Του Jonathan van Maren (LifeSiteNews)
Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η αγορά και η πώληση της ανθρώπινης σάρκας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο,
ήταν τόσο διαδεδομένη. Η εμπορία ανθρώπων είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη εγκληματική βιομηχανία στον κόσμο. Η πορνογραφία που απεικονίζει την αποκτήνωση των γυναικών και των κοριτσιών είναι ένα από τα πιο δημοφιλή υλικά στο Διαδίκτυο. Και η έκτρωση, η χρηματοδοτούμενη καταστροφή των μικροσκοπικών ανθρώπων που αναπτύσσονται στη μήτρα, κοστίζει τις ζωές σχεδόν 42 εκατομμύριαπαιδιών κάθε χρόνο.
Την πρώτη φορά που αντιλήφθηκα πλήρως πόσο απάνθρωπο είναι το «εμπόριο του σεξ», ήταν όταν ήμουν έφηβος, και περπατούσα στους δρόμους του Άμστερνταμ με μια ομάδα μαθητών από το σχολείο μου για να επισκεφθώ μια εκκλησία του 1600. αυτό που οι καθηγητές μας δεν είχαν συνειδητοποιήσει, όταν σχεδίαζαν την περιοδεία, ωστόσο, είναι ότι σχεδιάζαμε να περάσουμε μέσα από την περιβόητη Red Light District, προκειμένου να φτάσουμε εκεί. Καθώς μας οδηγούσαν βιαστικά μέσα από τα λιθόστρωτα δρομάκια με ένα αίσθημα πανικού, γίναμε μάρτυρες ενός εντελώς ξένου θεάματος: σειρές επί σειρών παράθυρα με μισόγυμνες γυναίκες, με την κόπωση ζωγραφισμένη πάνω στα παχιά από τα στρώματα του μακιγιάζ πρόσωπά τους και με στημένα χαμόγελα, να στέκονται εκεί. Όπως και τα κρέατα σε ένα κρεοπωλείο, σκέφτηκα. Ακόμη και τα καταστήματα με «σουβενίρ» πωλούσαν μόνο μέρη του ανθρώπινου σώματος, καρτ-ποστάλ με στήθη ή οπίσθια, τίποτα άλλο. Μίαανθρώπινη κρεαταγορά – ένας ιδιοκτήτης οίκου ανοχής μάλιστα, σύγκρινε τους τουρίστες που έβλεπαν τα κορίτσια με τους άνδρες που αποφασίζουν ποια πίτσα θα παραγγείλουν.
Περισσότερο από το 60% των κοριτσιών και των γυναικών που εργάζονται εκεί αναφέρουν ότι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά.
Δημιουργήσαμε μια κουλτούρα άψυχων προϊόντων, με μια τάση που παίζεται ξανά και ξανά: Η αντικειμενοποίηση οδηγεί στην αποκτήνωση. Η αποκτήνωση οδηγεί στη θυματοποίηση.
Το ίδιο πράγμα μου έκανε εντύπωση όταν ταξίδεψα στην Ουγγαρία νωρίτερα αυτό το έτος. Ο ξάδελφός μου και εγώ φτάσαμε στη Βουδαπέστη από το Βελιγράδι στις τέσσερις το πρωί και πήραμε ένα ταξί για να βρούμε έναν ξενώνα. Ο οδηγός μας πήγε σύντομα σε μια μάλλον υποβαθμισμένη περιοχή της πόλης σε αναζήτηση ενός ξενώνα που είχε ακόμα διαθέσιμα δωμάτια. Αναρωτήθηκα, βλακωδώς, γιατί υπήρχαν τόσα πολλά νεαρά κορίτσια εξακολουθούσαν να περπατούν, αν και ήταν σκοτεινά και ο ήλιος δεν είχε βγει. Και τότε το ταξί σταμάτησε σε ένα σήμα στοπ, και είχα οπτική επαφή με έναν από αυτά. Τα μπλε μάτια της ήταν επίπεδα και άψυχα.
Ήταν πολύ νέα και πολύ όμορφη. Φορούσε ένα ελαφρύ μαύρο σακάκι με κρόσσια και παντελόνι που πρέπει να την εμπόδιζε να περπατήσει άνετα. Πρέπει να πάγωνε -ήταν τόσο παγωμένη ώστε κάθε μικρή ανάσα της έβγαινε μέσα από ένα σύννεφο ατμού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, που καθόταν χαλαρά σε μια εγκαταλελειμμένη βιτρίνα, κάτι της φώναζε αγριεμένα που δεν κατάλαβα, και τίναζε το κεφάλι της προς το μέρος μου. Άρχισε να περπατά προς το αυτοκίνητο, δείχνοντας εμένα και στη συνέχεια τον εαυτό της. Συνειδητοποίησα ότι ήθελε να μάθει αν ήμουν ένας δυνητικός πελάτης. Ένιωσα πολύ άσχημα και φύγαμε μακριά. Ήμουν τόσο αφελής. Η Βουδαπέστη, άλλωστε, είναι ένας σεξο-τουριστικός προορισμός, μια Μπανγκόκ της Ανατολικής Ευρώπης. Είχα διαβάσει για αυτό. Αλλά δεν είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα, με ένα κορίτσι που ενώ θα έπρεπε να είναι στο σχολείο, πουλούσε τον εαυτό της σε αγνώστους υπό τις εντολές άλλων.
Εκείνοι που υπερασπίζονται τη νομιμοποίηση της πορνείας, αν και οι διαφορές μεταξύ νόμιμης και παράνομης πορνείας είναι λίγες, την υπερασπίζονται με τον ίδιο τρόπο που υπερασπίζονται και άλλες φρικτές πρακτικές. «Οι υπερασπιστές της πορνείας χρησιμοποιούν συχνά τη λέξη “επιλογή”, όπως η ‘Exodus Cry’, μια οργάνωση κατά της εμπορίας ανθρώπων, σημειώνει στο ντοκιμαντέρ “Nefarious: Έμπορος των ψυχών”. Το trailer:
Η «επιλογή» είναι μια ιερή λέξη σε μια κουλτούρα που λατρεύει τον ατομικισμό και δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των ζωών που μπορεί να θυσιαστεί σε αυτήν. Η JoyceArthur του "Συνασπισμού για τα Δικαιώματα της Έκτρωσης στον Καναδά", μια πρώην στριπτιζέζ, όταν δεν προωθεί τις αμβλώσεις, περνάει τον καιρό της υποστηρίζοντας την νομιμοποίηση της πορνείας. «Βλέπω μια μεγάλη ομοιότητα μεταξύ των θεμάτων», λέει. «Επιλογή, το σώμα μου είναι δικό μου, αυτονομία, και όλα αυτά τα καλά πράγματα».
Δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν ότι κάποιος που διατυμπανίζει την καταστροφή και τη δυστυχία των αμβλώσεων, εξυμνεί μια βιομηχανία που ειδικεύεται στην υποβάθμιση όλων εκείνων που ασχολούνται σε αυτήν. Άλλωστε, αυτή είναι η ίδια Joyce Arthur που υπερασπίστηκε την Planned Parenthood που θεωρεί την εμπορία των κομματιών ενός μωρού ως ένα «καλό πράγμα» (βλ. εδώ) και μάλιστα είπε ότι οι Καναδές μητέρες, θα μπορούσαν να προσφέρουν ως «δωρεά» τα διαμελισμένα μέρη του σώματος των παιδιών τους που δεν γεννήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν για «έρευνα». Με την έκτρωση, όπως και με την εμπορία ανθρώπων, το μοτίβο είναι το ίδιο: Ο άνθρωπος είναι το άθροισμα των μερών του και ο άνθρωπος είναι πολύτιμος, μόνο στο μέτρο που όσο έχει χρηματική αξία το σώμα του. Τα ανθρώπινα σώματα εξυπηρετούν μόνο το σκοπό του να είναι χρήσιμα στους άλλους.
Η Δρ Mary Anne Layden, η οποία ερευνά τις σχέσεις μεταξύ της πορνογραφίας και της εμπορίας ανθρώπων, το θέτει έτσι: «Εδώ υπάρχει μια επιχείρηση και νομίζω ότι πολλοί από τους προαγωγούς θα σταματούσαν να το κάνουν αυτό, αν δεν υπήρχε ο παράγων χρήματα, αλλά είναι business και μόλις πεις σε κάποιον ότι είναι ένα προϊόν, εφόσον είναι κάτι που μπορείς να το αγοράσεις, τότε είναι και κάτι που μπορείς να το κλέψεις. Αυτά τα δύο πράγματα πάνε μαζί. Αν μπορείς να το αγοράσεις, μπορείς να το κλέψεις και ακόμα καλύτερα είναι να το κλέψεις γιατί τότε δεν πληρώνεις για αυτό. Έτσι, η βιομηχανία σεξουαλικής εκμετάλλευσης, είτε πρόκειται για κλαμπ στριπτίζ ή για πορνεία ή πορνογραφία, είναι εκεί που μπορείς να αγοράσεις το «προϊόν». Η σεξουαλική βία είναι εκεί που μπορείς να το κλέψεις – οι βιασμοί και η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών και η σεξουαλική παρενόχληση είναι εκεί που μπορείς να το κλέψεις. Έτσι, αυτά τα πράγματα είναι όλα άψογα συνδεδεμένα. Δεν υπάρχει ένας τρόπος για να σχεδιαστεί μια φωτεινή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο βιασμό και την πορνεία και την πορνογραφία και την κακοποίηση των παιδιών. Δεν υπάρχουν φωτεινές διαχωριστικές γραμμές».
Και όταν περιστασιακά προκύψει κάποιο παιδί, οι πιο πολλοί νταβατζήδες και βιαστές προθυμοποιούνται να ενισχύσουν την βιομηχανία των αμβλώσεων. Το σώμα της μητέρας, στο μυαλό τους, είναι χρήσιμο μόνο για να εξυπηρετήσει τις σεξουαλικές ανάγκες των πελατών που πληρώνουν, όχι για να γαλουχήσει με αγάπη και τρυφερότητα το μικρό, εύθραυστο σώμα του γιου ή της κόρης της. Οι βιομηχανίες σεξουαλικής εκμετάλλευσης πωλούν τα σώματα των γυναικών και των κοριτσιών σε άνδρες, και η βιομηχανία των αμβλώσεων περιμένει υπομονετικά να καταστρέψειτους ανεπιθύμητους γιους και κόρες των θυμάτων και βιαστών. Μερικές φορές, μπορεί να πωλήσουν τα μέρη του σώματος αυτών των γιων και κορών στην βιομηχανία της έρευνας. Όλα τα μέρη του σώματος χρησιμεύουν. Οι θεοί της αγοράς είναι ευχαριστημένοι.
Μια κουλτούρα χωρίς ήθος συναντά τον καπιταλισμό χωρίς ηθική και δημιουργείται μια κουλτούρα εμπορεύματος. Η πορνογραφία αποκτηνώνει τις γυναίκες σε ένα μαζικό κοινό και η εμπορία ανθρώπων και η πορνεία επιτρέπει στους άνδρες να ζουν τις φαντασιώσεις τους στην πραγματική ζωή. Όταν πήρα συνέντευξη από τον ακτιβίστρια κατά του sex trafficking και βουλευτή Joy Smith, μου είπε ότι οι νταβατζήδες χρησιμοποιούν την σημερινή πορνογραφία για να δελεάσουν τα θύματά τους να δέχονται επιθέσεις - και ότι σε μελέτες που έγιναν, ένας τεράστιος αριθμός από αυτούς ανέφερε ότι έκανε χρήση της πορνείας, έτσι ώστε να μπορεί να ζήσει τις φαντασιώσεις που ποτέ δεν θα επιχειρούσε σε «πραγματικές γυναίκες». Και οι οπαδοί των αμβλώσεων, βέβαια, θα «φροντίσουν» τα παιδιά που μπορεί να προκύψουν, δεδομένου ότι στα μάτια τους δεν είναι "πραγματικά παιδιά."
Όλα αυτά επειδή η υλιστική κοινωνία μας δεν πιστεύει πλέον στην ψυχή. Έχει ξεχάσει ότι δεν είμαστε ένα σώμα, είμαστε μια ψυχή που έχει ένα σώμα. Και η είναι η ψυχή που κάνει την παρουσία της αισθητή, όταν αυτοί που έχουν εμπλακεί σε αυτές τις βιομηχανίες εκμετάλλευσης αγωνίζονται να εξηγήσουν το βάθος και την βιαιότητα της ζημιάς που τους έχει γίνει. «Κάθε φορά που πουλιόμουν, ένιωθα σαν να πουλούσα την ψυχή μου», είπε μια πρώην πόρνη. «Κανείς δεν καταλαβαίνει» τον πόνο και την καταστροφή στην καρδιά και την ψυχή μιας γυναίκας» από το εμπόριο του σεξ, εξηγεί η Annie Lobert, πρώην εργαζόμενη του σεξ. Όταν έφερνα νεαρές γυναίκες στις σκηνές πορνό, «έβλεπα τις ψυχές τους να πεθάνουν», μου είχε πει ένας πρώην παραγωγός πορνό.
Όλοι αυτοί, πρώην θύματα και πρώην δράστες ξέρουν, επειδή έχουν νιώσει τον πόνο και τη φρίκη, ότι τα ανθρώπινα όντα δεν είναι απλά δύο τυχαίες σάρκες που έρχονται μαζί για σύντομη ευχαρίστηση. Είμαστε τόσο πολύ περισσότερο από αυτό. Δεν φτιαχτήκαμε για κακοποίηση και εξευτελισμό, αλλά και για αγάπη και αξιοπρέπεια.
Πολλές φορές σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, έχουμε ξεχάσει αυτές τις απλές αλήθειες. Και αυτός είναι ο λόγος, περισσότερο από διακόσια χρόνια μετά τη κατάργηση του δουλεμπορίου από τον χριστιανό William Wilberforce (φώτο), πάλι είναι παρόν. Πετάξαμε έξω τον Θεό και την αλήθεια, και οι νταβατζήδες και οι μικροπωλητές της σάρκας ήρθαν πίσω. Ανακοινώσαμε ότι οι άνθρωποι είναι απλά ζώα, και οι δουλέμποροι και οι πορνογράφοι τους αντιμετωπίζουν ως τέτοια. Μας δίδαξαν ότι ο υλισμός είναι το παν και ότι δεν υπάρχουν ψυχές, και οι οπαδοί των αμβλώσεων κουνάνε με συγκατάβαση το κεφάλι τους και απασχολούνται με τα εργαλεία τους πάνω στο έργο του διαμελισμού των άψυχων μαζών των κυττάρων που κάποτε αναγνωρίζαμε ότι είναι οι γιοί μας και οι κόρες μας.
Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν τέλεια. Η πορνεία και η βρεφοκτονία είναι τόσο παλιά όσο και ο χρόνος. Αλλά αναγνωρίζαμε ότι αυτές οι πρακτικές είναι κατακριτέες και προσπαθήσαμε να τις εξαλείψουμε. Τώρα, ζούμε σε μια κουλτούρα που έχει εγκαταλείψει το ηθικό πλαίσιο που είναι αναγκαίο για να αναγνωριστούν υπερβατικές έννοιες όπως η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, και η άπειρη πολυτιμότητα της ανθρώπινης ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου