Εισαγωγικά
Διαβάσαμε τις προκλητικές για την Ορθόδοξη συνείδησή μας Συριζαίϊκες απόψεις περί του Αγίου Φωτός και τις αντιδράσεις του κόσμου. Παρακολουθήσαμε στη συνέχεια, τα σχετικά με το πάρτι κρεοφαγίας των αθέων στην πόλη της Θεσσαλονίκης και εντελώς τυχαία ακούσαμε τις αντιδράσεις του κόσμου στα τοπικά ραδιόφωνα. Τέλος παρακολουθήσαμε με θλίψη τα λιγοστά άτομα που συμμετείχαν στην περιφορά Επιταφίων μέσα στη Θεσσαλονίκη. Αναζητήσαμε απάντηση, σε κάποια ερωτήματα που αναδύθηκαν αυθόρμητα, με κεντρικό άξονα, το φαινόμενο των άδειων Εκκλησιών και τις προεκτάσεις του.
Αναζητώντας κάποια στοιχεία για την ταυτότητα του φαινομένου, μας έκανε εντύπωση ένα άρθρο του μακαριστού Δημητρίου Παναγοπούλου (1916-1982)[1], Ιεροκήρυκα, που έζησε και κήρυξε Χριστό στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, σε εποχές με πολέμους και ανέχεια. Στηλιτεύοντας το φαινόμενο των “άδειων Εκκλησιών”, δίδει τεκμήρια για την ηλικία του φαινομένου και μία άλλη διάσταση, εκείνη της ευθύνης των ανθρώπων που δεν Εκκλησιάζονται:
“Η ευθύνη δια την κατάστασιν της Εκκλησίας βαρύνει και ημάς. Και ερωτώμεν τους εκ των σαλονίων, καφενείων, ταβερνών βάλλοντας κατά της Εκκλησίας, είτε είναι κύριοι είτε είναι κυρίαι, είτε δεσποινίδες, γνωρίζουν οτι δεν είμεθα απηλαγμένοι της ενοχής;(..)
Διατί λοιπόν μεμψιμοιρούμε και αιτιόμεθα την Εκκλησίαν της οποίας μέλη αποτελούμεν και ημείς και δια την οποίαν ουδέποτε ημείς ενδιαφέρθημεν. Πως οι μεν κατά μήνα, οι δε άπαξ ή δις του έτους Πάσχα και Θεοφάνια (έξωθεν ιστάμενοι και υποκλέπτοντες το φως της Αναστάσεως ή τον Μ. Αγιασμόν) επικριταί των εκκλησιαστικών πραγμάτων γενόμενοι (..)[2]”
Απάντηση: Η εκούσια αποχή από τον Εκκλησιασμό, δεν είναι φαινόμενο της κρίσης.
2. Στη σημερινή εποχή οι κίνδυνοι είναι ίδιοι ή μεγαλύτεροι;
Η αποχή μας από την Εκκλησιαστική μας ζωή, έχει θεμελιώδη σωτηριολογικό χαρακτήρα. Αφορά στην πίστη μας και τελικά στη σωτηρία της ψυχής μας. Αναζητώντας ντοκουμέντα που να μας αφυπνίζουν και να μας διαφωτίζουν σχετικά, “ξεδιψάσαμε” στην πηγή των λόγων του έτερου, σχεδόν σύγχρονου με τον αείμνηστο Δ.Παναγόπουλο, αναφερόμαστε στον ιεροκήρυκα και διδάσκαλο, τον μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίος (1927-2006),:
“Ύστερα της εποχή εκείνη, υπήρχε αυτή η τάσις μιας μείξεως, ενός συγκερασμού, ενός συγκρητισμού, το κρή με ήτα.(..) Αυτό το στοιχείο του συγκρητισμού υπάρχει άφθονο και σήμερα, κατ' εξοχήν σήμερα στην εποχή μας. Και φιλοσοφικόν συγκρητισμό έχουμε και θρησκευτικό συγκρητισμό έχουμε με όλους αυτούς τους οικουμενισμούς: οικουμενισμούς θρησκευτικούς, οικουμενισμούς εμπορικούς, οικουμενισμούς ιδεολογικούς…(..)
Και έτσι και σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, όπως και τότε, τρεις αιώνες προ Χριστού αλλά και τρίς αιώνες μετά Χριστόν- αλλά και σήμερα έχουμε πάρα πολλή μεγάλη έξαρση αυτού του συγκρητισμού[3]...”
Απάντηση: Η εποχή μας έχει τη σφραγίδα της παγκοσμιοποίησης ήτοι του θρησκευτικού συγκρητισμού, η εποχή μας απειλείται από την παναίρεση του Οικουμενισμού.
3. Από ποιον κινδυνεύουμε; Ποιος μας οδηγεί στον Οικουμενισμό;
Αναζητώντας την απάντηση, μας προσέλκυσε η αγνότητα,η ευθύτητα και η απλότητα των λόγων του πύρινου Ιεροκύρηκα και Αρχιερέα, του οποίου το κενό είναι φανερότερο από ποτέ. Αναφερόμαστε στον μακαριστό μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος κάνει λόγο για την "πέμπτη φάλαγγα" στην Ορθοδοξία:
“Οφείλουμε να διαμαρτυρηθούμε όλοι
Φοβούμαι για το μέλλον της πατρίδος μου από απόψεως Ορθοδοξίας
Εάν κάτι μας έμεινε σαν διαμάντι πολύτιμο, για το οποίο πρέπει να καυχώμεθα εις τα έθνη, είναι η Ορθοδοξία μας. Και η Ορθοδοξία μας κινδυνεύει(..) Και περισσότερο από όλα φοβάμαι την πέμπτη φάλαγγα, που έχει σχηματιστεί στο έθνος μου. (..)
Ποια είναι η πέμπτη φάλαγγα; Είναι οι φίλοι του πάπα. Είναι κάτι ψευτοθεολόγοι, είναι κάτι άνθρωποι Θεός φυλάξει από δαύτους. (..)
Έχω πληροφορία ότι πολλά παιδιά φοιτηταί που σπουδάζουν στη Ρώμη στο Μιλάνο, στη Βενετία, στη Βιέννη, φεύγουν από την Ορθόδοξη γραμμή. Και θα’ρθουν εδώ και θα συνεργασθούν με τους Ουνίτες και θα βάλουν δυναμίτη στα σπίτια τους. Θα βάλουν δυναμίτη και θα διαλύσουν την Ορθοδοξία μας. Η πέμπτη αυτή φάλαγγα είναι η πιο θλιβερά. Οι νέοι που την αποτελούν είναι οι νέοι Βησσαρίωνες[4]”.
Απάντηση: Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό λοιπόν της εποχής μας, που συνδέει το φαινόμενο των άδειων Εκκλησιών με την απειλεί της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, είναι πως η αίρεσης εξαπλώνεται από μέσα προς τα έξω, φορείς και ευαγγελιστές της, τυγχάνουν Πατριάρχες, Αρχιερείς, Ιερείς και Μοναχοί που έχουν αξιώματα μέσα στην Εκκλησία.
4. Γιατί επιλέξαμε την μεγάλη Παρασκευή και το Μέγα Σάββατο να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα; Αυτή είναι μια περίοδος κατανύξεως.
Επιστρέφοντας από τον Εκκλησιασμό μας, και συζητώντας στην κοινή ομάδα οι διαχειριστές του Ιστολογίου Κατάνυξις, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες του αυτού φαινομένου: Οι περιφορές των Επιτάφιων να συνοδεύονται από απογοητευτικά μικρό αριθμό πιστών και οι ταβέρνες και τα καφενεία να σφύζουν από ζωή, λίγο πριν και αμέσως μετά την περιφορά του Επιταφίου. Πως μας παρηγορεί όμως ένας Πατέρας της Εκκλησίας, ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας; Ποια διάσταση δίδει στο Θείον Πάθος;
“Αλλά γιατί μιλώ γι' αυτά; Θεός πέθανε. Αίμα Θεού χύθηκε στο Σταυρό(..). Γι αυτό ο αναμάρτητος Δεσπότης, υπομένει πολλά δεινά και πεθαίνει. Χάρη σ' αυτά έρχεται σ' εμάς η αληθινή ζωή με το θάνατο του Σωτήρος. Και ο τρόπος με τον οποίο την προσελκύουμε στις ψυχές μας είναι η τέλεση των μυστηρίων. Το Βάπτισμα, το Χρίσμα η συμμετοχή στην Ιερή Τράπεζα[5](..)”
Απάντηση: Το νόημα της κατανυκτικής περιόδου της μεγάλης Εβδομάδος, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον εκκλησιασμό μας, γιατί μέσα στην Εκκλησία με το Βάπτισμα, το Χρίσμα και τη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία και συμμετέχουμε ενεργά ως μέλη του σώματος του Χριστού.
5. Ποια είναι η διδασκαλία των αιρετικών Οικουμενιστών σχετικά με το θέμα αυτό;
Υπάρχουν πλέον μελέτες, άρθρα, ακόμη και διατριβές ή βιβλία ολόκληρα που εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια την αιρετική εκτροπή στην διδασκαλία του Οικουμενισμού. Εμείς για να διευκολύνουμε την πορεία του συλλογισμού διακρίνουμε τρία χρονικά στάδια: α) Προ της ψευδοσυνόδου της Κρήτης, β) Η ψευδοσύνοδος και τα Κείμενα που εξέδωσε και γ) Η στάση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, με την έκδοση του απαράδεκτου κειμένου Προς το Λαό. Για την οικονομία του συγκεκριμένου άρθρου επιλέξαμε να αναδείξουμε το κίνητρο πίσω από την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Εξαιρετικά βοηθητική για το σκοπό αυτό είναι η εργασία του πρωτοπρεσβυτέρου π. Πέτρου Χιρς, που αποκαλύπτει την κατεύθυνση που προσπαθεί να δώσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και οι περί αυτού φιλοοικουμενιστές Αρχιερείς, με τη βίαιη Συνοδικώς επιχειρούμενη εισαγωγή του Οικουμενισμού, στην Ορθοδοξία :
“(..) Στο κέντρο του θεολογικού στοχασμού στο πλαίσιο της οικουμενικής κίνησης σήμερα είναι το μυστήριο του βαπτίσματος. Το βάπτισμα ως βάση για τη Χριστιανική ενότητα έχει προωθηθεί και επιμελώς διερευνηθεί από τους ρωμαιοκαθολικούς θεολόγους, ιδίως μετά την Β’ Βατικανή Σύνοδο του 1962-1965, όσο και από τους Προτεστάντες θεολόγους στο Π.Σ.Ε. Όπως εμπόνως και συστηματικά προσπάθησε να καταδείξει η παρούσα μελέτη και πιστεύουμε ότι έχει καταστεί σαφές, η θεωρία της βαπτισματική ενότητας που παρουσιάστηκε στο UR είναι ασυμβίβαστη με την εκκλησιολογία των αγίων Πατέρων[6].
Κεντρικοί στύλοι της Νέας Λατινικής Θεολογίας:
- Οι όροι σχίσμα και αίρεση δεν εφαρμόζονται πλέον
- Το Άγιο Πνεύμα χορηγείται και αγιάζει τα αιρετικά/σχισματικά σώματα
- Σχισματικά/αιρετικά σώματα αναγνωρίζονται ως εκκλησίες και εκκλησιαστικές κοινότητες
- Η Εκκλησία περιλαμβάνει όλους τους “βαπτισμένους” που συμμετέχουν κατά βαθμούς
- Διάκριση μεταξύ πλήρους και ατελούς κοινωνίας
- Μη απαραίτητη πλέον η ομολογία της πίστης για να ανήκει στην Εκκλησία (..)
Απάντηση: Τα κείμενα της ψευδοσυνόδου της Κρήτης, παρουσιάζουν εκπληκτική ομοιότητα με τα κείμενα της Β’Βατικανής Συνόδου και τα κείμενα του Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών”. Η παναίρεση του Οικουμενισμού λοιπόν, φανερά πλέον, “πολεμά” τα δόγματα της πίστεως αμφισβητώντας τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, τις Οικουμενικές Συνόδους και γιατί όχι ακόμη και αυτό το Σύμβολο της Πίστεως.
Συμπερασματικά: Οι Οικουμενιστές Πατριάρχες, Αρχιερείς, Κληρικοί και Μοναχοί, αδιαφορούν για τις άδειες εκκλησιές. Γνωρίζουν πως η Οικουμενιστική ρητορική, ακριβώς γιατί είναι Νεοεποχίτικη, θα ελκύσει περισσότερο τους “ανοιχτόμυαλους”, τον κοσμικό άνθρωπο. Μόνο που θα τον οδηγεί στην πλάνη, την αίρεση και την απώλεια της ψυχής του.
Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι σταθμός και ορόσημο στη σύγχρονη Εκκλησιαστική Ιστορία. Οφείλουμε στοιχειωδώς να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουμε δράση.
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οφείλουμε να αναζητήσουμε να βρούμε και να στηρίξουμε με την παρουσία μας, παραδοσιακούς, Ορθοδόξους στο φρόνημα Ιερείς, που καταδικάζουν την παναίρεση του Οικουμενισμού και την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Να στραφούμε με αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον στον κόσμο που γύρισε την πλάτη στην Εκκλησία και αυτοεξορίστηκε επιλέγοντας τον "άπαξ του έτους" ή "καθόλου" Εκκλησιασμό.
Να ενημερώσουμε Ιερείς και λαϊκούς για τις ομιλίες, είτε ζωντανές, είτε σε βίντεο, των πατέρων που διέκοψαν το μνημόσυνο του επισκόπου τους προκαλώντας τεράστιο τσουνάμι αντίδρασης σε παγκόσμιο επίπεδο: τους πρωτοπρεσβύτερους π. Θεόδωρο Ζήση, π. Νικόλαο Μανώλη και π. Φώτιο Βεζύνια.
Η αρχή έγινε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε, η στάση τους να βρει άξιους μιμητές και να πληροφορήσει τον απλό λαό, πως η σωτηρία της ψυχής είναι το κορυφαίο ζήτημα της ύπαρξής μας. Γι' αυτό τα Πάθη, η Σταύρωσις και η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Καλή Ανάσταση
[2] Δ.ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ, ΑΘΗΝΑΙ. σσ. 2,3
[3] Π.ΑΘΑΝ.ΜΥΤΗΛΙΝΑΙΟΥ, ΠΕΡΙ ΑΙΡΕΣΕΩΝ, τρεις απομαγνητοφωνημένες ομιλίες, Ι.ΜΟΝΗ ΚΟΜΝΗΝΕΙΟΥ ΣΤΟΜΙΟΝ ΛΑΡΙΣΗΣ, σσ. 29,30
[4] ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΠΕΡΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ, ΕΚΔΟΣΙΝ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”, σσ. 31
[5] ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗΣ, ΛΟΓΟΙ ΕΠΤΑ, ΣΕ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ, 2η έκδοση,1995, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΥΣΩΝ “ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ”, ΒΑΣΙΛΙΚΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, σσ. 35,36
[6] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΧΙΡΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ Β’ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ,Μια Ορθόδοξη διερεύνηση του Βαπτίσματος και της Εκκλησίας κατά το Διάταγμα περί Οικουμενισμού, UNCUT MOUNTAIN PRESS, 2014, σσ. 15, 307
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου