«...Μη φοβού,μόνον πίστευε και σωθήσεται.»
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας φέρνει μπροστά σε ακόμη δύο θαύματα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που στο ένα έχουμε την θεραπεία μιας μακροχρόνια βασανιζόμενης και άρρωστης γυναίκας με ακατάσχετη αιμορραγία, χωρίς καμιά ελπίδα γιατρειάς, αλλά με τεράστια και ακλόνητη πίστη και στο δεύτερο θαύμα, έχουμε την υπέρβαση της ζωής πάνω στον θάνατο, την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου, που και σε αυτήν την περίπτωση η πίστις του Αρχισυναγώγου ήταν αυτή που είχε καταλυτική συνέπεια στο γεγονός της ανάστασης της αγαπημένης κόρης του.
Η πίστη του Ιαείρου έσπαζε σίγουρα και θρυμμάτιζε τους ασφυκτικούς κλοιούς της τυπικότητας και ρηχότητας και διείσδυε στην ουσία των πραγμάτων. Επιθυμούσε διακαώς τη θεραπεία της κόρης του. Ωστόσο, δίσταζε να ζητήσει κάτι τέτοιο από τον Κύριο, ο οποίος όμως δεν τον αγνόησε αλλά κίνησε για να τον επισκεφθεί εκείνος στο σπίτι του.
Ο πολύς κόσμος είχε περικυκλώσει ασφυκτικά τον Κύριο και συνωστιζόταν σε σημείο που αδυνατούσε να προχωρήσει με τους μαθητές Του. Αποκάλυπτε αυτή η εικόνα μια αληθινή ανθρωπιά αλλά και μια αυθεντική κοινωνία που καταξιώνει τον άνθρωπο ως πρόσωπο με την ιδιαίτερη αξία του. Δείγματα αυτής της αυθεντικής κοινωνίας δίνει και η περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας. Υπέφερε για περισσότερο από 12 χρόνια από ακατάσχετη αιμορραγία. Απογοητευμένη από τον εαυτό της, η γυναίκα φανέρωσε την αγάπη της στον Χριστό με τον πιο αθόρυβο τρόπο. Αισθανόταν την αναξιότητά της για να μιλήσει στον Κύριο και να τον παρακαλέσει για το πρόβλημά της. Η καρδιακή ωστόσο επικοινωνία στάθηκε ικανή να σπάσει τα φράγματα εκείνα την εμπόδιζαν στην εκπλήρωση του ευγενούς της πόθου. Την οδηγούσε σε μια αλλιώτικη συνάντηση με τον Σωτήρα Χριστό. Ήταν σίγουρη ότι αν ακουμπούσε το κράσπεδο του ιματίου Του θα γινόταν καλά. Όπως και έγινε. Η αγάπη της απέσπασε τη θεϊκή θαυματουργή δύναμη της αγάπης του Χριστού. Η αιμορροούσα γίνεται παράδειγμα και πρόκληση για μια προσωπική επικοινωνία μας με τον Χριστό.
Ο Κύριος πάντοτε επιβραβεύει τα δείγματα της πίστης, όπως ήταν εκείνη που έδειξε η αιμορροούσα γυναίκα. Ήθελε να κρατήσει τη σχέση της με τον Χριστό κρυμμένη από τους άλλους. Έχοντας την ταπείνωση ως βάση της, θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο. Ο Κύριος όμως δεν αφήνει χωρίς επιβράβευση την ταπείνωση αυτή, ταπείνωση η οποία βέβαια είναι συνδεδεμένη με την πίστη μας.
Η πίστη στον Χριστό είναι πραγματικά εκείνη που σώζει τον άνθρωπο, τον θεραπεύει, τον ανασταίνει. Αντίθετα, όταν η πίστη στρέφεται αποκλειστικά στον εαυτό μας, τότε εκδηλώνεται με την μορφή του εγωισμού, της υπέρτατης και καταστροφικής υπερηφάνειας, του εγωκεντρισμού και της παντελούς έλλειψης αγάπης, προκαλώντας εμπλοκές και εμφράγματα στη ζωή μας. Αυτό έγινε και με εκείνους που είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Ιαείρου καθώς έμαθαν πως το κορίτσι πέθανε. Και όταν ο Κύριος τους είπε «μη κλαίετε, ουκ απέθανεν, αλλά καθεύδει», τότε όλοι μαζί τον λοιδόρησαν, τον κορόιδευσαν «κατεγέλων αυτού ειδότες ότι απέθανεν» σε άλλες περιπτώσεις δε της ζωής του Κυρίου μας, τον εκδίωξαν, τον κυνήγησαν, τον συκοφάντησαν γιατί δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι μπροστά τους είχαν τον Κύριον της ζωής και του θανάτου. 
Μαζί όμως με τα δύο αυτά θαυματουργικά γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας σήμερα εορτάζουμε και ένα ακόμα θαύμα του Παντοδυνάμου Θεού μας, το θαύμα της Δημιουργίας του αοράτου και ασωμάτου κόσμου των Αγγέλων. Πολλά είναι αυτά που μπορούν να λεχθούν για τους Αγίους Αγγέλους μας, όμως η μεγάλη εορτή αυτή, η Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και πασών των Επουρανίων Δυνάμεων Ασωμάτων, επισκιάζεται φέτος από την αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής, έτσι περιληπτικά θα αναφέρουμε πως σύμφωνα μὲ τὴν Ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἄγγελοι διαιροῦνται σὲ τρεῖς Τάξεις καὶ ἐννέα οὐράνια Τάγματα. Ἡ πρώτη Τάξη περιλαμβάνει: τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφείμ, τὰ πολυόμματα Χερουβεὶμ καὶ τοὺς Θρόνους· ἡ δεύτερη Τάξη ἔχει: τὶς Κυριότητες, τὶς Δυνάμεις καὶ τὶς Ἐξουσίες· καὶ ἡ τρίτη Τάξη: τὶς Ἀρχές, τοὺς Ἀρχαγγέλους καὶ τοὺς Ἀγγέλους.
Οι Άγγελοι όλων των Τάξεων ανά τους αιώνες, υπήρξαν οι "ταχυδρόμοι" του Θεού, με προεξάρχοντες τους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ, τον δικό μας Αρχάγγελο, ο οποίος έγινε και ζωντανό κομμάτι της ιστορίας των Αγίων μας, των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας, φέρνοντας τα καλά μαντάτα της Συλλήψεως της Θεοτόκου από αυτούς, γεγονός που ακριβώς σε ένα μήνα από τώρα, την 9η Δεκεμβρίου θα εορτάσουμε πανηγυρίζοντας στον Ναό μας και κατόπιν τα ίδια καλά μαντάτα έφερε και στην Παναγία κόρη τους με τον Ευαγγελισμό της και την Γέννηση του Εγγονού τους Χριστού και την Σωτηρία του κόσμου ολόκληρου από την αμαρτία.
Υπήρξαν όμως οι Άγγελοι από πάντα εκτός από αγγελιοφόροι του Θεού και το σκεύος της αέναης δοξολογίας Του, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα και οι φύλακες και οι προστάτες μας, οι σύμμαχοι και οι συμπολεμιστές μας στην μάχη με τον Εωσφόρο, έναν ακόμα άγγελο, ίσως τον δυνατότερο και ομορφότερο όλων των Ταγμάτων, που η υπερηφάνεια όμως και ματαιοδοξία του, πως μπορεί τάχα να σταθεί υπεράνω του Θεού Δημιουργού Του, οδήγησε αυτόν και τους οπαδούς του στην πτώση, στην αμαρτία, στην σκοτεινιά και στην πονηρία, διχάζοντας τον ουρανό και κατασκευάζοντας μια νέα τάξη, ή μάλλον αταξία, αυτήν των δαιμόνων. Σε αυτήν την αταξία και στο σχίσμα πρωταγωνιστής υπήρξε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, που κάλεσε τους υπολοίπους των Αγγέλων να συνταχθούν μαζί του με αμετάβλητη πίστη και άκρα αφοσίωση στον Θεό και Κύριο τους και τους είπε αυτό που λέει ο ιερέας σε κάθε Θεία Λειτουργία:«Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου Θεοῦ», αποκαθιστώντας έτσι την σταθερότητα του ουρανού, εξοστρακίζοντας τους δαίμονες οπαδούς του Εωσφόρου στο πυρ το εξώτερον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου