ΔΟΣ ΜΟΙ ΤΟΥΤΟΝ ΤΟΝ ΞΕΝΟΝ (Ξένος ήμην…)

«Κατά το δειλινό, ένας άνθρωπος πλούσιος από την Αριμαθαία, που τον έλεγαν Ιωσήφ και ήταν κι αυτός μαθητής του Ιησού, ήρθε στον Πιλάτο και ζήτησε το σώμα του. Τότε ο Πιλάτος διέταξε να του το δώσουν.»(Ματθ. 27, 57-58)

Τὸν ἥλιον κρύψαντα τὰς ἰδίας ἀκτίνας,
καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ διαρραγέν, τῷ τοῦ Σωτῆρος θανάτῳ,
ὁ Ἰωσὴφ θεασάμενος, προσῆλθε τῷ Πιλάτῳ καὶ καθικετεύει λέγων·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ξενίζομαι βλέπειν τοῦ θανάτου τὸ ξένον·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅστις οἶδεν ξενίζειν τοὺς πτωχούς τε καὶ ξένους·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὃς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τὴν κεφαλὴν ποῦ κλῖναι·
δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὃν ἡ Μήτηρ καθορῶσα νεκρωθέντα ἐβόα·
Ὦ Υἱὲ καὶ Θεέ μου, εἰ καὶ τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι,
καὶ καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορῶσα,
ἀλλὰ τῇ σῇ ἀναστάσει θαρροῦσα μεγαλύνω.

Καὶ τούτοις τοίνυν τοῖς λόγοις δυσωπῶν τὸν Πιλᾶτον
ὁ εὐσχήμων λαμβάνει τοῦ Σωτῆρος τὸ σῶμα,
ὃ καὶ φόβῳ ἐν σινδόνι ἐνειλήσας καὶ σμύρνῃ, κατέθετο ἐν τάφῳ
τὸν παρέχοντα πᾶσι ζωὴν αἰώνιον καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Μεταγραφή

Τον ήλιο που έκρυψε τις ίδιες του τις ακτίνες και το καταπέτασμα του ναού που διερράγη, λόγω του θανάτου του Σωτήρος, ο Ιωσήφ όταν (τα) είδε, προσήλθε στον Πιλάτο και θερμά ικετεύει λέγοντας: Δώσε μου τούτο τον ξένο, που από βρέφος σαν ξένος φιλοξενήθηκε στον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι ομόφυλοι από μίσος τον θανατώνουν σαν ξένο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που παραξενεύομαι να βλέπω του θανάτου το (παρά)ξενο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που ήξερε να φιλοξενεί τους πτωχούς και τους ξένους. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που οι Εβραίοι από φθόνο τον απεξένωσαν από τον κόσμο. Δώσε μου τούτο τον ξένο, για να κρύψω σε τάφο, που σαν ξένος δεν είχε που να γείρει το κεφάλι. Δώσε μου τούτο τον ξένο, που βλέποντάς τον νεκρό η Μητέρα φώναζε: Ω, Υιέ μου και Θεέ μου, αν και στα σπλάχνα πληγώνομαι και στην καρδιά σπαράζω που σε βλέπω νεκρό, αλλά αναθαρρώντας από την ανάστασή σου, δοξάζω. Και με τούτα τα λόγια ικετεύοντας τον Πιλάτο ο άρχοντας λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα, που και με φόβο το τύλιξε σε σεντόνι και σε σμύρνα και το έβαλε σε τάφο, αυτόν που παρέχει σε όλους ζωή αιώνια και το μεγάλο έλεος.

Στην ακολουθία του Μ. Σαββάτου ο Υμνογράφος ονομάζει ξ έ ν ο ν τον Ιησούν και επαναλαμβάνει επτά φορές τον παρακλητικό στίχο:

«Δoς μοι τούτον τον ξένον…».

Ο όρος ΄’ξένος’, μπορεί να προσδιορίζει το μετανάστη, το διαφορετικό , μπορεί όμως και κάποιον που κρατώ έξω από τη ζωή μου.
Ως κοινωνία κρινόμαστε από το γεγονός αν δεξιωνόμαστε την αγάπη ή αν αντιθέτως παράγουμε μυαλά και δομές που δημιουργούν ξένους και αποξένωση. Ο μεγάλος κίνδυνος αυτή τη στιγμή είναι να ξεθωριάσει το όραμα της αγάπης και της αποδοχής του «άλλου».
Ο Χριστός υπήρξε περισσότερο ξένος απ’όλους μας και ακόμα και σήμερα παραμένει ξένος και άγνωστος για πολλούς.

Αποκαθήλωση El Greco

 

«Δoς μοι τούτον τον ξένον…».

Πρόσκληση προς όλους μας για επικαιροποίηση του αιτήματος του Ιωσήφ! Είπεν ο Κύριος: «ξένος ήμουν και δεν με βάλατε στο σπίτι σας…», ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον ελάχιστον αδελφό Του. Τον οποίον αναδεικνύει σε κριτήριο κρίσης και κατάκρισης ενώπιον του «φοβερού βήματός» Του.

Η διαχείριση και αυτής της μεγάλης κρίσης της χώρας μας οφείλει να είναι υπόθεση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Φρονούμε δε πως εκείνο που προέχει δεν είναι απλά το τί, αλλά το πώς θα γίνει ό,τι πρόκειται να γίνει.

 

http://fdathanasiou.wordpress.com