Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο.
Όποιος αγαπάει περισσότερο, δίνει περισσότερο.
Κι όποιος αγαπάει πάρα πολύ τι έχει αντάξιο να δώσει;
Δίνει τον εαυτό του…”
Στην σημερινή της θέση, Πειραιώς 3 (δίπλα στην Ομόνοια), μεταφέρθηκε στις 6 Ιουλίου 1905 και λειτούργησε με 50 νοσηλευτικά κρεβάτια, νέα εργαστήρια και ανάπτυξη νέων ειδικοτήτων για εσωτερικούς και εξωτερικούς ασθενείς. Από το 1903 έως το 1944 προσέφερε ανελλιπώς μεγάλες υπηρεσίες τόσο σε περιόδους ειρήνης όσο και στους Βαλκανικούς πολέμους, την Ιταλογερμανική εισβολή και την κατοχή.
Από το 1949 άρχισε νέα περίοδος ανάπτυξης με λειτουργία νέων πρότυπων εξειδικευμένων κέντρων, όπως το νευροχειρουργικό τμήμα, ενδοκρινολογικό τμήμα, βιοχημικό εργαστήριο και τμήμα ισοτόπων και το καρδιοχειρουργικό κέντρο.
Το επίπεδο παροχής υπηρεσιών υγείας της Πολυκλινικής ήταν και είναι υψηλότατο λόγω της εκπαίδευσης και επιμόρφωσης των φοιτητών, ιατρών και νοσοκόμων με ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε κατά τη χρονική περίοδο 1910-1926 η Σχολή Νοσοκόμων “Κυανούς Σταυρός”.
Στο νοσοκομείο λειτουργεί ο Ιερός Ναός του Αγίου Γερασίμου, ο οποίος ιδρύθηκε το 1905. Στον Ιερό Ναό υπηρέτησαν ως εφημέριοι εξέχουσες ιερατικές φυσιογνωμίες, οι οποίοι διατήρησαν ψηλά το ηθικό των ασθενών και το θρησκευτικό τους συναίσθημα, ιδιαίτερα σε περιόδους δύσκολες (κατοχή, πόλεμοι κλπ.). Η αγιογράφηση του Ιερού Ναού είναι ιστορικής σημασίας, διότι είχε την τύχη να αγιογραφηθεί από τον μεγαλύτερο αγιογράφο της εποχής εκείνης Φώτη Κόντογλου και τους μαθητές του.
Το 1940, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ο Γέροντας Πορφύριος και ανέλαβε καθήκοντα εφημέριου και πνευματικού στο εκκλησάκι του Αγίου Γερασίμου στην Πολυκλινική. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εδώ τριάντα τρία χρόνια σαν μία ημέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό του έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
Ο Όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906, στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας του υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Από μικρός ήταν βοσκός. Είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα, για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών.
Εργάστηκε δύο με τρία χρόνια σε ένα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς. Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα διάβασε τον βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926, σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ, Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός- εξομολόγος και λίγο αργότερα Αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξομολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
Το 1940, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος ήρθε στην Αθήνα και ανέλαβε καθήκοντα εφημέριου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Στη θέση αυτή, στην έρημο της Ομόνοιας αντί της ερήμου του Αγίου Όρους που ποθούσε η ψυχή του, ζήτησε ο ίδιος να διορισθεί, για να βρίσκεται κοντά στο δοκιμαζόμενο λαό, όταν ο πόνος, η αρρώστια και ο επικείμενος θάνατος απεδείκνυαν άχρηστες όλες τις άλλες ελπίδες, εκτός της ελπίδας του Χριστού. Για τη θέση αυτή υπήρχε και άλλος ενδιαφερόμενος με πολλά τυπικά προσόντα, αλλά ο Θεός φώτισε τον διευθύνοντα στην Πολυκλινική να προτιμήσει τον αγράμματο κατά κόσμον και σοφό κατά Θεόν Πορφύριο. Για τριάντα τρία έτη λειτουργούσε, εξομολογούσε, νουθετούσε, θεράπευε τις ψυχικές και πολλές φορές και τις σωματικές αρρώστιες των ασθενών και όσων κατέφευγαν σε εκείνον. Για την εκλογή του αυτή ο διευθυντής της Πολυκλινικής διηγείτο έκθαμβος ότι βρήκε αληθινό ιερέα, όπως τον θέλει ο Χριστός.
Από το 1955 είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
Το καλοκαίρι του 1979, εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990, αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθησή του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σε αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεών του, που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητά του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτό αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.
Για τον πνευματικό αγώνα των χριστιανών έλεγε πως είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χριστού.
Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα, την οποία συχνά- πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθούμε μερικά:
– Όταν είσαι σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.
– Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέρια σου στην αγάπη του Χριστού, σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.
– Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμή σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τα αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθησή του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σε αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεών του, που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητά του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτό αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.
Για τον πνευματικό αγώνα των χριστιανών έλεγε πως είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χριστού.
Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα, την οποία συχνά- πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθούμε μερικά:
– Όταν είσαι σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.
– Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέρια σου στην αγάπη του Χριστού, σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.
– Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμή σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τα αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.
*
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει:
«Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
Πράγματι, το oσιακό τέλος τον βρήκε στα Καυσοκαλύβια, στην καλύβη του, το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991.
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «Ίνα ώσιν εν».
Στα πνευματικά του παιδιά άφησε την παρακάτω πνευματική διαθήκη.
« Ἀγαπητὰ πνευματικά μου παιδιά,
Τώρα ποὺἀκόμη ἔχω τὰ φρένας μου σώας θέλω νὰ σᾶς πῶ μερικὲς συμβουλές. Ἀπὸ μικρὸ παιδὶὅλο στὶς ἁμαρτίες ἤμουνα. Καὶὅταν μὲἔστελνε ἡ μητέρα μου νὰ φυλάω τὰ ζῶα στὸ βουνό, γιατί ὁ πατέρας μου, ἐπειδὴἤμασταν πτωχοὶ εἶχε πάει στὴν Ἀμερική, γιὰ νὰἐργαστεῖ στὴ διώρυγα τοῦ Παναμᾶ γιὰἐμᾶς τὰ παιδιά του, ἐκεῖ ποὺἔβοσκα τὰ ζῶα, συλλαβιστὰ διάβαζα τὸ βίο τοῦἉγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου καὶ πάρα πολὺἀγάπησα τὸν Ἅγιο Ἰωάννη καὶἔκανα πάρα πολλὲς προσευχὲς σὰν μικρὸ παιδὶ ποὺἤμουν 12 – 15 χρονῶν, δὲν θυμᾶμαι ἀκριβῶς καλά, καὶ θέλοντας νὰ τὸν μιμηθῶ μὲ πολὺἀγώνα ἔφυγα ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου κρυφὰ καὶἦλθα στὰ Καυσοκαλύβια τοῦἉγίου Ὄρους καὶὑποτάχτηκα σὲ δύο γέροντες αὐταδέλφους, Παντελεήμονα καὶἸωαννίκιο. Μοῦἔτυχε νὰ εἶναι πολὺ εὐσεβεῖς καὶἐνάρετοι καὶ τοὺς ἀγάπησα πάρα πολὺ καὶ γι’ αὐτό, μὲ τὴν εὐχή τους, τοὺς ἔκανα ἄκρα ὑπακοή.
Αὐτὸ μὲ βοήθησε πάρα πολύ, αἰσθάνθηκα καὶ μεγάλη ἀγάπη καὶ πρὸς τὸν Θεό, καὶ πέρασα πάρα πολὺ καλά. Ἀλλά, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, ἀρρώστησα πολὺ καὶ οἱ Γέροντές μου μοῦ εἶπαν νὰ πάω στοὺς γονεῖς μου στὸ χωριό μου εἰς τὸν ἅγιο Ἰωάννη Εὐβοίας.
Καὶἐνῶἀπὸ μικρὸ παιδὶ εἶχα κάνει πολλὲς ἁμαρτίες, ὅταν ξαναπῆγα στὸν κόσμο, συνέχισα τὶς ἁμαρτίες, οἱὁποῖες μέχρι σήμερα ἔγιναν πάρα πολλές.
Ὁ κόσμος ὅμως μὲ πῆρε ἀπὸ καλὸ καὶὅλοι φωνάζουνε ὅτι εἶμαι ἅγιος. Ἐγὼὅμως αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι ὁ πιὸἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.
Ὅσα ἐνθυμόμουνα βεβαίως τὰἐξομολογήθηκα, ἀλλὰ γνωρίζω ὅτι γιὰ αὐτὰ ποὺἐξομολογήθηκα μὲ συγχώρησε ὁ Θεός, ἀλλὰὅμως τώρα ἔχω ἕνα συναίσθημα ὅτι καὶ τὰ πνευματικά μου ἁμαρτήματα εἶναι πάρα πολλὰ καὶ παρακαλῶὅσοι μὲἔχετε γνωρίσει νὰ κάνετε προσευχὴ γιὰ μένα, διότι καὶἐγώ, ὅταν ζοῦσα, πολὺ ταπεινὰἔκανα προσευχὴ γιὰ σᾶς.
Ἀλλὰὅμως τώρα ποὺ θὰ πάω γιὰ τὸν οὐρανὸἔχω τὸ συναίσθημα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μοῦ πεῖ: Τί θέλεις ἐσὺἐδῶ; Ἐγὼἕνα ἔχω νὰ τοῦ πῶ. Δὲν εἶμαι ἄξιος, Κύριε, γιὰἐδῶ, ἀλλὰὅτι θέλει ἡἀγάπη σου ἂς κάμει γιὰ μένα. Ἀπὸἐκεῖ καὶ πέρα δὲν ξέρω τί θὰ γίνει.
Ἐπιθυμῶὅμως νὰἐνεργήσει ἡἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάντα εὔχομαι τὰ πνευματικά μου παιδιὰ νὰἀγαπήσουν τὸν Θεό, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν, γιὰ νὰ μᾶς ἀξιώσει νὰ μποῦμε στὴν ἐπίγειο ἄκτιστο ἐκκλησία Του. Γιατὶἀπὸἐδῶ πρέπει νὰἀρχίσουμε.
Ἐγὼ πάντα εἶχα τὴν προσπάθεια νὰ προσεύχομαι καὶ νὰ διαβάζω τοὺς Ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων μας καὶ εὔχομαι καὶἐσεῖς νὰ κάνετε τὸἴδιο. Ἐγὼ προσπάθησα μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν πλησιάσω τὸ Θεὸ καὶ εὔχομαι καὶ σεῖς νὰ κάνετε τὸἴδιο.
Παρακαλῶὅλους σας νὰ μὲ συγχωρέσετε γιὰὅ,τι σᾶς στεναχώρησα.
Ἱερομόναχος Πορφύριος
Ἐν Καυσοκαλυβίοις τῇ 4/7 Ἰουνίου 1991»
Ἱερομόναχος Πορφύριος
Ἐν Καυσοκαλυβίοις τῇ 4/7 Ἰουνίου 1991»
Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προχώρησε στην αγιοκατάταξη του γέροντα Πορφυρίου στις 27 Νοεμβρίου 2013 υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Η μνήμη του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου εορτάζεται στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοιμήσεώς του.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ὑπὸ Εὐαγγέλου Καραδήμου)
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲἁγιάσαντι, δόξα τῷἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Ὑπὸ Εὐαγγέλου Καραδήμου)
Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οἰκουμένης ἀγλάϊσμα (πρώτη γραφή: πανελλήνων τὸν Γέροντα), τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲἁγιάσαντι, δόξα τῷἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ : ΡΩΜΝΙΟΣ ΑΘΗΝΑΣ
Μαρτυρίες και θαύματα του Οσίου:
Πηγές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου