Ήταν παραμονές του νέου έτους.................. Είχε προσηλωμένο το πνεύμα του με ευσεβή ενατένιση στον νηπιάσαντα Θεό, "τον οκταήμερον κατά την Μητέρα, τον άναρχον κατά τον Πατέρα". Συλλογιζόταν πόσο χαριτωμένος θα ήταν ο μικρός Ιησούς, "υπέρ πάντας τους υιούς των ανθρώπων".
Με αυτές τις άγιες σκέψεις βυθίστηκε σε απαλό ύπνο, και να ! δύο άγγελοι που πετούσαν από την ανατολή, κρατούσαν το θείο Βρέφος στα χέρια. Κατέβηκαν και τον άφησαν μπροστά στον κατάπληκτο στάρετς.
"Ανθρώπινη γλώσσα, έλεγε ο ίδιος, δεν μπορεί να εκφράσει την ομορφιά του θαυμαστού θείου Βρέφους. Με κοίταζε μ΄ ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη, από την οποία φλογίσθηκε η καρδιά μου. Δεν κατάλαβα, αν κράτησε πολύ αυτή η οπτασία. Οι άγγελοι πήραν τον μικρό Ιησού, παρ΄ όλο που τους παρακάλεσα να τον αφήσουν λίγο ακόμη, και έφυγαν. Επέταξαν προς την Μητέρα Του...........
Όταν ξύπνησα, ήμουν εκτός εαυτού από την χαρά. Όλη την ημέρα τίποτε άλλο δεν μπορούσα να σκεφθώ ή να κάνω. Με συνείχε η εικόνα του θείου Βρέφους............".
ΠΗΓΗ : Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ, εκδ. Αδελφότητος "Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ", σελ. 57 κ.ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου