Τόσο ο Μέγας Βασίλειος, όσο και ο αδερφός του Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, σε ομιλίες τους προς τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, παρουσιάζουν ένα συγκλονιστικό γεγονός.
Μια μητέρα ενός από τους Αγίους Τεσσαράκοντα, του Αγίου Μελίτωνος, παρακολουθούσε το φρικτό μαρτύριο των σαράντα παληκαριών και του υιού της. Αυτή η μητέρα που διακρίνεται για την ανδρεία της και για τον ηρωισμό της, οδηγεί η ίδια τον ημιθανή υιό της στο μαρτύριο μαζί με τους υπολοίπους.
Ας δούμε τι γράφουν οι δύο Άγιοι της Εκκλησίας μας για την ηρωίδα αυτή μητέρα :
Μέγας Βασίλειος
"Και οι σαράντα μάρτυρες και όλοι μαζί είναι και ευρίσκονται όλοι εις τον καθένα. Αυτοί είναι η πλούσια ευεργεσία, η χάρις που δεν εξοδεύεται, είναι έτοιμη βοήθεια των Χριστιανών, εκκλησία μαρτύρων, στρατός τροπαιοφόρων, χορός από δοξολογούντας.
Τι δεν έπραττες δια να εύρης ένα που να παρακαλή διά σε τον Κύριον; Σαράντα είναι, που να αναπέμπουν σύμφωνον προσευχήν. «Όπου είναι μαζευμένοι δύο ή τρεις εις το όνομα του Κυρίου, εκεί υπάρχει ο Κύριος ανάμεσα εις αυτούς». Όπου όμως είναι σαράντα, ποίος αμφιβάλλει διά την παρουσίαν του Θεού;
Αυτός που θλίβεται καταφεύγει εις τους σαράντα, αυτός που ευφραίνεται προς αυτούς σπεύδει. Ο ένας μεν διά να εύρη λύσιν εις τας δυσκολίας, ο άλλος δε διά να διαφυλάξη εις τον εαυτόν του από τα πιο καλά τα αγαθά. Εδώ η ευσεβής γυναίκα συναντάται να προσεύχεται διά τα τέκνα της, να ζητή την επιστροφήν του ανδρός της από την ξενητειάν, την υγείαν διά τον άρρωστον. Τα αιτήματά σας ας γίνουν μαζί με τους μάρτυρας. Οι νεαροί ας μιμηθούν τους συνομίληκάς των, οι πατέρες ας ευχηθούν να είναι πατέρες τέτοιων παιδιών. Αι μητέρες ας διδαχθούν το παράδειγμα της καλής μητρός.
Η μητέρα κάποιου από τους μακαρίους εκείνους, όταν αντίκρυσε τους άλλους να έχουν κιόλας πεθάνει από το ψύχος, το παιδί της δε ακόμη να αναπνέη λόγω και της ρωμαλεότητος και της καρτερίας εις τα δεινά, και ενώ οι δήμιοι το άφηναν με την ιδέαν ότι θα ημπορούσε να αλλάξη γνώμην, αυτή αφού το εσήκωσε με τα χέρια της, το έβαλεν επάνω εις το αμάξι, εις το οποίον ευρισκόμενοι και οι υπόλοιποι, ωδηγούντο εις την φωτιάν, φανείσα πράγματι μητέρα μάρτυρος. Δεν άφησε δάκρυα απρεπή, δεν εξεστόμισε κάτι τι το ταπεινόν και ανάξιον προς την περίστασιν. Αλλ’ είπε˙ βάδιζε, παιδί μου, τον καλόν δρόμον, μαζί με τους συνομίληκάς σου, μαζί με τους ομοσκήνους˙ μη απουσιάσης από την χορείαν, μη εμφανισθής δεύτερος από τους άλλους εις τον Κύριον.
Πράγματι υπήρξε βλαστάρι καλόν από καλήν ρίζαν. Έδειξεν η γενναία μητέρα ότι τον είχεν αναθρέψει με τα δόγματα της πίστεως μάλλον παρά με το γάλα της. Και αυτός μεν έτσι αφού ανετράφη, έτσι κατευωδώθη από την ευσεβή μητέρα του, ο δε διάβολος έφυγεν εντροπιασμένος. Διότι αφού εξεσήκωσεν εναντίον αυτών ολόκληρον κτίσιν, όλα τα ευρήκε να νικώνται από την αρετήν των ανδρών˙ δηλαδή την ανεμοτάρακτον νύκτα, την πατρίδα με τον βαρύν χειμώνα, την εποχήν του έτους, την γύμνιαν των σωμάτων. Ω τι άγιος χορός! Ω τι σύνταγμα ιερόν! Ω τι αδιάσπαστος συνασπισμός! Ω τι κοινοί φρουροί του ανθρωπίνου γένους! Αγαθοί συμμέτοχοι εις τας φροντίδας, συνεργοί εις την προσευχήν, πρεσβευταί δυνατώτατοι, άστρα της οικουμένης, άνθη των Εκκλησιών. Δεν σας εκάλυψε το χώμα, αλλά ο ουρανός σάς υπεδέχθη. Ανοίχθησαν εις σας αι πύλαι του παραδείσου. Άξιον θέαμα εις την αγγελικήν στρατιάν, αντάξιον των πατριαρχών, των προφητών, των δικαίων˙ άνδρες επάνω εις το άνθος της νεότητος που κατεφρόνησαν την ζωήν, που περισσότερον από τους γονείς και από τα τέκνα τους ηγάπησαν τον Κύριον. Ενώ διήγον αυτό το άνθος της ηλικίας, περιεφρόνησαν την πρόσκαιρον ζωήν διά να δοξάσουν με τα μέλη των τον Θεόν, «με το να γίνουν θέαμα εις τον κόσμον και τους αγγέλους και τους ανθρώπους», εσήκωσαν αυτούς που είχαν πέσει, εστερέωσαν τους αμφιβόλους, εδιπλασίασαν τον πόθον εις τους ευσεβείς. Όλοι, αφού ύψωσαν ένα τρόπαιον υπέρ της πίστεως, με ένα και το αυτό στεφάνι της δικαιοσύνης εστεφανώθησαν εν Χριστώ Ιησού, που είναι ο Κύριός μας, εις τον οποίον πρέπει η δόξα και η δύναμις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν".
Άγιος Γρηγόριος Νύσσης
"Ποιος όμως θα μπορούσε να μας διηγηθεί επάξια όσα ακολούθησαν; Ποιος λόγος θα περιγράψει εκείνη τη θεία πομπή, όταν τα άγια σώματα επάνω στα αμάξια οδηγούνταν στη φωτιά; Πως τη θέση εκείνου που έκλεψε ο διάβολος έκανε η χάρη να την καταλάβει ο δεσμοφύλακας; Ποιος θα μου κάνει λόγο για τη μητέρα εκείνη, την άξια ρίζα του μάρτυρα, που όταν άφησε ο δήμιος το γιό της, επειδή ήταν ακόμα ζωντανός και γι’ αυτό δεν τον έβαλε στο αμάξι μαζί με τους άλλους, βλέποντας τη φιλανθρωπία του δημίου προς τον υπέροχο αγωνιστή δεν δέχτηκε την προσβολή; Κακολογώντας τον δήμιο επειδή χώρισε τον αγωνιστή από τους συναθλητές του, πηγαίνει κοντά στο μάρτυρα. Ήταν πια ναρκωμένος και ήταν ακίνητος από το πάγωμα κι όταν τον είδε ν’ αφήνει πνοή ψυχρή και αδύνατη και να ζει τόσο μόνο όσο να αισθάνεται τον πόνο, να κοιτάζει τη μητέρα του με θολό και σβησμένο βλέμμα, να της κάνει νεύμα με νεκρό και άτονο χέρι και να την παρηγορεί, προτρέποντάς την να υποφέρει με γενναιότητα, όταν τα είδε αυτά η μητέρα, ένιωσε τάχα κάποιο συναίσθημα μητρικό; Ταράχτηκαν τάχα τα σπλάχνα της, έσκισε τα φορέματά της, χύθηκε πάνω στο παιδί της αγκαλιάζοντάς το και ζεσταίνοντάς το με τα ζεστά χέρια της; Τίποτε από αυτά; Και μόνο να ειπωθεί κάτι τέτοιο, είναι ανεπίτρεπτο. Πραγματικά το δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό του. Ένα χαλασμένο δέντρο δεν μπορεί να κάνει γερούς καρπούς".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου