ης Απριλίου 2017).
Αὐτὰ εἶπε ὁ περιώνυμος κληρικός Σας, Παναγιώτατε! Δὲν ἔχει σημασία, ὅτι ἐπικαλεῖται ἢ ἐπαναλαμβάνει λόγια Πανεπιστημιακοῦ Διδασκάλου! Σημασία ἔχει ὅτι ἀποδέχεται, ἐπικροτεῖ καὶ διαδίδει τὴν ἀσεβέστατη αὐτὴ ἄποψη, ἡ ὁποία προσβάλλει, πληγώνει καὶ ὑποτιμᾶ τοὺς εὐσεβεῖς πιστούς, ἀλλὰ καὶ παραπληροφορεῖ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας! Διότι ἀσφαλῶς γνωρίζει ὁ ἐν λόγω κληρικός, ὅπως θέλω νὰ πιστεύω καὶ Σεῖς προσωπικά, ὅτι σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ Ἁγίου Φωτὸς ἔχουν κατὰ καιροὺς γραφεῖ ἀξιολογότατες ἱστορικὸ-θεολογικὲς ἀλλὰ καὶ εἰδικὲς ἐργαστηριακὲς ἐπιστημονικὲς μελέτες, οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν τὸν θαυματουργικὸ τρόπο τῆς ἐμφανίσεώς του κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.
Ἐπίσης, Παναγιώτατε, ἐπιτρέψατέ μου νὰ Σᾶς ἐκφράσω τὴ βαθύτατη λύπη καὶ τὴν ἔκπληξη πού μοῦ προκάλεσε τὸ γεγονὸς ὅτι, ἐπικειμένης τῆς ἐτησίας τακτικῆς Συνελεύσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ παρελθόντος ἔτους, διὰ σεπτοῦ Γράμματος Ὑμῶν πρὸς τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κ.κ. Ἱερώνυμο, διαπομπεύσατε τὸ ταπεινὸ ὄνομά μου, ἐφιστώντας τὴν προσοχὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου μας, «ἴνα προφυλάξη τὸ ἱερὸν Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας ἀπὸ τὶς ἀκραῖες φωνὲς τῶν Ἱεραρχῶν Καλαβρύτων καὶ Πειραιῶς…». Σας ἐρωτῶ μετὰ παρρησίας: Γιατί αὐτὴ ἡ διαπόμπευση, Παναγιώτατε, ἑνὸς γηραιοῦ πλέον Μητροπολίτου, συγχρόνως δὲ καὶ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοῦ Σας; Γιατί τόση ὑπεροψία; Γιατί τόση σκληροκαρδία; Δὲν θὰ ἦτο περισσότερο πνευματικὸς τρόπος, ἐὰν γράφατε ἕνα πατρικὸ Γράμμα πρὸς τὴν ἐλαχιστότητά μου, συνιστῶντες σύνεση καὶ προσοχή; Ἀφήνω βέβαια κατὰ μέρος τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἐνέργειά Σας αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ καὶ ὡς ὑπέρβαση τῶν ὁρίων τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας Σας ἢ καὶ ὡς ἀπόπειρα ἀσκήσεως ἑνὸς εἴδους πρωτείου ἐξουσίας πρὸς μία Ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν ἡ σχετικὴ φράση ἔχει διατυπωθεῖ μὲ τὸ «μετριοπαθὲς» ὕφος τῆς φιλικῆς ὑποδείξεως…
Ἄρα Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, καταλύσατε τὴν εὐγένεια καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμὸ ὡς τρόπον ἐπικοινωνίας, ἡ δὲ ἐλαχιστότης μου ἔλαβε τὴν ἀφορμὴ νὰ ἐπικαλεῖται πλέον τὸ ἰσότιμο τῶν Ἀρχιερέων! Ὡς Πατριάρχης ἔχετε Προβάδισμα Τιμῆς καὶ οὐχί Αξιας ἢ Ἐξουσίας!
Τέλος, ἀντλῶ τὸ θάρρος ἀπὸ τὴν πολυχρόνιο θητεία μου στὴ Μητέρα Ἐκκλησία.
Κατὰ τὴν εὐδοκία τοῦ Ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ἀμφότεροι ἐδέχθημεν τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης κατὰ τὸν αὐτὸ χρόνο! Ἦταν τὸ ἔτος 1961, ὅταν ἀμφότεροι χειροτονηθήκαμε Διάκονοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!
Ἀκολούθως, Ὑμεῖς κατὰ τὸ ἔτος 1973 χειροτονηθήκατε Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ἀκολούθησε δὲ καὶ ἡ ἐλαχιστότης μου! Κατὰ τὸ ἔτος 1976 χειροτονήθηκα Μητροπολίτης Ταλαντίου. Συνεπῶς καὶ ἡ πορεία μας στὴ Μητέρα Ἐκκλησία ὑπῆρξε παράλληλη! Ἀντλῶ, λοιπόν, καὶ ἐκ τοῦ προσθέτου τούτου λόγου, τὸ δικαίωμα νὰ ἐκφράζω ἐλεύθερα τὴ γνώμη μου, ὅταν αὐτὸ ἐπιβάλλει τὸ συμφέρον τῆς Ἐκκλησίας. Παρακαλῶ, νὰ μοῦ συγχωρήσετε τὴν παρρησία.
Ἔπειτα ἀπὸ τὰ παραπάνω προ-εἰσαγωγικὰ καὶ ἐπεξηγηματικά, ἂς ἔλθουμε στὸ κυρίως θέμα μας.
Θὰ ἤθελα νὰ Σᾶς τονίσω, ὅτι ἐκεῖ κάτω στὰ ἅγια χώματα τῆς Ἱερουσαλὴμ ἡ Θεία Πρόνοια, γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ ἐφέτος, ἀποδοκίμασε πανηγυρικὰ τὴν περὶ «Ἐκκλησιῶν» Ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπαναλαμβάνω, γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, ἔδειξε καὶ ἀπέδειξε ὄτι «ἡ Ἐκκλησία» εἶναι Μία καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία! Ἐκεῖ κάτω στὰ Ἱεροσόλυμα κάθε χρόνο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα βροντοφωνεῖ καὶ ἀποδοκιμάζει τόσο τοὺς Παπικούς, ὅσο καὶ τοὺς Προτεστάντες! Δὲν τοὺς δέχεται! Δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει! Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τοὺς παρέχει τὴ θεία εὐλογία τῆς ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός!
Ἔπειτα ἀπὸ αὐτὰ τὰ προκαταρκτικά, ἂς ἔλθουμε στὸ θέμα μας.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ:
Προκειμένου νὰ κατανοήσετε τὶς ἀνησυχίες μου, παρακαλῶ ἐπιτρέψατέ μου νὰ ἀναφερθῶ στὸ σεπτὸ πρόσωπό Σας καὶ δὴ καὶ σὲ ὅσα εἰσαγωγικὰ ἀναγράφονται στὸ Βιογραφικό Σας σημείωμα, ὅπως αὐτὸ καταχωρίζεται στὸ Ἡμερολόγιο τοῦ Πατριαρχείου μας, ὄχι δὲ τοῦ Πατριαρχείου Σας: Ἰδοὺ τὸ ἀπόσπαμα:
«...Μετὰ τὴν ἐκλογήν Του ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου προσεπάθησε νὰ ἐνισχύση τὴν πανορθόδοξον ἑνότητα καὶ συνεργασίαν διὰ τῆς συγκλήσεως κατὰ καιροὺς Συνάξεων τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων καὶ διὰ πολλῶν ἐπισκέψεών Του πρός αυτούς καὶ προσκλήσεώς των εἰς τὸ Φανάριον. Ἐπίσης προωθεῖ τὸν οἰκουμενικὸν διάλογον μὲ τάς ἄλλας Χριστιανικᾶς Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας, ἐπισκεπτόμενος τὰς ἕδρας αὐτῶν καὶ συμμετέχων εἰς διαχριστιανικὰ συνέδρια καὶ ἐπετειακᾶς ἐκδηλώσεις…» (βλ. ἔτος 2014, σελ. 655).
Προκαταρτικὲς παρατηρήσεις:
1. Ὁ συγγράψας τὸ κείμενο αὐτό, ὁσάκις ἀναφέρεται στὸ πρόσωπό Σας, χρησιμοποιεῖ τὰ κεφαλαία γράμματα. Ὁσάκις ὅμως ἀναφέρεται στοὺς Προκαθημένους τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν χρησιμοποιεῖ τὰ πεζὰ γράμματα! (Σημειώνονται μὲ ἐρυθρὰ γράμματα). Γιατί αὐτὴ ἡ διαφορά; Γιατί αὐτὴ ἡ ὑπεροψία; Δὲν θὰ ἔπρεπε καὶ οἱ λέξεις «Αὐτοὺς» καὶ «Τῶν», ἀφοῦ ἀναφέρονται στοὺς προκαθημένους τῶν ἀδελφῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν -Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους-, νὰ γράφωνται μὲ κεφαλαία τὰ ἀρχικά;
2. Τό κυριώτερο: Στὸ παραπάνω κείμενο, ὡς συστατικό τῆς προσωπικότητός Σας καὶ τῆς θητείας Σας ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀναφέρεται ἡ προσπάθεια γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, τὴν ὁποίαν ὅμως, δυστυχῶς, ΔΕΝ ΚΑΤΩΡΘΩΣΑΤΕ! Δὲν κατωρθώσατε, καθ’ ὅσον στὴν περιώνυμη πλέον «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης κατεδείχθη περιτράνως ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο, δηλ. ἡ πολυδιάσπαση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀναστάτωση τοῦ Χριστεπωνύμου Πληρώματος! Ἕνα νέο σχίσμα εὑρίσκεται πλέον σὲ ἐξέλιξη καὶ -δυστυχῶς- αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ χαρακτηριστικό τῆς Πατριαρχικῆς Σας θητείας!
3. Καί τώρα ἡ κορωνίς: Στὸ παραπάνω κείμενο ὡς συστατικό τῆς προσωπικότητός Σας ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἀναφέρεται ἡ προώθηση τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου «μὲ τάς άλλας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας». Ἄρα ἐνώπιόν μας ἔχουμε «ὅπερ ἔδει δεῖξαι»! Πολὺ πρὸ τῆς κατακριθείσης Συνόδου τῆς Κρήτης, Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, εἴχατε ἀναγνωρίσει τὶς ἄλλες Χριστιανικὲς Ὁμολογίες, δηλ. τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς «ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ»!
Διερωτώμεθα, ὅμως, ὑπάρχουν ἄραγε πολλὲς ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ; Τότε γιατί στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε «Μίαν Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»; Δὲν εἶναι αὐτὸ ἐκκλησιολογικὴ ἀντίφαση, ἂν ὄχι καὶ σοβαρὴ δογματικὴ παρεκτροπή; Ποιὰ εἶναι, τότε, ἡ θεολογικὴ ἔννοια καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν διαλόγων τοὺς ὁποίους προωθεῖτε «μὲ τὰς ἄλλας Χριστιανικάς Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας»; Οἱ ὑπάρχουσες καὶ μὴ εἰσέτι ἑξαληφθεῖσες δογματικὲς παρεκκλίσεις τῶν τελευταίων -παρὰ τοὺς ἐπὶ δεκαετίες διεξαγόμενους διαλόγους- δικαιολογοῦν ἄραγε ἐκκλησιολογικὰ τὸν χαρακτηρισμό τους, καὶ μάλιστα ὑπὸ μορφὴν ἐπισήμου Ἀποφάσεως μιάς «Πανορθοδόξου» Συνόδου, ὡς Ἐκκλησίες μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου;;
ΑΣ ΕΛΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Παναγιώτατε,
Οἱ ἡμέρες τοῦ ἁγίου Πάσχα, τὶς ὁποῖες ἑορτάζουμε, κατέδειξαν τὴ λανθασμένη ἀπόφαση τῆς μή «Ἁγίας» καί μή «Μεγάλης» Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης. Ἐκεῖ, κατὰ τὸν μήνα Ἰούνιο τοῦ ἔτους 2016, ἡ Ὀρθοδοξία ὑπέστη βαρύτατο πλῆγμα. Ὑπὸ τὴν Ὑμετέραν προεδρείαν καὶ ἐπιστασίαν, ὡς γνωστόν, ἡ Σύνοδος ἀναγνώρισε ὡς ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες! Ἔτσι σήμερα πλέον, ὅσοι Σᾶς ἀκολουθοῦν, ὁμολογοῦν καὶ ἀναγνωρίζουν ὅτι ἔχουμε τρεῖς Ἐκκλησίες, τὴν Ὀρθόδοξη, τὴ Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ τὴν Προτεσταντική!
Καὶ ὅμως στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἂς τὸ ἐπαναλάβω, ὁμολογοῦμεν πίστιν εἰς τὴν «Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν»!
Βαθυσεβάστως, ὅθεν, τολμῶ νὰ Σᾶς ἐρωτήσω: Ἀναγνωρίζετε, λοιπόν, ὡς Ἁγίαν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τὴν Παπικὴν καὶ τὴν Προτεσταντικήν; Ὥστε κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία θεωρεῖται ὡς γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ Χριστὸς μας συνέστησε τρεῖς Ἐκκλησίες; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΙΑ ΤΟΙΑΥΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ; Λησμονεῖτε, ὅτι τὸ Σχίσμα τοῦ 1054 ἐπῆλθε ἀρχικὰ καὶ ὁλοκληρώθηκε στὴ συνέχεια ἀπὸ τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τῶν Παπικῶν; Ὑπάρχει κάτι μεταγενέστερο, ποῦ ἄλλαξε τὶς παπικὲς θεωρίες; Μήπως ἀποκήρυξαν τὸ περιφημο Filioque; Μήπως παραιτήθηκε ὁ πάπας ἀπὸ τὴ διεκδίκηση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας τοῦ ἐφ’ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας; Ὑπάρχει κάποια μεταμέλεια ἐκ μέρους των; Ἀσφαλῶς ὄχι! Ἀκόμη περισσότερο, τὸ παγκοσμίως μοναδικό, ὅσο καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἀδιανόητο μόρφωμα τῆς τριπλῆς ἀλληλοπεριχωρήσεως καὶ ἐνσωματώσεως στὸ πρόσωπο τοῦ πάπα, τῆς ρωμαιοκαθολικῆς «Ἐκκλησίας», τῆς ἀποκαλούμενης «Ἁγίας Ἕδρας» καὶ τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ, πῶς μπορεῖ νὰ τὸ δικαιολογήσει ἡ Ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης; Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ περίεργο θεοκρατικὸ συνοθύλευμα, ποῦ εὑρίσκει θεολογικὸ ἔρεισμα ἡ ἰδιότητα της Εκκλησίας, ὅπως αὐτὴ κατανοεῖται καὶ βιώνεται στὴν Ἁγία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας;
Ἄλλο πράγμα εἶναι, Παναγιώτατε, ἡ ἐπικοινωνία, ἀκόμη καὶ ἡ συνεργασία, μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν ἄλλων χριστιανικῶν Ὁμολογιῶν σὲ θέματα κοινωνικοῦ χαρακτῆρος καὶ ἄλλο οἱ ἐκπτώσεις σὲ θέματα τῆς ἀμωμήτου ἠμῶν Πίστεως!
Ὥστε, λοιπόν, τώρα μόλις γίνεται κατανοητὸ τὸ Ὑμέτερο σχέδιο, ὅπως ἐκτίθεται στὸ βιογραφικό Σας Σημείωμα.
«…Μετὰ τὴν ἐκλογήν Του ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου… προωθεῖ τὸν οἰκουμενικὸν διάλογον μὲ τας άλλας Χριστιανικᾶς Ἐκκλησίας καὶ Ὁμολογίας»!
Ἐπιτρέψατε, λοιπὸν Παναγιώτατε, σὲ ἐμὲ τὸν εὐτελῆ, τὸν μικρό, τὸν ἄσημο, τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τρισάθλιο, πλὴν ὅμως καὶ ἐλάχιστο, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ ἰσότιμο ἐν Χριστῷ Ἀδελφό Σας, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ εἰς ἄλλους εἰσέτι πιστοὺς δούλους τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, νὰ Σᾶς πληροφορήσουμε, ὅτι ὅσον ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἠμᾶς δὲν θὰ ἀνεχθοῦμε μία τέτοια ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπή. Διότι τὸ «οὐκ ἀρνησόμεθά Σε, φίλη Ὀρθοδοξία» ἠχεῖ ζωηρῶς στὰ αὐτιά μας!
«Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας… Ἐν σοῖ ἐγεννήθημεν, ἐν σοῖ ζῶμεν, ἐν σοῖ καὶ κοιμηθησόμεθα. Εἰ δὲ καὶ καλέσει καιρὸς καὶ μυριάκις ὑπέρ σοῦ τεθνηξόμεθα» (Μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος 1350-1431. Βλ. «Μελέτη τῆς περὶ τῶν Κυπρίων…», Τὰ εὑρεθέντα Ἀσκητικά, Τόμ. Β΄, σέλ. 28, Ἔκδοση Βάσ. Ρηγοπούλου).
Ἐνδεχομένως θὰ μὲ ἐρωτήσετε: πόθεν ἀντλῶ τὴ δύναμή μου; Μὲ παρρησία, λοιπόν, ἐπαναλαμβάνων τὰ ἴδια διὰ πολλοστὴν φοράν, Σᾶς ἀπαντῶ: Ἀπὸ ὅσα γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ συνετελέσθησαν στὸν Πανάγιο Τάφο τὸ Μέγα Σάββατο, στὶς 15 Ἀπριλίου 2017. Ἤτοι ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς ἁφῆς καὶ παροχῆς τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μόνο στὸν Ὀρθόδοξο Πατριάρχη τῶν Ἱεροσολύμων! Αὐτὸ τὸ θαῦμα, τὸ ὁποῖο ζήσαμε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ, δίδει τὴν ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση στην πρωτοφανή για τὴν Ὀρθοδοξία Ἀπόφαση τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, τὴν ὁποία Ὑμεῖς μὲ φανατισμὸ ὑποστηρίζετε! Καὶ μὲ τὸν ὀφειλόμενο σεβασμὸ Σᾶς ἐρωτῶ: Ἐὰν οἱ Παπικοὶ εἶναι Ἐκκλησία, τότε γιατί τὸ «Ἅγιο Φῶς τῆς Ἀναστάσεως» δὲν πρὸς-φέρεται καὶ σ’ αὐτούς;
Ἐπειδὴ μάλιστα καὶ κάποιοι ἄθεοι καὶ ἀνιστόρητοι Βουλευτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἔθιξαν πολὺ πρόσφατα τὸ ζήτημα, γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν πιστῶν ποὺ θὰ ἀναγνώσουν τὶς γραμμὲς αὐτές, ζητῶ τὴν ἐπιείκειά Σας γιὰ νὰ τοὺς παρουσιάσω μερικὲς καταπληκτικὲς καὶ ἀτράνταχτες μαρτυρίες καὶ ἀποδείξεις.
«Διηγεῖται ἕνας αὐτόπτης Λατίνος μάρτυρας, ὁ Πουλχέριος, αὐτὸς ποὺ μετὰ ἀπὸ αὐτὰ ἔγινε Πατριάρχης, ὅτι κατὰ τὸ ἔτος ἐκεῖνο (δηλ. τὸ 1101 μ.Χ.) καθόλου δὲν ἐμφανίζονταν τὸ ἅγιο Φῶς παρ΄ ὅλες τὶς λιτανεῖες ποὺ τελέσθηκαν, κατὰ τὶς ὁποῖες ψαλλόταν τὸ «Κύριε ἐλέησον» ἀπὸ ὅλους ποὺ συμμετεῖχαν στὶς λιτανεῖες (σημ. ἀπὸ ὅλους μαζὶ Ὀρθοδόξους καὶ Παπικοὺς-Λατίνους). Καταληφθήκαμε ἀπὸ μεγάλη λύπη καὶ θλίψη. Πόσες ἀνακραυγὲς πρὸς τὸν Κύριο! Πόσοι στεναγμοί, πόσοι ὀδυρμοί! Γιατί μὲ ὀδυρμοὺς ὅλοι ψάλλαμε «Κύριε ἐλέησον», γιὰ νὰ ζητήσουμε μὲ τὶς ψαλμωδίες τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου, ὅμως, ἂν καὶ Τὸν ἱκετεύαμε, καθόλου δὲν λαμβάναμε τὸ ζητούμενο. Καὶ ἤδη ἦρθε ἡ ἑσπέρα καὶ ἡ ἡμέρα ἔληξε καὶ ἐπειδὴ σκεφτήκαμε ὅτι ἐξ’ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας συνέβη ὅ,τι δὲν συνέβη τὰ ἄλλα χρόνια, ὁ καθένας μας ἀποφάσισε ἐνδόμυχα νὰ διορθωθεῖ σὲ ὅσα ἁμάρτησε πρὸς τὸν Θεό. Τὸ ἅγιο Φῶς δὲν φάνηκε οὔτε κατὰ τὸ πρωὶ τοῦ Πάσχα! Ὁ Βασιλιὰς Βαλδουίνος, ἀπελπισμένος, προσευχόταν μπροστὰ στὸν ἅγιο Τάφο, ὁ δὲ λατινικὸς κλήρος βρεθηκε σὲ πολὺ δυσάρεστη θέση, ἀγνοώντας ἂν ἔπρεπε νὰ τελέσει ἢ ὄχι τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, χωρὶς τὸ ἅγιο Φῶς. Καθώς, λοιπόν, οἱ Λατίνοι βρίσκονταν σὲ τέτοια ἀγωνιώδη κατάσταση, ἀποφάσισαν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Οἱ Ἕλληνες ὅμως, ποὺ ἀπέμειναν μέσα, ἔκαναν θερμοτέρες προσευχές..., λιτάνευσαν, ἱκέτευσαν τὸν Θεὸ καὶ τὸ ἅγιο Φῶς ἐμφανίστηκε, πλημμυρίζοντας ὅλον τὸν Ναό. Με ἀλαλαγμοὺς ἔτρεξαν οἱ Λατίνοι νὰ πάρουν τὸ Φῶς ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες.
Καὶ ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι τὸ ἐπεισόδιο αὐτὸ τὸ διηγεῖται αὐτόπτης Λατίνος, καὶ ὅπως κι ἂν θελήσει κανεὶς νὰ τὸ ἐξηγήσει, εἶναι ἀναντίρρητο ὅτι οἱ Ἕλληνες ποὺ ταπεινώθηκαν καὶ περιφρονήθηκαν ἀπὸ τοὺς σταυροφόρους ἐξυψώθηκαν μὲ αὐτό. Και ἀπὸ τότε ἡ τελετὴ τοῦ ἁγίου Φωτὸς παρέμεινε ὡς καθαρὴ ἑλληνικὴ τελετή, ἀκόμα καὶ κατὰ τὴν περίοδο τῶν σταυροφόρων».
(ΣΗΜ. Ἡ μαρτυρία εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 426-427. Απόδοση στὴν Νεοελληνικὴ γιὰ τὴν Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου - Τέζας Γεώργιος, Φιλόλογος. Βλ. και J. Mischaud, Histoire des Croisades, Paris 1856, τόμ. 1, σελ. 291).
ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ
ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ
«Ξαφνικὰ ἡ κολώνα σχίστηκε καὶ βγῆκε τὸ Ἅγιο Φῶς»! Συγκλονίζει ἡ μαρτυρία τοῦ Ἀγαρηνοῦ Ἐμίρη.
Μόνο ὁ Ἑλληνορθόδοξος Πατριάρχης ἔχει τὸ προνόμιο καὶ τὴν ἐξουσία νὰ βγάζει τὸ Ἅγιο Φῶς. Κατὰ καιροὺς ἔχουν γίνει ἀπόπειρες καὶ ἀπὸ ἄλλα δόγματα νὰ βγάλουν τὸ Ἅγιο Φῶς ἀλλὰ αὐτὸ στάθηκε ἀδύνατον.
Γιὰ παράδειγμα τὸ 1580 μ.Χ., σύμφωνα πάντα μὲ ἀξιόπιστες ἱστορικὲς καταγραφές, οἱ Ἀρμένιοι δωροδόκησαν τὸν σουλτάνο Μουρὰτ τὸν Γ΄ γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν ἄδεια νὰ εἰσέλθουν στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ βγάλουν αὐτοὶ ἀπὸ τὸν Πανάγιο Τάφο τὸ Ἅγιο Φῶς. Πράγματι, ὁ σουλτάνος τοὺς ἔδωσε τὴν ἄδεια καὶ οἱ Ἀρμένιοι μπῆκαν μέσα στὸν Ναὸ καὶ τὸν κλείδωσαν. Γεμάτος ἀπελπισία ὁ Ὀρθόδοξος Πατριάρχης, ὅταν εἶδε τοὺς Ἀρμένιους νὰ βρίσκονται μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο, γονάτισε ἔξω στὴν εἴσοδο τοῦ Ναοῦ κοντὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς κολόνες. Ξαφνικά ἡ κολόνα σχίστηκε καὶ βγῆκε τὸ Ἅγιο Φῶς ἀνάβοντας τὶς λαμπάδες τοῦ Πατριάρχη. Ἡ κολώνα αὐτή, ραγισμένη μέχρι σήμερα, δείχνει τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ὁ Ἀγαρηνὸς Ἐμίρης παρακολουθοῦσε ἀπὸ τὸν μιναρὲ τοῦ τζαμιοῦ, ποὺ βρίσκονταν ἀπέναντι ἀπὸ τὸν Ναό. Μόλις εἶδε τὰ γεγονότα, φώναξε:«Μεγάλη ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν! 'Ἕνας εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν. Πιστεύω στὸν Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν Χριστό. Τὸν προσκυνῶ ὡς Θεό μου».
Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁμολογία τοῦ πήδησε ἀπὸ τὸν μιναρέ, ἢ κατὰ μία ἄλλη πιὸ πιθανὴ ἐκδοχή, μαινόμενο πλῆθος μουσουλμάνων ἀνέβηκαν καὶ τὸν γκρέμισαν ἀπὸ τὸν μιναρέ. Κατὰ τὴν πτώση τοῦ ὅμως δὲν ἔπαθε τίποτα. Τότε οἱ μουσουλμάνοι τὸν ἐπίασαν καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν. Τὸ ἅγιο λείψανό του φυλάσσεται μέχρι καὶ σήμερα στὴν Ἱερὰ Μονὴ τῆς Μεγάλης Παναγίας τῶν Ἱεροσολύμων, ὅπως ἀναφέρει τὸ orthodox-world.
Τὸ Ἅγιο Φῶς συμβολίζει ἀλλὰ καὶ ὑπενθυμίζει μὲ θαυματουργικὸ τρόπο τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἕνα θεόσταλτο θαῦμα διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀπὸ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, γιὰ τὸν κόσμο.(Πηγή: kontranews.gr)
Παναγιώτατε,
Σᾶς σέβομαι καὶ Σᾶς ἀγαπῶ! Σᾶς ἀγαπῶ καὶ Σᾶς σέβομαι! Γι’ αὐτὸ καὶ Σᾶς παρακαλῶ μὲ ταπείνωση: ΜΗ ἐπιμένετε στὴν αἱρετικὴ καὶ βλάσφημη διδασκαλία, ὅτι τόσον οἱ Παπικοί, ὅσο καὶ οἱ Προτεστάντες ἀποτελοῦν «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»! Ἁπλῶς εἶναι κλαδιά, τὰ ὁποῖα κάποτε ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὸ δένδρο, ποὺ λέγεται «Ἐκκλησία»! Ὥστε, Ἐκκλησία σήμερα εἶναι ΜΟΝΟΝ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ!
Ὁ Οὐρανὸς διὰ τοῦ ὑπερφυσικοῦ θαύματος τῆς ἁφῆς, δηλ. τῆς ἀχειροποιήτου ἀναβλύσεως τοῦ Ἁγίου Φωτὸς κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα μόνο στὸν Ὀρθόδοξο Πατριάρχη τῶν Ἱεροσολύμων ἐπὶ τόσους καὶ τόσους αἰῶνες, ἔχει δώσει τὴν ἀπάντηση! Οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες εἶναι βεβαίως χριστιανικὲς Κοινότητες ἢ Ὁμολογίες, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μὲ τὴ δογματικὴ καὶ τὴν ἐκκλησιολογικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου. Αὐτὸ τεκμαίρεται τόσο ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ ὁποῖο οἱ Παπικοὶ ἔχουν δυστυχῶς ἀλλοιώσει μὲ τὴν προσθήκη τοῦ Filioque, ὅσο καὶ τὸ ἱστορικὰ τεκμηριωμένο θαῦμα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Ἁγίου Φωτὸς μόνο στὸν Ὀρθόδοξο Πατριάρχη τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ.
Λυποῦμαι βαθύτατα, διότι ἐπέλεξα αὐτὸν τὸν τρόπο τῆς μεθ’ Ὑμῶν ἐπικοινωνίας! Ἐπὶ μῆνες τώρα παρακολουθῶ, μετὰ βαθυτάτης δὲ θλίψεως καὶ ἐν σιωπή, τὰ ἐν Ἑλλάδι θλιβερὰ γεγονότα τῆς διενέξεως μεταξὺ Κληρικῶν καὶ τοῦ Ποιμενάρχου τῶν, τὰ περὶ διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου τῶν ἢ καὶ τοῦ Ὑμετέρου Ὀνόματος, κ.λπ. Πιεζόμενος, λοιπόν, ἀπὸ τὴ φωνὴ τῆς συνειδήσεώς μου, ἀποφάσισα νὰ λάβω θέση καὶ νὰ ξεκαθαρίσω τὰ πράγματα κατὰ τὴν ἡμετέραν ταπεινὴν ἄποψιν. Ὁδηγός μου εἶναι τὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «Τὰ δημοσίως λεγόμενα καὶ πραττόμενα δημοσίως νὰ ἐλέγχωνται».
Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς συμβουλεύει: «Ἂν ὁ προεστῶς σου εἶναι σφαλερὸς εἰς τὴν πολιτείαν καὶ τὰ ἔργα του, μὴ τὸν περιεργάζεσαι. Αν ὅμως εἶναι σφαλερὸς κατὰ τὴν πίστιν, φεῦγε καὶ παραίτησέ τον, ὄχι μόνο ἂν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλὰ κὰν ἄγγελος εἶναι ἀπὸ τὸν οὐρανὸν» (Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης, Περὶ συνεχοῦς Μεταλήψεως, σ. 175).
Τέλος καὶ ὁ Μ. Βασίλειος μᾶς συμβουλεύει: «Πρέπει νὰ δείχνουμε γιὰ τὴν Ἀλήθεια θάρρος, ἀκόμη κι ἂν σκανδαλίζωνται μερικοί». (Περισσότερα: xristianorthodxipisti.blogspot.gr/2013/05/blogpost_27.html).
Παναγιώτατε,
Ἐθεώρησα χρέος μου νὰ Σᾶς ἐκθέσω δημοσίως τὶς παραπάνω σκέψεις μου, βαθυσεβάστως δὲ νὰ Σᾶς παρακαλέσω:
1. Νά ἐπανεξετάσετε δίχως περαιτέρω ἀναβολὴν τὴ σχετικὴ Ἀπόφαση τῆς Κρήτης, ἄλλως μὲ σταθερὴ πορεία ὁδηγούμεθα σὲ νέο Σχίσμα ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
2. Νά παύσετε ἀμέσως τὶς διώξεις τῶν διατυπωσάντων ἀντιρρήσεις Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Πιστῶν τέκνων τῆς Ἐκκλησίας μας (βλ. καὶ τὴν περίπτωση τῶν 100 Μοναχῶν καὶ Ἀσκητῶν τοῦ Ἁγ. Ὅρους), καὶ
3. Νά δώσετε ὁδηγίες στοὺς Προκαθημένους τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, στοὺς Ἀρχιερεῖς τοῦ κλίματος τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν κλπ., ὥστε νὰ προετοιμάζωνται γιὰ μία νέα, πραγματικὰ δὲ Ἁγία καὶ Μεγάλη, Σύνοδο τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἐνώπιον τῆς Ὁποίας θὰ τεθεῖ γιὰ ἐπανεξέταση ἐκ νέου τὸ ζήτημα «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» καὶ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ»!
4. Ἐν κατακλείδι Σᾶς πληροφορῶ, ὅτι ἡ σεπτὴ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν τακτικὴ Συνέλευση Αὐτῆς (Μάϊος 2016) ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ζήτημα ἐκτενῶς, ἀποφάνθηκε δέ, ὅτι τόσον οἱ Παπικοί, ὅσον καὶ οἱ Δια-μαρτυρόμενοι ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»! Ἁπλῶς ἐντάσσονται στὶς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ»!
5. Δυστυχώς η γιὰ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης ὁρισθεῖσα Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας μας ΥΠΕΡΕΒΗ τὰ ὅρια τῆς δοθείσης ἐξουσιοδοτήσεως, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» δὲ καταφρόνησε καὶ καταπάτησε τὴν Ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας τοῦ Σώματος.
Ταύτα μετὰ βαθυτάτου μὲν σεβασμοῦ, ἀλλ’ ἐν ταυτῶ καὶ τῆς ἐν Χριστῷ παρρησίας, ἐθεώρησα χρέος μου νὰ ἐκθέσω πρὸς Ὑμᾶς, ἐπὶ δὲ τούτοις διατελῶ
Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ Ἀδελφὸς
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Αίγιον, 25.04.2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου