γράφει ο Γεώργιος Π. Παύλος*
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του 2016 θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει, να υπενθυμίσει, να επαναδιατυπώσει και να υπερασπίσει τις βασικές αρχές της Ορθοδοξίας. Δηλαδή, ότι:
Ουδείς άνθρωπος ως απλός Ορθόδοξος Χριστιανός, Ιερέας, Επίσκοπος, Πατριάρχης, ή Πάπας (Επίσκοπος Ρώμης) είναι αλάθητος και οντολογικά ανώτερος των άλλων ανθρώπων.
Το Άγιον Πνεύμα καθιστά δια του Μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος όλους ίσους μεταξύ των και ίσους ως προς την μετοχή των Στο Θεανθρώπινο Σώμα του Κυρίου. Ουδείς βαπτισμένος μετέχει περισσότερον ή ολιγότερον του Εκκλησιαστικού Σώματος του Κυρίου και ουδείς εξουσιάζει των άλλων ως μετέχων του βαπτίσματος.
Αλλά οφείλει όλους να αγαπά κι όλους να υπηρετεί, μιμούμενος τον Κύριο, Όστις - μολονότι είναι εκ του μηδενός Δημιουργός και Προνοητής των απάντων- όμως δεν θέλει να εξουσιάζει ή να βιάζει ουδένα, παρά Αγαπά όλους εξίσου και Σώζει διά της τελείας Αγάπης Του και της τελείας Ελευθερίας Του τους θέλοντες να σωθούν κι ελευθέρως να ενωθούν μαζί Του στην Βασιλεία Του.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ιστορικά η Μία, Αδιαίρετος και Μόνη Αλάθητος, Αγία και Αγιοπνευματική, Αποστολική, Καθολική, και Οικουμενική, Εκκλησία του Χριστού, προς τα δόγματα και την διδασκαλία της Οποίας οφείλει να εναρμονίζεται κάθε εποχή, κάθε Χριστιανική κοινότητα και κάθε Χριστιανός προκειμένου να αληθεύουν εν Χριστώ.
Ο Επίσκοπος, όπως και οι Άγιοι Απόστολοι, είναι ίσος μεταξύ ίσων, είναι το ύψιστο Αξίωμα της αδιάκοπης Αποστολικής διαδοχής. Είναι Τόπος και Εικόνα του Χριστού και Ζώντος Θεού και ως εκ τούτου δεν υπόκειται σε ουδεμία Ιεραρχία που τον υπερβαίνει και τον καθιστά κατά οιοδήποτε τρόπο ανενεργό, ως θεματοφύλακα της εν Χριστώ Αληθείας και Ελευθερίας της Εκκλησίας και του λαού του Θεού.
Ο κάθε Επίσκοπος δεν υπόκειται σε άλλον Επίσκοπο, Αρχιεπίσκοπο, Πατριάρχη και όποιον άλλο, παρά υπόκειται και λογοδοτεί μόνον στο όλο Σώμα της Εκκλησίας και στη Συνοδική έκφρασή του. Δηλαδή, υπόκειται μόνο στο Σώμα των Επισκόπων και της Εκκλησίας Όλης, ως Ιερά και Αγία Σύνοδος, τοπική ή Παγκόσμια, της Εκκλησίας του Χριστού. Βάσει αυτού οφείλει να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος του Επισκόπου και των Ιερέων του, πως δεν είναι αυτός ενός ανωτέρου διοικητικού υπαλλήλου μιας ψυχρής και αποστασιοποιημένης από τον λαό κρατικής ή εκκλησιαστικής μηχανής, αλλά πως ο Επίσκοπος είναι ο βασικός παιδαγωγός της Εκκλησίας του Δήμου στην όντως Ζωή και την όντως Βασιλεία, αφού ο Χριστός, του οποίου ζώσα εικόνα είναι ο Επίσκοπος, ήρθε να συναγάγει τα τέκνα του Θεού και να τους δώσει αληθινή και αιώνια ζωή.
Ο Επίσκοπος οφείλει να μεταφέρει με τους Ιερείς του σε κάθε μέλος της Εκκλησίας προσωπικά και σε όλους μαζί την αδιάψευστο εμπειρία της Τελείας Γνώσης και της Τελείας Αγάπης που μόνον η Εκκλησία του Χριστού συν πάσι τοις Αγίοις Του μπορεί να φέρει στον κόσμο.
Πως δηλαδή, ο κτιστός, αισθητός και ορατός κόσμος όχι μόνον δεν είναι φυλακή του ανθρώπου, αλλά πως αυτός ευρίσκεται όλος μέσα στην Άκτιστο Ενέργεια και το Άκτιστο Φως του Ακτίστου και Τριαδικού Θεού.
Πως, δηλαδή, ο αισθητός και πλήρης βασάνων αυτός εδώ ορατός κόσμος και τόπος, συγχρόνως ευρίσκεται μέσα στην Άκτιστο μελωδία και την Άκτιστο Θεία Λειτουργία της Ακτίστου Τριάδος, όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.
Ότι, δηλαδή, οφείλει ο Επίσκοπος και οι Ιερείς του, να δείχνουν αδιάψευστα στην Εκκλησία του Δήμου, πως ο θάνατος νικήθηκε διά παντός και πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν από εδώ και μέσα σε αυτόν τον πλήρη βασάνων κόσμο να ζουν όντως μέσα στη Βασιλεία του Χριστού.
Να ζουν, δηλαδή, πλήρεις ζωής και πλήρεις χαράς, αρκεί οι ίδιοι να θέλουν να μην αποθάνουν και να αγαπούν τους αδελφούς των, ακόμη δε και τους εχθρούς των⋅ όπως ο Πρωτομάρτυς και Αρχιδιάκονος Στέφανος, ο οποίος λιθοβολούμενος και βλέποντας τον Κύριον εις τα Δεξιά του Πατρός Του, Του ζητούσε να συγχωρέσει τους λιθοβολιστές του και συμπατριώτες του.
Ο Επίσκοπος οφείλει να έλκει συνεχώς και με κάθε τρόπο τα μέλη της Εκκλησίας του σε αυτήν την άρρητο εμπειρία και περιοχή της Θείας και Ακτίστου Λειτουργίας, όπου όλοι καθίστανται ίσοι μεταξύ των, ενώπιον του Χριστού, και κατά Χάριν ίσοι με τον Ζώντα Θεόν. Πως όλοι είναι διδακτοί Θεού, αφού όλοι γνωρίζουν και γεύονται τον ίδιο Χριστό, ως τον τέλειο και ζώντα Θεό, ως την τελεία Αγάπη, την τελεία Χαρά, την τελεία Γνώση, την τελεία Ελευθερία από κάθε νόμο και κάθε περιορισμό.
Έτσι, να θέλουν όλοι οι άνθρωποι να καταστεί όλος ο κόσμος Πόλις και Βασιλεία του Θεού, να θέλουν όλος ο κόσμος να αναστηθεί και να ζήσει. Να θέλουν και να εύχονται με όλο το είναι τους κι όλη την ύπαρξή τους, τίποτε να μην χαθεί και τίποτε να μην αφανιστεί.
Όπως έλεγε ο ευλογημένος Κύριός μας, ο Υιός της Παρθένου, ῾Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη᾽. Τα επιμέρους χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού ουδόλως αποτελούν αιτία οντολογικής ανισότητας και ιεραρχίας, από τον λαϊκό έως τον Πατριάρχη.
Αντιθέτως προς κάθε άλλη ανθρώπινη Ιεραρχία, η Εκκλησιαστική Ιεραρχία είναι ανατρεπτική και αναρχική, έχουσα ως μόνη Αρχή τον Ίδιο τον Χριστό, ο Οποίος καλεί κάθε μέλος της Εκκλησίας Του να υπακούσει στον Θείο και Άγιο Λόγο Του: ῾…οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως δὲ ἐστιν ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾽ ὅς ἄν θέλῃ μέγας γενέσθαι ἐν ὑμῖν ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὅς ἄν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος ἔσται πάντων δοῦλος…᾽.
Να αναγνωριστούν οι ύστερες αλλά πάντως Οικουμενικές και Άγιες Σύνοδοι της Ανατολικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας περί της Θεολογίας των Ακτίστων Ενεργειών του Θεού και ότι αυτές αποτελούν το επιστέγασμα της Αληθείας όλων των προηγούμενων Οικουμενικών και Αγίων Συνόδων.
Ουδείς άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων, ή Εκκλησία, ή Πατριάρχης, ή Επίσκοπος, ή Θεολόγος, ή οιοσδήποτε άλλος μπορεί να είναι Ορθόδοξος και Ορθοδόξως αληθεύων εάν αρνείται τις ύστερες αλλά ουδόλως υποδεέστερες Συνόδους αυτές της Κωνσταντινουπόλεως.
Να διευκρινιστεί πως, ενώ ιερολογούνται ο γάμος εν Χριστώ ανδρός και γυναικός, ή ο γάμος της εν Χριστώ ζωής των μοναχών και η Ιερωσύνη σε κάθε βαθμίδα της, όμως δεν ιερολογούνται οι πτωτικές ανθρώπινες καταστάσεις. Επίσης, πως δεν είναι σημείον ανισότητας ή κατωτερότητας η μη αποδοχή της ιερωσύνης των γυναικών, αλλά πως έτσι ο Θεός στην Πανσοφία του έδειξε διά των Αποστόλων Του στην Εκκλησία Του να πράττει.
Η Πανορθόδοξος αυτή Σύνοδος της Κρήτης οφείλει, τώρα στους εσχάτους καιρούς της μεγάλης αποστασίας και πνευματικής ασθενείας του ανθρώπου, να υπενθυμίσει πως ο Σατανάς επιδιώκει, τώρα και πάντα κι εξ αρχής, να φθείρει τούτη τη θεμελιώδη σχέση ανδρός - γυναικός σε απλή, πτωτική, λιμπιντική και ομοφυλοφιλική ή ετεροφυλοφιλική σχέση, γνωρίζοντας τη μοναδική πνευματική δύναμη της ιερής σχέσης των ψυχών και σωμάτων του ανδρός και της γυναικός και του σχεδίου του Θεού για την θέωση και σωτηρία όλου του κόσμου.
Γι’ αυτό εξ αρχής επετέθη εναντίον της Εύας και του Αδάμ. Διότι ο Θεός προόριζε αυτή η ψυχοσωματική σχέση ανδρός και γυναικός να αποτελέσει τη βάση της ένωσης κτιστού και Ακτίστου κόσμου. Γι’ αυτό ο Απόστολος του Χριστού θα πει τον φοβερό εκείνο λόγο του, πως το μυστήριο του γάμου ανδρός και γυναικός είναι μυστήριο μέγα, όπως το μυστήριο του Χριστού και της Εκκλησίας: ‘…τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν⋅ ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστόν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν᾽
Διότι μέσα στον γάμο ανδρός και γυναικός μπορεί να γεννηθεί ο όντως ανιδιοτελής έρως που παράγει ζωή και εξάγει τους ανθρώπους ως άνδρα και γυναίκα από την περιοχή της απροσώπου φύσεως στην περιοχή του έρωτος της μοναδικότητος του προσώπου, όπου ουκ έστιν άρσεν και θήλυ, ούτε Ιουδαίος και Έλλην, αλλά τα πάντα εν πάσιν Χριστός.
Και το μυστήριο αυτό το μέγα είναι σαφώς εσχατολογικό και αποκαλύπτεται μόνο μέσα στο Παν-μυστήριο της Θείας Λειτουργίας, όπου εκεί -και μόνον εκεί- πραγματοποιείται κι ερμηνεύεται πραγματοποιούμενη η όντως φύση του ανδρός και της γυναικός, συνυφασμένα αυτά τα δύο με τη φύση της Εκκλησίας. Δια τούτο, το πνεύμα της αρνήσεως και της ερημώσεως φθείροντας τούτο το μυστήριο, επιδιώκει να φθείρει το μυστήριο της Εκκλησίας και του Χριστού, αξιοποιώντας τη δύναμη της θεώσεως των πάντων που ο ίδιος ο Θεός έθεσε μέσα στον άνδρα και τη γυναίκα.
Σε σχέση με αυτό το μέγιστο μυστήριο του Χριστού και της Εκκλησίας συμβολιζόμενο κι αποτυπούμενο στον άνδρα και την γυναίκα οφείλουμε όλοι, λαϊκοί και ιερωμένοι, να κάνουμε την αληθή αυτοκριτική μας και να πράξουμε την αληθή μετάνοιά μας. Διότι, τον φθείροντα τον ναό του Θεού θα τον εμέσει ο Κύριος.
Η ορθόδοξη ζωή σε κάθε μορφή της δεν είναι μία μηχανική επανάληψη και μία απρόσωπος πάλη βιολογικής η όποιας άλλης επιβίωσης, αλλά μπορεί να ανανεώνεται και να επανερμηνεύεται σε όλα τα επίπεδά της και σε όλες τις πτυχές της, προσευχή, οικογένεια, άσκηση, οικονομία, πολιτική, πολιτεία, παιδεία, επιστήμη, τεχνολογία, τέχνη, κ.ό.κ., μέσα στα απεριόριστα κατά άνθρωπο, και μόνον εν Χριστώ περιοριζόμενα, πλαίσια. Δηλαδή, στα πλαίσια των Ορθοδόξων Δογμάτων και Αγίων - Ορθοδόξων Συνόδων και στα απέραντα και απεριόριστα πλαίσια που απορρέουν εκ των βίων των Αγίων. Διότι μόνον ‘συν πάσι τοις Άγίοις’, κατά τον Θεόπνευστο λόγο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, μπορεί να αληθεύει κάθε ανθρώπινη σχέση, κάθε ανθρώπινο έργο, κάθε ανθρώπινη γνώση κι επιστήμη και κάθε ανθρώπινη ιδέα.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών του Χριστού οφείλει να δώσει ψήφο σε κάθε Επίσκοπο – μέλος της και να επανορθώσει την λανθασμένη και μη Ορθόδοξη και προσβλητική διά τον ίδιο τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα Του επιβολή σιωπής, αφαιρώντας το δικαίωμα ψήφου από τους Επισκόπους που θα συμετάσχουν σε αυτή, δηλαδή εμποδίζοντας να εκφραστεί το Ίδιο το Άγιο Πνεύμα διά των Αγίων Επισκόπων, που Αυτό, ως Κυρίαρχο και Θεοποιό, τους έχρισε εις Τύπον και Ζώσα Εικόνα του Κυρίου.
Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Κρήτης θα πρέπει να αποτελέσει έναν ιστορικό σταθμό για την ουσιαστική συνεργασία και συνοδοιπορία των Ορθοδόξων λαών μέσα σε μία Ορθόδοξη και σύγχρονη Κοινοπολιτεία -προέκταση και αναβίωση της Βυζαντινής Πολιτείας-, πέραν κάθε αντιορθόδοξου, αντιεκκλησιαστικού και αντιανθρώπινου εθνικισμού και διεθνισμού.
Σε αυτή την Κοινοπολιτεία ουδείς, είτε Ιεράρχης, είτε λαός, είτε απλός άνθρωπος είναι αλάθητος και ανώτερος των άλλων, αλλά ίσος μεταξύ ίσων, όπως απορρέει λογικά και ιστορικά από την Αποστολική διαδοχή, όπως ουδείς Απόστολος αποπειράθηκε να οικειοποιηθεί τη θέση του Κυρίου, αφού Αυτός είναι πάντοτε Παρών εν Αγίω Πνεύματι στην Εκκλησία Του και τον Κόσμο Του.
Η Πανορθόδοξος Σύνοδος του 2016, πέραν των καθαρώς εκκλησιαστικών, θεολογικών, δογματικών, ποιμαντικών και διοικητικών θεμάτων που θα την απασχολήσουν, θα πρέπει να συντάξει μία Ορθόδοξη Διακήρυξη σε παγκόσμιο επίπεδο για τον σεβασμό τόσο της φύσης όσο και -κυρίως και πρωτίστως- του ανθρώπου.
Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ο άνθρωπος επάνω στη γη, αυτό το πολύτιμο και μέγιστο πλάσμα και εικόνα του Θεού, διώκεται, θλίβεται, περιφρονείται, αδικείται, υβρίζεται, φονεύεται. Για πολλούς πολιτισμένους διαχειριστές της παγκόσμιας ανθρώπινης τύχης ο άνθρωπος έχει λιγότερη αξία από τα ζώα, ακόμη δε κι από τα μυρμήγκια.
Πόσο, αλήθεια, θλιβερή και πόσο τραγική εικόνα! Ενώ ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ έκραζε, για κάθε άνθρωπο που συναντούσε, το ῾Χριστός Ανέστη, Χαρά μου᾽! Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι επείγουσα η προστασία της ελευθερίας και αυτοδιάθεσης ανθρώπων, λαών, εθνών και πολιτισμών, η στηλίτευση κάθε μορφής οικονομικών πολέμων και κάθε μορφής σύγχρονης αποικιοκρατίας, κερδοσκοπίας, γενοκτονίας, αναγκαστικής μετανάστευσης, κλοπής του φυσικού πλούτου των πτωχών και αδυνάτων χωρών από τις ισχυρές και πλούσιες χώρες, του οικονομικού αποκλεισμού κι ελέγχου των αδυνάτων από τους ισχυρούς της γης.
Είναι επείγουσα η διακήρυξη της ιερότητας της ζωής για κάθε ανθρώπινο πλάσμα απανταχού της γης, το οποίο –όχι μόνον δεν αντιμετωπίζεται ως μοναδική, προσωπική και ανεπανάληπτη εικόνα του Χριστού, αλλά αντιθέτως- όλο και περισσότερο καταρρακώνεται ποικιλοτρόπως από θρησκείες, ιδεολογίες ή πολιτικές, και υποτάσσεται ως ανθρωπομάζα στην ψυχρή και ιδιοτελή διαχείριση του πλανήτη από ανελέητες οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες.
Συγχρόνως, η Σύνοδος των Ορθοδόξων θα πρέπει να προσφέρει δια στόματός της, σε όλη την Χριστιανική -και μη- ανθρωπότητα, το αναλλοίωτο και αιώνιο Σχέδιο του Χριστού για την Ιστορία του Ανθρώπου επί της γής, το οποίο συμπυκνώνεται στον Λόγο του Κυρίου προς κάθε πλάσμα Του επάνω στη γή: ῾…ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι ὡς ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τέλειός ἐστιν᾽
Δηλαδή να παιδαγωγήσουν οι Ορθόδοξοι λαοί και οι Ορθόδοξες Εκκλησίες την ιστορία και την ανθρωπότητα στη Μία και Σώζουσα Αλήθεια: ῾…οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾽ ἐμοῦ᾽.
Τέλος, η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος του 2016 θα πρέπει να εμπνεύσει ένα κοινό όραμα ζωής και επικοινωνίας για όλους τους Ορθοδόξους λαούς απευθυνόμενο και προς όλους τους ανθρώπους, το οποίο θα εκπορεύεται από την Ορθόδοξη Ζωή και εμπειρία της μη ιεραρχικής, αλλά –πάντως- Μίας, Αδιαιρέτου, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής, Ορθοδόξου Ιστορικής Εκκλησίας του Χριστού επί της γής.
Τρίτη 14 Ιουνίου 2016
Μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός
Ιουστίνου Πόποβιτς του Σέρβου
* Ο Γεώργιος Π. Παύλος είναι Δρ. Φυσικής και Δρ. Φιλοσοφίας. Κατέχει τη θέση του Αναπληρωτού Καθηγητού στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, όπου διδάσκει Φυσική και Φιλοσοφία
ΡΟΜΦΑΙΑ
ΡΟΜΦΑΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου