Η Ιερή Σινδόνη

Επιμέλεια: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΟΓΑΡΑΣ

Η Σινδόνη του Τορίνο ή η Ιερή Σινδόνη είναι ένα κομμάτι ύφασμα πάνω στο οποίο είναι αποτυπωμένη η εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα κι' η τοποθέτηση του πάνω στο ύφασμα πιστεύεται ότι ταιριάζει σε σώμα, που έχει σταυρωθεί και τραυματιστεί.

Έχει αποτελέσει πηγή διαμάχης μεταξύ της θρησκευτικής και της επιστημονικής κοινότητας για αιώνες, καθώς υποστηρίζεται ότι πρόκειται για το Σάβανο στο οποίο εναποτέθηκε το σώμα του Ιησού Χριστού, μετά την αποκαθήλωσή του απ' τον Σταυρό, ενώ σύμφωνα μ' επιστημονικές μελέτες αποτελεί ανθρώπινο δημιούργημα.

Η Σινδόνη είναι ένα λινό ύφασμα κιτρινωπού χρώματος, διαστάσεων 4,30 μέτρων μήκους και 1,10 μέτρων πλάτους, που φυλάσσεται απ' το 1578 στον καθεδρικό ναό του Τορίνο.

Η ύφανσή του είναι ψαροκόκκαλο από ίνες λιναριού, υλικά που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Ιησού Χριστού.

Για την αυθεντικότητα και την προέλευσή της έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις.

Επιστημονικές αναλύσεις και χρονολογήσεις του υφάσματος, χρονολογούνται απ' τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν παρατηρήθηκε πως οι χρωματικοί τόνοι των εικόνων της Σινδόνης είχαν μάλλον το χαρακτήρα φωτογραφικών αρνητικών.

Το 1988, τρεις ανεξάρτητες μελέτες, που πραγματοποιήθηκαν σε εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, της Αριζόνας και του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Ελβετίας, αντίστοιχα, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως πρόκειται για δημιούργημα, που χρονολογείται την περίοδο 1290-1390.

Με βάση τα αποτελέσματα των ερευνών, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν αποδέχτηκε την Σινδόνη σαν  αυθεντική.

Η ιστορία της Ιερής Σινδόνης

Πριν το Μεσαίωνα η ιστορία της Ιερής Σινδόνης είναι σκοτεινή και καλύπτεται από πυκνό μυστήριο.

Πιθανολογείται ότι, μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου ή κατά την περίοδο της καταστροφής της Ιερουσαλήμ απ' τους Ρωμαίους κατά το 70 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Μικράς Ασίας, σημερινή Ούρφα της Τουρκίας.

Τον πρώτο καιρό έγινε γνωστή σαν Άγιο Μανδύλιο ή Εικόνα της Έδεσσας. Κι' αυτό διότι ήταν διπλωμένη έτσι ώστε να φαίνεται, μόνο το πρόσωπο του Ιησού μέσα από μια ανοιχτή θήκη.

Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην Έδεσσα το 944 μ.Χ. με σκοπό να αποκτήσουν το ύφασμα και να το πάρουν μαζί τους στην Κωνσταντινούπολη.

Η πρώτη επίσημη αναφορά για την Ιερά Σινδόνη γίνεται μόλις το 1204 μ.Χ., δηλαδή 1200 χρόνια σχεδόν μετά την Σταύρωση, όταν ο στρατιωτικός χρονικογράφος Ρομπέρ ντε Κλαρί αναφέρει με κάποια ασάφεια πως κατά την Δ' Σταυροφορία είδε ανάμεσα στα λεηλατημένα κειμήλια της Κωνσταντινούπολης ένα «σεντόνι» με τη μορφή ενός ανθρώπου αποτυπωμένο επάνω του. Το επόμενο έτος (1205 μ.Χ.) η Σινδόνη εμφανίζεται στην Αθήνα, όπου και συντηρείται. Αυτό αναφέρει ένα έγγραφο που βρέθηκε στην Νάπολη κατά την δεκαετία του 1980.

Έκτοτε, άγνωστο πως, το αποτέλεσμα ήταν η Σινδόνη να εξαφανιστεί και πάλι μέχρι τον 14ο αιώνα.

Οι επόμενες ιστορικές αναφορές για την Ιερή Σινδόνη χρονολογούνται απ' το 1357.

Νωρίτερα, υπάρχουν υπόνοιες πως ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, για τους οποίους υποστηρίζεται πως την είχαν στην κατοχή τους για περίπου 200 χρόνια.

Η ιστορικός Μπάρμπαρα Φρέιλ, ερευνήτρια στα Μυστικά Αρχεία του Βατικανού, με άρθρο της στην εφημερίδα του Βατικανού «L' Οsservatore Romano», αποκάλυψε ότι ένας νεαρός Γάλλος, ο Αρνό Σαμπατιέ, ο οποίος προσχώρησε στο Τάγμα το 1287, έγραψε ότι «οι αδελφοί τον οδήγησαν σε μυστική τοποθεσία και του έδειξαν ένα μακρύ κομμάτι από λινό ύφασμα, που έφερε τη μορφή ενός άνδρα». Του είπαν να προσκυνήσει την Σινδόνη και να τη φιλήσει τρεις φορές. Η δρ Φρέιλ γράφει ότι οι Ναΐτες Ιππότες έκρυψαν τη Σινδόνη για να μην πέσει στα χέρια απίστων και αιρετικών.

Το Τάγμα τους ιδρύθηκε την εποχή της Α΄ Σταυροφορίας, τον 11ο αιώνα, για να προστατεύει τους Χριστιανούς προσκυνητές στους Αγίους Τόπους. Αλλά το 1307, ο βασιλιάς Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας, ο οποίος χρωστούσε πολλά χρήματα στους Ιππότες, διέταξε τη δίωξή τους και άσκησε πιέσεις στον Πάπα να διαλύσει το Τάγμα, διότι τάχα κυκλοφορούσαν φήμες για μυστικές τελετές, που ανέφεραν ότι οι προσήλυτοι έφτυναν τον Σταυρό και ελάμβαναν μέρος σε σατανιστικές τελετές και σεξουαλικά όργια.

Οι τελευταίοι Ναϊτες, που εικάζεται ότι την είχαν, ήταν ο Ζακ ντε Μολέ και ο Ζοφρέ Ντε Σαρνέ (Geoffrey de Charny I), οι οποίοι κάηκαν στην πυρά το 1314, μετά την διάλυση του Τάγματος.

Κατά την εποχή του Μεσαίωνα, ήταν της μόδας «ιερά» κειμήλια να πουλιούνται από ασυνείδητους μοναχούς και Ιππότες, που τα είχαν φέρει σαν λάφυρα, υποτίθεται, απ' τους Άγιους Τόπους.

Σαν πρώτος κάτοχός της πάντως αναγνωρίζεται με ασφάλεια ο Γάλλος Ιππότης Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, ο οποίος φοβόταν να δημοσιοποιήσει το γεγονός της ύπαρξής της, πιθανώς λόγω των μυστηριωδών συνθηκών με τις οποίες είχε έρθει στα χέρια του και μάλλον λόγω της συγγένειάς του με τον Ναϊτη Ντε Σαρνέ και την τύχη του.

Ο ίδιος, θα χτίσει αργότερα μία φτωχική εκκλησία στο Λιρέ (Lirey) της Γαλλίας προς τιμήν της Παρθένου Μαρίας κι' επειδή η οικογένειά του αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και βρίσκονταν σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφάσισε να εκθέσει εκεί τη Ιερή Σινδόνη, κερδοσκοπώντας ασύστολα παρουσιάζοντάς την σαν πανηγύρι με το αποτύπωμα της νεκρής σάρκας του Ιησού.

Ο επίσκοπος της περιοχής Ερρίκος του Πουατιέ, αντέδρασε για την αυθεντικότητα της Σινδόνης και υπέβαλλε μνημόνιο, το οποίο ανέφερε πως μετά από εξετάσεις που έκανε στη Σινδόνη, την βρήκε πλαστή, αναφέροντας επίσης πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που τη φιλοτέχνησε.

Η Σινδόνη αμέσως αποσύρθηκε, για να εκτεθεί εκ νέου το 1389.

Ο γιος του Ντε Σαρνέ, αγνοώντας τον τοπικό επίσκοπο, πήρε άδεια απ' τον Πάπα, παραδεχόμενος εξ αρχής πως δεν ήταν γνήσια, αλλά αντίγραφο. O επίσκοπος της περιοχής Πιέρ Ντ΄Αρσί, σε μνημόνιο προς τον Πάπα Κλημέντιο Ζ', την χαρακτήρισε σαν απάτη, αναφερόμενος στις προγενέστερες έρευνες του Ερρίκου του Πουατιέ.

Εκείνη την περίοδο, ο Πάπας Κλήμης ο 7ος αναγκάστηκε να ακολουθήσει την διπλωματική οδό, ως προς την αναγνώρισή της. Βλέποντας την τρομερή απήχηση, που έχαιρε ανάμεσα στους λαϊκούς πιστούς δήλωσε ότι το συγκεκριμένο σάβανο μπορεί να εκτίθεται σαν αντικείμενο λατρείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δύναται να θεωρηθεί «αυθεντικό» κειμήλιο.

Η στάση του Βατικανού, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζεται από μία εσκεμμένη αοριστία, όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση.

Το 1452, το ύφασμα το αγόρασε ο Δούκας του Σαβόϋ, ο οποίος ανέγειρε κατά το 1464 ειδικό παρεκκλήσι και τοποθέτησε τη Σινδόνη στο Σαμπερύ της Γαλλίας και το δημόσιο προσκύνημα της Ιερής Σινδόνης αποτελούσε καθημερινή πραγματικότητα προς τα τέλη του 14ου αιώνα.

Μετά το θάνατο του Geoffrey de Charny I, η κατοχή του «ιερού» αυτού αντικειμένου πέρασε στην εγγονή του, Marguerite, η οποία το 1453 το παρέδωσε στον Δούκα Louis του Savoy, μιας και δεν είχε κατάλληλο κληρονόμο.

Το 1532, προκλήθηκε πυρκαγιά στο παρεκκλήσι, που προκάλεσε φθορές στη Σινδόνη. Πέρα όμως από κάποια μαύρα σημάδια και μερικές επιδιορθώσεις, η Σινδόνη επέζησε δίχως περαιτέρω αλλοιώσεις.

Το 1578 παρουσιάστηκε απ' τον Chambery στον καθεδρικό ναό του Τουρίνο, τη νέα πρωτεύουσα του Savoy κι' αποθηκεύτηκε στο εσωτερικό του.

Κατά το 1670, το Congregation of Indulgences του Βατικανό δήλωσε για τη Σινδόνη του Τουρίνο ότι είναι θεμιτό οι πιστοί να την αντικρίζουν «όχι για να λατρεύουν το ύφασμα ως την πραγματική Σινδόνη του Χριστού, αλλά περισσότερο για να διαλογίζονται πάνω στα Πάθη, ειδικά στο θάνατο και την ταφή του».

Απ' το 1694, όταν και τοποθετήθηκε διπλωμένη σε μία ειδική ασημένια λάρνακα σε ένα επιβλητικό βασιλικό παρεκκλήσι στο Καθεδρικό του Αγίου Ιωάννη στο Τουρίνο, κρατείτε κλειδωμένη ως επί το πλείστον και σπανιότατα επιδεικνύεται στο κοινό.

Το 1893 το περίεργο αυτό ύφασμα κληροδοτείται απ' την οικογένεια Savoy στο βασιλιά Umberto τον 2ο και κατά το 1983 περνάει στην ιδιοκτησία του Βατικανό, όπου παραμένει έως και σήμερα, προστατευμένο πλέον σε έναν κομψό βωμό του 17ου αιώνα.

Η μοναδική φορά που μεταφέρθηκε απ' το Τορίνο ήταν κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του Μοντεβεγκίνε, στο Αβελίνο της νότιας Ιταλίας, για να παραμείνει αργότερα οριστικά στο Τορίνο, αν κι' ο θρύλος λέει ότι η Σινδόνη βρίσκεται κάπου αλλού και στην πόλη του Ιταλικού βορρά υπάρχει μια ρέπλικά της.

Η ιστορία της Σινδόνης μοιάζει να ολοκληρώνεται, σε αρκετά περιεκτικό βαθμό, μέσα στις παραπάνω γραμμές. Η πρώτη εμφάνιση της, όπως έχει ήδη αναφερθεί, έγινε κατά το 1357. Μία επικείμενη σύνδεση της όμως με ένα άλλο «ιερό» κειμήλιο, το περιώνυμο Μαντίλιον (Mandilion), μπορεί να της δώσει περίπου 150 χρόνια ζωής επιπλέον.

Η παραπάνω συσχέτιση γίνεται στο σύγγραμμα “The Turin Shroud” του Ian Wilson, ερευνητή του Oxford. Μάλιστα, ο εν λόγω συγγραφέας προτείνει ότι η Σινδόνη και το Μαντίλιον ήταν το ίδιο αντικείμενο.

Σύμφωνα πάντως με τις λιγοστές ιστορικές μαρτυρίες, το Μαντίλιον ήταν ένα μικρότερο κομμάτι ύφασμα, που έφερε στην μία του επιφάνεια την εικόνα του προσώπου του Ιησού. Το ύφασμα αυτό πάρθηκε αρχικά απ' την Ιερουσαλήμ και μέσω της Έδεσσας (σημερινή Urfa κοντά στη Συρία), έφτασε στη Κωνσταντινούπολη. Εκεί, κατά τη διάρκεια της Δ' Σταυροφορίας και της πρώτης άλωσης της Πόλης, το 1204, καταστράφηκε ολοσχερώς.

Όμως ο Ian Wilson προσφέρει μία εναλλακτική θεωρία.

Εστιάζει την προσοχή μας στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι το Μαντίλιον καταστράφηκε, αλλά ότι απλά εξαφανίστηκε. Σύμφωνα με τον ερευνητή, το Μαντίλιον ήταν στην πραγματικότητα η Σινδόνη του Τουρίνο διπλωμένη σε τρία τμήματα, με το εξωτερικό της τμήμα να φέρει την εικόνα του προσώπου του Ιησού.

Έτσι, με κάποιον άγνωστο τρόπο, το «ιερό» αντικείμενο πέρασε στην ιδιοκτησία του de Carny ο οποίος με τη σειρά του «κατέστρεψε» την αρχική του μορφή με το να το «μεταμορφώσει» (απλά ξεδιπλώνοντας το) στη σημερινή του, αυτή της Ιερής Σινδόνης του Τουρίνο.

Η παραπάνω θεωρία έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Noel Currer-Briggs στο σύγγραμμα του The Shroud and the Grail, όπου υποστηρίζει ότι το Μαντίλιον ήταν ένα τελείως ξεχωριστό ιερό αντικείμενο. Όπως ο ίδιος ανέφερε, ήταν ένα μικρό κομμάτι ύφασμα, τότε το αποκαλούσαν σουδάριον (soudarion), που το τοποθέτησαν στο πρόσωπο του Ιησού μετά την αποκαθήλωση του απ' το Σταυρό.

Πάντως, η σαφής μορφή ενός γενειοφόρου με εμφανή τα στίγματα της Σταύρωσης ήταν ικανή από μόνη της να συντηρήσει όλους αυτούς τους αιώνες το μύθο χωρίς καμία αντιμαχόμενη πλευρά να μπορέσει να εκφέρει αποδείξεις:

Το γεγονός παραμένει πως στην Ιερή Σινδόνη είναι αποτυπωμένη η μορφή

που φέρεται ως ο Ιησούς Χριστός.

Και σαν μην φτάνουν όλα αυτά, στην ιστορία μπλέκεται κι' ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ο οποίος ήταν τακτικός συνεργάτης των πατρώνων του, την οικογένεια του Δούκα της Σαβοΐας που αγόρασε τη Σινδόνη – και την είχε στην κατοχή της μέχρι το 1893 που την κληροδότησε στο βασιλιά Ουμβέρτο και από το 1983 στο Βατικανό – απ' τον Ζέφρυ ντε Σαρνί!

Το "Άγιον Μανδήλιον" και η μυστηριώδης εξαφάνιση του.

Το ‘Aγιον Μανδήλιον της Έδεσσας, απ' τον 6ο αιώνα μ.Χ. έως τις αρχές του 13ου, ήταν η γνωστότερη αναπαράσταση του Ιησού, που δημιουργήθηκε από «μη ανθρώπινο χέρι».

Απ' το 944 μ.Χ. έως το 1203-4 μ.Χ. φυλασσόταν στο Αυτοκρατορικό Θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινούπολης, όπου και μεταφέρθηκε απ' την Έδεσσα, την σύγχρονη Urfa της Τουρκίας κοντά στα σύνορα με τη Συρίας.

Οι παλαιότερες αναφορές στο "‘Aγιον Μανδήλιον" και την ιστορία του χρονολογούνται στον 4ο αιώνα μ.Χ. Η πρώτη αναφορά συναντάται στο βιβλίο Εκκλησιαστική Ιστορία (Church History) του Ευσέβιου, το 325 μ.Χ., όπου ο Βασιλιάς ‘Αμπγκαρ ο 5ος (Abgar V) δέχεται ένα γράμμα απ' τον Ιησού αλλά καμία εικόνα του.

Στο κείμενο Doctrine of Addai, που χρονολογείται γύρω στο 400 μ.Χ., υπάρχει αναφορά για μία εικόνα του Ιησού περισσότερο όμως σαν αποτέλεσμα κάποιου ζωγράφου, που αποτύπωσε τη φιγούρα του Ιησού όταν αυτός ήταν εν ζωή κι' όχι σαν αποτέλεσμα κάποιου θεϊκού φαινόμενου. Για πρώτη φορά το ‘Aγιον Μανδήλιον, όπως το ξέρουμε σήμερα, εμφανίστηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ.. Τότε, η εικόνα του Ιησού επενέβη θαυματουργά στον πόλεμο κατά των Περσών, όπου και για πρώτη φορά περιγράφθηκε ως:

«θεϊκά κατασκευασμένη.. που ανθρώπινα χέρια δεν δημιούργησαν», στο βιβλίο Εκκλησιαστική Ιστορία (Church History, c. 536- 600) του Ευάγριου, ιστορικού του 6ου αιώνα. μ.Χ..

Ο θρύλος για την ιστορία του ιερού κειμηλίου, στη μορφή που είχε λάβει κατά τον 10ο αιώνα μ.Χ., μιλάει για το Βασιλιά της Έδεσσας, τον ‘Αμπγκαρ τον 5ο, που έζησε στην εποχή του Ιησού Χριστού. Ο ‘Αμπγκαρ έπασχε από αρθρίτιδα και λέπρα. Έτσι, φτάνοντας στα αυτιά του η φήμη που ήθελε τον Ιησού σαν μέγα θεραπευτή, του έστειλε ένα γράμμα καλώντας τον να έρθει στην Έδεσσα. Το γράμμα το μετέφερε ο υπηρέτης του ‘Αμπγκαρ, Ανανίας, με τις εξής οδηγίες:

«αν δεν είναι δυνατόν να πείσεις τον Ιησού να έρθει σε μένα με το γράμμα, να φέρεις μαζί σου ένα ακριβές πορτρέτο με την εμφάνιση του».

Όταν ο Ανανίας έφτασε στην Ιουδαία, προσπάθησε να ζωγραφίσει το πορτρέτο του Ιησού, όμως αυτός τον κάλεσε κοντά του και του έδωσε ένα γράμμα απόρριψης της πρόσκλησης του βασιλιά, λέγοντας του ότι ο τελευταίος θα θεραπευτεί:

«Ο Μεσσίας τότε έπλυνε το πρόσωπο του με νερό, έδιωξε την υγρασία που είχε μείνει με την πετσέτα που του δόθηκε, και με κάποιον θεϊκό και ανεξήγητο τρόπο αυτή είχε αποτυπωμένη πάνω της τη μορφή του».

Όταν ο Ανανίας επέστρεψε, έδωσε το γράμμα και την πετσέτα με τη μορφή του Ιησού στον ‘Αμπγκαρ , ο οποίος τελικά θεραπεύτηκε και άρχισε να πιστεύει στις διδασκαλίες του.

Για να δείξει την πίστη του στο πορτρέτο ο ‘Αμπγκαρ κατάστρεψε «το άγαλμα ενός από τους πιο σημαντικούς Έλληνες Θεούς», που υπήρχε στημένο στην κεντρική πύλη της πόλης και το αντικατέστησε με το θαυματουργό ύφασμα.

Στη συνέχεια όμως αυτό χάθηκε, έως τον 6ο αιώνα μ.Χ. όπου βρέθηκαν ξανά τα ίχνη του. Σύμφωνα πάντα με το θρύλο, οι απόγονοι του ‘Αμπγκαρ επέστρεψαν στον παγανισμό. Έτσι, το ‘Aγιον Μανδήλιον στην κεντρική πύλη της πόλης κρύφτηκε πίσω απ' ένα κεραμίδι και η ύπαρξη του ξεχάστηκε. Εμφανίστηκε ξανά κατά την πολιορκία των Περσών όταν οι τελευταίοι προσπαθούσαν να ανοίξουν τούνελ κάτω απ' τα τείχη της πόλης. Τότε, ο Επίσκοπος της Έδεσσας, ο Ευλάλιος, είδε σε όραμα την τοποθεσία όπου βρισκόταν το κειμήλιο. Όταν πήγε στο μέρος βρήκε το ύφασμα άθικτο κι' ένα λυχνάρι να καίει ακόμα μπροστά του. Ο επίσκοπος πήρε το λάδι από το λυχνάρι και το έχυσε μέσα στο τούνελ που έσκαβαν οι Πέρσες, σκοτώνοντας τους όλους και σώζοντας την πόλη.

Τέλος, το 944 μ.Χ., η Έδεσσα βρισκόταν κάτω από την κατοχή της Μουσουλμανικής Αυτοκρατορίας και ο Χριστιανός Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης κατάφερε να αποσπάσει το ιερό αντικείμενο με αντάλλαγμα την απελευθέρωση 200 Μουσουλμάνων αιχμαλώτων και την παράδοση 12.000 ασημένιων νομισμάτων.

Από τότε έως και το 1203-4 μ.Χ. φυλασσόταν στο Αυτοκρατορικό Θησαυροφυλάκιο της Κωνσταντινούπολης. Κατά τη Δ’ Σταυροφορία και την άλωση της Πόλης απ' τους Δυτικούς, το "‘Aγιον Μανδήλιον" χάθηκε κι' από τότε δεν βρέθηκαν ξανά τα ίχνη του.

Η Ελληνικότητα του "‘Αγιου Μανδήλιου" και της Σινδόνης.

Σύμφωνα με το θρύλο που υπάρχει γύρω απ' το ‘Αγιον Μανδήλιο, όπως είδαμε και παραπάνω, αυτό δημιουργήθηκε ύστερα από προτροπή του βασιλιά Abgar του 5ου. Ως εκ τούτου, οι ρίζες του είναι Συριακές.

Αν όμως ανατρέξουμε για λίγο στην Μεσαιωνική ιστορία της περιοχής, της Βυζαντινής αυτοκρατορίας αλλά και του ίδιου του αντικειμένου, θα δούμε ότι από πολύ νωρίς το ‘Aγιον Μανδήλιον θεωρούνταν Βυζαντινό, δηλαδή Ελληνικό.

Απ' την αρχική εμφάνιση του Αγίου Μανδήλιου κι' έπειτα, η πόλη της Έδεσσας άλλαξε πολλές φορές χέρια, παραμένοντας Ελληνική-Βυζαντινή για λιγοστούς αιώνες.

Συγκεκριμένα, ξαναχτίστηκε απ' τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό - Flavius Iustinus Augustus (έζησε 450- 527, αυτοκράτορας 518- 527) λίγα χρόνια μετά το 518 μ.Χ., ο οποίος και την ονόμασε Ιουστινιανούπολη (Evagrius, Hist. Eccl., IV, viii).

Το 609 μ.Χ. καταλήφθηκε απ' τους Πέρσες, ενώ σύντομα ανακαταλήφθηκε απ' τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Flavius Heraclius Augustus (έζησε 575-641 μ.Χ., αυτοκράτορας 610-641 μ.Χ.) για να χαθεί ξανά το 638 απ' τους ‘Αραβες.

Από τότε, οι Βυζαντινοί προσπαθούσαν να ανακαταλάβουν την Έδεσσα, κάτι που προσπάθησε κυρίως ο Romanus Lacapenus, αποδεικνύοντας την εξαιρετική σημασία που πρόσδιδαν στο ιερό αυτό αντικείμενο, το οποίο πλέον αναφερόταν ως Βυζαντινό κειμήλιο στην αλληλογραφία μεταξύ των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και των εκάστοτε αλλόθρησκων κατόχων του τελευταίου.

Τελικά, αν και ο Romanus Lacapenus δεν κατάφερε να καταλάβει την Έδεσσα εκπλήρωσε την κυριότερη αποστολή του: πήρε πίσω το βυζαντινό ιερό κειμήλιο, το ‘Αγιον Μανδήλιον, απ' τους αλλόθρησκους και το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, στις 16 Αυγούστου του 944 μ.Χ. (κάποιες άλλες πηγές αναφέρουν το 942 μ.Χ. σαν έτος αγοράς του).

Εδώ και αιώνες οι Βυζαντινοί θεωρούσαν το ‘Aγιον Μανδήλιον δικό τους, ότι δικαιωματικά τους ανήκε κι' ότι έπρεπε να βρισκόταν στην κατοχή τους. Αυτός ήταν άλλωστε κι' ο λόγος που προσπάθησαν επανειλημμένα να το αποκτήσουν απ' τον 4ο αιώνα μ.Χ. έως και το 944 μ.Χ. που τα κατάφεραν.
Έτσι, καταλήγουμε με σχετικά μεγάλη ιστορική ασφάλεια στο εξής: κατά το Μεσαίωνα το ‘Aγιο Μανδήλιον θεωρούνταν Βυζαντινό.

Η Σινδόνη του Τουρίνο είναι το ‘Aγιον Μανδήλιον της Έδεσσας!

Έχοντας υπόψη μας τα μεγάλα ιστορικά κενά στην πορεία των δύο αυτών ιερών κειμηλίων, αλλά και το γεγονός ότι η ελλιπή ιστορία του ενός συμπληρώνει την ελλιπή ιστορία του άλλου, τότε μπορούμε με σχετική ασφάλεια να κάνουμε την παραπάνω υπόθεση. Μία υπόθεση που στηρίζεται κι' από κάποια περαιτέρω στοιχεία.

Όπως είναι ήδη γνωστό, τα ίχνη του ιερού αυτού αντικειμένου χάθηκαν στην Δ’ Σταυροφορία και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης απ' τους Δυτικούς το 1204 μ.Χ..

Όμως, όπως αναφέρει ο Ian Wilson, ερευνητής της Οξφόρδης, δεν υπάρχει καμία αναφορά ότι το ‘Aγιον Μανδήλιον καταστράφηκε, παρά μόνο ότι εξαφανίστηκε. Η διαπίστωση αυτή μπορεί να διασταυρωθεί απ' τον καθένα σας με μία απλή αναδρομή στην ιστορία.

«Όμως το ‘Aγιον Μανδήλιον παρουσίαζε μόνο το πρόσωπο του Ιησού, ενώ η Σινδόνη του Τουρίνο όλο το σώμα του Εσταυρωμένου. Πως είναι δυνατόν να συσχετιστούν δύο αντικείμενα με τόσο διαφορετικό μέγεθος;», είναι ίσως η πρώτη απορία που γεννάται. Η απάντηση είναι τόσο απλή που αδυνατούμε να τη δεχτούμε!

Στο βιβλίο The Turin Shroud του Ian Wilson παρουσιάζονται οι λόγοι που κάνουν μία τέτοια υπόθεση πιθανή: Το ‘Aγιον Μανδήλιον θα μπορούσε να είναι η Σινδόνη του Τουρίνο διπλωμένη σε τρία τμήματα, έτσι ώστε στην εξωτερική επιφάνεια του να φέρει το πρόσωπο του Ιησού.

Ένα άλλο, επίσης σημαντικό, στοιχείο είναι το γεγονός ότι το πορτρέτο του Ιησού στη Σινδόνη είναι παρόμοιο με αυτό που φέρει το ‘Aγιον Μανδήλιον.

Κάπως έτσι, ο I. Wilson προτείνει την πιθανότητα η Σινδόνη και το ‘Aγιον Μανδήλιον να είναι το ίδιο αντικείμενο. Το ιερό αυτό κειμήλιο, μετά την άλωση της Πόλης, με κάποιον άγνωστο τρόπο έφτασε στα χέρια του Geoffrey De Charny, ο οποίος και ξεδίπλωσε το ύφασμα μετατρέποντας το στη Σινδόνη του Τουρίνο.

Με την παραπάνω απλή σύνδεση, στηριζόμενοι στην ιστορία, την μορφή των κειμηλίων και τις έρευνες που έχουν γίνει πάνω σε αυτά, γίνεται κατανοητό με ποιον τρόπο είναι δυνατόν η Σινδόνη του Τουρίνο να ήταν για μία μεγάλη χρονική περίοδο όντως Βυζαντινή-Ελληνική (ως προς την κατοχή της, αλλά και την πεποίθηση του Μεσαιωνικού κόσμου).

Μάλιστα, αν αποδεχθούμε κάτι τέτοιο, τότε και το πρόβλημα με τα ιστορικά κενά των δύο κειμηλίων λύνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το μόνο ίσως αγκάθι που υπάρχει στην παραπάνω σύνδεση είναι η ύπαρξη του θρύλου γύρω απ' το ‘Aγιον Μανδήλιον, που διαφωνεί με την ιστορία της Σινδόνης. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για θρύλο, ο οποίος μάλιστα δεν συμπεριλαμβάνεται στα κανονικά βιβλία του Χριστιανισμού (στη Βίβλο). Έτσι, ο θρύλος αυτός κατά πάσα πιθανότητα δημιουργήθηκε απ' την ανάγκη να καλύψει το κενό στην ιστορία του κειμηλίου, κάτι που αποτελεί κανόνα και συμβαίνει κατά κόρον σχεδόν σε όλες τις θρησκείες.

Το ‘Aγιον Μανδήλιον της Έδεσσας είναι η Σινδόνη του Τουρίνο, ή τουλάχιστον θα μπορούσε να είναι, μιας και τα στοιχεία που θα αποδείκνυαν κάτι τέτοιο έχουν χαθεί εδώ και αρκετούς αιώνες.

Και ο Έλληνας έπλασε το... πρόσωπο του Ιησού!

Ποια είναι όμως η σημασία μιας τέτοιας «ανακάλυψης»; Τι το τόσο σημαντικό έχουν τα κειμήλια αυτά, το ένα κειμήλιο μιας και πιθανόν αποτελούν το ίδιο αντικείμενο σε διαφορετική χρονική περίοδο, ώστε να ασχοληθούμε μαζί τους;

Όπως πιθανόν θα γνωρίζετε, σε κανένα σημείο της Βίβλου δεν δίνεται λεπτομερής περιγραφή για το πώς έμοιαζε ο Ιησούς. Κι' όμως, σχεδόν σε όλες τις εικόνες του Χριστιανισμού ο Ιησούς έχει την ίδια μορφή, το ίδιο πρόσωπο, το οποίο και έχει αποτυπωθεί στη καρδιά όλων των πιστών αλλά και όσων έχουν μελετήσει τη θρησκεία του Χριστιανισμού.

Αλήθεια, από πού προήλθε η συγκεκριμένη μορφή του Χριστού, ώστε να αποτελέσει μοτίβο για κάθε μετέπειτα Χριστιανική εικόνα;

«Ίσως από τα κείμενα κάποιου Πατέρα της Εκκλησίας ή απ' τα λόγια κάποιου εκ των Αγίων.» , θα σκεφτείτε, «Πάντως σίγουρα από κάποια αποδεδειγμένη κι' αξιόπιστη πηγή, μιας και πλέον αποτελεί τη μοναδική μορφή του Μεσσία Ιησού».

Και όμως, τίποτα απ' τα παραπάνω δεν ισχύει. Στην περίπτωση του ‘Αγιου Μανδηλίου το πρόσωπο που απεικονιζόταν αποτέλεσε πρότυπο για κάθε μετέπειτα πορτρέτο του Ιησού, για κάθε εικόνα του.

Επηρέασε βαθύτατα τη θρησκευτική τέχνη, η οποία καθόρισε εξ ολοκλήρου τη σημερινή αποδεκτή μορφή του Μεσσία, απ' τα πρώτα της βήματα.

Στην περίπτωση της Σινδόνης του Τουρίνο, αν και ποτέ δεν την αποδέχθηκε η Παπική Αγία Έδρα, μήτε τα Πατριαρχεία της Κωνσταντινούπολης και της Ιερουσαλήμ, το πρόσωπο που απεικόνιζε αποτέλεσε απ' τον 13ο αιώνα κι' έκτοτε το μοναδικό πρόσωπο του Ιησού.

Ίσως σε αυτό βοήθησε και η πρωτοφανής ομοιότητα του με τις έως τότε εκκλησιαστικές απεικονίσεις του Ιησού, οι οποίες άλλωστε βασίζονταν στην απεικόνιση του ‘Αγιου Μανδηλίου.

Άρα, η μορφή που ο Ιησούς Χριστός έχει σήμερα για τους πιστούς του Χριστιανισμού (ένα μεγάλο δηλαδή ποσοστό της υφηλίου) προέρχεται όχι από κάποια ιερά κείμενα ή τη θεία επιφοίτηση κάποιων αγιογράφων, αλλά από ένα αμφιβόλου αξιοπιστίας ιερό κειμήλιο απ' το "‘Aγιο Μανδήλιον" ή αλλιώς απ' τη Σινδόνη του Τουρίνο (μιας και κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί το ίδιο αντικείμενο).

Μία Σινδόνη που ήταν στην κατοχή των Βυζαντινών για 4 αιώνες και που θεωρούνταν Βυζαντινή για περισσότερους από 6 αιώνες (το μεγαλύτερο μέρος δηλαδή της ιστορίας των 850 χρόνων ύπαρξης του Αγίου Μανδηλίου).

Μία Σινδόνη που ήταν Βυζαντινή, που ήταν Ελληνική!

Η μορφή της Σινδόνης και η περιγραφή της

Η πρώτη ερώτηση που έπρεπε να απαντηθεί σ' αυτή την αναζήτηση, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από το: «Τι είναι αυτό το ιερό κειμήλιο; Τι είναι η Σινδόνη του Τουρίνο;»

Η Σινδόνη, λοιπόν, είναι ένα ύφασμα με διαστάσεις 4.34 μέτρα μήκος και 1.09 μέτρα πλάτος, το οποίο φέρει τη θολή, σε διαστάσεις ανθρώπου, εικόνα ενός εσταυρωμένου άνδρα, αποτυπωμένη και στις δύο πλευρές του.

Για αιώνες θεωρούνταν ότι το ύφασμα αυτό ήταν η Σινδόνη με την οποία τύλιξαν το νεκρό σώμα του Ιησού μετά την αποκαθήλωση του απ' το σταυρό κι' ότι η εικόνα, που φέρει δεν είναι άλλη απ' την εικόνα του ίδιου του Ιησού Χριστού.

Αν κι' η μορφή στο μπροστινό και στο πίσω μέρος της Σινδόνης μπορεί να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι, εντούτοις δεν είναι ευδιάκριτη.

Ως εκ τούτου, η επιστημονική κοινότητα δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά μαζί της έως το 1898, έτος κατά το οποίο το ύφασμα φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Secondo Pia.

Η φωτογραφία αυτή έμελλε να προκαλέσει ρίγος σε όλο τον κόσμο.

Πλέον η μορφή δεν ήταν θολή, ιδιαίτερα όταν την κοιτούσες στο αρνητικό της φωτογραφίας. Τότε, μεταμορφωνόταν σε μία λεπτομερέστατη και υψηλής ευκρίνειας εικόνα ενός άνδρα, που είχε θανατωθεί με τη διαδικασία της σταύρωσης.

Τα σημάδια απ' τα καρφιά, που είχαν τοποθετηθεί στους αναβλύζοντες αίμα καρπούς ήταν ξεκάθαρα. Το ίδιο και οι πληγές στα πόδια. Ο άνδρας που απεικονιζόταν έφερε πολλαπλά σημάδια σ' όλο το μήκος της πλάτη του, τα οποία είχαν προκληθεί απ' τις άκρες των μαστιγίων, που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι Ρωμαίοι στρατιώτες την εποχή του Ιησού Χριστού.

Επιπροσθέτως, υπήρχαν χαρακιές από αγκάθια, οι οποίες σχημάτιζαν έναν κύκλο στο κρανίο του, ενώ διακρινόταν ξεκάθαρα πλέον και μία ιδιαίτερα βαθιά πληγή στο πλευρό του, η οποία πιθανόν να προκλήθηκε απ' τη μυτερή αιχμή ενός όπλου, μιας λόγχης ή ενός δόρατος.

Ο άνδρας έδινε την εντύπωση ότι ήταν μεταξύ 30 με 40 ετών, ψηλός, λιγνός και με γένια. Για τους πιστούς δεν υπήρχε πλέον χώρος για αμφιβολίες: Το ύφασμα αυτό ήταν η Ιερή Σινδόνη με την οποία τυλίχθηκε το νεκρό σώμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Η επιβεβαίωση ήρθε το 1931, όταν έλαβε χώρα μία δεύτερη φωτογράφηση απ' τον Giuseppe Enrie, ο οποίος στην ουσία επαλήθευσε αυτήν την περίεργη φωτογραφική συμπεριφορά της Σινδόνης του Τουρίνο.

Η Σινδόνη φέρει την εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα, εμπρός και πίσω, ηλικίας περίπου 33 ετών, με ύψος περίπου 1,80 μ. και βάρος 77 κιλά. Σε όλο το μήκος του υφάσματος υπάρχουν κηλίδες αίματος που αποδίδονται σε θάνατο από σταύρωση. Είναι εμφανείς τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού απ' την πυρκαγιά του 1532. Ο άνθρωπος της Σινδόνης φέρει στους καρπούς των χεριών και στα πόδια σημάδια από αίμα που σημαίνει ότι σταυρώθηκε κι' επίσης στην πλάτη σημάδια από μαστίγωση. Στο πρόσωπο, υπάρχουν διογκώσεις που είναι αιματώματα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ορατά στο δεξί μάγουλο. Σε όλο το σώμα υπάρχουν σημάδια από μώλωπες και πληγές. Στο μέτωπο, στον αυχένα και στα μαλλιά που είναι μακριά, υπάρχει αίμα, ενώ πληγές καλύπτουν την περιφέρεια του κεφαλιού, που μάλλον έχουν προκληθεί από στεφάνι φτιαγμένο από μυτερά αγκάθια. Στο στήθος και στην πλάτη φαίνονται γδαρσίματα, που πιθανώς έγιναν από μαστίγιο, όργανο βασανισμού των Ρωμαϊκών χρόνων. Στη δεξιά ωμοπλάτη, υπάρχουν τετραγωνικές εκχυμώσεις που αποδίδονται σε βαρύ αντικείμενο, που μπορεί να ήταν ο οριζόντιος δοκός του Σταυρού, που ο καταδικασμένος κουβαλούσε μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης. Στη δεξιά θωρακική περιοχή βρέθηκαν σημάδια αίματος, που έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα πτωτικού αίματος.

Φωτογραφία της Ιερής Σινδόνης του Τορίνο.

1970: Οι πρώτες επιστημονικές έρευνες.

Η επιστημονική κοινότητα σταδιακά έδειχνε όλο και περισσότερο ενδιαφέρον για το τόσο διαφορετικό κομμάτι ύφασμα. Αναλύσεις που έγιναν κατά  το 1970, έδειξαν ότι η εικόνα της Σινδόνης ήταν τρισδιάστατα σωστή, κάτι που σήμαινε ότι ήταν αποτέλεσμα της τοποθέτησης του υφάσματος γύρω απ' ένα ανθρώπινο σώμα (δηλαδή η Σινδόνη τύλιξε ένα ανθρώπινο πτώμα).

Επίσης, η εικόνα είναι αποτυπωμένη μόνο στα ανώτερα επίπεδα των ινών του υφάσματος και δεν το διαπερνάει (όπως θα συνέβαινε αν η εικόνα είχε ζωγραφιστεί).

Ακόμα πιο περίεργο όμως, ήταν το γεγονός ότι η εικόνα ήταν κατά πολύ περισσότερο ευκρινής αν παρατηρούταν στο αρνητικό ενός φιλμ.

Το Νοέμβριο του 1973 παίρνονται για πρώτη φορά δείγματα από τη Σινδόνη ώστε να μελετηθούν.

Ο Ελβετός εγκληματολόγος Max Frei, κατάφερε και εξήγαγε ένα μετέπειτα ιδιαίτερα ισχυρό στοιχείο.

Μετά απ' τη μελέτη του δείγματος που πήρε, αναγνώρισε τη γύρη από 58 είδη φυτών, κάποια από αυτά ήταν ενδημικά της Παλαιστίνης, της Τουρκίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας (όλα μέρη από τα οποία πιθανολογείτε ότι πέρασε η Σινδόνη του Ιησού). Η πιο κοινή γύρη μάλιστα, προέρχεται απ' ένα φυτό που συναντάται στα γεωλογικά στρώματα της λίμνης Γενισαρέτ, που χρονολογούνται 2.000 έτη πριν.

Τα τελευταία χρόνια δύο Ισραηλινοί επιστήμονες, ο βοτανολόγος του Hebrew University Avinoam Danin και ο γυρολόγος της Israel Antiquities Authority Uri Baruch, επιβεβαίωσαν τα αποδεικτικά στοιχεία του Frei σχετικά με τη γύρη, που ο τελευταίος ανακάλυψε.

Τέλος, ο Danin υποστήριξε ότι έχει βρει πάνω στη Σινδόνη εικόνες από λουλούδια, που εμφανίζονται μόνο στο Ισραήλ.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνδυάζονταν με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας την εντύπωση ότι οδηγούσαν τον ανθρώπινο πολιτισμό όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψη του υπέρτατου, ίσως, «ιερού» κειμηλίου του Χριστιανισμού.

Ένα απέμενε, η χρονολόγηση του υφάσματος ώστε να επιβεβαιώσει τα όσα ήδη όλα τα υπόλοιπα στοιχεία έδειχναν. Τα αποτελέσματα όμως, που τόσο περίμεναν οι πιστοί ανά την υφήλιο, έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία.

Μεσαιωνική Απάτη; Το τεστ χρονολόγησης με ‘Aνθρακα-14.

Εν έτη 1988, επιστήμονες προχώρησαν σε ουσιαστική μελέτη της Σινδόνης του Τουρίνο.

Μετά από άδεια της Καθολικής Εκκλησίας, αποσπάστηκαν απ' τη Σινδόνη τρία κομμάτια υφάσματος, που στη συνέχεια εστάλησαν σε τρία διαφορετικά εργαστήρια, στην Οξφόρδη, στη Ζυρίχη και στη Τοσκάνη.

Σε αυτά, έγινε χρονολόγηση των δειγμάτων με τη μέθοδο του ‘Aνθρακα-14 (carbon-14 dating).

Τα αποτελέσματα των αναλύσεων των εργαστηρίων δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Nature στις 16 Φεβρουαρίου του 1989, όπου γνωστοποιήθηκε ότι τα αποτελέσματα και των τριών τοποθετούσαν τη χρονολογία δημιουργίας της Σινδόνης του Τουρίνο μεταξύ 1260 και 1390 μ.Χ.

Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα λοιπόν, το ύφασμα που φυλασσόταν στο Τουρίνο δεν ήταν η Σινδόνη με την οποία κάλυψαν το νεκρό σώμα του Ιησού μετά την αποκαθήλωση, αλλά δημιούργημα του Μεσαίωνα.

Τα παραπάνω συμπεράσματα εξηγούσαν πλήρως και το γεγονός της μη ύπαρξη αναφοράς της Σινδόνης πριν από τον 13ο αιώνα.

«Ήταν σαν να ρίχνεις μία πυρηνική βόμβα και να περιμένεις

να δεις πόσο καιρό θα κάνει η ζωή να εμφανιστεί ξανά»

αναφέρει χαρακτηριστικά ο Gary Habermas, πρόεδρος του τμήματος Φιλοσοφίας και Θεολογίας του Liberty University, ο οποίος έχει συνυπογράψει δύο βιβλία, που έχουν κυκλοφορήσει σχετικά με τη Σινδόνη του Τουρίνο.

Πέρα όμως απ' την αναπάντεχη αυτή χρονολόγηση, οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε η Σινδόνη.

Επόμενο ήταν θέμα χρόνου πότε θα έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης.

Κι' αυτές δεν άργησαν να έρθουν.

Μία τέτοια είναι κι' η γνώμη του Dr Thomas Phillips, μέλους του High Energy Physics Laboratory του Harvard University. Σύμφωνα με την άποψη του, εφόσον δεχτούμε την πεποίθηση των περισσοτέρων πιστών ότι η Σινδόνη του Τουρίνο φέρει όντως τη μορφή του Ιησού κι' ότι η εικόνα δημιουργήθηκε από μία έκρηξη θείας ακτινοβολίας κατά την Ανάσταση του, τότε είναι πολύ πιθανόν η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 να μην είναι ακριβής.

Μία άποψη, που στηρίζεται στην εξής πεποίθηση: εφόσον το σώμα που τυλίχθηκε στη Σινδόνη ακτινοβόλησε όντως ενέργεια, δημιουργώντας την εικόνα του Εσταυρωμένου, τότε πυροδότησε και μία έκρηξη νετρονίων, που παραπλάνησε τη διαδικασία χρονολόγησης.

Το αρνητικό της φωτογραφίας της Σινδόνης του Τουρίνο είναι εξαιρετικά πιο λεπτομερές σε σχέση με το πρωτότυπο.

Είναι η Σινδόνη του Τουρίνο δημιούργημα του Leonardo Da Vinci;

Η επικείμενη Μεσαιωνική κατασκευή της Σινδόνης, σε συνδυασμό με την συνεχώς αυξανόμενη άποψη ότι πρόκειται περί απάτης, πυροδότησαν την διαδικασία δημιουργίας των πρώτων θεωριών συνωμοσίας γύρω απ' το ύφασμα.

Οι Lynn Picknett και Clive Prince στο βιβλίο τους “Turin Shroud: In Whose Image?” στήριξαν την, όχι και τόσο παράλογη όσο θεωρούνταν αρχικά πιθανότητα, η Σινδόνη του Τουρίνο να είναι αποτέλεσμα ενός πρώιμου πειράματος φωτογραφίας, που διενεργήθηκε απ' τον Leonardo Da Vinci.

Όπως είναι ήδη γνωστό, ο Leonardo Da Vinci είχε εκδηλώσει δημόσια το ενδιαφέρον του για την οπτική απεικόνιση θεμάτων με μία σειρά από πειράματα. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με τη φήμη που επιζεί έως και σήμερα και θέλει τον Da Vinci να ήταν μέλος μία μυστικής σέκτας με το όνομα Κοινόβιο της Σιών, ήταν αρκετά ώστε να κάνει τους Picknett και Prince να υποστηρίξουν ότι αυτός δημιούργησε την Σινδόνη του Τουρίνο σαν ένα «ιερό» αντικείμενο, έτσι ώστε να χλευάσει την πίστη των Χριστιανών σχετικά με την ανάσταση του Ιησού.

Επιπλέον, ο Leonardo Da Vinci βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής απ' την Σινδόνη κατά τη διάρκεια της ζωής του, μιας και ήταν μέρος της αυλής του Δούκα του Savoy (η οικογένεια Savoy είχε στηρίξει οικονομικά αρκετές φορές τα πειράματα του Da Vinci).

Σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς των δύο ερευνητών, δημιούργησε την Σινδόνη χρησιμοποιώντας ένα λινό ύφασμα, με ηλικία ήδη κάποιων αιώνων κι' ένα πτώμα στο οποίο προκάλεσε τις πληγές του εσταυρωμένου Ιησού. Για τη δημιουργία του χρησιμοποίησε υλικά, που ήταν διαθέσιμα εκείνη τη περίοδο και ικανά να δημιουργήσουν ένα τέτοιο φωτογραφικό αποτέλεσμα, κάτι που απέδειξαν και οι Picknett και Prince δημιουργώντας τη δική τους Σινδόνη μόνο με αυτά τα υλικά.

Η μεγαλύτερη όμως «ιεροσυλία» του Leonardo Da Vinci ήταν η τοποθέτηση στη κορυφή της εικόνας του εσταυρωμένου πτώματος του δικού του προσώπου. Και όντως, υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη ομοιότητα μεταξύ του προσώπου της Σινδόνης και του Leonardo Da Vinci.

Την παραπάνω άποψη ενισχύει κι' ένα περίεργο «κόψιμο» μεταξύ σώματος και κεφαλιού (το οποίο γίνεται αντιληπτό στις στερεοσκοπικές απεικονίσεις της φιγούρας), που υπαινίσσεται ότι πολύ πιθανόν η εικόνα του κεφαλιού να προστέθηκε αργότερα.

Η Σινδόνη του Τουρίνο απεικονίζει τον τελευταίο Μέγα Μάγιστρο των Ναϊτών Ιπποτών;

Η θεωρία αυτή τοποθετεί τη δημιουργία της Σινδόνης στη χρονική περίοδο κατά την οποία το Τάγμα του Ναού του Σολομώντα (ή αλλιώς Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών) κατηγορήθηκε ως αιρετικό απ' τον Πάπα και τον Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1307 σ' όλη τη Γαλλία ανοίχτηκαν σφραγισμένες διαταγές, που είχαν σταλεί στους βασιλικούς τοπάρχες κι' οι οποίες κατηγορούσαν τους Ναΐτες Ιππότες σαν αιρετικούς. Έτσι, μέσα σε μία μέρα σε όλη τη Γαλλία φυλακίσθηκαν περίπου 1.500 Ναΐτες. Η ημέρα ήταν η Παρασκευή της 13ης Οκτωβρίου. Κάπως έτσι κατέληξε ο συνδυασμός «Παρασκευή και 13» να θεωρείται άτυχος για τους δυτικούς.

Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν κι' ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών, Ζακ ντε Μολαί, ο οποίος βασανίστηκε φρικτά ώστε να ομολογήσει αμαρτίες, που δεν διέπραξε ποτέ.

Λίγο πριν θανατωθεί στην πυρά αρνήθηκε τις κατηγορίες, που το βάραιναν. Αποδείξεις, που βρέθηκαν σε αρχεία της Σκωτικής Μασονικής Στοάς αναφέρουν μία διαφορετική ιστορική πραγματικότητα, που έλαβε χώρα στις 13 και 14 Οκτωβρίου του 1307.

Ο Μέγας Εξεταστής της Γαλλίας, Γκυγιώμ Ιμπέρτ, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το Ζακ ντε Μολαί με αποτέλεσμα να εφαρμόσει ο ίδιος τα βασανιστήρια στο Μέγα Μάγιστρο του Ιπποτικού τάγματος.

Ο Ζακ ντε Μολαί αναγκάσθηκε να υποστεί μία αναπαράσταση των μαρτυρίων του Ιησού, καθώς ο Γκυγιώμ Ιμπέρτ απάγγελλε χωρία απ' τη Βίβλο σχετικά με τη Σταύρωση. Μετά την ομολογία που τον ανάγκασαν να δώσει, το κακοποιημένο σώμα του τοποθετήθηκε σε ένα λευκό σάβανο, που ο Μέγας Εξεταστής βρήκε στα υπόγεια του ναού των Ναϊτών, στον οποίο έγιναν και τα βασανιστήρια.

Στη συνέχεια, ο Ζακ ντε Μολαί μαζί με τον Ιππότη Γκόφρεϋ ντε Σαρναί, περιθάλπεται σε σπίτι συγγενών του Σαρναί. Σύμφωνα με τα αρχεία της οικογένειας ντε Σαρναί, η Σινδόνη στην οποία τυλίχθηκε ο Ζακ ντε Μολαί ταξίδεψε μαζί του στο σπίτι της οικογένειας όπου και πλύθηκε, διπλώθηκε και τοποθετήθηκε σε ένα συρτάρι. Ακριβώς 50 έτη αργότερα, το 1357, η Σινδόνη θα τεθεί σε δημόσια θέα στην πόλη Livey. Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.

Στοιχεία, που ενισχύουν τη συσχέτιση της Σινδόνης με το σάβανο του Ιησού.

Τα τελευταία στοιχεία σχετικά με τα φαινόμενο της Σινδόνης του Τουρίνο, έρχονται απ' την Journal Optics του Λονδίνου, που εκδίδεται απ' το Institute of Physics.

Οι επιστήμονες Giulio Fanti και Roberto Maggiolo απ' το University of Padua, αναφέρουν στο τεύχος του Απριλίου του 2004 την ανακάλυψη μίας, έως τότε μη παρατηρηθήσας, δεύτερης αντεστραμμένης εικόνας στη Σινδόνη. Όπως κι' η κύρια εικόνα, έτσι κι' η δεύτερη, περισσότερο θολή, είναι χαραγμένη μόνο στα ανώτερα επίπεδα των ινών του λινού υφάσματος.

«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις μία ψεύτικη εικόνα με αυτά τα χαρακτηριστικά» γράφει σχετικά ο Fanti. Επίσης, το γεγονός ότι η μελέτη τους δημοσιεύτηκε σε ένα επιστημονικό φύλλο είναι άκρως σημαντικό και «ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση», αναφέρει ο Barrie Schwortz, συντάκτης του Shroud.com.

Λίγο μετά τη χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14, οι πρώτες αμφιβολίες άρχισαν να εμφανίζονται. Το κύριο ερώτημα ήταν αν τα δείγματα, που αναλύθηκαν απ' τα τρία εργαστήρια προέρχονταν απ' την περιοχή της Σινδόνης, που είχε επισκευαστεί. «Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 έγινε όχι σε δείγματα της αυθεντικής σινδόνης, αλλά σε μία περιοχή, που είχε επισκευαστεί;» διερωτάται ο Schwortz.

Ο Raymond Rogers, ένα συνταξιούχος χημικός του Los Alamos National Laboratory (New Mexico), υποστήριξε ότι η χρονολόγηση του 1988 έγινε σε λάθος δείγμα.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, τα δείγματα που εστάλησαν στα τρία εργαστήρια προέρχονταν από μία μη καταγεγραμμένη επισκευή της Σινδόνης. Στις 9 Απριλίου του 2004, το National Geographic πρότεινε ότι η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 έγινε σε ένα κομμάτι-μπάλωμα του Μεσαίωνα.

«Είναι μία υπόθεση Επιστήμης εναντίον Επιστήμης κι' όχι Πίστης εναντίον Επιστήμης» αναφέρει ο Gary Habermas, «έως ότου όμως επίσημα ανακοινωθεί, η ανάλυση με ‘Aνθρακα-14 αποτελεί ακόμα την πιο αξιόπιστη μέθοδο για τη χρονολόγηση της Σινδόνης».

Σύμφωνα με τον Paul Maier, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Western Michigan University και ειδικός σε θέματα του πρώιμου Χριστιανισμού, «Τα ίχνη της Σινδόνης δεν φτάνουν αρκετά πίσω στο χρόνο» (παλαιότερη αναφορά της τοποθετείται τον 14ο αιώνα), «πιστεύω ότι κάτι τόσο σημαντικό όπως η Σινδόνη θα έχριζε περισσότερο προσοχής εξαιτίας του ενδιαφέροντος της πρώιμης Εκκλησίας για αντικείμενα συνδεδεμένα με την πίστη».

Επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα με τον Gary Habermas, αναφέρουν ότι υπάρχουν περίπου έξι απεικονίσεις του Ιησού σε κέρματα και ζωγραφιές, που χρονολογούνται γύρω στον 6ο αιώνα μ.Χ. κι' οι οποίες φέρουν τρομερές ομοιότητες με το πρόσωπο της Σινδόνης.

Ένα επιπλέον στοιχείο προέρχεται απ' τον Ελβετό Mechthild Flury-Lemberg, ειδικό της κλωστοϋφαντουργίας, ο οποίος ανακάλυψε ότι ένα σχέδιο στη ραφή της Σινδόνης είναι όμοιο με ένα αντίστοιχο σχέδιο που υπάρχει σε ένα κομμάτι ύφασμα, που βρέθηκε σε Εβραϊκούς τάφους του 1ου αιώνα στη Masada.

Το 1997, δύο Ισραηλινοί αρχαιολόγοι υποστήριξαν ότι δεν δύναται η Σινδόνη να έχει ηλικία 2.000 έτη, διότι ένα ύφασμα δεν είναι δυνατόν να αντέξει άθικτο για 20 αιώνες. Όμως, τρία χρόνια μετά, ο αρχαιολόγος Shimon Gibson ανακάλυψε υπολείμματα μία άλλης σινδόνης σε έναν τάφο στην κοιλάδα Hinnom της Ιερουσαλήμ. Αν και βρέθηκε σε κουρέλια, εντούτοις μεταφέρθηκε σε ένα από τα τρία εργαστήρια, που είχαν κάποτε αναλύσει κομμάτια απ' τη Σινδόνη του Τουρίνο. Οι επιστήμονες τοποθέτησαν τη σινδόνη του Gibson στο πρώτο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ., κάνοντας τον τάφο στον οποίο είχε βρεθεί σύγχρονο του Ιησού.

Η ανακάλυψη του Gibson προκάλεσε τρομερό ενδιαφέρον καθώς γεννούσε τον φόβο και την ελπίδα ότι ίσως είχε ανακαλυφθεί ο τάφος του Ιησού. Λίγο αργότερα όμως ο Gibson ανακάλυψε, απ' τα αποτελέσματα των αναλύσεων, ότι ο τάφος ανήκει σε κάποιον, που είχε πεθάνει απ' την ασθένεια του Hansen. Ο τάφος του Gibson αποτελεί το αρχαιότερο υπόλειμμα ενός θύματος της λέπρας.

Νέα χρονολόγηση τοποθετεί την Σινδόνη του Τουρίνο 1.300 με 3.000 έτη πριν!!!

Σύμφωνα με στοιχεία, που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στην επιθεώρηση “Thermochimica Acta”, ενώ βρήκαν το φως της δημοσιότητας και στην Ελλάδα στις 28 Ιανουαρίου του 2005 από γνωστές εφημερίδες όπως η Απογευματινή κι' ο Ελεύθερος Τύπος, καταρρίπτεται η προηγούμενη χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 του 1988, που ήθελε την Σινδόνη του Τουρίνο να είναι κατασκεύασμα του Μεσαίωνα.

Ο Raymond Rogers, συνταξιούχος χημικός του Los Alamos National Laboratory(New Mexico), υπογράφει την παραπάνω δημοσίευση. Στηρίχθηκε σε προσωπική του μελέτη πάνω σε δύο δείγματα, εκείνο που εξετάστηκε το 1988 κι' ένα επιπλέον δείγμα από διαφορετικό σημείο της Σινδόνης του Τουρίνο και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όντως η Σινδόνη δύναται να αποτελεί το σάβανο του Ιησού.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπήρξε λάθος στη διαδικασία αυτή καθ' αυτή της χρονολόγησης του 1988, αλλά στο δείγμα που στάλθηκε.

Σύμφωνα πάντα με τον Raymond Rogers, η Σινδόνη του Τουρίνο απ' το 1357, που πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία έως και σήμερα, υπέστη πολλές φθορές από πυρκαγιές. Όπως ήταν φυσικό, έγινε προσπάθεια να επισκευαστεί. Κατά το Μεσαίωνα λοιπόν, κάποιες μοναχές ενίσχυσαν τη Σινδόνη με κομμάτια ενός υφάσματος που είναι γνωστό σαν «ολλανδικό».

Τα δείγματα που εξετάστηκαν το 1988 κι' είχαν μέγεθος γραμματοσήμου, πάρθηκαν όλα απ' το ίδιο σημείο της Σινδόνης κι' αποδείχθηκε ότι ήταν όλα κομμάτια του «ολλανδικού υφάσματος», της μετέπειτα επισκευής, δηλαδή.

Επομένως, ήταν φυσικό η χρονολόγηση να τα τοποθετούσε μετά το 1260 μ.Χ.. Το δεύτερο δείγμα που εξέτασε ο Raymond Rogers, προερχόμενο από διαφορετικό σημείο της Σινδόνης, χρονολογήθηκε μεταξύ 1.300 και 3.000 ετών πριν.

Πως έφτασε σ' αυτό το συμπέρασμα ο Αμερικανός χημικός; Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε χρονολόγηση με τη μέθοδο του ‘Aνθρακα-14, την πιο αξιόπιστη ίσως μέθοδο χρονολόγησης σήμερα, αλλά απλώς ανέλυσε χημικά τα δύο δείγματα. Στο πρώτο, αυτό του 1988, παρατήρησε την ύπαρξη βαλινίνης, η οποία προκύπτει απ' τη θερμική αποσύνθεση της λιγνίνης, μία ουσία που συναντάται σε υλικά φυτικής προέλευσης όπως το λινάρι. Σε αντίθεση με το πρώτο δείγμα, στο δεύτερο η βαλινίνη απουσίαζε, κάτι που σύμφωνα με τον Raymond Rogers σήμαινε ότι είναι κάποιες εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, χρόνια αρχαιότερο.

«Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το κομμάτι ύφασμα (αναφέρεται στο δείγμα της χρονολόγησης του 1988) δεν προερχόταν από την αρχική Σινδόνη, που ήταν λινή, μιας και το αναλυμένο δείγμα ήταν βαμβακερό», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Rogers.

Νέα στοιχεία για την Ιερή Σινδόνη

Η Σινδόνη του Τορίνου ή Ιερά Σινδόνη είναι μία από τις πιο εμβληματικές εικόνες της Χριστιανικής πίστης.

Ωστόσο, έχει αποτελέσει και πηγή έντονης διαμάχης μεταξύ της θρησκευτικής και της επιστημονικής κοινότητας για αιώνες, καθώς οι πιστοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για το σάβανο, με το οποίο τυλίχθηκε το σώμα του Ιησού Χριστού, μετά την αποκαθήλωσή του απ' τον Σταυρό, ενώ από την πλευρά τους οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι το ύφασμα είναι πολύ μεταγενέστερο και κάνουν λόγο για Μεσαιωνική πλαστογραφία.

Σύμφωνα όμως, με τις τελευταίες επιστημονικές μελέτες, το ύφασμα που έχει διχάσει την εκκλησία είναι παρόμοιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πιστοί για να θάψουν τους νεκρούς κατά την εποχή του Χριστού, πριν από 2.015 χρόνια.

Ειδικοί χρησιμοποίησαν τις τελευταίες εξελίξεις της τεχνολογίας για να εξετάσουν ίνες απ' το σάβανο του Τορίνο και να το συγκρίνουν με δείγματα από υφάσματα εκείνης της εποχής αλλά και πολλών ακόμη περιόδων, ώστε να μπορούν να αποδείξουν επιστημονικά πια εάν πρόκειται για απάτη ή για το πιο πολύτιμο κειμήλιο του Χριστιανισμού.

Κλειδί της έρευνας αποτέλεσαν τρεις νέες δοκιμές (δύο χημικές και μία μηχανική). Οι δύο πρώτες εκτελέστηκαν χρησιμοποιώντας υπέρυθρο φως και η άλλη χρησιμοποιώντας φασματοσκοπία Raman  (που χρησιμοποιείται συνήθως σε εγκληματολογικά εργαστήρια).

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ίνες από το ύφασμα προέρχονται από μια περίοδο μεταξύ 300 π.Χ. μέχρι 400 μ.Χ, η οποία καλύπτει τα έτη της ζωής του Χριστού. Πρόκειται για επιστημονική έρευνα που πραγματικά ανατρέπει τα δεδομένα, καθώς οι παλαιότερες μελέτες είχαν προσδιορίσει την προέλευση του υφάσματος μεταξύ 1260 και 1390.

Η ΝΑΣΑ ανέλυσε τ’ αποτυπώματα του Χριστού στην Ιερά Σινδόνη

Ο Χριστός είχε ύψος 1,81, βάρος περί τα 80 κιλά και ομάδα αίματος ΑΒ, συνηθέστατη στους κατοίκους της Παλαιστίνης. Πριν πει το "τετέλεσται" είχε υποφέρει απίστευτα μαρτύρια.

Αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά, που αποκαλύπτονται για τον Θεάνθρωπο απ' την Ιερά Σινδόνη του Τορίνο και καταγράφηκαν με ακρίβεια χιλιοστού με τις τεχνικές της ΝΑΣΑ, εξακολουθούν να αμφισβητούνται.

Η αυθεντικότητα της Σινδόνης είναι το τελευταίο από τα μυστικά, που θα αποκαλύψει το Βατικανό.

Το ύφασμα μήκους 4,36 μέτρων και πλάτους 1,09 μ., βρίσκεται προφυλαγμένο σε μια θωρακισμένη προθήκη. Για να δει κανείς το αποτύπωμα του νεαρού άνδρα, που φέρεται ότι ήταν ο Χριστός, πρέπει να σταθεί σε απόσταση 2-5 μέτρων.

Αποτύπωμα

Τότε διακρίνεται το αρνητικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου με σταυρωμένα χέρια και πόδια, με εμφανή σημάδια από ένα ακάνθινο στεφάνι και τεράστια καρφιά στους καρπούς και τους ταρσούς.

Η μεγάλη περιπέτεια για τους ερευνητές και το Βατικανό άρχισε το 1983, όταν η Καθολική Εκκλησία κληρονόμησε το κειμήλιο απ' τον τελευταίο βασιλιά της Ιταλίας Ουμβέρτο τον Β΄.

Αν και στις 28 Μαΐου του 1898 ο φωτογράφος Σεκόντος Πία είχε αποτυπώσει για πρώτη φορά τη Σινδόνη και είχε διακρίνει την εικόνα ενός άνδρα, πολύ λίγοι πίστεψαν κι' αυτόν και τη φωτογραφία του.

Ο χλευασμός προς όσους πίστευαν ότι είχαν δει τον Χριστό στο κειμήλιο είχε την ευλογία του Αρχιεπισκόπου του Τορίνο, Αναστάσιο Μπαλεστρέρο, που σε συμφωνία με τον Διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου επέτρεψαν σε ερευνητές απ' την Οξφόρδη, τη Ζυρίχη και το Τάκσον στην Αριζόνα να αποσπάσουν μερικά τετραγωνικά εκατοστά της Σινδόνης και νήματα για να τα μελετήσουν.

Τον Οκτώβριο του 1988 ο Μπαλεστρέρο θριαμβολογούσε: "Το σάβανο δεν είναι γνήσιο. Είναι μεσαιωνικό. Η επιστήμη μίλησε".

Οι ειδικοί το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 και του 1390. Μόνο που τους διέφυγαν μερικές λεπτομέρειες: Ότι μελέτησαν ένα κομμάτι, που είχε προστεθεί από επισκευή κι' ότι η τιμή του άνθρακα 14 είχε αλλοιωθεί, διότι η Σινδόνη είχε υπερθερμανθεί από πυρκαγιές. Η πρώτη πυρκαγιά που καταγράφηκε ήταν στις 4 Δεκεμβρίου του 1532 στο Σαμπερί κι' η τελευταία στις 12 Απριλίου του 1997.

Οι Ρώσοι επιστήμονες θεωρούν ότι το αντικείμενο έχει χρονολογηθεί με λάθος, τουλάχιστον μιας χιλιετίας, μόνο και μόνο απ' το γεγονός ότι υπερθερμάνθηκε τόσες φορές. Η παρατήρησή τους υποστηρίζεται απ' την τυπολογία του υφάσματος, την ύφανσή του, τις επανασυνθέσεις της εικόνας απ' τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και απ' όσα μαρτυρούνται απ' τα Ευαγγέλια.

Ο νυν επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου για την έρευνα της Σινδόνης στο Τορίνο, καθηγητής Μαθηματικών και Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Μπρούνο Μπαρμπέρις δηλώνει σήμερα "πεπεισμένος" ότι το κειμήλιο είναι πράγματι η Σινδόνη με την οποία τύλιξαν τον Χριστό μετά την Αποκαθήλωση.

Αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται διότι η Καθολική Εκκλησία δεν επιτρέπει μια έρευνα του DNA, που ενδεχομένως έχει εμποτίσει τη Σινδόνη. Εάν ερευνηθεί το γενετικό υλικό θα μπορούσε να αποκαλυφθεί εάν υπάρχουν Χ και Υ χρωμοσώματα.

Αυτά θα έδιναν πιθανώς αιρετική απάντηση στο ερώτημα εάν υπήρξε άνθρωπος ο πατέρας του Ιησού, θέτοντας σε κίνδυνο ένα απ' τα πιο σημαντικά δόγματα των Χριστιανών, την Άμωμο Σύλληψη.

Μυστήριο

Δεκάδες επιστήμονες πιστεύουν ότι πρόκειται για το μοναδικό αποτύπωμα του Χριστού, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν πως το ύφασμα, ένα νεκρικό σινδόνι της εποχής, "κράτησε" την εικόνα με τόση λεπτομέρεια.

Μέχρι τώρα και οι πιστοί της Σινδόνης αλλά κι' εκείνοι, που απορρίπτουν σαν φαντασιοπληξία το ενδεχόμενο η μορφή που έχει αποτυπωθεί σ’ αυτή να είναι το ανθρώπινο σώμα του Χριστού, δεν έχουν βρει καμία αντινομία στα στοιχεία, που προκύπτουν απ’ αυτή για την ηλικία και την καταγωγή του σώματος που κάλυψε και σ’ αυτά, που μαρτυρούνται απ' τα Ευαγγέλια.

Μέχρι να αποφασίσει το Βατικανό να αφήσει το δρόμο ελεύθερο στην επιστήμη, το μυστήριο της Σινδόνης θα παραμένει άλυτο, ίσως ακόμα πιο γοητευτικό γι’ αυτό το λόγο.

Τα ίχνη

Στη Σινδόνη του Τορίνο έχει αποτυπωθεί ολόκληρη η πορεία του Ιησού προς το μαρτύριο αλλά και τα ίχνη απ' την περιπέτεια του κειμηλίου, πριν καταλήξει στη θωρακισμένη προθήκη στην Ιταλία.

1. Φαίνονται οι κηλίδες από την πυρκαγιά του 1532.

2. Έχουν απομείνει ίχνη ύδατος από την προσπάθεια κατάσβεσης της πυρκαγιάς.

3. Διακρίνεται το πρόσωπο του Ιησού.

4. Οι πληγές απ' το φραγγέλιο στις δύο πλευρές, γιατί μαστίγωσαν το Χριστό δύο Ρωμαίοι

   στρατιώτες.
5. Φαίνονται τα αγκάθια απ' τη στεφάνη, η οποία όμως προβάλλει σαν είδος κράνους από διάφορα κλαδιά και όχι απλώς ένα "διάδημα", όπως παραδίδεται από την εικονογραφία.

6. Φαίνεται ο τύπος των ήλων στον καρπό, γιατί όσοι σταυρώνονταν την εποχή εκείνη συγκρατούντο στο σταυρό με τεράστια καρφιά, που διαπερνούσαν όχι την παλάμη, όπως παραδίδεται, αλλά τους καρπούς, για να μπορούν να αντέξουν το βάρος του σώματος.

7.  Τα ίχνη αίματος ανήκουν στην ομάδα ΑΒ, τη συνηθέστερη στην Παλαιστίνη.

8.  Η πληγή απ' τη λόγχη.

9.  Το αίμα από την πληγή.

10. Έχουν αποτυπωθεί οι πληγές απ' τους ήλους στα πόδια, αλλά μόνο το ένα πέλμα έχει αι-

    μορραγήσει.
11. Το ίχνος απ' ένα δοκάρι μαρτυρεί ότι ο Χριστός είχε στη ράχη του, στην πορεία προς το

    μαρτύριο, μόνο το εγκάρσιο τμήμα του Σταυρού.

Η "πορεία" της Σινδόνης

Με κάθε πιθανότητα, ο Απόστολος Πέτρος ή κάποιος άλλος μαθητής πήρε μαζί του τη Σινδόνη απ' την Ιερουσαλήμ. Στην Έδεσσα (σήμερα Ούρφα στην Τουρκία) φαίνεται για πρώτη φορά το ίχνος μιας μορφής που "δεν έγινε από ανθρώπινο χέρι". Τον Δεκαπενταύγουστο του 944 μ.Χ. μεταφέρεται πανηγυρικά σε παρεκκλήσι του Ιερού Παλατιού στην Κωνσταντινούπολη. Τα ίχνη της ξαναβρίσκονται στο Λιρέ, στο παρεκκλήσι του κόμητα Γοδεφρίδου του Σαρνί, που το απέκτησε ίσως από τους Ναίτες Ιππότες μετά τη Δ’ Σταυροφορία. Από τους Σαρνί περνάει στον Οίκο της Σαβοίας στο Σαμπερί και απ' εκεί στο Τορίνο.

Νέες έρευνες αποκαλύπτουν τα μυστικά της Ιερής Σινδόνης

Ένα καινούργιο γύρο συζητήσεων, ίσως και αντιπαράθεσης, αναμένεται να προκαλέσει μία καινούργια έρευνα που έγινε στην Ιταλία για την Ιερά Σινδόνη 

Ιταλοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η Σινδόνη, δεν αποτελεί «μεσαιωνικό δημιούργημα», όπως αποδέχεται σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, αλλά ότι το λινό ύφασμα που φέρει εντυπωμένη την εικόνα ενός γενειοφόρου άντρα, δημιουργήθηκε κάποια στιγμή στο χρονικό διάστημα από το 300 π.Χ. μέχρι το 400 μ.Χ.

Σίγουρα όμως, αυτό το λινό ύφασμα δεν κατασκευάστηκε μεταξύ του 1260 και 1390, όπως λέει ο Τζιούλιο Φάντι που είναι καθηγητής μηχανολογίας και θερμικών μετρήσεων στο πανεπιστήμιο της Πάδοβα.

Η μελέτη που ο ίδιος διενήργησε μαζί με συναδέλφους του, και η οποία δημοσιεύεται στο βιβλίο «Το μυστήριο της Σινδόνης», (Il Mistero della Sindone), αξιοποίησε τεχνολογίες βασισμένες στην χρήση υπέρυθρων ακτίνων και φασματοσκοπίας με σκοπό να αναλυθούν σε βάθος ορισμένες ίνες από το ύφασμα.

Αυτές οι ίνες, που φυλάσσονται σε ειδικό χώρο με ελεγχόμενη θερμοκρασία, είχαν αφαιρεθεί το 1988 απ' την Σινδόνη με σκοπό να χρονολογηθούν με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα 14.

Στη συνέχεια, εξετάστηκαν οι ίνες από εργαστήρια στην Οξφόρδη, τη Ζυρίχη και την Αριζόνα, και τα δεδομένα που προέκυψαν έδειξαν ότι η Σινδόνη κατασκευάστηκε τους μεσαιωνικούς χρόνους.

Αυτά τα αποτελέσματα δεν έγιναν αποδεκτά απ' όλους τους ειδικούς. Υποστηρίχτηκε ότι οι ίνες που εξετάστηκαν μπορεί να υπέστησαν αλλοίωση της αρχικής τους σύστασης από άλλες ίνες που χρησιμοποιήθηκαν για να αποκατασταθεί τμήμα του υφάσματος που εκτέθηκε σε πυρκαγιά κατά τον μεσαίωνα.

Η καινούργια ιταλική έρευνα, υποστηρίζει ότι η Σινδόνη είναι πολύ παλιότερη.

Η Ιερά Σινδόνη είναι ένα από τα σημαντικότερα κειμήλια του Χριστιανισμού. Εκατομμύρια πιστοί σε όλο τον κόσμο θεωρούν πως πρόκειται για το ύφασμα με το οποίο σκεπάστηκε το σώμα του Χριστού μετά την αποκαθήλωση από το Σταυρό.

Στο καθεδρικό ναό του Τορίνο, συρρέουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο για να δουν το κειμήλιο.

Το ίδιο το Βατικανό ουδέποτε είπε ανοικτά αν πιστεύει στην αυθεντικότητα της Σινδόνης ή όχι. Ο πάπας Βενέδικτος είχε ωστόσο πει μια φορά ότι η αινιγματική εικόνα που εξεικονίζεται στο ύφασμα μας θυμίζει πάντα τα Πάθη του Χριστού.

Όμως, πολύ μεγαλύτερο μυστήριο απ' το πότε κατασκευάστηκε η Σινδόνη, είναι το πώς αυτό το λινό ύφασμα κρατά εντυπωμένη μέσα του, την εικόνα ενός σώματος που φέρει σημάδια από καρφιά στα πόδια και τους καρπούς, σημάδια από αγκάθια στο μέτωπο και τραύμα από αιχμή δόρατος στο στήθος.

Η Ιερή Σινδόνη του Τορίνο: Ένα θαύμα;

Η «Σινδόνη του Τορίνου» έχει κάτι το υπερφυσικό, καθώς τα στοιχεία που συμφωνούν σε αυτό τον υπερφυσικό της χαραχτήρα είναι συντριπτικά περισσότερα απ' τον «αντίλογο».

Αυτός ο τελευταίος περιορίζονταν κυρίως στην χρονολόγηση του άνθρακα 14 (C14) και ο οποίος αντιμάχεται μόνο το έτος δημιουργίας της Σινδόνης.

Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποδείξει κάτι για τον τρόπο δημιουργίας της.

Επιπλέον το αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου σύμφωνα με κάποιους, επηρεάστηκε από μια φωτιά απ' την οποία σημαδεύτηκε και κινδύνεψε να καεί η ίδια η «Σινδόνη» και η οποία οδήγησε σε «μπάλωμα» του αυθεντικού υφάσματος από Μεσαιωνικό.

Όπως και να έχει, είτε κάποιος αμφισβητεί είτε όχι, ένα είναι το σίγουρο: Η «Σινδόνη» είναι το μοναδικό κομμάτι λινό ύφασμα του κόσμου που έχει περάσει από «επιστημονικό κόσκινο» και αφορά το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και όχι του Δία, του Απολλώνιου ή του Βούδα.

Πολλοί είναι οι άθεοι και οι πολέμιοι του Χριστιανισμού, που θέλουν το Βατικανό να παραδώσει το Σινδόνι του Τορίνο και σε νέες εξονυχιστικές μελέτες. Κανείς δεν ξέρει όμως αν το επιθυμούν αυτό για να «χτυπήσουν» τον Χριστιανισμό ή απλά για νιώσουν «σιγουριά» για την απιστία τους, εάν και εφόσον «αποδείξουν» κάτι ουσιαστικό γι' αυτή την περίπτωση.

Η Ιερή Σινδόνη ξανά στο προσκήνιο

Νέες επιστημονικές έρευνες καταρρίπτουν τη θεωρία της «μεσαιωνικής απάτης» και υποστηρίζουν ότι η ηλικία της Σινδόνης του Τουρίνου συμπίπτει με τη Σταύρωση.

Η Σινδόνη του Τουρίνου, ένα λινό ύφασμα που επί αιώνες προσελκύει το ενδιαφέρον των πιστών, καθώς, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, αποτελεί το σάβανο με το οποίο τυλίχθηκε το σώμα του Θεανθρώπου κατά την ταφή του, τοποθετήθηκε και πάλι υπό το μικροσκόπιο της επιστήμης.

Πάνω σ’ αυτό έχει αποτυπωθεί το περίγραμμα του προσώπου και του σώματος του Θεανθρώπου, ενώ διακρίνονται ευκρινώς τα τραύματα απ' τις πληγές στα χέρια, στα πόδια και το πλευρό, καθώς και οι πληγές απ' το ακάνθινο στεφάνι στο μέτωπο Του.

Η Ιερά Σινδόνη που αποτελεί το σύμβολο των Χριστιανών, Ορθοδόξων και Καθολικών, εκτίθεται πολύ συχνά σε ιερό προσκύνημα στον καθεδρικό ναό του Τουρίνου, όπου και φυλάσσεται.

Την πρόσφατη έρευνα διενήργησε ένας συνταξιούχος χημικός του Εθνικού Εργαστηρίου του Λος Αλαμος στο Νέο Μεξικό, ο Ρέιμοντ Ρότζερτς.

Ο ίδιος, εξετάζοντας τόσο το δείγμα του 1988, όσο και ένα δεύτερο, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η παλαιότητα της Σινδόνης είναι τέτοια, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί το σάβανο του Θεανθρώπου.

Ισχυρίσθηκε, μάλιστα, ότι η προηγούμενη χρονολόγηση της με τη μέθοδο του άνθρακα 14 (C 14) δεν ήταν εσφαλμένη, απλώς είχε επικεντρωθεί σε «λάθος» δείγμα.

Ο χημικός δικαιολογεί την άποψη του λέγοντας ότι η Σινδόνη, η ύπαρξη της οποίας αναφέρεται για πρώτη φορά σε εκκλησιαστικά αρχεία το 1357, υπέστη αρκετές φθορές από πυρκαγιές, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα κάποιες μοναχές να ενισχύσουν το ύφασμα με ένα μπάλωμα, το γνωστό ως «ολλανδικό ύφασμα». Απ' αυτό το κομμάτι, το «ολλανδικό ύφασμα», είχαν λάβει ένα δείγμα σε μέγεθος γραμματοσήμου οι επιστήμονες το 1988 με αποτέλεσμα να αποφανθούν ότι είναι αδύνατον η Σινδόνη να έχει υφανθεί πριν από το 1290. Το δεύτερο, όμως, δείγμα που προέρχεται από διαφορετικό σημείο του ιερού κειμηλίου, αποδεικνύει ότι αυτό είναι πολύ αρχαιότερο.

Εξάλλου, μετά την ανάλυση της χημικής σύνθεσης των δύο δειγμάτων, ο Ρότζερς διαπίστωσε στο πρώτο δείγμα την παρουσία βανιλίνης, μιας χημικής ουσίας που συναντάται σε υλικά φυτικής προέλευσης, όπως το λινάρι, και η οποία δεν απουσίαζε ούτε από το δεύτερο δείγμα. Το γεγονός αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον Αμερικανό επιστήμονα, ότι είναι παλαιότερο κατά αρκετές εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες χρόνια.

Η νέα αυτή ανάλυση δείγματος της Σινδόνης επιβεβαιώνει τελικά ότι δεν πρόκειται για «Μεσαιωνική απάτη» και υποστηρίζει τη χρονολόγηση της πραγματικής της ηλικίας μεταξύ 1.300-3.000 ετών, γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι ενδεχομένως όντως να πρόκειται για το σάβανο του Χριστού που χρησιμοποιήθηκε κατά την αποκαθήλωσή Του, ώστε να δικαιώνεται έτσι ένα από τα πολυτιμότερα ιερά κειμήλια του Χριστιανισμού.

Η γνησιότητα, όμως, της Ιεράς Σινδόνης αμφισβητήθηκε για μια ακόμη φορά πολύ πρόσφατα από έναν Γάλλο επιστήμονα, τον Ζακ Ντι Κοστάντζο, που συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν λόγο για απάτη.

Ο ίδιος δεν έχει εξετάσει τη Σινδόνη προσωπικά, ισχυρίζεται όμως ότι γνωρίζει ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο στήθηκε η απάτη. Την άποψη του, μάλιστα, την υποστήριξε εμπράκτως. Πήρε ένα κομμάτι υγρό λινό ύφασμα και το τοποθέτησε επάνω σε ένα γλυπτό με τη μορφή του Ιησού μέχρι να στεγνώσει. Μόλις η μορφή αποτυπώθηκε, πήρε ένα κομμάτι βαμβάκι βουτηγμένο σε μείγμα οξειδίου τρισθενούς σιδήρου και ζελατίνης και πρόσθεσε σημάδια από «αίμα» στα σημεία των τραυμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, δημιούργησε ένα σχεδόν πιστό αντίγραφο της Σινδόνης, με σημάδια ανθεκτικά στο πλύσιμο (250 βαθμούς Κελσίου) και σε ένα ευρύ φάσμα ισχυρών χημικών ουσιών.

Απάντηση τελικά στην ερώτηση: «Σε ποια από τις δύο απόψεις κρύβεται η αλήθεια», αναμένεται να δώσει η επιστήμη μέσα απ' τις συνεχείς κι' εξονυχιστικές μελέτες και έρευνες της.

Όσο για τους πιστούς; Ο καθένας ακολουθεί όσα του υπαγορεύουν ο βαθμός της πίστης του, η καρδιά και η λογική του.

Θαύμα;

Αλλά ποια επιστημονικώς αποδεδειγμένα στοιχεία συνθέτουν τις «υπερφυσικές» ή τις «φυσικές» ιδιότητες αυτής της Σινδόνης;

1. Το αποτυπωμένο σώμα πάνω στην Σινδόνη δεν είναι κατασκευασμένο τεχνητά αλλά αποτελεί τρισδιάστατη απεικόνιση αποτελούμενη από ανθρώπινους ιστούς όπως αίμα ανθρώπινο, DNA κ.λπ.
2. Η Σινδόνη αποτυπώνει ένα άνθρωπο, ο οποίος σταυρώθηκε και που έχει τις ίδιες πληγές με τον Ιησού Χριστό. Πιθανότητα αποτύπωσης διαφορετικού προσώπου, σύμφωνα με τις καθιερωμένες Ρωμαϊκές μεθόδους σταύρωσης κατά την εποχή που έζησε ο Ιησούς, είναι 1: 200 δισεκατομμύρια.

3. Ο άνθρακας 14 (C14) έδειχνε ότι η Σινδόνη χρονολογείται με έτος δημιουργίας 1260 - 1390 μ.Χ. Δηλαδή ότι η Σινδόνη δημιουργήθηκε αργότερα απ' την Σταύρωση του Κυρίου. Αυτή η μέθοδος έρχεται σε αντίφαση, εάν κι' εφόσον έχει να κάνει κανείς με το ίδιο πάντα κειμήλιο, με:

α) την μαρτυρία του σταυροφόρου για την παρουσία της Σινδόνης ήδη το 1204 μ.Χ. στην Κων/πολη,

β) την παρουσία της το 1205 μ.Χ. στην Αθήνα, σύμφωνα με το χειρόγραφο της Νάπολης. Παρόλα αυτά δεν μπορεί ο C14, να εξηγήσει πώς δημιουργήθηκε η Σινδόνη, καθότι ούτε φυσικά μα ούτε και τεχνητά είναι «κατασκευασμένη» και

γ) τέλος σήμερα  ο άνθρακας αμφισβητήθηκε ως προς την ορθότητα επιλογής του εξεταζόμενου τμήματος  του υφάσματος

4. Σε δυσκολία ήρθε επίσης το αποτέλεσμα του C14 όταν χρησιμοποιώντας ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τρισδιάστατα γραφικά κατά το 1977 στο πανεπιστήμιο του Σικάγου, ανακαλύφθηκε ότι στην θέση των ματιών του προσώπου της Σινδόνης υπήρχαν αποτυπωμένα τα χαρακτηριστικά δύο κερμάτων που αναφέρονται κατά πάσα πιθανότητα στον αυτοκράτορα Τιβέριο, με κοπή τους το 39 π.Χ. και κυκλοφορούσαν την εποχή του Πόντιου Πιλάτου. Τα κέρματα τα τοποθετούνταν κατά την εποχή που έζησε ο Χριστός στις κοιλότητες των ματιών των πεθαμένων, για να κλείνουν τα μάτια. Αυτό το γεγονός αποτελεί μια «έμμεση» χρονολόγηση της Σινδόνης κατά πολύ περισσότερο προγενέστερη απ' το έτος που υποστήριζε η μέθοδος του C14.

Αριστερά: Κέρμα σαν αυτό που υποστηρίζεται ότι είναι Αποτυπωμένο στην Σινδόνη. Δεξιά φαίνεται η Τρισδιάστατη «υπογραφή» στην Σινδόνη όπου και διακρίνονται 4 Λατινικά γράμματα.

Δεξιά: Εναπόθεση Βυζαντινών εικόνων και Σινδόνης.

5. Ακόμη ένα στοιχείο, είναι αυτό της ομοιότητας του προσώπου της Σινδόνης με όλες σχεδόν - και με κάθε μία ξεχωριστά, τις αγιογραφίες του προσώπου του Χριστού κατά την περίοδο του Βυζαντίου, απ' τον 6ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ.

6. Το απίστευτο είναι ότι η Σινδόνη δεν είναι κατασκευασμένη ούτε τεχνητά αλλά ούτε και φυσικά, καθώς αυτή η τρισδιάστατη αποτύπωση ενός σώματος πάνω σε ένα σεντόνι ξεφεύγει από όλους τους νόμους της φυσικής. Πως μπορεί ένα σώμα να αποτυπωθεί σε ένα σεντόνι την στιγμή που είναι νεκρό ή και ζωντανό; (επιστημονικά αποδείχθηκε πάντως ότι ήταν νεκρό). Αν η Σινδόνη εξάλλου, έμενε πάνω στο σώμα ενός πεθαμένου πάνω από 50-60 ώρες τότε η αποτυπωμένη εικόνα θα καταστρέφονταν. Το απίστευτο αυτό της αποτύπωσης, εξηγείται μόνο αν δεχθεί κανείς ότι η Σινδόνη λειτούργησε σαν ένα αρνητικό φιλμ και το φως προήλθε μέσα απ' το σώμα του πεθαμένου άνδρα, λες και ακτινοβόλησε, αποτυπώνοντας πλήρως τα χαρακτηριστικά του σώματός τόσο στην μπροστινή όσο και στην πίσω όψη.  Θα μπορούσε άραγε να σχετίζεται το παραπάνω, με το ότι ο Ιησούς, αμέσως μετά την Ανάστασή του, είπε στην Μαρία την Μαγδαληνή, η οποία είχε επισκεφτεί τον ανοιχτό πια τάφο Του: Κατά Ιωάννη, Κεφ Κ΄ «17 λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μή μου ἅπτου· οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου·» = «μη με αγγίζεις, γιατί δεν αναλήφθηκα ακόμη προς τον Πατέρα μου»;

                                                                                    

Αριστερά το «πρόσωπο της» Σινδόνης και

δεξιά τα «χέρια» της Σινδόνης μαζί με τα αρνητικά τους.

Εκτός από αυτά που παρουσιάστηκαν παραπάνω, υπάρχουν και κάποια άλλα εξίσου ενδιαφέροντα που αναφέρονται σε διάφορες πτυχές του θέματος:

Αναφορά από τον Τζιουσέπε Γπιμπέρτι στην καταπόνηση του στήθους του θύματος, όπως αποκαλύπτει η Σινδόνη, από το βάρος του σώματος πάνω σε σταυρό.

Γενική αναφορά στα πόδια του θύματος, στα καρφιά και στο λαιμό, ο οποίος δεν υπάρχει αποτυπωμένος στην Σινδόνη, καθότι ένας σταυρωμένος, μετά την αποκαθήλωση είναι με κυρτό το κεφάλι σε άκαμπτη στάση, με συνέπεια ο λαιμός να βρίσκεται μέσα σε «λακκούβα» και να μην αποτυπώνεται

Η πληγή στο στήθος που αναπαρίσταται στην Σινδόνη, έχει προκληθεί μετά τον θάνατο του θύματος. Έρχεται σε συμφωνία δηλαδή με αυτή του Χριστού.

Από τον Γιάννη Μανιάτη, Επικ. Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας Δημόκριτος παρουσιάζονται όλες οι επιστήμες που χρησιμοποιήθηκαν για την εξήγηση του άλυτου μυστηρίου της αποτύπωσης ενός ανθρώπινου σώματος πάνω σε ένα κοινό σεντόνι. Πράγματι εντυπωσιακά πολλές και διαφορετικές.

Ο Μπρούνο Μπαρμπέρις δηλώνει πως μετά απ' όλες τις επιστημονικές μελέτες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Σινδόνη απεικονίζει ένα πραγματικό άνθρωπο κι' ότι δεν είναι τεχνητά δημιουργημένη. Αναφορά επίσης στο τρισδιάστατο της απεικόνισης.

Ο Λέλο Μπαλοσίνο, Καθηγητής της Ψηφιακής Επεξεργασίας Εικόνας, ένας απ' τους καθηγητές που έχουν ασχοληθεί με το «τρισδιάστατο» τμήμα της αναπαράστασης της Σινδόνης.

Η τρισδιάστατη αποτύπωση είναι ακόμη μια απόδειξη ότι η Σινδόνη δεν καλλιτεχνήθηκε από κάποιον αλλά αποτύπωσε ένα σώμα με τρεις διαστάσεις το οποίο και κάλυπτε.

Άλλη μια τρισδιάστατη απεικόνιση μέσω υπολογιστή του προσώπου της «Ιεράς Σινδόνης»

Ομοιότητα του προσώπου της Σινδόνης με όλες τις Βυζαντινές αγιογραφίες του προσώπου του Χριστού του 6ου - 12ου αιώνα μ.Χ.

Ο σοβαρότερος αντίλογος στην αυθεντικότητα της Σινδόνης ήταν η μέθοδος χρονολόγησής της με χρήση C14, όπου έδειξε το 1988, ότι η Σινδόνη χρονολογούταν κατά το 1260 - 1390 μ.Χ., σε αντίθεση με:

1. Την μαρτυρία του Σταυροφόρου για ύπαρξη της Σινδόνης κατά το 1204 μ.Χ. στην Κων/πολη και το 1205 μ.Χ. στην Αθήνα, σύμφωνα με παλιό χειρόγραφο που βρίσκεται στην Νάπολη.

2. Την εκούσια χρονολόγηση με τα νομίσματα στα μάτια της εποχής Τιβέριου

3. Τις πιθανές αλλοιώσεις από την πυρκαγιά του Σάνμπερι το1532 μ.Χ. και

4. Με τις νέες μελέτες

Ένας άλλος, μικρότερος όμως  αντίλογος στην αυθεντικότητα της Σινδόνης αποτελεί, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Καλοκύρη, Καθηγητή της Βυζαντινής Αρχαιολογίας, η ανυπαρξία μαρτυρίας της Σινδόνης απ' τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σοφρώνιο, κατά τον 7 αιώνα μ.Χ., που ενώ έχει αναφερθεί στη λόγχη, στον Σπόγγο και στο Ποτήρι του Χριστού, δεν έχει μιλήσει για την ύπαρξη της Σινδόνης εκείνη την περίοδο. Η ανυπαρξία όμως αναφοράς δεν είναι απόδειξη ανυπαρξίας ενός αντικειμένου, εφόσον οι αναφορές εναπόκεινται και στις γνώσεις των ενδιαφερομένων.

Σύμφωνα με τον Σεβερίνο Πολέτο, Καρδινάλιο του Τορίνο, η Καθολική Εκκλησία κρατάει συντηρητική στάση απέναντι στην Σινδόνη, όπως βέβαια και η δική μας Ορθόδοξη σε παρόμοια θέματα, καθότι σε περίπτωση αποδείξεως πλαστότητας της Σινδόνης, οι Χριστιανοί θα γίνουν θύματα χλευασμού (ευκολόπιστοι, φανατικοί κ.α.). Το σημαντικό, από ότι αναφέρει όμως ο Καρδινάλιος, είναι ότι η Σινδόνη δεν αποτελεί θρησκευτικό πρόβλημα, αλλά επιστημονικό και ιστορικό. Δηλαδή δεν εξαρτάται η πίστη μας στον Χριστό απ' την Σινδόνη.

Η ανακάλυψη στην Σινδόνη κατά το 1977 των αποτυπωμάτων δύο κερμάτων της περιόδου του Πόντιου Πιλάτου, αναθεώρησαν την χρονολόγηση της, αλλά με έμμεσο τρόπο.

Κέρμα της εποχής του Τιβέριου («Τιβέριος Καίσαρ»). Σαν αυτό που υποστηρίζεται όχι με απόλυτη βεβαιότητα ότι υπάρχει επάνω στην Σινδόνη αποτυπωμένο στην περιοχή των οφθαλμών.

Το τρισδιάστατο αποτύπωμα του κέρματος στην Σινδόνη και στο ύψος των ματιών του θύματος. Τακτική απόλυτα εναρμονισμένη με τις συνήθειες ταφής κατά την εποχή του Ποντίου Πιλάτου. Πάνω αριστερά διακρίνονται τέσσερα λατινικά γράμματα καθώς και αμυδρά το ερωτηματικό στο κέντρο. Και αυτή η αποτύπωση του κέρματος πάνω στην Σινδόνη αποτελεί μυστήριο.

Το περίεργο που είναι ανεξήγητο επιστημονικά στην Σινδόνη, ακόμη και αν ήταν δημιούργημα του 1300 μ.Χ. όπως υποστήριζε ο C14, είναι το αδύνατον της ύπαρξης αποτυπώματος ενός σώματος πάνω σε ένα σεντόνι, σύμφωνα με την άποψη του Γιάννη Μανιάτη Επικ. Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας Δημόκριτος (όντως πρόκειται περί σώματος DNA, αίμα κ.λπ. όπως έχει αποδειχτεί επιστημονικά).

Το μυστήριο του αποτυπώματος της Σινδόνης λύνεται, αν δεχθούμε ότι η Σινδόνη λειτούργησε σαν ένα αρνητικό φιλμ, που εκτέθηκε σε ένα φωτογραφικό φως. Μόνο που το φως της έκθεσης προήλθε μέσα από το τυλιγμένο σώμα.

Οι πιθανότητες αναφοράς της Σινδόνης σε πρόσωπο διαφορετικό απ' αυτό του Ιησού Χριστού ανήκουν στην τάξη του 1 προς 200 δισεκατομμύρια!

 Η Σινδόνη

Οι «φωτεινές» γραμμές δεξιά και αριστερά επάνω στην Σινδόνη είναι τα σημάδια της πυρκαγιάς από την οποία γλύτωσε το 1532 μ.Χ.

Απολογητικά σχόλια

Όποιος βρίσκονταν το 1997 στην Ιταλία θα θυμάται την έγκαιρη επέμβαση της πυροσβεστικής υπηρεσίας του Τορίνο και την διάσωση της Σινδόνης την τελευταία στιγμή από βέβαια καταστροφή.

Η Σινδόνη σώζεται την τελευταία στιγμή. (Στην φωτογραφία φαίνονται οι πυροσβέστες ενώ σπάζουν το ειδικό προστατευτικό παχύ τζάμι της Σινδόνης με σφυριά και ενώ η οροφή της μητρόπολης του Τορίνο φλέγονταν). 

1. Αν αποδεικνύονταν επιστημονικώς ότι η «Σινδόνη του Τορίνο» ήταν φτιαγμένο τεχνητά, τότε θα το έλεγε κανείς «απάτη».

2. Αν αποδεικνύονταν επιστημονικώς ότι η «Σινδόνη του Τορίνο» ήταν φτιαγμένο φυσικά,    τότε θα το έλεγε «φαινόμενο».

3.  Εφόσον όμως δεν είναι ούτε τεχνητά αλλά ούτε και φυσικά φτιαγμένο, τότε μπορεί κανείς να μιλά για «μυστήριο» το οποίο, ίσως η επιστήμη να «λύσει» στο μέλλον αναπαράγοντας το, αλλά το πρόβλημα της δημιουργίας του στο παρελθόν, όπου δεν υπήρχαν τα ανάλογα επιστημονικά μέσα, θα παραμένει για πάντα.

Αν και λοιπόν μέχρι στιγμής:

4.  Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, από την μια, να αποδείξει, πως αυτή η Σινδόνη, είναι η   Σινδόνη του Ιησού, απ' την άλλη

5.  Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να αποδείξει πως η Σινδόνη του Τορίνο είναι μια απάτη!

Όπως και να έχει η Σινδόνη του Τορίνο είναι το μοναδικό σεντόνι του κόσμου που έχει μελετηθεί τόσο διεξοδικά κι' έχει δημιουργήσει κλάδο της επιστήμης, την Σινδονολογία.

Η εικόνα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην Ιερά Σινδόνη.

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μακάρι όταν πεθάνουμε να μας περιμένει εκεί έξω, Αυτός.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Καλή Ανάσταση σε όλους μας

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Από την έρευνά μου στο διαδίκτυο

Γ. Β. Λογαράς